EDWIN RUTTEN
Gé Hofenk
TOPPERS
wat
Apart
ik zelf
aardig vind
„Ik zing
Tijd
ZATERDAG 14 MEI 1966
tEIDSCH DAGBLAD
L.D.-EXTRA 5
DE ZAAK VOOR LEI
Peter Omvlee
LDTOPTIENLDTOPTIENLDTOPTIEN
1. Sloop John B (Beach Boys) t
2. Dedicated follower of fashion (Kinks) a
3. You were .on my mind (Christian St. *3
Peters)
4. Homeward bound (Simon en Garfunkel)
5. Substitute (Who)
6. The sun aint' gonna shine anymore fTj
j- j (Walker Brothers)
7. Woman (Peter en Gordon)
Q 8. Why don't you take it (Motions)
f-H 9. These boots are made for walking (Nancy h—3
Q Sinatra)
1 10. I put a spell on you (The Alan Price Set),
NaiidoiaiNaudOiaiNaudoiai
In deze snel levende wereld ontstaan de reputaties snel,
vooral in de show-wereld. De keerzijde van de medaille
is echter ook, dat vaak even snel deze reputaties in het
niet verdwijnen. Edwin Ruftten maakte ook snel naam,
maar toch wijkt hij sterk af van het type van de tegen
woordige teenager-ster. Niet in de laatste plaats, omdat
hij naast zijn show-werk" (platen, radio, televisie) ook
de energie weet op te brengen zich te werpen op zijn stu
die psychologie (vierde jaar). Edwin Ruftten 23 jaar
heeft op het ogenblik een tiental platen .waaronder een l.pj
op zijn naam staan, waarvan „Het spijt me" en „Ik moet
altijd weer aan je denken" de «eest verkochte zijn. Bui
tenlandse ervaring heeft hij opgedaan tijdens het Knokke-
songfeatival en in Finland, Polen en Zwitserland. Zijn
grootste succes boekte hij in het Poolse Sepot, waar hij
een festival (deelname uit 24 landen) won.
zet me er dan ook volledig voor
in. En ach, waar dat op uitdraait,
ik weet het niet."
Edwin Rutten „ik heb het al
lemaal bewust gedaan en kan me
er daarom volledig achter zetten"
wil niet in een bepaald hokje
worden gestopt. „Ik ben," zegt hij,
„geen specifieke zanger op één af
gebakend terrein. Ik wil een zo
groot mogelijk publiek bestrijken en
min-of-meer vriendelijk knikkend
rondlopen in het uitgestrekte ge
bied van de show (mng) wereld.
Een knikje dus naar de jazz. naar
de chansons, naar do tienerkant,
naar de
„Die tienerkant is overigens wel
een heel apart gebied," vindt de
blonde Amsterdammer. „Het is xo'n
uitgestrekt werkterrein met een
groet publiek.
Heel veel willen er alleen maar
een knul in een goudbrokaten boek
op het toneel zien, die dan springt
en rauwe koeten slaakt. Die ca
tegorie wil krijsen en gek doen.
Maar vraag ik mo wel eens af, hoe
groot is de groep niu werkelijk, die
altijd maar wil biyven schreeuwen?
Het merendeel ervan zal ook wel
eens rustig thuiszitten met een fijn
plaatje. Dat zij zich dan af en toe
eens wil uitleven, ach, dat ls niet
zo erg. Iedereen wil dat wel eens,
dat is heerlijk. ZIJ zien dan iets
in de muziek om los te kunnen
barsten. Met dat zogenaamde pro
bleem zit ik helemaal dus niet."
Trouwens, zo veel problemen
heeft Edwin Rutten niet. Een klein
vraagstukje is misschien dat van
de vrije tijd. „Ik heb altijd graag
willen roeien. Op het gymnasium
was ik er al wild van. Vooral wan
neer ik Nereus zag. Maar met die
zangerij is roeien niet te combi-
neren. Het enig wat ik doe is wal
soepel tennissen. Voor de conditie
Veel tijd heb ik er echtor niet voor
Jammer. Ook voor het beluisteren
van mijn favoriete sterren kan ik
geen uren reserveren. Ik ben wild
op de Supreames. Die geven me
een „kick". Ook grote orkesten van
Mag ik me even voorstellen?
\Mijn naam is Annelien.
Ik ben vijftien jaar.
Ik vind je platen erg goed en je bent zelf ook erg aardig.
Ik zou graag met je willen trouwen, maar dat kan niet
Ik vind je ontzettend slecht.
Je platen zijn niet goed en alles van je is eigenlijk waardeloos.
Het is op het ogenblik slecht weer en straks ga ik een fijn boek
lezen.
Maar toch vind ik je wel erg aardig en je platen zijn eigenlijk ook
mieters.
Krijg ik een foto met handtekening van je?
Het zijn twee brieven uit de
honderden, die al enige jaren bij
Edwin Rutten worden bezorgd.
De 23-jarige Amsterdamse zan
ger, drummer, disc-jockey, t.v.-
Ster en vierdejaars student in
de psychologie is er aan gewend.
Hij kijkt niet meer vreemd op
van dweperige brieven over pla
ten en radio- en televisieoptre
dens. Hij leest ze echter keer op
keer met plezier. „Vreemd hè,"
zegt hij, „ze willen misschien
helemaal niet met je dwepen,
maar toch doen ze het
Edwin Rutten, vlug pratend,
soms wat nerveus en veel sigaret
ten rokend, gelooft in zichzelf. In
zijn veelzijdigheid. „Ik zing niet
om veel brieven te krijgen. Ik
zing wat ik zelf aardig vind: jazz,
wat tienernummers en Franse
chansons. En, wanneer ik daar nu
ook nog publiek bij krijg, dat.het
ook leuk vind, nou, dan is het
voortreffelijk.
Er is altijd wel iets dat aanslaat.
Het Nederlandse repertoire, het
chanson of die jazz. Ik verkeer
dan ook in de gelukkige omstan
digheid niet overstag te moeten
gaan; het op een andere toer gooi
en om publiek te trekken. Het is
bij my eigenlijk allemaal heel soe
pel gegaan en dat is nu nog zo.
Ik heb er zelf ook nooit zo bij
Want ja, er werd in
het begin nog wel tegen me ge-
segd: een jazz-plaat is hier in Ne
derland onverkoopbaar, maar daar
eat ik niet mee. Dat zou dan jam
zijn, maar ik wilde hem ge
woon maken en ach, dat wilde die
maatschappij eigenlijk ook wel.
Dus Ja, toen kwam „Takin'a chan
ce on Edwin". En hij ls nog goed
verkocht ook. Toen waren we al
lemaal tevreden.
Zo is het steeds gegaan ondanks
het feit, dat ik niet zo gunstig zat
in vergelijking met heel wat ande
re zangers en zangeressen, die bij
veel grotere platenmaatschappijen
onder contract staan. Daarbij is
het geen kunst om een hitplaatje te
maken. Want wanneer je stralen
de gezicht maar vaak genoeg wordt
gezien op affiches, televisie en zo.
dan koopt op den duur de meest
argwanende man of vrouw wel
eens een plaat van je. Want ja, ze
moeten er dan toch ook over mee
kunnen praten".
„Lekker soepel". Heel vaak ko
men die woorden terug. Ze zijn
welhaast typerend voor Edwin
Rutten. Zelfs voor zijn allereer
ste schuchtere schreden op het
„zangpad".
„Als driejarig ventje hield ik me
al met dat soort zaken bezig," ver
telt hij lachend. Ik zong toen al in
de trein en dat leverde me vaak
snoepjes op."
Echt is Edwin Rutten zich pas
op het gymnasium gaan bezighou
den met muziekzaken. „Met twee
vrienden ben ik begonnen, als
slagwerker. Ik was toen zeventien
op "'het ogenblik ben ik 23
en een jaar later had ik mijn
eerste pilaaitje, een jazz-singletje.
Het was toen beslist niet zo, dat ik
brengen met twaalf eigen
composities zal ook wel en-
kele buitennissigheden bevat-
ten. „Les Baroques" bestaan
uit slaggitarist Frank „Kluif"
Muyser 22sologitarist
Hans „Oscar" van Emden
(21). drummer Raymond van
Geytenbeek (20). organist
René „Ketsie" Krijnen (19),
basgitarist Robin „OToole"
Oaks Muyser (20) en zanger
Gerard „Gary O'Shanrion"
Schoenaker (21).
Het wassenbeeldenmu
seum Grévin in Parijs heeft
de collectie uitgebreid met
The Beatles. De directeur
gaat een zorgelijke tijd tege
moet: hij kan slechts hopen
dat de fans met hun vingers
van de beelden afblijven.
De Leldse jazzsociëteit
Folk Beat 14 heeft voor de
driewekelijkse jazz-byeen-
komst in de kantine van het f
sportpark Roomburg aan de t
Asserstraat beslag gelegd op
een opmerkelijke musicus.
Vanavond speelt daar de
Amerikaanse accordeonist
van Nederlandse oorsprong
Mat Matthews. Matthews t
speelde in Amerika samen f
met de grootste jazz-musici f
Het duurde elf tergend
lange minuten. De show
groep „Chek" oogstte ap
plaus uit zes of zeven paar
handen en ruimde snel het
tostrumentamiuim op, waar
mee ze een kwartier lang
pure Beaoh Boy-imitatie
verzorgden in Jacques Senfs
bea/t-mekka, Casano-Scheve-
ningen. Het is zondagavond
8 mei. Tieners uit Den Haag
en wijde omgeving krijgen
genoegdoening voor die mis
troostige zaterdagmiddag in
november toen Jacques
Haags beat-organisator, 19
jaar, befaamd om de orde
lijke gang van zaken tijdens
zijn massale manifestaties
zijn duizenden Kinks-fans
teleur moest stéllen. Het
Kiniks-vliegtuig kon niet
landen door mist en ij zei.
Nu zijn ze er. Vier, wat ten
gere, Engelse jongens stap
pen vier minuten voor elf
het podium op, gevolg ge
vend aan het gescandeerd
..we want Kinks", „we want
Kinks" Zes maal een
Kink-sucoes davert udt him
machtige installatie en de
Kiniks bewijzen, waarom zij
dé beatgroep van het ogen
blik zyn. Na „Well respec
ted man" en „Till the end
of the day" een subliem
„Dediioa.ted follower of
fashion". Zaal op kookpunt,
vier meisjes vallen flauw.
Kinks snel weg en het Ca
sino stroomt leeg. Het is een
trieste leegte na 25 uur lang
beatmuzlek. Het festijn
,3eat 25" vormde de afslui
ting van het beat-sedzoen
1965/1966, waarin 96.000 be
zoekers gestalte gaven aan
het initiatief van Jacques
Senf. Meer dan 3000 jongens
en meisjes bezochten deze
laatste beat-manifestatie, die
met enkele onderbrekingen
duurde van vrijdag- tot zon
dagavond. Bekende en on
bekende beatgroepen uit Ne
derland verleenden belange
loos hun medewerking aan
Beat 25. Alleen de Kinks
ontvingen honorarium en
daardoor was het voor
Jacques Senf mogeiyk wl
deze beat-heerlijkheden op
te dienen voor de somma
van f 1,50. Daarmee herstel
de hij zijn vertrouwen bij de
Haagse jeugd en bij d©
Haagse politie. Zijn befaam
de ordedienst slaagde er
zoals altijd weer in de
zaaik volkomen in de hand
te houden. Jacques' recept:
in ieder geval geen politie ,'n
de zaal, iedereen die ook
maar aanstalten maakt tot
moeilijkheden onmiddellijk
uLt de zaal verwijderen. Vol
gend seizoen staat beat-
minnend Den Haag weer
een en ander te wachten.
Dat staat vast.
Les Baroque© uit Ba am
houden van Ietwat ongewone
instrumenten. Een elektri
sche balalaika was to horen
in „Silkle", dat vorig jaar
juni werd uitgebracht. Dat
plaatje werd geen succes. Fa
got en claveclmbel droegen
echter belangrijk bij in het
succes van „Such a cad", dat
nu al weken lang goed geno
teerd staat op de vaderland
se hitlijst. De langspeelplaat,
die de zes Baarnse jongens
deze zomer hopen uit te
„Kink"
van deee tijd en na zijn te
rugkeer naar Nederland, eni
ge tijd geleden, heeft hij zich
ook hier een forse reputatie
opgebouwd, onder meer door
zijn radio- en tv-optreden. Al
met al een bijzondere Jaxz-
manlfestatie die vanavond
door de Folk Beat op touw
wordt gezet.
Peter J. Muller begint
zo langzamerhand een natio
naal bekende figuur te wor
den. Radio- en tv-mensen in
Hilversum en Bussum grijpen
Iedere gelegenheid aan om
de ex-Hitweker, oprichter
van de Stichting Pro Lang
Haar en nog wat meer, voor
de microfoon of de beeldbuis
te slepen. Peter heeft Hit
week verlaten omdat hy het
te druk heeft. Wel biyft hy
medewerker aan dat blad.
zyn tv-populairitelt ontlokte
Hitweek van vorige week de
kwalificatie „hitvip P. J.".
Al enkele weken treedt
het Leids Zolder Cabaret op
ln de Auberge Frangaise in
de Kloksteeg. Dat ls op vrij
dagavond. Het succes van
deze jonge cabaretgroep ia
opmerkeiyk: het publiek, dat
zeer frequent naar de Fran
se Hei-berg pleegt te komen,
is zeer gul met applaus.
's nachts wakker lag en dacht: wat
moet ik straks worden. Zal ik gaan
zingen? Of Neen, zo was het niet.
Het ging gewoon fyn. Ook toen ik
eenmaal (staats)examen gymnasi
um had gedaan en met psycholo
gie begon".
Het is een wat vreemde combi
natie. dat studeren en zingen. Kan
je als (aankomend) psycholoog
vrijuit op de planken of achter
de microfoon staan? Edwin Rut
ten vindt van wel.
„Ik denk niet, dat ik die psycho
logie by myn optreden gebruik.
Misschien wel eens onbewust. Wel
is mijn instelling ten opzichte van
bepaalde dingen veranderd. Je gaat
het geheel met een milde blik van
verrre aanschouwen en over din
gen waar je je tot voor kort nog
over opwond, maak je je nu be
slist niet meer druk. Misschien
komt dat door die psychologie. Het
heeft in ieder geval niets met de
wisselwerking publiek-artiest te
maken. Die moet er gewoon zyn,
anders hoor je niet op de bühne
thuis.
„Er gaat overigens vrü veel tijd
in die studie zitten. Ik heb me
voorgenomen het volgend jaar
kandidaatsexamen te doen en
daardoor is de muziek wat naar
de achtergrond verschoven.
Ik treed by na niet meer op, de
reizen zyn daarvoor vaak te lang
en het enige wat ik nu nog doe
zyn wat televisieoptredens (bin
nenkort twee shows) en een we-
kelyks radioprogramma op het
derde net, Rythm and Blues.
Het is vaak zo," vervolgt Edwin
Rutten, „dat wanneer je zit te
werken je gedachten naar je pro
gramma's afdwalen. Dan stop je en
ga je het een en ander proberen.
Ook draai je een plaatje of bel je
het orkest of de pianist op en be
spreek je wat. Het geeft soms ook
wel eens moeilykheden, die combi
natie radio, t.v. en plaat, ener
zijds en studie anderzyds, maar ik
wil er niets van missen. Ik vind
het allemaal even belangryk en
byvoorbeeld Kent, Basie en El
lington vind ik geweldig. En The
Beatles. Dat is by na natuurlijk.
"Tant die jongens zyn echt goed".
