HERMAN ILMER:
VIER PLANNEN
„Ik kan goed overweg
met de Indonesiërs
JACHT VAN HENRI
GLIJDT VLOT TE
FORD II
WATER
drive-in-bioscoop
filmen in Brazilië
torengarage in Niee
derde tv-net (films)
FANTASIE OF REALITEIT
Zeer drukke
zondag voor
Kroonprinses
Optimistische zaakgelastigde drsBarkman
in Kaagdorp
rim*
Israël krijgt
Hawks in '64
Echtgenote run de kapitein
verrieht doopplechtigheid
LkiDacti UAüBLAU MAANDAG 8 AFKlL 1868
fan onze Rotterdamse correspond.)
Herman Ilmer gaf Rotterdam
Le jaar geleden een cinerama-
heater. Een paar maanden ge-
tóen heeft hij zijn aandeel in de
feak verkocht.
„Hij zit aan de grond", wisten
bmmigen.
Maar Herman Ilmer zegt: „I'k
fcrveelde me in dit ding. Iedere
teek alleen maar staten contro-
Iren. Zoveel bussen uit Purmer-
hcl. zoveel uit Apeldoorn. Ik
:rveelde me en ik kon geld
rijgen, veel geld. En daar ben
nog nooit vies van geweest."
Ilmer, in Rotterdam al haast even
endarisch als Zwolsman op lande-
niveau, is dus nog springlevend.
w heeft een grote flat ingericht in
ïiedam. Hjj heeft een huis in Ro-
aan de Via Appia, met een eigen
embad. Hij rydt nog in een grote
to en zijn binnenzak puilt uit van
(betaalde) nota's voor diners, die
r de afgelopen weken met Jan-en
tman heeft gehad. Het is by hem
j als vanouds: bellen, praten, tele-
iferen. reizen. Vier plannen heeft
j op stapel staan. Het kan niet an-
rs: we gaan in de toekomst nog
tl van hem horen.
Hij snuift nieuwe mogelijkheden
dan wordt hy wild. Drie jaar ge
len, aan de vooravond van de Ci-
rama-première, zagen we hem in
tie. Hij sprak met handen en be-
n, gaf een hele one-man-show van
manier, waarop hij de mensen wel
ar binnen zou drukken.
„Ik zal ze eens wat laten zien", zei
j. Hij liet ze wat zien. Met honderd-
kenden zijn ze gekomen. „Hij is
pot", zeggen sommigen. „Hij moest
het laatst een paar gulden leggen
elke Cineramaklant", beweren
deren. Maar zijn antwoord klinkt
ausibel: „Die tent kost twintigdui-
nd gulden in de week. Ik ben van
iture geen rijke jongen, maar al
as ik dat wel, geen mens kan zo'n
ak een paar jaar openhouden als
geen winst inzit. Dat is een ijzeren
st van dit vak, dat weet iedereen,
moest de mensen wel naar Rotter -
m sleuren. Goed, maar ze kwamen,
et busSen en ze brachten heus hun
gen guldens mee".
Avonturier
Ruzie kreeg Ilmer met de Cinera-
a-mensen in New York. Hy ver-
lelde zich („Ik ben een avonturier,
Is wat af is, interesseert me niet
eer") en hij kon een flink bedrag
iet woord „miljoen" valt dan) kry-
n. HU voelde zich een kruidenier
een goed beklante zaak en dat ligt
m niet. Hy liet Cinerama Cinera-
a en begon aan de vier plannen van
mer.
De eersteeen drive-in-bioscoop bij
reda. Hij kan praten als een machi-
maar als hij over die drive-in-
oscoop praat, wordt hij en levert
i de energie van een hele fabrieks-
il. Er is het ontwerp van architect
argry. Daarover praat de Bredase
imeenteraad en daarover moeten
idere instanties nog het nodige zeg-
n. Breda voelt niet voor gemengd
remmen in het bad. dat bij z(jn
annen hoort. Rijkswaterstaat
eest, dat de verkeersveiligheid in
ivaar komt als vlak langs de weg
otterdam—Antwerpen meisjes in
kini gaan baden. Maar Ilmer ziet
hele zaak al voor zich.
Een hotel. „Voor snobs", zegt hij.
„Voor mensen die zich eens lekker
in weelde willen baden. Wat geeft
dat? Laten we eerlijk zijn", zegt
hj „De helft van Nederland staat
toch 's ochtends op met de gedach
te, hoe het de andere helft van
Nederland een poot kan uitdraaien.
Waarom zou ik dan niks aan snobs
mogen verdienen. Ik heb niks
tegen die mensen. Laat iedereen
doen waar hij zin in heeft".
Een hotel dus, met radio en tele-
sie op alle kamers. Met een sport-
hool voor managers, die een in-
orting nabij zyn. Hij ziet het. Hij
unt achterover in zijn dure stoel
hij ziet het voor zich. Turkse ba-
tn. Sauna. Een sporthal met boks-
allen, veren aan de muur, die de
frmoeide managers naar believen
Jnnen uittrekken. Massagetafels,
ustkamers, waar de slachtoffers
eer op verhaal kunnen komen.
Zijn fantasie slaat op hol: „We
uilen ze laten afvallen. We zullen
laten sporten, tot ze per uur drie
lo kwyt raken".
dig. Dat is heel eenvoudig. De pen-
sieoenfondsen zorgen er voor en een
paar grote bedrijven garanderen
rente en aflossing. Die kant van de
zaak is rond. En de rest komt ook.
Breda heeft dit nodig. Want het he
le gebied daar is één grote woestijn,
met alleen maar droge oases".
Ilmer snuift nieuwe mogelijkheden.
Het is weer als in de dagen voor Ci
nerama, in zijn brein kan alles.
Maar de mensen, die hem alleen
maar een fantast noemen, vergeten
dat Cinerama er ook gekomen is en
dat de bussen uit Boskoop en Zeven-
bergsehoek er nog steeds voorrijden.
elke keer zoveel franken, achter
elkaar. Zo kom ik ook aan mijn dui
zend gulden, ik noem maar wat, per
vierkante meter, maar heel wat
makkelijker dan wanneer ik er flatjes
van maak. Bovendien financiert nou
een oliemaatschappij de hele zaak.
Hebben?"
Asjeblieft
Plan 4: het derde televisienet,
waarvoor hij een concessie heeft aan
gevraagd. Hij wil films uitzenden
over een kanaal, waarop het publiek
alleen kan afstemmen als het bij
het televisietoestel een klein appa
raatje heeft. In dat apparaat moet
een kaart, die langzaam wordt ge
ponst. als naar de uitzendingen van
Ilmer wordt gekeken. „De mensen
betalen dus alleen voor wat ze zelf
willen zien", zegt hij. „En dat is
democratisch. Bevalt het programma
Je niet, dan draai je de knop om en
je kaart blijft verder ongebruikt. In
Amerika hebben ze dat al jaren.
En weer een rekensom. De mensen
moeten veertig gulden voor een kaart
betalen, die ongeveer honderd films
meegaat. De kaarten zijn bij tabaks
handelaren of zo te kooo. die moeten
beginnen met er vijfhonderd te
nemen, voordat zij Ilmer-dealer
moeen worden. Hij rekent. Vijfhon
derd maal veertig maal tweeduizend
tabakshandelaren. „Veertig miljoen.
Dat krijg ik in handen nog voordat
ik iets vertoond heb. Nou daar kan
je een aardig filmpje voor kopen. En
het enige, wat ik dan nog nodig heb
is een hok van vier bij vier meter om
die dingen uit te zenden. En de
mensen hebben me gesmeekt: mijn
heer Ilmer, doe het alsjeblieft, dan
hebben we dat toestel tenminste niet
voor niks".
Prinses Beatrix heeft het week
einde gebruikt om veel te zien van
Kioto en omgeving.
Zaterdagochtend kwam zij, na een
reis van bijna 500 kilometer in de
keizerlijke trein, waarin zij de nacht
had doorgebracht, in Toba aan, ten
zuidwesten van Tokio. Daar werd een
bezoek gebracht aan het „Parel
eiland", het „rijk" van de legendari
sche familie Mikimoto.
Met een sloep werd de vaartocht
naar het eiland gemaakt. Eerst werd
aangelegd aan de oostkust van het
eilandje, waar 25 gebrilde „zeemeer
minnen" zich met de pareloester
vangst bezig hielden.
Met een doek rond het hoofd ge
bonden en gehuld in een loszittend
wit kledingstuk, dat het midden hield
hield tussen een jurk en een badpak,
doken de meisjes vanaf een bootje
in het, ondanks het zachte voorjaars
weer, nog ijskoude en heldere zee
water. om de pareloesters, die zij op
de zeebodem vingen vervolgens in aan
I de oppervlakte drijvende mandjes te
deponeren. Vanzelfsprekend legde
Prinses Beatrix een en ander op de
filmband vast. Verder werd een be
zoek gebracht aan het parelmuseum.
Later in de ochtend zette de Kroon-
I prinses de reis met de keizerlijke
trein voort naar Kioto, waar ze giste
ren veel bezienswaardigheden be
zocht. Er was geen spoor van ver
moeidheid bij haar te bespeuren, on
danks het drukke programma van de
laatste dagen. Eerst bezichtigde zij
het keizerlijke paleis in Kioto, daar
na het Nijo-aleis en de Sanjoe-
sangendo-tempel. De volgende be
zienswaardigheid was de befaamde
Kiomizoe-tempel.
j Na de lunch in het dorp Nomoera,
die meer weg had van een picnic,
begaf het gezelschap zich naar de
Kinkakoeji-tempel en vandaar naar
de botanische tuinen van Kioto. Ver-
der bezocht de Prinses nog een zijde-
en brokaatfabriek en woonde zij
I 's avonds in de Gion-Kaboerenjo
I schouwburg een dansvoorstelling bij.
I De zeer drukke zondag werd besloten
met een Japans diner in het Tsoe-
roeja-restaurant.
Tijdbom
De vier plannen van Ilmer.
Het klinkt allemaal wat fantas
tisch. HU weet het. Maar hü is voor
lopig al blü als plan 1 en 2 er door
komen. En dan: hy schreef radio
strips en dacht: ik ga een filmbusi-
ness beginnen. Hy begon in 1956 en
de zaak draait tot op dit ogenblik.
Waarom zouden de vermoeide mana
gers dan niet naar Breda komen en
waarom zou Hans Kaart niet in de
amazone ten onder gaan?
Hij is drie uur achter elkaar aan
het praten geweest. Hy zegt: „Ga je
dat allemaal in de krant zetten? Als
het me niet bevalt, stuur ik je een
tydbom".
(Van onze Amsterdamse correspondent)
„Ik ben nog nooit in Indonesië geweest en ik ken het dus niet.
Ze zeggen, dat het het mooiste land van de wereld is en dat zal
ik dan wel merken. Ik wil er zo vlug mogelijk heen. Over de
toekomst b enik erg optimistisch. Ik zie vele mogelijkheden. Maar
ik zal daar eerst eens moeten kijken, zoals de heer Sjarif dat hier
doet".
Drs. C. D. Barkman, de nieuw-benoemde zaakgelastigde in Indonesië,
zei dit alles op Schiphol, waar hij gisteravond uit Peking arriveerde. „Het
spijt me, dat ik weinig concreets kan zeggen, maar U zult begrijpen, dat
ik mij nog geheel op mijn nieuwe taak moet voorbereiden".
Ook in China was drs. Barkman
zaakgelastigde van de Nederlandse
regering. „Met de Indonesiërs kan
ik goed overweg. In Peking heb ik
al enig informeel contact gehad.
Nadat ik was benoemd heb ik een
lang en aangenaam gesprek gehad
Oerwoud Bij C. van Lent en Zonen
Gemengd
Maar hij heeft het goed met zijn
instaande klanten voor. Het zwem-
»d is er met het grasgazon, waar-
x>r Rijkswaterstaat bevreesd is en
is een ondergrondse bar, door een
lazen wand van'het zwembad ge-
heiden en dat vindt, zegt hy, de
meenteraad van Breda weer niet
»'n goed idee. Gemengd zwemmen
'ooghoogte te bezichtigen, met niets
an een borrel en een glazen wand
issen toeschouwer en bader.
Dat is één van de punten, waarop
zaak nog hangt, zegt hy. Maar
ij zegt ook: „Zonder zwembad geen
bve-in, zet dat maar met koeien-
tters iaa de krant. We gaan in het
hden de barrière tegen het gemengd
lemmen doorbreken. De bezwaren
in Waterstaat kan ik nog begrij-
'n. Die mensen zijn ook bang, dat
drive-in-bioscoop het verkeer zal
leiden. Tegen een van de muren
in het hotel komt een groot doek.
weet niet hoeveel vierkante me-
r- Daarvoor komt een parkeerter-
®in, maar je kunt ook aan tafeltjes
aan zitten. Koffie, een biertje van
irdige obers, weet ik veel. Het bios-
topbedrijf in Nederland is verouderd,
o'n drive-in is weer eens wat anders,
at willen de mensen zien, film in
openlucht. Het verkeer afleiden?
it geeft niet, we gooien er gewoon
en bospartij omheen".
En waar komt het geld vandaan?
(•Een kleine tien miljoen is er no-
Plan 2: een speelfilm. Idee van
hemzelf: twee missionarissen, een
geëxalteerde juffrouw, een morfinist,
trekken de binnenlanden van Brazilië
in. Zij komen om door vergiftigde
pijlen en de wurgende greep van het
oerwoud. „Herman van der Horst
moet het verfilmen", zegt hij. „Als
Herman het niet wil doen, schei ik
er mee uit. En Godfried Bomans
moet het scenario schrijven. Dat was
een ingeving van me. Ik zat op een
terras in Rome en ineens wist ik,
Bomans moet het scenario schrijven.
Ik heb hem meteen gebeld. Hans
Kaart en Guus Hermus spelen voor
missionaris. Het is nog niet defini
tief. Ik weet nog niet of Herman
wil. Als hij ja zegt kunnen we be
ginnen. Ik financier het zelf. Het
heeft me nu al duizenden gek'st. Ik
ben nu al bezig die film te verkopen.
Daarvoor moet ik naar Rome,
Parijsze komen niet naar Schie
dam. Wat dat kcst, daarvoor kun
je met een heel gezin een half jaar
op de Rotterdam varen".
Als de film gemaakt wordt, moet
dat in de zomermaanden van volgend
jaar zijn. Handtekeningen, toezeg
gingen, contracten, voorschotten
de rompslomp van plan 2 groeit ook
al aan tot een berg, nog voordat er
een meter gefilmd is. Maar in ge
dachten ziet hij de film al klaar.
Guus Hermus, Hans Kaart, Eva
Bartok (als geëxalteerde juffrouw)
zwoegend door het oerwoud. „Het
gillend oerwoud", zegt Ilmer. Hij
z'et de een na de ander omkomen
van ellende. Hij ziet Hans Kaart,
de laatste van de groep, staan in een
rivier vol vleesetende vissen. Om hem
heen het geluid van het oerwoud, het
gillend oerwoud. Maar dan verheft
Kaart nog eenmaal zijn stentorstem
om. waanzinnig geworden, de zen
ding onder de onzichtbaar gebleven
Indianen te bedrijven. En het oer
woud wordt er stil van.
„Ilmer zit aan de grond", wist
iemand. Hij zegt: „Wat moet ik doen
met duizend gulden rente per week?
Rentenieren? Niks doen? Ik zou in
twee dagen dood zyn. Ik ben een
doordouwer. Ik wil ste*ds nieuwe
dingen zien. Ik heb geen haast. Ik
ben de vorige maand 39 geworden.
Als die drive-in-bioscoop er over tien
jaar pas staat, vind ik het ook goed.
Ik wil alleen maar, dat er wat ge
beurt".
„Geweldig"
Plan 3: een toren-garage in Nice.
Waarom nou torengarage en uitge
rekend in Nice? Hij springt op. Hij
beent door de kamer. Hij roept:
„Jaaa! waarom nou een torengarage.
Geweldige vraag", zeg. Hij gaat weer
zitten en kykt als een arts, die zijn
patiënt, met veel geduld nog eens
de zaak zal uitleggen.
„Nou moet je eens goed naar me
luisteren. Ik heb een optie op een
stuk grond in Nice. Vierduizend
meter. Wat doe ik dan?
Ik denk: „De grond is duur hier".
Ik ga proberen van de vierduizend
meter twintigduizend vierkante meter
te maken. Hoe? Door verdiepingen te
bouwen natuurlijk. En ga ik die dan
als flatjes verkopen, voor honderd
duizend gulden per stuk? Nee na
tuurlijk. Heel Nice zit te gillen om
parkeerruimte. Het enige probleem,
dat de mensen daar hebben is. hoe
raken we onze auto kwijt. Nou kan ik
er pak-weg duizend bergen. Dat wis
selt een paar keer per dag. Dat is
met de Indonesische zaakgelastigde
aldaar, de heer S. Jusuf. Ik zal hier
ongetwijfeld met de heer Sjarif spre
ken. Ik heb zo'n idee, dat ik hem in
1955 al eens in de Indonesische am
bassade in Den Haag heb ontmoet".
Chinezen blij
Drs. Barkman is een innemende
man en doet allerminst denken aan
het type van de gladde diplomaat.
Hij vertegenwoordigde ons land af
gelopen veertien maanden in Peking
en de Chinezen betreurden het, dat
hij hen reeds ging verlaten. „Zij
juichten het herstel van de diploma
tieke betrekkingen tussen Nederland
en Indonesië zeer toe".
Onze nieuwe vertegenwoordiger in
Djakarta begon zijn diplomatieke
loopbaan in 1946 eveneens in Peking,
destijds nog bij de regering van
Tsjang Kai-tsjek. Vervolgens was hy
consul in Aken, tweede secretaris in
de ambassade in Moskou, consul in
Hongkong en na een korte periode
werkzaam te zyn geweest op het
bureau midden-Europa van het de
partement van Buitenlandse Zaken,
vier jaar lang eerste secretaris bij de
ambassade in Parijs en gedelegeerde
bij de NAVO. Toen de zaak-Nieuw-
Guinea bij de Verenigde Naties in
behandeling kwam, werd hij naar
New York gezonden. Hij had daar
informeel contact met de Indone
siërs. De Indonesische ambassade in
de Verenigde Staten, dr. Zain was
trouwens een oud-studievriend. W„ij
hebben in de oorlog nog samen ach
ter een kar suikerbieten gelopen en
wel eens clandestiene dingen gedaan.
Talenkennis
I De 43-jarige drs. Barkman beheerst
behalve de moderne talen ook het
j Russisch, Chinees en Japans. „Twee
maanden geleden werd ik gepolst
voor de functie in Djakarta en toen
ben ik meteen begonnen met Indone-
I sisch te leren. Dat was niet eenvou-
dig. Ik kon alleen maar een leerboek
je van dr. Fokker krijgen, „Indonesich
per radio", maar daarin staan niet
de uitspraakregels vermeld, omdat de
cursisten die destijds immers via de
radio hoorden. Enfin, ik zal wel weer
van voren af aan moeten beginnen,
maar ik ben wel van plan de taal te
leren".
Op 14 maart werd besloten tot her
stel van de diplomatieke betrekkin
gen. „Buitenlandse Zaken zond mij
toen een telegram, waarin mijn be
noeming werd gemeld. Dat telegram
kwam de 15de bij mij aan, maar de
avond tevoren belde een Nederlandse
krant mij al op om te zeggen, dat de
benoeming had plaats gehad. Ik heb
drie weken tijd gevraagd om myn
zaken af te handelen en mijn ver
huizing te regelen. Vandaar dat ik nu
pas hier ben".
Het is nog niet bekend wanneer
drs. Barkman naar Djakarta zal
gaan. Vermoedelijk zal dit het einde
van deze maand zijn. Hij neemt zelf
aan. dat hij in Djakarta voorlopig in
een hotel zal moeten wonen en zijn
eezin zal daarom pas later vlogen.
Zijn vrouw en kinderen een zoon
en twee dochters waren het afge
lopen jaar ook in Nederland in ver
band met het onderwijs van de kin
deren.
Drs. C. D. Barkman, de eerste
Nederlandse zaakgelastigde in
Indonesië na het herstel van de
diplomatieke betrekkingen. ge~
fotografeerd tijdens de perscon~
ferentie. welke hij gisteravond
oo Schiphol gaf na terugkeer uit
Peking.
Arrestaties in
Zuid-Afrika
In Zuid-Afrika zijn meer dan ze
ventig Afrikanen gearresteerd, die
ervan worden verdacht lid te zijn van
de geheime organisatie „Poqo". de
meeste arrestanten zyn leiders van
de organisatie, aldus deelde de politie
in Johannesburg gisteravond mede.
Eerder was door de in Johannes
burg verschijnende „Sunday Express"
gemeld, dat de politie in geheel Zuid-
Afrika sedert vrijdagavond in staat
van paraatheid was omdat voor ter
roristische aanslagen van de Poqo-
organisatie werd gevreesd. De Britse
autoriteiten in Maseroe, de hoofdstad
van Basoetoland hadden donderdag
bij een overval op de kantoren van
het Panafrikaanse Congres documen
ten gevonden, waarin instructies wa
ren vervat voor leiders van de Poqo.
Deze instructies zouden ojh. hebben
ingehouden, dat de Poqo in Zuid-
Afrika tot gewelddadige acties moest
overgaan. Men gelooft dat de Poqo
een ondergrondse vertakking is van
het Panafrikaanse Congres, dat in
Zuid-Afrika verboden is.
Volgens de „Sunday Expres" waren
meer dan 500 arrestaties verricht en
zouden hierdoor de acties van de
Poqo zijn voorkomen.
Israël zal waarschijnlijk tegen het
eind van 1964 de beschikking krijgen
over luchtdoelraketten van net type
„Hawk", die het van de VS zal kopen,
zo hebben diplomatieke kringen in de
Amerikaanse hoofdstad zaterdag
avond meegedeeld.
De eerste Israëlische militairen die
vertrouwd zullen worden gemaakt
met de bediening van het geschut,
worden binnen enkele weken in Ame
rika verwacht. De normale oplei-
dingstijd duurt ongeveer 65 weken.
Een overeenkomst over deze kwes
tie in de afgelopen week in hoofd
lijnen uitgewerkt tijdens besprekin
gen in Washington tussen de Israëli
sche onderminister van Defensie, Sji-
mon Peres, en functionarissen van
het Pentagon. Er moeten nog ver-
schillende punten definitief worden
geregeld, waaronder enkele financiële
details. Israël had de Verenigde Sta
ten gezegd, dat het de raketten nodig
had „als tegenwicht voor de grote
Russische leveranties van moderne
jachtvliegtuigen en bommenwerpers
aan de VAR."
Santa Maria", ik doop u en
wens u een behouden vaart".
Deze woorden sprak zater
dagmiddag mrs. Hargrave, echt
genote van de kapitein van het
majestueuze jacht van de Ame
rikaanse automagnaat Henri
Ford II, nadat zij met een forse
worp de fles met champagne te
gen de boeg had gegooid, zodat
deze bruisend uiteenspatte. Het
..droomschip" gleed daarna sier
lijk van de helling van de Jacht
en Scheepswerf C. van Lent en
Zonen in Kaagdorp.
Dit zeewaardige jacht, een juweel
tje van scheepsbouwkunst, werd niet
alleen gedoopt, maar ook ingezegend.
Deze plechtigheid verrichtte pater
Stokman, die na het uitspreken van
de gebeden de wens uitsprak, dat de
„Santa Maria" in alle opzichten zou
voldoen aan de voorwaarden, die de
opdrachtgever er aan gesteld heeft.
Er bestond voor deze tewaterlating
in Kaagdorp grote belangstelling.
Maandenlang heeft men nergens
anders gesproken dan over dit prach
tige schip, dat maar liefst 2,l- miljoen
gulden gaat kosten als het geheel af
gebouwd is.
Alleen de werkers van de firma C.
van Lent en Zonen hadden iets van
dit prachtige jacht gezien. De buiten
staanders hadden er slechts 'n glimp
van kunnen opvangen door te kijken
door een van de schaarse deuren in
de grote hal.
Gejuich
Er ging een luid gejuich op toen de
„Santa Maria" in het natte element
gleed. Dit verliep volgens het nauw
keurig uitgewerkte plan. Deze te
waterlating was zo eenvoudig nog
niet.
Het schip moest eerst met bouw-
stelling en al naar de waterkant ge
reden worden en daarna op de hel
ling geplaatst. De mannen van Van
Lent en Zonen wisten er wel raad
mee. Alles was tot in de puntjes ge
regeld toen zaterdagmiddag vier uur
het langverwachte tijdstip van de te
waterlating aanbrak. Er deden zich
geen obstakels voor, zodat de „Santa
Maria" na de inzegening en de doop
heel snel te deinen lag in het meer.
Henri Ford II, die een maand ge
leden om precies te zijn donderdag
7 maart een bezoek aan de werf
bracht en daarbij zijn grote tevreden
heid over de bouw en de afwerking
van het door hem bestelde jacht uit
sprak, was ditmaal niet aanwezig.
Het zeewaardige jacht van
j Henri Ford II. de ..Santa Ma-
I ria' maakt kennis met het natte
j element.
(Foto LD/Holvast)
wie ook. Namens Henri Ford II ge
tuigde hy van de waardering len op
zichte van allen, die by de bouw be
trokken zijn geweest en roemde het
schip, dat hy een bijzondere uiting
van Nederlandse scheepsbouwkunst
en vakmanschap noemde.
Aan het personeel, dat betrokken
is geweest bij de bouw, overhandigde
hij namens de heer Ford souvenirs
met inscriptie. Een geste, die door al
len heel erg op prijs gesteld werd.
De „Santa Maria" heeft een leng
te van 33.50 meter, een breedte van
6.75 meter en een diepgang van 2 me
ter. Het heeft een gewicht van 140
ton en wordt voortbewogen door twee
455 pk dieselmotoren, waardoor het
een kruissnelheid kan bereiken van
25 km per uur. Er zijn zeer kostbaar
ingerichte salons aan boord, een in
stallatie om van zout zoet water te
maken en modern ingerichte keu
kens. In de stuurhut beschikt men
over de nieuwste navigatiemiddelen:
een automatische piloot, radar en ra-
dio-telefonie.
President Kennedy heeft zaterdag
gezegd van plan te z()n zijn speciale
adviseur ln Afrikaanse. Aziatische en
Latijns-Amerikaanse aangelegenheden,
Chester Bowles, tot ambassadeur ln
India te benoemen. Chester Bowles
heeft van 1951 tot 1953 deze functie
reeds bekleed. HIJ zal Kenneth Gal-
bralth, de huidige ambassadeur, die ln
Juni naar de Harvard-unlversltelt
terugkeert, opvolgen.
Mrs. Hargrave. echtgenote
van de kapitein, verricht de doop
Links en rechts van haar de
heren C. en J. van Lent.
(Foto LD/Holvast)
Waardering
Mr. Hargrave, die straks als kapi
tein de scepter over dit „droomschip"
zal zwaaien, vertegenwoordigde hem.
Hy is steeds by de bouw aanwezig ge
weest en kent het schip dus beter dan
