Zo leerde ik zo kennen
Paarden alles voor
Justus, mensen niet
Wil je bij de film?
KRIS-KRAS
TE PAS EN
TE ONPAS
SCHOLIER KRIJGT
OUD VLIEGTUIG
ZO DENKEN ZIJ
OVER EICHMANN
Erg hoog
j VIJF of zes j
DAGEN??
RIMBOE III
Moeilijk
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 8 juli 1961
Vijfde blad no. 30394
„Geachte heer", schreef de zestien-
Jarige Londense scholier Rodney Dean
aan de stafchef van de Israëlische
luchtmacht, „hebt u bijgeval een vlieg
tuig staan dat u niet gebruikt?" En nu
vraagt Rodney zich af, wat hij moet
doen met de „Mosquito" uit de oorlogs
dagen die hem per brief uit Jeruzalem
voor niets en niemandal is aangebo
den, met als enige voorwaarde dat hij
de machine op eigen kosten weghaalt.
„Het zal me ongeveer 1500 pond ster
ling (15.000 gulden) kosten om de
„Mosquito" naar Engeland te laten
brengen en stationeren op een parti
culier vliegveld", aldus een toch wel
wat beduusde Rodney Dean.
„Oscar" heeft zo maar een aantal
Jonge mensen gevraagd, hoe en wat
ze denken over het proces Eich-
mann. Het is altijd moeilijk om „zo
maar" een aantal jongen mensen
naar het een en ander te vragen, om
dat het gemiddelde van de antwoor
den niet het gemiddelde weergeeft van
de mening van ALLE jongeren.
Maar omdat we begrijpen, dat het
voor „Oscar" onbegonnen werk is om
een enquête op touw te zetten en we
in het midden zullen laten of het al
met al wel zo verstandig is geweest
om er aan te beginnen, zullen we en
kele treffende uitspraken van jonge
ren citeren om tenslotte te conclude
ren, dat de jongeren, wier mening
werd gevraagd, eigenlijk maar bitter
weinig van Eichmann en de tijd, waar
in dat alles kon gebeuren, afweten of
af WILLEN weten.
Een 16-jarige mulo-leerlinge uit Nij-
kerk zegt, dat ze het niet begrijpt en
nooit begrijpen zal, waarom dit kon
febeuren. Voor haar is iedereen ge-
ijk. Met een neger zou ze willen trou
wen, mits hij ontwikkeld is.
Een 23-jarige landbouwer uit Rens-
woude is onder de indruk van het ge
tal. „Zes miljoen joden vergast. Daar
kan ik niet inkomen".
Een 26-jarige journalist uit Amster
dam zegt: „Nu ik mijn pas geboren
zoon wel eens op schoot heb, denk
ik veel vaker dan eerst terug aan
mijn vader, die in een concentratie
kamp om het leven kwam". Volgens
hem heeft het proces geen praktisch
nut.
Een Jeugdherbergvader uit Rhijnau-
wen gelooft niet, dat het proces leeft
onder de jongeren. „Het is veel te
fantastisch om het te kunnen bevat
ten".
Een 26-jarige onderwijzeres uit Am
sterdam: „Als geheel kan ik het me
niet voorstellen. Het gekke is, dat ik
ontroerd raak door de belevenissen
van één mens".
Een 18-jarige joodse scholiere uit
Amsterdam zegt: „Ik praat en lees
nooit over Eichmann. Ik wil het niet.
Ik wil niet terugkijken. Ik praat over
dansen, over kleren, over de film. Ik
sta nog zo aan het begin".
„Sucu Sucu" doet 't wel. Alleen al
in Nederland werden er 100.000
platen van verkocht. In Amster
dam werd aan Ping Ping de gou
den plaat overhandigd, zo meldt
„Muziekexpres". We zijn benieuwd
hoe lang „Sucu Sucu" 't nog biyft
doen...
Pim Maas, zo meldt hetzelfde blad
doolde een beetje in Hollywood
rond. In de Walt Disney Studio's
heeft ie een beetje gezongen en zo.
Z'n plaat „Soldier an Amsterdam"
bracht ledereen In Verrukking.
Wie Pim dan wel is... Foei, weet
ie dat dan nog niet. Dat is natuur
lijk onze Nederlandse superechte
Elvis Presley...
We blijven het blad nog even ci
teren. Want er sbaan allerlei we
tenswaardige zaken in over de
„hitparader" in opkomst: Bobby
Vee. „Net 17" weet het blad te
vertellen De vrouwen die een
hoofdrol in zijn leven vervullen,
weet het blad weer te vertellen,
zijn z'n moeder en z'n oma. Ge
lukkig maar, vinden we.
JUSTUS ROOVERS
houdt van paarden
(Van onze TV-medewerker)
Is het toeval, dat in één week tot tweemaal toe in de televisie
aandacht wordt geschonken aan wetenschappelijke en praktische
opleiding op filmgebied? Als televisiekijkers kennen we nu al jaar en
dag de traditionele presentaties van de nieuwe oogst van de toneel
scholen. Daar komt nu opeens een uitzending voor de KRO bij. waar
bij de lector in de filmkunde aan de Nijmeegse Universiteit een paar
werkstukjes van zijn studenten vertonen zal, zoals een over de oorlog
in Nederland handelend filmpje, dat ..Memento" heet en die door
een tandarts is gemaakt, die trouw vier uur per week college loopt,
omdat hij zo fel op film is, dat hij het niet laten kan.
„Toen ik voor het eerst op een
paard zat, vond ik het nogal hoog.
Dat wende gauw, omdat ik het
fijn vond om op een paard te zit
ten. M'n eerste rijles kreeg ik op
een opgevouwen deken en zonder
heugels. Ik reed aan de longe, moest
gymnastische oefeningen doen om
m'n spieren los te maken.
Het ergste van m'n opleiding vond
ik het ogenblikdat ik met heugels
moest gaan rijden. Dat was ver
schrikkelijk. Maar ook dat wende,
omdat ik van paarden houd. Toen
reed ik mee met de dames en heren
en leerde van hun fouten. Hu rijd
ik met ze mee en leer hen fouten
af. Zo gaat dat nu eenmaal".
In deze stal beleeft Justus heel wat vreugde met „zijn" paarden.
HU Is overigens bepaald niet de enige,
want de heer Domburg vertelde, dat
niet minder dan 70 studenten zUn col
leges volgen, terwyi het aantal studen
ten, dat het volgende jaar aan de col
leges zal deelnemen, waarschUniyk
meer dan 100 zal bedragen.
Maar er is meer: de VPRO biedt dr.
Peters, directeur van ae in Amsterdam
gevestigde filmacademie, gelegenheid de
eindexamenklas 1961 aan het khkend
publiek voor te stellen. Dan zal iets
van de lessen vertoond en verteld wor
den. Ook zal het proefwerk de nodige
aandacht krijgen, zoals een film, die de
poëtische titel „Touch of beauty"
draagt.
De regisseur van dit VPRO-pro-
gramma, Ton Hasebos, ivas zo
enthousiast over hetgeen hij tijdens
zijn werkbezoeken ter voorbereiding
van zijn programma op die film
academie had gehoord en gezien,
dat hij ons vertelde er een mooi
ding voor te willen geven, als hij in
staat gesteld zou worden alsnog de
tweejarige leergang te kunnen vol
gen.
Eerst had ik de indruk, dat er
in Orealla drie verschillende ge
neraties woonden, die in drie ver
schillende werelden leefden en
onderling nauwelijks contact had
den. Toen zij elkaar echter in de
Plaatselijke Raad beter hadden
leren kennen, kwam er meer een
heid en gelijkvormigheid in hun
meningen. Maar pas toen wij be
gonnen waren met de bouw van
een steiger aan de rivier, een stei
ger, waarover de Oreallanen al
jaren hadden gepraat, begon ik
echt iets van ze te begrijpen.
De overheid had al lang geleden het
plan goedgekeurd. Zij had toegezegd
evenveel geld beschikbaar te stellen als
het loon van de steigerbouwers zou
hebben bedragen. Maar er was in al
die tijd niets gebeurd.
De moeilijkheden bij de bouw wa
ren groot. We hadden alleen maar wat
touw, enig primitief timmergereed
schap en een takelblok. Eén enkel ta
kelblok om delen van de steiger, die
vaak een paar meter lang en meer
dan een ton zwaar waren, op de juiste
plaats te brengen.
Het grootste deel van het werk
moest In het water en de modder wor
den uitgevoerd. Gelukkig lieten de pi-
rai (mensenetende vraatzuchtige vis
sen) verstek gaan
Mijn medewerkers wisten niet hoe
met gereedschap om te gaan. Er was
maar één halfwas timmerman, die
zijn ambacht bitter slecht verstond.
Nu eens waren er zestig man op het
werk,, dan weer een dozijntje en ook
kwam het voor, dat er meer dan hon
derd mannen, vrouwen en kinderen
verschenen.
Ongelukkig toeval
Een ongelukkig toeval wilde, dat het
tegen Pasen liep. De Oreallanen wa
ren in feeststemming en gingen zich te
Volgende week zaterdag
zullen wij de reacties op ons
artikel over de vijfdaagse
schoolweek publiceren. Wij
zullen het prettig vinden als
er nog enkele reacties bin
nenkomen. Dit weekeinde
heb je nog de gelegenheid de
pen ter hand te nemen.
buiten aan een sterk alcoholisch
drankje, dat Bamboli heet. Erg onpret
tig natuurlijk als zij dronken be
sloten aan het werk te gaan. Nog on
prettiger was toen een jongen in een
sphker trapte, tetanus kreeg en de be
volking fluisterde, dat een kwade geest
op de steiger was neergestreken.
Er ontstond tot overmaat van ramp
een tweede fluistercampagne. De rege
ring, zo vertelden de Oreallanen el
kaar, zou de steiger overnemen zodra
hy gereed was. En toen de bemanning
van een boot, die op de rivier stopte,
schreeuwde, dat de steiger verkeerd
werd gebouwd, verdwenen zy allen van
het werk
Toen moest, ik ze weer aan het werk
zien te krijgen. Ik praatte wat ik kon.
Individueel en in groepsverband.
Toen de steiger byna klaar was, wa
ren alle problemen plotseling als
sneeuw voor de zon verdwenen. En
toen hy helemaal klaar was besefte ik
opeens wat het geweest was. de bouw
van die dóódsimpele steiger. Wat het
geweest was om alle vooroordelen,
stemmingen, gevoeligheden en per-
sooniyke geraaktheden te hebben
moeten overwinnen.
Toen begreep Ik, dat ik die mensen
pas had leren kennen in het water, in
de modder, toen we samen de steiger
bouwden.
Maar het belangrykste was, dat de
Oreallanen Inzagen, dat zU met elkaar
even goed iets konden volbrengen als
anderen. De bouw van de steiger had
hun moreel een flinke opkikker gege
ven.
De steiger was eindelijk klaar.
Deze week vervolgen wij
met het relaas van de acht
tienjarige Colin Henfrey, die
de Oreallanen de eerste be
grippen van de beschaving
bijbracht. In dit artikel wordt
verhaald van de steiger, die
de Oreallanen bouwden. Na
vijf weken hard werken was
de steiger, waarop de Oreal
lanen erg trots waren, klaar.
En het klinkt misschien gek,
maar die steiger deed de
Oreallanen pas echt uit hun
„sociale slaap" ontwaken.
Slechts by uitzondering zo heet
het. officieel kunnen zy. die niet in
het bezit zyn van een diploma van een
Nederlandse middelbare school het
liefst HBS-A worden toegelaten.
Nu wordt de pap niet zo heet gegeten
als ze wordt opgediend, geloven we.
Als er maar een duideiyke aanleg,
noem het roeping, voor deze opleiding
en „het vak", tegenover staat.
Er moet namelijk een toelatingsexa
men worden gedaan. Mondeling en
schriftelyk. Daaruit moet biyken
liever onomstotelyk komen vast te
staan of de kandidaten voldoende
aanleg en bekwaamheid hebben om de
studie te kunnen volgen.
Daarby gaat het zeer bepaald niet
louter en alleen om „schoolkennis",
maar meer om inzicht en belangstel
ling, zeker ook in kritische zin.
By het mondeling moet de kandidaat
met de examinatoren praten over een
tweetal boeken op filmgebied. De kan
didaat mag deze boeken zelf kiezen uit
een van tevoren opgegeven iyst. Hy
moet die boeken, wil hy een kansje
maken, dus grondig hebben bestudeerd.
Kritische analyse
Het schrifteiyke deel bestaat onder
meer uit een kritische analyse van
een film, die op de examendag wordt
vertoond.
Het cursusgeld bedraagt f 250 per
jaar. In byzondere gevallen geeft O.,
K. en W. een studiebeurs. De cursus
begint in oktober, wordt in de zomer
onderbroken voor praktisch werk en
duurt alles by elkaar twee jaar.
Welke kant kun je op? Er zUn drie
mogelijkheden, die vervat zUn In drie
verschillende leergangen:
scenarioschrUven en draaiboektech
niek;
camera en montage;
filmhandel.
Het ligt in de bedoeling van de Raad
van Beheer, waarvan prof. dr. Ph. J.
Idenburg voorzitter is. om later ook
leergangen voor produktie en regie en
laboratorium en geluidstechniek op po
ten te zetten, maar zo ver is men nu
beslist nog niet.
Het eerst Jaar geeft een basisoplei
ding. die voor alle richtingen hetzelfde
is. Je kunt dus eventueel aan hel 'inde
van het eerste cursusjaar, ook op grond
van in de praktyk opgedane ervarin
gen, Je keuze in overleg met de direc
tie beïnvloeden.
Het niveau van de opleiding is te ver-
geiyken met dat van ae toneelscholen,
conservatoria, middelbare kunstnyver-
heidsscholen en maatschappeiyke aca
demies.
Niet voor de poes
De cursus is dus echt niet voor de
poes. De perspectieven voor plaat
singsmogelijkheden zyn daarentegen
bepaald niet ongunstig. Maar ook hier
geldt: klein beginnen en dan niet
rustig afwachten, maar hard werken.
Er zyn ruim twintig leraren, van wie
vele met klinkende namen, die hun
vak door en door kennen.
Zy geven ongeveer 20 lesuren per
week. die zo veel mogeiyk in het begin
van de week zyn gezet om de cursist
een lang weekeinde te garanderen,
waarin tijd is voor zelfstudie en. als
hy over de nodige inventaris beschikt,
voor proefnemingen.
Van belang
Vooral nu de opleiding voor de tele
visie op zich laat wachten leek het uns
van belang de aandacht op deze op
leiding te vestigen. Er is weliswaar be
langstelling genoeg voor. maar er zijn
dan toch ook ongeveer 40 plaatsen vol>r
cursisten per Jaar beschikbaar, van wie
de meesten in de filmbranche terecht
komen, maAr van wie by voldoende
studieresultaten ook een aardig aantal
by de televisie emplooi pleegt te vinden.
De academie is ruim gehuisvest in het
zogenaamde Oost-Indische Huls aan de
Oude Hoogstraat 24 in Amsterdam De
directeur, dr. J. M. L. I eters, is na
voorafgaand overleg, schriftelyk of te
lefonisch, to spreken.
De zoon van de gemeentesecretaris van
Nieuwveende achttienjarige Justus Roo-
verSy houdt meer van paarden dan van
mensen. Als jongen van een paar turven
hoog zat de liefde voor het edelste der die
ren er al diep in. Daarom wilde hij ook
de gemeentelijke vuilniswagen mennen.
Niet alleen omdat het mennen voor een
Justus zegt niet veel. Heeft er
zelfs een beetje het land aan, dat
wij hem interviewen. Want hij is
het liefst alleen met zijn paarden,
die hij door-en-door kent. Hun
slechte en goede eigenschappen,
hun manier van doen, hun na
men. Hij spreekt over ze als men
sen. „Dat is een kreng", zegt hij,
„altijd tegen de draad in".
Maar als hij op zijn lievelings
paard stapt is hij er helemaal ,,in",
vormt hij met zijn paard een twee
eenheid.
,,ln het begin moest ik meer
paarderuggen poetsen, dan dat ik
er op zat. Borstelen, poetsen, wrij
ven en in de stal rommelen, zo be
gon het".
Het is een lange en moeilijke weg,
die je moet afleggen voordat je je
pikeur kunt noemen. De meesten
struikelen bij de laatste hindernis
kleine jongen zo'n opwindende bezigheid
is, maar omdat hij dan dicht bij het
paardkon zijn.
Die liefde voor het paard resulteerde
in een opleiding voor pikeur, die Justus op
het ogenblik in „Nieuw Valkeveen" in
Naarden volgt.
sen, die zoals alle laatste loodjes
het zwaarst zijn. Maar met Justus
gaat het de goeie kant op. Want
hij is vastbesloten om pikeur te
ivorden, omdat hij van paarden
houdt.
Justus is nu zo ver, dat hij les
geeft, dat hij paardt rijdt, maar
ook nu moet hij nog in de stal
werken. Over vier jaar kan hij
examen als pikeur doen. Daar
moet je namelijk 21 jaar voor zijn.
Dan pas kun je je instructeurs
examen doen.
Het aantal instructeurs in oplei
ding in ons landje is op de vingers
van één hand te tellen. En het aan
tal, dat slaagt, is nog kleiner.
Justus weet waar hij aan toe is.
Omdat hij het paard kent. „Een
paard heeft meer karakter dan een
mens. Je weet bij een paard altyijd,
waar je aan toe bent", zegt Justus.
