Juist!
tweede corbel
LihflU'
non-run tg
r LEIDSCH DAGBLAD DONDERDAG
>i|||
Oorspronkelijk verhaal door Hans Martineit
fellfcfeBBBBBfllfllll
u>
Inspecteur Beels trok aan zijn
f uitgedoofde pijp en wreef nadenkend
over zijn kaken. De hele nacht haast
zijn gedachten bij Willem
IfErouwer geweest, die hem blijkbaar
iover zijn uitstapje op de zondag na
J juffrouw Van Galens dood wat op
!l)de mouw had gespeld. Bovendien was
[er nog die duistere geschiedenis met
de morfine, allemaal onderwerpen
waarover hij met de commissaris van
(gedachten had willen wisselen.
E;j Als een flits schoot het Beels door
|bct hoofd, dat Brouwer op de avond
Jvaii de moord ook op stap was ge
feest. Dit had hij uitvoerig verteld.
Alles had hij er met de grootste
(nauwkeurigheid van geweten. De
tijd. Wanneer de spoorbomen waren
dichtgegaan. Mevrouw Rijnders in
auto. Deze gegevens klopten in
eder geval. De doktersvrouw had al-
es woord voor woord moeten bevesti
gen, nadat hij haar de duimschroe
ven had aangelegd.
onzeker als dit keer had An-
bonie Beels zich nog bij geen van
lijn gevallen gevoeld. Ligt de zaak
pjsschien toch veel simpeler? dacht
eens. Zou er in zijn eerste
ït toch een banaal zich ont-
an een niet langer gewenste
Irerloofde zijn geweest? Was Arend
lijkman zodanig onder de bekoring
Iran de mooie doktersvrouw ge-
iechercheur Harrison had alleen ge-
sind, dat ingenieur Dijkman voor
ijn werk naar de binnenlanden was
ertrokken en hijzelf eveneens naar
ijn uitvoerig antwoord uitkeek. Nee,
I Kt liep hem niet mee ditmaal.
Werktuiglijk las hij hier en daar
ifcin fragment uit de voor hem lig-
ende paperassen. Zijn blik viel op
I tt lijvige rapport over de ingewik-
elde inbraak van enige weken ge-
waarbij de eigenaar van een
"Uoffenzaak overhoop was gestoken.
lie affaire was nu in een stadium
I ekomen, dat hij er vandaag eerst
uit zou moeten. Misschien zou
beter zijn geweest die zaak toch
handen te geven, zoals commissa-
Languit hefti had voorgesteld,
har dat had zijn eerzucht niet toe-
daten. Hij had zich overschat en
^dacht zowel het ene als het ande-
aan te kunnen. Nou, morgen
pkengen. Dat werd me even hard
j «teren. Voordat hij zich met de
Jjsinuaties van Adriaan van Akke-
inliet, moest hij het zijne heb-
over dat zondagse uitstapje van
HJouwer.
belde Molenaar.
„Ga jij even naar leiden, Mole-
en zoek voor me uit, of de
n die stoffenzaak Grimhof.
.Heb ik al, inspecteur Beels. Het
dezelfde.
„Mooi. Ik kan net wat tijd vrij
paken om het geval opnieuw onder
|anden te nemen. Houd je binnen
half uur gereed. Dan stappen
er samen op af".
15.
Later op de dag stapte inspecteur
eels de kleine dorpskruidenierswin-
van Jan Brouwer binnen om een
esprek met zijn broer Willem te
ebben. Op zijn vraag aan Willems
ihoonzuster Lien, wanneer de oud-
rigadier werd terug verwacht of
aar hij hem kon vinden, had ze on-
iendelijk de schouders opgehaald
schamper geantwoord: „Gaat u
laar bij Kees kijken. Daar zit hij
|n tijd en zijn centen te verdoen.
de ingeving van het ogen-
ik deelde hij haar mee, dat hij een
kleine zijkamertje had gelaten waar
Willem Brouwer huisde. Zolang ze
in de deuropening talmde, maakte
hij aanstalten de brief te gaan
schrijven. Nauwelijks had ze even
wel de deur achter zich dichtgedaan,
of de Inspecteur doorzocht de scha
mele bezittingen in het nagenoeg
kale vertrekje. In een oogwenk had
hij gevonden wat hij eigenlijk niet
vernacht had te vinden. Nadat hij
de vrouw achter de toonbank had
toegeroepen, dat Brouwer zijn be
richtje wel zou vinden, was hij in
de auto gesprongen en had de af
stand naar de kroeg in een onge
oorloofde vaart gereden.
Bij zijn binnenkomst zag hij met
één blik dat Brouwer er niet was.
Hij bestelde een biertje bij de waard
die hem opgewekt begroette. Inspec
teur Beels' hoofd stond evenwel niet
naar gepraat en daarom vroeg hij
onmiddellijk naar Brouwer.
„Nou, anders is die er wel om deze
tijd. Maar toevallig heb ik gisteren
gehoord, dat hij met mijnheer Bar-
tels een afspraak heeft gemaakt.
Tegen vijven zou hij hem afhalen
om naar de plek, u weet wel
de plek
Anthonie Beels liet hem niet uit
spreken, het glas bier bleef onaan
geroerd staan en holde hij de gelag
kamer uit.
Mijn hemel, laat me niet
te laat komen! ging het als een
stoomfluit door Beels' hoofd. Hij liet
n wagen staan waar hij stond. Al
iu zijn leven ervan afhangen, op
it smalle weggetje zou hij hem im-
ers toch niet kunnen gebruiken.
larom rende hij het stuk straat
t, boog onmiddellijk links af,
rong over een greppel, draafde
er een drassig weiland, sprong
;er over een greppel en liep, nu
PANDA EN DE DRUMDRUMS
Zijn adem ging onregelmatig en de
gedachten tolden door zijn hoofd.
Ik, volmaakte' idioot!
sputterde hij tegen zichzelf. De ring!
Toen had ik er dadelijk moeten op
komen. Dat ik deze handige manoeu
vre niet had doorzien! Handig? O,
nee. Dit is nu juist een van die
kleine fouten die misdadigers plegen
te maken. Alsof hun hersens alleen
vooraf werken en achteraf verdoofd
raken. Of is het bravoure? Maar hij,
Anthonie Beels, hij had die kleine
fout eerst toch maar niet opgemerkt.
En had dokter Rijnders hem niet
hoewel onwetend, de oplossing van
het raadsel aan de hand gedaan?
Met zijn onnozele opmerking bij
hun laatste onderhoud wan
neer ik nu eens met hetzelfde ver
haal over een ijlings verdwijnende
man èn deze gevonden ring bij u
was aangekomen, had hij ironisch
gevraagd. Gelijk had hij gehad! On
vergeeflijk. En nog eens zei hij hard-
grondig „idioot!" tegen zichzelf.
Eeels begon in gebogen houding
langzaam te lopen. De eerste strui
ken had hij al achter zich gelaten.
Hier was het smalle fietspad. Met
ontzetting drong het tot hem door
hoe dicht bij de bewoonde wereld
de misdaad tenslotte had plaats ge
vonden. En toch nergens een mens,
die op haar noodkreet was komen
toesnellen. Die hoop moet het slacht
offer toch hebben gehad. Inderdaad
vreselijk.
(Wordt vervolgd)
Alwéér geen ladder.dank- 3
S zij Llbelle Non Run, gebreid <j
volgens het Runex procédé.
Deze kousen zijn werkelijk
laddervrlj. U herkent ze aan
j> het Runex HE embleem op
l de verpakking. Koop dus 5
|4 x STERKERKÏÏ
Petras Dominas
aan Duitsland
uitgeleverd
De hoofdverdachte van de g
makende gewapende roo:
op een juwelierszaak aan de
weg in Amsterdam in septeir
rig jaar, de 36-jarige statenl<
tras Dominas, is gisteravond
lijk aan de Westduitse B<
bliek uitgeleverd. Per auto
minas door de rijkspolitie
hoofdstad naar Elten overge
waar hij om half negen op de
post aan de daar wachtende
politie is overgegeven.
De raadkamer van de
se rechtbank had gisteren
ventieve hechtenis van Don-
geheven, teneinde zijn
mogelijk te maken. Deze
is tijdelijk, opdat Dominas ev<
na zijn berechting in Duitslan
Nederland zal kunnen worden
gezonden om hier voor de ovei
een eerder op een juweliersz
de Leidsestraat in Amsterda
pleegde gewapende roofc
waarvan hij ook als één de
dachten wordt beschouwd, te 1
worden berecht. Die in Ams
gepleegde misdrijven kunnen
lijk niet in Duitsland worden t
In de Bondsrepubliek wordt D
weest bij een aantal rooft
op juweliers in Westduitse steden in
Ruhrgebied en een dubbe
le moord bij een roofoverval.
2883. „Hallo!" riep Joris uit het raam. „Gij fans daarbuiten
staakt een wijle uw geween en leen mij uw oor. Hier volgt het
laatste nieuws over onze geliefde drumdrums!"
Het gehuil verstomde en betraande gezichten keken hoopvol
naar boven.
„We hebben juist een telefoontje van de ontvoerders ge
kregen", vervolgde Joris. „Nu de losprijs is betaald, hebben zij
de plaats genoemdwaar ze de drumdrums hadden verstopt".
„Waar?!" Waar?!" klonk het uit vele jonge kelen.
„Dat wil ik u liever niet verklappen", antwoordde Joris. „Het is
reeds lang kinderbedtijd. En als ge zoudt weten, dat ge uw idolen
op de Kollebosserheide kunt vinden, zoudt ge daar in grote getale
heen stromen, in plaats van braaf naar huis te gaan".
Zijn laatste woorden werden al niet meer gehoord, want reeds
repte de hele horde zich naar de Kollebosserheide. Tevreden trok
Joris zich van het raam terug.
„Welaan", sprak hij. „De weg is vrij. Thans kunnen we onze
populaire zangertjes naar rustiger oorden brengen."
Dus haalde Edelstein de drumdrums weer uit de kast. Ze wa
ren daar in slaap gevallen en stonden te tollen op hun benen.
„Wat zijn ze moe!" zei Panda medelijdend. „Ze hebben al zo'n
drukke dag gehad en nu worden ze nog eens heen en weer ge
sleept, hotel in hotel uit, kast in kast uit! Echt zielig, hoor!"
„Ja, het zou goed zijn, als ze wat konden rusten", beaamde de
manager zorgelijk. „Morgen moeten ze fris zijn, want dan wacht
hen weer een druk programma.
Laat ze dan met mij meegaan", stelde Panda voor. „Bij mij
thuis kunnen ze rustig slapen".
Dit voorstel zou grote gevolgen hebben
RECHTER TIE EN „DE DODE BRUID"
door Robert van Gulik
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
advertentie
menthol dropjes!
185. Vrolijke zeemansliedjes spelend, kwam het eigenaardige
draaiorgel snel naderbij. Vlakbij onze drie vrienden stopte het in
strument en meteen hield de muziek op.
„Vrrreemd", zei Tutu, die van die geheimzinnigheid niets
moest hebben. En ook Karo liep argwanend langs het pierement,
dat zo vanzelf op hen af was gereden.
Natuurlijk had Brammetje wijzer moeten zijn en door moeten
lopen. Maar van kindsbeen af had hij er al naar verlangd eens een
Dat wilde hij nèt zo graag als zee
man worden. En matroos was hij geworden, maar het grote wiel
van het pierement had hij nog nooit mogen aanraken. Dat lieten
de orgeldraaiers nooit toe.
Nu was er geen orgeldraaier in de buurt
„Pas op", waarschuwde Karo nog. maar Brammetje had het
wiel al te pakken en bracht het met een flinke slag in beweging.
Muziek kwam er niet uit. Maar de beeldjes op dat wondelijke
instrument f.
Bram. Karo
grepen eensklaps toe en in een i
en Tutu te pakkenI
