Moeder van een
kampioene
Koffers
Omdat het zo leuk was
pakken is
een kunst
Mevrouw Dijkstra
'TIS NU TIJD VOOR
IETS BIJZONDERS
Zaterdag 20 juni 1964 Pagina 3
Een namiddag-ensemble van
witte en xalmkleurige zijde. De
rok is geplisseerd, het jakje
heeft halve mouwen en is afge
zet met een strik die ook om de
hals valt. Een wit strohoedje
witte schoenen en handschoe
nen completeren dit ontwerp
van Maggy Rouff
„Ik zal het binnenkort wel horen",
zegt ze. „Sjoukje weet heus wel
wat ze doet. Dat ze nu wat gaat
verdienen vind ik in ieder geval
een rustig idee: zou mij iets over
komen dan is zij verzorgd,
t Leven is bikkelhard en als
meisje moet Je iets hebben waar
mee Je Je redden kan". Dat ze
„iets' gaat verdienen staat wel
vast. Ongeveer f200.000 per Jaar
is een heleboel geld voor een
meisje van 22, of, zoals het week
blad „Time" zegt: „Daar kan Je
een heleboel ijs voor kopen".
't Lijkt niet waarschijnlijk dat ze
dat zal doen. t Dubbeltje van
vroeger zit nog steeds in de spaar
pot. En mevrouw Dijkstra zegt:
„Voor Sjoukje gaat 't er niet om
wat ze verdient, maar wat ze
overhoudt."
mompeld van Tjongewat
een opoffering." En bij het
heengaan had ze Henk toege
voegd: Jullie mogen je moeder
wel in ere houdendat zij
zóiets toestaat."
Dat begreep Henk niet. Stom
verbaasd oogde h1J haar na,
draaide zich om, keek mij aan
en prevelde: „Wat bedoelt ze
„Ze bedoelt dat de meeste
huismoeders geen vijf-en-twin-
tig jongens en twee bands in
hun kamer laten om daar feest
te vieren", legde ik geduldig uit.
Henk overzag de schare zingen
de, stampende, snoepende en
lachende clubgenoten, haalde de
schouders op en zeiWaarom
dan niet? 't Is toch leuk."
En omdat het zo leuk was, heb
ben ze allemaal beloofd het vol
gend jaar wéér hun feest bij ons te
vieren. En ik ben nederig genoeg
om mij met deze toezegging zeer
vereerd te voelen.
THEA BECKMAN
Kamerdienaren zijn gevoelig voor
goede vormen en voelen ongerech
tigheden meteen aan. Ze beoor
delen bijvoorbeeld ook een man's
haarborstelseen ware gentle
man gebruikt goede, echte ha
ren borstels met ivoren rug geen
nylonhaar in plastic gezet. En
schoenen, of althans de manier
waarop die gepoetst zijn, zijn voor
de valet een open boek: een gentle
man's schoenen zijn ook in de hol
te van de voet gepoetst. Zo, nu weet
u meteen waaraan u een echte
gentleman herkennen kunt! Boven
dien, zo onthult Barrett, heeft
een gentleman altijd een meer dan
voldoende garderobe achter de
hand, die hem voor alle voorko
mende en niet voorkomende gele
genheden het juiste tenue verschaft
Is hij voor een weekeind uitgeno
digd, dan heeft hij passende kle
ding by zich voor wandeling, ten
nis, jacht of paardreden, lunch,
thee, diner (formeel), diner (minder
formeel), kerk, tuinfeest, plus een
voldoende selectie gemakkelijke
kleding voor de uren die genoemde
tljdverdrijven van elkaar scheiden.
Behalve van één kamerjas en twee
pyjamas rept Barrett heel discreet
van verdere lingerie niet. De va-
let pakt al die weekeindkleding in
twee het uiterste minimum!
maar liever drie valiezen.
Het gebeürt wel eens dat de
valet, die niet alleen de bagage
van zijn heer pakt, maar ook de
valiezen van diens huisgasten
ontpakt, bagage onder ogen krijgt
die onvoldoende kleding bevat.
Dit is bepaald pijnlijk voor de
valet. „En als je soms ziet", zegt
Barrett, „hoe sommige valiezen
gepakt zijn, zou je haast den
ken dat de gast niet eens een
valet had!"..
Hoe moet een herenkoffer dan
wel worden gepakt? Vrouwen en
verloofdes van een man zonder ka
merdienaar, luister goed. .Allereerst',
zegt Barrett, „moet de koffer zelf
van behoorlijke afmeting zijn en
bij voorkeur een hard deksel heb
ben. De pantalons gaan op de
bodem, keurig in de vouw gelegd,
en éénmaal, over wat opgerold vloei
papier, dubbel gevouwen. Daar bo
venop de vesten, zo gevouwen dat
de twee voorpanden, voering tegen
voering, op elkaar liggen, waarna
het dunne rugpand netjes tussen
de twee wordt ingeschoven. Langs
de kanten, die pantalons en vesten
in de koffer vrijlaten, worden de
stropdassen gelegd, elke das luch
tigjes in drieën gevouwen en drie
dassen tegeiyk in vloeipapier ge
wikkeld."
Vervolgens worden de over
hemden ingepakt. (En wij die
altijd dachten dat de overhem
den helemaal bovenaan in de
koffer kwamen vanwege die el
lendige boordenDe over
hemden in Barrett's wereld
worden net zo gevouwen als bij
ons. We nemen aan dat u de
klassieke methode kentde was
serij en de overhemdenfabriek
passen hem toe. De hemden
worden zo op elkaar gelegd dat
Vakantie betekent koffers
pakken. En koffers pakken
leer je niet op school of op een
cursus. Alsof één les in koffers
pakken niet veel praktischer is
dan ettelijke in doosjes plak
ken of discus werpen. We
hebben in ons leven drie doos
jes geplakt waar niemand iets
aan had, zelfs niet de school.
En we hebben sinds onze
schooljaren geen discus meer
aangeraakt. Maar koffers pak
ken dat doen we elke zomer
voor de hele familie.
En in deze zomermaanden van
1964 zyn er duizenden, miljoenen
vrouwen die de lege koffers tevoor
schijn halen en een lange avond,
misschien wel dagen, werken, zwoe
gen „om alles erin te krUgen".
We zeiden het al: pakken is een
kunst. Een koffer met herenkleding
pakken is een nog groter kunst.
De kunst is niet „alles erin te krij-
gem" hetgeen moeilijk genoeg
is, maar het er zo in te krygen dat
het er aan het einde van de reis
draagbaar en meteen bruikbaar
weer uitkomt. Mr. eh, laten we
hem Barrett noemen, heeft sinds
jaar en dag juist dat van beroep
gedaan. Mr.? Ja, we vonden onze
zegsman in Engeland, het land by
uitstek van de kamerdienaar ofte
wel valet. ook wel „gentlemans's
genteleman" genoemd.
Mr. Barrett is een top valet.
Hij heeft gepakt voor graven en
baronnen, voor de adel en het
hoogste net daaronder. En als
zodanig heeft hij er alle recht
op Barrett genoemd te wor
den: Mr. Barrett is te familiaar
(en suggereert meteen dat je
niet van het slag bent waarmee
Barrett gewoonlijk verkeert).
(W)ETENS WAARD
Juni cn juli zijn voor de huisvrouw uitge
zochte maanden om eens echt exclusieve ge
rechten te maken. Dan zijn er immers allerlei
bijzondere groente- en fruitsoorten te krijgen,
zoals asperges, peultjes, bleekselderij en aard
beien.
Peultjes hebben geen langere
kooktijd nodig dan 15 A 20 mi
nuten, waarna ze met boter en
eventueel wat suiker op smaak
worden afgemaakt. Ook jonge
tuinbonen zijn een traktatie, in
15 minuten zijn ze gaar waar
na ze even in de roomboter
worden gestoofd en met fijn
gehakt bonekruid worden op
gediend.
Griekse rijstschotel
250 g rundergehakt, zout, peper,
tym, ui, 1 ei, 250 g ryst, 1/8 liter
koffieroom, 75 g geraspte kaas.
Maak het gehakt aan met de krui
den, het losgeklopte el, het fUnge-
hakte uitje en de gaar en droogge-
kookte ryst. Vorm van dit mengsel
platte koekjes en bak ze in hete
boter goudgeel en gaar. Leg ze in
een vuurvaste schotel en giet het
mengsel van room en kaas erover.
Plaats om deze gehakt-schnitzels
kleine, gewassen tomaatjes en laat
het geheel in 10 minuten in de oven
goudgeel en de tomaatjes ook gaar
worden.
Westlandse schotel
2 kg aardappelen, 250 g uien, 1 kg
tomaten, 2 kopjes water, 100 g boter,
200 g geraspte kaas, zout.
Snipper de uien fyn en laat Vi ge
deelte met 1 afgestreken eetlepel
boter 10 minuten zachtjes smoren
in de koekepan. Doe er het water,
de geschilde en doorgesneden aard
appelen en het zout by en laat alles
samen 20 minuten koken. Snyd de
tomaten in vieren (eventueel eerst
schillen). Leg ze op de aardappelen
en laat ze 10 minuten meekoken.
Giet het vocht er af, maar bewaar
het. Strooi van het vuur de geraspte
St.-Laucent ontwierp deze
japon van zachte beige wollen
stof met plooirok en wijde,
grote kraag. Er worden ten
strooien hoed en dunne leren
handschoenen by gedragen.
ze er mee wilde ophouden. In het
begin ging ze braaf in Nederland
naar school en verdween in de
vakanties naar Engeland. Daar
trainde ze dag in dag uit. Met
9 jaar deed ze mee aan de Rich-
mond-trofee, met 11 aan de Euro
pese kampioenschappen. Dikwyis
ging haar moeder mee, dikwyis ook
niet. Wat vond ze van deze
situatie?
„Ach, je dacht wel 's, zo'n kind
van 8, slaapt ze wel daar, maar ze
wilde het zelf, de drang er toe
werd steeds sterker, ze reed toen al
fantastisch vry, alleen haar figuren
waren nog niet af".
Lag niemand wakker over haar
studie, haar ontwikkeling?
,,'t Was myn streven dat Sjoukje
een diploma zou halen maar het
is er niet van gekomen. Ze heeft
nu 3 jaar mms., dat vind ik wel
jammer.
In wiskunde was ze erg goed maar
niet in Nederlands. Als ze een
brief schryft ze schryft altyd
hele korte, in drie. vier zinnen
weten we waar we aan toe zyn
heeft ze moeite geen Engelse
woorden te gebruiken. Engels
spreekt en schryft ze vloeiend.
Vroeger jei ze nog wel 's dat ze
medicynen wilde studeren maar
toen ze 15 was zei ik: nu moet
je kiezen, 't een of het ander
want schaatsen is een kostbaar
iets. Ze heeft toen het schaatsen
gekozen".
Zou Sjoukje, ondanks alles, toch
niet veel gemist hebben? „Sjoukje,
iets gemist? wat zou ze dan gemist
moeten hebben? Als je tegenwoor
dig die jongelui bekijkt, die jon
gens en meisjes in dancings, die
nozems, nou geef my dan maar een
goeie hobby. Sjoukje heeft daar
allemaal nooit van gehouden, ze is
wat dat betreft een echt ouderwet
se meid en daar ben ik biy om."
Maar die sfeer rondom wedstrij
den. de roem?
„Sjouk kan het met iedereen
goed vinden en heeft in de afge
lopen jaren vrienden over de hele
wereld gemaakt. Er was natuuriyk
wel rivaliteit voor de wedstryden
maar na afloop was het weer een
gezellig team. Met allemaal, met
Hans Jürgen B¨er, met Marika
Kllius, met Regina Heitzer, Sjouk
gaat met iedereen goed om. En
roem heeft haar nooit iets gaiaan.
't Was natuuriyk iedere keer heel
fyn als het weer gelukt was maar
daarna leefde ze weer gewoon
door".
Wat is de taak van een moe
der in zo'n situatie?
„Ik hield me bij wedstrijden
altijd een beetje achteraf, ver
van de andere moeders. Je had
er bij die kletsten maar, die ga
ven hun kinderen voor de foto
grafen kusjes en stonden met de
mantel klaar als de televisie er
was. Ik hield daar niet zo van.
Ik zat maar wat stil in een
hoekje, keek wat rond en hoop
te er het beste van. Dat is toch
veel beter. Ik heb wel gezien dat
kinderen geslagen werden als ze
niet goed reden. Idioot.
Diezelfde moeder vertelt dit al
les rustig, zonder opwinding, jaar
tallen, plaatsen, landen, ze noemt
ze allen feilloos maar zonder op
winding. Details biyven achter
wege. Er wordt geen dag vermeld
waarop Sjoukje extra zenuwachtig,
geen gelegenheid waarby ze extra
biy was. Ze zyn nu afgesloten door
een handtekening onder een con
tract. Wat er in dat contract staat
weet mevrouw Dykstra niet. Ze
heeft het niet gelezen en Sjoukje
heeft het haar niet verteld. Hoe
veel haar dochter gaat verdienen
is voor haar dan ook een raadsel,
alles is geregeld tussen Sjoukje en
haar trainer.
door MIES BOUWMAN
..Hoe groot is onze huiskamer
precies?" vroeg Adriaan. Ik
gaf hem de maten op. verbaasd
dat hij daar plotseling zoveel
belangstelling voor had. „En
hoeveel stoelen bezitten we?
Gewone stoelen en krukjes
geen fauteuils". We telden
ijverig en kwamen tot zeven
tien. „Dat is te weinig. Vijfen
twintig hebben we er nodig",
deelde hij mee. „Waarvoor In
's hemelsnaam?" vroeg ik on
gerust. Jaarfeestzei Adriaan
lakoniek. „Onze voetbalver
eniging bestaat volgende
maand een jaar en dan hebben
we feest". „Hier?" vroeg ik
ontzet. Hij knikte, „fa hier. En
jij bent ook uitgenodigd". Dat
was bijzonder grootmoedig van-
bestuurslid Adriaan en ik voel
de me dan ook uitverkoren
Op de bewuste dag werden alle
fauteuils, kasten, bureaus en sche
merlampen de kamer uitgedragen
en vervangen door stoelen, krukjes,
ooefs en kussens. Op het behang
werden affiches geplakt: „Leve
wy". „Vandaag worden we één
Jaar". „Verboden te roken". Henk
had een compleet dansorkest be
steld, dat op het laatste moment
afbelde. Ook de conferencier belde
op: hy was verhinderd.
Inplaats van in zak en as te zit
ten begon voorzitter Henk links en
rechts te telefoneren, links en
rechts te rennen en had binnen
een half uur een andere band geor
ganiseerd, in afwachting waarvan
de ruim twintig gasten vast op de
limonade en het gebak aanvielen.
De catastrofe bleef niet uit, want
band nummer 1 kwam tóch en liep
ln de gang band nummer 2 tegen
het lyf. Er werden enige hateiyk-
Jongensclub kreeg er schik in, zong
mee, klapte in de handen en rolde
om met stoelen en krukken. De
twist bracht de benen, de chocola
de de kaken en de quiz de hersens
in beweging. Pryzen werden uitge
reikt, ere-leden benoemd, grapjes
gemaakt en nog meer muziek losge-
timmerd.
Op straat verzamelde zich een
hele menigte, zodat we de gordy-
nen sloten en het licht aanstaken.
Henk werd uitgeroepen tot het po
pulairste lid, Kees onthulde de
clubvlag, de jongens wrongen de
laatste druppels uit de limonade
flesjes.
Het feest begon nu werkeiyk te
daveren. Schalen en trommels wer
den in recordtijd leeggemaakt, ik
schonk nog zevenentwintig koppen
thee en deelde chocolaatjes uit,
die ik eigeniyk voor de komende
zondag had willen bewaren.
Het bandje imiteerde de Beatles
en op de pruiken na was het pre
cies echt.
Eindeiyk werden de met snoep en
gebak volgestouwde gasten zich be
wust van hun eetlust. Ze stonden
op, schoven de stoelen en poefs aan
de kant, gaven keurig een hand en
vertrokken zingend. Maar het feest
wilde niet sterven.
Het bandje slurpte thee, ontdek
te onze grammofoon en begon
plaatjes te draaien. Ik scheurde 't
brave plakkaat „verboden te roken"
van het behang en deelde sigaret
ten uit. Toen vader thuiskwam wa
ren we Juist klaar met het leegrui
men en weer inrichten van de
huiskamer, maar er was niets te
eten in huis: ik had er niet aan
gedacht bytjjds boodschappen te
doen.
We behielpen ons dus met pan
nekoeken. die als bakstenen op de
limonade en slagroomsoezen plof
ten.
De moeder van Kees was tij
dens de quiz ook even komen
binnenvallen, had met grote
ogen de in een feestzaal her
schapen huiskamer in ogen-
schouw genomen en iets ge-
evenementenspeldjes zyn geprikt
op een zwart fluwelen bord aan de
Er staat een wereldbol die kan
worden verlicht en een grote
Delftse vaas, beide geschonken
door de KNSB, in een glazen kast
verdringen de bonbonnières, ka
raffen, glazen, beeldjes en siervoor
werpen elkaar, alles verworven met
demonstraties. En onder de televi
sie liggen twaalf van de vüftig
plakboeken wankel te wachten op
inzage.
Alles in de kamer, van de klok
ken tot de uitstalling bekers, van
een verlept boeket tot het wand
bord met Ingebakken inscriptie, is
door Sjoukje daar gekomen en wie
van de bewoners dat even mocht
vergeten wordt dageiyks weer tot
de orde geroepen door een lawine
post, opgevangen in lege bonbon
en jamdozen.
„Tja" zegt haar moeder rond
kijkend, „als ze nog eens trouwt
zal het hier leeg worden".
En dat is een rake conclusie.
Sjoukje en haar moeder hebben
iets van elkaar. Beiden puur
Hollandse types, vriendelijk,
nuchter, niet al te spraakzaam
en moeilijk uit de schulp krui
pend. Zijn ze zo ongecompli
ceerd of doen ze daar maar als
of? Als Sjoukje haar wereld
kampioenschap behaalt is haar
eerste reactie tegenover de tele
visiereporter dat ze het reuze
fijn vindt, als Sjoukjes moeder
wordt gevraagd wat ze denkt
van het fantastische contract
dat haar dochter bij Holiday on
Ice heeft getekend antwoordt ze
„dat is voor haar natuurlijk reu
ze leuk". Voor een moeder, die
voor hetere vuren heeft gestaan
en jaren langs het ijs en tussen
bekers en linten leefde, een
misschien normaal antwoord,
voor de enthousiaste leek echter
die opkijkt tegen het schaatsen
de fenomeen een opmerkelijk
lauwe reactie die duizend vra
gen oproept Want hoe oud was
Sjoukje eigenlijk toen ze begon?
,,'n Jaar of zes. Toen ging ze
voor het eerst op de schaats ach
ter ons huis, gewoon, zoals ieder
kind, voor de lol".
Wanneer werd het dan ernst?
„Toen ze acht Jaar was, ze ging
naar Engeland, trainen op Rich
mond".
Waarom ging ze naar Engeland?
„Omdat ze schaatsen heeriyk
vond, ze had er plezier in".
'n Kind van 8 heeft in zoveel
dingen plezier.
„Sjoukje niet. Sjoukje vond
schaatsen het fynste en als Sjoukje
iets vindt is ze er niet meer van
af te brengen".
Dus Sjoukje zei dat ze naar En
geland wilde, niet haar ouders?
„Ach, je kunt het vergeiyken met
een kind dat van muziek of ballet
houdt, die hoef Je ook niet naar de
les te slepen".
Sjoukje is dus nergens naar toe
gesleept en heeft nooit gezegd dat
heden uitgewisseld wat de stem
ming niet ten goede kwam, tot een
compromis werd gesloten, zy zou
den om beurten optreden. Arme
buren!
De versterker van de eerste
band was defect en bleek niet by
te regelen. Daardoor klonken de
verschillende nummers wel by-
zonder hard, maar niet byzonder
mooi.
„Dat komt omdat we gewend
zyn in een zaal op te treden", zei
de leidnr. Aan de akoustiek van
een huiskamer moeten we even
Ik hoopte maar dat de buren
aan de akoustiek van het bandje
konden wennen. Na een half uur
hadden ze het Juiste klankvolu
me te pakken, maar toen moes
ten ze worden afgelost door band
2, die het bloed van bard 1 wel
kon drinken.
Ik koelde ze af met limonade
en verzoette de rivaliteit met gebak.
Versterker nummer 2 begaf het bo
vendien onmiddeliyk, zodat de mu
ren niet verder scheurden en de
stegux^pg er nu echt ln kwam. De
Sjoukje heeft een broer. Hij
heet Jan en is getrouwd. Op
zijn zusje lijkt hij niet veel en
heeft hij nooit veel geleken.
Als ze allebei een dubbeltje
kregen kocht Jan er een ijsje
voor.
Sjoukje niet. Die deed het in
haar spaarpot. „Voor later",
zei ze dan. Tot zover de broer.
Weinig mensen kennen hem en
in de suite aan de Amsterdam-
seweg in Amstelveen is niets
van hem te vinden. Van zijn
zusje des te meer. Trouw be
waarde relikwieën van veer
tien schaatsjaren maken van
het huis op no. 492 een klein
maar veelzeggend museum.
Daar zyn al haar poppen, 70 ln
totaal, verdeeld over schoorsteen
en kast, daar Is haar foto met de
koningin op het buffet, een glazen
springende Sjoukje er naast, Sjouk
in olieverf er boven. Ontelbare
linten met enthousiaste opschrif
ten aan het adres van de kam-
poene pullen uit een vaas in de
hoek, honderden sport-, stad- en
de borden afwisselend naar de
tegenovergestelde kant gericht
zijn.
Bovenop de overhemden komen
de kostuumjasjes. Twee opvouwme-
thodes zyn hier mogeiyk. De eer
ste en meest eenvoudige: leg het
jasje plat neer, sluit één knoop,
vouw het dubbel, leg wat opgerold
vloeipapier in de vouw. Barrett ech
ter neemt de weg van de minste
weerstand niet en prefereert de
tweede en meer gecompliceerde
methode. Sla de kraag van het
jasje op en de voorpanden naar de
rug om (voering dus naar buiten.
heg het geheel vlak neer, zodat de
voorpanden tot aan de midden-
naad van de rug reiken en de
mouwen, keurig glad onder het
voorpanden verborgen zyn. Vouw
het geheel in de lengte dubbel (de
twee voorpanden op elkaar, de rug
voering naar buiten) en leg het
vlak in de koffer.
U rest nog slechts het deksel
van de koffer te sluiten. Dat kunt
u doen met één pink. Voeten of
de zwaarste-mens-in-huis hebt u
daar niet by nodig wanneer
u volgens Barrett's instructies
heeft gepakt. Waar gaan de
schoenen, zei u? „Die" en van
Barrett's is onvermurwbaar
„reizen natuuriyk in een apart
valies, elk paar in een schoenen-
zakje. Geen weldenkend; mens
pakt eohoenen by de kostuums!"
J.V.
overpeinzing
