HERMAN EMM INK -
j Zijn carrière in
j de Oost begonnen
Frank Sinatra junior j
in vaders voetsporen j
Lichte muze doet met de mode mee
PUNCTUEEL EN
CONSCIËNTIEUS
bounties
V-MOE
CJN iaat
Vraat
ZANGER - OMROEPER - QUIZMASTER - MANAGER
J>gericht 1 maart 1860
Woensdag 10 april 1963
Zesde blad no. 30929
aan, terwijl Herman Emmink als
zanger achter de microfoon ging
staan. De reacties van de luiste
raars waren onverwacht leuk, zo
heel verwonderlijk was dat ook weer
niet, want Herman Emmink had de
muziekschool van het Amsterdams
Conservatorium met vrucht door
lopen en had daarnaast nog zes
jaar privé-zangles achter de mg.
Trouwens, het zou niets voor de
serieuze jongeman geweest zijn om
daar zo geheel onvoorbereid achter
de microfoon te stappen. Dat
strookt niet met zijn karakter. Nu
neg acht jaar na zijn debuut al:
professional-zanger zal hij nooit
en te nimmer onvoorbereid naar
een optreden gaan. Of dat nu in de
zaal. voor de racLo of voor een pla-
tenopname Is. En hoe bekend het
programma hem ook is.
Wat daar een tijd mee gemoeid is,
begrijpen we beter, als Herman Em
mink ons een opsomming geeft van
zijn vele activiteiten. We laten
hierbij zijn televisie-optreden buiten
beschouwing, omdat dit nogal onge
regeld is.
99
,lluiszanger
f,Zit mijn das goed?'' lijkt Herman Emmink te vragen, als de
ograaf een plaatje schiet, terwijl hij ons zijn plakboeken toont.
.Herman Emmink wordt vaak
Ie zingende omroeper'' ge-
lemd. Eigenlijk is dat niet
ed. ..De omroepende zanger"
u al beter zijn. Maar dan nog
brdt er niet voldoende recht
idaan aan de vele andere acti-
leiten. die deze bekende blon-
figuur uit de wereld van
eerlands lichte muze tentoon-
reidt.
jarenlang loerkte hij als d'sc-
tkey voor Radio Luxemburg
portgeleden brak hij als quiz-
ister een wereldrecord door
(or de vijfhonderdste maal in
t commercieel radioprogram-
ozijn vraag- en antwoordspel-
|e te leiden.
In dan zijn iverk als manager
I administrateur van het thea-
ïrbureau-impreseriaat-er.sem-
„De Toverfluit" in Hilver-
Wanneer men dan nog de
htheid kent. waarmede Her-
pn Emmink alles, wat hij on-
neemt, pleegt te doen. dan
i men begrijpen, dat hij tijd
lort komt.
,A1 heb je zestien leuke uitzen-
igen gemaakt en je maakt drie
ite, dan lig je eruit. De mensen
b hard. Ik vind het leuk, dat ik
nu in ben. En ik pak het met
ibei mijn handen. Maar na de
tste show in mei scheiden we er
voorlopig even mee uit. Er
at nog veel werk voor volgend
r. Maar de televisie laten we
ar even rusten."
>it vertelde deze week Piet van
nbergen «de „helft" van het te-
sie-duo The Mounties) terwyl
een lunchroom van een Haar-
warenhuis een klein middag-
al naar binnen werkte.
Srgens gaat het dood. Jp kunt
t iedere maand even goed zijn
we moeten er wel een jaar mee
cheiden".
"he Mounties hebben hun roem
de televisie te danken. Rudi
rrell <„Ik ?n Rudi al uit mijn
iteurtyd") haalde deze Haar-
ise humoristen in zijn televisie-
ws en wat meer zegt, hand-
ifde hen daar omdat zij een on-
wacht succes bleken te zijn
ee jaar verschenen ze regelmatig
bet scherm en Nederland leerde
gezichten kennen. Zo goed
s. dat ze dagelijks ondervinden
het betekent in Nederland be-
d te zijn. Onder ons gesprek
nt een groepje meisjes naderbij
uifelen. Of ze een handtekening
meneer mochten hebben. Me-
r wil wel. „Niet verkopen jon-
s", zegt hij.
et optreden van The Mounties
ir de televisie is dus bijna afge-
en.
Als je weet" vertelt de heer Van
nbergen „wat je soms meemaakt
zo'n uitzending bellen ze altijd
n vrouw op. De gekste opmer-
gen hoort ze dan En de brieven
je krijgt, bedelbrieven, ze gaan
op je gemoed werken. Af en toe
iet wel angstig.'
tevrouw Van Bambergen die te-
over haar man aan het tafeltje
vult dit aan: „Na de uitzending
f ik altijd op voor de telefoon
Iers bellen ze mij mijn bed uit.
'endien belt Piet altijd op na de
sending: hoe of ik het vond."
Zo ligt er al anderhalf jaar een
uitnodiging te wachten om op te
treden voor de Fin: c radio en tele
visie. Hij zou er dolgraag gehoor
aan geven. Maar door andere af
spraken moest dit uitstapje steeds
verschoven worden. Nu weer naar
het einde van dit jaar. En het is
nog maar de vraag of het er dan
van zal komen.
Want er is hier zoveel te doen
voor deze ex-Amsterdammer, wiens
wiegje in het hart van de Jordaan
heeft gestaan, waar zijn vader een
goed lopende handel in behangsel
papier dreef. Al heel jong droomde
Herman van een carrière bij de ra
dio. Als omroeper. Maar in Neder
land kreeg hij aanvankelijk geen
kans. Als militair in Indonesië ging
het beter. Hij was nog maar vijf da
gen in de Oost of het cabaretgroep
je, waarvan hij deel had uitgemaakt
aan boord van het schip, dat hem
en zijn collega's naar de „gordel van
smaragd" had gebracht, stond voor
de microfoon van Radio-Menado.
Na afloop van de uitzending
vroeg de sergeant-programmaleider
prompt of Herman er iets voor
voelde omroeper te worden. Of deze
wilde! Na twee maanden werd het
een vast contract En het bleef niet
bij omroepen alleen. Heiman leerde
er heel wat van het radiovak gedu
rende de tweeënhalf jaar, dat hij
daar werkte. Zoveel, dat hij na zijn
repatriëring in maart 1950 wel
dacht in Hilversum aan de slag te
kunnen. Maar zo gemakkelijk ging
dat niet. In arren moede accepteer
de hij een kantoorbaan, maar bleef
doorgaan met solliciteren bij de
pmroepverenigingen. De VARA be
loonde zijn uithoudingsvermogen
Herman Emmink werd omroeper.
Overstapje
De overgang naar zanger begon
eigenlijk met een grapje. Normaal
zong Peter de Boorder bij Johan
Jongs „Flierefluiters" Ze hebben
toen eens voor de aardigheid de rol
len omgedraaid. Peter kondigde
Voor de radio kan men hem ech
ter herhaaldelijk horen. Als „huis-
zanger van de AVRO, maar ook als
gastsolist bij andere omroepen. En
daarbij valt hij nog vaak in als om
roeper, wanneer de AVRO door
ziekte of anderzins met gebrek aan
krachten te kampen heeft. Vorig
jaar zomer betekende dat nog heel
wat extra werk.
Daarnaast treedt Herman Em
mink heel dikwijls op in zalen over
al in ons land, veelal als bariton in
het ensemble „De Toverfluit", dat
het programma „Met Mozart aan
de wandel" brengt. Hieraan werken
verder mee de sopraan Aukje Kar-
semeyer, Pierre Palla aan de piano
en Hermans onafscheidelijke vriend,
compagnon en collega Wim Verha
gen ivoordracht). Voor de pauze
wordt Mozart uitvoerig belicht en
gezongen. Na de pauze brengt het
zelfde kwartet een gevariëerd pro
gramma met werkjes uit operettes,
musicals en dergelijke. Het pro
gramma heeft al vele lovende pers
kritieken kunnen veroveren. Met
opzet worden al te populaire liedjes
na de pauze vermeden om niet een
te scherp contrast met Mozarts
werk te creëren. Maar vaak gebeurt
het, dat Herman Emmink er niet
onderuit komt en door het dringen
de verzoek wordt gedwongen het
lied te brengen, dat nooit op de
hitparade is verschenen, maar na
zes jaar nog steeds graag gehoord
wordt: „Tulpen uit Amsterdam"
Nog altijd worden er duizenden
grammofoonplaten per jaar van dit
nummer verkocht!
In Duitsland
Geen wonder, dat Herman hoopt,
dat de plaat, die hij kortgeleden in
Keulen heeft opgenomen, eenzelfde
grote aftrek zal vinden. „Die grosze
Sehnsucht". een Grieks melodietje
aan de ene kant en de Duitse ver
sie van Jan Vuiks „Alladin" op de
andere zijde. De opnamen gingen
met Duitse grondigheid. Twaalf uur
zijn ze bezig geweest. En dat, terwijl
alles toch heel vlot en soepel ver
liep. Eerst was het orkest aan de
beurt. Repeteren, repeteren en dan
opnemen. De hele ochtend was
daarmee gemoeid. En de solist maar
luisteren. Dat is verplicht want de
middag was voor hem gereserveerd.
Zijn stem wordt later „ingedubbed"
zoals dat heet.
„Er hoort ook nog een koor bij.
Maar dat heb ik niet eens gezien
Ik weet dus zelf niet. hoe het zal
klinken. Maar ze waren in Duits
land erg enthousiast. Ze hadden er
goede hoop op. We zullen maar af
wachten".
Radio Luxemburg
Herman Emminks contact met
Radio-Luxemburg dateert van 1957.
Toen kreeg hij een 20-minutenpro-
grammaatje „Duizend vrolijke no
ten" Een praatje met een plaatje
Het vormde als het ware de
springplank naar een programma,
dat bU het begin maar voor één
jaar was bedoeld, maar inmiddels al
drie jaar met succes loopt en waar
van het einde nog niet in zicht is:
een actualiteitenquiz in een uitzen
ding van een benzinemaatschappij
Al 500 maal vuurde Herman Em
mink zijn uit kranten en tijdschrif
ten gehaalde vragen af op automo
bilisten, die bij een bepaald benzine
station kwamen tanken. Drie keer
per week. En steeds ergens anders.
„Het leukste is zoiets in een
klein plaatsje. Daar staat dan alles
op zijn kop. In de grotere steden
bepaalt zo'n gebeurtenis zich tot
één straat, maar in de kleinere
loopt het gehele dorpje uit. Het is
erg leuk werk. Je krijgt soms de
zonderlingste antwoorden. Als ik de
naam van een Nederlandse minis
ter vraag, krijg ik soms Colijn ja
zelfs een heer Kennedy te horen
En ik mag niet met mijn ogen knip
peren als iemand b.v. Himmler als
een Duits minister meent te ken
nen of van Rembrandt een dichter
maakt. Zo zou je kunnen doorgaan.
De grappigste reacties. Maar die
spontane dingen zün juist zo aardig
Daarom zullen we zulke antwoor
den er niet gauw uitknippen".
Drie keer per week stelt de blonde
zanger zijn vragen, die hij telkens
uit de kranten moet opdiepen.
„Hoe laat het ook is als ik
's avonds thuis komt, ik zal niet
naar bed gaan voor ik mfjn vragen
op papier heb staan", merkt Her
man op. Voor ons eigenlijk ten
overvloede. Hij had het niet be
hoeven te zeggen. We hadden niet
anders verwacht. In het langdurige
gesprek, dat we met hem hadden
hebben we herhaaldelijk zijn diep
geworteld gevoel voor regelmaat en
orde kunnen proeven.
Zo kan hü het bijvoorbeeld met
goed begrijpen, dat zovele jongens
en meisjes „het vak" durven binnen
te stappen zonder de minste notie
van muziek.
„Man, ze staan zelfs stomver
baasd als ze bemerken, dat je mu
ziek kunt lezen. Ze hebben niet de
minste ondergrond. Geen schim
van een basis om op te bouwen. Een
enkeling redt het desondanks, maar
de meesten vliegen er net zo hard
weer uit. Dat kan toch ook niet an
ders?"
Ook privé
De 19-jarige Frank Sinatra, zoon
van de filmacteur en zanger, die
zich de bijnaam „De stem" ver
wierf, stapt in zijn vaders voet
sporen. Hij wordt ook zanger. Hij
begint daar, waar zijn befaamde
vader ook begonnen is: als zan
ger bij een dansorkest, in dit ge
val gevormd door musici, die met
wijlen Tommy Dorsey hebben ge
werkt.
Als zanger bij de trombonist-band
leider zette Frank Sinatra senior
de eerste schreden op een pad,
dat hem naar de miljoenen zou
leiden, die hij thans bezit Hij is
nu toe aan de produktie van zijn
eigen films en platen en heeft een
Oscar in de kast staan.
goede jazz of balladen zingen
Liedjes, die de mensen dierbaar
zijn. zo stel ik het mij voor".
Advies
Nu de zoon
Nu is het de beurt aan zijn zoon
Frank junior. Hoewel nog student,
is deze al enige keren voor de
televisie verschenen. Het orkest,
waarmede Sinatra junior zal zin
gen, zal uit 24 leden bestaan en
geleid worden door Sam Donahue,
die onder Dorsey saxofoon heeft
gespeeld.
Ze zullen oude arrangementen van
liedjes van Sinatra senior gebrui
ken. Liedjes als „I'll never smile
again". „Marie" en „There are
such things". Geen rock 'n roll of
twist voor Frank junior. „Ik wil
Sinatra jr. liet doorschemeren, dat
hij deze stap niet had genomen
zonder advies en toestemming van
zijn vader. „Ik onderneem niets
zonder hem erin te kennen Ook
al was hij mijn vader niet ge
weest. dan nog had ik hem om
raad gevraagd. Hij is de grootste
in zijn klasse en kan op 32 jaar
ervaring bogen".
Frank Sinatra junior lijkt veel op
zijn vader, niet alleen uiterlijk,
maar ook wat stem betreft. Het
zou heel moeilijk voor hem zijn
om zijn stem anders te doen klin
ken. Daarom houdt hij er ook re
kening mee, dat het publiek ver
gelijkingen zal maken en dat men
hem ervan zal beschuldigen, dat
hij zijn vader wil nadoen.
„Maar ik klink nu eenmaal zoals
ik klink. Het beeld, dat mijn va
der van zichzelf heeft gevormd is
honderd procent het zijne. Ik zal
niet proberen het te imiteren. Ik
geloof ook niet. dat ik zoveel emo
tie zal losslaan als hü deed. Maar
ik zal mijn best doen mijn eigen
carrière op te bouwen", is zijn
resoluut commentaar.
Zijn punctualiteit strekt zich niet
alleen uit tot zijn werk. Ook in zijn
priveleven komt men het herhaal
delijk tegen. Zijn eigen woning aan
de Van Oldenbarneveltlaan 61 in
Hilversum getuigt van smaak en
detailgevoel. Zijn ouders wonen be
neden. Boven heeft hij zijn vrijge-
zellenkamers. Sfeervol en harmo
nisch ingericht. Niet te modern.
Niet te klassiek.
„Om een afgezaagde term te
gebruiken: mijn huis is mijn kas
teel. Ik ben erg huiselijk. Ik ga niet
veel uit. En hier heb ik het heerlijk
rustig. Kyk. met een mieters ruim
balkon op de zonkant. Als ik even
een uurtje vrij heb. kan ik daar
neerploffen en van mijn rust ge
nieten. Ik doe het graag. En je hebt
het ook wel een nodig in dit gekke
vak".
Hij laat ons zijn uitgebreide
grammofoonplatencollectie zien
keurig op stapeltjes naar soort,
maat en genre gerangschikt en
zijn vele plakboeken.
Zelden zagen wy iemand, die zijn
carrière zo nauwkeurig en minu
tieus in knipsels, folders, kaartjes
en wat dies meer zij heeft bijgehou
den.
„Ik ben zeker anderhalf jaar
achter met afwerken, maar dat
geeft niets. Als ik er eens tijd voor
kan vinden, zal ik het wel doen. Ik
heb toch alles systematisch opge
borgen. dus het is alleen een kwes
tie van inplakken en inbinden",
merkt hij op, terwijl we verbaasd
naar de dozen kijken, waarin alles
chronologisch achter elkaar staat.
Tussen die vele herinneringen
treffen we ook de blaadjes aan, die
door zijn fanclub zijn uitgegeven.
„Er zijn artiesten, die zeggen
het niet nodig te vinden op fanmail
te antwoorden. Nu, ik wel. Als die
mensen zich de moeite getroosten
om mij te schrijven, dan moet ik
toch zeker de moeite nemen om te
antwoorden. Het is wel eens lastig
populair („bah, wat een poenerig
woord, toch!") te zün, maar het
heeft ook zün voordelen. En eerlek,
ik vind het nog steeds leuk, al is het
soms wat hinderlijk. Maar wy stre
ven er toch naar? Het hoort nu
eenmaal bij ons werk. Daarom, als
iemand vriendelijk wil zün tegen
over mü. dan ben ik het ook tegen
over hem of haar
Minstens even sterk als
dameskleding is de lichte
muziek aan mode onder
hevig. En hèt mode-artikel
van vandaag op de platen-
markt is de bossa nova, de
jazzsamba
Van ,,Desafinado" en
„One note sa7nba", de be
kendste nummers in dit
genre, is de zoveelste versie
van de persen gekomen die
van het Coleman Hawkins
Sextet. Een uitstekend
plaatje van de lyrisch spe
lende tenorsaxofonist, die
begeleid wordt door een bas
sist, twee gitaristen en drie
percussionisten Impulse
Wie de „One note samba"
liever hoort sin gen, kan te
recht bij het in close har
mony' doorknede kwartet
The Hi-Lo's (Artone). Een
pittige pazzsamba is „Bossa
nova USA" van het Dave
Brubeck Quartet, dat de
laatste tijd weer aan popu
lariteit wint, met aan de an
dere kant „This can't be
love" (CBS).
Het zijn echter niet alleen
de jazzmusici die aan deze
nieuwste rage een slordige
stuiver verdienen. Ook hun
collega's uit de lichte sector,
zoals trompettist Willv
Schobben xylofonist Lagues-
tra, profiteren ervan. Maar.
elke samba is nog geen bossa
nova. Schobbens „Maria de
Bahia" en „Si tu vas a Rio"
i Artone) en Laguestra's „Me
xican Hat Dance" (CBS»
hebben namelijk niets met
jazz gemeen, al zijn op het
zichzelf aardige muziekjes.
Meer in de richting zit de
Down Town Jazz Band van
Roefie Hueting met „When
the Saints" en „Alexander's
bossa nova band", twee dixie-
samba's (CBS). En een in
zijn soort heel goed plaatje
is dat van Tippie en The Clo
vers. die met veel overre
dingskracht „Bossa Nova
baby" en „The bossa nova'
zingen (Delta». Besluiten wij
deze opsomming van bosso
nova specials met Eydie Gor-
mé. die haar populariteit af
doet met de woorden „Blame
it on the bossa nova" (CBS).
Geen bossa nova en toch
aan de top van de Ameri
kaanse hitparade. Dat is de
butant Johnny Thunder ge
lukt met zijn „Loop de
loop", een opzwepend vers
waarin Johnny zijn toe
hoorders aanspoort zich in
bochten te wringen. Kenne
lijk een aanstekelijke sport,
want ook in ons land maakt
..Loop de loop" furore
(Delta).
Een andere nieuwe mode in
de lichte muziek, gelanceerd
door de vroegere twist-konins
Chubby Checker, is de limbo
En laten we er meteen aan
toevoegen, dat de calypso
achtige limbo ons heel wat
liever is dan de luidruchtige
twist. „Limbo Party" heet de
langspeelplaat, waarop Chub-
by tien limbo's zingt, waar
onder „Limbo rock". „La r*
Bamba" en het kostelijke
.Man smart, woman smarter"
(Cameo-Parkway).
De limbo heeft trouwens
meer vertolkers onder wie
het enthousiaste trio The
Virginians dat een aardig
plaatje heeft gemaakt met de
titels „Limbo baby" en
„Green back dollars" (Col-
pix). Het laatste nieuws op
dit gebied komt overigens
weer van Chubby zelf, die
(denkend aan zijn portemon
nee?) het advies geeft: „Let,<;
limbo so more" (Cameo-
Parkway
Niet hypermodieus, maai
toch nog steeds in trek zijn
de twist en de madison. Veei
goede muziek heeft de ma-
iison-rage ons niet gebracht
doch een uitzondering moet
worden gemaakt voor .Ma
lison Time" gespeeld door de
combo van jazzpianist Ray
3rvant (CBS).
Het kwartet van de Ita-
iaan Marino Marini kan zo
wel met de madison als met
de twist overweg. Men luis
tere maar eens naar „Madi
son girl" en het gekruide
„Amen twist" (Delta-Du-
rium). Italiaans onstuimig is
„Pregheró" van Adriano Ce-
lentano. „Rome's Elvis Pres
ley" (Clan).
Wie uitgekeken raakt op
het saaie zwarte schellak en
wat kleur wil brengen in
zijn discotheek, moet eens
een plaatje kopen van het
Zweedse label Sonet, dat in
Nederland wordt uitgebracht
door Delta. Op een rood
plaatje spelen The Violents
een vier teenagers sterke gi
taarcombo, „Walk right in"
en „Guitar bolero". Op een
groen exemplaar brengen
zij Violentstheme" en
..When Johnny L. comes
marching" ten gehore. En
op een blauw plaatje
zingt Jerry Williams, bege
leid door The Violents, Hel
lo goodbye" en Allez al-
lez". Wie er na verloop van
tijd op uitgeluisterd is, kan
ze altijd nog aan de muur
hangen
Majorca is niet alleen wegens
zijn zonnige klimaat een heerlijk
eiland om de vakantie door te
brengen. Het bezit ook een rijke
folklore, die overeenkomsten
doch eveneens grote verschillen
vertoont met die van het Spaan
se vasteland. De volksmuziek
van Majorca is een hoofdstuk
apart. Wie van plan is deze zo
mer het eiland te bezoeken, kan
zich alvast enige indruk daarvan
vormen door het plaatje „Fol
klore de Majorque" te draaient
een e.p. met zeven 'korte maar
krachtige' dansen en liederen.
Voor wie niet gaat, biedt dit
feestelijke plaatje in ieder geval
een kleine compensatie (His
Masters's Voice).
We blijven nog even ln de buurt
van Spanje met „Portugiesische
Klange', ondanks de Duitse titel
een e.p. met onvervalste Portugese
muziek. Vier zoetromantische num
mers worden heel melodieus ge
speeld en gezongen door het Trio
Odemira uit Lissabon (Columbia).
Jimmie Rodgers een jonge Ame
rikaan met een sympathieke stem
en een opvallend goede smaak
waar het zijn (lichte) repertoire be
treft. Een half jaar geleden vierde
hij triomfen met het verrukkelijke
volkswijsje „In an English country
garden". Hü is nu terug op de pla-
tenmarkt met twee liedjes van het
zelfde genre en hetzelfde kaliber:
„Hush little baby" en „John
Brown's baby" (Roulette).
Geen twee zangeressen alle an
dere zusjes en „zusjes" ten spyt
die zozeer een duo vormen als The
Barry Sisters Heel toepasselijk is
dan ook de titel van hun nieuwe
langspeelplaat: „We belong toge
ther". Populair geworden als ver
tolksters van jiddische liedjes, laten
zij op deze l.p. horen ook met het
Amerikaanse repertoire en zelfs met
swingnummers overweg te kunnen.
In totaal twaalf songs, waaronder
..You're nobody". „Nevertheless" het
Griekse „Never on Sunday" en het
Italiaanse „Carina Roulette
De Vrolijke Mijnwerkers heb
ben alle reden om vrolijk te
zijn: zij zijn bijna aan hun tien
de plaatje toe en dat zegt wel
iets over hun populairiteit. Op
hun negende single (aanbevolen
voor bruiloften en partijen) spe
len de drie kompels „Heidelber-
ger polka" en .tfijnwerkerswals"
(CNR).
The Kingston Trio zingt twee
songs uit de film „The new fron
tier", namelük de titelsong, een ty
pisch Texaans liedje, en „Green
back dollar". Heel aardig, maar toch
geen „Tom Dooley" (Capitol).
Wat gebeurt er als een modem
vocaal kwartet laat begeleiden door
een ouderwetse hoempa-kapel? Het
antwoord op deze vraag geven The
Matys Brothers met „Who stole the
keeshka?" en „Portki", twee vlotte,
gezellig gekke nummers (Artone).
Serieuzer maar niet minder vlot
zijn The Spotlight Partners, van
wie melodieuze (gezongen) versies
op de plaat zün vastgelegd van
„The sentimental tonga" en Good
bye Rosemary" (CNR).
Steeds meer Nederlandse arties
ten komen op de plaat. Van de or
ganist Eddy Young, het pseudo
niem van Eddy de Jong, zün kort
na elkaar twee plaatjes uitgebracht.
Een single met „Three o'clock in
the morning" en „Aan de Amster
damse grachten" en een e.p. met
vier Latijnse nummers, waaronder
„Delicado" en „Tico tico" (Artone).
Fred van Amstel. disc jockey van
Radio-Veronica, heeft ook al een
plaatje gemaakt. Als zanger. Wel
iswaar zingt Fred niet zo best. maar
dat is in dit geval niet de hoofd
zaak. „Wie kust Anoeschka?" is de
Nederlandse versie van het eerder
genoemde „Who stole the keeshka0"
en „Hé, wacht even!" is een produkt
van tekstdichter Stan Haag. De tek
sten zün aardig, de begeleiding is
prima (Delta).
Altsaxofonist Bep Rowold speelt
in navolging van trompettist
Willy Schobben een paar duetjes
met zichzelf: ..Now is the hour" en
„Good night, sweetheart, goodnight"
(Artone).
De plaat „The First Family
is nu ook in Nederland verkrijg
baar. Zoals bekend neemt op de
ze l.p., die in Amerika een enorm
succes werd, een groep cabare
tiers de familie Kennedy (John,
Jackie, Robert, Ted en Caroline
ongenadig op de hak. Voor een
uitvoerige bespreking van deze
kostelijke persiflage verwijzen
wij naar Licht Trefpunt van 13
februari.
Een plaatje dat in deze paastiid
op de draaitafel büzonder op zün
plaats is, is een e.p. met vüf kora
len uit de Mattheus Passion van
Johann Sebastion Bach, stülvol
vertolkt door koor en jongenskoor
van de St.-Hedwigs Kathedraal te
Berlün en de Berliner Philharmo-
niker onder leiding van Karl For-
ster. De vüf koralen zün Hereheb
ster Jesu". „Was mein Gott will",
Ich bin's, ich sollte bussen". „Wer
hat dich so geschlagen" en ..Bin ich
gleich von Dir gewichen" (His Mas
ter's Voice).
