Nederlands showechtpaar no. 1
Berry
Kievits - Gerard Walden
Ondanks het„mijnheer Walden van de televisie
IS ANGST
VOOR T.V.
NOG NIET
DE BAAS
Zaterdag 20 juli 1963
Uit Frankrijk komen niet
leen chansonniers, maar
zangers die men crooners not
Het onderscheid dat
maakt, hangt niet van de
of vrouw af, maar van het r
pertoire hoofdzakelijk. Fran
crooners zijn Amerikaans
oriënteerdHun voorman is
laatste tijd de dertigjarige fi
rijzenaar Sacha Distel, die
internationaal hekend was q
jazzgitarist voordat hijzelf
1958 ontdekte dat hij kon zir,
gen. Goed kon zingen. Zoa
men kan horen, als men 24
nieuwe langspeelplaat "Fro
Paris with love" draait. Sacl
heeft, zelfs als hij heel zwo
een romantisch liedje als "Do
again" zingt, een manneliji
donker getimbreerde, buigzai
stem. De twaalf nummers d
hij op deze plaat brengt, zijn
lemaal evergreens, waarom
All of you. People ivill say, Lel
do it. 's Wonderful, Cheek
cheek en Too close for comfoi
De begeleiding door het orkt
van Ray Ellis is smaakvol
pittig R.C.A.
We blijven nog even in de Vjjl
Republiek in het gezelschap vi
twee rasechte chansonniers. Ti
zangers wier namen geen nadi
toelchting behoeven: Gilbert B en
caud en George Brassens. Van B kui
caud is dezer dagen een single
de Nederlandse markt gebrad
waarvan beide plaatzijden het aa
horen dubbel en dwars waard zfy
een stemmig "Mere douloureuse"i
een indringend vertolkt, meed
pend "Va t'en loin" met een hela
ietwat zwijmelend slot (His Ma
ter's Voice).
De dichterlijke fantasie van Bn
sens is onuitputtelijk. Aan
reeds uitgebreide oeuvre heeft h
vier knappe chansons toegevoi
die zijn te beluisteren op een F
lips-e.p. Het zijn La complainte
filies de joie, La fille k cent sou
Tonton Nestor en Le temps paai
Vooral de klacht van de melaji
van plezier, een klacht die hai
clientèle betreft, is een poëtisd
conference van dergelijk gehal
.3
dat men het wel wat bekend vooi
komende melodietje graag op
koop toe neemt.
Chubby Checker krijgt niet
noeg van de limbo. Na zijn "Limb
Party" heeft hij een langspeelplai
gemaakt die „Let's limbo som
more" heet. Zoals bekend is de lim
bo als dans niet nieuw. De muzie
is het evenmin. Rum and coca col
Mama look a boo boo en Peant
Vendor bij voorbeeld zijn oude be
kenden. Maar zoals Chubby dei
liedjes zingt, geven we aan de lim
bo verre de voorkeur boven twls
en madison (Parkway t.
Een andere langspeelplaat v
hetzelfde formaat <25 cm) is
maakt door onze bloedeigen Wi
Schobben, zijn gouden trompet
zyn orkest. Tien nummers die Will
het afgelopen jaar in de hitparad
heeft geblazen, staan er op. Not
men we El Mexicano. The lonë
buil, Maria de Bahia, El soldado
Leoita en Einmal weht der Süd
wind wieder (Artone).
nie
tot
A SU
ho
Een duo dat jaren geleden grol
triomfen vierde met How high ti
moon. The world is waiting for tt
sunrise en Vaya con Dios, vormi
u heeft het al geraden Lt
Paul en Mary Ford, de gitarist t
de zangeres, bekend geworden da
hun drie- of vierdubbelopnamen.
Zij zijn weer terug op de platen
markt en ze werken nog steeds vol
gens hetzelfde procédé. Het laatst
neemt niet weg, dat Gentle is ya
love en Move along baby ons ha
wat prettiger in de oren klinke
dan de meeste prestaties van
jonge garde (C.B.S.).
Eydie Gormé, aan wie wij on
langs een uitvoerig artikel hebbe
gewijd, vraagt de aandacht
een heel lief gezongen "Fly me t
the moon' en het vijf jaar geledei
erg populaire „I'm yours" (ABC
Paramount).
Speciaal voor de teenagers
slotte: een gekruid 'There goes tb,
heart again" van Fats Domino mt
op de keerzijde "Can't go on witb
out you" (ABC-Paramount).
„Ochu bent mijnheer Walden van de tele
visie
Met deze uitroep werd Gerard Walden (54) onlangs
begroet, toen hij met zijn vrouw Berry Kievits in de
Noord holland se badplaats Bergen een huis voor de
zomermaanden kwam huren.
„Van de televisie
Welk een indringende macht heeft toch dit jonge
medium. Van 1946 af zetten de Waldens ieder jaar
een nieuwe revue of musical op de planken. Ze sjou
wen er mee het hele land rond. Geen stad is te groot,
geen dorp te klein. Pas in het afgelopen seizoen zijn
zij daarnaast ook op het beeldscherm verschenen.
Maar toch is het nu „Walden van de televisie
Ze hebben zich ondanks alle aan
biedingen lang tegen een tv-optre-
den verzet, bang als zij waren om
het publiek te overvoeren. Tot zij
zich toch meegesleept zagen door
de enorme zuigkracht.
„Het is eigenlijk geleidelijk
gegaan. In 1953 kwamen we bij de
KRO. Sindsdien hebben we negen
revues en één musical gebracht. De
eerste vijf zes Jaar ging het goed.
Toen konden we doen, wat we wil
den. Daarna kwam de KRO met ar
tiesten, die „zo populair waren ge-^
worden door de radio1*'. Vervolgens'
werd het „zó bekend van de televi
sie". En dan word je onwillekeurig
opgeslokt. Dus toen Tom Manders
ons als zoveelste vroeg om toch ook
eens mee te doen hebben we maar
ja gezegd. Maar voor de camera
doen we niet het werk, dat we op
de planken brengen. Daar passen
we wel voor op. We acteren nu.
Iedere keer in een andere huid.
Dat vinden we echt fijn. En we ho
pen het steeds meer te mogen doen.
We denken, dat het publiek ons
dan niet zo snel zat is, welk gevaar
erg groot zou zijn als we als caba
ret-artiest voor de televisie zouden
komen. Dan moet Je met steeds de
zelfde persoonlijkheid de kijkers
weten te boeien. En er zijn voor
beelden genoeg om te bewijzen, dat
dat een hachelijke onderneming is.
Het publiek is wreed. Zo plaatst
het Je op een voetstuk, zo laat het
je vallen als een gloeiende kool",
leggen ze uit.
Geen ervaring
Nooit een show dus van dit in
het revuewerk geroutineerde duo op
onze beeldbuizen? Zelfs niet een of
tweemaal in een seizoen, waarmee
het gevaar van teveel wel tot een
minimum is gereduceerd?
„We durven niet", geeft Berry
Kievits eerlijk toe. „Het is ons ai zo
vaak gevraagd. Maar we missen er
varing. Tom Manders b.v. ik
noem hem, omdat we met hem heb
ben samengewerkt ziet meteen
of ergens een aardig plaatje inzit.
Een beetje zus, een beetje zo en het
is voor elkaar. Dat inzicht hebben
we nog niet. Oh Ja, op het toneel
weet ik alles. Zo'n decor, zo'n be
lichting. zo'n kostuumpje, dat is ge
sneden koek. Dat heb ik in al die
jaren wel onder de knie gekregen.
Maar bij de televisie ben ik zover
nog niet. En als ik er eenmaal ben,
misschien ben ik dan alweer te
oud?"
Het kost enige moeite om zich
voor te stellen, dat Berry Kievits
kortgeleden een kroonjaar heeft
voltooid. Want op dat beruchte
kruispunt zal Abraham beslist
weinig vrouwen ontmoet hebben,
die de last van een halve eeuw met
zoveel jeugdige charme dragen.
Berry Kievits is ook in het dage
lijks leven de uitbundig vitale per
soonlijkheid, die we van de plan
ken kerihen Herhaaldelijk schalt
haar aanstekelijke lach over het
terrasje in haar Bergens vakantie
adres, waar we het bijzonder ge
animeerde gesprek met haar en
haar man hadden. Toen we kwa
men zat hij in korte broek en open
shirt, zij liep rond in een knalrode
lange broek en een vlot blauw jak.
„In de vakantie zoeken wij
rust en gemak", verklaart zij haar
weinig conventionele dracht. „We
willen ons eigen leven leiden. Pu
bliciteit? Goed. Dat hoort er nu
eenmaal bij. Zover het een onder--
deel van ons werk is, willen we het
aanvaarden. Maar meer niet. Als ik
in een oude broek en blouse wil
lopen, doe ik dat. Dan pieker ik er
niet over, dat iemand mij mis
schien ergens zou kunnen herken
nen.' En wat dan nog? Sommige
collega's zie Je met het stygen van
hun ster veranderen. Ze „spelen"
de gehele dag artiest. Daar bedank
ik voor. Thuis wil ik gewoon mij
zelf zijn", zegt Berry Kievits gede
cideerd.
„Daarom hebben we ook ons
buitenhuisje aan de Vinkeveense
Plassen we wonen normaal in
Amsterdam aan mijn broer Willy
(juffrouw Snap) overgedaan",
voegt haar man eraan toe. „Daar
zijn teveel artiesten in de buurt. In
de vakantie willen we 'er helemaal
uit zyn. En die rust vinden we
hier".
Herinneringen
Schuilt daarin wellicht de
reden, dat ons onderhoud zo wei
nig heeft van het normale inter
view? Geen vraag- en antwoordspel,
maar een genoeglij'k babbeltje.
Geen gedegen gedocumenteerd re
laas, maar wat gezellig oprakelen
van herinneringen en voorvallen.
Het is moeilijk er een Vaste lijn in
te ontdekken.
Ze leerden elkaar kennen bij Re-
né Sleeswyk. Dat was kort voor de
oorlog. Pas toen die afgelopen was
zijn ze getrouwd.
Zy stond al op de planken, toen
ze amper drie was, hij als be
roeps toen hij de drie kruisjes al
gepasseerd was. Geen wonder. Zij
kwam uit een rasechte artiestenfa
milie. hij niet. Berry Kievits kreeg
het vak als het ware met de pap
lepel ingegoten van grootouders en
ouders. De laatsten brachten gelief
de draken als „De twee wezen" en
„Blanke slavinnen" voor het voet
licht. Toen er een kinderrolletje be
zet moest worden, was dat natuur
lijk voor de kleine Berry. Op tien
jarige leeftijd annonceerde men
haar als „Neerlands jongste caba
retière". Wanneer de politie kwam.
moest ze snel achter de coulissen
worden weggemoffeld Via
operette <..op zestienjarige leeftyd
hebben ik de vier vrouwelijke rollen
in Rosemary gespeeld, waaronder
zelfs èén van zeventig jaar"), het
volkstoneel <„van de Boubers heb
ik zoveel geleerd"), de Davids-re-
vue en het grote toneel onder lei
ding van Paul Steenbergen kwam
ze in 1939 bij Ftené Sleeswijk' in
Amsterdam terecht.
Daar waren toen ook de gebroe
ders Willy en Gerard Walden, die
zich op eigen benen een weg naar
het vak hadden moeten banen. Zij
waren de zoons van levensverzeke
ringsagent KaldewaaU uit de Am
sterdamse „PÜP". een komiek in
het gewone leven, maar niet bij
machte om zijn zoons by te staan
in hun artistieke aspiraties, die ze
aanvankelijk alleen als amateurs,
De aanstekelijke schater
lach, waarmee Berry Kievits
(boven) al talloze malen het
publiek in ontelbare Neder
landse zalen op haar hand
heeft gekregen, klonk tijdens
ons gesprek ook diverse ma
len over het terrasje van de
woning, waarin het echtpaar
Walden van een vakantie in
de Noordhollandse badplaats
Bergen genoot.
Toen het bekende arties-
lènduo (links) op de drem
pel van de openslaande deu
ren wilde poseren voor onze
fotogrqaf, wilde de hond ook
wel eens weten, wat al die
vreemde drukte te beduiden
had. „Hij gaat overal mee
naar toe. Naar elke voorstel
ling. Hij zoekt meteen een
plekje op en blijft daar dood
stil liggen. Tot de muziek
van de finale klinkt. Dat
weet hij feilloos en dan staat
hij ons op te wachten om zo
snel mogelijk naar huis te
gaan", vertelde Gerard Wal
den.
Voor Canadezen
De oorlog was nog maar net
voorby of er stonden Canadezen,
die in Velsen gelegerd waren, op de
stoep. Of ze een show konden ver
zorgen? Wanneer? Morgenavond.
Ze zeiden ja, maar het heeft'heel
wat moeite gekost om het voor el
kaar te boksen. Die inspanningen
werden echter goed betaald. Met...
sloffen sigaretten.
Toen werd Gerard en Berry ge
vraagd of ze ook voor de troepen
op tournee konden gaan. In het
begin van de week zouden ze steeds
horen, waar ze naartoe moesten.
„Natuurlijk zeiden we: O.K.
Maar zo kon het gebeuren, dat ik
ergens kwam en me netjes bij de
commandant ging melden. „Wat
kom je doen?", vroeg die met een
gezicht als een vraagteken. „Een
show brengen? Man, dan kan niet.
Er staat voor vanavond dansen op
het programma". Nou en dan hesen
we de dertig man en al het mate
riaal maar weer in de wagens en
gingen netjes naar huis. Als krui
deniers. die „met nodig" hadden
gehoord. Maar de betaling ging ge
woon door", lacht Gerard.
„Je kon trouwens toch gekke
dingen beleven. Zo hadden we er
gens gespeeld en we wilden net
danken voor het applaus, toen allen
als één man opstonden, zich met
stoel en al omdraaiden en weer
gingen zitten. We stonden als het
ware voor hun ruggen te buigen.
Meteen gingen de lichten uit en
begon een film op een groot wit
doek aan de andere kant van de
ruimte te draaien. Daar ze niet eens
de tijd namen om het gordijn neer
te laten, hebben we maar stoelen
genomen en zijn op ons gemak ook
gaan zitten kijken, 't Was heerlijk.
Onze eerste Amerikaanse film na
de oorlog. Danny Kayes „Wonder
man".
Eigen troep
Het jaar daarop in 1946 dus
vormde het echtpaar Walden een
eigen gezelschap. Met een revue
gingen zy op stap. Zeven jaar voor
eigen risico, daarna onder de vleu
gelen van de KRO.
„In totaal hebben we meer
dan vijftien revues in elkaar gezet.
We deden altijd alles zelf. We en
gageerden medewerkers, ontwier
pen decors, kostuums, enfin, alles
wat er zo bij hoort. We hebben zelfs
veel sketches zelf geschreven, hoe
wel lang niet alle. Elk jaar gaan we
ook naar het buitenland op zoek
naar nieuwe ideeën. Maar je haalt
daar niet zoveel weg. Vooral, omdat
de humor vaak zo heel anders is.
Dat hebben we trouwens al ge
merkt, toen we nog voor de Cana
dezen optraden. We brachten daar
natuurlijk vooral sketches, die we
al eens eerder hadden gedaan. We
hadden ze laten vertalen. Maar dan
viel het steeds weer op, dat vrijwel
niemand een spier vertrok, waar
Nederlanders hadden gebruld en
dat ze gierden, waar landgenoten
nooit hadden gereageerd. „Als ze
maar plezier hebben", zeiden we
dan in het Nederlands tegen elkaar
en gingen prompt in het Engels
verder, heel nieuwsgierig, waar de
volgende onverwachte lachexplosie
zou vallen".
In die zeventien jaar hebben ze
met hun revues in de uiteenlo-
pendste plaatsen gespeeld. In
fraaie schouwburgen en rokerige
zaaltjes.
„Het is beslist niet zo, dat je
in de mooiste theaters ook het fyn-
ste werkt. Vaak heb je juist in die
dorpszaaltjes veel meer contact met
het publiek. En je kan er heerlyk
gekke dingen beleven. Ik herinner
mij alles niet meer zo, maar één
voorval is me bijgebleven. Het was
in zo'n echt bocrendorpje. Die boe
ren legden bij het binnenkomen
allen hun pet op het voetlicht.
Zeker de gewoonte daar. Maar toen
het gordijn met een forse ruk open
getrokken werd, vlogen al die petjes
vrolijk in het rond. 't Was een ge
zoek van jewelste voor ieder zijn
eigen hoofddeksel terug had. Maar
het ijs was meteen gebroken".
In het afgelopen seizoen werd
de revuereeks voor het lerst
onderbroken door een musical.
Wat het volgend jaar zal zijn?
De Waldens weten het nog niet.
Ze willen het althans nog niet
zeggen, want al hebben ze con
tact met de K.R.O., een contract
is nog niet getekend. Maar
het zal wel uitdraaien op een
nieuwe tournee.
En daarnaast natuurlijk nun
tv-activiteiten. Die willen ze
graag continueren. Hij is toch
al „mijnheer Walden van de
televisie
KOOS POST
Het lijkt wel een verliefd
spannetje, maar het enige dat
Shirley en Tony Ronald bindt is
het feit dat zij samen twee aar
dige duetjes zingen op een Im-
■perial-plaatje. Het zijn de lied
jes „Verliefd' verloofd en dan
getrouwd" en „Blondie". Het is
wel toevallig, dat het Haarlemse
zangeresje Shirley, dat vijf jaar
geleden tot de Nederlandse Con-
ny Froboess werd uitgeroepen,
nu deze tivee succesnummers
van Conny zingt. Haar 24-jarige
partner Tony moet het als Arn
hemmer vooral hebben van
Spanje, waar hij al negen lang
speelplaten heeft gemaakt.
Mma&ë -
vJi H
4
maar Willy spoedig ook als beroeps
toonden. Integendeel, de goede
man verheugde zich zeer in het
byzonder over de mooie positie, die
Gerard zich als correspondent in
de vreemde talen had verworven
by een reisbureau. Hoe gaarne Ge
rard zijn broer ook meteen had ge
volgd naar de planken, hy durfde
zyn baan niet weg te gooien.
Oj> straat
De beruchte crisis van de jaren
dertig kwam hem te hulp. Met vele
anderen kwam hy op straat te
staan. Iedereen was de wanhoop
naby, alleen Gerard Walden straal
de. „Ik dankte God op mijn blote
knieën, want nu kon ik gaan doen
wat ik altyd had gewild". Meyer
Hamel hielp hem op weg, maar la
ter stapte hy over naar René Slees
wyk, met wie hy als jongen al had
gespeeld.
Ze zyn altyd goede vrienden ge
bleven. Temeer, omdat Willy en
Gerard Sleeswyk eens uit de brand
hebben geholpen. Dat was in de
dagen, dat de ziekte, die Louis Da
vids heeft gesloopt, zich begon te
openbaren. Louis Davids was de
hoofdpersoop in de revue van Slees,
welke financieel voor een groot deel
ging doorstaan. Tegen het einde
stonden ze in het Amsterdamse Ci
ty Theater.
„Slees had van zeven revues
er één gemaakt. Ook de Annabella's
zaten in de groep. Die hadden goe
de relaties met een vishandelaar,
wat heel wat waard was in die da
gen. Ze zaten nooit zonder vis en
wy ook niet. Maar de enige warm
tebron in het theater, een grote
potkachel achter het toneel, brand
de alleen tydens de voorstelling.
Dus kregen de toeschouwers een
extraatje in de vorm van een zware
baklucht. We hebben toen wat wy-
ting gegeten, ik kan ze nog niet
zien", grinnikt Gerard Walden.
was gebaseerd op de recettes van
de kerstdagen. En juist voor die
feestdagen zakte Louis Davids in
elkaar. Een byna radeloze Sleeswyk
belde de broers Walden uit bed.
„Jullie moeten my helpen", smeek
te hy. Ze hebben het gedaan. Maar
vraag niet hoe. Ze wisten van niets.
In de kleedkamers hoorden ze zo'n
beetje, waar het om draaide. Van
alle hoeken en gaten uit werden ze
tydens hun sketches gesouffleerd.
Als ze het niet verstonden, brulden
ze hard: „Wat zeg je?". De krank
zinnigste dingen haalden ze op de
planken uit. Maar het publiek gier
de en Sleeswyk was gered.
„Hy heeft het nooit vergeten",
verzekert Gerard Walden ons. Bij
Sleeswyk en het Theater Plezier
van Floris Meslier (o.a. met Toon
Hermans) hebben ze de oorlogsja
ren zo goed en zo kwaad als het
