mm
Het land
achter
de bergen
siyii
DAGELIJKS VERVOLGVERHAAL
Oorspronkelijk verhaal door JOHN BOLAND
Niets wees erop dat het een van
de nootlottigste dagen in het leven
Robert Claymore ging worden.
Nadat hij het bankgebouw was bin
nengegaan en vluchtig de post op
zijn bureau had doorgekeken, was
er zeker van, dat dit een van de
kwaadste dagen zou zijn die hij be
leefd had, want hij had geen hoop
meer. Er was geen bericht dat er op
zijn sollicitatie naar de directeurs
plaats van een groter bijkantoor
gunstig was beschikt.
""et was de derde keer dat hij nul
op het rekwest kreeg na een poging
overgeplaatst te worden om als di
recteur van het kleine bijkantoor in
Fayton promotie te maken. Claymo-
'as zich ten volle bewust, wat een
drievoudige mislukking in dit ver
band betekende. Het betekende dat
hij de overige jaren van zijn be
roepsleven gedoemd was in dezelfde
betrekking te blijven.
Tien minuten later regelde hij in
alle rust de dagelijkse zaken op de
bank en zijn rond gezicht was als
gewoonlijk beheerst. Geen ogenblik
verried een plotselinge uitdruk
king wat er in feite in hem omging.
Van zijn prilste jeugd af was hem
geleerd, dat het gezicht geen emo
ties mocht tonen.
Zijn eerste leermeester was zijn
vader geweest. Voor zover Robert
zich kon herinneren, was zijn vader
al heel vroeg met deze opleiding be
gonnen. Robert was toen drie jaar
oud en hij bezeerde zijn knie. Ge
prikkeld had zijn vader hem op zijn
hart gedrukt, „Nooit huilen, Robert!
Nooit tonen wat er in je omgaat!'
Met geringe variaties in de woord
keus werd deze raad herhaald, zodra
vader en zoon met elkaar te maken
kregen, tot Robert oud genoeg was
om de bescheiden al heel beschei
den middelbare school te verlaten,
waar het pedagogisch onderwijs
voornamelijk had bestaan in de ver
maning, „recht door zee" te gaan.
Geld voor een universitaire studie
was er niet en vlak voor hij van de
middelbare school kwam, werd Ro
bert overvallen door een ernstige
twijfel aan zijn toekomstmogelijkhe
den. Hy had nu wel een voorraad
oppervlakkige kennis aangaande vele
nutteloze dingen verzameld, maar
hü meende niet te beschikken over
iets dat hem voor een goed betalen-
Hoe is het ontstaan?
In verschillende delen van ons
land en in het by zonder op het
platteland verstond men nog in
deze eeuw onder een Manusje
van alles een marskramer, een
leurder met allerlei koopwaar.
In meer uitgebreide zin verstaan
wij er onder: iemand die dan
deze dan gene bezigheid bij de
hand heeft, iemand die van alle
markten thuis is. Naar de vorm
ïyken wy hier te doen te hebber»
met de vroeger gewone per
soonsnaam Man us, maar er zijn
ook andere verklaringen geop
perd. Sommigen menen dat wy
te maken hebben met het Zi
geunerwoord manus dat: mens
betekent. Anderen denken aan
het Latijnse manus: hand. Een
Manusje van alles zou dan ie
mand zijn die van alles aan de
hand heeft, een factotum of
doe-alles.
de werkgever aantrekkelijk kon i
Hy vergiste zich. De specifieke
kwaliteiten die hy bezat, had de
bank die hem in dienst nam, nu
juist nodig. In de loop van enkele
jaren ontwikkelde hy die kwaliteiten
in de zin die zijn werkgevers ver
langden. Zyn bestaan kabbelde rus
tig voort, niet gelukkig, ook niet uit
gesproken ongelukkig en hy liet
oorlogsgeruchten, die van maand tot
maand dreigender werden.
In de zomer van 1939 kwamen zyn
ouders by een verkeersongeval om.
Het kostte hem geen moeite, de we
reld een gezicht zonder verdriet
te tonen; het was lastig dat zyn
ouders dood waren, meer niet.
Zo lang hy zich kon herinneren,
was er in het gezin geen warmte of
genegenheid getoond. De enige emo
tie,/ die hem overviel, was ergernis
bij de ontdekking, dat zyn vader ho
ge onbetaalde rekeningen voor wijn,
sterke drank en sigaretten had nage
laten en geen geld om ze te voldoen.
Hy had weinig tijd zich af te vra
gen wat hij moest beginnen. De oor
log leek vrijwel onontkoombaar en
dit vooruitzicht nam zijn denken
haast volledig in beslag. Op 3 sep
tember deed hy iets, wat hy nooit
tevoren had gedaan. Hy bedronk
z:ch. Alleen in zyn eigen huis ging
hy zich aan zyn vaders port te bui
ten tot hy bedwelmd was en het be»
wustzyn verloor. Merkwaardigerwys
hield hij er geen kater aan over. Hy
werd die maandagmorgen laat wak
ker en voelde geen andere gevolgen
dan een brandende dorst. Maar zyn
angst besprong hem opnieuw en om
die angst te bestryden maakte hy
nog een fles open.
Pas nadat hij het werfbureau had
verlaten begon het tot hem door te
dringen, wat hij gedaan had. Hy had
getekend voor de R.A.P. Hy moest
krankzinnig zijn geweest. De komen
de nacht werd de ergste uit zyn le
ven. Zelfs nu, zoveel jaren later, kon
hem als een nachtmerrie die wur
gende angst overvallen, waaraan hy
destyds ten prooi was geweest.
Maar de oorlogsjaren waren mee
gevallen. Hij durfde geen angst te to
nen en toen de kans zich voordeed,
had hy zich opgegeven voor de vlie
geropleiding. Hy haalde zyn brevet
zyn naam kwam te staan, waar
hy gewend was hem aan te treffen
onderaan op de lyst. Hy werd bij
de Coastal Command geplaatst en
had zich byna tevreden gevoeld. Hy
kreeg met slecht weer te maken,
kustverdediging
ging en hy de vyand niet actief be
hoefde aan te vallen, voelde hy zich
tegen zijn taak opgewassen.
met verlof te Edingburgh,
toen hy kennismaakte met Helen
Walters, die op een van de departe
menten werkte. Helen, een indolente
blonde schoonheid, was in zyn ogen
weinig minder dan een godin. Verge
leken by hem met zyn lengte van
byna twee meter en zyn gewicht van
tegen de tweehonderd pond, leek
zy tenger breekbaar haast. Geen drie
maanden na hun eerste ontmoeting
zy getrouwd.
na de huwelyksvol trekking
leerde hij haar vader kennen. Om
of andere reden had Robert in
de veronderstelling verkeerd, dat de
heer Walters ambtenaar was en op
het Ministerie van Voedselvoorzie
ning werkte. George Walters bleek,
evenwel kruidenier te zijn en by-
zonder trots op zyn beroep. Hij was
eduwnaar en wylen zijn echtgenote
li zyn dochter betekenden heel wat
minder voor hem dan zyn zaak.
(Wordt vervolgd^
„Vrouwenhoofd"
voor 13.000 dollar
»,Vrouwenhoofd", een aquarel
van Picasso, is gisteren in de
Parke-Bennet Galleries geveild.
De opbrengst 13.000 dollar
was de hoogste voor een teke
ning of ets uit de verzameling
van wijlen Helena Rubinstein.
De veiling van haar juwelen,
kunst en meubelen heeft tot dus
verre 2.660.642 dollar bruto op
gebracht. De veiling wordt van
daag besloten.
de
drievoudige zorg
van
Glyzerona
Milk
J - voor
Uwhuid
Na het wassen of baden u
s i even luchtig inwrijven met
l i; Glyzerona-milk. U krijgt
daardoor een gladde en
soepele huid.
Glyzerona-milk wordt on-
f middellijk door de huid op-
genomen. Glyzerona-milk
voedt, versterkt en is vocht-
inbrengend. De ideale basis
l;l:v voor uw make-up;
Een ruime hoeveelheid
te Glyzerona-milk op een
watje gedrenkt in lauw wa«
ter en alle resten van make-
up verdwijnen tot diep uit
de poriën.
de natuurlijke huidverzorging
PANDA EN DE WEGDOENER
30. Panda gunde zich geen tijd om Joris Goedbloed lang te be
spieden, maar sprong, onder het uiten van de kreet: „lelijke dief!"
naar voren.
„Wacharme" klaagde Joris - ik had het kunnen weten: het is
immers altijd dezelfde! Nimmer ken ik rust, steeds komt die kleine
bemoeial tussenbeide; zelfs in een verheven ogenblik als dit, nu de
droom van een leven vol ontbering vervuld wordt. Zelfs nu moet
hij, met zijn benepen moraal, het intieme momentje van geluk ver
storen
„Schei uit" kreet Panda, terwijl hij Joris' poging om hem te
creme-milk-zeep
RECHTER TIE EN HET SPOOK VAN DE TEMPEL
88. Rechter Tie wijst naar de goudsmid Lie Mai en beveelt de
soldaten: „Arresteer die man!" Lie Mai draait zich vlug om, hij
wil naar de deur rennen maar de twee soldaten springen hem ach
terna, grijpen hem vast en slepen hem voor de rechter. „Lie Mai",
zegt Rechter Tie op barse toon, „nu uw minnares haar nek gebro
ken heeft, zult u alleen terecht staan voor de vreselijke misdaden
die u tezamen met die verdorven vrouw hebt begaan". ,J)ie
vrouwzijstottert de goudsmid. „Zij moet mij hebben be-
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
506. De pollepel en de staande klok spanden zich tot het uiterste
in. Maar tegen het ladenkastje van Bram Fok viel niet te vechten.
Vlak voor de eindstreep haalde het kastje alle andere deelnemers
in. Uit de rieten hulzen staken de hoofden van Bram en de clown.
„Gewonnen riep Bram in vervoering en de zeezieke jury
was net zo blij als hij, dat het ajgelopen ivas. Tweede werd de
staande klok, drie de pollepel.
Die avond stond de beker op tafel voor het bord van Bram. Heer-
vangen ontweek. Hier Knop C! Als ik die niet onmiddellijk indruk,
ontploft de hele boel, met jou en het geld erbij!" En met een vlugge
handgreep bezwoer hij dit gevaar.
Het was duidelijk dat Joris het hier niet bij kon laten. Maar wat
hij van plan was te doen zullen we nooit weten, omdat op dit ogen
blik Brigadier Brakhout (die op zijn beurt het gat had opgemerkt)
de kelder binnendronggehavend maar volhardend.
„Op heterdaad!" zei hij. „Ik wist wel dat je een banktnbraak wilde
plegen ik ken verdachte individuen zodra ik ze zie. Je hebt vlug
geiverkt, manneke, maar nu ben je er gloeiend bij. Betrapt met het
inbrekerswerktuig in je handen!"
lasterd, edelachtbare. Zij was een liederlijk schepsel, zij bedroog
haar man Tau voortdurend„U bekent dus dat u Tau en zijn
vrouw goed kende!" roept Rechter Tie uit. ,A-ls goudmakelaar hebt
u van de een of andere doortrekkende goudsmid uit het buurdis-
trict gehoord, dat de Schatmeester zoveel goud bij zich had en het
in een roodleren koffertje bewaarde. En gij hebt toen Tau opgedra
gen het goud te stelen. Yang probeerde u te chanteren. Ik weet
dat Yang, kort voordat u hem tezamen met Seng-san hier in deze
tempel vermoordde, nog bij u op bezoek is geweest. Ik vond name
lijk goudstof in de zoom van zijn kleren. Beken, Lie Mai!"
lijke geuren van dampende poffertjes trokken door het lokaaltje,
waar iedereen in vrolijke stemming bijeen was. De voorzitter van
de jury had alleen nog last van zeeziekte en toen iedereen hoera
riep bij het binnentreden van de schalen glanzende, vettige, dik
in de boter gebakken poffertjes rende de voorzitter snel weg. De
ontroering was hem waarschijnlijk te machtig geworden.
Maar alle anderen genoten van de poffertjes volgens het speciale
recept, dat Bram eerst zoveel narigheid, maar ten slotte de over
winning had gebracht. En de clown bewees zijn dankbaarheid door
stiekem één poffertje meer op het bord van Bram te leggen.
