Gaat Nenni in zee met
christen-democraten
OAS baant de weg voor
toekomstig volksfront
Ernstige knoeierij
doet conservatieven
allerminst
goed
NEANDERTALMENS OOK
ZEER EXCLUSIEVE CLUBS
Geen zorgelijker probleem in
Parijs dan de onbezorgdheid
Italië staat misschien voor ombuiging
de nieuwe Wybert
/es
NEO-FASCISME IN FRANKRIJK (3 en slot)
REVOLUTIE OP TIL IN
CHINESE SCHRIJFWIJZE
Opgericht 1 maart 1860
Vrijdag 12 januari 1962
Vierde biad no. 30551
Kabinetscrisis
eindigt met
regering-Fanfani
(Van onze Romeinse correspondent)
Het Is mogelijk, zelfs waar
schijnlijk, dat de eerste maanden
van het nieuwe jaar een beslis
send keerpunt zullen vormen in
de Italiaanse politiek. Helemaal
zeker zijn wij er niet van, want
er wordt al sedert maanden een
harde strijd gevoerd tussen hen
die vernieuwing willen en dege
nen, die er bang voor zijn mis
schien is het juister te zeggen,
voorgeven er bang voor te zijn
dat Italië daarmee achter het
ijzeren gordijn zou verdwijnen!
Deze woorden alleen zullen wel
voldoende zijn om duidelijk te
maken, dat de tegenstanders der
vernieuwing schromelijk over
drijven.
Natuurlijk, er zijn hier veel com
munisten, meer dan in enig ander
Westelyk land, maar ten eerste zijn
zjj ais het erop aan mocht komen
voor een heel groot deel zeker niet
gediend van totalitaire methoden en
ten tweede is hun aantal wel groot,
maar toch niet meer dan een fikse
minderheid, die buiten eigen kring
geen aanhang (meer) vindt. En daar
gaat het nu juist om.
De socialisten, die vele jaren lang
trouw zijn gebleven aan het „ge
meenschappelijk plan van actie te
gen fascisme en nazisme" hebben de
overeenkomst met Togliatti opgezegd.
En dat niet vandaag of gisteren,
maar onmiddellijk na de gebeurte
nissen in Hongarije, die voldoende
bleken om het belangrijke deel der
Italiaanse arbeiders, dat de partij
van Nenni steunt, te doen inzien, dat
een regime, dat zich niet ontziet met
wapengeweld op te treden tegen de
ontevreden arbeiders, zeer zeker geen
socialistisch regime is en andere be
langen (imperialistisch Russische be
langen of wat dan ook) boven het
belang der arbeidersklasse stelt. Van
dat ogenblik af is er een breuk tus
sen socialisten en communisten in
Italië. Men zou denken, dat de demo
cratische partijen daar ingenomen
mee zouden zijn. Ten dele is dat ook
zo. De sociaal-democraten en de re-
publiekeinen zien terdege in, dat hier
de mogelijkheid wordt geboden om
de heel zwakke democratie in dit
land (bij elkaar halen de vier, er
kend democratische, partijen niet de
helft van alle stemmen!) te verster
ken met een groep, die er zijn mag.
Nenni's socialistische partij is bij
na even sterk als de communistische,
althans wat aanhang betreft. Maar
de liberalen en een flink deel van de
christen-democraten komen met
steeds nieuwe, steeds verdergaande
eisen en zouden van Nenni's uitge
sproken socialistische partij een prin
cipeloos geval dat tot elk compromis
bereid is, willen maken. Dit is niet
mogelijk. Als Nenni (maar die kans
bestaat niet) zou doen, wat die con
servatieve heren van hem verlangen,
dan zou hij niet drie miljoen kiezers
voor de democratie winnen, maar
misschien drieduizend.
lemaal geen plaats meer zal z|jn) op
zoveel punten de weifelaars in de
partij naar de mond moeten praten,
dat het de vraag is wat voor pro
gramma er bij het Napolitaans con
gres uit de bus zal komen.
Iets nieuws
Ditmaal zal er onder de christen
democraten terdege over het partij
programma moeten worden gepraat.
Dat is op zichzelf al iets volkomen
nieuws. Totnutoe was dat program
ma erg vaag en was men het eigen
lijk alleen maar eens over punten
als: verdediging van het gezinsleven,
strijd tegen communisme en mar
xisme, bevordering van alles wat de
christelijke (lees: rooms-katholieke)
godsdienst en zedenleer ten goede
kan komen. Vooral het sociale pro
gramma, al ging het uit van de en
cycliek „Rerum Novarum", gaf aan
leiding tot heel wat kritiek van de
zijde der andere democratische par
tijen. Maar Nenni heeft duidelijk te
verstaan gegeven, dat hij bereid is
van buitenaf steun te verlenen aan
een wat meer links-georiënteerde re
gering, mits het programma niet op
belangrijke punten strijdig is met dat
der socialistische partij.
Niet radicaal
De socialisten hebben op 5 januari
een voorlopige schets van hun eigen
partijprogramma bekendgemaakt.
Dat programma zal, na enige discus
sie, omstreeks de helft van de maand
door het centraal comité moeten wor
den goedgekeurd. Het is natuurlijk
niet een programma, dat men aan
de toekomstige regering op wil drin
gen, maar datgene „wat wij socialis
ten, indien wij aan de macht waren,
zouden trachten te verwezenlijken".
Erg radicaal is het werkelijk niet, op
geen stukken na zo radicaal als wat
de Engelse Labourpartij reeds heeft
verwezenlijkt toen zij enkele jaren
de macht in handen had.
Nationalisering van de elektri
sche centrales is wel het meest ra
dicale punt en als men weet dat de
particuliere ondernemingen, die
thans het heft in handen hebben, de
elektrische stroom in zuid-Italië twee
soms driemaal zo duur laten betalen
als in het noorden, hetgeen niet wei
nig bijdraagt tot de armoe in het zui
den (wie vestigt een industrie in een
gemeente, waar de energie extra duur
Heftige strijd
De strijd in de boezem der chris
tendemocratische partij is van on
gekende heftigheid en naarmate de
datum van het partijcongres, 27 ja
nuari, nader komt, worden de weder
zijdse aanvallen grover. Oppervlak
kig bezien krijgt men de indruk, dat
die christen-democraten, die de „om
buiging naar links" willen aanvaar
den, b|j het congres een meerderheid
zullen vormen en dat dus de kabi
netscrisis, die op diezelfde 27-ste ja
nuari begint, tenslotte zal eindigen
met een nieuwe regering-Fanfani
ditmaal gevormd door christen-de
mocraten, sociaal-democraten en li
beralen, waarby dan de Nenni-socia-
listen niet langer in de oppositie zou
den zyn, maar in bepaalde gevallen
de regering hun steun zouden geven
en zich in andere van stemming zou
den onthouden. Zulk een regering
zou sterker staan dan die, welke we
hier na 1948 (in dat jaar werden de
linkse partijen „voorgoed" in de op
positie gedreven) hebben gehad.
Gaat men echter wat dieper op de
zaak in, dan -is dat alles nog niet
zo zeker. Om meer aanhang te win
nen voor hun standpunt hebben Fan-
fani en Moro, die inzien dat een ze
kere mate van samenwerking met de
socialisten noodzakelijk is (wil men
althans voorkomen, dat er binnen
kort tussen een door neo-fascisten
geleid conservatief front en een door
communisten overheerst volksfront,
voor de democratische gedachte he
ls?) dan kan men deze eis wel ver
klaren.
Gevoelige klap
Over dit alles zal binnenkort het
nodige worden gesproken. De chris
ten-democratische partijsecretaris
Moro heeft op 4 januari verklaard,
dat te Napels vóór alles over het
programma zal moeten worden ge
sproken, dat de ombuiging naar links
positief moet worden beoordeeld, ook
al omdat elke andere oplossing on
aanvaardbaar is, daar de rechtse
partyen uitgesproken totalitair zijn.
Dit en het feit, dat Fanfani van vele
zijden steun vindt bij zijn streven
om „de grenzen der democratie uit te
zetten", klinkt hoopgevend voor hen,
die een kabinet van „centrum-links"
op dit ogenblik het meest gewenst
achten voor Italië.
De felste tegenstanders van de
„ombuiging" hebben een gevoelige
klap gekregen, nu door het parle
mentaire rapport over het schandaal
van de vlieghaven Fiumicini aan het
licht is gekomen, hoe juist mannen
als Andreotti en Togni (ministers
van Defensie en van Openbare Wer
ken) de werkzaamheden voor dat
vliegveld gunden aan vriendjes en
familieleden, die als aannemer op
traden!! Er zijn vele miljarden lires
méér uitgegeven dan nodig was voor
een vlieghaven, die allerminst voldoet
aan de eisen.
Geknoei
Dit gemoedelijke „onderonsje" ging
zo ver, dat zelfs de chauffeur van
de zoon van een der hoge heren ten
slotte ook „in zaken ging" en voor.
vijfhonderd miljoen zand en grind
leverde. Het zijn maar lires, hoewel
het in guldens ook nog altijd drie
miljoen is, een aardig bedrag voor
een chauffeur! Bij een andere gele
genheid werd een werk aanbesteed
voor drie miljard, maar de bevriende
firma vroeg er al heel gauw nog
vier miljard by. Toen kwam er een
protest van een andere firma, die
zich ook had aangeboden. Om van
het gezeur af te zijn liet minister
Togni toen die andere firma een
ander werkje voor een miljard of ze
ven opknappen. Alles zonder het par
lement erin te kennen, terwijl de
enorme bedragen werden beheerd
door een kolonel van de luchtvaart
(ondergeschikte van minister An
dreotti), een ex-collaborateur, die...
tevens een groot aannemer bleek te
zijn. De minister zei, dat dit hem
nooit was gebleken, maar journalis
ten „ontdekten" het door het tele
foonboek open te slaan.
Dat dit schandaal de conservatie
ve heren geen goed doet, spreekt van
zelf. De socialisten en vooral die van
Nenni, staan, zelfs by hun tegen
standers, bekend als minder corrupt
dan de rechtse partijen en vooral
minder dan de christen-democraten,
die soms de vooroorlogse fascisten
schijnen te willen overtreffen.
Nieuw-Guinea
Begroting
1961
aangenomen
(Van onze parlementaire redacteur)
De Tweede Kamer heeft gistermid
dag zonder hoofdelijke stemming de
begroting van Ned. Nieuw-Guinea
voor 1961 aangenomen, met aante
kening dat de fractie van de CPN
geacht wilde worden te hebben te
gengestemd.
Namens de desbetreffende vaste
Kamercommissie verklaarde mr. De
Graaf (KVP) dat het in de huidige
omstandigheden niet goed mogelijk
leek, beschouwingen te houden over
de interne aangelegenheden van
Nieuw-Guinea. Het zou bet-er zyn
een afwachtende houding aan te ne
men in verband met de aandacht
die thans wordt gegeven aan de mo
gelijkheden om tot een oplossing te
komen voor de uitwendige positie van
het gebiedsdeel.
Minister Toxopeus, onder wie de
interne bestuurlijke zaken van
Nieuw-Guinea ressorteren, kon het
verzoek van mr. De Graaf begrypen.
De begrot-ingsontwerpen werden
daarna zonder verdere discussie aan
genomen.
OPGERUIMD STAAT
NETJES
Wist U dat,
het beslist verboden is, de vuilnis
emmer reeds de avond voor de dag
waarop de vuilnisman komt, buiten
te zetten.
Advertentie
en in handige schuifdoos
tegen hoest
tegen heesheid
voor zangers
voor rokers
voor sprekers
bij sport
Geen ruwe bruut
Antropologen hebben ten lange leste de goede naam gered van
de Neandertalmens, de primitieve grotbewoner met de borstelach
tige wenkbrauwen.
De jongste onderzoekingen hebben van de Neandertalmens een
ander beeld geschilderd dan de gebogen, vrouwen ranselende bruut
zonder medelijden of vindingrijkheid, die wel door grapjes waart.
De Neandertalmens gebruikte verf, hij was vaardig met stenen
voorwerpen en hij begroef zijn doden.
Het eerherstel van de Neandertalmens kreeg een flinke duw om
hoog, toen een grafkelder van de primitieve mens werd blootgelegd
in La C'hapelle-aux-Saints in Frankrijk. Daarin hadden de handen
van Neandertalmensen een tombe gemaakt van platte stenen ter
bescherming van een dode man. Naast hem was vlees en waren
stenen gebruiksvoorwerpen neergelegd.
Bejaardenzorg
„Deze mensen, wier hersenen lagen
opgesloten in een schedel die herin
nerde aan die van een aap, begroe
ven hun doden in diepe smart", al
dus de antropoloog Loren C. Eiseley
van de universiteit van Pennsylva
nia. Hjj las uit het graf van 500
eeuwen terug deze boodschap: „Ook
wy waren menselijk, ook wij leden,
ook wij geloofden dat met de dood
niet alles afgelopen was. Ook w|j, die
u nu met onze gezichten schrik aan
jagen, kenden menselijk lijden en
mensenliefde".
Het nieuwe beeld van de Neander
talmens was nagenoeg compleet, toen
Carleton S. Coon, een antropoloog
die eveneens aan de universiteit van
(Van onze reisredacteur, W. L. Brugsma)
Parijs „Als de vakbonden de Champs
Elysées opmarcheren en ze komen een regiment
parachutisten tegen, wie denkt U dan dat er
opzij gaat? En vraag twee: als De Gaulle valt
en er komt een Franse regering met de gene
raals Salan en Challe en Bidault op Buiten
landse Zaken, denkt U dan soms dat het
Westen en de NAVO Frankrijk niet langer als
bondgenoot zullen accepteren? Laat naar U
kijken, meneer. Frankrijk zal dan ten hoogste
een beetje op zijn tijd vooruit zijn. Overal in
het Westen ziet U immers mensen die er ge
noeg van hebben door de communisten en de
anti-kolonialen op hun tenen getrapt te worden,
die vinden dat het Westen zijn eigen graf
graaft. Die hun buik vol hebben van de V.N.
en van Katanga, van Berlijn en van Goa. De
halve Amerikaanse generale staf denkt zo. U
heeft toch wel gehoord van Senator Goldwater
en generaal Walker en de John Birch Society?"
Pennsylvania is verbonden, verklaar
de dat de cultuur van de 40.000 jaar
geleden levende Neandertalmens ho
ger was dan die van sommige nu
levende mensen.
De Neandertalmens van toen
maakte gebruiksvoorwerpen van hoge
orde. Uit hun vaardigheid als jagers
is af te leiden dat ze sociaal goed ge
organiseerd waren, waarvoor weer
goed verbaal contact nodig was. De
Neandertalmens zorgde blijkbaar
goed voor zyn zieken en bejaarden.
In La Chapelle werden de resten ge
vonden van een tandeloze kreupele
die door zijn medemensen in leven
moest zijn gehouden. Zij gaven hem
niet alleen te eten, ze kauwden de
spijzen voor hem bovendien.
Toen al chirurgie
Volgens dr. T. Dale Stewart van
het Smithsonian Institute, kunnen de
Neandertalmensen zeer wel de eerste
chirurgische operaties hebben ver
richt. In een grot in Shanidar in
Irak, hebben geleerden het skelet ge
vonden van een man, wiens ver
schrompelde arm boven de elleboog
was afgezet.
Elders hebben antropologen heu
vels van berenschedels gevonden,
waaruit offeranden spraken aan een
hoger wezen of godheid. Er zijn nog
moderne volksstammen, onder wie de
Yakoets in Siberië en de Ainoe in
Japan, die berenoffers brengen.
De Neandertalmens heeft moei
lijkheden veroorzaakt sinds men voor
het eerst op zyn beenderen stootte
in een kalkstenen grot bij Düssel-
dorf in Duitsland in het jaar 1856
Vooraanstaande geleerden weigerden
toe te geven dat hij meer was dan
een merkwaardig exemplaar van het
moderne mensentype. Eerst de ont
dekking van andere overblijfselen,
In Goes weer
normaal B en W
De gemeente Goes heeft thans weer
een voltallig college van B. en W. In
een gistermiddag gehouden bijzon
dere vergadering van de gemeente
raad is mr. F. G. A. Huber, voor
heen burgemeester van Ameland, als
burgervader van Goes geinstalleerd.
De loco-burgemeester de heer Vis-
scher zei in zijn installatierede, dat
de gezagscrisis in de gemeente Goes
nu achter de rug is. Gelukkig zijn
we weer zover, aldus spreker, dat van
normale bestuursverhoudingen ge
sproken kan worden. Het vertrouwen
is teruggekeerd en de verdere ont
wikkeling van Goes kan weer in nor
male banen worden geleid.
De nieuwe burgemeester zei in zyn
eerste rede in de gemeenteraad zich
te kunnen voorstellen, dat men in
Goes met moeilijkheden heeft te
kampen. Hij deed een beroep op de
raad en de verschillende diensten van
de gemeente om in onderlinge har
monie samen te werken.
van Europa tot Ethiopië, toonde zijn
ouderdom aan. Tegen die tyd was
hij gedoodverfd als een monsterach
tig wezen van een lage orde.
Reumatiek
Niet tevreden met zijn terugwy-
kende voorhoofd en „kam" boven de
ogen, gaf de fantasie hem een wrede
uitdrukking en afschrikwekkend ge
laat. Geleerden van naam meenden
in ernst dat de Neandertalmens een
gebogen postuur had en sloffend
vooruitging. Vandaag is men geneigd
aan te nemen dat vele Neandertal
mensen slachtoffers waren van ge
wrichtsreuma tiek.
De Neandertalmens verdween on
geveer 40.000 jaar geleden. Enkele ge
leerden menen dat hy, door inteelt,
afstammelingen kan hebben onder
moderne mensen. Dr. Coon zei hier
over: „Wy zien tegenwoordig vry
veel mensen die op de een of andere
wijze niet misplaatst zouden zyn in
een Neandertalgrot. Dit zijn niet al
len simpele mensen of mislukkelin
gen. De moderne Neandertalmens
duikt ook op in zeer exclusieve
clubs".
Staatsmijnen kopen
Limburgs landgoed
De Staatsmijnen hebben van de
erven van de familie de Lexhy uit
België, een landgoed gekocht, dat be
staat uit 228 ha landbouwgronden
en bossen. Dit terrein, dat bijna ge
heel tot de gemeente Sittard behoort,
sluit aan de zuidzijde aan op het
Stikstofbindingsbedryf en het Cen
traal Laboratorium. Voor de moge
lijke uitbreidingen in de toekomst
van het huidige industriële terrein
van de staatsmijnen is door de aan
koop van dit landgoed op belangrijke
schaal ruimte geschapen. Van de
228 ha. zyn reeds 28 ha. in het
streekplan aangemerkt als indu
strieterrein.
„De Belgen beginnen het ook al
te begrijpen, net als de Suez-rebel-
len in de Britse Conservatieve
partij. Spanje en Portugal hebben
het al eerder ingezien. Men kan
veilig aannemen dat de Duitsers er
geen bezwaar tegen zullen hebben,
Hitier heeft niet in alles ongelijk
gehad. En uw eigen landHoe zal
het daar gaan als U straks smade
lijk uit Nieuw-Guinea wordt ge
jaagd?".
De man die het zei, droeg een wei-
gesneden grijs flanellen pak en een
Kasjmier-pullover. Hy had een dro
ge keel van het praten en spoelde
zijn welgestelde verbittering weg met
een whisky-soda. Hij was een Pa
rijs advocaat. Hij legde geen kneed-
bommen namens de OAS in portie
ken. Hij verdedigde ten hoogste af
en toe een OAS-terrorist. Hij verde
digde trouwens jegens ons de hele
OAS. Nee, natuurlijk, hy kon niet
alles goedkeuren wat die deed, hy
hield niet van bomaanslagen en de
mensen die ze plegen. Maar hij be
greep hen. En hy stelde ons gerust:
vuui uc mv/Bv- als de OAS De Gaulle ten val zou
in de toekomst brengen, zou Frankrijk echt niet be
stuurd worden door de „plastic-no
zems". Het leger zou de orde hand
haven en het bestuur leggen in han
den van betrouwbare, eerlijke patriot
ten, die korte metten zouden maken
met de communisten en him meelo
pers.
Contacten
Wat hij niet begreep was onze uit
leg, dat de Duitse conservatieven in
1933 tegenover Hitier dezelfde hou
ding hadden aangenomen. Het resul
taat van die politiek is heden ten da
ge nog te bezichtigen. Wat hij niet
wist, is dat. er tussen de extreem
rechtse groepen in West-Europa con
tacten worden gelegd. Niet alleen ge
wezen huis-, tuin- of keuken-SS'ers
zyn daarbij betrokken, maar ook een
in Zwitserland wonende ex-adjudant
van Martin Bormann, Hitiers ver
dwenen opvolger. Een van de draden
van die organisatie loopt regelrecht
naar generaal Salan. De Israëlische
inlichtingendienst weet ervan. De
Russen trouwens ook. Als het in
Moskou's kraam te pas komt, kun
nen daar nog belangwekkende ont
hullingen verwacht worden.
Onze grys flanellen advocaat was
zeer verbaasd, toen we hem zeiden,
dat niet de OAS en andere rechts-
extremistische groepen het gevaar
lijkst zyn, maar wel het klimaat dat
hen in staat stelt om te leven, het
stompzinnig onbehagen over een ver
anderende wereld by bepaalde groe
pen, die menen dat zij de klok kun
nen terugdraaien me', nationalisti
sche en soicaal-economische recep
ten uit de vorige eeuw.
Onze advocaat maar hy was dan
ook een aanhanger van Pétain ge
weest begreep niet wat wy bedoel
den. Hy zei: „Men moet het volk
een ideaal geven, het vaderland, de
kerk. Er moet. orde en tucht zyn.
De mensen moeten hun plaats we
ten. Bekwame leiders moeten een
regime vormen, dat naar binnen en
naar buiten zijn tanden kan laten
zien".
In feite bedoelde hij natuurlyk
heel wat anders: het speet hem ge
woon dat dienstpersoneel schaars,
duur en onbeleefd is geworden. Hy
was verbitterd dat het familiebe
drijf, een schoenfabriekje, dreigde te
bezwijken onder de concurrentie van
grote, moderne, efficiënte bedrijven
in binnen- en buitenland.
Dit. soort verbittering, om-geratio
naliseerd tot nationalisme, zet de deur
open voor wat vandaag nog politieke
moordenaars, maar morgen misschien
al leden van een geheime politie
zyn. De brave burgers, die nu nog
menen dat zy zich slechts van de
revolverploerten bedienen, zullen
straks merken wie werkelijk de vin
ger aan de trekker heeft. Er zyn
in Frankrijk veel van die brave bur
gers. De middenstand met zyn mon
strueus gezwel van de tussenhandel,
de bureaucratie, de ex-kolonialen. En
er zyn niet alleen burgers, er is het
korps van beroepsofficieren, dat zo
langzamerhand de wereld nog maar
één functie toedenkt: een terrein
waarop het Franse leger een over
winning kan behalen.
Geen tegenwicht?
Iedere voorspe'ling omtrent een
neo-fascistische dictatuur in Frank
rijk stuit af op het beeld van de
moedige Fransen, die met ontblote
borst op de barricaden de vrijheid
staan te verdedigen. Bestaat dat te
genwicht werkelijk? De Franse arbei
dersklasse, „La gauche Frangaise"
het linkse Frankrijk is hopeloos
verdeeld. Niet alleen in communis
ten en sociaal-democraten, maar ook
in onderling verdeelde sociaal demo
craten, die het niet eens kunnen
worden of er al of niet gezamenlyk
met de communisten verzet moet
worden geboden.
We vroegen een Franse commu
nist wat er zou gebeuren als de par
tij de arbeiders de straat opriep. Hij
bleek het met de advocaat eens te
zyn: „Als wy werkelyk een honge
rige uitgebuite arbeidersklasse had
den, die niets te verliezen had, dan
zouden wy haar op de barricaden
kunnen krijgen. Maaar het gaat de
arbeiders steeds beter. Het is de
vraag of zij bereid zouden zijn hun
bestaan, hun ijskast, hun lelijke,
eendje op het spel te zetten door
met blote handen tegen parachutis
ten met machinepistolen op te trek
ken. Daarom zullen w|j niet werke
lijk het volk vragen op straat weer
stand te bieden. Als het geen gehoor
aan onze oproep zou geven, slaan
wij een figuur als modder. Boven
dien belooft de toekomst een betere
kans: als er werkelyk een reactio
nair dictatoriaal regime zou komen,
dan zitten wij nog altijd aan de
handels van de machines van een
hoog-ontwikkelde staat. Er zou in
het later verzet een werkelijk volks
front gevormd worden. Niet alleen
zouden wij tenslotte winnen, maar
na de zege zouden wij een deel in
de macht hebben".
Stof tot nadenken
Zo'n analyse zou stof tot nadenken
moeten zijn voor mijn advocaat en
de anderen binnen en buiten
Frankrijk, die denken zoals hy. Als
een coalitie van reactionairen en neo
fascisten de macht zou krijgen, zou
z|j niet alleen de vrijheid vernieti
gen die het wezenlijke verschil tus
sen het Westen en het communis
tische blok vormt. Zij, die zich de
vurigste bestrijders van Moskou wa
nen, zouden Moskou de eindoverwin
ning in handen spelen. Zij, de neo-
kolonialen, zouden het Afro-Aziati-
sche blok in Moskou's armen drij
ven. Zij, de reactionairen, zouden in
Frankrijk zelf de condities scheppen
voor linkse revoluties, condities, die
Marx ten spijt in het Westen
nu juist met evolutionaire procedé's
uit de weg waren geruimd.
Het lyken zorgelijke bespiegelingen
in een Parijs, dat het handjevol plas-
Chinees wordt Romeins
Communistisch-China is bezig aan modernisering van het Chinese
schrift en hoopt daarmee het geschreven woord voor veel mensen
toegankelijker te maken dan thans het geval is.
Als eerste schrede op diTmoeïlijke pad drukt thans 't blad van de Chi
nese Communistische Partij, „Volksdagblad", een deel van het nieuws
af in Romeinse letters naast de oude, Chinese tekens. Men doet thans
pogingen om de taal, die ideografisch geschreven wordt (dus door
middel van symbolen, die begrippen en zaken aanduiden)een
Romeins alfabet te geven. In Romeinse letters worden de Chinese
ivoorden geschreven min of meer zoals zij klinken, waarmee men dus
eindelijk de methode gaat volgen, die vrijwel overal elders in de
wereld bestaat.
Zendelingen hebben er toen een Ro
meins alfabet voor uitgevonden.
De oorsprong van het Chinese
schrift is de afbeelding van dingen
uit het dagelijkse leven. Die werden
in zo eenvoudig mogelijke tekenin
gen vastgelegd, waaruit langzamer
hand de eigenlijke symbolen groei
den, het ideografische schrift.
6000 TEKENS
Om een moderne Chinese krant te
lezen, moet men ongeveer 2500 tekens
kennen. Wil men een universitaire
studie volgen, dan zijn er niet min
der dan 6000 nodig. In het verleden
is er alt|jd tegenstand tegen een her
vorming van deze uitermate inge
wikkelde schrijfwijze geweest. Im
mers, in China worden vele verschil
lende dialecten gesproken doch er is
slechts één schrift.
Dat heeft altijd een zekere cultu
rele band gesmeed tussen de delen
van China, die elkaar wat de spreek
taal betreft soms in het geheel niet
verstaan. Door een Romeins alfabet,
dat meer gebaseerd zou zijn op klan
ken, zou die binding uiteraard ver
vallen. Er zouden dan zoveel vormen
van geschreven Chinees zijn als er
dialecten bestaan. Doch onlangs pu
bliceerde het „Volksdagblad" te Pe
king brieven van lezers, waarin erop
werd aangedrongen een fonetische
schrijfwijze te gebruiken naast de
traditionele tekens. Men klaagde er
namelijk over, dat veel van die te
kens zelfs voor degenen, die een
krant kunnen lezen, niet altijd dui
delijk waren.
„Sommige tekens, die wij in de
krant tegenkomen", aldus een van de
briefschrijvers, „zijn zelfs niet in de
woordenboeken te vinden".
Een andere briefschrijver vond,
dat de fonetische schrijfwijze ook
voor tijdschriften en studieboeken
moest worden ingevoerd.
Na 3000 jaar
Hoewel officiële mededelingen nog
ontbreken, neemt men te Hongkong
aan, dat de nieuwe schrijfwijze een
volledige revolutie in het Chinese
schrift zou betekenen, waardoor de
traditionele lettertekens, die reeds
drieduizend jaar z|jn gebruikt, uit
eindelijk geheel zouden verdwijnen.
De communistische Chinese rege
ring heeft indertijd reeds bekend ge
maakt, dat zij voornemens is de Chi
nese tekens door een Romeins alfa
bet te vervangen om daarmee een
einde aan het analfabetisme te ma
ken. Er is nog geen grote, algemene
campagne voor opgezet, doch de stap,
die het „Volksdagblad" thans heeft
gedaan, kan het begin ervan zijn.
Men kan slechts van een zeer klein
deel der Chinese bevolking zeggen,
dat het lezen en schrijven kan. Op
een paar scholen is men daarom met
„geromaniseerd" Chinees aan het
experimenteren gegaan.
Wordt die nieuwe schrijfwijze al
gemeen. dan zal het Chinees het
voorbeeld van het Vietnamees ge
volgd hebben, dat tot ongeveer hon
derd jaar geleden eveneens met te
kens werd geschreven.
tic-bomaanslagen nauwelijks hoort.
Een portiek in puin, een concierge
gewond, wat scherven op straat, drie
letters op de muur:OAS. Wat zal
men zich druk maken over een
groepje plasticjueurs. Het leven is
goed, de biefstuk wordt misschien
goedkoper, De Gaulle knapt het wel
op. Wat zal men zich zorgen maken?
Er is in Parijs vandaag geen zor
gelijker probleem dan de onbezorgd
heid. Want men wordt haast moe
het te zeggen we hebben het al
lemaal al eens eerder zien gebeuren.
