WIJNAND SLOOF „HANDELAAR"
IN EFTELING EN LOEVESTEIN
Verzet bergen werk
in krap kantoortje
Algemeen Schoolreis Bureau
KIPLEKKER
FOTO'S HOLVAST
VREEMDE
ALLA
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 14 juli 1962
Een van de twee beeldjes
die boven de deur van het kan
toor in de Prinsenstraat in Den
Haag hangen. De twee lachen
de kereltjes zijn voor Wijnand
het symbool voor het succes,
dat zijn schoolreizen bij de
schooljeugd hebben.
Hoewel de meeste school
reisjes van dit jaar wel weer
achter de rug zullen zijn kan
het geen kwaad eens wat
over de organisatie van deze
jaarlijks terugkerende mas
sa-verplaatsingen te schrij
ven. En by wie konden we
beter onze inlichtingen kry-
gen dan bij de Hagenaar
Wynand Sloof, die zich bin
nen enige jaren heeft ont
popt als een man met een
groot organisatie-talent en
als iemand met een sterk
ontwikkeld handelsinstinct.
Onopvallend doet hij zyn
werk, een werk waardoor in
ieder geval jaariyks 20.000
schoolkinderen uit Den Haag
en steeds wyder wordende
omgeving kennis kunnen ne
men van historische en min
der historische zaken die ons
land ryk is.
Voor de oorlog was er nau
welijks sprake van een
schoolreisje. Men ging één
dag gewapend met brood
trommels en flessen choco
lademelk, naar de dichtstby-
zijnde speeltuin om 's avonds
dood-op en bezweet weer
thuis te komen.
Na de oorlog werd dat an
ders. De Nederlandse Spoor
wegen stelden speciale trei
nen ter beschikking, die te
gen een verlaagd tarief de
groepen kinderen van Gro
ningen naar Rotterdam en
van Rotterdam naar Maas
tricht of Den Bosch voerden.
Van het „schoolreisje" was
weinig meer overgebleven
dan een taaie „kilometer-
vreterij".
Onderwijzers klaagden, dat
sommige leerlingen zich der
mate verveelden, dat zij de
hele reis niets anders deden
dan als geroutineerde han-,
delsreizigers „een kaartje te
leggen". Gelukkig is daar nu
verandering in gekomen,
mede dank zy het idealisme
van mensen als Wynand
Sloof, die het succes van
schoolreisjes niet in de eerste
plaats afmeet naar de om
vang van zyn portefeuille,
maar die vóór alles de school
reizigertjes wil laten lijken
op die twee gebeeldhouwde
kinderen boven de deur van
zijn kantoor, biy lachendde
kinderen
Totnutoe is het werk Wij-
- nand Sloof nog niet over het
hoofd gelopen, al wil dat niet
izeggen dat er bijna niets te
doen is. Het komt wel eens
voor, dat hij op hetzelfde
l ogenblik een klant in het kan-
toor te woord staat, een tele-
foongesprek voert met een
r, autobusondernemer en met be-
jhulp van een rekenmachine en-
t hele ingewikkelde optellingen
t te liÏÏ gaat. En dat alles temid-
den van een enorme hoeveel
heid folders en tabellen.
Boven de deur van het reisbureau „West" in de
Haagse Prinsenstraat hangen twee beeldjes. Beide
stellen zij een blij lachend kind voor. Je zou ze
kunnen beschouwen als het symbool van hei succes,
dat Wijnand Sloof (28) met zijn speciaal uitgezochte
schoolreisjes steeds opnieuw boekt bij 't luttele volkje,
dat onze vaderlandse scholen bezoekt. Het was dan
ook niet zozeer onze bedoeling, toen we naar Den
Haag reden, om van alles te weten te komen over het
reisbureau „West", waarvan Wijnand directeur is,
dan wel om een praatje te maken over zijn bloeiend
en in Nederland uniek Algemeen Schoolreis Bureau.
Het kantoortje in de Prin-
senstraat is klein, zeer klein.
Het ligt volgestouwd met al
lerlei kleurige folders, die zon,
warm en koud stromend wa
ter en couchettes in de trein
beloven. Maar ondanks het
kennelijk gebrek aan ruimte,
dat hij in zijn kantoortje lijdt,
voelt Wijnand tr zich „kip
lekker". De zaken gaan goed!
Nu al jubileum
Voordat wynand het directeur
schap van het reisbureau „West"
op zich nam heeft hij van-alles-en
nog-wat gedaan. Hy werkte in het
touringcar-bedryf van zyn vader,
volgde een Horecafcursus, bereisde
de halve wereld aan boord van een
schip en werkte voor verscheidene
buitenlandse reisbureaus.
Het reisbureau „West" nam hy
met naam en al over van de heer
D. J. J. Poons, die het in 1937, op
de twaalfde juni om precies te zyn
opende.
Ongeveer een maand geleden no
digde wynand de heer Poons uit
om in besloten kring het glas te
heffen op het zilveren jubileum.
Wynand gaf aan dit heugelyke
feit geen openbaar of propagandis
tisch tintje, want, zo vertelde hy,
het staat zo gek, als je als 28-jari-
ge gaat zeggen, dat je zaak een
kwart eeuw bestaat. „De mensen
gaan dan meteen aan het rekenen
en ze zullen het op hun vingers af
tellen, dat ik al met myn derde
jaar in schoolreisjes deed".
„Het idee om een schoolreisbu
reau te beginnen kreeg ik ongeveer
zes jaar geleden", zegt hy en duikt
onmiddellyk onder de toonbank op
zoek naar enkele krantenknipsels,
waarin met begrijpelyke veront
waardiging geschreven wordt over
de misdadige autobusondernemers,
die voor schoolreisjes htm slechtste
materiaal inzetten. De bom barstte
in 1956 toen enkelen van deze on
dernemers tot zware geldboetes
werden veroordeeld.
„Die berichtjes in de krant
brachten me op een idee. Waarom
zou ik het niet eens proberen. Aan
goede autobussen kon ik wel ko
men. Myn vader heeft toch im
mers een touringcar-bedryf. Ik
vertel het nu allemaal wel zo ge
makkelijk, maar het heeft me eer-
ïyk gezegd veel moeite en slapelo
ze nachten gekost voor ik zo ver
was als nu". Het Algemeen School
reis Bureau bezorgt nu jaarlijks
ongeveer twintig duizend kinderen
een reisje, waarin vaak de traditio
nele Alkmaarder kaasmarkt, de Be
driegertjes, de Efteling en de kist
van Huug de Groot zyn opgeno
men.
Wynand streeft er naar om de
reizen 's ochtend een leerzaam tin
tje te geven en het „plezier" voor
's middags te bewaren. Zo kan men
bladerend in de schoolreisgids
„Reis X" tegen komen: 's och
tends naar het Spoorwegmuseum;
's middags naar de Biltsche dui
nen.
..Panklaar
De jonge directeur van het
schoolreisburcau zou je een per
fectionist kunnen noemen, al gaat
hy van het standpunt uit dat niets
zonder fouten kan zyn. Hij streeft
ernaar om de „meester' en de „juf"
tydens de schoolreis in staat te
stellen zich geheel aan de kinde
ren te wijden. Daartoe maakt hy
alle schoolreizen „panklaar".
De onderwyzers hoeven niet te
sukkelen met geld en met lastige
speeltuin- of restaurantexploitan
ten: Wynand heeft alles al maan
den van tevoren geregeld. De chauf
feurs van de bussen, allemaal men
sen die er slag van hebben met kin
deren om te gaan, hebben een por
tefeuille vol kredietbonnen, waar
mee consumpties en rondleidingen
worden betaald.
Voor zegge en schrijve twaalf
centen kunnen de kinderen zich
verzekeren tegen eventuele onge
lukjes die zich tijdens de reis voor
doen. „Het verbaast me altyd weer",
zegt Wijnand eerlijk, „dat er zo
weinig brokken worden gemaakt.
In die vijf jaar is er zo goed als
niets gebeurd.
Een keer werd een jongetje in de
Rotterdamse diergaarde „Biydorp"
door een aap gebeten. Een an
dere keer kreeg een meisje een klap
met de slurf van een olifant, maar
verder bleven de narigheden be
perkt tot wagenziekte. Voor die wa
genziekte heeft hy nu een speciale
voorziening getroffen: plastic zak
jes, die bestemd zyn om de taak
van opstandige kindermagen over
te nemen.
Weinig oog voor
natuurschoon
De vijf jaar ervaring op
schoolreisgebied hebben Wij
nand o.m. doen inzien, dat zijn
jeugdige publiek een autobus
tocht door een streek, waar men
kan genieten van een adembe
nemend natuurschoon, maar
nauwelijks weet te waarderen.
Het belangrijkste is: „hoe laat
kunnen we schommelen?" en
„wanneer krijgen we weer een
glaasje prik?". Daarom gaan de
bussen r echt-toe-recht-aan
over de grote wegen naar de
speeltuin in Apeldoorn, de Hei
lige Landstichting of naar
Schiphol.
WIJNAND SLOOF (28)
eigen baas
Wynands echtgenote, die onder-
wyzeres is en hem vaak praktische
tips aan de hand doet, gaf enige
tyd geleden dertig leerlingen, on
der wie het meisje die het avontuur
met de olifant beleefde, de op
dracht een tekening te maken van
de schoolreis. Groot was de verba
zing, toen bleek, dat 29 kinderen
het vertrek als onderwerp voor hun
tekening gebruikten. Het meisje
van de olifant kon de reusachtige
herbifoor maar niet vergeten en
zette hem levensgroot op papier.
In de tyd dat iedereen nog aan
kerstboom, schaatsen en winterkle
ren denkt, zit wynand al weer tot
aan zyn nek in het schoolreiswerk.
Een maand lang reist hy heel Ne
derland af om daarna ruim der
tig reizen uit te stippelen, onderne
mers van speeltuinen, restaurants
en andere speeltuintradities op te
bellen en om de pryzen te bereke
nen, die hy later in handige ta
belletjes vastlegt.
Er is tussen zyn vader en hem
een hecht, maar uiterst zakeiyk sa
menspel ontstaan. Vanzelfsprekend
genieten diens autobussen de prio
riteit. Maar hy heeft echt niet ge
noeg autobussen om in twee maan
den tyd twintigduizend kinderen te
vervoeren.
De dynamische, jonge directeur van het enige schoolreisbureau,
dat Nederland rijk is. aan het werk. De telefoon is een gebruiks
middel, dat hij moeilijk missen kan. De meeste afspraken met
scholen, restaurateurs en speeltuinexploitanten geschieden door
middel van dit handige spreekapparaat.
Heerlijk
„Het is heerlyk als je merkt, dat
je een paar honderd schoffies van
een school uit een min of meer
„a-sociale" buurt hebt weten te
vangen met een van je schoolrei
zen. Dat geeft je veel meer vol
doening dan wanneer de reis van
een „normale" school een succes
geworden is. Hoe kan dat ook an
ders met allemaal oppassende kin
deren".
De mensen zouden nog heel wat
van de jongste generatie kunnen
leren als ze eens met een schoolreis
meegingen. Ze zouden merken dat
er by kinderen geen sprake is van
standsverschil. Henkie van de tim
merman drinkt limonade uit net
zo'n flesje en door net zo'n rietje
als Michel, die altijd door een
chauffeur met een grote Chrysler
naar school wordt gebracht. En sa
men hebben ze de grootste lol".
De revenuën, die de schoolreizen
hem opleveren, worden aangevuld
met het geld dat hy verder ver
dient met het reisbureau „West",
waaraan hij eveneens zyn handen
vol heeft. Toch biyft het schoolbu-
reau voor hem het belangrykste.
Zo komt het dat Wynand dag en
nacht in touw is.
Vergeten groep
Maar hy heeft nog meer plan
nen. Als ideaal heeft hy zich ge
steld om in de toekomst voor de
zogenaamde „vergeten groep" va
kanties te organiseren. Onder die
„vergeten groep" verstaat Wynand
die jongens en meisjes die door be
paalde omstandigheden hetzy
doordat het geld ontbreekt, hetzy
doordat zij persé niet met va
der en moeder op vakantie willen
thuis blyven. Voor die jongens en
meisjes wil hy goedkope en toch
goede vakanties organiseren, met
name in het buitenland. De eerste
besprekingen en correspondenties
zijn hierover al gevoerd.
Voorlopig zyn de scholen uit Den
Haag en omgeving nog de enige
klanten van het Algemeen School
reis Bureau. Maar uiteindeiyk zal
hy toch moeten bezwyken voor de
aanvragen, die regelmatig by hem
binnenkomen uit Oss, Eindhoven.
Leeuwarden en Zwolle.
Dan is er nog de kwestie van
schoolreizen die op maandag of
woensdag gehouden moeten wor
den. Het oude brood van maandag
en de vrye woensdagmiddag maakt
deze dagen byzonder onaantrekke
lijk en niet in de laatste plaats voor
het onderwyzend personeel.
Toch lukt het wel eens een be
paalde klas een maandag- of een
woensdag-reis te laten maken.
De voordelen zyn legio. Doordat
de beide dagen niet zo in trek zyn,
kan men erop rekenen, dat de
speeltuinen vooral in het hoog
seizoen niet overbevolkt zyn met
horden schoolkinderen, die nu juist
op die dag van schommel en wip
gebruik willen maken. Overal is het
rustiger. Laten de meesters en de
Juf het oude brood en de vrye mid
dag dan maar een keer op de koop
toenemen.
Wynand Sloof gaat door met zyn
werk. Voor concurrentie is hy niet
bang, want hij is de enige in Ne
derland die als directeur van een
schoolreisbureau in de Kamer van
Koophandel staat ingeschreven.
Daar in het wat krappe kantoortje
in de Prinsenstraat worden school
reizen geboren die aangepast zyn
aan de leeftijden, het milieu, het
karakter en aan de beurs van de
scholieren.
Hij is bezield vaa een ideaal,
waarvan hij zeker is dat hy het be
reikt. Zyn werkeiykheidszin weer
houdt hem er echter van vreemde
bokkesprongen te maken, want hy
onderkent de conjunctuurgevoelig
heid van zyn Algemeen Schoolreis-
Bureau.
ZIJ WEL
WIJ NIET
De 21-jarige Alia Pavlova U
een vreemd meisje. Waarom zou
die Alia nu een vreemd meisje
zijn? Wel, Alia heeft rode gor
dijnen voor de ramen in plaats
van witte. Zij heeft geen bed in
haar kamer staan, want zij
vindt dat die anders te vol
wordt. Bovendien, en dit is wel
het ergste, heeft Alla tijdens
een danspartij, georganiseerd
door de plaatselijke afdeling van
de communistische partij in
Zjmerinka in de Oekraïne,
op uitdagende wijze met haar
benen geslingerd. Let wel: dat
waren de benen van een meisje
dat lid is van de communisti
sche partijAlla wist niet hoe
zij het had, toen zij daags na
het feest voor de afdeling van
de plaatselijke bond van jonge
communisten moest verschijnen
om zich te verantwoorden. Zij
kreeg te horen, dat ze grote
kans maakte uit de partij te
worden gestoten, omdat ze zich
tijdens het feest niet gedragen
had, zoals dat een goede en op
rechte communiste betaamt.
Vooral het feit, dat zij rode gor
dijnen in plaats van loitte voor
de ramen had, werd als een ver
zwarende omstandigheid voor
haar gedrag genoemd.
Alla „nam" het niet. Zij dien
de een klacht in bij het dagblad
van de bond van jonge commu
nisten, de „Komsomolskaja
Prawda". De hoofdredacteur van
dit blad belde de voorzitter van
de bond van jonge communisten
in Zjmerinka op en vroeg hem
zijn commentaar op deze merk
waardige zaak.
De voorzitter was van mening,
dat iemand die zich aan derge
lijke „uitspattingen" te buiten
gaat op zijn zachtst gezegd
„vreemd" moet zijn en in elk
geval niet thuis hoort in de bond
van jonge communisten.
Commentaar van de komso
molskaja Prawda": ,JHet is lang
geleden dat wij zo iets gehoord
hebben. Zijn er nog steeds lei
ders die voor alles bepalingen
willen hebben en toepassen, van
af de lengte van een danspas tot
het aantal meubels in de kamer?
Dit zou een grappig voorval zijn,
als er niet zo'n droevige en be
krompen geest uitsprak".
Ons commentaar: „De voor
zitter van de plaatselijke bond
van jonge communisten in
Zjemerinka had de Nederlandse
twist-kampioenschappen in Am
sterdam eens moeten bijwo
nen
Met haar 2. jaar is Vivl Bach nu al de meest gezochte Duitse
filmster. Haar programma is zo overbezet, dat ze in 1962 geen
uur meer over heeft. Op het ogenblik worden opnamen gemaakt
voor de filri „Wenn die Musik spielt am Wörthersee"waarin xij
de hoofdrol speelt. Vivi komt uit Denemarken en is getrouwd
met Peter Sebek. Hier geniet ze van een ijsje. Heerlijk fris na
zo'n lange, warme dag in de studio's.
