Over monniken, maffia en
„stukken van negentig"
ai Elektronisch brein vervangt
de Westduitse postbeambten
Piccadilly Circus wordt een
Italiaanse piazza (marktplein)
Postclistrictsnuminers en ook
zegels van speciaal papier
Plan van graafscliapsraad om
Londen een groots en waardig
middelpunt te schenken
r
LEXI MET OPEN VIZIER
Proces op Sicilië: vreemd
maar verklaarbaar geval
richt 1 maart 18S0
Zaterdag 21 april 1962
Vijfde blad no. 30635
A a tomatisering
duurt acht jaar
De stroom van brieven neemt in
JWest-Duitsland nog steeds toe. Da-
gelijks passeren ongeveer 30 miljoen
briefzendingen de postbeambten in
Bondsrepubliek en West-Berlin.
Dat zijn er meer dan tweemaal zo
veel als tien jaar geleden en het aan-
|31 groeit nog steeds. Men beschikt
nauwelijks over voldoende mensen om
de grote hoeveelheden post te sorte
ren en daarom zal een robot het werk
in de toekomst overnemen.
De automatisering van de posterij
en is reeds zeer ver gevorderd. Dit
eldt in de eerste plaats voor de te-
jfoongesprekken, die nagenoeg alle
automatisch tot stand komen. Bo-
Tidien beschikt de Bondsrepubliek
er het meest uitgebreide telexnet
ter wereld. De elektronische brieven-
lorteermachine zal in de toekomst
jen groot deel van het werk van de
overbelaste postbeambten overnemen.
Sr worden zorgvuldige voorbereidin
gen getroffen. Binnenkort zal de pos-
terijenrobot in 18 miljoen huizen van
de Bondsrepubliek geïntroduceerd
worden in de vorm van een brochure,
waarop de nieuwe post-districtsnum-
mers staan aangegeven, volgens wel
ke de 24.000 postkantoren in Wes-
vaj Duitsland hun zendingen zullen ont
vangen.
In München en Darmstadt wer
den bij wijze van proef reeds twee
elektronische sorteermachines opge
steld. Zij werken tot volle tevreden
heid en zijn de trots van de Bonds-
postminister Stückler, die alles in 't
werk stelt om de posterijen zoveel
mogelijk te rationaliseren, en te auto
matiseren.
Tijdens de eerste werkfase licht de
sorteermachine er die poststukken
lit, die te groot en te dik zijn voor de
verdere automatische behandeling.
Zij worden afzonderlijk gebundeld en
verder door mensenhanden verwerkt.
Dat betekent, dat iedere burger in de
Bondsrepubliek zeer binnenkort en
veloppen met door de overheid vast
gestelde afmetingen dient te gebrui
kten en dat hij in geen geval onge-
15 limiteerde hoeveelheden post in één
tie briefomslag mag verzenden om zo
odoende het volle profijt van de be
taalde porto te hebben. De robot kan
alleen brieven met een maximale dik
te van een halve centimeter bewer
ken. Daar het elektronische brein ook
slechts bepaalde getallen kan lezen,
ptijn de nieuwe postdistrictsnummers
|noodzakelijk geworden.
Na het voorsorteren belanden de
brieven, zonder dat zij door men
sen worden aangeraakt, in een ma
chine, die ze met het adres naar bo
ven op elkaar stapelt. Om dit te ver
wezenlijken zullen de postzegels van
de Bondsrepubliek van lichtgevend
papier gemaakt worden. De eerste se
ries worden reeds gedrukt. Via een
lopende band komen de poststukken
terecht op het bureau van een be
ambte, die de enveloppen voorziet
van een onzichtbaar magnetisch te
ken, dat overeenkomt met het post-
districtsnummer. Ook hij behoeft
geen enkele brief aan te raken. De
laatste machine sorteert alle brieven
volgens de postdistrictsnummers
Naar men zegt, verwerkt hij er 20.000
per uur.
Iedete vernieuwing kost geld en
zeer zeker een zo gecompliceerd ap
paraat als een elektronenmachine.
Daar de balans van de Duitse pos
terijen reeds in het afgelopen jaar
zonder nettowinst werd afgesloten,
zag de Bondspostminister zich ge
noodzaakt. de posttarieven te verho
gen. Deze aankondiging verwekte een
storm van verontwaardiging en
Stücklen wijzigde zijn besluit en stel
de voor alleen poststukken, die niet
duidelijk voorzien zijn van 't nieuwe
postdistrictsnummer of niet voldoen
aan de gestelde eisen inzake de af
metingen te onderwerpen aan een
hoger tarief. Acht tot tien jaar zal
het nog wel duren, voordat in de 45
grootste postkantoren van de Bonds
republiek 250 elektronische sorteer
machines opgestel zullen zijn. Daar
bij komt nog. dat een machine, om
rendabel te zijn, 100.000 brieven per
dag moet sorteren.
Geeu
ook
en
gouden
geen
bed
huis
De Ghanese ex-minister van In
dustrie Krobo Edoesei heeft donder
dag het nieuwe landhuis aan de
buitenkant van de hoofdstad Accra,
dat hij pas een week tevoren had
betrokken, verlaten. Zoals gemeld
werd hü woensdag als minister ont
slagen, waarbij tevens zijn woning in
beslag werd genomen. De Italiaanse
aannemer, die het huis heeft ge
bouwd, moet het land verlaten.
De 47-jarige Edoesei kwam in het
nieuws, toen bekend werd dat zijn
vrouw Mary in Londen een met goud
beslagen bed van 30.000 gulden had
gekocht. In de felle reacties hierop
werd ook kritiek geoefend op het feit.
dat de minister een nieuw huis liet
bouwen, dat volgens hem zelf bijna
200.000 gulden heeft gekocht, maar
waarvan de waarde door anderen op
700.000 gulden wordt geschat!
De ontslagen minister is een voor
aanstaand lid van de Conventie
volkspartij van premier Nkroemah.
De kritiek op zijn verkwisting werd
geleid door het dagblad van deze
partij. Het is de vraag of de Conven
tie-volkspartij hem zal handhaven
als lid van haar parlementsfractie.
Eindelijk oase
voor voetganger
(Van onze Londense correspondent)
Het is merkwaardig hoe Engeland,
al of niet onder invloed van de Euro-
markt in steeds sneller tempo op al
lerlei gebied continentale allures gaat
aannemen. Het laatste snufje is het
plan om Londens wereldberoemde
Piccadilly Circus het karakter te ge
ven van een aantrekkelijke Italiaan
se piazza (Marktplein), waar men
zich kan verpozen. Totnutoe is daar
geen plaats voor voetgangers temid
den van het daverende verkeer, dat
tot voor kort rond het Erosbeeldje
cirkelde, waardoor het plein een soort
altijd maar door draaiende carrousel
Maar op het ogenblik bewe
gen zich, bij wijze van proef, alle
voertuigen in één richting. Dat zal
ook zo blijven wanneer het sensatio-
Advertentle
Grote expeditie
verloor begrip
van tijd
De „operatie tijd", op 400 meter
onder de gronl in de grot van Bos-
sea bij de Italiaanse plaats Coni, is
gisteren geëindigd: de 21 leden van
een expeditie (zestien geleerden,
twee journalisten en drie televisie
mensen) die vrijdag j.l. in de grotten
waren afgedaald om er het verschijn
sel van het verliezen van het idee
van tijd en het aanpassingsvermogen
van het menselijk oog aan totale
duisternis te bestuderen, zijn met de
ogen knipperend weer boven geko
men. Allen verklaarden het nog wel
langer te hebben kunnen volhouden.
Omstreeks het middaguur verlie
ten de eerste de „Berenzaal", waar de
expeditie haar basiskamp had opge
slagen. Het waren degenen die de
meest verkeerde opvatting hadden
van de juiste tijd. Toen om kwart
over acht in de morgen het kamp
telefonisch werd gewaarschuwd zei
een van hen, die vier uur achter liep,
dat „dit geen tijdstip was om de
mensen te wekken". Een van zijn ka
meraden. die vier uur vóór liep. zei
tegen de waarnemers op de begane
grond dat het middae moest zijn en
dat hij honger had. Slechts twee
moeilijkheden hebben zich voorge
daan, een geval van claustrobofie
(angst voor ingesloten zijn) en een
geval van een ander soort angst.
De teruggekeerden vertelden, dat
ieder lid van de expeditie op zichzelf
leefde en dat de een,.zich klaarma
kend om te gaan eten, een ander te
genkwam die naai- bed ging. Latei-
werd gezamenlijk gegeten, maar de
uren waarin geslapen werd liepen
ver uiteen. De ..operatie tijd" is voor
tijdig afgebroken omdat de expeditie
gevaar liep getroffen te worden door
het water van de slagregens die in de
laatste dagen in dit gebied gevallen
zijn. Merkwaardie was, dat de mee
genomen dieren „precies 'op tijd lie
pen."
De strijd gast voort!
De ware cij-fers zul/er zegevieren!
let—
(Van onze Romeinse correspondent)
WE kunnen ons echt wel voorstellen, dat onze lezers dat
Siciliaanse proces, waarbij vier Capucijner monniken zijn
betrokken, maar een vreemd geval vinden. Vreemd in de eerste
plaats omdat doodslag zonder voorbedachten rade en afpersing
door middel van dreigbrieven nu niet direct misdrijven zijn,
waaraan kloosterbroeders zich schuldig maken. Vreemd ook om
die grote schaduw van de maffia, die over het hele proces hangt.
Het is zelfs voor de gemiddelde Italiaan alles erg onbegrijpelijk,
omdat de maffia buiten Sicilië een vaag, min of meer romantisch
begrip is en ten tweede omdat men hier allerminst gewend is
geestelijken in het beklaagdenbankje te zien zitten en zeker niet
in een gewijd priesterkleed.
in variaties-.
Rijstebloem
Bordklaar
j Tarwebloem
Tarwegries
De oorzaak, dat de vier geestelijken
In hun habijt voor hun rechters ver
schijnen, moet worden gezocht in het
concordaat, dat Mussolini afsloot met
het Vaticaan, een concordaat dat
aan de geestelijkheid rechten toe
kent, die overal elders (en ook in
Italië) reeds ruim een eeuw gele
den werden afgeschaft.
Vóór de Franse revolutie was het
in alle rooms-katholieke landen ge
woon, dat geestelijken die zich aan
enig vergrijp hadden schuldig ge
maakt, voor een bijzondere recht
bank, gevormd door andere geeste
lijken, werden gedaagd. Pas wanneer
zij, volgens het kanonieke recht,
schuldig waren bevonden, werden zij,
maar dan in burgerlijke kleding, uit
geleverd aan de openbare macht voor
de voltrekking der straf. Natuurlijk
gaat het Italiaanse concordaat niet
zo ver, maar geestelijken genieten
toch allerlei privileges. Zelfs na hun
eventuele veroordeling verlangt het
concordaat, dat* zij niet worden op
gesloten tezamen met andere gevan
genen, tenzij hun bisschop hen heeft
teruggebracht tot de lekenstaat.
De vier monniken van Mazzarino
genieten de bescherming van hun or
de en de pater-provinciaal, die zelf
tot hun slachtoffers behoort en meer
malen bedragen aan het viertal heeft
afgedragen, ziet in hen slachtoffers
van de maffia en niet, zoals het
Openbaar Ministerie, helpers van de
maffia. Vandaar dat zij hun habijt
blijven dragen, tijdens de twee jaar
voorarrest verblijft hielden in een
cel, waar zij een altaar ter be
schikking hadden om iedere
ochtend de mis te lezen, dat zij
niet in de „dievenwagen" worden
vervoerd zoals hun mede-aange
klaagden, maar in een gewone auto
en ongeboeid.
Lang niet iedereen In Italië (en
we zinspelen nu op overtuigd katho
lieke Italianen) is het met dit alles
eens. Het proces is natuurlijk het
gesprek van de dag en vaak hoort
men opmerkingen als deze: „Van een
geestelijke en zeker van zo vooraan
staande geestelijken, heeft men het
recht grote zedelijke moed te eisen.
In bepaalde gevallen, bijvoorbeeld
wanneer bij een bevalling alleen de
dood van de moeder de boreling red
den kan, verlangen zij van anderen
moedig de dood te aanvaarden in de
zekerheid van een beloning in het
hiernamaals. Daarom past het een
geestelijke niet bang te zijn voor be
dreigingen. Als het waar is, dat zij
door de maffia werden bedreigd, dan
hadden zij, zelfs met levensgevaar,
zich daartegen moeten verzetten en
zeker niet de mafiosi moeten helpen
door dreigbrieven te schrijven en
sommen gelds te incasseren".
Die redenering is natuurlijk juist
en dan volgt de vraag: hoe konden
zulke vooraanstaande geestelijken tot
handlangers worden van de maffia?
Het enige antwoord, dat wij op die
vraag zouden kunnen geven, is dit:
in Italië (en misschien ook elders)
plegen die grote oude monniken-or
den, zoals de Capucijners, hun gele
deren aan te vullen met jonge prose
lieten uit hun eigen, doorgaans zeer
kleine, kerkprovincie. De monniken
in Mazzarino zijn allen geboortig uit
het stadje of uit de naaste omgeving.
Heel jong. van acht tot tien jaar
oud, verlaten zulke mensen hun
ouders om te worden opgevoed in
het klooster, waar zy doorgaans hun
hele verdere leven slijten. Zij zijr
dus geheel verzadigd van de vooroor
delen en hebbelijkheden van hun don
of stadje; in plaats van zedelijk uit
te ryzen boven hun omgeving, ver-
ook nooit aangeeft uit angst voor er
ger. Er zijn ook nooit getuien. Nie
mand weet iets, niemand heeft iets
gezien en men kent elkaar niet. Het
is heel gewoon, dat een „carabiniere"
die aan iemand vraagt: „Ken je de
man die daar zit"?, ten antwoord
krijgt: „Nooit gezien", terwyl later
blijkt, dat zy vader en zoon zijn.
Giuliano
eenzelvigen zij zich met die omge
ving.
Op Sicilië betekent dit onder an
dere. dat zij als alle Sicilianen doods
benauwd zijn voor de onbegrensde
en ongrijpbare macht der maffia,
geen vertrouwen stellen in de politie,
en justitie en de staat beschouwen
als een, weliswaar tamelijk machte
loze, vijand. Het is deze mentaliteit,
die uit hun hele houding voor en na
hun gevangenneming en vooral nu,
tijdens het proces, spreekt.
Maffia - historie
Wat is nu die maffia en waarom
is zij zo machtig? Het antwoord op
de eerste vraag is vrijwel niet te
geven. Over de maffia is heel veel
geschreven, maar de meningen der
auteurs lopen sterk uiteen. In hoofd
zaak echter komt het hierop neer:
zolang de Arabische en later de Nor-
mandische vorsten in Palermo heer
sten en Sicilië een uiterst welva
rend rijk was, was de misdadigheid
er vrij gering. Het gaat snel berg
afwaarts met het eiland wanneer het
onder Spaans bewind komt en voor
al wanneer de hoofdstad wordt ver
legd van Palermo naar Napels.
Palermo, hoewel een grote stad,
wordt een uithoek van het koninkrijk
der beide Siciliën en het in Napels
gecentraliseerde gezag wordt daar
steeds minder gevoeld. Tegelijkertijd
verarmt de stad en neemt de mis
dadigheid toe. De rijke feodale heren
in de provincie sluiten dan een soort
verbond, waarbij zij gezamenlijk een
fonds stichten om orde en rust te be
waren. Zij nemen dus mannen in
hun dienst die de toenemende on
veiligheid bestrijden.
In het begin was dit waarschijn
lijk een goede maatregel, maar op
den duur gingen die „bewakers" on
der één hoedje spelen met de onder
wereld. De toestand werd heel ernstig
na 1360, toen de uit hun rechten
gezette Bourbons de mafiosi Uetter-
^k betekent dat: flinke kerels) uit
het oord hunner ballingschap steun
gingen verlenen met het doel af-
breuk te doen aan die burgers, die
het nieuwe, Italiaanse gezag erken
den.
Thans, na vele eeuwen van wan
bestuur, is de toestand zo, dat ieder
die in het westelijk deel van Sicilië
(provincies van Palermo, Trapani,
Agrigenlo, Enna) iets te verliezen
heeft, gebrandschat wordt door zijn
„beschermers". Betaalt hy niet, dan
wordt zyn vee gestolen of vergiftigd,
zijn vruchtbomen worden omgehakt,
zijn bezittingen in brand gestoken.
Kinderen worden voortdurend ge
roofd, maar ook volwassenen ver
dwijnen tot hun verwanten de ver
langde afkoopsom hebben voldaan.
Door middel van de maffia leggen
bepaalde invloedrijke personen hun
wil op aan een ganse streek. De re
gering in Rome mag beslissen, dat
een bepaalde weg zal worden aange
legd, een brug gebouwd, wanneer de
maffia het daar niet mee eens is
(of wanneer het werk wordt aange
nomen door een firma, die de maffia
ongewenst acht), dan is er geen spra
ke van, dat het karwei kan worden
uitgevoerd. De maffia beheerst het
gehele leven.
Er is een tijd geweest, dat aan
wie in de Palermitaanse café's een
fles sinaasappelsap bestelde zonder
enige verklaring een glas bier werd
voorgezet: op het eiland van de si
naasappelen mocht geen „aranciata"
worden verkocht, omdat de maffia
die „dienst" niet behoorlijk in han
den had. De „maffia der boomgaar
den" in de vermaarde „Conca d'oro
is bijzonder machtig: de vruchten
aan de sinaasappel- en mandarijn
bomen zijn geteld en de eigenaar
weet hoeveel lire hij voor elke vrucht
heeft te betalen, wil hij ze zien rij
pen.
Zeer machtig is ook de maffia van
de centrale groenten- en vruchten-
markt. Eigenaardig gaat het ook met
begrafenissen: sterft een enigszins
welgesteld persoon, dat weet de fa
milie wie zij te betalen heeft als
zij wil, dat de begrafenis zonder in
cidenten verloopt.
De politie staat hier vrijwel mach
teloos tegenover, daar een Siciliaan
afpersingen, bedreigingen of wat dan
In zulk een land is het werk van
politie en justitie uiterst moeilijk.
Daar komt nog bij. dat niet zelden
tussen maffia en politie een zekere
samenwerking bestaat. Het vermaar
de geval met de „bandiet" Salvatore
Giuliano is daarvan een goed voor
beeld. Giuliano werd eerst door de
„carabinieri" aangehouden wegens
een kleine „zwarte handel" ln meel.
Hy vluchtte in de bergen, wist een
groep onversaagde kerels tot 'n ben
de te organiseren en werd eerst aan
voerder in de „strijd voor de Sici
liaanse onafhankelijkheid" en toen
deze beweging langzamerhand verliep,
werden hij en zijn „cosca" handlan
gers van de maffia.
In die kwaliteit heeft Giuliano
strijd gevoerd tegen de vakbonden,
die de uiterst conservatieve maffia
een doorn in het oog zijn. Dat eindig
de met de beruchte schietpartij van
Piano della Ginestra, waar in het
wilde weg geschoten werd op mensen,
die tezamen waren gekomen voor
een 1 mei-betoging.
Kort daarop liet de maffia Giulia-
no vallen en het was tenslotte niet de
politie en evenmin waren het de „ca
rabinieri", die aan het epos van Giu
liano een einde maakten, maar de
maffia. De vertrouwensman van de
„Bandiet", zijn luitenant Pisciotta,
was omgekocht en heeft hem te Cas-
telvetrano in zijn bed neergeschoten.
Later werd het lijk in de binnenhof
van een huis gelegd en daar hebben
de „carabinieri" er nog een beetje op
geschoten om het te doen voorkomen
alsof de wettelijke macht Giuliano
tenslotte de baas was geworden.
Het geheim van de maffia leek bij
Pisciotta in goede handen, maar toch
werd hij voor alle zekerheid later in
de gevangenis in Palermo, waar hy
een cel deelde met zijn vader, ver
giftigd door middel van koffie die
strichnine bevatte. Pas tijdens een
groot proces in Viterbo kwam uit,
hoe politie en maffia hadden samen
gewerkt en hoe Giuliano in werke
lijkheid aan zijn einde was gekomen.
Strijd
Men moet wel begrijpen dat het
voor de politie, die op geen enkele
medewerking kan rekenen, uiterst
moeilijk is. Zelfs in deze laatste ja
ren, nu er een grote strijd woedt
tussen de „oude maffia" (die van de
boomgaarden, enz.) en de „nieuwe"
(handel in blanke slavinnen, smokkel
van verdovende middelen, enz wel
ke laatste nauwer samenwerkt met
de machtige vertakkingen in Amerika
(Al Capone, Lucky Luciano en hoe
die gangsters verder heten mogen,
zyn allen van Siciliaanse oorsprong
nale ontwerp, afkomstig van de be
kende Engelse architect Sir William
Holford, president van het Britse Ar
chitectengenootschap, zal worden
uitgevoerd, hetgeen naar schatting
150 miljoen gulden zal kosten.
Het toekomstige plein, dat meteen
al de bijnaam van Piazzadilly kreeg,
zal rechthoekig worden en een waar
dig middelpunt vormen van de reus
achtige metropolis. Het verkeer zal
slechts langs de west-en noordzijde
van het plein worden gehandhaafd
en afbuigen door een poort, welke
het „voetstuk" vormt van een nieuw
hoge Piccadillytoren, geinspireerd op
de beroemde Campanile van het St.-
Marcoplein in Venetië. Een andere
mogelijkheid is, hier een smalle hoge
uitkijkmast te bouwen.
De grote aantrekkelijkheid voor
het publiek zal de eigenlijke piazza
worden, een werkelijke oase in de
verkeerswoestjjn. In deze ruimte,
welke geheel voor voetgangers zal
worden gereserveerd, zal een podium
worden aangebracht, dat omhoog
kan ryzen of ln de diepte verdwij
nen. In het eerste geval kan het die
nen om er de bloemen van elk sei
zoen in te laten prijken, herinnerend
aan de azalea's en andere planten
van het Spaanse bordes ln Rome; in
het tweede geval vormt het een bas
sin voor een verlichte kunstijsbaan,
waar omstreeks Kerstmis ijsballetten
zullen kunnen plaatsvinden.
Roltrappen zullen de voetgangers
naar verhoogde voetpaden, met res
taurants langs de kant, brengen. Af
gewacht zal moeten worden of men
zover zal gaan in de imitatie van het
vasteland, dat er ook plaats zal wor
den gemaakt voor caféterrassen, wel
ke in Londen nog altyd ontbreken.
Wel is er een plan om een concert
zaal te bouwen.
De nieuwe gebouwen, welke on
middellijk rond het nieuwe Piccadil
ly Circus zullen verrijzen, worden
niet hoger dan 25 meter en zullen
winkel- en wandelgaleryen bevatten.
Maar op de achtergrond komt een
waariyk 20-ste eeuws decor van 70
meter hoge wolkenkrabbers voor
kantoren en een hoteL
Niet onooglijk meer
De architect wil de traditie, dat
Piccadilly Circus het centrum is van
het Britse Gemenebest, met moderne
middelen handhaven door er het te
genwoordige, haveloze, rommelige en
in vele andere opzichten onooglijke
karakter aan te ontnemen. De Lon
dense graafschapsraad hoopt in staat
te zijn het plan zonder regerings
steun uit te voeren, maar in elk ge
val kan het project, dat in de plaats
komt van een afgekeurd particulier
ontwerp, pas verwezenlijkt worden
wanneer de regering er haar zegen
aan geeft. De vreemde naam Picca
dilly is afgeleid van „pickadill", een
met linnen bedekte kartonnen fun
dering voor de wyde kragen, welke
de 17de eeuwers droegen. Deze picka-
dills werden verkocht ln de straat
welke daarnaar is genoemd en waar
aan op zyn beurt het plein zyn naam
ontleent.
„Koning" Kalondji
kreeg vijf jaar
Albert KalondJU die zich destyds
tot koning van Zuld-Kasal had uit
geroepen, ls gisteren in Leopoldstad
veroordeeld tot een gevangenisstraf
van vyf jaar wegens willekeurige
arrestatie en mishandeling van een
politieke tegenstander.
Tydens het proces werd Kalondji
door twee Franse en twee Belgische
advocaten verdedigd. Zy hebben
reeds hoger beroep tegen het vonnis
aangetekend.
en onderhielden steeds contact met
de maffia) en in de stad Palermo
en omgeving worden gemiddeld per
dag meer dan twee personen gedood,
lukt het de politie toch nooit de hand
te leggen óp belangryke figuren, zy
die voor de rechters komen zyn „pic-
ciotti" (jongens) en „scassapagliari"
hooibergdieven, d.w.z. klein goed),
die, wanneer zy hun mond weten te
houden, in de gevangenis, waar de
maffia grote invloed heeft, op aller
lei voorrechten kunnen rekenen en
als zy „doorslaan" vaak op een on
gewone manier aan hun einde komen.
De twyfelachtige zelfmoord van
Carmelo Lo Bartolo, de tuinman van
het klooster van Mazzarino, een
atheïst met een flink strafregister
en stellig een werktuig der maffia,
schynt onder dat chapiter te vallen.
Terwijl de politie dat kleine goed
arresteert, zitten de overigens aan
ieder bekend en met grote onder
scheiding behandelde „stukken van
negentig" in de halls van de luxe
hotels van Palermo of op de terras
sen van de weelderige café's. „stuk
ken van negentig" waren oorspron-
kelyk grote gouden munten in het
koninkrijk Sicilië, nu is het de naam
voor de leiders van de maffia.
Niet beivesen
Tegen deze achtergrond van angst,
onwetendheid, misdadigheid en wet
teloosheid moet men het „proces der
monniken" zien. Dat zij de „maffia"
hebben geholpen is zeker, dat het
klooster tot een rovershol was gewor
den eveneens. Wat niet bewezen ls,
is of zij door angst bezeten slacht
offers waren dan wel ook zelf be
lang hadden by de afpersingen. Het
is, gezien de Siciliaanse mentaliteit,
niet waarschijnlijk dat de waarheid
hieromtrent tijdens het proces aan
het licht komt.
Voor een Juist begrip voegen wy
hier nog aan toe, dat toeristen van
al deze zaken niets merken en ook
niets te vrezen hebben. Al gebeuren
er heel vremde dingen, Palermo is
en blyft een der heeriykste steden
van Italië, voor de niet-Siciliaan een
paradys. Een paar jaar geleden was
het misschien nog mogelyk, dat men
tegen een zacht prysje wat petro
leum kreeg aangeboden. Petroleum,
waar de gevangenbewaarders van de
grote gevangenis Ucciardone mee
leurden en die „gewonnen" werd door
de gevangenen. Een „pipeline" van
de haven naar de raffinaderij loopt
nameiyk juist onder de gevangenis
door en de gestraften hadden hun
eigen „boortorentje" en tapten er
lustig op los. Een of andere bemoeial
heeft aan dit schoolvoorbeeld van
„particulier initiatief", waardoor de
mens zich zelfs by eenzame opslui
ting boven Jan wist te houden, een
einde gemaakt.
