EEN GOED GAZON IS EEN SIERAAD VOOR HEI HUIS
FRANCOIS REICHENBACH
Doe-het-zelf-cursus
SCHIJN BEDRIEGT
Nouvelle - vague - cineast
maakt documentaire over
de Oceaanreus France
Medaille
muts
voor
Sophia
Maker van knappe film ,,1'Amerique
Insolite" reisde wereld rond als
schilderijenhandelaar
Zaterdag 17 maart 1962 Pagina 2
het Parijse stadhuis uit
gereikt door kolonel Ho
ward C. Dulin, de com
mandant van de in Parijs
wonende Amerikaanse
oud-strijders.
Niet iedereen wist ove
rigens, waaraan ze deze
eer had verdiend.
Sophia zelf ook niet. ,Jk
ben geen soldaat", glim
lachte ze. „Maar ik voelde
me er wel een, toen ik die
medaille kreeg. En ik ben
er erg trots op".
Kolonel Dulin wilde het
wel even uitleggen: „Wel,
ziet u, wij menen, dat
mevrouw Loren de Frans-
Amerikaanse betrekkingen
bevordert"Het ontging
hem blijkbaar, dat de film
actrice Italiaanse is.
Een collega-medaille
drager was eerlijker: „Ach,
we hebben haar onder
scheiden, omdat ze een
mooie vrouw is".
Het zou wel eens kun
nen gebeuren, dat „The
American Legion" medail
les tekort kwam.
Men zou geneigd zUn te denken,
dat Leslie Caron In Londen moei
lijkheden heeft gehad met de poli
tie. Haar lachje is nogal geforceerd
en de vrouwelijke bobby achter
haar kijkt bepaald grimmig.
Gelukkig bedriegt deze schijn, al
hield de politie wel een extra oogje
in het zeil, toen Leslie en de ande
re leden van de Engelse vrouwen
beweging voor afschaffing van de
kernbewapening dezer dagen een
betoging hielden. Ze maakten een
flinke tippel door Londens straten
en voerden op de trappen van de
St.-Pauls kathedraal een spel op.
Leslie liep voorop in de optocht,
maar of ze ook pro Deo haar mede
werking aan het toneelstukje heeft
gegeven weten we niet. Zij krijgt er
elders goed voor betaald!
gatief een beetje „gesmokkeld" is.
Want glas laat vrijwel alle licht
ongehinderd passeren, behalve
daar waar u het wilt verhinderen.
Een te lichte partij in het nega
tief? Op een glasruit, die op halve
hoogte tussen papier en lens ge
houden wordt, brengt u een af
dekkend laagje verf of inkt aan.
Het resultaat is begrijpelijk: er
vindt een correctie plaats van de
Hoeveelheid doorgelaten licht.
Zo'n glasplaat kunt u geduren
de een tiende gedeelte van de be
lichtingstijd, maar ook de helft
daarvan in de lichtbundel houden.
We herhalen ook hier weer: op en
neer bewegen, om de contouren
zachtjes te laten vervloeien. Wilt
u een paar negatiefgedeelten wat
extra lang belichten, welnu de
glasplaat wordt donker gemaakt en
de stukjes, waardoor licht moet
vallen, worden weer blank ge
schrapt. Nu eerst de normale be
lichtingstijd voor de vergroting
toepassen en daarna het bijna
zwarte glasplaatje zó houden, dat
precies de doorlatende gedeelten
corresponderen met de onzichtba
re zelfde stukjes op het vergro
tingspapier.
„Dat is niet zo eenvoudig", zult
u misschien opmerken, want de
plaats van die onzichtbare stukjes
weet ik niet, want ik zie ze niet.
Zo somber hoeft u niet te zijn.
Er is een gemakkelijk hulpmiddel
tjes. De ruit, die zoals we al
eerder vertelden liefst groter is
dan het gebruikte vel vergrotings
papier laten we op beide hand
palmen rusten. En onze ellebogen
rusten op een vaste plaats op de
vergrotingstafel. Nemen we eerst
een proef, voordat we de echte
vergroting maken, dan kunnen we
ter vermijding van voor- en ach
terwaartse, maar ook zijdelingse
afwijkingen in onze beweging een
stapeltje lege doosjes of een paar
boeken als richtinggeleiders ge
bruiken.
Dit alles is heel serieus en heeft
met dat zoëven vermelde spel-ele-
rnent weinig te maken, zult u zeg
gen.
Inderdaad: menig hobby krijgt
zo'n ernstige inslag, dat ook daar
uit weer de vlucht genomen wordt.
Dat is dan op die avonden, waarop
die zelfde amateur een glasruitje
neemt en er domweg een stel kan
tige glazen kralen oplegt. Op een
blank vel papier laat hij het licht
van het vergrotingsapparaat val
len zonder er een negatief in te
doen. Het licht valt op de glas
kanten en maakt speelse, grillige
licht- en schaduwpatronen. Of hij
knipt figuurtjes en vormen van
dun karton, legt ze op de ruit, die
hij enkele malen op verschillende
afstanden boven het gevoelige pa
pier houdt. Daardoor ontstaat een
eigenaardige tekening met typi
sche vormvervloeiingen. Soms
combineert hij die twee. Nu eens
ligt de ruit bijna boven op het pa
pier, dan weer houdt hij haar veel
hoger. Of hij plakt er stripjes en
vlakjes op, waarna hij de ruit om
gekeerd met de plakkertjes naar
beneden op het vergrotingspapier
legt.
Dan de ruit een paar keer ver
schuiven, tijdens de belichting.
Zonder oneerbiedig te willen
zijn, speelt hij op deze wijze
„mondriaantje" op fotografische
wijze. Misschien vindt u wan
neer u echt eens spelen wilt
nog tal van andere manieren.
Maar wilt u het dan niet voor
kunst met een grote „K" door la
ten gaan? Er zijn er al te veel, die
dat proberen! Een goede raad tot
slot:
Probeer deze dingen eerst eens
met enigszins „belegen" papier,
waarvan u het zelf niet zo erg
vindt als het verknoeid zou zijn.
Men moet nu opnieuw het
gazon in orde brengen. Als
men er in het afgelopen na-
Jaar een laag bagger of oude
mest overheen gebracht heeft
dient men nu de restanten ai
te harken; dan ziet het er weei
knap uit. Ook de kanten moet
men netjes afsteken; rechte lij
nen behoren in ieder geval recht
te blijven. Heeft het gras dit
najaar geen bemesting gehad
dan zal men dat nu nog moeten
doen, doch dan liever kunstmest
in deze tijd van het jaar. Voor
dit doel kan men gebruikmaken
van de bekende korrelmestsoor-
ten. Per tien vierkante metei
heeft men ongeveer drie hon
derd gram nodig en dan moet
men in de loop van het voor
jaar en de zomer om de twee
weken een lichte overbemesting
geven. Gras heeft veel voedsel
nodig. In gazons, waarin veel
onkruid voorkomt kan men
meestal van armoede spreken:
er is niet voldoende voedsel in de
grond. Als men dan een regel
matige bemesting vergeet, zal
wel het onkruid groeien, doch
het gras zelf niet. Als er dan
een paar warme dagen komen,
'zal het gras aan de felle zon
ook geen weerstand kunnen bie
den. Het zal bruin kleuren en
verbranden en dan meent men
direct: een te kort aan water en
men gaat sproeien. Natuurlijk
de grond kan te droog worden,
doch dat komt ook al weer door
een tekort aan voedsel. Humus
kan het vocht veel beter in de
grond vasthouden.
Nu kan men ook nog een
nieuw gazon aanleggen. Meest
al doet men dat door middel van
zaaien, doch als het slechts een
klein stukje betreft, kan men de
grond ook beleggen met graszo
den. Dat is echter belangrijk
duurder dan zaaien. Per vierkan
te meter heeft men zestien zo
den nodig en die moeten on-
kruidvrij zijn. Men dient dus
wel te weten waar ze vandaan
komen en ze na ontvangst zo
spoedig mogelijke te leggen.
De grond moet men vóór die
tijd tot een flinke diepte los ma
ken en dan dient men door de
bovengrond een flinke laag mest
te spitten. Oude koemest is pri
ma, doch ook oude varkensmest
kan men er voor gebruiken. Per
tien vierkante meter heeft men
in ieder geval een flinke volle
kruiwagen mest nodig en dat
Gazon om het Huis
geldt ook als er gezaaid wordt.
Voordat men zoden legt en
voordat men gras zaait, moet
men de los gemaakte grond goed
rollen en goed gelijk maken.
Nogmaals rollen, de bovengrond
iets loshalen en dan zaaien.
Daarna opnieuw rollen en nog
maals rollen; het moet zo gelijk
worden als een biljartlaken.
G. Kromdijk.
enigde Staten geprikkeld wordt. Zo
zal hij nu binnenkort een oogge-
tuigeverslag gaan opnemen over de
twee laatste weken, die door een
Amerikaanse terdoodveroordeelde
in zijn cel worden doorgebracht.
Trouwens „Un coeur gros comme
$a". waarmee hij nu dus de tzeer
eervolle) onderscheiding van de
Prix Delluc gekregen heeft, kan
evenmin als een puur-humoristische
film worden aangeduid. Ook de ras
senkwestie wordt aangesneden in
deze film, waarin de hoofdrol door
een neger-bokser wordt gespeeld,
die zijn titel tegen een blanke te
genstander moet verdedigen.
Getroffen
De Franse televisie, radio en pers
hebben ons de laatste weken zó
zwaar met hun recordcijfers en re
portages over het schip „France"
bekogeld, dat we bij het vernemen
van die naam al haast geneigd zijn
snel de benen te nemen. Doch niet
temin vragen we uit hoffelijkheid
ook Reichenbach tenslotte nog
maar door welke prestatie of welk
aspect hij op zijn laatste reis nu
wei het sterkst werd getroffen. De
snelheid, de lengte,het comfort?
Hij blijkt zich vooral wel twee
voorvallen te herinneren. Of drie.
Nee eigenlijk vier, en dan borrelt
zijn esprit weer over.
Die lift, die dertig mensen bergen
kan, van wie ieder het knoppen
bord mag bedienen. De een drukt
„veranda", de ander „promenade
dek", nummer drie „bioscoop",
waarna het automatisch intellect
van die reuzenlift zelf v-oor de rest
zorgt. Maar iedereen moet na
tuurlijk wel heel goed uitkijken om
tijdig en op de bedoelde verdieping
uit te stappen, want het tempo van
die lift is erg snel en hy kent geen
erbarmen en functioneert zonder
aanziens des persoons. En als je nu
vervolgens de praktijk gadeslaat
dan moet je onweerstaanbaar aan
een collectieve gag-scène denken,
die zelfs de Marx-Brothers niet
zouden verbeteren
En dan dat laatste beeld, dat hij
van de passagiers van de „France"
heeft meegenomen. Er was een heel
hoogbejaard echtpaar aan boord.
Het had de laatste spaarcentjes uit
'n half mensenleven aan die histo
rische reis opgeofferd. Vier dagen
ademloze extase. In -de haven van
New York stonden ze ieder op een
dek, zo'n acht meter van elkaar
verwijderd, de wederzijdse blikken
nog steeds boordevol tederheid. En
dan poogt plotseling het besje het
geloei van fluiten en de storm te
overstemmen met de verontrusten
de vraag aan de wederhelft: „Kom
jij boven of zal ik beneden komen"?
Met' dat soort menselijke trekjes
schildert Reichenbach zyn film
beelden, en men kan er dus wel
zeker van zijn dat ook in zijn do
cumentaire over de „France" wéér
zo'n vuurwerk door zijn scherpte en
spirituele observatievermogen be
looft ontstoken te zullen worden.
Francois Reichenbach, die kortgeleden voor
zijn laatste film „Un coeur gros comme ca"
(een moeilijk te vertalen titel, de uitdrukking
wordt gebezigd jegens lieden, die zich soms wat
flinker willen voordoen dan ze eigenlijk wel
zijn) de Prix-Delluc verwierf, is niet zo heel
lang op die lauweren blijven rusten.
Onmiddellijk na de uitreiking van de prijs
scheepte hij zich wéér in voor Amerika. Maar
ditmaal ging het niet om de Nieuwe Wereld,
die hij nu wel helemaal in zijn zak heeft zitten,
het ging om de reis zelf.
Nauwkeuriger gezegd: in de gigantische reclame
campagne, die werd opgezet om Frankrijks jongste
en grootste Oceaanreus „France" alle glorie te be
zorgen, die het scheepje toekomt, werd Reichenbach
opgedragen een documentaire aan datzelfde onder
werp te wijden.
Een documentaire vooral van achter de schermen,
want Frangois Reichenbach heeft zijn reputatie nu
eenmaal als cineastisch pottekijker verworven.
„Kinderen spelen nu eenmaal graag" is de steevaste opmerking, wanneer
een wat rumoerige troep al te veel rommel maakt en naar hartelust kliedert
en knoeit. Maar volwassenen, och, die doen in wezen vaak hetzelfde. Ze
hebben immers hun hobby's, waarin naast de ernst, waarmee de liefhebberij
wordt beoefend, ook het spel-element zeer groot is.
Want wat is knutselen vaak niet anders dan op een nuttige maar toch,
o zo heerlijke wijze knoeien met hout en lijm, schroeven en spijkers? Zelfs
een aan de kunst geparenteerde hobby als fotograferen kent haar speelse
momenten, waarin de ernst verdwijnt.
f Spraken we de vorige keer al
H~ü "TIH f"P*OtPT niet over het magische vermogen
H.JL l'J. van een doodgewoon stuk glas, dat
SjgafgV-JSSSS
tracht van wat lichtspelingen en effecten te oeieiKen/
een daarvoor zeer sensibel stukje Nemen we eerst eens de heel
papier afbeeldingen van de werke- simpele methode om tal van cor-
lijkheid na te bootsen, kan plot- recties in de licht- en schaduw
seling daarmee ophouden en uit partijen aan te brengen, zodanig
de werkelijkheidsnabootsing vluch- dat het scherpste oog zelfs niet
ten naar de fantasie. kan ontdekken, dat, er met het ne-
Hij is een man, die nu in de vroe
ge tweede helft van zijn vierde le
vensdecennium verkeert. Met sluik
zwart haar, ironische fijngeslepen
lippen en een blik, die wel zo on
geveer uitdrukt, dat ge hem nog
veel meer kunt vertellen. Reichen
bach heeft in de jonge (re) Franse
cineastengeneratie, die nog als
„nouvelle vague" pleegt te worden
aangeduid, dan ook altijd zo zijn
eigen partijtje geblazen. In tegen
stelling met de meerderheid, kwam
hü niet voort uit de jonge intellec
tuelen, die de brain-trust en de re
dactie vormden van Europa's beste
filmtijdschrift. De cineastische cul
tuur drukt hem dientengevolge ook
wat minder zwaar op de schouders.
sende maar ook vaak onthul-
lendste elementen te compone
ren. In „l'Amerique Insolite", zijn
weergaloze filmische reportage over
Amerika, die ook in ons land is uit
gebracht, heeft hij zo ook de Ame
rikanen zelf versteld doen staan
over hun eigen vreemde neigingen,
hebbelijk- onhebbelijkheden. Bij
verdiende ik het dagelijkse brood
nog met in- en verkoop van schil
derijen. Ik reisde met mijn handel
de wereld rond, zag dus veel, want
ik gaf mijn ogen goed de kost, en
kon daardoor als Bereisde Roel
thuis ook veel verhalen. Ik vertel
de met behulp van een amateurs
camera. Een beroepscineast, die
Waarschijnlijk schuilt Juist in
deze vrijbuiterij een belangrijke
oorzaak van Reichenbachs onaf
hankelijke en zeer originele visie
op mensen en verschijnselen, waar
door hij in staat werd gesteld zijn
filmverhalen uit de meest verras-
voorbeeld de folklore van de Ame
rikaanse begrafenisceremoniën, of
wel dat fragment, waarin werd
aangetoond hoe diep de televisie nu
al is binnengedrongen in de in
tiemste verhoudingen der Amerika
nen. De heer des huizes, die zich
thuis per televisie op de hoogte laat
houden van het verloop van de be
valling van zijn vrouw, die in een
kraamkliniek was opgenomen.
Toevallig
„Neen", bevestigt Reichenbach,
„Als cineast kom ik niet voort uit
het filmbedrijf en zelfs niet uit de
filmkritiek. Een paar jaren geleden
eens toevallig mijn filmverslag over
Amerika aanschouwde, gaf me toen
dat kleine duwtje, dat ik nodig had
om van dilettant beroepsman te
worden. Ik heb een half dozijn korte
films gemaakt, waarvan de helft
over Amerikaanse toestanden. De
Yankees in hun worsteling met de
techniek die hun leven steeds
verder overwoekert en die hun
kinderlijke ziel met afwisselend
succes in dat gevecht pogen te red
den, fascineren me", zegt de cineast
(die ook nog neef is van de grote
acteur Pierre Fresnay).
Niettemin is het niet alleen zijn
gevoel voor humor, die in de Ver-
medaïlle van het Ameri
kaanse Legioen, die op
haar borst schittert
Deze onderscheiding
werd haar deze week in
Sophia Loren houdt
haar kwartiermutsje goed
vast.
Het mutsje hoort nu
eenmaal bij de gouden
