COCKTAIL TRIO -
L
Roodharige Sue zingt
zich weer naar de top
1
„GOUDEN DEUR"
VAN HOLLYWOOD
Drie woelige vrijbuiters in gareel van de Sieeswijk Revue
DOOR VUUR ACHTERVOLGD
op de
laatste
benen
van de
vrijheid
V.J
•richt 1 maart 1860
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
lllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllCli
Vrijdag 13 april 1962
L
Vijfde blad no. 30629
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIW
lll!lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll||l||l'i||illllllll||llll|l||||||||l|||||||||||ll||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||i|||||||||||||i||||||||||||ii||||||||||||||i|iiiiiiiiiiii>iiMiiiiiiMiiiiiiiiiiiinMiMiiiiiiMiinii|i!ii iiniiiiiiiiiiiiiii||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||,|,||,|,|„|„,|,|„|„„„„,
Het is een illusie te menen,
dat een gesprek met de drie
artiesten, die met het liedje
..Batje Vier" nationale ver
maardheid hebben gegeven
aan ,,de man. die het bier
uitvond", rustig zou kunnen
zijn.
In de eerste plaats al niet.
omdat het woelige Cocktail
Trio daarvoor zelf veel te
onrustig is.
Maar bovendien: het heeft
er geen tijd voor.
„Vannacht om vijf uur zyn
we thuis gekomen uit Groningen.
Vanochtend vroeg uit de veren
voor de directe uitzending van
het radioziekenprogramma „Pa
let". En vanmiddag weer bijtijds
op stap (met de caravan) naar de
legerplaats 't Harde, waar we
vanavond optreden", verontschul
digden zij zich.
Waarom dan niet een andere
dag gekozen?
Het maakt toch niet uit. Iedere
dag is even druk. Vrijwel elke
avond staat dit populaire trio op
de planken in een plaats of
plaatsje ergens in Nederland. Zy
zyn niet te klein voor het Scheve-
ningse Kurhaus en niet te groot
voor de feestavond van de plaat
selijke klaverjasvereniging in een
dorpje van duizend zielen. Ze tre
den overal op. Graag en met ple
zier.
En overdag?
Dan hebben ze eigenlijk te wei
nig tijd om alles te doen. wat ze
moeten doen: radio-uitzendingen,
Ad van Gein (links) en
Carel Alberts zijn een
ogenblikje serieus.
Maar de „eeuwige" lach
wijkt ook nu niet van
Tonny More baardig
gezicht.
J
soms televisie, grammofoonpla
ten maken en natuurlijk steeds
repeteren. In het Amsterdamse
Mmerva-Paviljoen, om het reper
toire fris te houden.
Bassist Carel Alberts de
kleinste van het stel zorgt daar
tussendoor nog voor de zakelijke
belangen. Tenminste als hij
niet van de partij moet zijn voor
een of andere gekke stunt, die de
publiciteitschef van de grammo-
foonplatenmaatschppij weer
heeft bedacht.
Binnenkort is het echter uit
met dit vrije free-lance le
ventje. Dan stapt dit speelse
trio in het strenge gareel van
de René Sieeswijk Revue. Op
5 juli is de première.
„We werken al hard aan
de liedjes, die we daarin zullen
brengen. We mogen nog niet
zeggen welke. Maar ons radio
werk gaat gewoon door. En af
en toe mogen we volgens het
contract optreden in een beslo
ten nachtvoorstelling of zoiets.
Maar niet meer voor verenigin
gen en dergelijke. Het moet duur
en exclusief zijn. Kan ook niet
anders, want dan zou men voor
wellicht maar een grypstuiver
kunnen zien, waar men in de
revue guldens voor moet neer
tellen".
Drie, twee, één
Nog enkele maanden reizen» en
trekken echter.
Daarom zijn we al gelukkig, dat
we ze even kunnen treffen. Al is
het maar omstreeks het middag
uur in de AVRO-kantine te Hil
versum. Bepaald geen ideale
plaats voor een onderhoud. Een
gonzende bijenkorf. En rust is
daar het drietal niet beschoren.
Zo zitten we met alle drie te pra
ten, dan is er één weg of zelfs
twee. Maar het hindert niets. Ze
vullen elkaar wel aan. Ze zijn
aan zoiets gewend.
„Leeftijden? Laten we die
maar onbesproken laten. Met het
oog op onze fans
„Opleiding? Alle drie conser
vatorium". beweren ze met een
stalen gezicht. Leider Ad van der
Gein wordt het eerst serieus. „Ik
heb acht jaar privé- pianoles ge
had en vier jaar muziekschool".
Maar dan is de ernst alweer
verdwenen: „Daar zit onze inge
nieur". Hij stoot de lange, baar
dige, voortdurend lachende Ton
ny More aan.
„Dat is een laaghartige toe
speling op mijn MTS-verleden".
De brede grijns tussen de bruin
grijze baard logenstraft de strek
king van zijn woorden. „Ik stu
deerde elektrotechniek. Dat heeft
dus niets te maken met mijn gi
taar. Daaraan ben ik al mijn hele
leven verslingerd. Ik heb ook kla
rinet gespeeld, maar daar doe ik
nooit meer iets aan. Nietwaar,
kelner?" Tonny More vuurt de
vraag af in de richting van Carel
Alberts.
„Dat is nu mijn zwarte blad
zijde", vervolgt deze. „In de oor
log zat ik namelijk op de hotel
vakschool. Na de oorlog heb ik
ook nog in het hotelbedrijf ge
pionierd. Maar de bas is steeds
myn grote liefde geweest".
Bij elkaar
„Hoe komt zo'n drietal bij
elkaar", vragen wy ons hardop
af.
„Nogal eenvoudig", vertelt
Ad van der Gein. „Ik speelde in
een bar in Amsterdam en toen
kwamen zij erbij. Het ging samen
zo leuk, dat we gewoon zyn door-
gehuppeld".
„Het publiek vond ons zo
aardig ruzie maken". Carel Al
berts zet weer een verdacht on
schuldig gezicht. „Tonny wilde wel
eens weg maar toen hebben wy
hem aan de ketting gelegd".
Speurneus Jan Koopman „ont
dekte" het trio. sleepte het voor
de radio in zijn eigen programma,
waarna zij vaste medewerkers
werden in „Op en om de boule
vard" en later „Scherzando".
Sinds twee jaar hebben zij een
eigen uitzending: „Cocktail-Cor
ner".
„Maar dat laatste hebben we
toch eigenlijk meer te danken
aan onze eerste televisie-uitzen
ding in 1957", bekent Ad van der
Gein. „Een showtje van twintig
minuten met de Selvera's. We
hebben er maandenlang dag en
nacht aan geschaafd. Met succes
overigens. Het werd onze grote
slag."
Ad van der Gein staat op. Hy
moet nog wat arrangementen voor
de Sieeswijk Revue gaan doorne
men. Carel Alberts volgt hem
spoedig.
„Zakelijke belangen", lacht
hij.
André Meurs
Tonny More vertelt ons, dat de
meeste van hun liedjes buiten
landse tophits zijn, door André
Meurs van een dwaze Nederland
se tekst voorzien. Die maakt heel
veel liedjes voor hen. Maar niet
alles en altyd. Ad van der Gein
componeert zelf ook. Hij schreef
de muziek voor „Honky-tonk",
waar Carel Alberts de tekst by le
verde. En Peter Kreuder schreef
speciaal voor hen de muziek van
„Kom in mijne wigwam".
„Als muziek en tekst ons be
vallen we worden overgoten
met liedjes, maar er is zelden
wat bruikbaars by dan gaan
we het instuderen. Maar het num
mer maken we eigenlijk op de
planken. Voor het publiek bou
wen we het op. Met een gek-
heidje erbij, al naar gelang df
mensen.
Vergeet niet, we trachten geen
cultuur te brengen. Niets daar
van. We zijn maar een nummertje
in een of ander cabaret en daar
bij proberen we en passant het
publiek te amuseren met wat kol
der en dwaasheid. Daar hebben
we zelf ook plezier in".
Het is gewoon vreemd Tonny
More even zeer serieus te zien,
maar het kan niet lang duren.
„Kortgeleden stonden we nog
in Amsterdam in een warenhuis
en een supermarkt. Om nationale
tegels te verkopen. Ik deed zaken
op de roltrap. Als het niet snel ge
noeg ging trok ik maar aan de
noodrem. Het mocht nog ook. En
als ze de kleur van de tegels niet
mooi vonden die mensen heb
je ook dan hield ik ze maar een
Delfts blauwe voor. Op een ge
geven moment stonden zo'n twin
tig verkoopstertjes de kunst af te
kijken. Want we verkochten
goed!"
„Dit is onze klassieke pose", zegt het Cocktail Trio.
Zonder enige make-up. Een
sabel-bontmantel haastig over de
minieme nachtkleding aangetrok
ken. De armen vol kleren.
Zó heeft de bekende filmster
Kim Novak dezer dagen op haar
blote voeten op de veertiende ver
dieping van het Newyorkse Plaza
Hotel gerend, toen er brand was
uitgebroken.
Driehonderd gasten werden
door het vuur verjaagd.
„Ik sliep heerlijk, toen ik door
de rook wakker werd", vertelde
Kim later.
Het Komt óns onwaarschijnlijk
voor, dat er net een fotograaf in
de buurt was om Kims haastige
vlucht op de gevoelige plaat vast
te leggen. Maar Kim was vanzelf
sprekend wel bereid haar snelle
uittocht nog eens te reconstrueren
terwille van de publiciteit. Zelfs
uit moeilijkheden kan men dank
bare reclame putten.
Want het lijkt wel of Kim door
het vuur wordt achtervolgd. Im
mers, in de afgelopen herfst ver
loor zij haar huis bij een grote
brand in Hollywood, waarby tien
tallen dure bungalows in vlam
men opgingen.
Slechts voor enkele gelukkige
vrouwen in filmstad Hollywood
wordt ieder jaar de „gouden deur"
naar de schoonheid geopend.
Zsa Zsa Gabor
ook door gouden duer"
De „Gouden Deur" is een
schoonheidsboerderij. Rijke vrou
wen kunnen er voor een bedrag,
variërend van 400 tot 450 dollar
per week, haar uiterlijk nog meer
laten verfraaien.
De „Gouden Deur" overlapt
veertig hectare grond van de
westkust ten zuiden van Holly
wood. Tot zijn vaste klanten be
horen beroemde sterren als Zsa
Zsa Gabor. Rhonda Fleming, Pipe
Laurie, Esther Williams. Jeanne
Crain, Gale Storm en Claire Tre
vor.
In het landhuis eten zij een
voudige maaltyden. Tussen de be
handelingen door nemen zij deel
aan filosofische discussies. Zy ma
ken lange wandelingen en omhul
len zich in oude exotische Ooster
se parfums en olieën.
„Voor de gezondheid moeten zy
betalen," aldus dr. Anne Benn
et ron, de blonde Zweedse vrouwe-
ijke manager van de „Gouden
)eur".
„wy zyn niet alleen geinteres-
eerd in wat er in de twee weken
hier gebeurt, maar wij stellen be
lang in wat de vrouwen mee naar
huis nemen een gezonde opvat
ting en het verlangen de gezond
heid in stand te houden".
Sue Thompson
baard in zyn keel heeft gekregen.
Misschien dat we in de toekomst
nog eens van Robertino zullen
horen, want hij is vastbesloten
te zyner tyd zyn zangstudie by
Tito Schipa voort te zetten. In
tussen kunnen we zyn Jongens
sopraan nog wel beluisteren op
de grammofoonplaat. Onder an
dere in „Jamaica". „Pappagailo"
en de typisch Italiaanse liedjes
„Anema e core" en „Papaven e
papere", die hy met zyn glaszui-
vere intonatie en heldere vibrato
tot een waar luistergenoegen
heeft gemaakt. (CNR FX 7).
Een zeer snel opkomende top
per is „I know", op pakkende
wyze gepresenteerd door Barbara
George, die evenals Sue Thomp
son in ons land tot voor kort nog
een onbekende grootheid was
Barbara heeft een nogal rauwe
stem die het goed doet in een
nummer als „I know". Barbara
heeft het lied trouwens zelf ge-
Eddie Hodges
In biervat
„En by onze laatste televisie
uitzending moest ik in een rydend
biervat opkomen. Ik was er veel
te lang voor. In de bocht moest
ik even uitstappen, anders kon
het stuur niet draaien. By de re
petities miste ik eerst een camera
op een haar na en reed toen Ad
van der Gein zowat van de sok
ken. Nog erger werd het, toen het
ernst was. Myn motor sloeg af.
Het gebeurde op het rondje, dat
ik moest maken, vlak achter de
piano. Ze hadden het niet eens in
de gaten. Ze stonden maar te
wachten, waar ik bleef. Gelukkig
was het Ampex, dus we konden
het nog eens over doen".
Dat ze plezier hébben, daar
van getuigt ook de publiciteits
chef van hun grammofoonpla
tenmaatschappij. Carel Alberts
had hem aangewezen. „Daar
zit onze melkkoe. We trekken
best van hem: Daarom hebben
we hem tot ridder geslagen
of misschien beter: geschopt".
„Hun plaatjes doen het fan
tastisch", vertelt deze ridder".
„Tot nu toe hebben ze er zo'n
vijftien gemaakt. Ik heb dus al
heel wat met ze te maken ge
had. Leuke jongens. Maar je
moet wel oppassen anders ne
men ze je er goed tussen. Ze
hebben altijd wat anders. Ook
op de planken. Of ze nu optre
den voor teenagers in Coevor-
den of voor ouden van dagen
in Westkapelle, ze toeten de
zaal steeds mee te krijgen. Ze
zijn populair. Zelfs de kinderen
kennen en zingen hun liedjes".
In "het gedrang van de naar populariteit
hunkerende teenager-vocalisten is de niet
meer jzo piepjonge Sue Thompson er in ge
slaagd op te vallen. Tot voor een jaar nog
gespecialiseerd in hillbilly-liedjes, die haar
wel een goed belegde boterham maar niet
veel bekendheid opleverden, bereikte zij on
langs een vijfde plaats op de Amerikaanse hitparade met de
slowsong ,,Sad movies make me cry", een nummer dat ook
in ons land opgang maakte. En nu, kort na haar eerste grote
succes, is het de 26-jarige roodharige Sue weer gelukt een
topper te brengen die zowel in Amerika als in Europa hoog
genoteerd staat: Norman", een nummer met een apart
ritme, een originele melodie en een frappante begeleiding.
Niemand die zal beweren dat
Sue Thompson fraai zingt, zy
heeft zelfs een ietwat dun bakvis-
sestemmetje. Maar Sue heeft wat
vele van haar jongere collega's
missen: een pittige voordracht en
een persoonlyke styl. En het zyn
deze beide kwaliteiten die het de
moeite waard maken ook Sue te
horen in een minder pakkende
song als „Never love again".
(Funckler HY 45059).
De veertienjarige Eddie Hodges
heeft geprobeerd het succes dat
hy heeft behaald met het grap
pige „I'm gonna knock on your
door" te prolongeren met wat net
zo'n hit moest worden: „Bandit
of my dreams", een nummer met,
zoals we van de Amerikanen wel
gewend zyn, geraffineerde bege
leiding. Het zal dan ook wel voor
een belangryk deel daaraan te
danken zyn, dat Eddie's „Bandit"
nog vry gunstig is onthaald. Uit
muntend in gebrek aan originali
teit wat zowel melodie als tekst
betreft is het tweede kantje met
„Mugmates". «Cadence CC 26216).
Het tweede zingende jongetje in
deze rubriek is vandaag de vyf-
tienjarige Robertino, die trouwens
pas zyn teenager-carrière heeft
moeten afbreken omdat hy de
componeerd, evenals het in iet
wat te straf bleus-tempo uit
gevoerde „Love" aan de keerzyde
van dit plaatje, dat het vooral,
dunkt ons, in de jukeboxes goed
zal doen. (Smash SU-23303».
De liefhebbers van het country-
en western-genre die overigens
in Nederland «nog) lang niet zo
dik zyn gezaaid als in Amerika
kunnen hun hart ophalen aan het
Philips-plaatje waarop The Bro
thers Four, wier styl doet denken
aan het Kingston-trio, „Blue wa
ter line" en „Summerdays alone"
zingen. Vooral het laatste num
mer is door de oorspronkelyke
melodie en de verzorgde uitvoe
ring het meer dan eens beluiste
ren zeker waard. (Philips 322-827
BF).
