Transport
der
verdoemden
Pakistan rekent
met verzoening
China-India
CHAUFFEUR AAN
EEN OOG BLIND
H'J 2AL HET ZEKER NOG EENS PRO-J
BERENEN DAN KR'JGEN WE HEM
v VAST WEL TE PAKKEN /Y'
ACHTBARE.
X RECHTER 7IE 7AS7DJEPM DE MOUW VANZ'JN GEWAAD, f iFv^S
Dagelijks vervolgverhaal
Oorspronkelijke roman door
WOLFGANG ALTENDORF
di 15)
Men heeft ons in de steek ge-
Aaten, zei Bleckmesser. Ik weet
niet hoe men zich dat voorstelt. Wij
hebben nog winter. Wanneer ik mijn
^.mannen behoorlijk wil afleveren, zal
'ik wat brandstof moeten hebben.
Maar Schwerdtfuss deed net of hij
||dit niet hoorde. Hij wreef zich in
Ifgedachten langs de kin. Steinlein liep
I langs de rijen der aangetreden ge
vangenen.
Hebt u de gegevens van de majoor
bestudeerd. Bleckmesser?
Gegevens?
De majoor heeft u toch zijn er
varingen op papier gegeven.
Nu schoot Bleckmesser het volge
schreven vel weer te binnen. Hij trok
zijn zakboekje te voorschijn en haal
de het te voorschijn. Bedoelt u
dit? Hij vouwde het weer samen.
Ik heb nog de gehele nacht voor
me. Ik heb nog geen tijd gehad. Ik
had wat anders aan mijn hoofd.
Schwerdtfuss schudde misprijzend
het hoofd. Ik kan u alleen aan
bevelen deze aanwijzingen aandach
tig te lezen. Zij kunnen u veel dingen
gemakkelijker maken.
De majoor! riep Steinlein.
Schwerdtfuss trad terzijde. Bleck
messer gaf zijn commando's. Majoor
Krugstein hoorde zijn melding met
een ernstig gezicht aan, liep statig
lang het front van de troep, het op
de plaats rust houden en hield zijn
afscheidsrede tegen de gevangenen.
Zijn woorden klonken helder, bete
kenisvol en overtuigend. Hij sprak
hen met „mannen" aan en probeer-
de een kameraadschappelijke toon
aan te slaan, als had hij niet met
k misdadigers, maar met dappere sol-
daten te doen. Bleckmesser stelde tot
I zijn voldoening vast, dat veel in de
•redevoering van de majoor in tegen -
I spraak stond tot hetgeen hij hem
van achter zijn schrijftafel gezegd
had. Zo zei de majoor bijvoorbeeld,
dat de mannen morgenochtend vroeg
bij het verlaten van de gevangenis
8 weer vrije, volwaardige soldaten zou-
§j den zijn, met alle rechten, doch ook
met alle plichten van de soldaat.
l| Waarom bedroog hij de mensen?
Met hun rechten was het nog niet
heel bijzonder gesteld. En hoe zou
den zij hun plicht moeten doen,
wanneer zij alleen geweren hadden
en hun de munitie en de bajonetten
ontbraken?
Jullie zijn van nu af in het be
zit; van wapens! riep Krugstein. Dat
is meer dan een symbool. Het be
wijst jullie dat wij jullie vertrouwen
Het bewijst jullie, dat we, wat in
Jullie papieren staat, doorgestreept
hebben. Tonen Jullie je dit vertrou
wen waardig! De ware boete ligt in
de daad en ons vaderland heeft in
dit uur niets harder nodig dan de
daad. Ons volk heeft in zijn geschie
denis menig duister uur beleefd. Ik
herinner aan de zeven-jarige oorlog.
Toen wendde de moed van de Duitse
mannen het eigenlijk reeds bezegelde
noodlot van Pruisen af. Ook heden
heeft ons vaderland moed nodig.
Maakt jullie fouten goed. Wissen
jullie de vlek, welke aan jullie kleeft,
uit! Neemt de kans waar, die wij
jullie in dit uur bieden!
De toespraak bleef niet zonde uit
werking. Bleckmesser zag hoe naar
elk woord door de gevangenen ge
luisterd werd en hij vermoedde, dat
het voor hen niet zo gemakkelijk
was hier op de binnenplaats van de
gevangenis te staan met een bijna
zekere dood voor ogen. De gevechts
bataljons hadden voortdurend aan
vullingen nodig en de verliezen hin
gen vermoedeiyk samen met „het
streven om de vlekken uit te wissen".
Het voorbeeld, dat nu en dan Iemand
gewond, maar gerehabiliteerd te
rugkwam bemoedigde de mannen en
bracht hen tot een dolle dapperheid.
Zo was de redevoering van de ma
joor een spel met de dood. Wist hij
het? Vermoedde hij welke uitwerking
zijn woorden hadden? En als hij het
wist, hoe waren dan zijn nachten?
Krugstein schreed voor de tweede
maal langs het fornt van de troep.
Hjj keek iedereen vast In de ogen,
maar gaf niemand een hand. Zo
vriendschappelijk werd hij niet met
hen.
Een der onderofficieren nam het
kommando over en bracht de ge
vangenen naar hun cellen terug. Ma
joor Krugstein wachtte tot de man
nen uit zijn gezicht verdwenen waren.
Toen kuchte hij als onderdrukte hij
een onverwachte ontroering.
Men moet de goede woorden
kunnen vinden, zei hij als tegen zich
zelf. Hij ging rechter staan. Zijn de
wagons in orde, luitenant?
Tot op de brandstof na, majoor.
Daarvoor moet het station
zorgen, zei Schwerdtfuss haastig en
piepend.
Het station geeft niets. Daar
hebben ze zelf niets te stoken.
De wagons moeten natuurlijk
verwarmd worden. Hoeveel hebt u
nodig? vroeg Krugstein. Wat hebt u
voor de eerste wagon nodig?
Bleckmesser bemerkte tot zijn ver
wondering, dat de majoor meegaan
der was dan gewoonlijk. Misschien
kwam dat door zijn redevoering.
Per wagon minstens driehonderd
kilo, Schwerdtfuss kromp zichbaar in
elkaar. Hij wilde wat zeggen, maar
met een handbeweging ontnam de
majoor hem het woord. Laat de
luitenant duizend kilo uit onze voor
raad geven, beste Schwerdtfuss.
Waarom geven en niet stelen?
piepte de adjudant teleurgesteld.
Uit de kelder van het Kasino. Wtf
mc-eten onze eigen mensen achter
stellen, wanneer het er om gaat man
nen naar het front te brengen. De
majoor keerde zich weer naar Bleck
messer. Ik zie u morgenochtend
niet meer. Het ga uw goed. En zorg
er voor dat niet meer dan vijftien
procent door uw vingens glipt. Bleck
messer herinnerde zich, dat hij daar-
mede het aantal der vluchtelingen
bedoelde. Jawel majoor!
Krugstein schudde hem de hand
en vervolgens, na enige aarzeling, ook
die van de aanwezige onderofficieren.
Wanneer u nog iets te vragen
heeft, ik ben thuis. Hij hoorde de
hakken tegen elkaar slaan. Hij tikte
even tegen zijn muts en verdween
met lange passen naar de barak van
de commandant.
Schwerdtfuss trok 'n verdrietig ge
zicht Duizend kilo! piepte hij ver
slagen. Hoe moeten we de winter
doorkomen? Onze voorraad is veel te
klein. Nou, dat zal ik weer moeten
opknappen!
(Wordt vervolgd)
President Ajoeb Chan van Pa
kistan heeft dinsdag in een radio
toespraak verklaard, dat een verzoe
ning van India nog „slechts een
kwestie van tijd" is. Hij waarschuw
de de Westelijke mogendheden, dat
hun wapenleveranties aan India
groot gevaar opleveren voor de klei
ne buurlanden, met name Pakistan.
„Het besluit van meer dan één Wes
telijke mogenheid, de wapenleveran
ties aan India tev ergroten heeft In-
dia's agressie alleen maar aangemoe
digd". aldus de Pakistaanse president.
De Westelijke landen bewapenen
India voor hun eigen politieke doel
einden, maar zij hadden al
eerder de plank misgeslagen. Hij deed
een beroep op president Johnson „de
vele problemen van dit gebied die
om een oplossing in internationaal
verband vragen" opnieuw te bezien.
India pleegde niet alleen steeds meer
grensschendingén langs de bestands
lijn in Kasjmier, maar zorgde ook
aan de grens met Oost-Pakistan voor
moeilijkheden, zo zei hy.
Ongeluk veroorzaakt
Een 26-jarige chauffeur uit Vught,
die in de nacht van vrijdag op zater
dag bij Turnhout een dodelijk on
geluk veroorzaakte, is aan één oog
blind. Ruim drie jaar geleden kreeg
hij by een bedryfsongeluk een me
taalscherfje in én van zyn ogen.
Daardoor werd hy aan zyn linker
oog blind.
Vrijdagavond botste wij met een
gehuurd volkswagenbusje bij Turn
hout op een geparkeerde vrachtauto,
die rechts van de weg geparkeerd
stond. Bij het ongeluk kwam de 34-
jorige mevrouw Bevers uit Vught om
het leven, vijf andere inzittenden van
het busje werden gewond en de
chauffeur zelf ligt met een shock in
het ziekenhuis. De Belgische politie
heeft sterke aanwijzingen dat de.
chauffeur door zijn handicap, de ge
parkeerde vrachtwagen niet heeft ge
zien. Hij heeft 5 jaar geleden zijn
rijbewijs gehaald, dus voordat hem
het ongeluk overkwam waarbij hij
een oog moest missen.
Volgens dokter P. J. Couvee van
het C.B.R. in Rijswijk bestaat de
wettelijke verplichting tot het aan
gegeven van een verminderd ge
zichtsvermogen niet tussen het aan
vragen van een rijbewus en het ver
lengen daarvan. Wel moet bij het
aanvragen of bij het verlengen van
een rijbewijs dit worden opgegeven
aan het centraal bureau. Een derge
lijke opgave is in dit geval niet aan
het CBR gedaan, aldus de heer Cou
vee. Aan iemand met één oog kan
overigens alleen een rijbewijs worden
verstrekt voor motorrijwielen en per
sonenauto's, nooit voor autobussen en
vrachtwagens.
Expositie Herman
Heij ermans
Op 24 december wordt in het To
neelmuseum aan de Prinsengracht in
Amsterdam een grote tentoonstelling
geopend, welke gewyd zal zyn aan de
toneelschryver Herman Heyermans.
Morgen is het 100 jaar geleden, dat
hy in Rotterdam geboren werd.
De expositie zal een zo volledig mo
gelijk beeld geven van het leven en
het werk van Heijermans. De dag der
opening van deze expositie is geko
zen, omdat 24 december, de dag vöör
Kerstmis, by voorkeur werd gekozen,
om een werk van Heyermans ten
doop te houden. De expositie duurt
tot en met 10 februari en zal daarna
te zien zyn in Amsterdam, Rotterdam
en Den Haag.
DAGBLAD WOENSDAG 2 DECEMBER 1964
PANDA EN DE MEESTER - LEERLING
71-^-81. De klanten verdrongen zich voor de spiegel, denkend
dat het een nieuw soort televisie-toestel was.
„Ga weg, domme reuzen!" riep Wondril de Witte verwoed
„Ik heb een belangrijke mededeling te doen!"
„Weer een spreker", zei een klant geeuwend. „Wat heb je aan
een nieuwe TV, als er toch steeds dezelfde vervelende kletspro-
gramma's op krijgt
En verveeld keerde hij de spiegel de rug toe. De anderen volg
den zijn voorbeeld, zodat Panda en Joris eindelijk weer konden
horen, wat de magiër hen te zeggen had.
Luistert gij beiden", sprak Wondril. „En vooral jij, oneerlijke
reus, die zich Goedbtoed noemt. Door jouw schuld is de mXxster-
steen in handen van Dongadil geraakt. Hij bezit nu een te grote
kracht voor een onontwikkelde leerling. Maar omdat hij slechts
leerling is, zal hij niet verantwoordelijk zijn voor de rampen, die
hij kan veroorzaken. Verantwoordelijk ben jij. Alles, wat hij doet
komt op jouw hoofd neer.
Joris begon het warm te krijgen. Maar hij zou zich nog veel
meer zorgen gemaakt hebben, als hij had kunnen zien, wat Don
gadil op dat ogenblik uitvoerde.
Met de onzichtbare krachten, waarover hij nu beschikte, liet hij
bomen en rotsen door de lucht zweven. Hij stapelde ze opeen tot
een vreeswekkende gedaante: een reusachtige blob.
„Ziezo", zei hij bij zichzelf. „Daarmee ga ik die domme reuzen
eens fijn laten schrikken
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
TWINTIG GOUDSTUKKEN door Robert van Gulik
ER IS AL VEEL GOOD GESTOA IK GELOOP NIET DAT HET DE
LENALS UHH NIETTE- V DIEVEN OM HET GOUD TE DOEM
i RUGVINDT, MOET UHET il WAAR HET WAARSCHUN-
V VERGOEDEN, EDEL- Vl'JK WEL OM GAAT HEB IK
79. Bootsman Orak was niet klein, maar de Kapitein van de
Wacht was nog een stuk groter.
Heel indrukwekkend zat hij achter zijn schrijftafel. „En wat
is dat nu allemaal met dat verhaal over de gevangenneming van
de Koning?" bulderde hij.
„En de ministers", zei Orak beleefd.
„Van de Koning en de ministers", brulde de Kapitein van de
Wacht.
„Nou, het is heel eenvoudig", zei Orak. „D'r is een onderzees
volk, dat maakt zich onzichtbaar door jasjes uit de regenboog te
knippen en dat wil nu. onder leiding van Heer Truffel, dit land
gaan veroveren. Ze hebben Brammetje Fok gevangen genomen
en ik ben 'm als scheepskat gaan opzoeken. Nou, toen heeft Bram
gezegd, dat ik me in de bootsman moest veranderen en de Koning
moest waarschuwen. Zodoende"
Terwijl de Kapitein van de Wacht luisterde, waren zijn ogen
groter en groter geworden.
Na sprong hij op en met de vuist sloeg hij haast de tafel door-
midden, toen hij riep:
..Wat denk je wel? Wil je mij met dat gekke verhaal voor de
mal houden! D'ruitl D ruit! D ruit!
En de lijfwachten pakten Orak al beet om hem buiten de pa.
leishekken te werpen.
RECHTER TIE EN DE
