EEN GEESTELIJKE SNORREBAARD
VOOR MEVROUW
r
i*
Overal draagt men
Courreges-behalve
Parijs
in
Gemini en schoenen
OSCA
soft cream
Zaterdag 23 oktober 1965
Pagina 3
Weekeindbijlage L.D. Extra
(Van onze correspondent in Rome)
„We zouden Amerika als voorbeeld kunnen nemen", zei de
dokter, „daar delen de vrouwen steeds meer de lakens uit en be
nijdenswaardig lijkt mij die toestand niet". De dokter was een
Italiaans medicus op weg naar een congres in Den Haag en met
wie het toeval ons in de trein naar noord-Italië in een bijzonder
belangrijk gesprek had gebracht. Ons punt van uitgang was het
huwelijk van ontwikkelde en vooral van „belangrijke" vrouwen:
schrijfsters, toneelspeelsters, filmsterren, vrouwen die de aan
dacht op zich vestigen door baanbrekend wetenschappelijk werk.
dit alles wel te verstaan in Italië.
Saint Laurent heeft plannen
jom mode voor jonge mensen te
\oaan maken, maar dit jaar
Jbracht hij nog een haute cou-
fure collectiewaaruit u hier
een paar modellen ziet.
Boven: een lange lichtgroene
itijnen avondjapon met hoge
tille, klein kraagje en korte
nouwtjes.
Rechtsboven: Pierre Balmain
naakte deze combinatie van ja-
witte breitschwanz-
nantel, die hij de passende
Vaam "Caporal" gaf. Als u ze
in Parijs tegenkomt, kunt u er
'leker van zijn dat het haute
iture is.
Heel de wereld draagt Cour-
règes behalve Parijs. De
vrouwen die een Dior-pakje of
een Ricci-tailleur rijk zijn, zijn
niet te tellen, maar u vindt
ze niet op de Champs Elysées.
„Vreemd", zult u misschien
denken, „waar meer dan in Pa
rijs zou je nu die typisch Fran
se creaties verwachten? Waar
eerder dan in Parijs zou je ver
wachten ze het eerst in de win
kels. het meest op straat aan te
treffen?" Het antwoord is: in
Berlijn, Londen, New York,
Nice desnoods of Perpignan,
maar niet Parijs
groene tweed tailleur, pewerkt met kastanjekleurig herts-
sr. De blouse is van mosgroene jersey, het hoedje van groen
hertsleer.
beschermend
vochtinbrengend
als onderlaag voor
de make-up
Alleen wie op een authentiek cou-
turemodel (voor een authentieke
paar duizend gulden) uit is, kan in
Parijs terecht by Dior, Cardin
of collega's aan huis. Ettelijke
showuren, drie pasbeurten en een
zekere afleveringstij d later kan ze
haar Dier of Cardin thuis ver
wachten. Maar een Dior-copie, die
je dezelfde dag nog kunt dragen
en die aanzienlijk minder kost, die
vindt je niet in Parijs. Of als er
toevallig wel een te vinden zou zijn,
dan is dat tegen de regel. Want de
Chambre Syndicale (het syndi
caat) van de Couture verbiedt de
verkoop van patronen en de repro-
duktie van couturemodellen binnen
de muren van de Franse hoofd
stad.
En menige frauduleuze copie is
al in handen van de politie, in-
plaats van op de schouders van
een elegante vrouw terecht ge
komen. De confectionairs wach
ten er zich dan ook wel voor een
te duidelijk herkenbare copie in
Parijs op de markt te brengen.
De meeste winkels riskeren niet
dat de politie de zaak op een goede
dag leeg haalt. En zo zyn de eni
gen die in Parijs een couture ont
werp dragen de weinigen die het
zich door de grote modevorst laten
aanmeten en zij die hun aankopen
in het buitenland of de Franse pro
vincie deden.
De gelukkigsten zijn wel zij
die in Londen kochten, want
nergens zijn de prijzen zo flat
teus als daar. Een twintig, der
tig pond voor een goede Dior,
Cardin of Ricci copie, soms zelfs
uitgevoerd in dezelfde stof als
het Parijse origineel, dat tienmaal
zo veel kost. De prijs van een
Franse copie, in Perpignan of
Nice opgediept, ligt gemakkelijk
drie a vier maal zo hoog.
Het ziet er echter naar uit dat
er verandering op til is, niet van
daag of morgen, maar in de toe
komst. Courrèges' woede is intus
sen wat bedaard, maar de deuren
van zijn couturehuis blijven voor
lopig nog gesloten (tot het voor
jaar, tot volgend jaar? Niemand
weet het met zekerheid te zeggen).
Zijn voornaamste grief is dat hij,
de grondlegger van iets waarlijk
nieuws in de mode. de aanstichter
van een modevernieuwing in het
algemeen, door Jan en alleman
wordt gecopieerd, terwijl hij zelf
zijn creaties niet aan de man (lees:
de jonge vrouw met te weinig geld
voor een haute couturemodelkan
brengen. Andere couturiers vinden
het misschien niet zo erg als ze
slecht gecopieerd worden: het helpt
de verkoop van hun parfums en
cosmetica. Maar Courrèges heeft
niets anders te koop dan kleren.
Geen wonder dat de vele slechte
namaak, èn het feit dat alléén an
deren daar munt uitsloegen, hem
meer dan irriteerden. Bovendien
voelt Courrèges wat zijn collega's
ook voelen, namelyk dat de couture
in een impasse is: niemand wil
meer haar tijd verdoen met pas
sen en weer passen, en dan 2400
gulden voor een jurk betalen.
De dagen van al dat tijd
rovende handnaaiwerk zijn
voorbij, de machine kan het
werk net zo goed aan. Courrèges
heeft de mode revolutionaire
kleren gegeven, hij wil de cou
ture van een nieuw fabricatie-
en distributiesysteem voorzien.
Achter de gesloten deuren van
zijn modehuis is hij aan 't her
organiseren.
En als zijn deuren straks weer
opengaan, zal hij niet alleen het
prototype van een nieuwe mode to
nen, maar die mode kant en klaar
ten verkoop aan kunnen bieden.
Hij zal zo wordt er beweerd, een
kleine collectie ontwerpen-op-
maat hebben, maar een veel grote
re afdeling luxe confectie en acces
soires, van laarsjes tot helmen. Zo
dra hij zijn poorten opent zal het
niet alleen mogelijk zijn in Parijs
een echte Courrèges te krijgen,
maar hem ook nog meteen mee
naar huis te kunnen nemen. Vol
gens de geruchten zou Courrèges
zelfs van plan zijn op diverse pun
ten in Parijs een klein zaakje te
openen waar zijn creaties verkrijg
baar zijn. Al Jaren hebben de Pa
rijse modevorsten gezocht naar een
oplossing waarmee hun prestige
niet gemoeid, maar waarbij hun
beurs gebaat zou zijn.
Het lijkt alsof Courrèges die
oplossing gevonden heeft en
daarmee niet alleen zichzelf,
maar ook al die gefrusteerde
pseudo-klanten die hebben zitten
hunkeren naar een „Cour-
règetje", goed doet.
Courrèges is trouwens niet de
enige met revolutionaire plannen.
Yves Saint-Laurent zit hem dicht
op de hielen en heeft zojuist aan
gekondigd dat hij, niet in het
nieuwe Parijs van de ouderen en
welgestelden, maar midden in het
oude Parijs van de jeugd, een zaak
gaat openen. Een jaartje nog en
in 't hart van literair en intellec
tueel Parijs, op een paar passen
afstand van de studentenwijk, zal
„Yves Saint-Laurent, Rive
Gauche" zijn deuren openen en re
delijk geprijsde kleren, tassen, kou
sen en andere accessoires verkopen,
plus na verloop van tijd nog een
parfum voor de jeugd. Vandaar
hoopt Laurent zijn vleugels uit te
slaan en, met een soortgelijke on
derneming, neer te strijken in de
andere Franse universiteitssteden.
Wat Laurent in die nieuwe onder
nemingen biedt zulllen geen goed
kope copleën van zijn dure creaties
uit de Rue Spontini zijn, maar
speciaal ontworpen modellen, die
in zijn eigen studio's, en niet door
een confectiefabrikant, worden ver
vaardigd.
Met twee pioniers van een zo
danig couture-renommèe, zullen
zeker ook andere groten uit de
haute couture volgen. En wel
licht zal de tijd niet ver zijn dat
,.een Parijs motel" in Parijs te
koop is.
J. V.
F.en jaar of tien geleden had een
vooraanstaand Milanees dames
blad aan een groot aantal man
nen, getrouwd met algemeen be
kende vrouwen, verscheidene vra
gen voorgelegd. Uit de antwoorden
van al die mannen sprak geest
drift en grote bewondering voor de
gaven van hun wederhelft. Onze
dokter had die lUst bewaard en
stelde vast, dat van elke tien van
die eenmaal zo gelukkige huwelij
ken er acht totaal waren mislukt.
Nu zaten we samen na te gaan
wat de oorzaak daarvan kon zijn.
Daar myn reisgenoot medicus en
bovendien bioloog was en als Ita
liaan het karakter van zijn land
genoten beter kent, geven we alleen
maar zijn opvattingen weer. Er
blijkt uit, hoezeer dit zuidelijke
land nog verschilt van ons noorden
en voor welke zware problemen de
nieuwe tijd Italië stelt.
Moeilijk
„De gelijkheid der geslachten is
voor ens Italianen moeilijk te ver
kroppen. Iedere man, die nu de vijf
tig gepasseerd is, vindt het eenvou
dig onaanvaardbaar, dat zijn
vrouw economisch van hem onaf
hankelijk zou zijn, dat zij een
eigen beroep zou uitoefenen en
daarin zou uitblinken. De jonge
ren tenminste ten noorden van
Rome aanvaarden dit vaak wel,
maar dat de vrouw geestelijk hun
gelijke, zelfs hun meerdere zou
kunnen zijn, dat gaat ook hun te
ver. Het is al moeilijk voor een
Italiaanse man te dulden, dat zijn
vrouw er eigen ideeën op na
houdt. De echte moeilijkheden
doen zich dan ook zelden voor in
de werkende stand of bij de kleine
burgerij. Dat een vrouw uit wer
ken gaat, verkoopster is in een
winkel, als typiste op een kantoor
werkt, wordt door de man wel aan
vaard. Maar een vrouw, die aan
het hoofd staat van een groot be
drijf, als actrice of zangeree, als
journaliste of wat dan ook door
het publiek wordt geroemd en ver
eerd, dat voert tot heel andere ver
wikkelingen. In de eerste huwelijks
jaren zal de man doorgaans trots
zijn op zulk een beroemde echt
vriendin, maar op den duur ver
andert dat".
Drie vromven
„In Italië hadden wij tot de
laatste oorlog een op heel oude
gewoonten gegrondvest begrip
omtrent vrouwen. Voor de Ita
liaan was ,#1jn vrouw" de moe
der van zijn kinderen, geëerd
omdat zij het gezin, de huise
lijke haard, vertegenwoordigde.
Daarnaast had vrijwel iedere
man een minnares, die aantrek
kelijk moest zijn. Als het enigs
zins kon was er nog een derde
vrouw in zijn leven, de smaak
vol geklede, pittige, geestige
vriendin om mee uit te gaan en
indruk te maken op de vrien
den.
Wij zijn nu eenmaal een man
nenmaatschappij en deze gehele
opvatting is overal in het Mid-
dellandse-zeegebied duizenden ja
ren oud. Het enige wat nooit in
het hoofd van een man zou zijn
opgekomen, is de mogelijkheid dat
zijn vrouw tevens minnares en bo
venzien nog zijn geestelijke gelijke
zou zijn. Dat is nu vaak het ge
val en het is iets waar we nog aan
moeten wennen. Die mannen, die
tien jaar geleden werden onder
vraagd zijn de pioniers geweest en
hun proeven zijn vrijwel alle mis
lukt".
Beider schuld
Door hun schuld of door de
schuld van de vrouw? „Door bei
der schuld, als we van schuld kun
nen praten. Het standpunt van de
man hebben we al besproken. Bij
de vrouw waren er andere moei-
Moederlijke "j
Telkens als ik in de krant fo
to's zie van astronauten en hun
vervoermiddel-in-de-ruimte.
verbaas ik me over het feit, dat
de mensheid zo knap is gewor
den en in staat bleek zulke
wonderbaarlijkheden uit te vin
den. Capsules, zó ongelooflijk
sterk, dat ze de fantastische
dreun bij de start kunnen weer
staan. Ruimtevaartkostuums,
zó vernuftig geconstrueerd, dat
de astronaut er het absolute-
nulpunt-vacuum van de ijzige
ruimte in kan doorstaan. Denk
het u toch eens in: een kostuum
bestand tegen meteorieten, met
ingebouwde centrale verwar
ming en aard-atmosfeer en te
gendruk en nou ja. alles.
Ik vind het verbijsterend.
En toch de knapperds hebben
nu wel kleding voor ruimtevaar
ders uitgevonden waarin de waag
halzen desnoods over de maan zou
den kunnen wandelen, maar twee
dingen zijn ze vergeten: schoenen
te ontwerpen die tegen kindervoe
ten bestand zijn en een voertuig te
construeren waarop kinderen een
paar Jaar achtereen veilig kunnen
ryden.
Terwijl de astronauten door de
ruimte slingeren en cowboystunt-
Jes uithalen op de buitenwand van
hun capsule, zit Marian met een
zielig gezicht in de hulskamer en
bekykt haar schoenen. Drie weken
geleden waren ze fonkelnieuw uit
de winkel gekomen en zagen er
toen onverwoestbaar udt. Nu Nu
zijn de neuzen kaal, rafelig en hob
belig, alsof het dochtertje de afge
lopen drie weken niets anders heeft
gedaan dan maankraters beklim
men en er aan de andere kant weer
afglijden. De hakken zijn scheef
weggesleten, de veters lyken op
zoethout na de consumptie, de zo
len gapen landerig. Die schoenen
zijn hard aan een totale revisie
toe.
Met een zucht zet ze ze neer en
kijkt mij aan. „Heb ik nog ande
re?" vraagt ze neerslachtig, „de
ze zijn een beetje lek".
Ik verwas haar naar het schoe
nenkastje op de gang. „Je rode
zijn vorige week gerepareerd".
Ze sloft op haar sokken naar de
gang, trekt het kastje open en
tuurt naar de inhoud. „Die zwarte
zyn me te klein", zegt ze zonder
passen, „die rode hm, die slippen
een beetje, geloof ik". Ditmaal past
ze toch en schudt dan het hoofd.
„Ze slippen niet meer, ze knellen!"
„Hoor eens, je moet opschieten,
anders kom Je weer te laat op
school. Houd die rode schoenen aan
en verdwijn."
„Maar.
„Dat knellen duurt geen vijf mi
nuten, ze zijn pas gerepareerd,
daardoor lijkt het of ze kleiner zijn
geworden. De zolen voelen stug aan.
Hup, opschieten het is half ne
gen!"
Balkend van verontwaardiging
strompelt Marian naar buiten. „Ik
heb ook nooit eens behoorlijke
schoenen om aan te trekken," hoor
ik haar klagen tegen de deurpost.
De buren glimlachen begrijpend.
Overigens moet ik het dochtertje
gelijk geven: ze hééft nooit behoor
lijke schoenen om aan te trekken,
behoudens zo eens in de zes weken,
wanneer ze zich trots voortbeweegt
op het schoeisel dat we zojuist voor
haar hebben aangeschaft en dat
nog kraakt van nieuwheid. Maar
drie dagen laten breekt de eerste
veter, een week later zijn neuzen
en hielen kaalgeschopt, zes weken
later haalt zelfs de voddenman zijn
neus op voor de ruïnes die eens
kinderschoenen plachten 'e zijn.
Wat spyt het me dat ik mijn jon
ge Jaren niet een fabriek van kin
lij kheden De vrouw is bij ons nog
maar sedert kort een wezen, dat
geestelijk meetelt. zy is daar zelf
nog niet aan gewend. Voor de man
spreekt het al sedert vele eeuwen
vanzelf dat hy in zyn beroep af
en toe successen boekt, voor de
vrouw is dat een heel nieuwe er-
vering en zij zal er zich dus vaak
op laten voorstaan, hetgeen haa*
man op den duur niet bevalt, zy
werdt te zelfstandig, en dat leidt
tot de mislukking van het huwe-
m".
Eén kapitein
„Het samengaan van twee per
sonen in een huwelyk is een bU-
zonder kostbaar goed, de grondslag
van onze samenleving. Maar het is
mocilyk te verwezenlyken. AU een
schip uitvaart, kunnen er niet twee
kapiteins of twee stuurlui zyn. Eén
man moet de route bepalen. Met
een echtpaar is het precies zo. En
biologisch heeft de natuur de man
aangewezen om die leiding te ne-
Het feit dat in het liefdeleven de
vrouw de lydzame, ondergeschikte
ontvangende rol speelt, wyst dit
uit. De vrouw zal steeds terugval
len op de bescherming van de 11-
chameiyk sterkere man. Zeker be
staan er volkeren, by wie het ma
triarchaat regel is. Hun invloed op
de beschavingsgeschiedenis der
mensheid is gering".
„In Amerika is de rol van de
vrouw zo overheersend geworden,
dat men het matriarchaat nadert.
Het gevolg is een kille maatschap
pij, waarin de man zich niet meer
ten volle kan ontplooien. In noord
west-Europa heeft men een mid
denweg gevonden, die misschien
de oplossing is. Maar dat zyn lan
den, die niet tot de Middellandse-
zeesfeer behoren. Cf by ons die
oplossing mogeiyk is, zullen de vol
gende vyftig jaar moeten aanto
nen. Voor het zuiden lykt my een
zo volkomen nieuwe verhouding
tussen de geslachten uitgesloten".
Voordelen
„De vrouw en hier spreek ik
als medicus heeft al veel voor
delen boven de man. Haar gezond
heid is doorgaans beter en zy leeft
langer. De liefde, een uiterst be-
langryk punt, speelt voor haar een
veel grotere rol. Het moeder-wor
den en moeder-zyn schenkt vreug
den. wearby die van het vader
schap verbleken. Maar gaat de
vrouw geestelyke een snorrebaard
kweken, dan is het gevaar groot,
dat zij haar man gaat overheer
sen en in alles nummer één wordt.
Hy zakt dan af tot een stakker,
die met een schort voor borden
moet wassen. Hy houdt op man,
dat is héér des huizes, te zyn met
het gevolg, dat de vrouw algehele
overwinnares wordt in de strijd der
seksen. Maar dan heerst zy over
de woestijn en is alleen. De man
tegen wie ze niet langer opziet, kan
haar niet meer die bescherming bie
den, waar een stem, diep in haar
binnenste, steeds naar snakt".
derschoenen ben begonnen. Reken
eens na: drie miljoen kindertjes,
die op zyn minst een half dozyn
schoenen 's jaars versiyten, wat
een omzet
Ik ken maar één voorwerp dat
wat slijtage betreft de kinder
schoenen evenaart: dat is de
kinderfiets. Nu koop je gemak
kelijker een paar schoenen dan
een fiets, wat niet wegneemt dat
het kroost wèl in de prille jeugd
moest leren lopen, maar nooit
hoeft te leren fietsen. Ze worden
met die bekwaamheid geboren.
Op hun vierde verjaardag of zo
iets krijgen ze hun eerste twee-
wieler om er de trottoirs mee
onveilig te maken en dat gaat
jaar na jaar door, tot ze oud ge
noeg zijn om een brommer te
eisen.
Wanneer Je als naïeve Jonge
ouder de eerste fiets voor het eerste
kind koopt, heb Je het gevoel een
soort aanschaf-voor-het-leven te
hebben gedaan en het kind iets te
hebben gegeven waar het zyn ganse
jeugd plezier van zal hebben. Bin
nen twee Jaar echter is de fiets
zo grondig versleten dat hy meer
lawaai produceert dan alle bro-
zems uit de hele straat by elkaar.
De spatborden rammelen, de wie
len piepen, de remmen janken, de
spaken ratelen en het stuur knarst.
In die twee jaar heb Je zeven-en
tachtig keer een lek moeten plak
ken, acht keer nieuwe binnen- en
buitenbanden moeten kopen, drie
maal de remmen laten vernieuwen,
viermaal een nieuwe lamp moeten
kopen en vele potten verf moeten
uitsmeren om de fiets althans enig
uiteriyk schoon te laten behouden.
Alle moeite en kosten echter zyn
vergeefs geweest: het ding is totaal
op! Het frame is verbogen, de pe
dalen zitten los of zyn zoek. de ve
rensteken door het zadel, alleen de
bel werkt nog behoorïyk.
Telkens als ik op foto's dc
ruimtevaarders door het heelal
zie tuimelen, denk ik: „Is de
snelheid nu nóg niet knap ge
noeg om schoenen te fabriceren
waarmee onze kindertjes een
half jaar lang op aarde kunnen
lopen, en fietsen te construeren
waarmee ze vier jaar lang op
darde kunnen rijden?"
THE A BECK MAN
Een beige-grijs wollen tail-
leur van Pierre Cardin. De
ronde kraag is van grijs vosse-
bont, de vierkante hoed van
vilt
