ser u g in Rol ier dam
red Fagel
Zand winner wil buflincamp
stichten in Brabant
^pondjes zwaarder èn
rijker -
T- es Verne
Horeca
„Droom"
I Berg uw wollen I -
goed SCHOON op. (Poets uw leren zomerschoenenmetl
met erbij een mot. leen goede schoencreme Zet dan de
werend middel J schoenen weg op een schoensparrtf
3tlc' W katoenenen linnengoed L
'kt U,IIET strijken.(Hetweefsel
aaD g» dan minder gespannen).
[Rang zijde en
I kunstzijde weg
rtin een droge kast.
IBewaar gummi badmutsenkoei]
en in het donker, strooi wat talk.
poeder in en op de muts.I
ebruikt u de kast met wollen I
ïed niet.sluit dan het sleutel,
rtaf met wat krantenpapier
m
RKOF
pot
jesirft'red Fagel. de komiek die ons qua uiterlijk, altijd een beetje
NIJ
ft doen denken aan Fernandel. is teruq in Nederland. Na
REN
reis van enkele maanden, die hem van Australië, via Por-
iet 0;,
al. Spanje en Frankrijk, in welke landen hij vakantie heeft
naar t
n ouden, naar Rotterdam heeft gebracht, heeft hij een riante
AVOi in Overschie betrokken. Met zijn sympathieke en kordate
uw Els, zijn plakboeken vol foto's en knipsels, kunstvoor-
VORS
vanrpen uit Nieuw-Zeeland en Australië en zijn prettige
>45, Kakter.
IZE
gek, maar dat kwam geloof
wr een boek van Jules Verfie,
iffjftk als jongen las", bekent Fa-
py$»ns na zoveel jaar. „Toen ik in
.-mm een aanbieding kreeg om voor
ildenstiairen In Indië op te treden,
irt ouje ik dat dit m'n kans was".
Wjjan Aerschot, Willy Ruijs en
ke avffcen P*®* anderen, die dit Ni-
KjpleWigezelschap vormden, zijn een
singel f; of zes eerder gegaan, want
'erd voor m'n vertrek plotse-
Fred Fagel zoals we hem van
vroeger kennen.
op af. Er zou een Australische mi
nister op bezoek komen maar de
man was niet in het vliegtuig, ver
telden ze me. Al gauw vroegen ze
wie Els en ik wel waren. Ik ant
woordde, dat wy Nederlandse ar-
.1
DE ZOMERKLEDING GAAT DE
TIPS VOOR HET OPBERGEN VAN ZOMERKLEDING
tiesten waren, die voor de troepen
in Indonesië waren opgetreden. Dat
ik sinds m'n prille Jeugd altyd van
Nieuw-Zeeland had gedroomd. Nou,
het stond in de kranten van Auck
land op de voorpagina: „Droom van
Hollandse jongen wordt werkelijk
heid".
„Daarmee had ik een entree o.a.
in de Nederlandse club, waar we
optraden, we kregen onderdak,
kortom het begin was er. We kon
den uiteraard niet voor eeuwig toe
ristje blyven spelen. Er moest geld
komen. M'n vrouw èn ik zaak in,
zaak uit, voor een baantje. Nou,
Els kon tenslotte by Kodak assis
tente in de donkere kamer worden
en ik magazijnbediende. We waren
dus heel wat sporten op de maat
schappelijke ladder afgedaald, want
lk mag wel zeggen, dat we als artiest
leuk hadden gewerkt. Tweemaal
zijn we voor de koninklijke familie
en het personeel van Soestdijk op
getreden, iets waarop ik nog altijd
erg trots ben. Dat mag men best
weten. Uit Nieuw-Zeeland heb ik
aan de prinsessen Maori-pop-
pen gezonden. Ik ontving een leu
ke dankbetuiging van de Ko
ningin".
nale jazzwereld, die Auckland aan
deden, kwamen er naar toe. Na
tuurlijk trok dit veel jongelui, die
in ons al gauw een soort vader en
moeder zagen".
„Intussen was m'n dochter
Villa, zij is tweemaal kampioen-
haar-styliste van Nieuw-Zeeland
geweest, naar Sydney in Australië
verhuisd. Zij schreef ons enthou
siaste brieven over het bruisende
leven in die stad. Ik ben er ook
maar eens gaan kijken en nadat
ik er een restaurantje had ontdekt,
dat me bijzonder leuk leek om over
te nemen het was te koop be
sloten we Nieuw-Zeeland vaarwel te
zeggen en ons in Sydney te vesti
gen. De specialiteit in ons nieuw
etablissement werd de pannekoek.
We noemden het restaurantje naar
een beroemde t.v.-serie „Mother's
Cellar" (moeders kelder). Het loopt
als een trein. Als je Syndey bezoekt
en Je komt niet in „Mother's Cel
lar", dan ben je niet in deze stad
geweest. Frank Sinatra, Vivian
Leigh, Debbie Reynolds en zo vele
anderen hebben by ons gegeten: in
een aangrenzend pand hebben we
het restaurant „Moby Dick", ge
opend. Voordat ik naar Hol
land ging, heb ik een partner in
de zaken genomen, maar ik ben dus
nog altijd deelgenoot en ik zal heus
nog wel eens teruggaan".
Als we vragen wanneer, wuift
Fagel, die ook nog in andere bran
ches zakeiyk is geslaagd, luchtigjes
met de hand: „Dat weet ik nog
niet".
„We zijn niet lang in de „foto-
business" gebleven. Ik kreeg een
aanbieding om sub-manager te wor
den in een voor Nieuw-Zeeland,
dat acht keer zo groot ls als Ne
derland en maar 2-Mi miljoen inwo
ners heeft geheel nieuw soort
restaurant. Deze zaak, die Gold-
room heet, was echt afgestemd op
de smaak van het Europese conti
nent. Het was een schitterend be
drijf. Gelukkig hadden we wat boek
jes over serveren en zo meegeno
men".
„Overigens had ook de manager,
een theaterman er niet zoveel ver
stand van. Zijn grote baas, een
multi-mlljonair, had negen druk-
toetsen van telefoons, oproep appa
raten en zo op z'n bureau, de ma
nager zes en ik kreeg er drie. Ik
had het grote geluk een uitstekende
Zwitserse oberkelner te kunnen
aanstellen. We hebben gewerkt als
paarden. M'n vrouw begon intus
sen een eigen bedrijfje in een huis
je tegen een berghelling. Het was
een soort kruidenierswinkeltje. Ter
wijl zij toverballen aan Auckland-
se kindertjes verkocht, zijn we aan
het verbouwen gegaan. Het resul
taat was een aardig restaurantje,
dat we oud-Hollands inrichtten. We
noemden het „The Dutch Kiwi".
Een kiwi is een Nieuwzeelandse
loopvogel. De loop zat er al spoedig
in. We kregen zeer voorname gas
ten, tot ik heel erg ziek werd „The
Dutch Kiwi" verkochten we aan
twee Nederlanders, nadat ik de su
pervisie had gekregen over een
schitterend gebouw, dat werd geëx
ploiteerd als party-building. Er
werden aan de lopende band fees
ten. bruiloften en dergelijke gege
ven. We noemden het „Sorrento". In
die Italiaanse plaats hebben name
lijk heel veel Nieuwzeelandse sol
daten hun verlof tijden* de oorlog
doorgebracht. Soms hadden we vijf
party's op één dag.
„We hebben ook twee modeza
ken en een hotelletje tijdens die
Sorrento-periode in eigendom ge
had. Na vijf Jaar, weer wat anders,
het Fagels-restaurant. Ik moet eer
lijk zijn. dat liep aanvankelijk niet
zo best. Later ging het beter, om
dat we hebben overgeschakeld op
avonden met progressieve jazz. Al
lerlei kopstukken uit de internatio-
foarom ik terug ben? Hoofd-
UJk voor m'n moeder, die 86 is.
,esT ad het gevoel, dat ik haar niet
rE£?_Jr alleen moest laten", ant-
tit succesvolle zakenman Fa-
^Succesvol Inderdaad, want on-
1>95 tegenslagen van ziekte heeft
n Nieuw-Zeeland en later in
ITEXfdh* zich een zeer goed be-
I weten op te bouwen,
les f eigenlijk, ik niet, maar Els",
)MELihij bescheiden, waarbij hy op
e fles echtgenote wijst. „Wat zij heeft
ls fantastisch. Toen ik op het
itc |e van de dood lag in Auckland
geen inkomen was, is zij als
erster in een lunchroom gaan
"""in. Zo zijn we er weer boven-
□dsch&!)komen»
ere Nederlander van boven de
IKOOir en misschien ook nog wel
r zal zich Fred Fagel her-
OENt)en, die gedurende de eerste
PEB%ar na de bevrijding honderd-
nden heeft vermaakt met zijn
tINBBrences, liedjes en sketches. Hij
samengewerkt met Rens van
m e<\ tegenwoordig televisieprodu-
kVORS^n Dick Binnendijk, de mana-
an o.a. de grote Toon Hermans,
vier keer per etmaal soms
de toen superslanke Fred op
«tzalen, dancings, kazernes, te-
ire p'n voor ouden van dagen en
zoals in de bevrijdingsroes de
AAimte was, op straat.
[talia^t y xi gezelschap trok hij ln
e. ^omgebouwde ambulancewagen
,ons land. Fred en zijn vrouw
^^sn op vrijwel alle vaderland -
odia en vaak ook voor de
O-microfoon gestaan. Mam
end met zijn zwarte hoed zong
begeleid door pianist-ac-
ïonist Cas Oosthoek, zyn lied-
W5 lie hij graag afstemde op het
«Ie. maar ook een oud levens-
PERg s, zoals van Dirk Witte, ging
98, weker niet uit de weg. Diep in
echter sluimerde het grote
;rlaagangen nog eens naar het Verre
N Jn te gaan. Vooral Nieuw-Zee-
had zijn grote belangstelling.
ling erg ziek. Volgepropt met me
dicamenten zat ik in het vliegtuig.
Ze hebben me in Indië eerst een
week of vier laten uitrusten, heel
aardig, hoor. Yes, sorry, ik bedoel
ja, het was een prachtige tyd in
Indië. Een half jaar zyn we van het
ene eiland naar het andere getrok
ken".
„Na afloop van de tournee vlogen
Els en ik als toeristen naar Nieuw-
Zeeland. Ik besefte heel goed, dat
we daar mr. en mrs. Nobody waren.
Nou zag ik op het vliegterrein
journalisten en fotografen staan.
Ik kon moeilyk aannemen dat die
jongens er voor my waren",
lacht de wel wat pondjes zwaarder
geworden Fred. „Daarom ging ik er
Een voor de hand liggende vraag
is ook wat hy hier gaat doen. want
hy en zyn vrouw houden niet van
stilzitten, al is het dan in nog zo'n
mooie flat. Zeker geen liedjes zin
gen of conferences plegen, daar
voelt hy niet meer voor. „Ik voel
de. dat ik zo toch niet hogerop
kon. Heus, ik wist zelf veel te goed
wat ik kon presteren op dat
gebied". Op 22 juli zyn ze eerst
naar Engeland gegaan voor de we
reldkampioenschappen voetbal.
Fred had een brief aan Stanley
Rous persoonlyk geschreven, waar
in hy hem vertelde, dat hy hem
eens de beste scheidsrechter van
de wereld vond, dat hy hem in
Sydney had gezien en dat hy, Fa
gel, in zyn nieuwe vaderland, het
elftal van Nederlandse immigran
ten samenstelde. Hoewel officieel
byna alles was uitverkocht, ont
ving Fred tien toegangskaarten voor
diverse weds try den.
Een recente foto van Fred Fagel rechtsen zijn vrouw,
hier samen met twee bezoekers in .Mother's Cellar" in Syd
ney. Hieronder een oud plaatje van de showman Fagel met
zijn ensemble.
Zou het echtpaar hier willen blij
ven?
„Ja en nee", aldus de manne
lijke helft. „Ja, wat betreft het
culturele klimaat hier. Zo'n Toon
Hermans, een Whn Kan, een Wim
Sonneveld, een Paul van Vliet, ach
zulke artiesten kennen ze in
Australië niet en ik hou zo van
echt cabaret. En m'n oude kennis
sen Enfin, we zullen nog wel
een hele gok vindt. hoor. Zy is
bezorgd voor myn gezondheid,
maar ik voel me nog best".
Idee
Het zal er zeker wel komen, dat
butlincamp. De Nederlandse Hel-
demaatschappü heeft al een plano
logische indeling gemaakt. De af
gevaardigde van deze maatschap
pij knikt, maar zegt dat het zo
v*rs van de tekentafel is, dat de
pers er nog niet de „nieuwsgierige
neu$ ln mag steken". En wat gaat
zo'n verbiyf in zo'n vakantieoord
nu kosten? Zandwinner Eigenberg:
„Zo'n tweehonderd gulden per week
net als In Engeland."
In het prachtige Westerhoven
hapten draglines en andere appa
raten gretig in de zandbodem en
ontstond een groot meer. Mensen
uit de omgevnig gingen er zwem
men. „Hé, wacht eens even", dacht
de heer Eigenberg. „Daar zit brood
ln". En zo is hy op het idee ge
komen van dat Butlincamp. „Ik
heb zo'n kamp een paar maal ln
Engeland gezien. Man. man. wat
heeft het me een moeite gekost om
die tien hectare cultuurgrond te
krygen. Nu moet Je goed horen,
ik kan die vyf miljoen die daar
voor nodig zyn, niet uit myn zaak
halen. Eurostrand is een familie-
N.V. Myn vrouw vindt me maar
gek, dat ik nou weer dat butlin
camp wil beginnen. Je mag het
best weten, zy is vanmiddag razend
op me geweest. Ze is woest de deur
uitgelopen, maar dat trekt wel weer
by. Wat ik eenmaal in myn kop
heb Dat komt misschim wel
omdat lk Groninger ben"
„Terug naar het noorden: Nooit
meer. Ik ben geboren in Finster-
wolde. daar had myn vader een
smedery. Heb ik nog een paar da
gen gewerkt, maar het beviel me
niet. Ik heb el van alles aange
pakt. In '48 ben ik naar Brabant
gekomen. Ik mag wel zeggen, dat
lk een goede zaak heb. Maar die
vyf miljoen, daar zullen anderen
moeten bijspringen. Ik moet een
bepaalde vorm zien te vinden voor
het exploiteren van het kamp. Daar
word je voor bezig gehouden van
ochtendkrieken tot de nachteiyke
uren", zo vertelt hy verder, de
luisteraar weinig gelegenheid tot
Interruptie gevend.
Behalve de Gronings-Brabantse
zandwinner („We hebben meestal
zo'n tachtig schepen onderweg"-
zouden ook anderen plannen voor
butlincamps ln Nederland hebben.
„Maar laten ze er niet te veel ma
ken". is de mening van de heer
Eigenberg. „volgens my ls er plaat*
voordrie één aan de kust. eén
in Drente en dan één hier in Bra
bant. We zullen wat voorzichtig met
een capaciteit voor zo'n vierhon
derd mensen moeten beginnen. Dat
kunnen we uitbreiden tot tweedui
zend. Dat is het aantal waarmee da
meeste Engelse butlincamps draal
en.
Als het dus aan deze naar Bra
bant afgezakte noorderling ligt. zal
binnen enkele jaren ook in ons
landje 's morgens de reveille weer
klinken. die alle vakantiegangers
tegeiyk van hun sponde doet ry-
zen om dan tyden* het ontbyt te
horenGoed e n morgen allemaal.
We beginnen met een gezellig mu
ziekje".
Vele Engelsen willen hun vakan
tie alleen nog maar doorbrengen
ln een van de oorden van mister
Billy Butlin en ach. zullen de Ne
derlanders zoveel anders zyn' De
heer Eigenberg meent van niet.
..Anders begon ik er toch niet aan"
M. F. EIGENBERO.
Het recreatieoord Eurostrand ,in het fraai in de Kempen gelegen
Westerhoven, is gedurende de zes jaar van zijn bestaan reeds een
groot begrip geworden bij naar ontspanning zoekenden uit binnen-
en buitenland .Het wordt nog steeds uitgebreid en verbeterd. Zo is
kort geleden een restaurantaccomodatie in gebruik genomen.
Directeur M. F. Eigenberg, de
byna 57-jarige ln Brabant neerge
streken eigenaar van een groot
zandwinningsbedrijf, heeft echter
meer pyien op zyn recreatleboog.
Aan hem zal het niet liggen, als
deze pijlen niet worden afgescho-
minst nodig zyn en uiteraard ook
de nodige vergunningen om in Ne
derland een vakantiebesteding te
kunnen bieden, zoals die in Enge
land enorm populair is.
Bezighouden
De grote vyver, die uitsluitend
voor de zogenaamde „butlinisten*
bestemd zou zyn, ls er elgeniyk al.
Elke dag halen de Elgenbergse ma
chines het zand uit de enorme put
die de basis voor het watervermaak
zal vormen. Twee vliegen in één
klap. Zo is het met Eurostrand.
oppervlakte vyftlg hectaren, ook
gegaan. De heer Eigenberg was uit
Veendam naar Brabant afgezakt
om zand en grind te winnen.
Eerst wilden ze er niet aan. Aan
een butlincamp in Nederland. „On
zin, er ls volgens my een groot
publiek voor", zo heeft deze recrea
tie-man in hart en nieren toen ge
zegd. „Natuuriyk". zo zegt hy.
„moet zoiets aan de Nederlandse
mentaliteit worden aangepast
Maar het hoofddoel is toch wel
om mensen de gehele dag met van
alles bezig te houden. In Engeland
hebben ze allerlei verkiezingen: de
mooiste vrouw, de leUJkste man, de
hulsmoeder die het snelste aard
appelen schilt. Je kunt ln die kam
pen dansen leren. Je kunt er wa
terski-les krygen, trouwens er zyn
leraren voor allerlei sporten".
„Hoe lang het gaat duren voordat
we hier zo'n kamp kunnen openen?
Ik hoop over een Jaar of drie, al
beginnen we maar met semi-per-
manente verbiyven, staankuipen of
zo en een tent om In te dansen.
Ik zie er grote mogeiykheden in.
Anders zou lk er niet aan begin
nen", laat de doorgaans wat stugge
Eigenberg er bulderend van het
lachen op volgen.
..Myn vrouw is het nog niet hele
maal met myn plannen eens. Ik
kan me wel voorstellen dat ze het
ten, maar eer het zover Is zullen
nog tal van hindernissen dienen te
worden overwonnen. Het grote plan
van de kettingrokende (sigaren)
Groninger is om tot de stichting
van e«n „butlincamp" te komen.
Enkele jaren heeft hy gevochten
om de grond (cultuurgrond) ervoor
te pakken te krygen. Dat is nu ge
lukt, maar de gebruinde Eigenberg.
die de afgebeten „n" niet voor de
zachte ..g" heeft verwisseld, staat
toch nog aan het begin van de
lange weg die naar de verwezen-
ïyking van zyn plan voert Vyf
miljoen gulden zullen er op zyn
