KEES SCHILPEROORT
JONG, AANTREKKELIJK EN...NOG ONBEVANGEN
gelooft in
kracht van
HWtADIO
r
Van houtvesterij j
iiaar ft.ff.O.
iaat
raat
Pas na veel mislukkingen
kam je bij am roep terecht99
ppgericht 1 maart 1860
Vrijdag 18 oktober 1963
Zeide blad no. 31088
De musical, opvolger van de
operette, is sinds My fair lady
in de lage landen volkomen in-
geburgerd, zoals ook het Oliver-
succes weer heeft bewezen. Maar
voordat men hier „As 't effe
kan" neuriede, had de musical
al een roemrucht, hoofdzakelijk
Amerikaans verleden. Hoogte-
punten daaruit zijn weieens di
oceaan overgestoken: wie hier
kent niet People will say we're
in love en Shall we dance van
het duo Rodgers-Hammerstein
en Cole Porters liedjes Without
love en Wunderbar?
Dit viertal evergreens staat sa
men met andere bekende melo
dieën uit Silk stockings, Okla
homa, The King and I, My fair
lady (ja, ook het populaire
„With a little bit of luck") en
Kiss me, Kate op de langspeel
plaat „Musical!", die vooral op
een naargeestige herfstavond
welkome afleiding brengt. De
sympathieke vertolkingen zijn
van o.a. Jan Peerce, Jane Po
well, Hildegarde Knef, Howard
Keel en Gogi Grant (RCA
lp.).
Wij vragen ons af, hoeveel men
sen in ons land de langspeelplaat
„The Flintstonea" zullen kopen. De
verhaaltjes die err op staan, zijn wel
grappig, maar ze worden in het En
gels verteld en de grootste be
wonderaars van de tv-tekenfilma
over de familie Flintstone zyn kin
deren, voor wie Engels meestal
abacadabra is We kunnen ona
voorstellen, dat er mensen zijn dia
de plaat alleen om de hoes kopen,
want die is zo leuk dat Je hem zo
in de kinderkamer zou hangen
(Colpix).
Wat amusementsmuziek betreft
oriënteert de Nederlander zich
meestal op Amerika en Engeland
en soms ook op Duitsland. Italië
wordt meestal vergeten, hoewel
ook daar componisten en vertolkers
van ..popsongs" zijn die met de
Amerikaanse kunnen wedijveren.
Dat bewijst de langspeelplaat „Die
grossen Erfolge aus Italiën" met
veertien succesnummers uit het
land van de spaghetti waaronder
Cuando caliente el sol en La novia
door verschillende zangers en
ensemblee gezongen en gespeeld
(RCA).
..Europaischê Tdnzeis een
epee-serie, verpakt in fraaia
hoesjes, die gewijd is aan volks
dansen van dit continent*
Frankrijk en Joego-Slavië zijn
twee uit de reeks, waarvoor da
Spielkreis Rossi en de zang- en
dansverenlging van de Sport-
hochschule Köln de muziek en
zang leverden. De uitvoeringen
zijn, zoals men van Duitsers
mag venvachten heel degelijk
en instrumentaal zeer verzorgd*
Voor de liefhebbers van volks
muziek lijkt ons vooral het
Franse plaatje met o.m. twee
Bretonse dansen iets tamelijk
exclusiefs. Jammer is alleen, dat
de liedjes niet in het Frans of
Bretons worden gezongen. Ver
der niets dan lof voor deze
epccs. waarvan de opnamekwa
liteit uitstekend is. Ze lijken ons
vooral geschikt voor volksdans
groepen (Camerata).
Limbo, bossa nova. madison en
twist zijn bekende zaken, maar wie
heeft er hier weieens van de kicka-
poo gehoord? De propadandlst en
uitvinder van dit soort ruige rock is
Jackie Wilson, die zich hiermee in
Amerika al een zekere faam heeft
verworven "The kickapoo" is een
spectaculair en dynamisch „mu
ziekje" dat vooral wel by de tieners
zal aanslaan. Op de keerzijde van
het plaatje geeft Jackie het advies
„Shake! Shake! Shake!" (Coral
Mylène Demongeot
Samantha Eggar
Twee Jonge vrouwen. De
een Frans, de ander puur
Brits. Mylène Demongeot en
Samantha Eggar. Beiden
aantrekkelijk. Beiden film
ster. Toevallig staan zij dezer
dagen naast elkaar in één
film: de zoveelste aflevering
in de bekende „Doctor"-serie.
Ze hebben veel gemeen. Maar
veel ook niet. Dat leerde een
vraag- en antwoordspelletje
in de Londense studio's. Op
zichzelf erg onbelangrijk. Al
leen maar aardig.
Vraag: Denk je, dat man
nen je aantrekkelijk
vinden?
Mylène: Zeker!
Samantha: Ongetwijfeld!
Vraag: Waarom? Omdat
je aardig bent om te
zien of om andere rede
nen?
Mylène: Een leuk gezicht
en een aardig figuurtje
helpen. Maar het be
langrijkste is bij geloof
ik. dat ik adrem ben. Ik
antwoord snel en terza
ke. Mannen kunnen veel
verdragen, maar niet
dat een vrouw dom is.
Samantha: Het is onzin
om te beweren, dat hel
uiterlijk het belangrijk
ste is. Mannen waarde
ren mijn gevoel voor
humor en mijn belang
stelling veel meer. Aan
trekkelijk zijn is een
kwestie van persoonlijk
heid.
Vraag: Ben je praktisch,
netjes en impulsief?
Mylène: Neen hoor, ik heb
geen gevoel voor net
heid. Soms ben ik een
beetje gek. Gelukkig
maar, want mijn man is
net het tegenoverge
stelde. Het is volgens
mij niett goed als twee
gelijkgeaarde personen
trouwen.
Samantha: Ja, ik ben erg
systematisch. En prak
tisch, al kan ik soms
hoogst impulsief te werk
gaan. Maar omdat ik
ook wel nuchter ben.
kan ik mijn impulsen
goed bedwingen.
Vraag: Wat moet een niet
aantrekkelijk meisje
doen om een man te
krijgen?
Mylène: Zich met zorg
kleden. In haar geval
werpt het vruchten af
om al het mogelijke aan
kleding te besteden. Ze
moet met haar voorde
len woekeren en verber
gen, wat minder aardig
Samantha: Ik denk, dat
de natuur zijn gaven
toch wel goed verdeelt.
We hebben allemaal wel
iets goeds en u at min
der goed. Het ogen
schijnlijk minder aan
trekkelijke meisje moet
ergens toch kivaliteiten
hebben, die wel aan
spreken. Laat ze zichzelf
blijven en deze kwalitei
ten verder ontwikkelen.
Vraag: Als zij eenmaal
getrouwd is, wat moet
een minder aardig meis
je dan doen om gelukkig
te blijven?
MylèneEen vrouw be
hoort te weten, wanneer
zij moet toegeven. En
wanneer niet. Altijd
maar „ja. liefste" en
„neen, liefste" verveelt
heel gauw. Dat is beslist
niet bevordclijk om de
belangstelling gaande te
houden.
Samantha: Ik geloof in de
band van liefde. Wan
neer twee mensen trou
wen moet er toch zo'n
band bestaan. En gene
genheid met verdraag
zaamheid kan veel doen
om een huwelijk in
stand te houden.
Vraag: Ben je eenzaam?
Mylène: Welnee. Alleen
als meisje was ik dat
wel eens. Ik was nogal
verlegen, maar dat is nu
over. Daar moet je over
heen. En nu heb ik geen
geduld meer met verle
gen mensen
Samantha: Ik ben niet
eenzaam. Een enkele
keer slechts alleen. Maar
dan kan ik ook gelukkig
zijn, net als in gezel
schap van vrienden.
Vraag: Is het Engelse
meisje inderdaad min
der attractief dan het
Franse?
Mylène: Hoe komt men
daar toch bij? Knappe
en lelijke meisjes vindt
men overal. En in Rome,
Parijs en Berlijn beweert
men vaak juist het te
gendeel.
Samantha: Zo is het be
slist niet. Maar de Fran
se meisjes hebben er
vaak meer voor over om
er leuk uit te zien. Wat
dat betreft zijn de En
gelse meisjes soms on
voorstelbaar lui
Men ziet het, voor deze
▼rouwen nagenoeg geen pro
blemen. ZiJ hebben op elke
vraag een snel antwoord. Ze
voelen zich alsof zij de we
reld en het leven beheersen.
Niet altijd goed gefundeerd?
Welke kniesoor zal het haar
kwalijk nemen? Ze zijn im
mers jong, aantrekkelijk en
nog onbevangen!
Brenda Lee's "My whole world Is
falling down" heeft alle kwaliteiten
van een topper. Of het dat ook in
Nederland wordt, mag worden be
twijfeld. Brenda is hier namelijk
wel bekend, maar bij lange na niet
zo bemind als In andere landen.
Waarom dat zo is, zal voorlopig
wel een regionaal raadsel blijven.
Brenda doet zeker niet onder voor
de hier wel bejubelde tiener-Idolen,
dat bewijst ook haar "I wonder"
wel (Brunswick).
"Sammy Darls Jr. meets the
Stars" heet de epee, waarop de ta
lentvolle Sammy met meer of min
der succes de stemmen Imiteert van
Mario Lanza, Louis Armstrong,
Frankie Lalne, Ray Charles, Nat
King Cole, Tony Bennett, Billy
Eckstlne e.a. (Reprise).
Goede vocalgroups zyn dun ge
zaaid. We noemden reeds The
Brothers Four als een van de wei
nige kwartetten met allure, maar
ook The Klrby Stone Four moet
daartoe worden gerekend.
Men luistere maar eens naar hun
"The eyes of Texas" (CBS).
Een aardig plaatje heeft Patsy
Cllna gemaakt met het vlotte, me
lodieuze "Back in baby's arms en
het romantische "Sweet dreams"
(Brunswick).
Tenslotte 'de laatste nieuwe' van
Fats Domino: "When I'm walking*
en "I've got a right to cry" (ABCfe
Paramount)
..Ach, meneer, dat rit 20", leg
de ze uit. „Mijn zoontje zit
vaak naar uw programma's te
luisteren. En nou wou hij U
wel eens zien. Ik maar gezegd,
dat het kon. Nou en daarom
heb ik effies gebeld. Heb je 'm
nou gezien, Jantje? Mooi, dan
gaan we maar weer. U wordt
bedankt, meneer". Zonder dat
ik wat kon zeggen, stapten ze
weg".
Kees Schilperoort grinnikt nog
wat na by de herinnering. Hy zit
gemakkelijk onderuit in een luie
stoel in zyn woning aan de
sfeervolle Van der Helstlaan in
Hilversum. Een nuchter mens, die
zich niet zal laten verblinden door
zo'n incidenteel biykje van „roem".
Hij weet maar al te goed. hoe be
trekkelijk zoiets Is. Hij illustreert
het zelf.
„Een andere keer trof ik de
schillenboer. De man had er zeker
behoefte aan iets vriendelijks te
zeggen. „Ik snap maar niet. waar
om ze u by de KRO nu nooit eens
een quiz laten leiden", merkte hy
op. „Maar man, dat doe ik al tien
jaar", verbaasde ik my. „Oh ja,
Nou ja. gut, ik luister nooit naar de
radio. Waardeloos!"
Rotsvast geloof
Maar ook daarom lean Kees Schil-
peroort breeduit lachen. Dergelyke
wilde kritiek treft hem evenmin.
Hij is er al aan gewend. Hij is in
vaste dienst van de KRO-radio. Als
assistent van Leo Nelissen, hoofd
van de amusements-afdeling. En
dus weet hy maar al te goed. dat
de radio in de publieke opinie op
het tweede plan is geraakt sinds de
televisie haar stormachtige op
mars begon. Het kan hem niet
deren. Want desondanks gelooft hij
nu nog rotsvast in de kracht van
„zyn" medium. Hy heeft er bewy-
zen voor. Zo'n 4700 inzendingen op
een prijsvraagje in „Djinn". Iedere
week honderden Djinntikkels,
door luisteraars ingezonden
schetsjes, die met louter geluiden
worden verteld. Talloze aanvragen
voor het programma „Draaien
maar", dat hy met Cees de Lange
maakt. En zo kan hy doorgaan.
Bewyzen te over dus, dat de radio
nog springlevend is.
„Zeker overdag, 's Avonds tij
dens de televisie-uren is het natuur
lijk wat minder. Maar als er een
bijzonder programma is zoals
1 bijvoorbeeld enige jaren geleden
„Kopstukken" met Godfried Bo-
mans. Cees de Lange, Sophie Stein
en mijn persoontje dan zyn de
mensen best bereid om de televisie-
knop om te draaien en te luisteren
naar de radio. Dat bleek wel uit de
reacties".
Veelzijdig:
Producer van programma's, tekst-
schryver. gastheer, conferencier,
disc jockey, quizmaster, wat doet
Kees Schilperoort al niet?
„Of ik by de omroep myn loop
baan ben begonnen. Ben je gek?
Dat kan toch niet. Je moet eerst in
veel dingen mislukken voor je bij
een omroep terecht komt", lacht
hy.
die binnenkort 46 jaar wordt, echt
niet te vragen of hy apyt heeft
van dat overstapje. Met niet afla
tend enthousiasme sprc-kt hy over
zyn werk als medewerker van de
amusementsafdeling. Hy geniet
met volle teugen van de afwisse
ling. welke het met zich meebrengt.
Van het vele voorbereidende werk,
dat achter de schermen moet ge
beuren net zoveel als van de pre
sentatie. Zoals met Cees de Lange
het programma „Draaien maar".
Samen reizen zy het land door
om op bruiloften. partijen en
feestjes plaatjes te draaien. Kort
geleden hebben zij een uitnodiging
ontvangen van de „Vette Varkens
Vereniging". Ze weten echt niet,
wat voor een vereniging dat is,
maar ze zullen er by zyn als het
feest gevierd wordt. Zoals ze ook
present zyn, wanneer In novem
ber de carnavalsvereniging „De
Joekels" in 's-Hertogenbosch een
diner aanricht voor de Joekels
(straathonden).
„Eens kwamen wty terug van
zo'n draaierij. We gingen ergens
wat eten. Met de chauffeur van de
omroepwagen. Twee kelners ston
den te smoezen, dat zagen we. Een
van hen kwam naar ons toe: „He
ren. mogen wy iets vragen". Na-
tuuriyk mocht dat. We gingen al
rechtop zitten, want hy wilde we
ten of wy het wel waren. Dat dach
ten we tenminste. Maar de man
richtte zich prompt tot de chauf
feur en vroeg: „Bent u misschien
mynheer KloostermanNou.
hy was het. Een kennis. We heb
ben er veel plezier om gehad".
Van (dies
Dit seizoen gaat die platendraaie-
ry dus weer door. Verder gaat Kees
Schilperoort een quiz doen in de
vervanger van Tierlantijnen",
welke door Marcel Thielemans on
der de titel „Rieleksen" voor de
microfoon zal worden gebracht. En
hy blyft medewerker aan het op
zaterdagochtend veel beluisterde
genoeglyke programma ..Djinn".
Drieëneenhalf uur gemakkelyk
aansprekende stof.
„Een heeriyk programmaatje",
meent Kees Schilperoort. Veel mu
ziekjes en wat interviewtjes. Steeds
erg kort. Een tikkeltje actualiteit.
Alles in de lichte toets. Soms vra
gen ze wel eens of dat wel kan.
Zo populair en zo lang op zo'n
mooie zendtyd. Waarom niet? We
wel lichte muziek te horen is. En
als je het zwaarder maakt, beter
misschien, nu dan pakken ze de
knop en zoeken wat anders Waar
wel lirhte muziek te horen is. En
die kan je wel vinden. Bovendien
vind ik het heeriyk. dat het nog
een van de weinige programma's is.
die rechtstreeks wordt uitgezonden.
Met alle spontaniteit daaraan ver
bonden. Met versprekingen en wat
daarbij hoort. Maar dat kan ook
aardig zyn. De rest zit haast alle
maal in blik".
Kees Schilperoort weet nog niet,
wat er zo in de loop van het jaar
nog by zal komen. Het aal wel wat
zyn. De SFS-actle. Reportages voor
de Zonnebloem. En nog meer.
„Ach, Je loopt in zo'n studio
rond en dan heeft een ander wel
eens iemand nodig. Als het even
kan. help je dan. Ik ben toch im
mers In vaste dienst
KOOS POST.
Een aanstekelijke lach breidt
zich uit over Kees Schilper-
oorts gezicht.
„Het was ook zo gek. Er
werd gebeld. Toevallig was ik
een keer thuis en deed open.
Er stond een wildvreemde
vrouw op de stoep. Ze had een
nogal beduimeld jochie aan de
hand. Misschien heb ik wat
dom verbaasd staan staren,
want ze stak meteen van wal.
voor deed. was het regerings
programma voor de strydkrachten.
In een van die uitzendingen trad
ik met Ger de Roos en zijn Orkest
zonder Naam op. Ik stond in een
boerenpakje als Gait Jan Kruut-
moes achter de microfoon. Een jaar
later moest Ger met een boeren-
kapelletje optreden. Of ik er wat
voor voelde in dat boeren-
kostuumpje aan te kondigen. Na
tuurlijk wilde ik dat. De bedoeling
was voor één keer. Maar de Bieten-
bouwers met Gait Jan Kruutmoes
hebben het tien jaar uitgehouden.
Het werd gewoon een rage. Overal
vlogen de 'ooerenkapelletjes als
paddestoelen uit de grond. En van
het een kwam het ander. Ik werd
voor de KRO conferencier en quiz
master. Het groeide my boven het
hoofd. Want nog steeds zat ik van
's ochtends negen tot 's avonds vyf
op kantoor. En dan stond vaak de
bus met Bietenbouwers voor het pa
leis op mij te wachten. Vanzelf
sprekend laat thuis. En dan nog
zo'n vier of vyf keer per week naar
Hilversum voor uitzendingen. Het
moest spaak lopen. Dat deed het
ook. Ik werd beroerd. De dokter
zei: „Je moet die radio maar la
ten schieten". De man had gelyk,
maar ik liet liever 't Loo vallen.
Dus ging ik naar de KRO en her
innerde ze daar aan vroegere aan
biedingen. Maar alleen in vaste
dienst, bepaalde ik Als los mede
werker. daarvoor bedankte ik. Zon
der enige zekerheid, neen hoor.
Daarvoor was ik nog net teveel
ambtenaar. Ik ben zover ik weet
de enige niet-katholiek in vaste
dienst by de KRO. Ik heb er nog
nooit last van ondervonden. Tegen
myn collega's zeg ik altyd: „Ach.
ze hebben jullie om je geloof ge
nomen. mij om -myn capaciteiten".
Geen spijt
Dat is nu zo'n zeTen jaar geleden.
Men behoeft Kees Schilperoort,
Naar de oproep
Van de Houtvesteryen naar de
KRO. Het lykt een wat vreemde
stap.
„Nu ja. zo gek als het lykt. was
het nu ook weer niet. Ik heb als
amateur altyd veel tekstjes ge
schreven. Die stuurde ik af en toe
naar de omroep. Soms hele pro
gramma's, meestal liedjes of
schetsjes. Ze werden vaak geno
men. Als ik nu een la opruim en ik
kom zulke dingen tegen, dan schrik
ik er gewoon van. Ik kan nu niet
meer snappen, dat ze er toen om
gelachen hebben en er nog geld
voor betaalde ook. We zouden ze in
deze tijd beslist niet meer nemen,
dat verzeker ik.
In de oorlogsjaren ben ik ook
begonnen als amateur-conferencier.
De eerste avond by een tennisclub.
Je mocht toen niet dansen en er
Kees Schilperoort in de tuin met zijn vrouw (links) en de drie kinderen: Annemieke (17),
Marjan (13) en Kees (9).
liet ik mijn lekst liggen. Die von
den ze en toen belden ze mij later
op. „Wat jij wilt doen, dat kunnen
we zelf wel. Maar je kunt teksten
schryven en daar hebben we meer
belangstelling voor". Ik mocht wat
maken voor Jan Hahn, je weet wel:
Peter Pech. En na een tijdje kreeg
ik van hem toestemming om wat
voor de microfoon te babbelen als
conferencier. Eyjin zo begon het.
Maar toen Jan Hahn vertrok moest
ik ook gaan. Er kwamen anderen
en die kozen andere medewerkers".
Coil
Jon Kniitmoes
Het. kost geen moeite deze gezel
lige en gemoedeiyke verteller op
gang te houden.
„Het enige, waar ik nog wat
„Je kunt eigenlyk niet zo van
een school naar een omroep Je
moet een wat bredere ervaring heb
ben. Je vindt bij ons dan ook ner
gens zulke personen, behoudens een
enkele omroeper. Neen hoor. ik heb
gestudeerd voor gemeente-admini
stratie. Daar kykt u van op niet?
Nu ja. het was maar een blauwe
maandag. Toen ik van de hbs
kwam. mocht ik beginnen in het
gemeentehuis van Lochem Als vo
lontair. Ja. dat was een hele gunst.
In die tyd lagen de baantjes niet
voor het opscheppen. Via een wa
gonlading kruiwagens ben ik daar
terecht gekomen. We woonden toen
in Apeldoorn. De gemeente-secreta
ris zou mij voor veel geld bijwer
ken voor het diploma gemeente
administratie. Mijn vader, zelf
ambtenaar, was in de wolken. „Dan
kan je burgemeester worden
meende hij. In december begon ik.
In februari gaf ik er de brui aan.
„Word zelf maar burgemeester",
adviseerde ik myn vader. Ik ging
naar Amsterdam. Economie stude
ren.
Maar verder dan myn kandi
daatsexamen ben ik niet kunnen
komen. In de oorlog voelde ik er
namelyk niets voor om de loyali
teitsverklaring te tekenen. E11 het
baantje, dat ik daarna eigenlyk als
een onderduikadres accepteerde,
werd ook na de oorlog een blijvertje.
By de Koninkiyke HoutvesteryIk
ben myn vader later opgevolgd als
assistent van de intendance van
het paleis ,,'t Loo". Een functie, die
ook myn grootvader had vervuld."
moest toch wat gezelligheid zyn.
Daar moest ik dan maar voor zor
gen. Na de oorlog kwamen er van
zelf meer feestavonden. Ik kreeg
de ervaring. En op een gegeven mo
ment vond ik myzelf zo goed. dat
ik dacht, dat ze by de omroep de
vingers wel zouden aflikken als ze
mij zagen en hoorden. Dus liet ik
ze weten van myn prestaties. Ik
mocht inderdaad eens komen. Ik
wilde een eindeloze ballade voor
dragen. Ik had wel voor anderhalf
uur by mij.
Ik kreeg drie minuten. In een
zaal vol met mensen. Het werd een
kolossale sof. Toch ben ik door die
vreemde voorstelling by de omroep
gekomen. Want in mijn zenuwen
