Paradijs voor
kinderen
de
natuur
Ver van
ONGELUKKEN
IN HUIS
Winters nagerecht
Zaterdag 6 februari 1965
Pagina 3
Wekelijks bijvoegsel Uw Wereld
Sinds de scheikunde een belang
rijke rol speelt in de textielindus
trie biedt katoen nog meer moge
lijkheden. Waterafstotende re
genmantels van katoen kunnen te
gen een stootje. Bovendien kun
nen ze niet ..broeien", want ka
toen sluit niet af. U ziet hier drie
modellen uit de katoenshow voor
1965.
Rechts een regenensemble van
kreukherstellende en krimpvrije
katoen, dat u zonder bezwaar zelf
kunt wassen.
Daarnaast eveneens twee en
sembles: een regenmantel met
pantalon en mouwloos jack en een
mantel met jurk en hoed. De laat
ste regenmantel heeft een bijzon
der dessin, dat is aangebracht
door middel van fluid-print",
waar diepte-werking ontstaat.
Onder moeders paraplu
dragen we katoen
Volgens miljoenen Ameri
kanen zijn de Verenigde Staten
een paradijs, gestoffeerd met
de hoogste levensstandaard ter
wereld, het beste comfort, de
vredelievendste mensen. Men
kan daaraan twijfelen. Maar
voor één categorie menselijke
wezens is Amerika toch een
hof van Eden: voor de kinde
ren.
Het is niet te overzien wat de
Amerikaanse markt de kinderen
biedt. Al voor de baby's zijn er de
fraaiste wiegen, de zachtst wiegen
de kinderwagens, de vernuftigste
babyliedjes, die met een handgreep
pasklaar voor de auto kunnen
worden gemaakt, enz. enz. Aan
het comfort van de jongste staats
burgers wordt met zo'n overgave
gedacht, dat men slaappyjama's,
gemaakt van dekenstof, heeft ont
worpen, waarin de baby's lekker
warm kunnen sluimeren zonder te
worden gehinderd door losse dekens
en lakens over hen heen.
Ook de klerenrljkdom voor kin-
ren is met geen pen te beschrijven.
De garderobes van Amerikaanse
kinderen steken al gauw die van
hun ouders naar de kroon en als
prinsen en prinsessen uitgedoste
jeugdige Amerikanen zijn een da
gelijks verschijnsel.
Vooral op kinderverjaardagen,
die met alle overvloed en econo
mische uitbundigheid het Ame
rikaanse leven eigen, worden ge
vierd, spreiden de kleuters en
lagere scholieren een ongekende
welvaart en gevarieerdheid in
kledij ten toon.
Op die verj aarspartij en doet
men overigens nog meer dan het
wederzijds bewonderen van el-
kaars kleren. Men speelt spelle
tjes en eet zich ongans, geheel
naar wereldwijde kindertraditie.
Maar ook is het sinds kort ge
woonte dat de kleine gasten een
zak, gevuld met heerlijkheden
naar huis meenemen in ruil min
of meer voor het dure cadeau
dat zij voor de jarige meebrach
ten. Dergelijke zakken kan men
kopen, bedrukt met het typeren
de opschrift: ,#ak voor de
buit"
Snoep en versnaperingen horen
natuurlijk ook bij een paradijselijk
kinderleven en in Amerika is
daarvan dan ook een overvloed. In
de winkels, maar ook in elk wa
renhuis zijn overal hoeken, waarin
des kopers spruiten zich te goed
kunnen doen aan fjs, cola's en de
favoriete kinderdrank: root beer,
een zoetig drankje met een cola
achtige bijsmaak.
Bovendien zijn bijna alle restau
rants en café's op kinderen inge
steld, zodat Amerika's jongste ge
neratie niet thuis hoeft te blijven
als er buitenshuis wordt gegeten.
Zelfs voor de kleinsten staan in
elk restaurant speciale kinderstoe
len klaar en heeft het menu bij
zondere lekkernijen te bieden.
HOOGSTE WOORD
Niet alleen wat eten buitens
huis betreft, maar aan bijna
alle aspecten van het leven
neemt het kleine kind in Ame
rika meer deel dan dat in
Noord-Europa het geval is
(een vergelijking met Italië
gaat eerder op). Het kind
voert het hoogste woord aan
tafel, zit samen zijn ouders
voor de onvermijdelijke televi
sie en is betrokken bij bijna elk
facet van het familieleven.
Vaak neemt het daarin zelfs een
uitgesproken bevoorrechte positie
in. Terwijl miljoenen Amerikaanse
vaders elke ochtend met bus, trein
of ondergrondse naar hun werk
gaan, worden de meeste kinderen
door hun moeder per auto naar
school gebracht.
Dit gaat natuurlijk niet op voor
scholieren, die een minuut van de
school wonen of voor kinderen in
de binnenstad van een metropool
als New York. Maar in buiten
wijken of kleinere plaatsen is de
schoolgang per auto de gewoonste
zaak van de wereld en wordt het
uur dat de school uitgaat, geken
merkt door eindeloze files van
wachtende auto's buiten het hek.
AUTO
Met zestien Jaar wordt school
gaan voor veel kinderen trouwens
nog minder bezwaarlijk. Op die
leeftijd kan men nl. in de meeste
staten een rijbewijs halen, zodat de
tiener op eigen kracht naar de tem
pels van wijsheid kan glijden. Na
tuurlijk krijgt niet iedere zestien
jarige meteen de beschikking over
een eigen auto, maar meestal zijn
er genoeg jongens en meisjes in een
klas, die wel een auto van thuis
meekrijgen om alle kinderen ver
voer te bezorgen.
Naast alle materiële heerlijkhe
den zijn het vooral vrijheid en onaf
hankelijkheid, die het paradijs van
Amerikaanse kinderen stofferen.
Wat Europeanen vaak treft als on
opgevoedheid, bandeloosheid van
Amerikaanse kinderen is niets an
ders dan het gevolg van de bewuste
wens van veel ouders hun kinderen
niet lastig te vallen door allerlei be
perkende en disciplinaire maatrege
len.
Men laat het kind vrij, omdat
men gelooft dat het zich zo het
gunstigst kan ontwikkelen en men
leert het vaak bewust niet dat er
barrières en ongeoorloofde dingen
in het leven zijn. Zo is het in de
voorsteden heel gewoon dat kinde
ren in alle tuinen spelen, waarin zij
verkiezen of rustig in het huis van
wildvreemde mensen een kijkje
gaan nemen als zij die drang in zich
voelen opkomen.
TRADITIE
De Amerikaanse liefde en be
langstelling voor kinderen zijn
niet zo maar toevallige eigen
schappen in een willekeurig
land. Het zijn traditionele trek
ken, stammend uit het emigran-
tejibewustzijn van weleer. De
emigranten en pioniers, die in
de afgelopen eeuwen naar de
Nieuwe Wereld stroomden, zoch
ten in Amerika immers vooral
naar een toekomst voor hun
kinderen, nadat zij zelf vaak om
economische of religieuze rede
nen hun geboortelartd hadden
moeten verlaten.
Ook de Amerikaan van vandaag
kijkt niet graag om, maar werkt
aan een toekomst, niet voor zich
zelf maar voor zijn kinderen Een
typerend trekje is,/dat bijna ieders
ideaal is zijn kinderen meer te zien
bereiken dan hem zelf is gelukt.
De huishouding is de laatste
jaren bijna zo gevaarlijk ge
worden als het verkeer op
straat. Alleen spelen onacht
zaamheid, lichtzinnigheid en
gedachteloosheid bij de onge
lukken in huis een nog belang
rijkere rol dan bij die op straat.
Elk jaar weer wordt grote
schade aangericht en veel kin
deren verongelukken.
En steeds is dit te wijten aan
slordigheden.
Het zijn de slecht of onoordeel
kundige beveiligde kabels en ap
paraten, het kokende water, dat
gauw even op de gornd of op een
krukje is neergezet, de glijdende
loper of het zoutzuur, dat in een 11-
monadefles bewaard wordt. 'Het is
het op de kast neergezette strijk
ijzer, in het op de grond hangende
snoer waarvan men verward raakt
en de pannelap, waarvan het lusje
aan de kraan van het gasfornuis
blijft haken. Ongevallen door elek
triciteit hebben dikwijls de dood
tengevolge, vooral wanneer het
lichaam, doordat het in verbinding
staat met de waterkraan of de ver
warming, goed geaard is. Soms
leidt een elektrische schok tot been
breuken, daar de spieren door de
impuls plotseling zeer sterk samen
trekken. Ook de koelkast, waarvan
het elektrische contact voor het rei
nigen niet werd verbroken en de
onbeveiligde stopcontacten, die op
kinderen zo'n grote aantrekkings
kracht uitoefenen, eisen steeds meer
slachtoffers.
De moderne hulsvrouw
is niet meer de huissloof uit vroeger
eeuwen, die als enig levensdoel had
het schoonhouden van de woning en
het opvoeden van de kinderen. Te
genwoordig wekken film, televisie
en reclame in veel vrouwen het
gevoel op, dat huishoudelijk werk
een noodzakelijk kwaad is, waar
mee zo snel mogelijk moet worden
afgerekend. Soms moeten die vrou
wen haast en onverschilligheid met
hun leven bekopen. Volgens de
statistieken zijn de uren in huis
tussen elf en twaalf uur 's morgens
en tussen vier en vijf uur 's mid
dags de gevaarlijkste. Verder ge
beuren er op maandag en vrijdag
en in de maanden januari, augus
tus en december de meeste onge
lukken.
Links: ontwerp Peter Jong-
mans rechts: Ernst Jan Beeuw-
kes.
blad met recepten, een douchecel
en poetslappen en een lichtknopje
en een bankrekening, maar aan de
andere kant besef je ook dat je
tijdens de strijd om het bestaan
en het opbouwen van je status
iets heel kostbaars hebt verloren:
het contact met de levende natuur.
Afgezien van een stekende ekster
oog beroert de verandering in de
atmosferische toestand Je nauwe
lijks!
Maar is dat een verlies? Stel
je voor dat we, op latere leeftijd,
precies zo reageerden als de die
ren en de kinderen en bij een
naderende storm als gekken
door het huis gingen draven.
Dat we bij de komst van een
hogedrukgebied plotseling edel
moedig werden, al ons bezit zou
den weggeven, of ons werk in de
steek zouden laten om ons, zo lui
en lang als we waren in het gras
uit te strekken en ons door de
zon laten koesteren, zoals de
poezen.
Stel, dat we bij magnetische sto
ringen in bomen klommen om in 't
topje te gaan Jodelen, of het plant
soen introkken om er de grond
om te woelen, of tegen x>ns eigen
spiegelbeeld gingen blazen, alweer
zoals de poezen. Of dac we bij het
naderen van een onweer sidderend
onder de tafel kropen om daar
zachtjes te janken, bij de eerste
sneeuw alles lieten staan en liggen
Wij doen heel pedagogisch onze best om onze kinderen niet te
veel te verwennen en dan horen we dat Amerikaanse kinderen,
Spock ten spijt, alles krijgen wat hun hartje begeert. Ze nemen
zelfs vaak een uitgesproken bevoorrechte plaats in.
en naar buiten renden om ons in de
witte massa rond te wentelen, zoals
de hondjes. Of dat we een halve dag
vóór de herfststormen losbraken
bijzonder beweeglijk werden, met
lmiaals op de tafel gingen slaan,
luidkeels ondeugende liedjes gingen
zingen, iedereen in onze nabijheid
gingen beledigen en een opstan
digheid ten toon gingen spreiden
die de ganse omgeving met kille
vrees zou vervullen, Zoals Mari
an. Bewaar mewat een wereld
zou dat zijn!
Daarom is het misschien maar
goed dat we niet meer zo dicht
bij de natuur leven ei: éls we al
lichamelijk en geestelijk reageren
op weersveranderingen, die gevoe
lens onmiddellijk onderdrukken en
een gezicht trekken of we er niets
van hebben bemerkt. Op gevaar
af steeds „onnatuurlijker" te wor
den en al maar meer op robots te
gaan lijken, blijven we gewoon aan
het werk. We versmoren de nei
ging om in gezag uit te breken of
de trap op en neer te rennen, we
dwingen onszelf kalm en rustig in
een stoel plaats te nemen en be
schaafde conversatie te voeren. We
beheersen ons, zoals het volwassen
en geciviliseerde wezens betaamt.
Als tegenwicht voor al die „onna
tuurlijkheid" omringen we ons dan
met kinderen en huisdieren en kij
ken elkaar lachend aan wanneer
hun tumult de muren doet dave
ren. „We krijgen storm," zeggen
we verklarend en slaan een blad
van de krant om.
Behalve wanneer we ons, met
al onze nietafgereageerde oergevoe-
lens en natuurkrachten in dat ro
botachtige metalen ding zetten, dat
men „wagen" noemt en we op de
grote weg worden losgelaten. Dén
schijnen alle oerwoudinstincten op
eens hun rechten te hernemen, dan
schreeuwen we als wilden, waneer
iemand onverwacht ons pad kruist,
dan voeren we onze snelheid op
tot onverantwoordelijke hoogte,
dan maken we ruzie met alle ande
re weggebruikers, dan staan we
cp het recht van de sterkste, dan
blazen we tegen andermans voor
ruit en woelen spijtig met ons
voorwiel de bermrand los, als de
ander ons juist te glad af was. Dan
schijnen we opeens te zijn terugge
vallen tot de status van holbewo
ner en is ons voertuig de knots
geworden, waarmede de vroegere
natuurmens zich placht te verde
digen of op veroveringen uittrok.
En verbijsterd vraag je je af-
hoe kan zo'n super-mechanisch
ding ons toch terugbrengen tot
de natuurstaat?
THEA BECKMAN.
rUit de nieuwe voorjaars- en zomercollectie van Jacques Heim
Is dit opvallende model. Het is gemaakt van zwarte kant en wordt
gedragen op een nieuwe soort dessous, dat bijzonder goed af-
kleedt.
(W)ETENS WAARD
Als besluit van een voedzame wintermaaltijd
kunnen we heel goed een friszuur nagerecht
geven. Yoghurt of karnemelk lenen zich hier
goed voor. Vooral karnemelk, dat geen melkvet
met de daarin opgeloste vitaminen meer bevat,
maar nog wel rijk is aan eiwitten en mineralen is
een waardevolle aanvulling van een vleesloze
hoofdschotel.
Moederlijke
^overpeinzing j
en ze schudden weemoedig het
hoofd, want niemand vindt het leuk
om „onnatuurlijk" te worden. Dan
ga je vanzelf een beetje aan het
piekeren over de beschaving, die
van ons allen zulke slecht reage
rende automaten heeft gemaakt. Je
realiseert Je met schrik, dat je Je
als natuurmens, zonder hulpmidde
len in een onherbergzaam oord
neergeplant, niet zou kunnen hand
naven.
Het spreekt vanzelf dat Je dank
baar bent voor een dak boven Je
hoofd, een mantel om de schouders,
een elektrisch fornuis, een dames-
Beschuitbollen
met yoghurt
4 beschuitbollen, 2 potjes Bul
gaarse yoghurt, basterdsuiker, 3
dl
Snijd van de beschuitbollen de kap
jes af en haal het zachte binnenste
eruit Vul ze met de dikke yoghurt,
die gezoet Is met wat suiker. Zet de
kapjes er weer op en giet de saus
over de bollen.
Knolraap met kaasragoüt
Schil 1 kg knolraap, snijd deze in
reepjes en kook ze gaar. Maak
een gladde saus van y2 liter
melk, 25 gr. boter, 25 gr. bloem.
Voor het komende voorjaar
maakte Lola Prussac deze rug-
loze coctailjapon van glanzend
zwarte stof. Het jasje van de
zelfde stof heeft krijtwitte re
vers.
Maak deze op smaak met zout,
nootmuskaat en roer er 100 gr.,
in blokjes gesneden, belegen kaas
door. Leg de knolraap laag om
laag met de ragoüt in een vuur-
vatse schotel en strooi er wat
geraspte kaas over.
Geef de schotel in een voorver
warmde, hete oven in ongeveer 30
minuten een heerlijk croquant
korstje.
Risi-bisi
1 kopje rijst, 1U kopje bouillon
(van een blokje), klein blikje
doperwtjes, 50 gr. boter, oude
geraspte kaas.
Kook de rijst in 20 minuten mooi
droog en gaar. Laat de doperwtjes
uitlekken, verwarm ze met de botor
en roer ze voorzichtig door de rijst.
Serveer er apart een schaaltje ge
raspte kaas by.
Mokka-yoghurt
Maak een halve liter mokkavla
(door 1 lepel oploskoffie te klop
pen door een flesje vanillavla).
Meng een flesje yoghurt door
deze mokkavla. Roer er eventueel
iets basterdsuiker door. Doe de
vla over in een glazen schaal en
garneer de bovenkant met drie
lepels gewelde rozijnen. Sprenkel
hierover iets rum.
We krijgen storm, voorspel
de vader, toen de katten als
gekken over de trap renden,
het hondje waanzinnig tegen
een dwarrelend stofje blafte en
Marian de ene driftbui na de
andere kreeg.
Meestal klopt dat wel. Zo
dra dieren en kinderen bijzon
der onrustig worden, dreigt er
weersverandering, een lawaaiig
soort weersveranderingmet
geweldige luchtverplaatsingen,
verschuiving van krachtvelden
en magnetische storingen. Die
ren en kinderen schijnen dat te
voelen en er door beïnvloed te
worden. Wij niet. Waarom
eigenlijk niet?
„Hoe ouder je wordt, hoe verder
je van de natuur af komt te staan",
zeggen de mensen in zo'n geval
