„Spuit piF'
L^erste film van
Paul Cammermans
EID0F00R
HARD
PREMIERE OP 23 DECEMBER IN 19 STEDEN, WAARONDER LEIDEN
Elke Sommer vond
idealeechtgenool
HOE
WERKT
Zaterdag 28 november 1964
Pagina 2
Wekelijks bijvoegsel Uw Wereld
Het zijn nu drukke en spannende dagen voor Paul Cammer-
mans.
Druk, omdat hij de laatste hand moet leggen aan zijn eerste
film, die 23 december op vele plaatsen in Nederland, waaronder
Leiden in première gaat. Met recht „zijn" film, want niet alleen
voerde rij de regie. Hij schreef ook het scenario en hij speelde
de hoofdrol in deze komedie-van-zeer-weinig-woorden met een
internationale rolbezetting.
Spannende dagen ook, omdat niemand tevoren kan zeggen hoe
pers en publiek zijn „Spuit Elf" zullen ontvangen. Paul Cammer-
mans zelf is vol optimisme. Personen die het kunnen weten, heb
ben al van hun waardering blijk gegeven. Maar de reactie van
het publiek moet toch het succes bepalen. Vandaar die spanning.
mee. Intensief studeerde hij ver
der. Hij klom hoger op de artis
tieke ladder en op zijn 24ste jaar
speelde hij zijn eerste hoofdrol. In
de sentimentele draak „De Rozen
krans" van Barclay, maar het was
toch een hoofdrol. Het pad naar
verdere successen lag open.
In 1950 vroeg Cees Laseur hem
al om naar Den Haag te komen.
Misschien had hij het wel gedaan
als hij niet juist ook een aanbod
van het Nationaal Toneel in Ant
werpen had gekregen. Dat vond hij
interessanter. Vijf jaar bleef hij in
„In ieder geval is het voor
honderd -procent film. Dat durf
ik te garanderen"verzekert
Paul Cammermans ons met na
druk, toen wij hem dezer dagen
spraken in zijn gezellig inge
richte bovenwoning aan de
Stadhouderskade in Amster
dam.
„Het leven is een komedie, al doen
de personen niet komisch. ZIJ zijn
eigenlijk heel gewone mensjes, die
alleen maar in komische situaties
terecht komen. Zo hebben we het
tenminste bedoeld. Leuke en vlotte
beelden dat hopen wij althans
moeten een humoristisch ver
haaltje vertellen met hier en daar
een scheutje sentiment en een
tikje dramatiek. Commercieel? Na
tuurlijk, in zeker opzicht. Daar ont
kom je toch niet aan? Daarom wil
len we ook graag over de grenzen
terecht komen, al hebben we in
de eerste plaats de ogen op de Ne
derlandse markt gericht gehouden.
Figuren als Jacques Dufilho, Akim
Tamiroff en Carlo Pisacane zullen
de meeste Nederlandse bioscoopbe
zoekers nog niet zoveel zeggen,
maar in het buitenland zijn het
namen, die lokken!"
zelf „fletskoning" noemde. Hij kon
niet meer dan enkele minuten op
een rijwiel stilstaan. Maar met een
knaap, die drie ballen omhoog kon
gooien, wist ik er een nummer van
te maken, dat nergens had mis
staan."
„Het was allemaal zo vreemd. Ik
was als een God voor die mensen.
Ik kon doen, wat ik wilde. Ik was
immers geen baas, maar een ka
meraad, die ze op de schouders
konden slaan. Toen geen blanke
meer op straat durfde, liep ik alleen
's avonds door de stad. Ze waren
zurnig op een man. die zorgde, dat
ze geld verdienden. En dan die
voorstellingen. Drie- tot vijftien
duizend bezoekers, die zaten, lagen
of hingen. Die brulden, gilden,
loeiden, krysten, schreeuwden en
weet ik wat al meer. En als ik dan
nog met fluorescerend licht kon
werken, waren ze helemaal buiten
zichzelf. Dat hadden ze nog nooit
gezien. Wel moest ik aanvankelijk
mijn medewerkers steeds tot op
de huid controleren bU het aan- en
uitkleden. Anders verdwenen ze wel
met iets. En bijster trouw in op
komen waren ze ook niet. Maar
later ging ook dat beter. Helaas, in
1959 was het voorbij. Toen kon het
niet meer".
Nederland
Na zijn terugkeer heeft hij nog
een studietijd doorgemaakt aan de
universiteit van Keulen. Weer to
neel, televisie en film. Guus Os ter
kwam hem daar opzoeken. Rob de
Vries ook. Of hij niet naar Neder
land wilde komen. Maar dat mo
ment was nog niet gekomen. Hij
kwam wel met Belgische gezelschap
pen over de grens, maar het duur
de tot 1960 tot de verleiding te
groot werd. Dat was, toen Guus
Oster hem een rol aanbood in „De
getatoueerde roos".
„Ik was echter nog niet van plan
om voor goed te blijven. Ik wilde
het alleen eens meemaken. Het was
bovendien winter. Telkens heen en
weer van België naar Amsterdam
voor de repetities over gladde en
slechte wegen, het was geen pret
je. Integendeel, een lijdensweg.
Maar ja, het stuk werd een suc
ces. mag ik wel zeggen. De film
,Het Mes" van Rademakers kwam
net uit. En Ik kreeg een aardige
rol bij de televisie. Toen ben ik
maar gebleven. Ik moet zeggen, het
bevalt mij nog steeds uitstekend.
Ik heb er nog geen moment spijt
van gehad".
Het kan geen toeval zijn, dat hij
daarbij zijn charmante Nederland
se vrouw, die naast hem op de
bank zit, aankijkt
Een film
Teveel hooi
Scenario, hoofdrol, regie, alles in
één hand. Is dat niet teveel hooi
op de vork van een betrekkelijke
beginneling? Paul Cammermans
schudt het hoofd.
„Ach neen, als Je maar precies
weet, wat je wilt en gaat doen. Ik
heb tevoren alles op papier gezet.
Zeer uitvoerig. Elke plaats van han
deling, elke instelling, elke bewe
ging, zowel van camera als artiest.
Natuurlijk moet er dan in de prak
tijk wel wat worden veranderd,
maar dat kan ter plaatse we heb
ben alles „on location" opgenomen
gebeuren Het waren veelal klei
nigheden En ik had een stand-in
voor mijzelf om op in te stellen.
Af en toe moet je wel een iets
meer op de regie-assistent leunen,
maar het leverde nooit onoverko
melijke hindernissen op. We heb
ben trouwens toch getracht, elke
opname zo perfect mogelijk erop
te krijgen Gemiddeld draaiden we
elke shot zes of zeven keer. Eén
klein scènetje van mij hebben we
zelf zeventien keer gedraaid
We hebben Paul Cammermans
op het witte doek in „Het Mes"
van Fons Rademakers gezien. Maar
we dachten toch, dat zijn carrière
zich vrijwel volledig op de planken
en voor de televisiecamera's af
speelde. Maar het verloop van die
carrière bewijst ons, dat zijn be
langstelling zich al veel eerder op
het medium film richtte.
de Belgische havenstad als acteur
en regisseur. Hij speelde in die
jaren ook in enkele Belgische films.
Maar in 1955 verbrak hij de vaste
banden met het Nationaal Toneel,
omdat hij te weinig tijd kreeg voor
televisiewerk.
Paul Cammermans met zijn echtgenote. Tussen hen In op de
grond Rakkereen van de twee honden, die Cammermans voor
zijn [ilm uit een asiel haalde. Toen de opnamen gereed waren,
kon hij niet over zijn hart verkrijgen Rakker terug te sturen.
Toen was langzamerhand ook de
tijd rijp geworden om gestalte te
gaan geven aan het idee, waarmee
hij al zolang rondliep: een film
maken.
„In België behoef Je daar niet
aan te beginnen. Een speelfilm
vraagt nu eenmaal een grote in
vestering en dat kan daar eenvou
dig niet. Ik wilde eigenlijk Tijl Uy-
lenspiegel maken. Maar dan ge
plaatst in onze tijd. Een moderne
versie van die klassieke figuur, aan
wie niets menselijks vreemd is.
Want al speelt zijn verhaal zich
zo lang geleden af.in wezen is er
sindsdien niets veranderd. We dra
gen andere pakjes, dat wel. Maar
in zeker opzicht slachten we elkaar
nog steeds in vrijheid af. Maar de
uitwerking van dat idee werd voor
al voor een eerste film te duur .Ik
kon er geen fiat voor krijgen bij
degenen, die het moesten financie
ren. Ze wilden liever wat anders.
Gemakkelijk gezegd, maar waar
haal je dat andere vandaan?
„Ik heb overal gezocht naar idee
tjes. In boekjes, blaadjes, overal.
Maar ik vond niets, dat ik geschikt
achtte. Tot ik Hans Crolset ont
moette. Die had een paar blad
zijden geschreven over een brand
weerman. We hebben er wat andere
figuren by gesleept, maar toen had
Hans in verband met zyn benoe
ming in Arnhem geen tijd meer.
Dus ben ik alleen verder gegaan.
Ik kreeg de zozeer begeerde toe
stemming en toen heb ik in drie
weken het draaiboek geschreven.
Hele nachten heb ik zitten werken
want tot juni heb ik nog geregeld
toneel en televisie gedaan. Toen al
die voorbereidingen achter de rug
waren, ztfn we met de opnamen
begonnen. In Thorn en andere klei
ne en grote Limburgse plaatsen. De
sfeer is dus wel Nederlands, maar
ze is ook Belgisch, Frans, misschien
kan zo'n plaatsje zelfs wel in Ita
lië voorkomen".
Paul Cammermans film Is nu bij
na gereed. Nog enkele weken en
het Nederlandse publiek in negen
tien steden kan er kennis meema
ken. Hoe zal het reageren?
Niemand kan het nog zeggen.
Ook Cammermans zelf niet, al is
hij nog zo optimistisch. Er hangt
voor hem veel van af. Als zijn
film een succes wordt, zal het hem
immers gemakkelijker vallen finan
ciers te vinden voor zyn volgende
cinematografische produkten. Want
hij is vast van plan het niet by
deze eerste eersteling te laten. In
tegendeel, toneel en televisie zullen
hem als vaste medewerker moeten
missen. Koos Post.
.Het bevalt me hier uitstekend'
Het Westduitse filmsterrl^e
Elke Sommer is na haar Ameri
kaans uitstapje, dat haar veel
geld en succes opleverde, weer
in Europa aan de slag geweest.
Eerst heeft ze in haar vader
land meegewerkt aan een ivild-
westverhaal. Regisseur Alfred
Vohrer, die tot voor kort niet
In het scenario stond,
dat de Zweeds - Ameri
kaanse filmactrice Ann-
Margret haar film-echt
genoot, de Fransman
Alain Delon, een asbak
naar het hoofd moest
gooien. Regisseur Ralph
Nelson, die naast de ca
mera's stond, riep: „Gooi
zo hard je maar kunt!"
Dat deed Ann-Margret,
precies op het moment dat
Nelson naar haar toe liep
om nog wat aanwijzingen
te geven. Hij kreeg de as
bak tegen zijn voorhoofd.
Er waren negentien hech
tingen nodig om de wond
te dichten. De opnamen
zijn tijdelijk gestaakt.
verder was gekomen dan mi
delmatige detectievefilms, hei
ook ontdekt, dat Karl Ma
avonturenverhalen 't nog stee
goed doen. Hij heeft een vl
diens boeken omgebouwd tot
scenario voor de vierde Ka
May-film Winnetou en de
renjager". De aantrekkelii
blonde Elke moet er wat eii
charme aan geven. Ze speelt
keihard en eigengereid meU
Maar zo hard is ze nu ook wi
niet, dat ze niet kan bezwijk
voor de avances van een h
stoere kerel.
Elke had bij de opnamen pa
ners als de Duitse acteur G
George, zoon van de eens
befaamde Heinrich George,
de wildwest-specialist uit Hó.
wood Stewart Granger teg
over zich. Voor de bultenop
men trok Vohrer naar het
nancieel en landschappelijk
aantrekkelijke Joego-Sla
waar het overigens wat drin\
was. Want ook twee and
filmmakers hadden ontdi
hoe lucratief Karl May op
witte doek kan zijn
Koorzanger
Hij werd 43 jaar geleden gebo
ren in het kleine Belgische plaatsje
Berlare. zyn eerste artistieke am
bities gingen uit naar het.kunst
schilderen. Aan het toneel dacht
hy nauweiyks, toen hy zich liet
lnschryven aan de Kunst-academie
in Gent. Alleen het wereldje rond
het toneel intrigeerde hem. Daarom
accepteerde hy een baantje als
koorzanger in de Brusselse Folies
Bergères, dat overigens slechts de
naam gemeen heeft met het be
roemde theater in Parys. In Brus
sel is het een revuetheater, waarin
veelal slechte operettes worden op
gevoerd.
Maar voor Paul Cammermans
was het 'n mooi plankje om binnen
te springen in 't wereldje, dat zyn
belangstelling had. HU maakte snel
„promotie". De eerste keer zong hy
in het koor, de tweede maal kreeg
hy een klein rolletje en in het der
de stuk al drie rolletjes. Allemaal
oude mannetjes. Op zondag bete
kende dat bij drie voorstellingen
negen keer schminken- „Ik had
geen huid meer op myn gezicht",
lacht hy nu.
Boston
Toneelschool
Maar de planken bevielen hem
toch zo goed, dat hy naar het
Conservatorium (toneelschool) in
Brussel stapte. Een van de pro
fessoren daar was tevens regisseur
aan de Koninkiyke Schouwburg.
Hy bood de jonge ambitieuze ar
tiest een gretig gegrepen hand.
Binnen veertien dagen kreeg deze
een contract. Voor een klein rol
letje weliswaar maar de jonge
Cammermans was er dolgelukkig
Een jaar later maakte hy een
reis naar Amerika, waar hy aan de
Universiteit van Boston toneel, te
levisie en film studeerde. Het werd
een trip van een half jaar, waar
van één maand in Hollywood.
„Ach technisch zyn ze daar zeer
knap, maar cultureel en menseiyk
kunnen zy meer van ons leren dan
wy van hen. Ze zyn echter byzon-
der vriendeiyk. Als ze iets laten
zien, doen ze dat ook voor honderd
procent. Je mag overal komen en
alles hanteren. Zelfs de camera als
je dat wilt. Het was uitzonderiyk
interessant".
Kongo
Terug in België deed hy weer
toneel en televisie tot Maurice
Huisman hem vroeg in Kongo voor
stellingen voor inlanders op touw
te zetten.
Als Paul Cammermans over deze
twee reizen naar Kongo komt te
spreken, zit hy met recht hoog op
zyn praatstoel. Zyn ogen glinste
ren nog by de herinnering. Hy
heeft daar „spectacles populaires"
moeten realiseren. Een wonderiyke
belevenis.
„Uniek gewoon. In Leopoldstad
en Elisabeths tad. hadden ze wel
een goede accommodatie, maar nie
mand om die te bemannen. Door
middel van advertenties moest ik
medewerkers en artiesten werven.
Ik moest alles opbouwen. Zelfs een
orkestje. Gelukkig vond ik vier in
landers, die muziek konden lezen.
En ik ontdekte een dansgroepje met
een pientere leider, waardoor het
de vorm van ballet kon krygen. Er
kwam een inlander by my, die zich-
Een oudere methode van
zulkeen beïnvloeding was:
het T. V-beeld op te nemen
op een film en deze, na
ontwikkelen enz, te pro
jecteren.
Bdofoor echter is
gebaseerd op het
volgende verschijn
sel. Op de plaats
waar een vloeibare
isolator getroffen
wordt door een
elektronenstroal
ontstaat door de
afstoting der deel
tjes een rimpeling
(lading srelief).
Een o! ietaagje, op
de plaats van de
lichtgevende stof
in een T.V.-beeld-
buis,zoudus bij
wijze van spreken I
het beeld als fijn
relief geven.
Het olielaagje, in stand gehouden
door een pomp, sproeier en wisse? I
bevindt zich op een langzaam draai- 1
ende holle spiegel, waarvan een deel I
het beeldvlak vormt.
Na dit wildwest-avontuw
West-Duitsland en Joego-Sl
reisde Elke Sommer naar fli
waar zij een welgevormd st
tje bijdraagt aan het tw
deel van „te Bambole" fn
seur Luigi Comencini). Do
speelt Elke de rol van
Zweeds meisje, dat in ltal\
ideale echtgenoot komt zoel
In het gewone leven von
de man van haar keuze ec
niet in of om Rome, maar
Verenigde Staten. Elke Son
is dezer dagen in Las Vegas
een vredesrechter in het hl
lijk verbonden met de 40-jt
Amerikaanse schrijver
Hyams, een gescheiden man
ke, die voor de plechtigheid
gekleed in 'n zwarte Dior-i
tie, kreeg van haar man
Rolls Royce als huwelijh
schenk.
