öe winö
kan niet
Lezen
PANDA EN DE BRON VAN DE RIJKDOM
RICHARD MASON
Geautoriseerde vertaling
van C. van Eijsden
49)
„Helaas," zei Scaife, „ik kan slechts
met stukjes en beetjes studeren. Een
gevaarlijk iets, heel gevaarlijk. Als
u het goed vindt, zullen we nu gaan
eten. We kunnen het best vroeg weg
gaan, vind je niet, Munshi?"
i We namen een taxi. Het was een
grote wagen met een verfomfaaide
kap en geen zijschermen en we za-
ten met ons drieën achterin. Scaife
aan m|jn ene kant was mager en
knokig; aan mijn andere kant kon
Ik voelen, hoe de vlezige Munshi zich
plezierig met de bewegingen van de
wagen liet meehobbelen. Hij hield
de handen gevouwen in zijn schoot.
Hij had nog steeds een glimlach op
zijn gezicht en die verbreedde zich
iedere keer als we door een kuil gin
gen of opzij vlogen om een voetgan
ger te ontwijken. Daarna nam zijn
gelaat weer de gewone afmetingen
aan.
„Waar breng je ons heen, Munshi?'
„Ik denk, dat we Lala Vikrana wel
een bezoek konden brengen."
,.Ah! Dan konden we evengoed bij
Grant Road uitstappen, om hem de
donkere wijk te laten zien."
II „Heel goed. Heel goed."
De wegen werden nauwer en voller.
We kwamen met een slakkegang
vooruit en de hoorn toeterde zonder
ophouden. De krioelende menigte
vóór ons ging even uiteen, om zich
vlak achter ons weer te sluiten. In
het felle schijnsel van de koplampen
zagen we ogen uit bruine gezichten
staren.
„Hier Munshi?"
„Heel goed."
We tuimelden naar buiten en ik
volgde de twee anderen door de zij
straten, lichtelijk verlegen met me
zelf. Hier was iedereen inlander. Ze
staarden naar Scaife en mij, de twee
blanken, zodat ik blij was dat Munshi
ons vergezelde. Het gaf me minder
het gevoel van een vreemde, een
rdringer.
Toch leek het me alsof we een
grens overschreden en we ieder ogen-
Q blik bevel konden krijgen te ver-
idwiJnen of dat de mensen zich
plotseling op ons zouden werpen om
ons aan stukken te scheuren. En
toch leken ze erg dociel. Zelfs de
bedelaars trokken hun smekende
handen terug, als je toonde dat je
ontstemd was. Maar de kinderen
plukten aan mijn broekspijpen. Ik
zei: Jaow! Jaow!" maar ze bleven
om me heen krijsen. Ze grabbelden
naar mijn hand. Ik trok die haastig
i weg en veegde hem aan mijn shirt
I6af. En ik bedacht stilletjes, dat ik
er beter aan deed, later een desin
bad te nemen. Ze zeiden
'wel, dat je op deze manier geen ziek
ten kon krijgen, maar toch er was
"iets weerzinwekkends in de aanra-
Jdng met die verwaarloosd-uitziende
Jkinderen.
„Jaow!" zei ik.
25 „Bakshish! Bakshish!"
Als het een middel was geweest om
•Ze weg te krijgen, zou ik ze zeker
<5peld hebben gegeven, maar het zou
toch niet helpen.
„Challo, challo", zei Munshi. Ze ke
ken hem aan om te zien of hij het
meende; een ogenblik stonden ze be
sluitloos. Toen voegde hij er iets in
het 'Hindoestani aan toe en ze bleven
achter, plotseling zonder enige geest
drift, omdat de hoop op hun stuiver
was vervlogen. Een stuiver zou hun
een maal hebben verschaft.
„U zult dit niet op veel plaatsen
in de wereld vinden", zei Scaife. op
de huizen aan weerskanten van de
straat duidend.
De winkels hadden nu plaats ge
maakt voor gebouwen, waarin iedere
deur en ieder raam als een kooi ge
tralied was en door die tralies vingen
wij glimpen op van felgeverfde lippen
ft,en gepoederde wangen en koperen
^^versierselen, die in oren en neuzen
gingen terwijl boven, in ramen en
*jpp balkons, de uitnodigende silhouet
ten van haar en schouders te zien
jJRraren in het flauw-oranje schijnsel
ortiit de kamers erachter. Ergens be-
gon automatische muziek te schet
teren en ik hoorde een gemurmel
van stemmen. Het leek bijna vrolijk.
En bij avond hadden die oude, onge
verfde huizengevels een geheel eigen
schoonheid.
Toen kwamen we weer bij winkels,
café's, plotseling hel-óp-lichtende
plekken. En daarna alleen nog don
kere huizenfronten met bedden mid
den op de trottoirs, waarop de men
sen al sliepen.
,,'t Is nu niet ver meer", zei Scaife.
„Dit is toch zonder twijfel de ge
schiktste tijd van de avond, nietwaar,
Munshi?"
„Het is de tijd waarop Vikrana
vele discipelen heeft", zei Munshi.
„Mr. Quinn zal hier iets heel anders
vinden dan wat hij zojuist heelt ge
zien.
We waren nu in een open ruimte
gekomen, waar droog gras zich uit
de dorre, bruine aarde omhoog wor
stelde. Honden zonder eigenaar
rven rond en hier en daar lagen
wat gestalten uitgestrekt, als lijken,
die na een veldslag waren blijven
liggen. Die open ruimte staken we
over. Een kleine schuur kwam in
zicht, omringd door een afrastering
met een gesloten hek. Hier bleef
Munshi staan. Hij schudde het hek
zachtjes heen weer en de ketting
rammelde.
Van achter het hutje verscheen
een oude man, die niet groter was
dan een pygmee. Hij naderde lang
zaam, greep twee spijlen van de
houten afrastering en tuurde er tus
sendoor; zijn ogen waren oud en
wezenloos als die van een krankzin
nige of van een blinde, en ik geloof
niet dat hij kon zien waar hij naar
staarde. Maar toen Munshi begon te
spreken, stak hij dadelijk de sleu
tel in het slot en het hek ging kra
kend open. We gingen naar binnen
en liepen door naar de veranda van
het gebouwtje. Door de kieren van
de deur kon ik een licht zien. Maar
er klonk geen enkel geluid, behalve
het gerinkel van de ketting achter
ons, toen de oude man het weer
afsloot.
Munshi keek niet op of om. Hij
lichtte de klink van de deur en duw
de die open en het licht viel op zijn
plomp, stralend gezicht; alleen was
zijn glimlach nu heel anders dan
kort tevoren. Het was niet meer de
brede glimlach van Malabar 'Hill,
toen hij zijn glas limonade op zijn
schoot had gehouden, en het was
ook niet de toegevende glimlach
n Grant Roadhet was een
akkt, vredige, heilige glimlach, die
volkomen paste bij het tafereel in
het vertrek.
(Wordt vervolgd)
AARDAPPELPROBLEMEN!
U brengt misschien - als zovelen -
elke dag aardappelen als hoofdge
recht op tafel. Maar wat nu? De
goede aardappelen zijn schaars en
peperduur en de andere aardappelen
slecht van kwaliteit. Maar dat hin
dert niet. Maakt u maar eens kennis
met hèt hoofdgerecht v
de toekomst: Honig-:
spaghetti. Altijd volop verkrijgbaar,
niet duur en geen seizoen heeft vat
op de overheerlijke kwaliteit. En
wkt 'n mogelijkheden! U kunt een
macaroni- of spaghetti - schotel zo
pittig, zo kruidig maken als u wilt.
U kunt vlees toevoegen of fijne
groente of fantaseert u zelf
maar iets, geleid door het nieuwe
Honig receptenboek met 120 maca
roni. en spaghetti-recepten. U zult
zien, dat het eigenlijk niet zo erg is,
dat de aardappelen nu slecht zijn.
Bestel zo het receptenboek
„Uit de HONIG keuken no. 1".
1. Plak op een briefkaart een plus
merkje van een gezinspak Honig
Macaroni of Spaghetti.
2. Frankeer 75 ot. aan postzegels
extra.
3. Vermeld duidelijk naam en adres.
Zend de kaart aan: HONIG keu
ken, Postbus 45D, Koog aan de
Zaan.
Drie jaar voor
oplichter Streit
(Van onze correspondent in Bonn)
De oplichter Horst Streit, die op
Goede Vrijdag met papieren van een
YVtstberlijner uit Oost-Duitsland
vluchtte, is in West-Berlijn tot drie
jaar gevangenisstraf veroordeeld,
Tijdens de vorige bezoeksperiode
van Westberlijners aan Oost-Ber-
lijn had hij zich voor een vopo uitge
geven en het pasje afgenomen var
de zijn grootmoeder in Oost-Berlijn
bezoekende, 26-jarige Dieter Mahr-
hold. Streit vluchtte naar het w<
lijk stadsdeel en Mahrhold werd bij
georek aan de vereiste documenten
door de (werkelijke) vopo's gearre
steerd. De 21-jarige Jurgen Rehbein,
die zich als getuige ter beschikking
van Mahrhold wilde stellen, werd
eveneens door de vopo's gearresteerd
Hoewel Streit in de loop van het
proces dat tegen hem werd aange
spannen, aanbood naar het oostelijk
stadsdeel terug te keren, wan:
daarmee Mahrhold en Rehbein hun
vrijheid zou worden teruggegeven,
bleef dit aanbod van Oostduitse zijde
onbeantwoord. De Berlijnse recht
bank, die Streit tot drie jaar gevan
genisstraf veroordeelde, gaat er bo
vendien vanuit, dat het asielrecht
van iedere Oostduitse vluchteling
heilig is, zelfs al is hij een misdadi
ger Streit onderging zowel in de
Bondsrepubliek als in de D.D.R.,
waarheen hij later vluchtte, al eer
der gevangenisstraffen wegens op
lichting en roof.
In de Bondsrepubliek gelooft men,
dat het Ulbricht-regime Mahrhold
Rehbein niet uitleveren wil, om
r een extra pressiemiddel te be
schikken, wanneer het tot nieuwe
onderhandelingen over de pasjesre
geling komt. De laatste bezoekter-
mijn in de oude regeling loopt deze
week af.
Vrouwen met korte
rokken verdienen
toch bescherming
o
Afrikaanse vrouwen, die de voor
keur geven aan korte rokken, lip
penstift en nagellak verdienen min
der bewondering maar toch wel be
scherming, zo heeft Banda, de se
cretaris-generaal van de aan het be
wind zijnde congrespartij van
Malawi gezegd.
Onlangs had de voorzitster van
de vrouwenbeweging mevr. Marga
ret Mlanga gezegd dat de meisjes
van Malawi ook zonder de Wester
se mode na te bootsen mooi genoeg
Dit had er toe geleid dat partijle
den vrouwen die volgens de Europe
se mode getooid waren op markten
hadden gemolestreerd en hun kle
ding hadden afgerukt.
Banda waarschuwde dat er krach
tig opgetreden zal worden tegen
die
hierom moles
teren.
DOODSTRAF IN
NEW YORK
OPGEHEVEN
Gouverneur Rockefeller heeft gis
teren een wetsontwerp tot opheffing
van de doodstraf in de staat New-
York getekend.
De doodstraf kan thans alleen nog
worden uitgesproken in gevallen
waarin een dienstdoende politie
agent wordt vermoord of waarin een
tot levenslang gestrafte in de* ge
vangenis of op de vlucht een moord
pleegt.
Het wetsontwerp is met onmiddel
lijke ingang van kracht geworden.
Rockefeller heeft tevens het voor-
omen bekendgemaakt de meeste
in de 21 personen, die in de Sing
Sing gevangenis op de voltrekking
het doodvonnis wachten, te be
genadigen. Drie van deze mannen
zijn echter veroordeeld wegens
moorden, gepleegd op politieambte-
1184. Nu Joris wist, dat al het geld van het Genootschap
aan de heer Drom was afgedragen, begaf hij zich dadelijk naar
hem toe. Hij werd er echter minder vriendelijk ontvangen.
Koffers dicht!" riep de ontdekkingsreiziger, zodra hij hem in
het oog kreeg. ..Hier komt iemand met lange vingers!'
Joris schudde verdrietig het hoofd.
„Is dat nu vriendelijk?" vroeg hij. „Ik geef toe. dat ik mij in het
verleden wel eens heb misdragen, doch men kan zijn leven bete
ren. nietwaar? Hier, lees dit maar eens".
En hij hield de ander de verklaring voor van de penningmeester
van het Genootschap. Hier stond de heer Drom wel van te kijken.
„Wel, wel", zei hij. „Dus U hebt ons Genootschap belangeloos
ondersteund? Dat valt me mee. Ik neem mijn woorden terug, hoor
En eh op welke wijze was dit steun, als ik het vragen
mag?"
„Och. op allerlei manieren", antwoordde Joris eenvoudig. „Tijd
en geld heb ik gegeven voor het grootste doel: het ontdekken van
onbekend gebied. Zo heb ik belangeloos een uitvinding ter be
schikking gesteld, die het mogelijk zal maken, de KlapTrap open
te houden."
„Werkelijk?!" riep Panda blij. „O Joris, dan heb je onze groot
ste moeilijkheid opgelost! En je vraagt daar niets voor?!"
„Niets", beaamde Joris. „Het enige, wat ik vraag, is mee te
mogen gaan op deze expeditie."
„Dat sta ik graag toe", antwoordde de heer Drom. „Iemand die
zoveel voor ontdekkingsreizen over heeft, is welkom."
„Welaan"hernam Joris. „Dat is dan afgesproken. „En
hm nu nog een kleinigheid, die me bijna was ontschoten. Ik
zou gaarne duizend florijnen ontvangen, ten behoeve van de uit
vinder."
RECHTER TIE EN DE ANTIEKE DOï K
door Robert van Gulik
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
228. Enkele seconden lang meende Orak dat al zijn moeite
vergeefs was geweest. Stokstijf bleven de ontdooide gevangenen
staan. Traag gleden de druppels van hen af. De ogen waren ge
sloten.
,J2ram Brammet je Tutuutje zeg toch wat",
smeekte Orak, met moeite de woorden uitstotend.
Langzaam ging de mond van Bram open en zijn hand kwam
omhoog. Terwijl Orak de laatste restjes ijs deed smelten, zei
Bram luidkeels geeuwend:
„Hè. jongens, wat heb ik lekker geslapen. Maar het was wel
koud. Ik heb zeker bloot gelegen".
„Nee. je hebt in het ijs gelegen", riep Orak.
„O. geen wonder dan dat ik het koud had", gaapte Brammetje
en toen was hij ineens klaar wakker, want hij herinnerde
zich alles weer.
Hartelijk was de begroeting tussen de oude vrienden. Ook de
beeldhouwers ontdooiden geheel en zij waren net zo blij als Tutu
dat zij niet meer in de kou hoefden te staan.
Op dat moment slaakte Orak een kreet,
Kijk nou es
Voor zijn voeten had het vuurtje zich door de vloer van het
wolkenkamertje gebrand en tussen Orak en de bevrijde gevange
nen lag plotseling een peilloze diepte J
Posities Nederlandse
schepen
Tankvaart
bid* 31 v Luie* n Rotterd*
«II* 31 240 m W Galepago
c,*rw*ch^l' ^'ghV"r®aC" Por1
Zeesleepvaart
