mm
iïê;
stad
de
des levens
sr:;
Antibioticum
PROF.HOYTINK
GAAT HEEN
NA CONFLICT
/u
DONDERDAG 28 APRIL 1960
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 29
oorspronkelijk verhaal van joeeph I.
„Edelachtbare, dames en heren van
de jury, dit is Susan Richardson. Zij
werd door de auto van de heer Ga-
lotti deerlijk gewond op een morgen,
toen zij zich naar school begaf. Su
san was invalide, doch ik heb de
vreugde beleefd ertoe te mogen bij
dragen dat zij het gebruik van haar
benen heeft teruggekregen. Susan
Richardson kan weer lopen. Doch
wü moeten ons er tientallen Jaren
geleden mede, dat wij de slachtof
fers van de toenmalige kinderver-
lammingsepideën stalen beugels ga
ven? Neen, wij hebben koorts
achtig gezocht naar het middel om de
ziekte te voorkomen. En wij hebben
het gevonden. Wij zijn door de Ame
rikaanse en alle andere burgers toe
gejuicht en gedankt daarvoor. Wel-
De verkeersonveiligheid eist meer
slachtoffers dan welke ziekte ooit ge
ëist heeft. Wat is nu onze plicht?
Wat is uw plicht?"
Hij wendde zich tot Susan en
vroeg: „Waaraan dacht je, Susan,
toen je aangereden werd door de auto
'an de heer Galotti?"
Susan keek hem verlegen aar
bevochtigde haar lippen.
„Ik ik moest naar school en
op reis was en die dag terug
komen. Ik dacht eraan, dat ik
;n dat hij een cadeautje uit Euro-
ja voor me zou meebrengen".
Haar dunne stemmetje klonk onge
lofelijk helder door de zaal. Alle
aanwezigen verstonden haar woor
den.
„Edelachtbare, dames en heren
Gy zult onze toekomstige kinderen
moeten afleren, aan hun ouders te
denken", zei Flowerson sarcastisch.
„Gij zult hun moeten verbieden,
een cadeautje te denken dat hun
vaders zouden kunnen meebrengen.
Want de gemotoriseerde wereld kan
dat niet meer toestaan!"
Het was doodstil. Niemand zei een
woord. Mac Really keek Flowerson be
moedigend aan. Rechter Lincoln
6taarde naar de zoldering. Toen ont
stond er enig rumoer in de bank der
verdediging. Een heftig gefluister was
de inleiding tot een plotselinge be
weging. Toen stond Lemban Foot, de
autofabrikant op. Zijn stem klonk
hees, doch zeer luid. Hij leek tame
lijk opgewonden.
„Edelachtbare", zei hij. „Ik moet u
mededelen dat de verdediging zich
terugtrekt en zich bij voorbaat neer
legt bij de uitspraak der jury. Ik
heb zojuist aan de heer Stephenson
medegedeeld, dat ik overtuigd ben
van de onrechtmatigheid der ver
dediging en de laakbare positie van
de beklaagde. Ik distanjieer mij van
de actie tegen Life City. Ik ben op
de hand van de aanklager. Ik wil
hem alle inlichtingen geven die hij
wenst. Ik wil mijzelf niet vrijspreken
medewerking aan het streven om
de experimenten te Life City te doen
mislukken, doch ik trek hierbij mijn
medewerking in. Ik steun de verde
diging niet meer. Ik heb
Rechter Lincoln hamerde. „U ben
geen partij", zei hij scherp tegen
Foot. „Ik ken u niet. Ik heb alleen
met de verdediger te maken, niet
met zijn opdrachtgever. Ik ver
zoek u te zwijgen". Zich tot de ver
dediger wendend, vroeg hij: „Wenst
u voortzetting van het getuigenver
hoor?"
„Neen!" zei Stephenson woedend.
„Ik heb niets meer in het midden te
brengen".
„En u?" Dat was tot MacReally.
„Ik wil niet aandringen op voort
zetting van het getuigenverhoor", zei
opgewekt. „Ik wacht vol ver
trouwen de uitspraak van de jury
af".
Rechter Lincoln moest drie minu
ten hameren om het lawaai te be
daren. De jury begaf zich naar de
raadkamer.
De namen van de juryleden zijn
voor het nageslacht bewaard geble-
ven. In het verkeersmuseu
Washington prijken zij op ee
konde, die de burgers van Li
hebben doen vervaardigen. De
men zeggen ons thans niets
Doch in de tijd van het proc
ren zij op ieders lippen, ook
Amerika. Reeds in die tijd v<
de Amerikaanse pers de kui
het nieuws te verbreiden in ee
trekkelijke vorm, zodat men v
ten de Amerikaanze grenzen
leefde met de sensaties, die het
rikaanse publiek bezighielden.
De leden van de jury vocht<
uur lang een strijd. Zij hadi
die uren voor zichzelf af te n
met misverstanden, sentin
egocentrische opvattingen en
ticisme. De meerderheid vai
slaagde daarin, en deze meerc
overwon de minderheid zodi
slotte de uitspraak gunstig 1
over het lot van Life City.
De jury verklaarde de sy
sche verdachten schuldig en
seerde levenslange opsluitinj
die dag af begon buiten d
rechtszaal de procedure in de
rale staatsvolksvertegenwoordii
die leidde tot de wettelijke vei
regeling welke wij thans kern
die een einde heeft gemaakt i
mogelijkheid, dat het oppervl:
Verenigde Staten en der weri
slagveld tussen verkeer en me
word<
zoals me
uitgelegd en doorgevoerd,
mesete landen heeft men de ver
keerswegen aangelegd in tunnels,
naar het model van Life City. In
andere landen heeft men de voorkeur
gegeven aan de luchtbrugen, die
hoog boven de begane grond een
tweede „begane grond" hebben ge
schapen voor het snelle verkeer. Dat
verschil doet niets ter zake.
De doodsvijand van de naar een
rustig en veilig bestaan snakkende
mens is van het toneel verdwenen.
Hij is getemd en een vriend der
mensen geworden. En de mens is
nu, na generaties van verterende
angst, verlost van de twee grote drei
gingen, die in eerdere decennia het
menselijke geslacht ten gronde dreig
den te richten: van de oorlog: en
an de verkeersonveiligheid.
Hij is nu opnieuw de koning der
schepping, die hij eertijds was
verbonden met de natuur, in het be
zit van een gezond zenuwstelsel en
geneigd tot de rust van een vredig
bestaan.
Het is goed, in onze tijd dit alles
nog eens te overwegen. Want nim
mer moge het besef uitsterven, dat
d" beschaving slechts door de in
spanningen, het inzicht en de moed
enkelingen ontwikkeld is kun
nen worden tot datgene, wat wij
thans bezitten. Die enkelingen zul
len altijd en overal ter wereld op de
vestigingen der cultuur gevonden
worden, als het gevaar nader komt.
Respecteer hen, help hen, steun op
hen. zy zyn een gave Gods.
EINDE
Drie Canadese microbiologen heb-
;n een nieuw antibioticum ontdekt
en ten dele getest, dat een grotere
verscheidenheid ziekten veroorza
kende organismen aanvalt dan enig
ander bekend antibioticum, zo heeft
het Canadese departement van land
bouw meegedeeld.
Het antibioticum, dat de naam
myxin gekregen heeft, wordt onder
zocht door het instituut voor kan
keronderzoek van de universiteit van
Saskatchewan op zyn effect voor
het doden van kankercellen in rea
geerbuisjes.
Verwacht wordt dat het kanker
onderzoek in Saskatoon nog een jaar
zal duren voor bekend is voor de ut-
van dit onderzoek aangaande
het doden van kanker.
collega zulke dramatische vormen
heeft aangenomen.
Samenwerking van
Amersfoortsche Courant
Utrechtsch Nieuwsblad
De besturen van de naamloze ven
nootschappen: „Utrechtsch Nieuws
blad, voorheen Joh. de Liefde NV" en
„NV drukkery Onnes" in Amersfoort
delen mee, dat zy tot een volledig
samengaan besloten hebben.
De naamloze vennootschappen bUJ-
ïn beide bestaan onder hun eigen
directies, zodat in de rechtspositie
het personeel (U.N. 314 perso
neelsleden, Onnes 130 personeelsle
den) geen wijziging komt.
Beide ondernemingen hebben als
voornaamste doel het uitgeven van
dagbladen. Deze dagbladen, het
Utrechtsch Nieuwsblad (oplage 67.000)
de Amersfoortsche Courant en het
Veluws Dagblad (totale oplage 27.000)
zyn geiyk gericht, volkomen onaf
hankelijk en streven naar de grootst
mogelijke objectiviteit. Hun versprei
dingsgebieden grenzen aan elkaar en
lopen zelfs in elkaar over. De bladen
hebben ieder voor zich een uitzon-
deriyk sterke positie in hun ver-
spreidingsgebeied
De Amersfoortse Courant en het
Veluws Dagblad zullen hun eigen re
dactie en mede daardoor hun eigen
karakter behouden, doch kunnen
profiteren van de grotere redactie-
staf van het Utrechtsch Nieuwsblad.
Nu voor de grafische industrie elek
tronische apparatuur beschikbaar
komt, hetgeen zal leiden tot wijzigin
gen in de produktiemethoden, is het
nodig om te komen tot zc groot mo
gelijke produktie-eenheden. opdat een
zo efficiënt mogeiyk gebruik kan
worden gemaakt van deze kostbare
apparatuur.
ien, dat het tach-
lershuis aanleiding diende te geven
Maar in werkelijkheid waren zijn
op te geven. Intussen had Panda door het gebeurde wel een aan
zienlijke voorsprong gekregen. En toen hij nu in volle vaart het
gebouw van de Onbeperkte Crediet Maatschappij naderde, verried
het gat in de muur hem dat hij het einde van zijn speurtocht naar
Joris Goedbloed in zicht had. )rAls ik maar op tijd kom voor Knop
„Wat een vak, o, wat een vak," peinsde hij; „dertig jaren taaie
klee?^cheurendeT °°f is™ f[ijze£d *°00Td- EnJ^n nu Thrt
C!" dacht hij. Nu dat was hij blijkbaar wel, i
uiterlijk of gedragingen wees er op, dat hij net J
j loas geweest. „Joechei!" v
RECHTER TIE EN HET SPOOK VAN DE TEMPEL
87. Tsjiao Tai en Rechter Tie schieten toe maar het is te laat:
de abdis heeft de dolk diep in de borst van Lentebloesem gestoten.
Terwijl Tsjiao Tai het zieltogende jonge meisje in zijn armen op
vangt, grijpt Rechter Tie naar de abdis. Zij deinst achteruit. Haar
linkervoet glijdt uit op de rand van de crypt en voordat de rechter
haar nog kan grijpen, stort ze met een luide gil naar beneden.
Rechter Tie klapt in zijn handen. Twee soldaten komen met getrok
ken zwaarden vanachter de zuilen de zaal inrennen, gevolgd door
vier anderen die zich verdekt bij de voordeur hadden opgesteld.
,X.aat niemand deze hal verlaten!" beveelt Rechter Tie. „Een van
jullie moet zich in deze crypt laten zakken en zien of die vrouw
nog leeft". Terwijl een soldaat zijn gordel losgespt om zijn makker
naar beneden te laten, gaat de rechter naar Tsjiao Tai die Lente
bloesem nog in zijn armen houdt. ,fZij is dood!" zegt Tsjiao Tai
zacht. Tranen lopen langs zijn gebruinde wangen. De soldaat klimt
uit de crypt, geholpen door zijn makker. „De abdis is dood, edel
achtbare", rapporteert hij. ,£>e val heeft haar nek gebroken". Rech
ter Tie knikt. Hij werpt een sombere blik op de voormalige Prefect
Woe en de gebroeders Lie, die hem verwezen aankijken. Dan heft
de rechter zijn hand op.
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMET JE FOK
505. Heftiger werd de wind en de jury op het dobberende vlotje
kreeg het zwaar te verantwoorden. Zoals dat meer gaat was de
jury samengesteld uit mensen, die zelf nooit gevaren hadden. Als
we deze pagina in kleuren zouden drukken zou je genoten hébben
van de fraaie groene kleur op hun gezichten.
Toch verlieten zij hun post niet, want juist nu kon ieder ogenblik
de winnaar naderen.
Spannend was de eindstrijd als nooit tevoren. De pollepel en de
staande klok voerden een geduchte strijd, waarin alle middelen
loerden toegepast. Zelfs werd de staande klok op twaalf uur gezet
om maar zoveel mogelijk wind te vangen.
Het leek tussen deze twee te gaanmaar achter hen naderde
als een schim op het water het vreemde vaartuig, waarvoor Bram
alle zeilen (en sokken en half hemdjes) had bijgezet.
De toeschouwers juichten van opwinding. Het zou een kwestie
van millimeters worden
SfsfiSSS
MSEL"
Kerkrdyk 26 op 1
J&vvsuke
ëssk;::;
CrrTN«.^-k 26 op 175
^„2v5.a:v.cAmb,v sn
