Voetbalwereld in de ban
van Jules Rimet-trofee
Erelijst
GESCHIEDENIS VAN HET WERELDKAMPIOENSCHAP
ITALIË-1934
BRAZILIË-1950
STOCKHOLM-1958
FRANKRIJK-1938
BERN -1954
CHILI -1962
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 26 mei 1962
Vijfde blad no. 30663
De Coupe Jules Rimet"
voorstellende Victoria
Godin van de Overwinning
1930, Uruguay: 1. en wereld- j
kampioen Uruguay 2. Ar- m
gentinië, geen strijd om g
de derde en vierde plaats.
Topscorer van het toer- g
nooi: Stabile (Arg.) 8
doelpunten uit 4 wedstrij- g
den. g
1934, Italië 1. en wereldkam- jjj
pioen Italië, 2. Tsjecho p
Slowakjje, 3. Duitsland, g
Topscorer: Schiavio (Ita- g
lië) 4 uit 5. g
1938, Frankrijk. 1. en wereld- g
kampioen Italië, 2. Hon- g
garije 3. Brazilië. Topsco- g
rer: Leonidas (Brazilië) 8 g
uit 5.
1950, Brazilië. 1. en wereldkam-
pioen Urunguay 2. Brazi- M
lië 3. Zweden. Topscorer:
Ademir (Brazilië) 7 uit 6. g
1954, Zwitserland. 1 en wereld-
kampioen Duitsland 2. g
Hongarije 3. Oostenrijk.
Topscorer: Kocsis (Hon- g
garije) 11 uit 6. g
1958, Zweden: 1 en wereldkam- g
pioen Brazi'ië, 2. Zweden
3. Frankrijk. Topscorer; g
Fontaine (Frankrijk) 13 g
uit 6. 1
fÜllllllllllllillllllllllllll
LE HAVRE - 1938.
Nederland—Tsjecho Slowakije
0-3. Negen minuten is de ver
lenging oud en de doodvermoei
de, nog maar negen spelers tel
lende Oranjeploeg bezwijkt
onder de hevige druk. Van Male
gijpt mis en het is 0-1. De be
slissing is gevallen
vroegd" werd. Het zou tien minuten,
ja zelfs wel een kwartier voor het
werkelijke einde zijn gebeurd
Tot er een journalist kwam die la
coniek opmerkte: „Is er eigenlijk
wel ooit aan die tweede helft begon
nen?"
De eindstrijd Uruguay-Argentinië
was een sensatie apart. Het grote sta
dion van Montivideo kon 100.000 toe
schouwers bevatten. Als er een mil
joen in had gekund was dat nog te
weinig geweest. Heel het land leefde
hartstochtelijk met zijn voetballers
mee. In Argentinië was het al niet
minder. Het publiek dromde naar de
regeringsgebouwen en eiste „MEER
SCHEPEN VOOR MONTEVIDEO.
Die kwamen er ook. Door de mist
echter arriveerde een gedeelte van de
„vloot" zo laat, dat de Argentijnen
pas voet aan land zetten toen Uru-
guay al wereldkampioen was. Alle in
woners van het land waren op dat
moment al onstuimig aan het fees
ten
Uruguay had zijn spelers grondig
op dit wereldkampioenschap voorbe-
(Van een onzer redacteuren)
Jules Rimet stierf in 1956 in Parijs op 83-jarige leef
tijd. Een in voetbalzaken volkomen vergrijsde Frans
man, die met zijn zachte stem en vlotte manieren de
allure had van een diplomaat. En dat ook eigenlijk was.
Dertig jaar lang loodste hij met grote bekwaamheid
het schip van de wereldvoetbalfederatie (FIFA) door
de vele woelige stromingen. Desondanks zou hij waar
schijnlijk al een vergeten" figuur zijn geweest als hij
indertijd niet het initiatief had genomen tot het organi
seren van een toernooi om het wereldkampioenschap.
Te zijner ere draagt de prijs verbonden aan de wereld
titel de naam Coupe Jules Rimet". Aan het eind van
de maand zullen in Chili zestien landen met grote ver
betenheid strijden om deze meest begeerde van alle
voetbaltrofeeën.
Van het plan voor het
wereldkampioenschap voetbal
was eigenlijk al sprake in de
eerste jaren na de eeuwwisse
ling. Van de uitvoering kwam
niets terecht omdat vele landen
de winnaar van het Olympisch
voetbaltoernooi al als wereld
kampioen erkenden. Dat bleef
zo tot na de eerste wereldoor
log. Toen deed het professiona
lisme zijn intrede op het vaste
land en dat bracht met zich mee
dat in het Olympisch (amateur)
voetbaltoernooi niet langer het
„crème de la crème" aanwezig
kon zijn. Nu pas kwam er echt
behoefte aan een algemene
krachtmeting.
In 1929 hakte de energieke Jules
Rimet de knoop van eindeloos wik
ken en wegen door en organiseerde
voor 1930 het eerste wereldkampioen
schap voor amateurs en profs. Strijd
toneel van de „première" was Uru
guay, dat in Europa furore had ge
maakt door met grote overmacht de
Olympische toernooien van Parijs -
1924 en Amsterdam-1928 te winnen.
Het scheen allemaal bijzonder goed
te gaan. Vooral toen de volkomen
voetbalwaanzinnige Uruguyanen de
Europese ploegen gratis overtoch en
verblijf aanboden. Helaas, in datzelf
de jaar plofte de beurs van New-
York ineen. De crises die daaruit
voortkwam drong door tot in alle uit
hoeken van de wereld. Ondanks de
tegemoetkomingen van de gastheren
trokken vele Europese landen hun
toezegging in. En tenslotte ging
slechts een handjevol naties naar
Uruquay: Frankrijk, Roemenië, Bel
gië en Joego-Slavië. Min of meer
Europa's „tweede keus" dus.
De Uruguayanen waren woedend.
Helemaal ongelijk kon men hen niet
geven. Twee keer waren zij naar
Europa getrokken en nooit hadden
zij veel faciliteiten genoten. Nu de
Olympische kampioenen de Europe
se landen eens inviteerden en boven
dien een ruime vergoeding in het
vooruitzicht stelden kwamen er
slechts een paar onbetekenende lan
den!
Favorieten voor de titel waren na
tuurlijk Uruguay en diens aarts
vijand Argentinië. Tot eer van de
Fransen dient te worden gezegd dat
zij in de voorronde tegen de Argen
tijnen een bijzonder sterke partij
voetbal speelden. De mannen van
„Marianne" vochten als panters. Zij
verdedigde zich met een koelbloedig
heid en een fantasie, waarvan ieder
een versteld stond. Argentinië kwam
weliswaar op gelukkige wijze voor,
maar zeven minuten voor tijd had de
Franse midvoor de gelijkmaker maar
voor het inschieten toen de
scheidsrechter voor het einde floot.
De Fransen waren ziedend. Zij
confereerden met de Braziliaanse ar
biter alsof zij op 't. punt stonden de
Volkenbond te verlaten. De scheids
rechter gaf zijn vergissing toe. Hij
liet de zeven nog resterende minu
ten uitspelen. Maar de prachtige
kans was voor de blauwhemden voor
goed verkeken. Het bleef 1-0 voor
Argentinië
Die zeven minuten hebben de
Fransen nog lang dwars gezeten. Het
leuke was, dat het tijdstip waarop de
arbiter het einde had aangekondigd
in hun .versie" steeds meer „ver
met een „naam", die klonk als een
klok. Hij was niet alleen een briljant
fluitist, hij was ook voor de drom
mel niet bang. Langenus had bij de
Spelen van 1928 de „explosieve" wed
strijd Argentinië-Uruguay op schit
terende wijze geleid. Zelfs de overal
en altijd protesterende Argentijnen
hadden moeten erkennen dat hun
nederlaag in de Olympische finale
niet aan de scheidsrechter te wijten
was geweest. Een hogere „onder
scheiding" kan men als arbiter niet
verdienen.
Met zijn koffertje inde hand wan
delde Langenus welgemoed, liet sta
dion binnen. De agenten, die niet
wisten wie hij was, hielden hem
aan en vroegen of hij soms wapens
in het koffertje had. Waarom in
hemelsnaam wapens" wilde de Belg
weten. ,,Om de scheidsrechter neer
te schieten" zei het gezag of het de
gewoonste zaak van de wereld was.
Het duurde even voor Langenus de
agenten had overtuigd dat zij
wat hem betrof daarvoor echt
niet bang behoefden te zijn
Uruguay won de finale in een sta
dion, dat vooral in de tweede helft
„overborrelde" als champagne, met
4-2. Een fikse ruzie tussen de Ar
gentijnse en Uruguayaanse bond was
het (onvermijdelijke) gevolg. De
breuk werd pas na geruime tijd zeer
moeizaam gelijmd.
Het wereldkampioenschap-1934
werd georganiseerd door Italië, het
Italië van Mussolini. De ,,Duce"
hoogstpersoonlijk interesseerde zich
voor de titelstrijd. Hij gaf de organi
satoren de beschikking over alle mo
gelijke „foridsen". Als tegenpresta
tie moest men natuurlijk een behoor
lijke portie propaganda voor het
fascisme maken en de we-
Het schitterende kampioensteam Nederlands elftal een van de fovorie
van Braziliëdat Stockholm
1958 van begin tot eind beheer
ste. Het is niet zeker dat de Bra
zilianen dit jaar een elftal van
gelijke kracht in het veld zullen
brengen.
zeker net dat ene tiende geval.
Met 3-2 gingen Bakhuys, Smit, Ven-
te, Van Nelle. Van Heel etc. onver
diend ten onder.
Italië had het evenmin gemakke
lijk. Het scheen in de eerste ronde
gewipt te worden door Spanje. De
Spanjaarden hadden wel geen ijzer-
sterk team, maar zij bezaten een
doelverdediger, wiens naam een le
gende zou worden: Ricardo Zamora.
Tegen Italië had dit „wondermens"
bovendien zijn dag. Wat dat wilde
zeggen, hebben de Italiaanse voor-
waartsen „aan den lijve" ondervon
den. Er was geen doorkomen aan.
De kracht van Zamora was daarin
gelegen dat hij het gehele doelge
bied beheerste en niet alleen maar
tussen de palen goed was. Zijn ver
dedigers groeiden ver boven hun
BERN - 1951.
Duitsland Hongarije 3-2.
Twee Hongaren liggen geslagen
,,ter aarde". Twee Duitsers ren
nen verheugd wegHet
wereldkampioenschap is op sen
sationele wijze door de Hon
gaarse handen geslipt
reid. Vier weken lang mocht niemand
van hen het trainingskamp verla
ten. Contact met familie, vrouw en
kinderen was evenmin toegestaan.
Mazzali, Uruguay's befaamde doel
man, hield het na twee weken niet
meer uit. Hij sloop op een nacht stie-
kum weg. Nog voor de ochtend was
h(j terug, in de prettige veronderstel
ling verkerend dat niemand iets van
zijn desertie had gemerkt. Maar een
van de coaches, die blijkbaar sliep
met het oor van 'n waakhond, be
trapte hem net toen hij in bed wilde
stappen. Het kostte Mazzali zijn
plaats in het team. De ijzeren team-
discipline stond zulke escapades nu
eenmaal niet toe. Droevig voor Maz
zali, die veruit Uruguay's beste doel
man was!
Scheidsrechter in de eindstrijd was
de Belg John Langenus. Een man
reldtitel veroveren. Het eerste was
even gemakkelijk als het tweede
moeilijk. Nu was het Italiaanse team
van die dagen beslist van wereldklas
se. Als trainer van het elftal fun
geerde een van de markantste figu
ren uit de geschiedenis van de inter
nationale voetbalsport: Vittorio Poz-
zo. Pozzo was een maniak, maar één
die grenzen kende.
Zijn voetbalscholing had hij in
Engeland ontvangen en langzaam
aan was hij er in geslaagd een Ita
liaanse ploeg in elkaar te spijkeren,
die voor niemand en niets uit de
weg behoefde te gaan. Ofschoon al
lesbehalve een voorstander van het
regime van Mussolini, maakte hij
dankbaar gebruik van de middelen,
die het hem bood om te experimen
teren. Pozzo was een man met ge
heel aparte opvattingen. Het deerde
hem totaal niet, dat de kritiek hem
bij het kiezen van sommige spelers
met de regelmaat van de klok om
de oren loeide.
Om een voorbeeld te noemen: tot
aanvoerder van het team dat op de
wereldkampioenschappen zou uitko
men koos hij Allimandi. Een speler,
die nog niet zo lang daarvoor dooi
de Italiaanse Voetbalbond voor het
leven van de velden was verban
nen. En men kan rustig aannemen
dat men zo'n straf in het vurige
Italië niet oploopt omdat men al
leen tegen de scheidsrechter heeft
gezegd „dat men het niet helemaal
met hem eens is". Na een hernieuwd
onderzoek was de straf verminderd,
maar om zo'n figuur tot aanvoer
der te benoemen neen daar kon
den vele „voetbalwijzen" toch niet
bij. Pozzo kreeg gelijk. Niemand
had de ploeg beter in de hevigste
gevechten kunnen leidden dan de
staalharde Allimandi. Zoals niemand
de squadra beter had kunnen co
achen dan Vittorio Pozzo.
Uruguay verdedigde zijn wereldtitel
niet. Het was nog altijd woedend
over de handelwijze van de Europe
se landen vier jaar tevoren. Dt wer
kelijke reden zal echter wel zijn ge
weest dat het Uruguyaanse voetbal
sterk in waarde was teruggelopen.
Nederland ging ook naar Italië.
Hel elftal dat wij toen bezaten, was
ongetwijfeld het sterkste, dat wij
ooit op de been hebben gebracht.
Wij hadden in de voorronden de
Ierse profs in Amsterdam een af-
rameling gegeven (5-2) en vervol
gens de Belgen met 9-3 afgedroogd.
Er werd iets van ons verwacht in
het verre Italië. Gewapend met een
allerongelukkigst liedje („we gaan
naar Rome", en de Italiaanse hoofd
stad was alleen bestemd voor de fi
nale!) gingen de Oranjehemden in
de eerste wedstrijd de Zwitsers te
lijf. Het heette, dat wij die in negen
ten voor de titel, Tsjecho-Slowakije,
2x45 minuten in bedwang. Een schit
terende prestatie, vooral als men be
denkt dat Nederland in de tweede
helft eigenlijk met tien man speel
den omdat de zwaar geblesseerde
Smit nauwelijks nog een voet kon
verzetten. Pas toen in de verlenging
ook Van der Veen gewond raakte,
boog Oranje het hoofd. (0-3).
Piola en zijn mannen maakten in
dit weréldkampioenschap verder
geen fouten meer. Zij wonnen ach
tereenvolgens van Frankrijk 3-1
Brazilië (2-1) en in de prachtige fi
nale van Hongarije (4-2) om voor
de tweede keer beslag te leggen op
de „Coupe Jules Rimet".
Duitsland stelde in dit wereldkam
pioenschap teleur. Het had juist Oos
tenrijk geannexeerd en met enige
„kunstgrepen" een aantal spelers van
het „Wunderteam" in het haken
kruiselftal gezet. Zij bemerkten te
laat dat de zwierige Weense wals
slecht paste bij de stramme militaire
pas
De tweede wereldoorlog was er de
oorzaak van dat het twaalf jaar
duurde alvorens de voetbalwereld
weer bijeen kon komen voor de strijd
om de hoogste titel. Dit keer was de
Braziliaanse hoofdstad Rio de Ja
neiro tot plaats van samenkomst ge
kozen.
Voor het eerst was het trotse En
geland van de partij. Voor de oorlog
hadden de Britten het nimmer de
moeite waard gevonden voor dit toer
nooi in te schrijven. Nu wilden zij
hun debuut even vieren met het be
halen van de wereldtitel.
Het werd het grootste fiasco dat
j het Engelse voetbal ooit heeft gele-
den. De Engelsen verloren van de
j Verenigde Staten, die geen knip voor
de neus waard waren, niet 10. En
tegen de wat beter spelende Span
jaarden gingen z(j met dezelfde sco-
I re door de knieën. Engeland speelde
de rol van een niet eens interessante
figurant
De eindstrijd ging tussen gastheer
Brazilië en Uruguay. Vier uur voor
de finale begon was het stadion in
j Rio de Janeiro al bezet met
160.000(1!) wild schreeuwende toe-
i schouwers.
I Brazilië kon de titel niet ontgaan,
zo had in alle kranten gestaan. In
I de finale-poule had het Zweden met
17—1 en Spanje met 61 verslagen,
j De cijfers van Uruguay tegen deze
j landen waren resp. 3—2 en 2—2 ge-
I weest, zodat Brazilië al aan een ge
lijkspel voldoende had om de titel
binnen te halen. Maar de Brazilianen
begingen een flater van de eerste or
de. Zij verklaarden zich zo ongeveer
al wereldkampioen nog voor de wed
strijd was gespeeld. En de voetbal
is nu eenmaal rond, héél rond
De Braziliaanse trainer was een
verstandig man. Hij hief waar hij
kwam een waarschuwende vinger.
Maar het bleef „een stem in de
woestijn". Hij moest in het al in
feeststemming verkerende Brazilië
ook snel zijn mond houden, anders
normale vorm uit, geruggesteund als
zij zich voelden door zijn aanwezig
heid. De ruwe wedstrijd eindigde
gelijk en in de overgespeelde match
zonder Zamora, die geblesseerd
was geraakt won Italië met 1-0.
In de halve finale klopten de Itali
anen met 1-0 het Oostenrijkse
„Wunderteam" dat overigens zijn
beste tijd net achter de rug had.
In de eindstrijd versloegen de Az-
zuri na een zenuwslopende verlen- had men hem zonder meer het leven
ging Tsjecho-Slowakije met 2-1. De benomen,
zege in de finale dankten zij voor
met 83, Brazilië (nr. 2 van 1950)
met 42 en Uruguay (de wereldkam
pioen) na een verhitte verlenging
met 42. En dat was een heel wat
zwaarder programma dar. de andere
finalist, Duitsland had af te werken:
Turkije (41), Hongarije (3—8),
nogmaals Turkije (71), Joego-Sla
vië (2—0) en Oostenrijk (61). In
de eindstrijd was het doodvermoeide
deels geblesseerde Hongarije niet
meer bij machte Duitsland te ver
slaan. hoewel de ploeg op een bepaald
ogenblik zelfs met 2—0 leidde. De be
roemde Helmuth Rahn scoorde het
winnende doelpunt voor de Duitsers,
die zeer knap door coach Herberger
werden geleid. Voor iedereen was
Hongarije echter de wereldkampioen.
De zege van de Duitsers kreeg nog
een pikant nasleepje toen na enige
tijd acht-elfde van het wereldkam
pioenschapselftal aan een geheimzin
nige ziekte ging lijden. Het gerucht
deed de ronde dat de Duitse ploeg
in de finale nogal overvloedig van
een stimulerend middeltje had ge
bruik gemaakt. Van Duitse zijde
werd dat ten stelligste ontkend.
Het wereldkampioenschap 1958
stond van begin tot eind in het te
ken van Brazilië. De voetballiefheb
bers zullen zich nog als de dag van
gisteren herinneren met welk een
fabelachtige techniek en snelheid
spelers als Didi en Pele om er
maar twee te noemen iedere de
fensie tot wanhoop brachten. Uitge
breid behoeven we op dit toernooi
niet in te gaan. Het is allemaal pas
vier jaar geleden en de belangrijkste
wedstrijden werden door de televisie
uitgezonden.
De Brazilianen bereikten zonder
veel moeite de halve finales, waar de
verrassend sterk spelende Franse
ploeg hen wachtte. Lange tijd ging
de strijd gelijk op. De beslissing viel
pas toen de Franse spil geblesseerd
raakte en de defensie gedesorgani
seerd ging optreden tegen de razend
snelle Braziliaanse acties (52). In
de andere halve finale versloeg Zwe
den versterkt met enkele in Italië
spelende Zweedse profs Duitsland
met 31.
Rusland en Engeland stelden ook
nu hevig teleur én „sneuvelden" al
in hun poules. Uruguay, de ploeg met
de „gouden glans", bleek dit keef niet
sterk genoeg om bij de laatste zestien
te komen.
De finale tussen Brazilië en Zwe
den bracht een partij voetbal, die
vele schitterende hoogtepunten ken
de. Bedreigen konden de Zweden de
Brazilianen niet, al waren zij de eni
gen die in dit toernooi de koffiekleu
rige gasten even tegen een achter
stand lieten aankijken. Met 52
wonnen de Brazilianen de eindstrijd.
Een wat verlate revanche voor de
nederlaag in eigen land in 1950.
In de eerste helft van die koken
de finale liep de Braziliaanse voor
al aan het fenomenale doelverdedi-
gen van Giampiero Combi. De man,
dhe- I "oeie te pletter op c,e „,e „c
buut bad gemaakt dat men zich fanatiek vechtende Uruguayanen
maar kon denken. Waarschijnlijk
zou hij nimmer tot een beroemdheid
zijn uitgegroeid als hij niet het ver
trouwen en de steun van één man
in die moeilijke periode had gehad.
De naam van de man: Vittorio
Pozzo
Het land van Jules Rimet, Frank
rijk, was gastheer bij de wereld
kampioenschappen van 1938. Italië,
dat sinds 1934 slechts één keer was
verslagen, bracht onder leiding van
Pozzo een nagenoeg „nieuw" elftal
in het veld. Alleen Meazza en Fer
rari waren nog over van het elftal
dat in 1934 de wereldtitel had ver
overd. Aan kracht hadden de Ita
lianen echter beslist niets ingeboet.
Combi had in de briljante Olivieri
een uitstekend vervanger gekregen
en in de „vuurlinie" schitterde een
man van uitzonderlijke klasse: Syl-
vio Piola. Een midvoor, die nog een
tikje beter was dan Bakhuys-in-zijn
beste-tijd.
De Italianen liepen in hun eerste
wedstrijd, tegen de amateurs van
Noorwegen, al aan de eindstrijd in
Parijs te denken. En dat werd hen
bijna noodlottig. Met grote moeite
konden de wereldkampioenen de sco
re op 1-1 houden en zij boften be
slist, toen een paar minuten voor
tijd een Noorse treffer wegens (du
bieus) buitenspel werd afgekeurd. De
onderschatting van de Noren was
een enorme blunder. Bij de Olympi
sche Spelen van 1936 te Berlijn had
Duitsland al ondervonden, dat de
Noren een keihard vechtend, nim
mer opgevend team bezaten. Onder
de ogen van de Führer waren de
Germanen met 2-0 uit de strijd ge
gooid, met voor de nazi's als bittere
bijzonderheid dat beide doelpunten
door een joodse speler werden
voor hun doelman Mcispoli hadden
opgetrokken. Spil Varela, die die
dag met radar als bondgenoot speel
de ,werd een wanhoop voor de
Brazilianen. Alles, maar dan ook
alles liep op hem vast. In de eerste
minuut van de tweede helft opende
Friaca voor Brazilië de score,
ledereen ging er toen eens goed
voor zitten hoe Uruguay verder zou
worden afgeslacht. Twintig minuten
daarna werd het echter
gelijk door Schiaffino. Een
man, die een wat slome indruk
maakte, doch bij wie ,,de vlammen
uitsloegen" zodra hij de bal in zijn
bezit had. Een kwartier voor het
einde kwam de klap die 150.000 har
ten deed stilstaan. De jonge, vir
tuoze Ghiggia schoot uit een voor
zet van Perez het Braziliaanse net
werk zo ongeveer aan flarden. Dat
betekende 12 en daarbij bleef het.
Heel Brazilië hulde zich dagenlang
in diepe rouw. De trainer van het
team moest zelfs vluchten. In
Uruguay kwamen tijdens de feeste
lijkheden zes personen om het
leven.
Hongarije met Puskas, Hidegkuti,
Kocsis etc. in volle glorie was abso
luut het sterkste voetballand bij de
wereldkampioenschappen van 1954 in
Zwitserland. Zoals nog vers in de
SM MMSB:
een lonae veraer- ge omstandigheid. Op hun weg naar
De andere verrassing viel in een de eindstrijd versloegen de Magyaren
van de tien gevallen gemakkelijk wedstrijd waar Nederland bij be- achtereenvolgens Korea (90).
konden hebben. Maar dit was dan trokken was. In Le Havre hield het I Duitsland (de latere titelhouder
FERENC PUSKAS
greep er naast in 1954
En nu straks in het verre en on
bekende Chili opnieuw de strijd om
de wereldtitel. Aan een prognose
zullen we ons maar niet wagen. Hoe
de krachtsverhouding op het ogen
blik ligt, weet niemand. Achter
ieder land staat voorlopig nog een
vraagteken. Ongetwijfeld zal titel
houder Brazilië weer een rol van
betekenis spelen, al blijft 't nog een
open vraag of de wereldkampioenen
er in slagen eenzelfde sterrenelftal
als in 1958 te formeren. Verder zijn
er dan nog de altijd gevaarlijke
Duitsers, Engelsen en niet te
vergeten Russen. Van één ding
kan men zeker zijn: er staat ons
weer een bijzender belangwekkende
krachtmeting te wachten. Verras
singen zullen er ook nu weer vallen.
Want de voetbal is rond. Ook in
wedstrijden om de wereldtitel.
