ïerkenbare portretkunst van
Ie schilder Jean Paul Vroom
kunst
kalei öoscQQp
Ongekend vurige ovaties voor
de sopraan RENATE TEBALDI
De smaak van honing
vol van bitterheid
Films van deze
iveelt ht Leiden
Vele figuren uit
de theaterwereld
Teleurstelling over
een te kort optreden
INTERESSANTE EXPOSITIE IN LAKENHAL
GRAND GALA DU DISQUE AMSTERDAM
joy
^gericht 1 maart 1860
Zaterdag 29 september 1962
Derde blad no. 30769
■n-1
Bewogen spel
Advertentie
(Van onze Kunstredactie)
P EN expositie van geheel apart karakter siert sinds gisteravond
L waar zij onder grote belangstelling voor het eerst bezichtigd
kon worden, enige zalen van het museum De Lakenhal: na-
yijk die van schilderijen en grafisch werk van de thans 40-jarige
hsterdamse kunstenaar Jean Paul Vroom.
Nadat deze zich als graficus reeds een internationale naam ver-
irven had. is Vroom zich in de laatste jaren gaan toeleggen op
schilderkunstvoornamelijk portretten van persoonlijkheden uit
e theater- en modewereld: levensgrote schilderijen, welke door
i onmiddellijke herkenbaarheid zulks in tegenstelling tot het
\e non-figuratieve, dat tegenwoordig aan de markt komt de
\dacht trekken.
ean Paul Vroom doet bewust aan de huidige non-figuratieve
de niet mee.
integendeel, hij streeft naar een rake gelijkenis en slaagt daarin
testal op een voortreffelijke wijze.
JDaarvan zijn op deze tentoonstelling voorbeelden te over.
Technisch heeft hij zich. mede als
gevolg van het feit, dat hem speciaal
de grafiek boeide, een uitnemende
ondergrond weten te verwerven.
Het is zeker, dat men zich bij
hem niet hoeft af te vragen: „Wie
stelt dat nu eigenlijk voor?" Nee: er
zyn hier geen problemen te overwin
nen. iedereen kan begrijpen wat hij
schildert en dat zal voor talrijke
kunstminnenden een ware verade
ming betekenen!
roeten uit!
Élen ziet ze ten voeten uit: een
to van Eyck, haar conterfeit-
f krijgt een plaats in de Kon.
louwburg te Den Haag Hen-
pe Davids. Conny Stuart, de „mo
rning" Ferry Offerman. de danser
s van Manen (tekening), de dan-
5 Alexandra Radius, de criticus
Willem Hofstra., de modellen
liia, Monique en Yvette en vele
eren.
F.n het zal ook voor de betrokkenen
zelf een genoegen inhouden, nu eens
niet in gedefigureerde vorm afge
beeld te zyn.
Een- of meer stappen terug in de
schilderkundige ontwikkeling?
De extreem-progessieven zullen er
misschien hun schouders over opha
len.
De anderen weten eindelijk weer
eens, waar zij aan toe zijn-
Sublieme grafiek
Het grafisch werk van Vroom be
zit sublieme kwaliteiten.
Wat al boeken heeft hy ge
ïllustreerd!
Zijn burijn-gravures en etsen to
nen een weinig voorkomend meester
schap: zowel artistiek gezien als wat
de technische beheersing betreft.
Wij denken hierbij speciaal aan de
serie, welke hij bij Oscar Wilde's
..Salome" vervaardigde. De hoeveel
heid bibliofiele werken is zeer groot:
zij getuigt van scheppingskracht,
fantasie en een groot ambachtelijk
kunnen.
In hoge mate interessant is het
daarbij, aan de hand van diverse sta
ten het verloop van het grafisch pro
ces te volgen. Men wordt er zich ter
dege van bewust, hoe oneindig veel
moeizame arbeid aan dit alles ver
bonden is.
Levensloop
Tenslotte nog enige bijzonderhe
den over Jean Paul Vroom: hij
ontving zijn opleiding aan de
Haagse Academie (Schrofer, Citroen.
Schroder). In 1940 bestudeerde hij
in Endegeest de artistieke werkzaam
heden van geesteszieken. Reeds in
1941 volgden tentoonstellingen in Den
Haag en Amsterdam, later gevolgd
door vele andere, o.a. Parijs, waar hij
tijdens de oorlog o.a. valse documen
ten vervaardigde voor de „onder
grondse"..
Zijn „vroegrijpheid" is indertyd
reeds herhaaldelijk gesignaleerd, men
sprak van „een onbetwistbare per
soonlijkheid".
In 1944 ontstond zijn eerste biblio
fiele werk, namelijk acht kopergra
vures bü Les Cenci van Stendhal,
gevolgd door gravures by „Monu
ments", „Trois contes cruels", „Les
revenants futurs", „De blinde zwem
mers" (in samenwerking met Bert
Schierbeek), „La doulou", „Fleur de
Colchique" en „La campgne romai-
ne".
Alle hierbij vervaardigde gravures
zyn op deze expositie, van een be
langwekkend kunstenaar, die ook
theaterdécors ontwerpt, te zien.
Men zal er goed aan doen, van zijn
werk. ondanks enkele kitch-elemen-
ten, kennis te nemen!
H.
STUDIO De serie neo-realisti-
sche films uit Engeland die regisseur
Tony Richardson een jaar of vier
geleden met Osborne's opzienbarende
„Look back in anger" begon, beleeft
met „A taste of honey" (De smaak
van honing) zonder twijfel een nieuw
hoogtepunt. De film. gemaakt naar
het toneelstuk van de nu 23-jarige
Shelagh Delanev, die samen met
Richardson het scenario schreef,
werkt op zeer delicate wijze en met
eenvoudige middelen een niet alle
daags gegeven uit.
„De smaak van honing" speelt zich
af in een sloppenbuurt in Manchester
waar het meisje Jo het filmdebuut
van Rita Tushingham die met haar
expressieve gezichtje prachtig in deze
rol past en haar moeder (Helen»
van huis naar huis trekken omdat
zij niet in staat zyn de huur te be
talen. Helen is een vrouw met weinig
geestelijke diepgang, ongeïnteresseerd
in het doen en laten van haar
schoolgaande dochter, die meer een
blok aan haar been is. Zij brengt
haar tijd voornameiyk door in
lokaliteiten met volledige vergun
ning en „walst" van vriend tot
vriend. De onverschilligheid en har
teloosheid tussen die twee groeien
met de dag. Tenslotte verlaat Helen
het morsige onderkomen om haar
nieuwe playboy" te volgen en laat
haar dochter een wat vereen
zaamd meisje aan haar lot over
Hoever zy bij het afscheid wel uit
elkaar staan, wordt niet uitgebeeld
door een vulgaire scène, maar door
de manier waarop het meisje haar
moeder aanspreekt. Het begrip „moe
der" heeft voor Jo afgedaan, zy zegt
alleen maar ..Goodbye. Helen".
Jo gaat niet naar school terug, zy
betrekt andere kamers en komt in
contact met Geoffrey, een homo
seksuele jongen, die bij haar komt
wonen en op zijn eigen, liefderijke
wijze met haar optrekt. Een merk
waardige situatie, die door de decente
wijze van verfilming en het scenario
nergens onaanvaardbaar of triviaal
is. Tot haar verbazing merkt Jo na
enige tyd dat haar vluchtige ver
houding met een zeeman enkele
maanden daarvoor niet zonder
gevolgen is gebleven. Geoffrey ver
zorgt haar zo goed hij kan en tracht
haar te laten berusten in het moe
derschap, waarop zij geen prys stelt.
Dan verschynt Helen wederom ten
tonele
Men ziet, Richardson heeft bepaald
geen alledaagse situaties als basis
voor zijn film genomen. Dat leidt er
dan ook toe dat het geheel een wat
irreële indruk achterlaat, zonder
dat men nu kan zeggen dat het ge
geven zó buitensporig gezocht is.
Maar of dat „irreële" in Richard-
sons bedoeling lag toen hij zijn
„flight-from-make-believe" stukken
begon
Het camerawerk van Richardson is
niet virtuoos, niet haarscherp obser
verend en toch „mist" hij niets. Het
past zich goed aan bij de dialoog, die
zelden fel en indringend is maar
briljant de sfeer en plaats van han
deling weergeeft. Het spel is vooral
van Rita Tushingham van by-
zondere klasse.
Voor hef tere
Baby-huidje
„Het zoete leven
van graaf Bobby"
O
Dwaze geschiedenis
TRIANON. Peter Alexander
verkleed als strip-tease danseres en
Bill Ramsey als een zingende inspec
teur van de geheime dienst aan
boord van een luxe jacht op zoek
naar verdovende middelen en om
ringd door een aantal beeldschone
meisjes. Dat moet wel een komische
film zyn. De titel alleen zegt trou
wens al genoeg: „Het zoete leven van
graaf Bobby". Het gaat hier om een
stel privé-detectives. voortdurend in
allerlei dwaze situaties verzeild ra
kend en profiterend van al het heer
lijks. dat het leven aan sommigen te
bieden heeft. Bovendien is er tussen
al deze opwindende bedryven door
nog tyd voor een liedje. Geza von
Cziffra heeft deze travesti-geschiede-
nis, in kleur, op het witte doek gezet.
Met veel succes overigens!
In motregen en mist hadden zij gewacht bij de artistenuitgang;
Amsterdammers, die Renata Tebaldi nog eens wilden zien va haar
optreden in het Concertgebouw, als belangrijkste gastsoliste ter gelegen
heid van het Grand Gala dn di.se/ue classique. Omstuwd werd zij door de
juichende Amsterdammers en het waren er nog velen, die begei-ig de
handen uitstrekten naar foto's van Renata, die door .vleugeladjudanten"
werd uitgeleid. Die foto's zullen een lang bewaarde herinnering blijven
aan een grootse avond, die een ongekend enthousiasme heeft te zien
gegeven. Er was een minutenlang applaus, bis-geroep en stampen op de
vloeren zelfs, om Renata Tebaldi 'n toegift af te dwingen, nadat zij onder
ademloze stilte de laatste tonen van het Ave Maria van Verdi had doen
verklinken, begeleid door het Residentie-Orkest, aangevoerd door haar
landgenoot, de gastdingent Arturo Basile.
Men bedelde om een toegift: drie
maal kwam Renate terug, wuivend,
lachend, geroerd, maar zwijgend
Want zingen deed zij niet meer. Het
was de eerste maal dat zy op een
Nederlands podium zong omdat
haar dubbelcngagement in Milaan
bij het Scala en bij het Metropolian
in New York haar teveel bond
maar hopelijk zal het applaus van
de koele Nederlanders haar hebben
doen begrijpen, hoe geliefd zij dan
toch bij het publiek is en niet al
leen een uitverkorene van de jury
CARO VAN EYCK
31 In het bijzonder ook de portretten
u n zijn vrouw, zijn zoontje (heer-
It eigenwijs in zijn kinderlijke zelf-
Jwustheid!) vallen op door de liefde
tlle behandeling. De schilderijen
n in smaakvolle kleuren gevat, le-
ndig en natuurlijk van opzet.
Het schilderen van portretten is
en zeer speciale kunst, doch wij ge
ven dat Jean Paul Vroom, die in
it opzicht geleerd heeft van een
eester in dit genre als Sierk Schro-
er,'het hierin ver gebracht heeft.
I staan de resultaten van zijn werk-
lamheid niet steeds op gelyke hoog-
Sommige doen naar ons gevoel
h og te slap en te vlak, aan te zeer
fgestemd op uiterlyk effect.
Advertentie
Ned. Kamerorkest
in komend seizoen
Evenals in het vorige seizoen zal
et Nederlands Kamerorkest ook tij
das het seizoen 1962/1963 vier con-
trten in een reeks van vijf abon-
lementsconcerten geven in Den
laag, Amsterdam en Rotterdam,
'oor het vijfde concert werden de
Virtuosi di Roma" uitgenodigd, die
Oder leiding van Renato Fasano
en programma van Italiaanse com-
ositics zullen uitvoeren en wel op
6 november in Den Haag. 17 no-
ember te Amsterdam en 18 novem-
ler te Rotterdam. Drie concerten
van het Nederlands Kamerorkest
tullen onder leiding staan van Szy-
»n Goldberg. Het laatste concert
I gedirigeerd worden door Willem
»n Otterloo.
Aan het eerste programma <5 ok
tober Den Haag. 6 oktober Amster-
m en 7 oktober Rotterdam) zul-
n Hans Henkemans en Szymon
"O'dberg als solisten medewerken,
tom het tweede programma (19 en
oktober te Den Haag. 27 oktober
K- Amsterdam, 28 oktober te Rotter
dam) werkt mede de Amerikaanse
r r
Dé KOLEN-
RADIATOR
hmrn
met de
Ij—-
12 unieke
p5§
eigen-
Ügg
PELGRIM, óók voor oliehaarden
bas Kieth Engen. verbonden aan de
Bayerische Staatsoper te München.
Op het derde programma (20 en 21
december Den Haag. 22 december
Amsterdam, 23 december Rotter
dam) staat o.m. het optreden ver
meld van de jonge Chinese pianist
Fou Ts'ongi die getrouwd is met de
dochter van Jehudi Menuhin en
thans gevestigd te Londen. Hy zal
een pianoconcert van Mozart spe
len Op de laatste concerten '14 en
15 maart Den Haag, 16 maart Am
sterdam en 17 maart Rotterdam)
treden als solisten op de Amerikaan
se pianist Claude Frank en Phia
Berghout. In de eerste helft van het
seizoen zal het orkest optreden in
verschalende steden van ons land.
Begin januari 1963 zal het Neder
lands Kamerorkest naar de VS ver
trekken voor zijn tweede tournee van
7 weken. Er staan o.m. drie con
certen in New York op het program
ma. Ook Boston en Washington zul
len worden bezocht. In april 1963
zal het orkest de zevende Italiaan
se tournee maken.
van de commissie collectieve gram
mofoonplaten campagne (CCCC),
die haar een Edison had toegekend
voor haar operazang, zoals ook aan
Albert dc Klerk. „Componist en or
ganist voor klein orgel", Isaac Stern,
Sviatoslav Richter, Gerard Souzay,
Karl Böhm en prof. Wilhelm
Ehmann.
Populair
Renata Tebaldi zong hier nooit
eerdeiHet feit, dat zy zo populair
bleek te zyn, zal de CCGC tot gro
te vreugde hebben gestemd, want het
bewees de enorme invloed op de mu
zikale smaak, die de grammofoon-
plant blykt te hebben, want alleen
daarvan kent men Tebaldi hier.
Ernst werd het pas met het viool
concert in D van Tsjaikowski en
Christan Ferras als solist, wiens ver
tolking feilloos was en ver boven de
noten uit leefde.
Uitreiking
Ellisons
Manus Willemse, lid van de jury,
heeft het juryrapport voorgelezen.
Daarna volgde de officiële uitreiking
van de Edisons door mr. R. van den
Bergh. wethouder voor Kunstzaken
der gemeente Amsterdam. Albert de
Klerk en prof. Ehmann waren er
persoonlijk, de andere Edisons
bronzen beeldjes van Pieter d'Hont
werden door vertegenwoordigers
van di uitverkorenen in ontvangst
genomen.
Werd voor de pauze het beeld
van de grote zaai van het Concert
gebouw deels beheerst door Willem
van Otterloo. Na de pauze boeide
de beroemde Italiaanse dirigent Ar
turo Basile orkest en aanzwezigen
door de felle gelatenheid waarmee
hy de ouverture „Forza del Destiono"
van Verdi tot klinken deed bren
gen. Hy boeide de zaal, doch raak
te vergeten toen Renata Tebaldi haar
„Un bel di vedremo" van Puccini
deed klinken, gevolgd door het inni
ge „Mia madre aveva una povera
ancella" van Verdi, welke twee aria's
werden gescheiden door een Inter
mezzo uit Puccini's Manon-lescaut.
Het slot was het Ave Maria van
Verdi. waarop de ovatie losbarstte,
die wij hierboven hebben beschreven.
Een pauze in die ovatie was dan de
uitreiking van haar Edison door mr.
van den Bergh.
Onze muziekredacteur tekent hier-
by aan:
Wanneer men fhet te veel illusies
ergens heen gaat, loopt 't in twee
van de drie gevallen op een teleur-
Alles tie lucht in
(Norman Wisdom)
CASINO Bijna twee Jaar gele
den draaide deze film in een ander
theater te dezer ;tede en het was
toen al te voorzierf, dat dit staal van
super-kolder nog wel eens zou terug
komen. En zo kan men deze Engelse
nar par excellence thans bewonderen
in de bioscoop aan de Hogewoerd.
Het letterlijke hoogtepunt wordt be
reikt als Wisdom, in de rol van Davy
Cooper, wraak neemt op de eigenaar
van een textielfabriek door hem per-
soonlyk het gehele naargeestige stad
je, waarvan zij zowel bezitter als bur
gemeester is. in de lucht te laten vlie
gen. Dit is gooi- en smijtwerk in de
alles overtreffende trap! Voordat het
zover komt heeft Davy Cooper al een
bewogen loopbaan achter de rug:
spnngstofdeskundige, brandkastkra-
ker, chef-operateur in een ziekenhuis,
gewoon gevangene en dan een nieu
we carrière met de meest dwaze to
nelen. Als het allemaal grapjassery
zonder meer was, zou men er mis
schien gauw genoeg van krijgen en
een film als deze nauwelyks uitzitten
omdat net „teveel van het goede"
zou zyn. Maar Norman Wisdoms suc
ces is voor een groot deel te danken
aan het feit, dat al die nonsens tel
kens weer hier en daar aan de dood
gewone werkelijkheid raakt. De En
gelsen verstaan de nobele kunst tus
sen alle zotterny ook spotterny ten
beste te geven en dan in het bijzon
der spot met bepaalde achterlijke toe
standen, die nodig aan verandering
en verbetering toe zyn. Zodat ieder
een lachen kan: zowel degenen wie
het alleen om Normans dwaasheid-
zonder-meer te doen is als zij, die
vooral de satire weten te waarderen!
Doorbraak
Rita Tushingham (als Jo) en
Murray Meivin (als Geoffrey)
in ,De smaak van honing
drink Joy, gezond
en razend
lekker! /ï*2
stelling uit. Zo is het ons vergaan
tijdens het optreden van de be
roemde sopraan Renata Tebaldi met
Maria Callas en Joan Sutherland be
horend tot de „grote drie".
Haar optreden is te kort geweest
voor het bepalen van een gefun
deerd oordeel, waarbij de teleurstel
ling over het uitblijven van een toe
gift hevig is geweest.
De door haar gezongen aria's van
Puccini en Verdi deden kennis ma
ken met een uitzonderlijk fraaie
stem en een voorname, doch meren
deels koele en onbewogen voordracht
waarbij opviel, dat hel forte, speci
aal bi| de Puccini-inzet, onwellui
dend hard klonk. Hoe-.vel Renata
Tebaldi zich vanzelfsprekend een
zangi res van bijzonder groot for
maat betoonde, wier mezza voce en
in Verdi bewonderenswaardig
volgehouden pianissimi getuigden
van een unieke beheersing der adem-
techniek, kunen wy toch niet
verhelen, dat onze hooggestemde
verwachtingen slechts gcHeeltelyk in
vervulling zijn gegaan.
MARIONETTENTHEATER
BRUGMAN 40 JAAR
Het Nederlands Marionettentheater
Bert Brugman bestaat 40 jaar. Ter
gelegenheid hiervan worden Brug
man en zijn medewerkers op vry-
dag 12 oktober a s. in de Singerzaal
te Laren gehuldigd, na afloop van
een jubileumvoorstelling van George
Gershwin's opera „Porgy and Bess",
dat op die avond by het marionet
tentheater in première gaat.
Zij is door Arturo Basile en het
Residentie-Orkest, dat zich in het
opera-genre verrassend superieur be
toonde getuige ook de vervoeren
de reproduktie van de ouverture „La
Forza del Destino" subliem be
geleid.
Alle pompe en schittering, waar
mee haar entree was omgeven ten
spyt, moeten wij helaas getuigen,
dat wij ons meer van dit optreden
hadden voorgesteld en niet, als tal
loos veel anderen zulk een ongewoon
ongebreideld enthousiasme voor haar
zang hebben kunnen opbrengen.
Voer een rasechte operadirigent
als Arturo Basile echter onze op
rechte hulde, voor de wijze waarmee
hij het R.O. heeft bezield en aange
vuurd!
Oorlogsgeweld
Goede zaken...
Een inboorlingenstam in het bin
nenland van het Australische
Queensland had een handelsdelegatie
naar de bewoonde wereld gezonden
om duizend krokodillenhuiden te ver
kopen. Deze bracht, behalve vyfdui-
zend Australische ponden, elf fietsen,
negen transistorradiotoestellen en
veertig tweedehands autobanken mee
naar huis. Op de vraag wat hy met
deze laatste dacht te doen antwoord
de de leider van de groep: „Het lykt
i me machtig om op een autobank by
het vuur te zitten luisteren naar
I muziek".
LIDO „Niemand van ons is
Normandië doorgelopen, wij kropen
er door. Wij proefden de modder van
alle stinkende nesten. Niet Berlijn,
maar de volgende heg. de volgende
stelling was ons doel". Dit is de uit
spraak van een van die Amerikaan
se soldaten, die het „klaarspeelden".
Van een van de jongens, die onder
het. moordend Duitse vuur uit de in-
vasieboten het Franse strand opren
den. Van een van de jongens met
het ijzersterke moreel, die het pelo
tonslied aanhieven ook al sneuvelden
hun kameraden.
De film „Doorbraak" laat het al
lemaal nog eens haarscherp zien.
zien Hoe het begon in het Ameri
kaanse opleidingskamp en hoe het
eindigde. Vaak met gat in de helm
of op een brancard.
De jongens echter, die het vol
brachten en overbleven leverden vol
doende verhalen voor tientallen D-
day-films. waarmee het publiek zich
nu achttien jaar na de oorlog mee
kan vermaken.
„Doorbraak" ls niet beter en niet
slechter dan de meeste Invasiefilms.
Het is de bekende, wat eenzijdige
gekleurde weergave van het ver
schrikkelijke oorlogsgebeuren.
Tarzan en Tanya
Dierenbescherming
REX Het gigantische torso van
oermens Tarzan is byna niet meer
weg te denken uit de jungle. Lianen,
roofdieren en niet te vergeten
zijn naar een wat onduid lyk mode
geklede vriendin Jane, staan hem
steeds weer ten dienste om al het
kwade uit zyn domein te verdrijven.
Maar de Hollywood-mannan kny-
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinitiiiitm
pen elke keer opnieuw hun handen
gniffelend dicht de ene booswicht
is nog niet verdwenen, of aan de
rand het oerwoud doemt alweer een
volgende onverlaat op. En Tarzan de
man die een uitgesproken hekel heeft
aan iedereen die ook maar een beetje
op een jager lykt, laat zich nu al
tientallen jaren lang gewillig on
der vuur nemen door de Amerikaan
se cellulold-koningen
De 3 oktoberfeesten in Leiden wor
den dit jaar opgeluisterd door de an-
wezigheid van Tarzan, in het thea
ter aan de Haarlemmerstraat dit
maal. De jungle-baas heeft het nu
voorzien op lieden die de dierentui
nen van hun levende inboedel voor
zien. jagers op groot wild. Tot hun
schrik bemerken zij. dat Tarzan een
zeer ongastvry heer is. als men aan
zyn dieren komt. En hy gebruikt
drastische wapens om dit zyn be
zoekers duidelijk te maken. Met be
bloede koppen druipen zij af en zoe
ken elders een mogeiykheid om geld
aan Artis te verdienen. Johnnie
Weismuil er staat borg voor een ge
brekkig sprekende oermens, die als
dierenbeschermer echter zyn man-
netje(s) blykt te staan.
Heldert sterven jong
Schietwerk
LUXOR Men houdt even zijn
hart vast wanneer een acteur als
Bobby Darin als éen der hoofdperso
nen staat vermeld in een film als
„Helden sterven jong". Niet dat we
iets tegen Bobby Darin hebben, maar
hy heeft zyn faam nu eenmaal
hoofdzakeiyk te danken aan zijn
prestaties als zanger in het lichte
genre. En dan wil men zo'n vlotte
joneen wel eens een lolbroekerig rol
letje aanmeten. Gelukkig heeft men
dat in „Helden sterven jong" binnen
de perken weten te houden. Het moet
zelfs gezegd worden dat Darin op
sommige ogenblikken bepaald aan
vaardbaar spel te zien geeft, dat
brengt deze met yseiyk veel schiet
werk gevulde film nog niet op meer
dan middelmatig niveau. Men vraagt
zich eigenlyk af waarom deze film
zo veel jaren na de bevryding, werd
gemaakt. De figuren van de Ameri
kaanse soldaten die in Frankryk aan
het front liggen worden niet of nau
welyks van wat „achtergrond" voor
zien en zo komt „Helden sterven
jong" in feite neer op het op specta
culaire wyze omver schieten van 'n
nazi-fort. Iets wat het in de eerste
jaren na de oorlog misschien nog
„gedaan" zou hebben. Doch waar
van men nu zo langzamerhand ver
zadigd is.
rmninnimmniiiimnTiirinilt
