elefoon voor de dode
Gezant van V.S. moet
Boeroendi verlaten
«OEKSDAG 12 JANUARI 1966
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 17
[paselijksJ
X X X X X
Ifopyright Victor OoUance Ltd 1961
li rfe verklaring van dat telefoon-
i ijl eigenlijk erg onnozel," zei ze.
neb een heel slecht geheugen
Jchrikkelijk slecht. Ik ga winke-
e gn vergeet wat ik moet kopen,
een telefonische afspraak en
ÏLt die op het moment dat ik
d boom neerleg. Ik vraag mensen
m weekeinde te logeren en we zijn
thuis wanneer ze arriveren. Af
.oe, wanneer er iets is dat ik
'niet vergeten mag, bel ik de
(Dtrale, vraag hun me te waar
dinnen een paar minuten voor de
-d van de aispraak. Het is zoiets
,l,een knoop in je zakdoek, maar
ga knoop kan geen belletje laten
[jiielen, niet waar?"
jmüey keek strak naar haar. Zijn
*as droog en hij moest slikken
bU kon spreken,
jjjn waar was het telefoontje deze
Wvoor mevrouw Fennan?"
^eer die charmante glimlach.
'jjat ls net nu juist. Dan ben ik
L] vergeten".
Miston en kaarslicht.
langzaam naar Londen
Hf was een tijd geweest dat auto-
een ontspanning voor hem
(tiende, dat hij in de onwerke-
jheid van een lange, eenzame rit
b vereachtend middel voor zijn
waxde geest vond; dat de ver
stoeien* van een rit van een paar
ir hem ernstige zorgen deed ver
niet #es misschien een van de meer
cbtiele kenmerken van de middel-
te leeftijd dat hij op zijn manier
DK meei zijn geest het zwijgen kon
j-'fgen Daar waren nu straffere
tregelen voor nodig: op een keer
„eerde ntf zelfs in gedachten een
^deling te maken door een Euro-
i en de winkels en gebou-
te noemen waar hij langs
komen, bijvoorbeeld in Bern bij
wandeling van de Dom naar de
vpersltelt. Maar ondanks de zware
Msteiyke inspanning bleven de
listen van het heden binnendrin-
4 m en zijn dromerijen verdrijven.
Het was Ann die hem van zijn rust
1 htnad beroofd. Ann. die eens het
- fen zo belangrijk voor hem had
paakt en hem de gewoonte had
[(bracht in het heden te leven,
[pen zij wegging, bleef er niets
leer over.
I kon niet geloven dat Elsa
tanan haar man had vermoord.
Li was haar instinct zich te ver-
tdlgen. de schatten van haar leven
p te potten en om zich heen de
fjinbolen van een normaal bestaan
ip te bouwen. Er was geen agressie
^haar geen andere zucht in haar
in die tot zelfbehoud.
Maai wie kon het zeggen? Wat
ïhreef Hesse ook weer? „Vreemd
a in de mist te lopen, iedereen
alleen. Geen boom kent zijn
tour. Ieder is alleen". We weten niets
tan elkaar, niets, peinsde Smiley.
Hoe dient we ook bij elkaar leven,
ruineer we op onverschillig welk
rir van de dag op de nacht eikaars
depste gedachten peilen dan we
ten we niets. Hoe kan ik Elsa Fen-
au oeoordelen? Ik denk dat ik haar
ki en haar leugens uit angst be-
Piip, maar wat weet ik van haar?
Mets.
Meiidel wees op een wegwijzer.
- Daar woon ik. Mitcham. Echt
kwaad plekje. Kreeg genoeg van
{(meubileerde kamers. Ik heb daar
OORSPRONKELIJKE ROMAN
DOOR JOHN LE CARRE
X X X X XX
,Ja. Drie dagen. Daarom kreeg ik
dit karweitje op te knappen. Geen
kunst aan; geen complicaties. Geef
het maar aan ouwe Mendel, die
klungelt het wel voor elkaar".
,Zo. zo. Ik denk dat we allebei te
gen maandag niks meer om handen
zullen hebben".
Hij zette Mendel by Scotland
Yard af en reed door naar Cambrid
ge Circus.
Toen hij het gebouw binnenwan
delde, besefte hij dat iedereen al op
de hoogte was. Het was te zien aan
de maniei waarop ze keken; hun
oogopslag, hun houding was een
tikkeltje anders. Hij ging rechtdoor
naar Mastons kamer. Mastons se
cretaresse zat achter haar bureau
en keek snel op, toen hij binnen-
„Is meneer Maston er?"
„Ja Hij verwacht u. Hij is al
leen. Klopt u maar en ga naar bin
nen". Maar Maston had de deur ge
opend en riep hem al. Hij droeg
een zwart jasje en een gestreepte
broek. Nu begint het feest, dacht
Smiley.
Ik heb geprobeerd met je in con
tact te komen. Heb je mijn bood
schap niet ontvangen?" zei Maston.
„Dat heb ik wel, maar ik kon u
toch niets vertellen".
„Ik begrijp je niet goed".
„Wel, ik geloof niet dat Fennan
zelfmoord gepleegd heeft ik denk
dat hij vermoord is. Dat kon ik door
de telefoon niet zeggen".
Maston zette zijn bril af en keek
Smiley stomverbaansd aan.
„Vermoord? Waarom?"
„Wel, Fennan schreef zyn brief
gisteravond om half elf. wanneer
we de tijd op zijn brief als juist aan
nemen".
..Nu en?"
„Wel, om vyf voor acht belde hij
de centrale op en vroeg om half
negen de volgende morgen gewekt
te worden".
„Hoe weet je dat in 's hemels
naam
„Ik was daar vanmorgen toen de
centrale belde. Ik nam de telefoon
aan, omdat ik dacht dat het de
Dienst was".
„Hoe kun je nu beweren dat Fen
nan om dat telefoontje gevraagd
had?"
(Wordt vervolgd»
(Advertentie)
Sanatogen
het versterkend
middel voor jong en
oud voor lichaam
en geest.
Neem het elke dag!
Actie ten bate van
vluchtelingen
Koningin Juliana, of minister
president Cals, zal maandagavond
31 januari via radio en televisie een
actie van een maand inleiden, die
onder de titel „Be'zegel hun vlucht"
zal worden gevoerd ten bate van het
ICEM-vluchtelingenvervoer. De „Ne
derlandse stichting tot steun van
het ICEM-vluchtelingenvervoer" zegt
hierover: „De stroom van vluchtelin
gen groeit de laatste jaren dermate
snel aan, dat er in het vervoer ern
stige vertragingen optreden. De ge
volgen hiervan betekenen voor de
betrokkenen een onvoorstelbaar men
selijk lijden. Het welvarende Westen
mag niet toestaan, dat dit lijden
voortduurt of zelfs nog verergert".
De P.T.T. zal gedurende februari
twee zegels ten bate van het vluch-
telingenvervoer uitgeven. Deze post
zegels zullen een oproep van Konin
gin Juliana „Brengt hen naar veili
ge haven", alsmede haar handteke
ning in facsimile dragen. De stich
ting heeft zich verder met enkele
suggesties tot het bedrijfsleven ge
wend. Verder begint op 1 februari
een door alle omroepverenigingen ge
adopteerde wedstrijd, getiteld „Ma
rathon" met hoofdprijzen van maxi
maal een ton.
P \NDA EN DE GRUBBEL
87—24. Joris Goedbloed week zover achteruit als zijn be-perkte
woonruimte hem toestond, want uit het door hem ontvreemde
fruitkistje klonken knerpende geluiden die hij zeker niet van een
Mbanga-Wanga vrucht verwacht zou hebben: en ook de handjes,
die van binnenuit ijverig doende waren het deksel verder open te
duwen, droegen weinig bij tot zijn gemoedsvrede.
„Aimij, wacharme!" prevelde Joris terwijl hij zijn merg voelde
verkillen. „Welk een gewetenloos iemand moet die opzichter zijn;
hij beloofde mij kostbaar fruit, en thans ben ik opgesloten met een
eng gedrocht, dat elk ogenblik uit zijn doos kan komen Help!
lang stelde in Joris was Panda, maar die kon hem niet vinden. Hij
had al menige vuilnisbelt en openbare stortplaats bezocht, maar
nog steeds zonder succes; en aangezien inmiddels de avond begon
te vallen, werd hij moedeloos van zijn vergeefs gespeur.
„Ik ga nog ééntje verder", dacht hij, „maar dan geef ik het op.
Dan zal ik de politie moeten waarschuwen. Och, och, ivat treurig
toch Maar de volgende, en laatste afvalbewaarplaats, die
hij bezocht, was toevallig geen vuilnisbelt, maar een autokerkhof;
en daar viel het hem op dat uit de overblijfselen van een bus een
vaag lichtje straalde dat op bewoning wees.
„Héééé begon hij; en daar werden zijn gedachten onder
broken door een geluid, dat alleen maar een hulpkreet kon zijn.
(Mm sfopen...!
Doezastraat 5 - Leiden
De Amerikaanse gezant in Boe
roendi, Donald Dumont, en twee
van zijn medewerkers is maandag be
volen het land binnen vierentwintig j
uur te verlaten.
De maatregel houdt geen verbre
king van de diplomatieke betrekkin
gen in.
Ook een Griekse ambassade
employé is persona non grate ver
klaard.
In de uitwijzingsnota staat dat het
koninkrijk Boeroendi 'n politiek volgt
van niet-inmenging in de binnen
landse aangelegenheden van andere
landen en verlangt dat anderen, „en
in het bijzonder de diplomaten van
bepaalde landen", zich ook aan deze
ïegel houden. Alleen wanneer aan
deze voorwaarde wordt voldaan zal
de regering van Boeroendi de geloofs
brieven van volgende Amerikaanse
schapsgebied, ligt tussen Kongo en
Tanzania.
De Verenigde Staten hebben Boe
roendi gewaarschuwd voor de gevol
gen die het uitwijzen van de Ame
rikaanse ambassadeur op de betrek
kingen tussen beide landen zal kun
nen hebben.
De economische hulp van de V.S.
aan Boeroendi beliep in het vorige
jaar ongeveer een half miljoen dol
lar. voornamelijk ten behoeve van de
aanleg van een wegennet.
Als antwoord op bovengenoemde
maatregel heeft het Amerikaanse mi
nisterie van Buitenlandse Zaken gis
teren de ambassadeur van Boeroendi
gelast het land te verlaten. De Ver
enigde Staten hebben tevens gepro
testeerd tegen de uitwijzing van de
Amerikaanse ambassadeur en twee
leden van zijn staf uit Boeroendi. Dit
RECHTER TIE EN HET GEHEIM VAN HET LANDHUIS
66. Tsjiao Tai neemt mevrouw Yie en haar zoontje dadelijk mee
en na enig zoeken bereiken ze Rechter Tie weer. Samen gaan ze
naar het landhuis terug, en staaji ze weer in Pao's slaapkamer, bij
de geheime deur. De rechter kijkt bezorgd naar mevrouw Yie. ,.U
bent doodmoe, mevrouw. Gaat u zich nu eerst maar eens rustig
wassen en verkleden. Dan neemt u uw zoontje mee naar de keuken,
en daar „Nee", onderbreekt mevrouw Yie hem „zodra ik me
verkleed heb, wil ik gaan zien hoe vader het maakt!" „Weet uw
vader van wat er hier gebeurd is, mevrouw?" vraagt de rechter.
„Neen, gelukkig weet hij niets, edelachtbare. Pao is pas begonnen
nadat vader geheel blind is geworden en het bed moest houden".
Rechter Tie knikt. Dit heldert het laatste punt op, waarover hij
nog in twijfel had verkeerd. Hij neemt Tsjiao Tai mee naar de bin-
nenplaats, die nog grauw in de ochtendschemering is. Als ze onder
de lantaarn voor de grote hal staan, zegt de rechterMaal een
fakkel uit de stal en klim op het dak van het poortgebouw. Daar
geef je het sein voor de soldaten in het bos. Als de ruiters hier zijn,
breng je ze naar het dal en laat je ze al die koelies inrekenen.
We zullen ze later wel verhoren. Dan ,£)aar komt iemand
aan!" zegt Tsjiao Tai.
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE POK
416. Langs de geheimzinnige Vuurberg voer het goede schip
Kokanje met de stroom mee en wind in de zeilen.
„Zouden ze ons daar nu zien?" vroeg Karo zich af. Het antwoord
werd hem ogenblikkelijk gegeven. Want boven op de berg versche
nen reusachtige handen van vuur, die naar Bram en de andere op-
vuur had gespeeld was El Presidento door de gebeurtenissen mes
het Oervuur totaal veranderd. De mannen, die eens het Oervuur
voor hem stalen, liepen nu als brandwachten door de straten. Nie
mand mocht een kachel aansteken, niemand mocht zich zelfs het
vuur uit de sloffen lopen. Wie het toch deed, kreeg onverbiddelijk
de brandslang op zich gericht.
Sijmen en de andere belastingbetalers hoefden nu geen geld meer
