TWIGGY
Maskers
vragen
Snoepjes
Opvolgster van
Jean Shrimpton
Sluitstuk van het
kerstdiner
HET
NIEUWE
rEZICHT
LEIDSCH DAGBLAD L.D.-EXTRA I
jZe te super-slank, eigenlijk niet meer dan een bonestaak. Ze
jerg lang voor een model, ongeveer 1.75 meter. Haar rug is
|at krom, haar heupen steekt ze naar voren. Ze is de dochter
een timmerman en spreekt met een lelijk Londens accent.
|Ze is net zeventien en in
bats van naar school te
lan, heeft ze een volgeboek-
lagenda met afspraken door
I hele wereld. Bij haar „so-
lal-zijn" horen cocktail-
urties en bezoekjes bij ade-
:e personen. Haar inkomen
|rdt geschat op tenminste
n ton per jaar.
LELIJK EENDJE
Se is de „fair lady" van 1966,
nt ze heeft „het". Ze is het
>uwe gezicht van Londen. Daar-
ie is Engelands gezicht nummer
Jean Shrimpton alias de
irimp, op de tweede plaats ge-
Ze heet Twiggy, handels-
am (met patent) van Lesley
rnby.
„Haar gezicht is fascinerend, het
is het gezicht van nu", zegt Twig-
gy's tien jaar oudere vriendje, ont
dekker en nu manager en medeven
noot van Twiggy Enterprises ltd.!
Justin de Villeneuve.
„Ik ben erin geslaagd een Greta
Garbo-image rond haar te cre
ëren. Ik had nooit gedacht dat alles
zo vlug ging", zegt Justin. Een be
schaafd en welbespraakt Engelse
jongmens dat zijn generatie in
kleding en haarstljl vertegen-
(W)ETENS WAARD
Een waardig sluitstuk voor uw kerstdiner
is deze puding, die anders dan anders is van
smaak en uiterlijk.
U hebt er voor nodigt
„We nemen alleen aan was goed
is. Dat is geen snobisme, want we
kunnen ons het gewoon permit
teren iets af te slaan. De film bij
voorbeeld. Ze heeft al aanbiedin
gen van drie Amerikaanse maat
schappijen gehad. Een van vier
honderdduizend gulden. Ik heb het
afgeslagen. Om filmster te zijn moet
je talent hebben, je moet ervoor
gestudeerd hebben. En Twiggy is
fotomodel".
PYGMALION
WDordi^t. Met Twiggy heeft h« ook
zichzelf verkocht.
„We werken als een team. Als
grote bladen, de bekende tijd
schriften, iets schrijven dan is het
altijd over ons beiden. In Amerika
noemen ze me Henry Higgins".
Twigg's gezichtje is even ge
woon als bijzonder. Eens, zo wil
het verhaal, was ze een lelijk eend
je. Justin zegt: „Je had de meta
morfose moeten zien nadat ik haar
haar er af had laten knippen". Hij
is daarna met haar naar de
Londense modefotograaf Barry
Latigan gegaan en introduceerde
zijn vriendinnetje, dat hij nu twee
Jaar kent, in de mode-wereld.
„Ik weet hoe moeilijk dat is,
want ik ben zelf model geweest.
En niet zo'n succesvol model", zegt
ex-kapper, ex-beeldhouwer, ex-pu-
blic ralationsman, die ook nog eens
ambities had journalist te worden,
maar zichzelf er niet intelligent ge
noeg voor vond. Justin. Eigenlijk
heet hij Nigel Davis, maar dat vond
hij zo'n verschrikkelijke gewone
naam, dat hij er zes jaar ge
leden Justin de Villeneuve van
liet maken. (Een van zijn voor
vaders vocht onder Napoleon).
Twiggy's gezicht was waar swin
ging Londen om zat te springen.
De Shrimp-periode liep teneinde.
Jean Shrimpton pakte de zaken
groter aan in de vorm van film-
contracten. Bovendien loopt haar
gezicht nog mee op de voorplaten
van tijdschriften. Het kortgeknip
te jongenskopje van Twiggy, de
grote ogen met horizontaal aan
geplakte wimpers en zware zwarte
lijnen, de brede mond, die wat
mysterieuze uitdrukking, dat alles
werd acht maanden geleden
Londens nieuw gezicht.
Twiggy, die een jaar geleden nog
in haar rood-blauwe schooluni
form liep, laat het zakelijke maar
aan Justin over. Voorlopig stroomt
het geld binnen, heeft Twiggy een
volle agenda en gaat ze een keer
per week naar Parijs voor opna
men. Ze houdt niet erg van rei
zen omdat ze gauw heimwee
heeft. Vandaar dat de verre, bui
tenlandse reizen haar niet aan
trekken.
„Per slot van rekening is het
nog een kind en is ze het liefst
thuis. Bjj haar vader en moeder",
weet Justin. Zijn dagelijkse zorgen
zijn behalve de zakelijke er
op te letten dat ze zich aan haar
schema houdt, dat ze met hem
luncht en dat ze om half zes op
houdt. Dan is ze vrij, op de (ple
zierige) uitstapjes na. En daar
na gaat de kleine Pygmalion weer
naar het huis twee onder een
kap van haar ouders in noord-
Londen.
SUCCES 1
Nu, zegt Justin, is ze niet al
leen Londens model nummer één,
het meest gevraagde fotomodel in
New York, Parijs, Milaan, Tokio,
enzovoorts, maar het meest ge
vraagde model van de hele wereld.
De modefotografen verdringen
zich om haar evenals de tijdschrif
ten.
„Ze is het voorplaatgezicht en
als zij of wij samen op de voor
plaat staan vliegt de oplaag om
hoog", aldus Justin. Buiten dat
profiteert hij mee van het fi
nanciële succes, dat geïnvesteerd
werd in de n.v., waarvan Twig-
gy's vader directeur is. Zelf heb
ben ze een zakgeld van honderd
gulden per week.
Ei- staan contracten op stapel
voor zover elders al niet iets is af
gesloten. Er wordt Twiggy-kleding
gefabriceerd en er is een (Fran
se) Twiggy-parfum in de maak.
Twiggy maakt grammofoonplaat
jes, en heeft al aanbiedingen af
geslagen. „We zitter er niet om te
springen", zegt Justin.
U ziet hier een paar van dia
maskers in zwart en wit. Ze
zijn te krijgen van duizenden
dollars tot de 35 cent, die Ca
pote voor zijn masker betaalde.
gelei erin. Begint de pudding stijf
te worden, dan met een dikke laag
fjjn gemalen nootjes bestrooien.
Laat de pudding een nacht opstij
ven. Garneer met stijfgeklopte, ge
zoete slagroom; voor de verfijnde
smaak zou men ook wat cognac,
rum of maraschino aan de slag
room kunnen toevoegen. De pud
ding gaat gemakkelijker uit de
vorm, als U de vorm een paar tel
len in kokend water houdt.
De kerstpudding royaal met slag
room bespuiten en de gameer-
bloemetjes, noten en zilveren pil
letjes vastzetten. Zet een kaars in
de pudding.
Sinds het reusachtige bal
dat Truman Capote In New
York gaf zijn maskers weer
mode.
DE KINDEREN verwij
ten mij dagelijks dat ik
bij hun opvoeding geweldige
fouten heb gemaakt. Ze zullen
wel gelijk hebben, wie maakt
nooit fouten. Het vreemde is
echter dat in hun verwijten
een ondertoon doorklinkt van:
vroeger toendertijd
weet-je-nog-wel. Alsof ik op
een bepaald moment een knop
je had omgedraaid zodat het
lichtje: OPVOEDING werd
gedoofd. Zouden ze werkelijk
van mening zijn dat ik er ra-
dicael mee ben opgehouden?
Blijkbaar wel. De zoons achten
zichzelf nu groot en zelfstandig ge
noeg om het zonder pedagogische
adviezen te kunnen stellen. En Ma
rian heeft zich altijd instinctief te
gen elke poging tot opvoeding ver
zet, bij haar moet ik kennelijk nog
beginnen. Geen wonder dat ik soms
hetgevoel heb me in een vacuum
te bevinden: by de zoons is de op
voedkundige periode afgesloten, by
Marian schijn ik er zelfs nog niet
aan toe te zijn. Voor een gewoonte
van j&ren heb ik plotseling geen
uitlaat meer.
Gewoontes zijn moeilijk af te le
ren en onwillekeurig verval ik nog
weieens in de pedagogische preek
toon, zo van:
„Ja knul, Je moet goed beseffen
dat in een geordende maatschap
pij totdat de aangesprokene
me bits in de rede valt met een
hautain: „Je hoeft me niet te ver
tellen hoe ik me moet gedragen,
dat maak ik zelf wel uit!"
Luister Marian," zeg (k bij een
andere gelegenheid. „Dit eie je
hélemaal verkeerd. Het ie niet
goed om
,Ja, straks," prevelt ze, schiet
haar laarzen aan en vliegt de deur
uit.
Daar zit Ik dan. Niemand wil
meer door my opgevoed worden.
Verslagen neem ik de boodschap
pentas en wandel het dorp in. Een
paar voorby gangers groeten my be
leefd; het is balsem op myn ge
wonde ziel, deze aardige gewoonte
van dorpsbewoners om elkaar te
groeten, zich va nelkanders bestaan
bewust te zyn. Een stuk opgewek
ter betreed ik de levensmiddelen
handel en wacht tot ik aan de beurt
zal zyn. Vóór my staat een Jonge
moeder met een kleuter van een
Jaar of drie. De moeder heeft Juist
afgerekend, het kind kykt hoopvol
f 1 liter sterke koffie
12 blaadjes witte gelatine
f 150 gram suiker, 2 pakjes vanil-
lesuiker
3 reepjes pure chocolade
j liter slagroom
garneer-bloemetjes en pilletjes,
k| noten,
td
Week de gelatine fl minuten in
'*oud water. Roer de geweekte en
(*iioed uitgeknepen gelatine door de
jjhete koffie tot de gelatine volko
men is opgelost. Voeg al roerende
ye suiker, geschaafde schocolade en
h'&nillesuiker toe. Vet een ring- of
Puddingvorm in met olie, giet de
„Jawel, ik ook," beken ik vol
schaamte. „Maar eigeniyk is het
onzin. Wy vragen de hele dag, we
eisen zelfs. En als we onze zin niet
krygen gaan we boze stukken in de
krant schrijven of op een andere
party stemmen Terwyi we toch
vroeger allemaal geleerd hebben te
wachten tot ons iets werd gegeven.
Zodra we volwassen werden, zagen
we ln dat wachten zinsloos Is, want
dan komt er niets van terecht;
daarom wierpen we onze goede ma
nieren in de sloot en gingen vra
gen, eisen, naar ons toe trekken."
„Kinderen moeten bescheiden
zyn," meent de winkeljuffrouw.
„Maar als dat joch om een
speldje had gevraagd in plaats
van om een snoepje," betoog ik
logisch, „dan zouden zijn moeder
en u er niet van zijn geschrokken.
Want dat mag wél. Waar zit het
verschilt"
„Wat had u gehad willen heb
bent" vraagt de winkeljuffrouw
en kijkt me aan, alsof ze denktt
wat een raar mens, die is vast niet
goed opgevoed.
De zoons hebben geiyk, ik héb
hen indertyd, vroeger, weet-je-nog-
wel hópen onzin bygebracht onder
het mom van opvoeding. Omdat ik
dacht dat het zo hoorde, omdat
iedereen zyn kinderen zulke dingen
bybrengt, omdat Ja, waarom
eigeniyk? Ze doen nu tóch hun
eigen zin!
THEA BECKMAN
naar de Juffrouw achter de toon
bank en vraagt opeens: „Krijg ik
een snoepje?"
„Daar mag je niet om vragen I"
roept de moeder geschokt. De win
keljuffrouw valt haar by:
„Grote Jongens vragen nooit om
snoepjes, die wachten tot ze wat
krygen." (Ik sta er met een open
mond by, hier wordt zeer nadruk
kelijk opgevoed!) Het kind zwygt.
verpletterd onder het gewicht van
een dubbele pedagogische aanval.
„Je weet toch dat Je in een
winkel niet om snoepjes mag
vragen?" zegt de moeder nog
maals. De kleuter laat ontmoe
digd het hoofd hangen. Ik kan
opeens zyn gedachten lezen. Op
andere dagen kreeg hy altyd een
snoepje ln deze winkel, vanmid
dag scheen de Juffrouw het te
vergeten, hy meende er recht op
te hebben, daarom was hy zo at
tent haar er even aan te herin
neren en nu ls de hel los!
Als driejarige weet je met zo'n
situatie geen raad, je kruipt weg
in Jezelf.
„Ik heb hem heus wel geleerd om
niet te vragen," bezweert de moe
der ernstig. „Hy was het vergeten,
nietwaar vent?" zegt de winkeljuf
frouw en dan, eindeiyk mag hy het
omstreden zuurtje aanpakken en
opzuigen, maar éérst moet hy „wat
zegt hy dan?" keurig bedanken
Ik denk niet dat het hem smaakt.
Nu ben ik alleen met de winkel-
Juffrouw.
„Waarom mogen kinderen eigen
iyk niet vragen om iets dat ze wil
len hebben?" informeer ik eens
klaps.
„Wy vragen ook om dingen die
we wensen: om loonsverhogingen,
betere woningen, zuiverder water,
langere vakanties."
De juffrouw kykt me verbaasd
„Met myn kinderen heb ik vroe
ger gelukkig nooit last gehad," ver
telt ze haastig. „Ik heb ze héél
vroeg Ingeprent dat vragen niet
hoort."
overpeinzing
