Lois Marshall's zang;
gift uit hoger sfeer
KEES BRUSSE heeft kleine
menselijkheid treffend getekend
Films van deze
week in Leiden
Dr. ir. Lindenbergli nam afscheid
als voorzitter „Koninginnedag"
Elk lied wordt tot
een ware belevenis
Sophia Loren
Gero-casseffe
W. de Gast volgt hem op
kantoormachines
„KERMIS IN DE REGEN
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 17 maart 1962
Tweede blad no. 30606
l
LIDO Hoewel we daar
mede tegen een fikse kritische
stroom inroeien, menen we toch
te kunnen zeggen, dat Kees
Brusse met zijn eerste grote
speelfilm „Kermis in de regen"
knap werk heeft geleverd.
De eerste kritieken hebben zijn
film opgehangen" aan het zwakke
verhaaltje. Zeker niet geheel ten on
rechte. Kees Brusse en zijn eega
Mieke Verstraete hebben eigenhan
dig de detectiveroman van Joop van
den Broek tot een scenario omge
bouwd. Ze hebben van het oorspron
kelijke werk niet veel overgelaten.
Maar wat zij ervoor in de plaats
hebben gesteld vermag bepaald niet
te imponeren. Het draagt alle ken
merken van het gebrek aan vak
manschap, dat voor zulk specialis
tisch werk toch vereist Is. Ze heb
ben een wat brokkelig scenario ge
produceerd, dat slechts met pijn en
moeite enige verband kan leggen
tussen de personen, die in de film
voorkomen. In de filmische bewer
king heeft het slechts in het begin
en tegen het einde enige dramati
sche allure.
Maar daar ging het Kees Brusse
kennelijk ook niet om. Integen
deel. Wij kunnen ons niet onttrek
ken aan de indruk, dat hij met zijn
eersteling een tweeledig doel voor
ogen heeft gehad. In de eerste
plaats geloven wij, dat hij heeft wil
len trachten uit te vinden hoe ver
zijn eigen capaciteit-en reiken. En
daarnaast heeft hij willen bewijzen,
dat Nederlandse acteurs zich voor
een filmcamara wel degelijk kunnen
losmaken van hun toneelstatus en
zuiver filmisch kunnen acteren.
Voor ons gevoel heeft hij door dat
laatste overduidelijk te laten zien
tevens bewezen hoe ver zijn gaven
als cineast reeds gaan. „Kermis in
de regen" heeft ons inziens de weg
gebaand naar veel dieper grijpend
werk, waarin hij zich kan bezig
houden met grotere problematiek
dan de kleine menselijkheid, die hij
nu zo sfeervol in beeld heeft ge
bracht.
Schitterend
Want deze „Kermis" is een draai
molen van kleine mensjes. Van jon
gens die min of meer toevallig tot
misdaad komen, die de ene schuld
met de andere pogen te delgen en
van degenen, die zij daarbij op hun
pad tegenkomen.
Maar hoe schitterend heeft Kees
Brusse daarbij b.v. het bankiersecht
paar getekend: twee mensen, die
met stijve hoofden naast elkaar
voortleven zonder een mond open
talentvol actrice
in „La Ciociara"
TRIANON Een scenario be
hoeft niet eens veel om het lijf te
hebben om toch de basis te vor
men voor een film met kwalitei
ten. Maar dan moet de regisseur
zijn vak verstaan. In dit geval is
het niemand minder dan Vittorio
de Sica, die erin slaagt een op
zichzelf onbetekenend oorlogsver
haal van Moravia op een zó boei
ende wijze uit te beelden, dat zijn
werk op het filmfestival van Can
nes 1961 bekroond werd met een
grote prijs. Of eigenlijk was het
Sophia Loren, die deze prijs kreeg,
maar het is duidelijk, dat De Sica
de man is, die haar in dit werk
tot een actrice van formaat weet
te maken.
De oudere generatie, die de tweede
wereldoorlog bewust heeft meege
maakt, zal in de gebeurtenissen van
„La Ciociara" weinig nieuws kunnen
ontdekken. Een jonge weduwe, be
angst voor de bombardementen op
Rome, besluit de Italiaanse hoofd
stad te verlaten. Met haar dochter
tje van 13 jaar, Rosetta, gaat Ce-
sira op weg naar haar geboortedorp.
Zy ontsnappen ternauwernood aan
bombardementen van geallieerde
vliegtuigen, worden bedreigd door
mannen van de fascistische militie,
maar slagen erin zich aan te sluiten
bij een groep vluchtelingen, die zich
in een klein bergdorp schuilhouden.
De reis heen en later de weg terug
naar de Italiaanse hoofdstad vormt
het onderwerp van deze film, maar
hoe knap is dit simpele gegeven in
beeld gebracht! In feite zijn niet de
gebeurtenissen de hoofdzaak, maar
de reacties vah Cesira en Rosetta
en die van de mensen, met wie zij
in aanraking komen. Die reacties nu
zyn prachtig getypeerd, waarbij
vooral de figuur van Michele in het
oog valt, een jonge idealist, die niet
bang is zijn omgeving de waarheid
te zeggen. Psychologisch is „La Cio
ciara" de moeite waard. Een schok
kend moment is de brute overval
van geallieerde militairen op de twee
vrouwen die zich in een kerkruïne
verscholen houden. Sophia Loren
doet zich daar kennen als een wouw,
die weet wat acteren is. Van de ove
rige acteurs verdienen Jean Paul
Belmondo, Raf Vallone en Eleanora
Brown een eervolle vermelding,
te doen. Ko van Dijk en Mieke
Verstraete zijn zo de heel gewone
personen, die we allemaal kennen
en die we overal kunen tegenko-
Advertentie
Zoekt U een
van f 40.of f 400.
v. d. WATER, Haari.straat 207
heeft het. De Gero.specialist.
men. We begrijpen hun handelin
gen, we herkennen deze mensen, ze
boezemen ons belang is, al is het
alleen maar omdat, 'hun houding zo
mateloos irritant is.
En hoe treffend heeft Kees Brus
se de angst laten zien. die de dag
diefjes beheerst, wanneer zij zich
voor de eerste maal aan een bank
overval te buiten gaan.
Trouwens, al zijn typeringen zijn
even raak: Andrea Domburg als de
eenvoudige, wat naieve typiste, die
vermoord moet worden omdat zij de
toevallige getuige is geweest van
een autodiefstal met fatale afloop,
Joris Diels als de louche autohande
laar, Hetty Blok als de vrolijke juf
frouw uit de friteskraam, Guus Ver
straete als schiettenthouder-messen
trekker, Kees Brusse zelf als de
brandkastenbreker en André van
den Heuvel als het heel gewone
diefjesmaatje.
Jammer eigenlijk, dat de hoofd
persoon (Guido de Moort) net iets
te netjes blijft om precies te pas
sen in het misdadige milieu, waar
in Kees Brusse hem geplaatst heeft.
Ondanks zijn sterk spel kan Guido
Mieke Verstraete en Ko van
Dijk als het zwijgzame bankiers
echtpaar in Kees Brusses Ker
mis in de regen".
de Moor zich daardoor niet hele
maal rechtvaardigen. Bovendien is
de fotografie van Ruud Penenga
25) verrassend goed. De muziek is
van Cor Lemaire.
Dit alies geeft ons zoveel positie-
punten, dat we bij deze film
voorbü durven gaan aan de onweer
legbare zwakheid van het scenario
met de daaraan verbonden hiaten
in het filmverhaal. Wellicht beter
dan welke Nederlandse cineast ook
heeft Kees Brusse sfeer weten te
creëren en zijn typeringen weten te
treffen. Dat vinden wij voor een
filmisch debutant knap werk. En
het doet ons verlangend uitzien naar
het moment, dat Kees Brusse zijn
krachten gaat beproeven op een
werkelijk goed scenario.
„De vreemdeling"
H artv erover end
Studio Slechts een schrijf'
ster en een regisseur, die het
kinderhart ten volle begrijpen,
kunnen zulk een ontroerende
film maken als „De vreemde
ling" (Whistle down the wind).
Hun namen zijn Mary Hayley
Bell en Bryan Forbes.
Een film over kinderen, die in
een moordenaar Jezus zien. De
man is door hen in een schuur
ontdekt en op de ontstelde vraag
van een meisje: „Wie ben je?",
heeft hij geantwoord „Jezus
Christus". In dodelijke angst.
De gelijkenis is treffend
Nu gaan de kinderen voor hem
zorgen: in hun ontroerende on
schuld denken zij werkelijk dat de
Heer op aarde terug gekomen is.
Het grote geheim wordt zorgvuldig
bewaard, maar door de loslippigheid
van één, wordt het toch verder ver
breid. Steeds meer kinderen worden
er in betrokken. Totdat, hoe kan het
anders, ook de ouderen het te we
ten komen. Dan is het met de moor
denaar gedaan: de politie komt hem
arresteren.
Dit is een film van onvoorwaarde
lijk geloof, dat het grote bezit van
kinderen kan zijn. De wijze, waarop
dit verhaal is uitgewerkt, is zo hart-
veroverend, zo recht uit de ziel opge
weld, dat het van de eerste tot de
laatste meter, waarin het vervat is,
een betoverende indruk op de toe
schouwer maakt.
Alan Bates is de moordenaar, in
wie de kinderen Christus zien. En
Hayley Mills, reeds bekend uit de
film „Tiger Bay" is het meisje, dat
hem voor het eerste ontmoet en van
dat ogenblik af aan helpen gaat.
Met haar vriendinnetjes en vriend
jes, allen tezamen vormend een
groep hulpvaardige kinderen, in wie
verering voor de tragisch in het ver
borgen levende schurk leeft.
Het is haast onbegrijpelijk hoe de
regisseur hen tot zulk zuiver, eerlijk
en volkomen natuurlijk spel kon
brengen. Wellicht juist omdat het
hier kinderen betreft, nog niet door
het „slechte" aangetast, kon hem dit
gelukken. Doch ook de ouderen ver
tolken hun rollen met grote en die
pe waarachtigheid.
Een zéér bijzondere en gevoelige
film, zonder dat er ook maar één
moment sprake is van sentimentali
teit. Als ae man, na de speurtocht
met politiehonden, eindelijk gearres
teerd is en door de rechercheurs
wordt weggevoerd, vraagt een der
kinderen: „Is hij nu weg?" En Ka-
thy antwoordt „Ja, je bent hem dit
maal misgelopen. Maar hij komt te
rug, dat heeft hij beloofd". Een film
met symbolische betekenis, boeiend
van het begin tot het eind. boven
dien tot nadenken stemmend.
Een film, vèr uitstekend boven het
niveau, waarin „de triomf der mid
delmatigheid" zegeviert.
Men zal er goed aan doen, haar
te zien, haar „mee te beleven".
En Indien u nog een „hart" hebt,
zal zy U zeker niet teleurstellen.
Dit is waarlijk een klasse apart!
Nooit op zondag
Begrijpelijke reprise
Casino Het is alweer enige tijd
geleden, dat het Leidse bioscooppu
bliek kennis maakte met „Nooit op
zondag", een kennismaking die nu in
het theater aan de Hogewoerd om
begrijpelijke redenen vernieuwd
wordt.
Begrijpelijk, al was het alleen maar
om de sprankelende vertolking van
Melina Mercouri, die met deze spiri
tuele komedie én de titelsong meteen
I naar wereldvermaardheid sprong.
Van een onstuitbare levensdrift be
zeten is haar Ilya. de vrouw, die in
de Griekse havenplaats Piraeus van
de liefde leeft. Zjj verwacht van het
leven alleen maar geluk. Niets kan
haar levenswandel en haar geloof in
dat geluk veranderen. Even lijkt het
een filosoferende Amerikaan te ge
lukken. Zij geeft hem twee weken
van haar leven. Ze luistert naar klas-
sieke muziek, ze zet haar geest open
voor andere kunstuitingen en ont
wikkeling, maar haar hart blijft uit
gaan naar de vlinderachtige vreugde
van weleer. Men ziet het. aankomen:
de rijke gedachten van Aristoteles of
Plato moeten het onderspit delven in
hun ongelijke strijd tegen de onblus
bare materialistische levensvreugde.
Jules Dassin heeft dit wel wat ge
waagde eigen ontwerp een filmische
vorm gegeven, die nergens stoot. In
tegendeel. met een subtiel gevoel voor
nuancering en deraillering en fijne
humor heeft hij een verrassend frisse,
kostelijke komedie gecreëerd, waarin
zelfs iets schrijnends als de uit
buiters van vrouwen van Ilya's soort
nog met, een zekere mildheid aan
de kaak gesteld1 worden. Het geheel is
van een dergelijk blind optimisme
doortrokken, dat men er onwillekeu
rig door wordt meegesleept.
'iiniiiiiiiiiiiNiuiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Terreur van de straat
Waarschuwing
REX Jeugdcriminaliteit, dood
straf, rassendiscriminatie. Drie ver
bijsterende vraagstukken, waarmee
men in het Amerika van vandaag te
kampen heeft. Regisseur John Fran-
kenheimer heeft getracht deze drie
problemen in de film „Terreur van
de straat", die deze week in Rex ver
toond wordt, te verwerken. Hij is daar
slechts ten dele in geslaagd. Welis
waar zijn de problemen nauw met
elkaar verweven, maar het is on
doenlijk in anderhalf uur een na
tuurgetrouw beeld te geven van het
wezen van de Newyorkse jeugdbendes
en de rassendiscriminatie, waar deze
bendes hun ontstaan aan te wijten
hebbeii. De film laat enkele flitsen
zien van de ontstellende terreur, die
de opgeschoten jeugd van de grote
Amerikaanse wereldstad in de volks
buurten pleegt uit te oefenen.
Het gegeven is nu al zijn gruwe
lijkheid zeer simpel. Drie leden van
een Italiaanse jeugdbende hebben
een jonge blinde Portoricaan, die op
zijn beurt deel uitmaakte van een
andere benden, overvallen en ver
moord.
Een keiharde, maar sympathieke of
ficier van Justitie (een rol, die ge
knipt bleek voor Burt Lancaster)
probeert achter de ware toedracht
van de moord te komen. Wij zeiden 't
reeds, John Frankenheimer is er niet
helemaal uitgekomen. Zijn film is in
zoverre verdienstelijk, dat zij een
waarschuwing inhoudt ook voor de
Nederlandse opgeschoten jeugd. Blijft
de hoop, dat deze waarschuwing ver
staan wordt
Can Can
Amerikaans amusement
LUXOR Can-Can: zwarte kou
sen, fonkelende kousenbanden, mu
ziek van Offenbach en vrolijk gil
lenden danseresjes. Can-Can: licht
en bruisend als de champagne in de
glazen van de ryke oude heertjes-
op-de-eerste-rij. Can-Can: spectacu
lair schouwspel van klank en kleur.
Wie kent ze niet, de beelden uit het
Parijs anno 1890. door Toulouse Lau-
trec op tal van doetcen zo meesterlijk
vastgelegd? Jammer dat men er in
de ruim twee uur durende Holly-
wood-film, waarvan de Nederlandse
titel „De ondeugende meisjes van
Montmartre" luidt, zo weinig van
ziet. Slechts aan het slot wordt deze
..onzedelijke" dans wee degeen
die er kwaad van denkt! in haar
geheel uitgevoerd. Daarvoor wordt zij
tot tweemaal toe onderbroken door
een inval van de politie, die echter
ongetwijfeld ook in die tijd wel eens
voor hetere vuren gestaan moet heb
ben. Neen het gaat in dit typisch
Amerikaanse geval voornamelijk om
de strijd, die Simone Pistache, de
eigenaresse van het „Bal de Para
dis". heeft te voeren voordat ze haar
keuze kan bepalen. Deze keuze blijkt
dan uiteindelijk toch op de losbol
lige advocaat Francois Durnais te
vallen en niet zoals het er aanvan
kelijk naar uitzag op de meer ambi
tieuze jonge rechter Philippe For-
restier.. Het is een simpel liefdesver
haaltje. vrij langdradig en derhalve
weinig boeiend. Ondanks de klinken
de namen van de hoofdrolspelers, die
hier zeker genoemd dienen te worden.
U ziet de geroutineerde Frank Sina
tra, de grappige Shirley Maclaine,
de grijze Maurice Chevalier, de ge
liefde Louis Jordan en de guitige
Juliet Prowse (wier huwelijk met
Frank zoals U onlangs heeft kun
nen lezen niet doorgaat). De muziek
bij deze door Walter Lang geregis
seerde cinemascope-kleurenfilm is
van Cole Porter, ook al een artiest
van naam. Al deze medewerkers heb
ben de film, waarvan het scenario
wel heel erg zwak is, echter niet kun
nen redden. Over het sterk erotisch
getinte ballet, geinspireerd op het
scheppingsverhaaK!) en op gefor
ceerde wijze in de film gelast zwij
gen we maar liever
Bekroning der Kunstkringserie: eindelijk weer eens de zang
kunst van de Canadese zangeres Lois Marshall. Een der grootsten
van het huidige concertpodium.
Wederom voltrok zich het grote wonder: deze gevoelsinnige
zang, volkomen van binnen-uit, heeft het auditorium in de Zuider-
kerk met haar perfecte akoestiek, twee uren schier ademloos
beroerd.
Misschien zouden er enkele opmerkingen te maken zijn over
kleine technische vocale feilen, maar waarom?
Het gaat hier om dingen van oneindig hoger waarde: het
indringen tot muziek en tekst, zodat ieder door haar gezongen lied
tot een openbaring, een belevenis wordt.
De aandoeningen van een zuiver, diep en geëmotioneerd ziéleven wor
den door haar met ongekende ziel-adel tot expressie gebracht.
In een veelzijdigheid van nuance, kleur en timbre, die welhaast
ongeloofwaardig zijn.
Men schiet in woorden tekort om I
deze zang welke wij overigens reeds
herhaaldelijk omschreven te schet
sen.
Een zang, die naarmate de avond
vordert groeit in schoonheid en ex
pansie, totdat de totaal ontspannen
moeiteloosheid de grandioze overwin
ning behaalt op het geringe, dat aan
vankelijk nog niet in elk détail ont
spannen leek.
Het was alsof het zingen van Lois
Marshall deze avond nog rijper,
doorwrochter, nog bewogener was dan
voorheen.
De ene verrukking volgde op de
andere: elk lied verkreeg de tref
fendste belichting, verbeelding en ka
rakteristiek. Het contrastrijke pro
gramma stelde het gehoor in de ge
legenheid kennis te maken met
steeds weer wisselende interpretaties,
waarin deze stem oprees naar een
volstrekt glanzende klaarheid, tot
zelfs in de hoogste regionen toe.
Wy hebben Lois Marshall eenmaal
een „afgezante ener singuliere zang
kunst" genoemd.
Zo was het ook ditmaal: in Bach's
vijf geestelijke liederen, voorgedra
gen in grootste devotie, liederen van
Wolf en Strauss, waarin men het
geniale dezer componisten tot in de
nerf kon beluisteren en tenslotte in
Robert Schumann's ontroerende lie
derencyclus „Dichterliebe", weliswaar
typische mannenliederen, doch toch
opgedragen aan de beroemde sopraan
Wilhelmine Schröder-Devrient, waar
om dus ook Lois Marshall het recht
heeft, deze te zingen.
In al deze liederen zijn wij weder
om getuige geweest van het vibre
rend-menselijke, waardoor dit prach
tige zingen constant gedragen wordt.
De kern van dit zingen is het mees
terschap, waarmee Lois Marshall met
hart en ziel appelleert aan het hoog
ste in aller gemoed en de toehoorder
maakt tot een beter en gelukkiger
mens.
Wat dit betekent, is niet gering.
En het zal haar zélf ook gelukkig
maken dit in volle omvang te kun
nen verwezenlijken.
De adem der „grootheid" is over
allen gestreken, die haar hoorden.
Een zeldzame twee-eenheid vormde
zy met George van Renesse. Deze
heeft Lois Marshall tot iedere tedere
gevoelsnuance weten op te vangen en
bijgedragen tot het realiseren van een
verheven, vèr boven de materie uit
stijgende .kunst".
Een kunst, welke men in deze tijd
slechts zelden te horen krijgt.
Het verbaasde niet, dat Lois Mar
shall na het enthousiasme nog enige
toegiften gaf: het „Hark, hark" van
Purcell, „To Sylvia" en de Ierse
volkszang „Hay Ho. Hay Hi", waar
mee zij ook een vorig maal zulk een
overweldigend succes oogstte.
Deze avond Is waarlijk een kost
baar geschenk uit hoger sferen ge
weest.
Het door haar gezongen „Habe
Dank" van Strauss, herhalen wij als
afscheid tot haar: „Habe Dank" voor
zoveel schitterende giften!
Het welhaast nauwelijks meer be
staande heeft zij in volle glorie doen
herleven!
H.
Advertentie
jaloezieën bij de vakman
Off. dealer D. LADAN
MOLENSTEEG 27 bij de Doezastraat
TELEFOON 21375
LEIDSE MARKIEZENFABRIEK
LOIS MARSHALL
Wanneer na 22 mei a s. het ge
hele Nederlandse telefoonnet zal zijn
fieautomatlseerd. zal het voeren van
nterlokale gesprekken vla de telefo
niste vermoedelijk duurder worden. De
PTT overweegt een toeslag ln te voe
ren ter bestrijding van de extra-kosten
die aangevraagde gesprekken aan be
diening en administratiekosten ver
gen. daarmee tegelijk de behoefte aan
bedienend personeel remmend. De ge
dachten gaan uit naar een kwartje per
aangevraagd gesprek, zo deelde men
ons bij de PTT mee.
Na ruim een kwart eeuw
De Vereniging Koninginnedag" zal het in het vervolg zonder
de stimulerende leiding van haar voorzitter, dr. ir. P. C. Linden-
bergh, moeten stellen. Ruim een kwart eeuw heeft dr. ir. Linden-
bergh leiding aan deze vereniging gegeven en menige feestviering
tot een geslaagd einde gebracht. Zijn veelvuldig buitenlands ver
blijf noodzaakte hem zich van deze functie los te maken. Tijdens
een gisteravond in café-restaurant ..In den Vergulden Turk"
gehouden vergadering is de heer W. de Gast in zijn plaats
benoemd.
Oud-voorzitter
thans erelid
De vice-voorzitter, de heer L.
Questroo, die dr. ir. Lindenbergh
ook vóór 25 jaar in zijn functie van
voorzitter installeerde, zeide, dat
het bestuur slechts node van zijn
voorzitter afscheid neemt. Wij dan
ken veel, aldus spreker, aan uw
vlotte en prettige leiding, welke er
slechts was om de grote lijnen aan
te geven. In deze 25 jaar hebben wij
U niet alleen als voorzitter, doch
vooral als vriend leren waarderen.
Op voorstel van het bestuur stemde
de vergadering ermede in om dr. ir.
Lindenbergh te benoemen tot erelid
van de vereniging.
Namens de leden dankte de heer
C. J. Eggink de scheidende voorzitter
voor al het werk, dat hij voor „Ko- i
ninginnedag" op zo verschillend ter-
rein had gedaan.
Alvorens deze woorden van dank I
en waardering werden gesproken,
werden in vlot tempo de jaarstukken 1
behandeld. De secretaris, de heer J. i
C. J. Lambermont. bracht een uitvoe-
rig jaarverslag uit. dat in het bijzon-
der aandacht schonk aan de geslaag
de Koninginnedagviering in 1961. Het1
financieel overzicht van de penning- i
meester, de heer J. F. Voorbij, meld-
de een batig saldo van ruim f. 3.190.
Bij acclamatie werden de aftredende I
bestuursleden, de heren A. v. d. Neut
en G. Steinbach. herkozen. Aange
zien geen tegenkandidaten waren ge
steld. .gaf de verkiezing van een voor
zitter geen moeilijkheden. De heer W.
de Gast, sinds korte tijd bestuurslid,
werd als zodanig met algemene stem
men gekozen.
Dr. ir. Lindenbergh, die hartelijk
dankte voor 'het hem aangeboden
erelidmaatschap, dat met een blij
vend aandenken gepaard ging. zeide
met het bestuur steeds prettig te heb
ben kunnen samenwerken. Met grote
ambitie heb ik mijn taak temidden
van de vereniging vervuld. Zijn op
volger, de heer De Gast, wenste hij
een lange tijd van vruchtbare samen
werking toe. Op zijn beurt dankte de
nieuwe voorzitter voor het vertrou
wen in hem gesteld.
Viering Koninginnedag
Na een toelichting van bestuurs
zijde. werden de festiviteiten voor de
viering van maandag 30 april als
volgt vastgesteld:
Zaterdag 28 april: Standwerkers
concours op de zaterdagse markt;
zondag 29 april; herdenking in de
kerken; maandag 30 april: 7 uur:
reveille door 4 bands. 8.15 uur:
Aubade met politiemuziek op het
Stadhuisplein; 9.uur: Kinderfeest
in Leidse bioscopen en Antonius
clubhuis; 9.tot 10.uur; Militaire
mars; 9.30 tot 12.uur: Poppen
kastvoorstellingen in de grote Burcht-
zaa.1; 10.— uur: Kerkdienst in de
Pieterskerk; 10.uur: Kinderspelen
Kon. onderscheiding j
voor hofprediker
De grootmeester van het Huis van
H. M. de Koningin, J. J. L. Baron
van Lynden, heeft gistermiddag na
mens Hare Majesteit het officiers
kruis van de Huisorde van Oranje
uitgereikt aan de hofprediker, ds. G.
I. P. A. B. Forget, predikant der
Waalse gemeente te 's-Gravenhage.
GENERALE SYNODE
GEREF. GEMEENTEN
De generale synode van de Geref.
Gemeenten zal op 23 en 24 mei te
Utrecht worden gehouden. In de
bidstond, die aan de synode vooraf
gaat, zal voorgaan ds. L. Rijksen van
Rotterdam, voorzitter van de vorige
synode.
op het Zoeterwoudsesingelterrein;
vanaf 11 uur: Casino-cineac (Oranje
films): 10 uur: Kinderfeestje of wed
strijden 5 Meilaan, georganiseerd
door de Buurtvereniging 10.— tot
12.uur: Carillonspelen fontei
nen spuiten.
10.tot 12 uur; Prijsuitreiken aa.n
oranjedragende kinderen. 12.— uur:
receptie B. en W. in de Burgerzaal.
2uur: Start Oranjewandeltocht
„Burcht": 2.tot 4.30 uur: Sport
middag. Kikkerpolder; 3.tot 4.
uur; Demonstratie K en G en Jong
K en G (Kaasmarkt); 4.uur:
Openluchtconcert in van der Werff-
park; 4— uur: Muzikale rondgang;
4.45 uur: Wandelaarsdefilé by Stad
huis.
8— uur: Toneelavond L Chr.
Oranjevereniging; 8.uur; Muzikale
rondgang; 8.30 tot 9.30 uur: demon
stratie van Jeugdorkest en Drumband
„De Burcht'' (met kleur belichting
op Pieterskerkplein; 10.uur: groot
vuurwerk Boshuizerkade.
Uit de vergadering werd nog de
suggestie gedaan om de hofjesbewo
ners ter gelegenheid van het- zilveren
huwelijksfeest van het Koninklijk
Paar op bruidsuikers te trakteren.
Wellicht zouden de Leidse vrouwen
verenigingen gedacht werd aan het
Leids Vrouwencontact dit initia
tief kunnen nemen Na de pauze wer
den enkele Zuidamerikaame films
vertoond.
Dr. ir. P. C. Lindenbergh
rechtsoverhandigt de voorzit
tershamer aan de heer W. de
Gast.
(Foto L.D./Holvast)
