„MOORD IS KINDERSPEL"
PANDA EN DE MEESTER-MACHINIST
LEIDSCH DAGBLAD ZATERDAG 23 QKTOBLB 1963
DAGELIJKS VERVOLGVERHAAL
Oorspronkelijke detective-roman
door AGATHA CHRISTIE
Luke stelde zich ermee tevreden
illeen de waag van meneer Ells
rorthy te beantwoorden, en schonk
feen aandacht aan het laatste ge
deelte van zyn tirade.
„Juffrouw Waynflete heeft
«rteld dat u verscheidene schetsen
had gemaakt van een meisje Amy
Gibbs".
„O, Amy", zei meneer Ellsworthy.
Hfl deed een stap achteruit, waarop
ten bierpul begon te wankelen. Hy
»tte die zorgvuldig recht en zei:
.Heb ik dat gedaan? O ja, dat zal
el".
Hij scheen even uit zijn evenwicht
zijn gebracht.
„Dat was een knap meisje", zei
Bridget.
Meneer Ellsworthy had zijn zelf-
rerzekerheid herwonnen.
,0, vindt u?" vroeg hij. „Erg ge-
loontjes, heb ik altijd gedacht. Als
geïnteresseerd bent in aardewerk,
«volgde hy tot Luke, „ik heb nog
paar vogeltjes van aardewerk
eerlijke dingen".
Luke toonde een matige belangstel-
big voor de vogeltjes en vroeg toen
ie prijs van de schaal.
Ellsworthy noemde een bedrag.
„Dank u Wel", zei Luke, „maar
denk dat ik u er toch maar niet
iin beroven zal".
,Jk voel mij altijd opgelucht, weet
zei Ellsworthy, „als ik iets niet
«rkoop. Dwaas van mij, nietwaar?
uister eens even, ik zal u die schaal
iten voor 20 shilling minder. U hebt
:ht liefhebberij in die dingen. Dat
e ik wel én dat maakt een heel
erschil. En per slot van rekening
ubben wij hier een winkel!"
„Nee, dank u wel", zei Luke.
Meneer Ellsworthy deed hen uit-
tieide t-ot de deur, druk gebarende
iet zijn handen erg onplezierige
anden, vond Luke, het vlees scheen
liet zozeer blank als wel heel licht
roenachtig.
„Een onplezierig stukje mens, die
neneer Elsworth", merkte hij op,
5en zij buiten gehoorafstand waren.
„Een onplezierige geest, en onple-
erige gewoontes ook, zou ik zeg-
:i Bridget.
„Waarom komt hi) eigenlijk in zo'n
laatsje wonen?"
„Ik geloof dat hij zo'n beetje aan
r&rte kunst doet. Nog niet bepaald
zwarte mis, maar toch wel zoiets
reputatie van deze plaats helpt
iarbij".
Luke zei nogal onbeholpen: „Goeie
(mei dan is hij zeker het soort
dat ik eigenlijk hebben moet.
d er met hem over moeten pra-
Geloof je dat heus?" zei Bridget.
HJ weet er wel een heleboel van af".
Luke zei, niet helemaal op zijn ge-
ik: „Ik loop wel eens een andere
bij hem aan".
Bridget gaf geen antwoord. Zy wa-
buiten de stad. Zij sloeg een
Mtpad in en weldra waren zy by de
Tier.
Daar passeerden zij een klein man-
Ktje met een stijf snorretje en uit
diende ogen. Hij had drie bulhon-
In bij zich, die hij om beurten op
thorre toen iets toebrulde. „Nero,
oui hier. Nelly, laat dat. Laat val-
d, zeg ik je. Augustus Augustus,
»eg Je"
Hij hieid op met schreeuwen om
Jn hoed af te nemen voor Bridget,
warde Luke aan met een blik die
randende nieuwsgierigheid te ken-
tn gaf, liep door, en ging verder
iet zijn schorre vermaningen.
Majoor Horton en zijn bulhon-
len?" vroeg Luke.
.Precies".
„Hebben wij vanmorgen niet
goed als Iedere belangrijke per-
öau in Wychwood gezien?"
„Zo goed als".
„Ik heb het gevoel dat ik nogal
opval", zei Luke. „Een vreemdeling
in een Engels dorp moet wel erg
iii de gaten lopen", voegde hij ei
een beetje beteuterd aan toe, ter
wijl hjj zich de opmerkingen van
Jimmy Loi rimer herinnerde.
„Majoor Horton weet zijn nieuws
gierigheid nooit erg goed te verber
gen", zei Bridget. „HU stond inder
daad nogal met grote ogen te kijken".
„Hij is het type man aan wie je
direct kunt zien dat hij majoor ge
weest is", zei Luke nogal nijdig.
Bridget zei plotseling: „Zullen wij
een poosje aan de oever gaan zitten?
Wij hebben een zee van tijd".
Zij namen plaats op een omgeval
len boom. Bridget vervolgde:
,Ja, majoor Horton is op-en-top
n militair doet altijd alsof hy
in de kazerne is. Je zou haast niet
kunnen geloven dat hij een paar
jaar geleden de grootste pantoffel
held was die er bestond!"
„Wat, die kerel?"
„Ja. HU had de onaangenaamste
ouw die ik ooit heb meegemaakt.
Zij had het geld, en geneerde zich
nooit voor dat nog eens te on
derstrepen waar iedereen by was".
„Arme stakker Horton bedoel
ik".
„Hy was altUd erg lief voor haar
altijd de officier en gentleman. Per
soonlijs vraag ik my af waarom hU
haar niet een kopje kleiner maak
te".
„Ik maak daaruit op dat zU niet
bepaald populair was".
„Iedereen had een hekel aan haar.
Zy was onaardig te-gen Gordon,
behandelde mU uit de hoogte, en
waar zij ook kwam deed zU onaan
genaam".
„Maar ik begrUp toch goed dat een
genadige Voorzienigheid haar heeft
weggenomen?"
„Ja, ongeveer een jaar gele
den. Acute maagcatarre. Haar man.
dekter Thomas en twee verpleegters
hadden gewoon geen leven by haar
maar doodgegaan la zU toch! De
bulhonden leefden meteen op".
„Intelligenten beesten".
Even was het stil. Bridget zat in
gedachten aan 't lange gras te trek
ken. Luke keek, zonder iets te zien,
met gefronste wenkbrauwen naar de
andere oever. Weer werd hU geob
sedeerd door de aan een droom her
innerde hoedanigheid va^i zijn op
dracht. Hoeveel was werkelijkheid
hoevee.' was verbeelding? Was het
niet slecht voor je iedere nieuwe
persoon die je ontmoette als een
ogelUke moordenaar te bekijken?
Was er niet iets mensonterends in
dat gezichtspunt?
Vervloekt, dacht Luke, ik ben te
lang politieman geweest!
Hij werd plotseling uit aijn over
peinzingen wakker geschud. Bridgets
koele, heldere stem zei:
(Wordt vervolgd)
KLEURENFOLDER
met talloze
modellen
pendulettes.
reiswekkertjes,
batterij-klokken,
keuken-klokken, en2.
zoals dit
wekkertje
Als op de wijzerplaat
MAUTHE staat,
hebt u dé tijdl
vraag
vandaag nog
folder aan bij
magnifiek!
Diefstal van verdovende
middelen opgehelderd
A'damse correspondent)
Een serie van zes inbraken in
Amsterdamse apotheken is opgehel
derd met de arrestatie van drie aan
verdovende middelen verslaafde jon
gemannen. Het zyn een 22-jarige
kunstschilder, een 23-jarige kleer
maker en een 22-jarige kantoorbe
diende. Een belangrUk deel van de
verdovende middelen, die het drietal
voor eigen gebruik stal, is achter
haald ln een bagagedepot.
De politie kwam de inbrekers, die
op de plaats van hun misdrijf nooit
enige bruikbare aanwyzing achter
lieten, op het spoor, toen de kunst
schilder in een inrichting waai
een ontwenningskuur onderging
bleek te beschikken over verdovende
middelen. Een nader onderzoek
bracht aan het licht, dat hij in
bagagedepot nog een grote partU be
waarde en daar geregeld kleine hoe
veelheden van weg haalde.
JIMMY WALKER
HERLEEFT IN
UTRECHT
De legendarische play-boy-burge-
meester van New Y#rk Jimmy Wal
ker, die tUdens zijn regeringsperio
de van 1925 tot 1932 onder meer de
bijnaam „de nacht-burgemeester"
■ierf, zal de hoofdfiguur zijn van
het spel waarmee het Utrechts Stu
denten Corps van 27 juni tot en
met 8 juli van het volgend jaar zijn
lustrum gaat vieren.
De heren H. Goslinga (zevende
jaars medisch student) en A. O. H.
Tellegen (zesde jaars medisch stu
dent) hebben het spel geschreven,
dat Johan de Meester gaat regisse
ren. Belde studenten zijn enige tijd
in New York geweest om het nodige
materiaal te vergaren.
1686. Panda merkte onmiddellijk hoe krachtig het regle
ment werkte, toen hij precies volgens het boekje aan de noodrem
trok. De trein hield ogenblikkelijk halt en tegelijkertijd stoof de
kok schreiend zijn keukentje uit.
..Deze spoorweg is één lijdenswegjammerde hij. „Nu heb ik
toch WEER gemorst! Deze keer ligt er slagroom over de puree!"
Panda antwoordde niet. Fronsend staarde hij in het aangren
zende compartiment, waar de vier reizigers de gehele reis hadden
zitten kaarten.
„Hoe kan dat nou!" fluisterde hij verbijsterd. „Waar zijn die
vier opeens gebleven
Zenuwachtig draafde hij naar de machinist, die met een streng
gezicht de verloren minuten telde.
„Nu zijn de passagiers ook al verdwenen!" riep Panda wan
hopig. „Eerst het goud en nu de reizigers!"
De meester haalde zijn schouders op.
„Daar bemoei ik me niet mee", sprak hij. „De conducteur is
verantwoordelijk voor de reizigers. Dus. conducteur, als je dat
zaakje nu even vlug in orde maakt Ik wil niet tever achter
raken op het tijdschema, zie je. Regels en regelmaat moeten er
zijnr
„RECHTER TIE EN HET LEVENDE LIJK" door Rober* van Su,ik
heeft „it" - heeft pit
maakt fit!
t Nu ook In grote (les!
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
319. Het laatste restje wervelstorm was uitgeschud. Tutu be
schikte. aan boord van de luchtsledenu nog slechts over zwakke
tot matige wind. en wat gesorteerde buien. Daarmee kon hij ver
der weinig uitrichten om Bram te redden.
Maar de papegaai was nog lang niet verslagen.
Hij nam de teugels van de vliegende paarden tussen de snavel
en krijste:
..Voorrrruit naarrrr beneden
Méér aansporing hadden de vurige dieren niet nodig. Hun
lichamen strekten zich. de benen kwamen naar voren, de ogen
glansden van opwinding en plezier.
ln één sierlijke duikvlucht suisde de luchtslede omlaag en door
hevig krijsen wist Tutu de aandacht van Brammet je Fok te trek
ken. De ervaren zeeman had aan een enkele blik genoeg. Maar
nu de wilde. katten al zo hoog in de boom waren geklommen, was
het nog gevaarlijker om te blijven, waar hij was.
Eén greep moest voldoende zijn en Bram deed die greep
vastberaden, met de zekerheid van de zeeman. Op het moment,
dat de luchtslede voorbij scheerde, greep Bram toe en zijn
vingers vonden houvast aan een krul van de slede!
