Anneke Grönloh
ROSENDA MONTEROS
vrolijk
Country western:
sentimenteel
„Ifc moet commercieel
zingen en handelen..."
FOTO'S W. DIJKMAN
k
Eén foto voldoende voor
Opgericht 1 maart 1860 Vrijdag 31 augustus 1962 Derde blad no. 30744
SJIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIilllllllllllllllllllllllllllll
llllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltlllllllillllllllllllllllllllllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIII
Anneke Grönloh houdt niet van haar eigen stem.
Sterker nogt ze heeft er soms een hekel aan
ffAls mam mij vroeg uit bed wil hebbenzet ze een plaatje van mij
op. Dan kom ik er meteen uit om hem af te zetten. Ik vind die klank van
mijn stem verschrikkelijk**
Nu gaat dat niet altijd op. Want als haar moeder eens
mis zou grijpen in de grote stapel grammofoonplaten en
een van Annekes Maleise liedjes zou draaien, dan zou haar
charmante, donkere 20-jarige dochter heerlijk onder de
dekens blijven liggen luisteren.
De kans is echter niet groot, dat
mevrouw Grönloh zich zal vergis
sen. Daarvoor is ze te nauw bij
haar dochters carrière betrokken.
Want deze in de Minahassa
(Noord-Celebes) geboren en ge
togen vrouw is niet alleen Anne
kes moeder, maar ook haar ma
nager, haar trouwe begeleidster en
haar tekstschrijfster voor vele
Maleise liedjes.
Kostwinner
„Ze is een lief kind", getuigt
mevrouw Grönloh van haar doch
ter, die nu als enige kostwinner er
voor zorgt, dat het kleine gezin
netje zich een zekere luxe kan
permitteren. Dat is niet altijd zo
geweest. Het karige pensioentje,
dat de ex-KNIL-militair zoon
van een genaturaliseerde Duitser
en een Nederlandse moeder zijn
vrouw en drie kinderen, van wie
nu één getrouwd, na liet. was maar
net voldoende om het hoofd bo
ven water te houden. Maar voor
scholiere Anneke was het niet erg.
dat „mam" geen geld voor ijsjes
of andere extraatjes kon missen.
Vol ondernemingslust trok ze met
haar gitaar zingend en jodelend
door de straten van Eindhoven.
De mensen uit haar omgeving
kenden het vrolijke kind met het
leuke stemmetje en hadden graag
een dubbeltje of een kwartje voor
haar over.
Toen Anneke de ulo met goed
gevolg had volbracht, trok ze met
haar moeder naar Brussel om te
Anneke met een door een van haar fans geschilderd portret. Ze ia er erg enthousiast over.
een blik op enkele foto's, die op
het bureau lagen van een Franse
relatie van hem, die hij in Pa
rijs opzocht. Meer uit gewoonte
dan uit belangstelling.
Maar opeens was hij vol aandacht,
toen hij de foto van Rosenda
Monteros zag. Dat meisje zou
wel eens kunnen passen in de
rol. die hij nog open had.
Rosenda werkte op dat moment
echter in Madrid. Maar dat is
voor filmmensen geen bezwaar.
Een telegrammetje naar Spanje
en kort daarop stond Rosenda
in Londen voor de camera om
getest te worden.
Foxwell ging niet over een nacht
ijs. Twee volle dagen duurde de
test, maar toen had hij ook wel
de overtuiging, dat hij het kon
wagen. Rosenda wandelde met
een contract de studio uit.
„Natuurlijk was het een grote
gok", geeft Foxwell nu toe. maar
hij meent, dat de praktijk hem
in het gelijk heeft gesteld. In
ieder geval heeft hij de jonge
Mexicaanse gecontracteerd voor
nog meer films
Rosenda Monteros heeft dus het
doel bereikt, dat ze al vroeg voor
ogen had. Maar haar vader
een Spaanse zigeuner van Noor
se afkomst en haar Mex
caanse moeder hadden er b<
zwaar tegen, dat ze actrice wer
Met behulp van haar gouve
nante slaagde ze er echter toci.
in in het geheim toneellessen
te volgen.
Toen haar ouders dat op een
kwade dag ontdekten, waren ze
woedend. „Ze stelden Rosenda
voor de keus met die lessen op
te houden of het huis te ver
laten".
„Ik aarzelde geen moment", ver
telt Rosenda. „Ik verliet het
huis, dankzij de hulp van een
vriend kon ik mijn studies ver
volgen tot ik voor heel weinig
geld een baantje kreeg by een
gezelschap in Mexico City".
Het ging Rosenda voor de wind
in Mexico. Zo snel steeg haar
Ster, dat de Mexicaanse rege
ring haar vorig jaar in staat
stelde het filmfestival in Can
nes bij te wonen. Daar was het
ook. dat de foto gemaakt werd,
welke haar in de Britse studio's
deed belanden.
Amerika. Het doet wat vreemd
aan het trio Los Paraguayos, en
kele jaren geleden de grootste im
porteur van onstuimige Zuidame-
rikaanse muziek in Europa,
tegenwoordig zo beheerst te ho
ren zingen. Op een Philips-e.p.-tje
geven Los Paraguayos gestileerde
vertolkingen van overbekende
nummers als „Mexico". „Besame
mucho" en „La Cumparsita" en
een minder bekende als „Pimpol-
lo".
Guy Mitchell, in het begin
der vijftiger jaren veler idool
met ,My truly fair", „Colum
bus" en „Sippin' soda", begint
langzamerhand weer wat ter
rein terug te winnen. „Rusty
old halo" en „Charlie's shoes"
zijn twee gezellige nummers,
die Mitchell op een prettige
manier zingt (Artydor).
Misschien geïnspireerd door het
gloeiende succes dat Anneke
Grönloh met „Brandend zand"
heeft, maakte Willy Schobben een
gouden-trompetversie van „Heis-
ser Sand", die gekoppeld werd
met het romantische „Einmal
weht der Siidwind wieder" lArto-
ne).
Enkel en alleen haar foto heeft
de 19-jarige Mexicaanse Rosen
da Monteros een leuke filmrol
bezorgd. Ze speelt de belang
rijkste vrouwenfiguur in de
Britse produktie „Tiara Tah'ti",
waarvoor de buitenopnamen
vrijwel allemaal op Tahiti in de
Stille Oceaan werden gemaakt.
Producer Ivan Foxwell had toen
hij zijn film op stapel zette niet
de minste moeite om zyn man
nelijke hoofdrollen bezet te krij
gen. In James Mason en John
Mills vond hij de personen, die
hij zocht. Heel wat minder soe
pel ging het bij het vinden van
hun vrouwelijke partner. Fox
well zocht een attractief meisje
met een wat donkerder huid.
die in staat zou zijn een Tahi-
tiaanse uit te beelden
Natuurlijk, knappe meisjes te kust
en te keur, maar Ivan Foxwell
vond niet, wat hij zocht. De een
te kort, de ander te lang. Die
te licht, die te donker. En de
volgende was weer niet autoch
toon genoegd. Aan alle vele sol
licitanten mankeerde wel iets.
Foxwell had wel enige namen in
zijn notitieboekje opgeschreven,
maar hij bleef verder zoeken,
soms bewust, vaak ook onbe
wust. Zo wierp hij onwillekeurig
En herhaaldelijk wordt ons ge
noeglijk gesprekje in het flatje
aan de Uiterwaardenstraat in
Amsterdam-zuid onderbroken
door telefoongerinkel.
In Nigeria
We kunnen er nauwelijks onge
stoord luisteren naar enkele van
Annekes plaatsjes. Maleise liedjes,
die gretig aftrek vinden in Singa
pore, Suriname, de Antillen en..
Nigeria. Ondanks de ritmische be
werking is de verkoop in Neder
land echter niet zo bijster groot.
„Als ik ze zó niet bracht, zou
ik ze hier helemaal niet verko
pen", zegt Anneke. En ze voegt er
aan toe„Ik moet wel commercieel
denken en werken Ik kan niet
anders. Ik moet verkopen. Daar
om breng ik, wat het publiek wil".
Ze zegt het met enige spijt.
Ze zou zo graag anders willen.
Haar hart gaat b.v. uit naar Fran
se chansons en andere liedjes met
meer en diepere inhoud.
„Maar de grammofoonplaten-
maatschappij zegt. dat ik daar
nog niet voldoende levenservaring
voor heb. Ze vinden mij te jong.
Ik ben het er echter niet mee
eens".
Anneke zou ook graag zuivere
jazz of gospels zingen. Ella Fitz
gerald en Mahalia Jackson zijn
wat dat betreft haar lichtende
voorbeelden.
.Die zijn voor mij het sum
mum. Ik wilde, dat ik die twee in
één kon verenigen", droomt ze
hardop.
Maar Anneke kan zich voorlopig
nog geen jazz of gospels veroor
loven. Ze zingt het teenagergenre,
de Engelse en Amerikaanse songs
en wat gemoderniseerde Maleise
liedjes Die laatste maakten haar
populair in Singapore, waarheen ze
„een heerlijke trip" maakte. Te
gen het einde van het jaar gaat
ze er trouwens weer naar toe. Om
in een film te spelen. „Een musi
cal. enig niet?".
Verdere plannen voor de too-
komst?
„Werken. Nog harder werken.
Want de top is nog ver weg. Ik
sta nog maar aan het begin".
Om onnaspeurbare redenen zijn de lief
hebbers van country en western in ons land
in tegenstelling tot Amerika nogal dun
gezaaid. Ten onrechte, als men bedenkt hoe
populair minder vriendelijke muziekjes als
rock en twist hier geworden zijn. Wie zo
zoetjesaan is uitgetwist, kunnen we dan ook
een kennismaking met Red Sovine en Lonnie
Donegan aanbevelen, twee Amerikanen die
met het zingen van hill-billy-liedjes een dik
belegde boterham verdienen.
Degelyke country-muziek van
het welluidende soort brengt Red
Sovine. Top Rank heeft een
e.p.-tje van hem uitgegeven met
o.a. „Little Rosa", een succesvol
le. heerlijk sentimentele show
stopper die Sovine sinds 1954(1)
op zijn repertoire heeft staan en
in Amerika nog steeds veel wordt
gevraagd. Verder zingt Red op dit
plaatje „Hol everything", „No mo-
nee in this deal" en „One is a
lonely number".
Een aparte figuur in het
Western-genre is Lonnie Donegan.
een vlotte jongen, die van een
grapje houdt en absoluut geen
moeite doet om „mooi" te zingen.
Er zijn er meer die omwille de
hitparade hillbilly voor popsong
verruilden. Sue Thompson b.v.
Van het Wilde Westen naar het
niet minder onstuimige Zuid-
integendeel. Met zyn rauwe stem
geeft hy van het pittige „The
Comancheros" een vertolking, die
de oude cowboys met hun onge
schoolde stemmen hem niet ver
beterd zouden hebben. Aan de an
dere kan van het PYE-plaatje
een compositie van hemzelf.
„Ramblin' round", dat verdacht
veel op „Irene, goodnight Irene"
ïykt.
Country en western-zangeres
Wanda Jackson geeft een pak
kende vertolking van „A little
bitty tear". Dat Hank Cochrans
succesnummer evenals „I don't
wanta go" country noch western
is, doet er minder toe (Capitol).
GUY MITCHELL
Anneke met haar 13-jarig zusjedat eigenlijk Tjula heet, maar zich Femmy laat noemen. ,,Ze heeft
een betere stem dan ik", meent Anneke. Maar Tjula denkt er niet aan in Annekes voetsporen te stap
pen: „Niets voor mij al dat reizen en trekken".
zien of daar wat te verdienen was.
Ze werkte als serveerster in een
restaurant, waar veel Amerikanen
kwamen. Die moesten en zouden
alleen door die kittige, levendige
zwartkop geholpen worden. En
wanneer ze Anneke boven in haar
kamertje hoorden zingen, dan
moest ze met haar gitaar naar
beneden komen om daar verder
te gaan. De Amerikanen waren
daarby erg royaal met hun fooien.
Binnen enkele weken hield An
neke er een fraai televisietoestel
van over.
Amateur
Anneke zong trouwens graag.
Als amateur trad ze ook wel eens
op. „De Japanse danseres en zan
geres Yokkot jang" noemde ze zich
zelf toen. Uit de succesjes, die ze
bij dit optreden oogstte, putte ze
moed om in te schryven voor een
amateurwedstryd in Eindhoven.
Niet minder dan 360 gegadigden
waren er voor de eerste prys. die
de byna 17-jarige Anneke voor de
ogen van de televisiecamera's in
de wacht sleepte. Dat was eigen
lijk het begin van Annekes car
rière. Want spoedig volgde de eer
ste grammofoonplaat. Én er kwa
men aanbiedingen los.
Anneke en haar moeder durfden
echter toen niet meteen de sprong
naar het professionalisme te wa
gen. Ze gaven er de voorkeur aan
de kat eerst uit de boom te kyken.
We wilden eens kijken, hoe het
ging. Dus klauterde Anneke op
een kantoorkruk bij de DAF.
„Ik kwam er als een kwajon
gen, maar ze hebben mij er hele
maal getemd", grinnikt ze. Buiten
kantoortijd gingen de zaken ech
ter nog beter. Haar plaatjes wer
den aardig verkocht en al spoedig
had ze aan haar snipperdagen
niet meer genoeg om aan alle
aanvragen te voldoen.
Overstap
Ze hebben er lang en breed over
nagedacht, maar na ampel beraad
werd een jaar geleden toch maar
besloten de stap te wagen. Anneke
dook in „het vak". Eigenlijk zon
der zelfvertrouwen. Ze heeft het
nu nog niet. Nog voelt zy zich niet
op haar gemak in gezelschap.
„Thuis en op het toneel durf ik
alles, maar daar buiten voel ik mij
altyd eenzaam en kan ik my geen
houding geven", bekent ze eerlijk.
Ze kan ook nooit tevreden zijn
met haar prestaties. Altijd denkt
ze dat het slecht gegaan is. Steeds
heeft ze fouten gehoord.
Topplaat
Maar de resultaten tonen dat
„waarom" duideiyk aan. Annekes
platen maken goede verkoopcij
fers. Vooral „Brandend Zand".
Met 12.000 exemplaren was dit
plaatje de vyfde week na zijn ver-
schyning de best verkochte. En
het regent aanbiedingen voor con
tracten: „In augustus is het ge
lukkig nog niet zo druk. maar in
september moet ik veertig maal
optreden."
En dan te bedenken, dat Anne
ke en haar moeder alles zelf be
disselen. Ze hebben al onplezierige
ervaringen opgedaan met mensen
die haar wilden helpen. Daarom
geven ze er de voorkeur aan de
eigen boontjes te doppen. Maar
het is een enorm werk. Ze hebben
er niet genoeg tyd voor. „Ik zal
een boekhouder moeten nemen,
want ik kan het echt niet bijhou
den". verzucht Anneke, die de sta
pels brieven, die zy steeds ont
vangt ook al door haar fanclub
moet laten behandelen. „Iedere
week stuur ik een flink pakket
op", zegt ze en om te bewyzen,
dat het geen grootspraak is laat
ze ons een grote mand met post
zien.
In Knokke kortgeleden byvoor-
beeld was ze op van de zenuwen.
„Ik ga er nooit meer heen.
Naar geen enkel songfestival. Ik
ga er kapot aan. De eerste avond
stond in letteriyk te trillen op
mijn benen. Ik vond alle anderen
zó goed, zó ontzettend veel beter
En ik moest nog wel voor een da
verende finale zorgen".
Inderdaad 'n heel moeilyke op
gave voor een zangeresje, dat
zichzelf nog maar „zo'n klein ster
retje" vindt en dat eigenlijk nu
nog steeds niet kan begrypen.
waarom ze toendertijd in de Ne
derlandse équipe voor Knokke ge
kozen werd.
JË
