BINDERIJ
gehandicapten
„Een padvinder is
hulpvaardig
Oubaas Stuiver: „wij
begonnen met niets"
1229 Het religieuze negerlied
ooft VOOV (LEIDSCH dagi^U^>
r
Geldgebrek
Heitje voor
een karweitje
Zaterdag 14 maart 1964
4» -1
VEN PADVINDER IS HULPVAARDIG". Het
staat in de padvinderswet. Dit artikel krijgt wel
bijzondere betekenis in een houten clubhuis aan de
Boerhaaveweg in Voorschoten. Hier komen ongeveer
eenmaal per maand de dertig padvinders van de
M'hali Panzi Postgroep bijeen. Zij kunnen niet alles
doeny wat andere padvinders kunnen. Zij zijn invalide.
Lichamelijk gehandicaptheet dat. Maar toch doen
zij voorzover dat mogelijk is mee aan het spel van
verkennen Ook voor hen eldt de padvinderswet. En
daarom klingt ook in hun bijeenkomsten iedere keer:
Een padvinder is hulpvaardig"
Uit gesprekken, die wij met
deze jongens voerden, bleek dat
de bijeenkomsten hoogtepunten
in hun leven zijn. Zij zouden ze
voor geen geld willen missen.
En ze werken ook actief mee.
De groepspenningmeester moet
veel grotere uitgaven doen dan
zijn collega's van andere pad-
vindersgroepen. De jongens be
seffen dit heel goed. Zij helpen
zelf mee met het werven van
donateurs. Enkele weken gele
den werd een actie afgesloten,
die tientallen nieuwe donateurs
(goed voor enkele honderden
guldens per jaar) als resultaat
had.
Met auto's
Padvindersgroepen als de M'hali
Panzl Postgroep zyn er maar wei
nig in Nederland. Er is er nog een
in Groningen en een in Utrecht.
Sommige grote steden hebben wel
een „opkomstgroep". De leden hier
van hebben slechts een lichte han
dicap en kunnen doorgaans zelf
standig naar hun troephuis komen.
De padvinders van M'hali Panzi
kunnen dat niet. Zij worden met
auto's iedere keer van hun woon-
vlag hijsen
Reportage:
BERT TIDDENS
Foto's:
HOLVAST
Dravers
plaats naar Voorschoten gebracht.
Zij komen uit de hele provincie
Zuid-Holland, sommigen zelfs van
de Zuidhollandse eilanden. Autobe
zitters dragen steeds geheel belan
geloos zorg voor het vervoer, dat
centraal vanuit Voorschoten door
de plaatselijke padvinderij wordt
geleid.
De M'hali Panzi Postgroep heeft
welpen (8-11 jaar) en verkenners
(11-18 jaar), die meestal afzon
derlijk bijeen komen. De jongens
helpen elkaar zo veel mogelijk.
Iemand die goed kan lopen zal
nooit aarzelen zyn kameraad, die
in een rolstoel zit, voort te du
wen. Maar ondanks dat is er toch
veel hulp nodig. Die is gelukkig
in ruime mate aanwezig. Er zijn
tien leidsters en leiders en ook
op padvinders uit Voorschoten
wordt nooit vergeefs een beroep
gedaan.
Met de jongens worden twee kam
pen per jaar gehouden, een pink
sterkamp en een zomerkamp. Men
ondervindt dan veel hulp van de
„dravers", gezonde padvinders, die
via een padvinderijorgaan worden
opgeroepen. Zij stellen enkele dagen
of een week van hun vakantie in
dienst van hun gehandicapte vrien
den en krijgen daarvoor na afloop
een „draversinsigne", dat trots op
de mouwen van hun uniform prijkt.
Oudermiddag
Onlangs werd in het clubhuis een
oudermiddag gehouden. De welpen
en verkenners kwamen gezamenlijk
bijeen om hun ouders te laten zien
wat zij zoal presteerden. In ver
scheidene hoeken van het troeplo
kaal en in enkele zijkamertjes wa
ren „posten" opgesteld. De ouders
werden in zes groepen verdeeld.
Elke groep moest bij een bepaalde
post beginnen en op fluitsignaal
naar de volgende post gaan. De ver
kenners lieten hun ouders zien hoe
je een driehoeksverband moet aan
leggen, welke knopen je kunt ge
bruiken bij het kamperen, op welke
manier je twee palen aan elkaar
moet sjorren en hoe je de Neder
landse driekleur zo moet vouwen
dat hij niet vuil wordt. Een band
recorder produceerde de afgrijse
lijkste geluiden. De ouders moesten
raden waarvan deze afkomstig wi-
ren. Breed grijnsden de jongens als
een vader dacht, dat hij een auto
botsing hoorde, terwijl het gewoon
een paar borden waren, die werden
stukgegooid. In een andere hoek
van het lokaal werden de jasjes uit
getrokken, de mouwen opgestroopt
en grote pannen aardappelen ge
schild. De welpen vertelden met be
hulp van een flanelbord een
levensecht „jungle-verhaal". Daar
na werd nog een film gedraaid en
thee gedronken. De sfeer was uit
stekend, de opwinding kleurde de
gezichten en ouders en jongens
genoten.
Bezoek aan huis
Soms zün er jongens ziek. Dat
betekent, dat zij niet naar Voor
schoten kunnen komen: een gewel
dige teleurstelling. De leiding be
grijpt dit en bezoekt de zieken dan
thuis. Bovendien is er het groeps-
blad „Vrijpostigheden", dat elke
maand in een oplaag van ongeveer
300 verschijnt en voor een belang
rijk deel door de padvinders zelf
wordt gevuld. Ook alle donateurs en
chauffeurs hebben een abonnement.
De leiding, die liever geen
namen in de krant ziet. verzet
voor deze jongens een onvoor
stelbare hoeveelheid werk. De
leiders moeten vaak veel geduld
oefenen. Zij hebben echter het
voorbeeld voor ogen van de
oprichter van de padvinderij.
Lord Baden Powell of Gilwell,
de man, die zei: „Laat de we
reld beter achter dan je hem
hebt gevonden. Hij was in
Zuid-Afrika beroemd om zijn
geduld tijdens de jacht. Hij
kreeg van de inboorlingen de
ere-naam ..hij die liggende
schiet", „M'hali Panzi".
Oubaas J. Stuiver uit Leiden heeft de M'hali Panzi Postgraoep in 1953
opgericht. Hü begon met 15 leden (nu 30) in een garage in Wassenaar.
Hij begrijpt de jongens uitstekend, omdat hij zelf invalide is. „In die be
gintijd hadden we niets", zegt hy. „Geen troephuis, geen kampeerbeno-
digdheden, geen vervoersmiddelen. Alles moesten we lenen. In 1958 kregen
we met behulp van de gemeente Voorschoten een eigen troephuis".
De voorzitter van het stichtings
bestuur de Rotterdamse heer A. du
Pon. vertelt hierover. „We vonden
na lang zoeken een houten barak
in de Noord-Oostpolder, die voor
ons doel geschikt was. We hebben
die barak gekocht voor f 20.000 en
zelf met vrachtwagens van de ge
meente Voorschoten vervoerd. Hier
hebben we hem weer opgebouwd en
wij zijn er nog steeds blij mee. Maar
binnenkort komt hier een school en
dan moeten we weer weg. De ge
meente Voorschoten is vol begrip
voor onze moeilijkheden en zoekt
al naar een ander terrein. Het is
echter niet meer mogelijk dit troep
huis nogmaals te verplaatsen. We
zullen een andere oplossing moeten
vinden".
Oubaas Stuiver is vol lof over de
gemeente Voorschoten. ..Ik wilde
dat er nog tien van zulke gemeen
ten waren", zegt hij. HU heeft één
grote wens: een nieuw, stenen
De M'hali Panzi Post
groep heeft zeer grote
geldbedragen nodig om
alle activiteiten te finan
cieren. Er zijn nu 150 do
nateurs („veel te weinig",
vindt de groespenning-
meester). Voorts zijn er
subsidies van het padvin
dershoofdkwartier in Den
Haag en particuliere gif
ten. In het land houden
padvinders regelmatig col
lectes voor hun invalide
kameraden. Maar padvin
ders zijn meestal nog op
school. En mensen die op
school zijn hebben maar
een bescheiden zakgeld. Af
en toe zorgen Rotary-
en Lions-clubs voor een
extra financiële injectie.
De M'hali Panzi Post
groep kan zijn donateurs
niet veel bieden. Alleen
een abonnement op het
groepsblad en de dank
baarheid van jongens en
leiders. Het gironummer
is: 467637 t.n.v. M'hali
Panzi Postgroep West,
Wassenaar.
troephuis. Maar of dat er
komen! Oubaas Stuiver v
niet.
ooit zal
eet het
OUBAAS STUIVER
Ook dit Jaar zullen kabouters,
welpen, padvinders, gidsen en ver
kenners in ons land weer de han
den uit de mouwen steken. Ze doen
dat tijdens de jaarlijkse actie „een
heitje voor een karweitje", die zal
worden gevoerd op donderdag 2 en
vrijdag 3 april. De hoofdcommissa
rissen en de presidentes van de
vier padvindersorganisaties hebben
hiertoe een oproep tot de padvin
ders gericht. De vier betrokken or
ganisaties zijn: het Nederlands
Padvindstersgilde, de Nederlandse
Gidsenbeweglng, de Vereniging
Nederlandse Padvinders en de Ka
tholieke Verkenners.
«n almanak van tieners-
vervoer-met.auto s
In een almanak van tieners-
muziek in Italië voor het jaar
1964 staat dat er in Italië 1229
zangers en zangeressen van het
tienerlied zijn. Als ze geluk heb
ben kunnen ze een contract
krijgen bij een van de 111 gram
mofoonplatenmaatschappijen,
kunnen ze 600 muziekuitgevers
warm proberen te maken voor
hun teksten en muziek, een en
gagement proberen te vinden in
een van de 772 nachtlokalen en
danszalen, of vocalist ivorden
bij een van de 6200 combo's, en
sembles e.d.
Jonge Amerikanen
twee maanden in
Nederland
Een zestigtal Amerikaanse jon
gens en meisjes zal in juli en
augustus met het dagelijks leven
in ons land kennismaken. Tien
a twintig van hen zullen in het
nieuwe schooljaar de lessen volgen
aan Nederlandse middelbare scho
len. De American Field Service, die
dit verbiyf voor de jongelui orga
niseert, probeert thans geschikte
gezinnen te vinden, die bereid
z\jn voor enige tjjd een buitenland
se huisgenoot gastvrijheid te verle
nen.
Inlichtingen: secretariaat Ame
rican Field Service in Nederland,
Moreelsestraat 10, Amsterdam-
zuid.
Groot is het aantal grammo
foonplaten dat de afgelopen
tien jaar is opgenomen in Ame
rikaanse negerkerken en zijn
weg heeft gevonden naar vele
liefhebbers overal ter wereld.
Voordien echter werd de vaak
extatische samenzang in deze
dikwijls in pakhuizen en op zol
ders gehuisveste negerkerken
door de meeste blanken be-
schouwd als een soort excen
triek amusement, waar men met
verbazing naar luisterde en. in
het gunstige geval, met ironi
sche welwillendheid over sprak.
Het begrip kwam achteraan
sukkelen en de liefde voor
deze muziek is pas de laatste
jaren gegroeid, maar wel zo
stormachtig dat men kan spre
ken van een „hausse" in de be
langstelling voor gospel en spi
ritual.
Aan de mentaliteit van „moet je
horen wat ik nu heb" moet het
echter nog voor een belangrijk deel
worden toegeschreven, dat in het
begin van de jaren vijftig in ons
land „zoveel" plaatjes van reve
rend Samuel Kelsey werden ver
kocht. Dat was tenminste iets geks
waarmee men op bruiloften en par
tijen familie en vrienden kon over
troeven Pas jaren later gingen
velen het belang inzien van deze
plaatjes, waarover de Franse jazz
kenner André Francis heeft ge
schreven dat „geen enkele gods
dienst. folklore of muziek ons een
dergelyk uitzinnig geloof laat be
leven"»
Zes van die oude opnamen, in
1951 van reverend Kelsey en zijn
gemeente in Washington gemaakt,
zijn nu terug op de plaat. Zij be
slaan de eerste kant van de LP
„Spirituals en Gospelsongs"
(Brunswick 87.518). Wat neger
kerkdiensten betreft zijn het de in
teressantste opnamen die ooit zijn
gemaakt. Dat geldt in het bijzon
der voor „I'm a royal child", waar
in de kreten, de uitroepen en het
handgeklap van de gelovigen en
de schorre glissandi van een trom
bonist wel een bijzonder ge-
exalteerd karakter hebben, en voor
„Little boy", dat door de heftig
heid van de voorzanger een buiten
gewone spanning krijgt. Op de
tweede plaatzijde staan vijf gospels
en spirituals van The Voices of
Victory (1953), The Sunset Har-
monizers. The Harmonizing Four
en de zangeres Rosetta Tharpe,
ook alle opgenomen in negerker
ken.
„This land" is een liedje dat,
dank zij een zekere Trini Lopez
ook in ons land bekendheid heeft
gekregen. Nieuw is het liedje niet,
want het werd dertig Jaar geleden
gecomponeerd door Woody Gu
thrie. En het heeft sindsdien altijd
wel op een of ander repertoire ge
staan. Waarom „This land"
juist door genoemde Lopez inter
nationale vermaardheid moest
krijgen, is ons een raadsel. Men
moet de goedbedoelde, maar niet
temin kleurloze versie van Lopez
maar eens vergelijken met de ra-
zendknappe en hyperpersoonlijke
vertolking die The Staple Singers
ervan geven.
Wie in Amerika gospel zegt, zegt
Staple. Sinds 1961 staat Roebuck
Staples met zijn dochters Mavis
en Syvonne en zoon Pervis aan de
top van alle „gospelgroups", en dat
zijn er nogal wat. De familie Stap
les heeft een eigen, geheel nieuwe
stijl, die vooral gebaseerd is op een
gewaagde samenklank van de
meisjesstemmen. Deze techniek
dreigt weieens een maniertje te
worden, dat niet altijd op zijn
plaats is. Maar over het geheel ge
nomen zijn The Staple Singers
ook voor ons de favoriete gospel
zangers van het ogenblik. Het is
bijvoorbeeld een genot te horen,
hoe zij een spiritual als „Old time
religion" nieuw leven inblazen. Dit
lied is samen met „This land" en
tien andere nummers te beluiste
ren op hun nieuwste (nu al derde)
LP: „This land" (Riverside RM
3524).
Van de gospel-,revival" van de
laatste paar jaar profiteert overi
gens het gehele areaal van de ge
zongen Jazz. In Duitsland werden
b.v. vorig jaar speciale festivals uit
sluitend ter ere van de folkblues
georganiseerd. Een van de sterren
op deze festivals was de Ame
rikaanse blueszanger Memphis
Slim, die bovendien een zeer ver
dienstelijk pianist en een vrucht
baar componist is. Men kan Slim
in al deze kwaliteiten beluisteren
op zUn nieuwe langspeelplaat „No
strain" (Fontana 688.302 ZL), die
hij samen met de gitarist Lafayette
Thomas en de harmonica-speler
Harpie Brown maakte. Vooral ook
omdat Slim als zanger en musicus
zo veelzijdig Is (blues, boogie, rock
enz.), is het een bijzonder boeiende
LP geworden.
Is Memphis Slim vooral de zan
ger van de wereldse blues, zijn col
lega Josh White, die eveneens uit
de school van Big Bill Broonzy
stamt, heeft een sterke hang naar
het religieuze lied. White heeft een
voordracht die daarbij voortreffe
lijk aansluit: bescheiden, zonder
franje, toch indringend. De combi
natie van een en ander maakt, dat
zij LP „The Beginning" (Mercu
ry 125.301 MCL) een plaat is
waarbij men ook naar de woorden
luistert. Want Josh White heeft
ons iets te vertellen, veel meer dan
b.v. Trini Lopez met zijn opgepoet
ste „This land"
Modellen in Rome
wat kouwelijk
.Wij zijn niet van plan om ln
Eva-kostuum te poseren zolang niet
wordt gezorgd voor betere verwar
ming", zo hebben de modellen van
de tekenacademie in Rome met be
slistheid gezegd. „Wij riskeren an
ders een longontsteking voor 650
lire per uur".
De leerlingen, geschrokken om
dat het hier een van de voornaam
ste onderdelen van hun studie be
treft, hebben zich daarop tot de
directeur gewend met het dringen
de verzoek, verandering in de si
tuatie te brengen. „Doe iets. Ver
vang die belachelijke elektri
sche kacheltjes door gas- of olie
kachels", zo smeekten zy.
De directeur is hierop tot dus
ver niet Ingegaan. Volgens hem
heeft de academie over dergelijke
kachels besohikt. maar zijn ze,
door de studenten naar het schijnt,
onklaar gemaakt. De leerlingen
moeten dus voorlopig nog „geklede"
modellen tekenen, of hun verbeel
ding op volle kracht laten werken.
