MIJN KINDEREN
ZIJN NIET ZO
„Ongenade - schot"
op de kritiek
Feestjes
Regels
Die ouders
Anders
Ja, ziet u
Tips
Zaterdag 25 september 1965
Pagina 1
Misvcrslaml
bij
m vele outlet's
Gesprek met mej. mr, M. J. Zeelenberg,
hoofdinspectrice van de
Leidse kinder- en zedenpolitie
(Van een onzer redacteuren)
OUDERS gaan met vakan
tie en de kinderen maken
het huis tot een zoete inval voor
vrienden en vriendinnen, die
tot diep in de nacht ..feestjes"
organiseren. Een meisje ver
telt haar ouders dat zij een
weekeinde bij een vriendinnetje
mag logeren en gaat met een
man op stap. Jongens gaan zich
te buiten aan baldadigheden en
vallen voorbijgangers lastig,
terwijl hun ouders denken dat
ze in de bioscoop of heel dege
lijk in een clublokaal zitten.
Om een lang verhaal kort te ma
ken: de lieve Jeugd, althans een
deel ervan, maakt 't soms heel bont
zonder dat de ouders er weet van
hebben. Krijgen die er eindelijk
via de politie b.v. toch iets over
te horen, dan is niet zelden hun
eerste reactie: „myn kinderen zijn
niet zo", vrienden of vriendinnen
zijn dan de hoofdschuldigen.
Bij een betrekkelijke grote, zeer
sterk geschakeerde groep van de
bevolking mankeert kennelijk iets
aan de „communicatie" tussen ou
ders en kinderen. „De meeste men
sen vinden, dat je nog maar wei
nig kunt zeggen tegen je kinderen
zodra ze vijftien jaar zyn gewor
den, vooral als ze zelf gaan verdie-
dienen. Gemakshalve geloven zij
graag, wat hun kinderen vertellen
als die 's avonds de deur uit gaan",
vertelt mej. mr. M. J. Zeelenberg.
hoofdinspectrice van de Leidse kin-
der- en zedenpolitie.
Ze gaan „naar een vriendin" of
„naar de bioscoop" of ze hebben
„een feestje van de school". Dat
kan natuurlijk waar zijn, maar het
kan ook niét zo zijn. Volgens mej.
Zeelenberg is het vry eenvoudig
dat af en toe even na te gaan:
contact tussen de ouders van vrien
dinnen of vrienden, vragen over de
film die ze beweren gezien te heb
ben enz.
noeg van avond aan avond naar
dat kleine scherm te moeten sta
ren en lopen het huis uit. „Die ou
ders van tegenwoordig" kopen een
auto. Voor de kinderen, zeggen ze.
Maar na drie maanden zeggen de
kinderen': jasses, alweer weg met
die auto. Met de komst van televisie
en auto laat men dikwijls een brok
gezelligheid uit huis verdwijnen,
dat eigenlijk onmisbaar is voor een
goed contact tussen ouders en kin
deren.
„Vroeger richtten de ouders
bij de besteding van hun vrije
tijd zich veel meer naar de kin
deren. Men ging niet rustig met
vakantie, voordat men voor de
kinderen een goed onderdak had
gevonden. Naar het buitenland
ging men pas, als de kinderen
groot waren", zegt mej. Zeelen
berg.
In het voorjaar kwam de Leid
se politie er achter, dat er ge
regeld feestjes werden gegeven
bij een oudere man, waarbij ook
meisjes van vijftien jaar waren
betrokken. De zaak kwam aan
het rollen, toen een keer een van
de meisjes dronken thuiskwam.
„Naar de bioscoop" was hier een
van de druk gebezigde smoesjes
geweest om de feestjes te kun
nen bijwonen.
Een ander meisje zei tegen
haar vader en moeder, dat zij
een weekeinde mocht logeren bij
haar vriendinnetje. Deze vrien
din speldde haar ouders hetzelf
de verhaal op de mouw. Samen
gingen zij met een paar jongens
in een auto naar Noordwijk,
waar zij echter ruzie met hun
cavaliers kregen. Beide meisjes
loerden 's nachts om drie uur
door de politie in Leiden aan
getroffen, toen zij probeerden
onderdak in een hotel te krijgen.
„Ik zeg ook wel eens tegen de
ouders: laat de vrienden of vrien
dinnen van uw kinderen eens by
u thuis komen; willen ze dat niet.
dat is het beter dat uw kind ook
niet naar die vriend of vriendin
toegaat", aldus mej. Zeelenberg.
Mej. ZEELENBERG
(Pobo LD./Holvast)
van de vorige eeuw wf-d er geket
terd op „rijwielnozems' '(alleen da
teert het woord „nozem" van deze
tijd) en in de achttiende eeuw wa
ren 't in Londen de adellijke jonge
lui, die met vierspannen door de
smalle straten joegen, die het moes
ten ontgelden. Voor hetzelfde geld
zou men kunnen spreken over „die
ouders van tegenwoordig", uitge
zonderd natuurlijk de nog altijd
grote groep die doordrongen is van
zijn verantwoordelijkheid.
„Die oudens van tegenwoordig"
lieten in de vakantiemaanden, die
pas achter ons liggen, kinderen
van acht, negen jaar van 's och
tends vroeg tot de avond buiten
zwerven zonder er een ogenblik
naar om te kijken. Is het dan een
wonder, dat de Leidse politie re
gelmatig wordt geconfronteerd
met gevallen van ontucht met
kleine Jongens en meisjes ge
pleegd? „En wij weten geen kwart
van wat er gebeurt".
„Die ouders van tegenwoordig"
schaffen zich een televisie-toestel
aan. Voor de kinderen, zeggen ze.
Maar de kinderen krijgen er ge-
Tegenwoordig is dat anders. De
kinderpolitie in Den Haag. waar
het allemaal een haartje erger
schijnt te zyn dan in Leiden, kan
er over meepraten. Zij heeft deze
waterryke zomer er de handen vol
aan gehad om vakantie vierende
ouders op te sporen, wier kinderen
uit de band waren gesprongen.
„Nooit eerder was het zo erg met
de jeugd gesteld, nooit zijn wjj zo
vaak te hulp geroepen", aldus
hoofdinspectrice mej. mr. M. van
de Pol van de Haagse kinderpoli
tie.
Een Jongen van zestien Jaar zou
tijdens de vakantie van zijn ou
ders bij kennissen logeren. Hij brak
evenwel in de ouderlijke woning in,
bleef van zijn werk thuis, leefde
dag en nacht met vrienden en
vriendinnen in het huis en ging
met kameraden ritjes maken in ge
stolen auto's. Toen zijn ouders te
rugkwamen, zat zoonlief in het huis
van bewaring.
Een meisje van zestien Jaar was
alleen thuis. Een even oud vrien
dinnetje kwam bij haar logeren. De
ouders van het kennisje verzoch
ten opsporing van hun wegge
lopen dochter. De beide meisjes
haalden jongens in huis en bouw
den feestjes tot vroeg in de ochtend
De telefoon in het huis werd niet
opgenomen. De Haagse politie had
dagen werk om het vakantie-adres
van de ouders te achterhalen om
toestemming te krijgen toch de wo
ning binnen te gaan. Na lang aan
dringen mocht dat, hoewel de moe
der niet geloofde dat haar dochter
zich zou hebben misdragen. Zij en
haar man kwamen dan ook niet
meteen naar huis. „Het was boven
dien nog maar drie dagen en dan
was de vakantie om".
Een ander Haags ouderpaar bracht
zijn 13-jarige dochter onder bij
kennissen met een dochter van
veertien. De beide meisjes gingen
tijdens de vakantie evenwel in het
lege huis wonen. Vrienden werden
uitgenodigd voor feestjes. Buren
meldden het de politie. De ouders
van het veertienjarige meisje haal
den de schouders op en zeiden: „Ja,
ziet u, ze is zo onhandelbaar.
Een vijftienjarige schone werd
aan de grens aangehouden in ge
zelschap van een Turk. Haar ouders
waren met vakantie. Een ouder zus
je had de leiding van het gezin.
Zij vond het goed, dat het meisje
mee naar Turkije ging: „Kan ze
zien wat voor familie het is. Als
het goed is. verloven zy zich daar".
Soortgelijke gevallen komen ook
in Leiden voor, zij het veel minde»
frequent.
Tenslotte een paar tips van
mej. Zeelenbergpraat met vvo
kinderen, vraag wat ze gaan
doen, vraag wat ze gedaan heb
ben, neem ook 'ns contact op
met ouders van vrienden en
vriendinnen, tolereer geen feest
jes waarbij de kinderen het huls
voor zich alleen hebben, zeg niet
bij voorbaat „mijn kinderen zijn
niet zo". Voor buurten waar veel
kleine kinderen buiten spelent
laten de moeders om de beurt
even gaan kijken, niet opzichtig
controleren, maar een snoepje
brengen bijvoorbeeld.
„Vele ouders hebben dit idee:
als de kinderen geld inbrengen,
zijn ze volwassen, dan heb je er
niets meer over te vertellen.
Dat is natuurlijk onzin. Zo lang
ze nog thuis zijn, hebben ze zich
te houden aan de regels van het
huis. Ouders hebben nog altijd
het recht ook tegen hun grote
kinderen iets te zeggen. Zij heb
ben het recht te weten waar
hun kinderen zijn, of die nu
acht of achttien jaar zijn", be
toogt de hoofdinspectrice.
„Dat hoeft helemaal geen bedil
len zijn", vervolgt zij. „Het is na
tuurlijk ook niet juist kinderen als
onmondigen te behandelen. Praat
met de kinderen in plaats van te
verbieden. Praat met ze over een
boek als „Ik Jan Cremer" in plaats
van het weg te stoppen, als ze per
sé dergelijke lectuur willen lezen.
Niets smaakt zo zoet als een verbo
den vrucht.
Er moet wederzijds vertrouwen
tussen ouders en kinderen zijn.
Met alleen „wij vertrouwen onze
kinderen" is men er niet. Ouders
moeten ook het vertrouwen van
hun kinderen winnen, proberen te
behouden." Zij zegt, dat sommige
ouders bang zijn voor ouderwets te
worden aangezien (omdat dochter
lief zegt: m'n vriendinnetje mag
alles), „dan maar ouderwets".
Zij heeft ook schoon genoeg van
het eeuwige geklaag over die
Jeugd van tegenwoordig". Het no
zemprobleem is bijna zo oud als
de mensheid. Nu zijn de brozems
de kwaaie rakkers, aan hel eind
De literaire kritiek schijnt op
het moment de belangstelling te
trekken, in die zin dat een uit
gever en een tijdschrift er hun
misnoegen over kenbaar hebben
gemaakt. De uitgever is de Bezige
Bij, die een tijd geleden een ge
stencilde brief heeft rondgezonden
waarin zij haar bezwaren tegen
de dag- en weekbladcritici uiteen
zette, bij wie vólgens haar me
ning, niet genoeg continuïteit in
de artikelen zat.
In het meinummer van het letter
kundige weekblad Merlyn is een
uitstekend en juist artikel ver
schenen over het onderwerp geti
teld: „Analyse en Oordeel" van
Boeken maakt
J. J. Oversteegen, dat helaas in
het julinummer werd gevolgd door
iets van Martin Hartkamp dat
,,De Kritiek en het Genadeschot"
heet. Het Genadeschot is in dit
geval de roman van S. Vestdijk.
Deze heer Hartkamp nu schrijft
wat voorzichtig en vaag je weet
toch maar nooit, zal hij gedacht
hebben maar aan het slot van
zijn vertoog komt de aap wel uit
de mouw. Wij, de kritiek dus als
geheel genomen, motiveren ons
oordeel niet voldoende. wy han
teren buiten-literaire maatstaven.
Wy verknoeien de ons toegemeten
ruimte met .small talk". Wy han
gen onze mening op aan een de
tail. Wy vatten te veel de inhoud
samen, wy blyven aan de opper
vlakte, maar wy zyn ook te per-
soon'ijk. En minder dan tien pro
cent van de kritieken beantwoordt
aan de eisen die men aan een goe-
Slot op pag. 2 Uw Wereld
