Veem me alsjeblieft serieus,
KRIS-KRAS
TE PAS EN
TE ONPAS
Sidney Bechet: onbetwiste meester
op de sopraansaxofoon
Tieners malen
niet om
raagt „onbeschrijfelijk Richard
maaltijden
maar
(LEIDSCH DAGBLAD
Hans Dijkhuis (10) is al
met tweede boek bezig
Jaterdag 3 november 1962
Het zeven leden tellende orkest
speelt aardige, gemakkelijk aan
sprekende muziek, waarin de gepo
lijste dixieland-klanken overheer
sen. Overigens ls het lang niet alles
„dixieland" wat de klok slaat. In
„La Rosita" knipogen de musici dui
delijk naar de Zuidamerlkaanse
muziek en In ,3ay Doll" doen zij
dito naar de middle Jazz. Al met al
een bonte verzameling, deze „Wal
lis Collection" - een plaat voor wie
dixieland met danöen wil combi
neren.
Sidney Bechet en Muggsy
Spanier
„Jazz at Town Hall" (Story-
viile SEP 380 - e.pJ
China boy - Dear old South
land - Royal garden blues - Re-
laxin' at the Touro
Sidney Bechet en Milton
Mezzrow
The Mezzrow-Bechet Quin
tet" Storyville SEP 402 - e.p.)
Revolutionary blues - Blues o
the roaring twenties - Bowin
the blues.
Sidney Bechet, een van de
beste propagandisten die de jazz
heeft gekend (hij stierf in 1959
te Parijs», wordt hier op twee
plaatjes gepresenteerd, waarvan
de opnamen nog dateren van
voor de tijd waarin hij al teveel
offertjes aan het commerciële
ging brengen. De meester op de
sopraansaxofoon, die in 1923 zijn
eerste opnamen maakte met de
pianist Clarence Williams, in de
dertiger jaren de top bereikte
en na de economische crisis in
Amerika een grandioze come
back maakte, sloot namelijk zijn
loopbaan af in Parijs waar hij
ten leste de jazz dusdanig „aan
paste" aan de smaak van het
grote publiek, dat er van echte
jazz eigenlijk geen sprake meer
was.
Maar het is niet de Parijse
Bechet die de twee Storyville-
e.p.'s ons laten horen. Met name
in „Jazz at Town Hall" worden
we geconfronteerd met een Ba-
chet die de jazzliefhebbers het
volle pond geeft en commerciële
foefjes achterwege laat.
De opnamen dateren uit 1945, '46
en '47, toen er al enkele jaren
sprake was van een vernieuwde be
langstelling voor de Jazzvormen ..uit
die goede, oude tijd" van voor 1920.
Het merkwaardige van deze „revi-
Milt Jackson John Coltrane
Quintet London RE 7119 - e.p.)
Bags Trane - Three little
words
Er is een groot verschil, zeker ook
ui sfeer, tussen de verfijning en
discipline van het Moderne Jazz
Quartet en de robuustheid en eigen
zinnigheid van de tenorsaxofonist
John Coltrane. Wie daar op af
gaande verwacht, dat een samen
gaan van Milt Jackson, eens de
steunpilaar van het inmiddels ont
bonden MJQ, en Coltrane weinig
kans op slagen heeft, staat een
prettige verrassing te wachten
en wel in de vorm van „Bags
Trane". Het is verwonderlijk hoe
zeer de subtiele klanken die Jack
son aan zijn vibrafoon ontlokt har
moniëren met het hoekige spel van
de experimenteel Coltrane mits
beiden om beurten musiceren, het
geen in dit nummer dan ook ge
beurt. Voor wie de titel enigszina
onduidelijk is: Bags is de bijnaam
van Milt Jackson en Trane ls een
afkorting van Coltrane. In de ever
green ..Three little words" lijkt ons
de combinatie Bags-Trane overigens
iets minder geslaagd.
Aparte vermelding verdient de
etringbassolo van Paul Chambers in
„Bags 6c Trane". De twee andere
leden van het kwintet zijn de vin
dingrijke pianist Hank Jones en de
drummer Connie Kay.
Bo Diddley (Funckler AR 45073
A - single)
You can't judge a book by the
cover - I can tell
Bo Diddley is een lang niet on
verdienstelijke blueshouter. „You
can't judge" en „I can tell" zijn
echter twee voorbeelden van die
merkwaardige overgangsvorm tus
sen jazz en popsong waarvan een
zekere Ray Charles al eerder staal
tjes heeft gegeven Van beide num
mers is ..You can't judge" nog wel
het aardigste, ook al is het geen
jazz.
De bruinogige film- en televisiester Shelley Fabares. ook in
ns land welbekend door haar rol van ..Mary" in de populaire tv-
ïrie Alles draait om moeder? (NCRV), is op de Amerikaanse
lenager ten voeten uit. Zij houdt van muziek, kan een volmaakte
hocoladetaart bakken en is dol op ijs.
Sinds kort heeft Shelley ook als zangeres naam gemaakt. Dat
eschiedde met haar allereerste liedje dat op de plaat verscheen,
lohnny Angel". Zij zong in het in een aflevering van de Donna
leed Show en het werd onmiddellijk een succes. Met haar twee-
Ie plaat is het nog beter gegaan: beide kanten staan thans hoog
jenoteerd op de Amerikanse hitparade. De titels van Shelly's top-
<ongs: "Breaking up" en "The things we did last summer" (Col-
val", die tenslotte is doodgelopen
in wat men gewoonlijk „dixieland"
noemt, ls altijd geweest, dat men
zonder gewetensbezwaar Newyork-
ers, vertegenwoordigers van de Chi
cago-sty 1 en representanten van
het oude New Orleans in één orkest
onderbrachtamateurs werden om
ringd met befaamde musici en er
kende meester werden omringd met
amateurs.
Eén van die amateurs in de Jazz
is de klarinettist Milton Mezzrow
Niet alleen Sidney Bechet, maar
ook de andere leden van het Mezz
row—Bechet Quintet de pianist
Sammy Price, de bassist Pops Fos
ter en de drummer Kaiser Marshall
steken muzikaal gesproken met
kop en schouders boven hem uit.
Het zyn oan ook hun by dragen, die
deze opnamen interessant maken.
Mezzrow beperkt zich ertoe het spel
van Bechet. dat op zichzelf welspre
kend genoeg is, met nietszeggende
frasen aan te vullen.
Een plaatje zonder „amateurs" en
dus zonder wanklank is „Jazz at
lown Hall". Op de ene kuiiI speelt
Sidney Bechet, voortreffelijk bege
leid door de pianist James P. John
son, de bassist Pops Foster en de
heerlijk swingende drummer Baby
Dodds, „China boy" en „Dear old
Southland". Op de andere kant ho
ren we een sextet, aangevoerd door
de blanke cornettist Muggsy Spa
nier, i i Royal garden blues" en
„Relaxin' at the Touro". Van het
sextet maken onder andere de kla
rinettist Pee Wee Russell, de be
langrijke Newyorkse tromlonist
Miff Mole en de boogie-pianist Art
Hodes deel uit. Met name „Dear
old Southland" en .Relaxin" zijn
twee kostelijke oude-jazzminiatu-
rcn.
Bob Wallis and his Storeyville
Jazzmen
The Wallis Collection (PYE
Jazz NJL 41 - l.p.)
j~\iE MEESTE tieners malen niet om hun
U maaltijden. Hun belangstelling voor eten
beperkt zich doorgaans tot de croquetten-
automaat en de banketbakkerswinkel. Zij eten
liever patates frites dan gekookte aardappelen om
\over groente maar helemaal niet te praten), drin
ken liever limonade of bier dan melk en geven de
voorkeur aan een rol drop boven een uitnodigend
blozende appel.
De maaltyden thuis beschouwen zij vaak als een nood
zakelijk kwaad, 's Ochtends vroeg wordt haastig een
boterham, bij voorkeur rijkelijk besmeerd met zoetig
heid. met een flinke hoeveelheid thee naar binnen
gespoeld, 's Avonds wordt zo mogelijk nog haastiger een
I warme maaltyd naar binnen geschrokt, zodat onze
tieners zich gauw aan „belangrijker" zaken kunnen
wüden, zoals het draaien van de nieuwste plaat van Pat
Fats Elvis Janus, de televisie, een bezoek aan de
bioscoop of in het degelijkste geval het maken
van huiswerk.
Die tieners doen daar niet verstandig aan. Het is
immers een uitgemaakte zaak, dat juist de opgroeiende
jeugd meisjes van 12 tot 18 en jongens van 14 tot 20
i jaar goede maaltijden broodnodig heeft. Een goede
voeding is voor schoolgaande en vooral voor werkende
jeugd zelfs belangrijker dan voor een volwassene die
zware arbeid verricht.
Het Voorlichtingsbureau voor de Voeding maakt mel-
i ding van enkele onderzoekingen die zUn ingesteld naar
de „eetgewoonten" van de opgroeiende jeugd. Ook in
Leiden is zo'n onderzoek gehouden: hier werden leer-
lingen van een lagere technische school ondervraagd en
onderzocht. Over het algemeen bleken de Leidse l.t.s.-ers
er niet slecht van te eten. dat wil zeggeniets beter dan
de meeste jongeren die elders werden onderzocht. Maar
ook in de Sleutelstad zijn de „eetgewoonten" niettemin
allesbehalve volmaakt.
RICHARD BEYMER
Hans Dijkhuis, de tienjarige schrijver van het geschenkboek ja
van de kinderboekenweek „Keesje Kruimel", is beslist geen won-
derkind. Dat heeft zijn vader, de psycholoog, drs. J. J. Dijkhuis
onlangs op een persbijeenkomst in Amsterdam met nadruk ver
zekerd. .Jlans heeft gewoon plezier in schrijven en heeft daarin
een zekere vaardigheid, zoals er andere kinderen zijn die een tech
nische knobbel hebben. Of hij later schrijftalent blijkt te hebben
weet ik niet. Wij zullen het maar rustig afwachten".
Vader Dijkhuis is niet gesteld op publiciteit. Hij zou het liefst
zien dat de icoonplaats van zijn zoon en bijvoorbeeld het feit dat
deze in de vijfde klas zit, onbekend zou blijven. Maar in zijn eigen
woonplaats Heiloo is het gezin Dijkhuis minder geheimzinnig en
weet iedereen alles van Hans en diens schrijverij te vertellen.
Trouwens, terwijl vader in Amsterdam verzocht niet te veel
drukte om Hans te maken, stond Hans zelf in Heiloo een journa
list te woord en vertelde deze onder meer dat hij was begonnen
met een nieuw boek over twee jongens en een meisje, die met
vakantie naar Engeland gaan.
Het grote bezwaar van vader Dijkhuis tegen het op de voorgrond
plaatsen van zijn zoon is, dat Hans „bij zijn verdere ontwikkeling
mogelijk naar roem zou toeschrijven, hetgeen ten koste van crea
tiviteit en spontaniteit zou kunnen gaan".
Aanvankelijk is nog overwogen Hans een pseudoniem te geven.
Na rijp beraad, waaraan zoals dat in een psychologengezin past
ook Hans deelnam, werd besloten onder de echte naam van
de jonge schrijver te publiceren.
h Tien op de internationale gram-
mofoonplatenmarkt hoog geno
teerde zangers en zangeressen
hebben er in toegestemd ieder
een tophit te zullen bijdragen
voor een langspeelplaat die ten
Make me a pallet on the floor
- Baby Doll - Yellow yellow
moon - La Rosita - Temptation
rag - Dodger - Panama rag -
Cornet shop suey - Indiana -
Kansas City man blues - Sweet
Lorraine - All of me - 's Won
derful.
De band van Bob Wallis vormt
het typische voorbeeld van een groep
jong- blanke in dit geval En
gelse „revivalists", die zich aan-
vankeiyk uitsluitend toelegde op de
oude New Orleans jazz, maar gelei-
delyk aan haar werkterrein heeft
uitgebreid. Wat Wallis' Storeyville
Jazzmen nu spelen, is dansmuziek,
goede dansmuziek overigens. In de
toelichting op de achterzyde van de
hoes wordt het trouwens ronduit
toegegeven: Wallis' groep is in de
eerste plaats een dansorkest en pas
in de tweede plaats een jazzband.
Gezien deze bescheidenheid wat be
treft jazzpretenties. willen we even
bescheiden zyn met kritische aan
merkingen.
bate van de vluchtelingen over
de gehele wereld zal worden
verkocht. Het hoge commissari
aat voor de vluchtelingen te Ge-
nève maakte bekend, dat de
plaat onder de naam „All Star
Festival" begin volgend Jaar op
de markt gebracht zal worden.
De artiesten hebben hun dien
sten belangeloos aangeboden, al
dus een woordvoerder van het
commissariaat. Hy weigerde hun
namen bekend te maken. Vol
gens de woordvoerder hadden
zy hun medewerking toegezegd,
na hiertoe te zyn overgehaald
door de filmster Yul Brynner,
die als speciaal adviseur aan het
commissariaat ls verbonden.
„Drink per man driekwart kan" is een gevleugeld
woord geworden: desondanks bleek slechts ongeveer de
helft van de Leidse l.t.s.-jongens 0,7 liter of meer melk
per dag te drinken. En wie minder melk dronk, com
penseerde dit niet door wat meer kaas te eten het
gevolg hiervan is onder meer een tekort aan calcium
en eiwitten. Vlees, vis en eieren bleken niet in voldoende
mate op het menu voor te komen.
Door de meeste jongens wordt niet dagelijks honderd
gram fruit gegeten. Nog teveel beschouwt men de appel,
sinaasappel en banaan als luxe of lekkernijen en niet als
een onmisbaar onderdeel van de maaltyd. Ook het ge
bruik van groente laat te wensen over: de meeste jon
gens scheppen hun bord vol met aardappelen en nemen
heel weinig groente.
Het onderzoek in Leiden qaf de volqende resul
taten te zien: ruim 80 procent van de onderzochte
l.t.s.leerlingen had een goede tot uitstekende ge
zondheid; lichte houdingsafwijkingen (gevolg van
verkeerde voedingsgewoonten?) kwamen bij on
geveer eenderde van de jongens voor; 95
bleek tandcariës ofwel „tandwolf" te hebben.
De meeste tieners zullen dit moeten leren: dat een
goede gezondheid oneindig veel belangrijker is dan de
nieuwste tophit, de beste televisie-show en de spannend
ste western, 's Ochtends een paar boterhammen met
kaas en een glas (warme) melk en elke dag een warme
maaltyd met wat minder aardappelen en meer groente
en fruit zyn de eerste stappen op de weg, die leidt naar
..volwassenheid" in de meest letteriyke betekenis van
het woord. En wat minstens zo belangrijk is: gun je de
tyd om op je gemak te eten
Met een salaris van duizend dollar per week geeft filmacteur
|chard Beymer ook zelf toe, dat hij eigenlijk geen reden heeft
t klagen.
Maar de slungelachtige jongen uit Avoca in de Amerikaanse
aat Iowa, die carrière maakte als mannelijke hoofdrolspeler in
West Side Story", vindt dat men niet veel aan geld heeft als
tn het niet kan uitgeven. En daar nu heeft hij de laatste tijd
et veel gelegenheid voor gehad.
De 23-Jarige acteur kwam
ftgeleden naar New York. Hij
h, als hij daar zin in had ge
il, zichzelf in vier bioscopen
an bekijken. Daar draaiden
achelor flat", „Five finger
ercise", Adventures of a young
in" en „West Side Story".
weet het wel, hoor", zei
ymer, „ik ben goed af. Ik heb
li reeks grote rollen in dito
Bis gehad. Maar ik geef me er
n ook helemaal aan. Als
ouwe Fortuna wil. dat ik het
ed zal hebben, dan heeft ze
er recht op alles te krijgen, wat
in me is. En dat krijgt ze ook".
Daarom heeft hij niet veel tijd
over om van dat goede profijt te
trekken.
Mooie jongen
Beymer weet ook, dat hy be
hoort tot de nieuwe oogst „knap
pe Jongens" in Hollywood. Maar
van dat etiket wil hij af.
„Ik ben in wezen een goed ka
rakterspeler", beweert hij. „Ze
hebben me „onbeschrijfelijk
knap genoemd, en „een mooie
jongen". Veel te dikwijls al. Te
veel jonge acteurs zijn produk-
ten van reclametrucs en „fan"-
tydschriften. Maar geloof het of
niet, ik behoor er niet bij. Ik
heb teveel kritiek gekregen om
nog tot deze categorie te beho
ren". Beyer heeft veel uitste
kende kritieken gehad, maar er
zijn er ook geweest, die hem
„naar", „overgevoelig", „ver
wend" en „slap" noemden.
„Ik ben", zegt Beymer, „niet
te trots om te zeggen, dat ik nog
leer. Wat de critici dikwijls ver
geten is, dat jonge acteurs veelal
rollen krijgen, die slecht in de
kritieken onder te brengen zijn
en niet noodzakelijk in de
smaak vallen bij het publiek".
Concurreren
Beymer speelt in films sinds
zijn elfde jaar. Maar in 1957 trad
hij pas op de voorgrond ,toen
George Stevens hem een rol gaf
in „Het dagboek van Anne
Frank", als tegenspeler van Mil
lie Perkins. „Ik moest concurre
ren met vijfduizend andere ac
teurs", aldus Beymer. „Ik heb
drie maanden lang proeven en
ondervragingen moeten onder
gaan, alvorens ik de rol kreeg.
Maar sindsdien ben ik ook niet
werkloos geweest".
Toen Beymer nog een jongen
was, kreeg hij een rol in „So
big", als piano-protegé van Jane
Wyman. Beymer had nooit ach
ter een piano gezeten, maar hij
leerde spelen op een manier, die
de indruk maakte alsof er een
virtuoos aan de gang was.
Beymer telt onder zijn vrien
den Joanne Woodward en haar
man Paul Newman. Als hij niet
filmt maakt hij olieverfschilde
rijen, fotografeert hij en schaaft
hij aan een eigen draaiboek.
Zoals waarschijnlijk alle men
sen, die veel geld verdienen, zegt
ook Beymer, dat de duizend dol
lar, die 20th Century-Fox hem
wekelijks uitbetaalt, hem in feite
koud laten. „Ik wil ernstig ge
nomen worden
