uiïl
m:z
15
LEIDSCH DAGBLAD ZATERDAG 17 APRIL 1965
öe winö
RICHARD MASON
kan niet
1 (2 "7 Geautoriseerde vertaling
I I van C. van Eijsden
ANDA EN DE DRUMDRÜMS
«Mocaravao f 7750.-
„Ik wist niet eens dat er een taal
>stond die Servisch heette".
„Nee de escadrilleleider ook niet.
paarom maakte 't zo'n indruk op
em. Je hoeft alleen maar te zeggen,
it ik 'n beetje heb overdreven en
val je zoveel te meer in zijn
naak, omdat je zo bescheiden bent.
„Sfe gaan met z'n allen een fijne tijd
gemoet, als we Japans leren. Zélfs
[ervyn hoewel hy het niet weet."
„Nou, dan mag het wel héél fijn
i," zei Mervyn somber.
.Verlang Je er niet naar?" vroeg
„'tKan me niet schelen, 'tis my
lemaal hetzelfde, 'tls allemaal de-
fde tijdverspilling."
„Nou ja, er is oorlog,'
weinig zelfbeheersing om scheppend
werk te leveren. Het viel hem ge-
makkeiyker zich aantrekkehjker te
maken door zyn conversatie, waar hy
geen moeite mee had, dan door mid
del van verf of het geschreven
woord; en het succes van zyn boek
winkel in Chelsea had hy aan zyn
persooniykheid te danken.
We lunchten in een Chinees res
taurant en bestelden er wyn by.
De kelner zei: „Ik zal u wyn geven,
maar op 't heetst van de dag is het
moordend. Ik zou het u niet i
raden."
We vonden dit erg aardig
hem. Peter zwoer later, dat hy had
gezegd „in het middel van een hete
dag". Maar in elk- geval raadde
hy het ons af en daarom dronken
water by onze gebakken ryst
BEZOEKT ONZE
EXPOSITIE TE
WASSENAAR
dan allTeen^oïs"^ heb°geen ondervraagd. Ik zei, dat ik geen Ser-
few*-
)sar vergis Je je^nAn^sor
baagse
oaravan
central»
RIJKSSTRAATWEG 179 TEL 01751-2
Frankrijk bindt
de strijd tegen
kwakzalvers aan
35~-83. De politie kwam nog maar net op tijd om Jolliepop
te redden. De agenten verjoegen de [ans en haalde de arme
knecht van de schoorsteen, waarop hij een goed heenkomen had
gezocht. Maar hiermee waren zijn beproevingen nog niet afge
lopen.
„Ik arresteer U wegens ontvoering van de drumdrums", sprak
een agent, terwijl hij een paar handboeien tevoorschijn haalde.
gertjes ontvoerd
hijgde Jolliepop.
m hebben?! Maar
..Omdat ik die
hoe komt U op die
De frons van de agent verdiepte zich.
„De politie heeft geen stompzinnige gedachten!" wees hij de
nder streng terecht. „Alle feiten wijzen uit, dat U de misdadiger
bent. Waarom anders zaten de fans U op de huid, huh? En hoe
verklaart U het, dat de drumdrums hier gevonden werden?"
„Dat laatste is makkelijk", bracht Panda in het midden. „De
manager heeft ze zelf hierheen gestuurd. Vraag het hem maar
„Bel hem op, dan zal hij U zeggen, dat het echt zo is".
Maar helaas, dat deed de manager niet. Integendeel: toen de
politie hem opbelde, ontkende hij heftig, dat hij iets van deze zaak
afwist.
„Als ik wist. waar ze waren, zou ik toch niet beweerd hebben,
dat ze ontvoerd zijn?!" sprak hij verontwaardigd. „Wat denkt II
wel van me?! Zo zou ik het publiek nooit misleiden! Sluit U die
misdadige knecht dus maar rustig op. hoor!"
Een Je er erg op i
RECHTER TIE EN „DE DODE BRUID"
door Robert van Gulik
Zeg, ik zie wel wat ir dat Japans"
Peter hem in de rede. „Er zal
Jaar mee heengaan. Ik heb al-
lïïbsir*
hii^Vkunt 'n^ewü^van^ir^chriH
ving krygen en morgen op de trein
rr„de jlsjs? .«"r
uir ucci6k welk toffi Wad oort. E overtreding van ae wee op ae uiroeie-
He is er al", zei ik. „wist je niet,
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN KRAMMETJE FOK
Dat kun je in
om de een of i
r^de reden
„Je moet 'm 'n 1
gedeeld ijsbeerde h« vaak tot haradja is altyd de moeite waard",
of zes 'uur in de ochtend op „Ik heb er de kleren niet voor. En
totaal niets af
192. Tegen het vallen van de avond werd het zoetjesaan kou
der. Maar niemand mocht van de tribunes af. want de Afge
dankte Muziekinstrumenten bleven doorspelen, alsof ze nooit
■r zouden ophouden. En hun arme gevangenen moesten het
horen huiverig, zwak en doodop van die verschrikke-
Bram haalde snel een deken, die hij ergens op de tribune zag
liggen en hij sloeg deze om Karo. Tutu en zichzelf heen. Zo kon
den ze ook fluisterend praten, zonder erg op te vallen.
„Luister", zei Bram. ik heb een plan. Een goed plan. al zeg ik
het zelf".
Kan ik helpen? vroeg Karo
„fa door
vroeg Karo nieuwsgierig.
ïr hier te blijven", fluisterde
maar niemand mag het merker
t
i hij zó zacht
iet resultaat u
aro onder de
zélf voorzichtig wegsloop.
Het hart klopte Karo in de
Bram. „Ik ga er
En daarom
Dat laatste zei hij zó zachtjes, dat zelfs Karo het met moeite
verstond. Maar het resultaat was. dat de muts van Brammetje op
de staart van Karo onder de deken uitstak, terwijl Brammetje
WraZ5-
;,'W
ïSJUFir&rGS.
■?S3r:
■SEtt
TAVVwzw
ViTfó" Jzk>"kE5
tssas.",? wt w™
si
"tl"""..17-
i^rtvps
r,.,4ss*^ nw
L.» n
!M\1
olfnV"" Vl™-
