Kennedy moet super-leider zijn
om huidige zorgen te overwinnen
#3,
en z'n
avonturen
Kan president volk èn Congres
tot grotere toewijding brengen?
ff
Ik kostte duizend gulden
Verzet tegen ruime economische
en militaire liulp aan buitenland
machtige
membraan-motor!
PANDA EN DE PLASTIC PLASTIEK
MAANDAG 26 JUNI 1961
(Van onze correspondent
Wanneer men Kennedy's „eerste rapport" zou
opstellen, dan zou het ongeveer als volgt kunnen
luiden: binnenlandse politiek: bevredigend; buiten
lands beleid (inclusief hulp aan het buitenland):
twijfelachtig. Zij die zich echter in deze periode
bezighouden met het opstellen van een dergelijke
voorlopige balans, vergeten echter wel eens het
materiaal in aanmerking te nemen, waarmede
Kennedy werken moet. Voor een deel is een rap
port over Kennedy een rapport over het Ameri
kaanse volk. De grote en nog niet beantwoorde
vraag voor deze periode is: kan deze begaafde
president, die zich omringd heeft met capabele
medewerkers, zijn eigen volk stimuleren tot zoveel
visie, energie en opoffering, dat de Ver. Staten
in Washington)
en daarmede de Westerse democratieën een
belangrijke en heilzame functie blijven vervullen
in een wereld, die vol politieke schakeringen is?
Iets groots heeft Kennedy nog niet tot stand
gebracht, maar niemand had dat in zo korte tijd
ook verwacht. Zijn succes met maatregelen, die
hij tot verbetering van de binnenlandse toestand
nodig acht, is echter zoals gezegd tot dus
verre bevredigend te noemen. Het minimum-loon
is omhoog gebracht, de depressiegebieden hebben
steun gekregen en men mag aannemen, dat het
plan tot aanleg van meer snelverkeerswegen er
door zal komen. Na enige strubbelingen maakt
ook Kennedy's wetsvoorstel tot de bouw van
goedkope woningen thans weer een goede kans.
Niet bevredigend zyn echter de vooruitzichten voor Kennedy's actie tot hulp
aan het buitenland. Hiervoor heeft hy 4.8 miljard dollar gevraagd aan het
Congres, onderverdeeld in een kleine 3 miljard voor economische steun en de rest
voor militaire bijstand. Hier zou het Congres kunnen tonen over visie te beschikken
maar de tegenstand tegen dit toch al nooit populaire programmapunt, is groter
dan ooit. Er is ditmaal iets nieuws in het programma, waarmede Kennedy de
Congresleden kennelijk tegen de haren heeft gestreken. Hij heeft toestemming
gevraagd om over een periode van vijf jaar 7.3 miljard uit de schatkist te mogen
lenen. Alleen op die manier kan Amerika aan landen die hulp ontvangen, de
garantie geven dat programma's, die zich uitstrekken over jaren, inderdaad
met hulp van de Verenigde Staten voltooid kunnen worden. Maar vele
Congresleden hebben het gevoel te veel macht uit handen te geven, wanneer
zy niet ieder jaar opnieuw kunnen bepalen of zij geld willen fourneren voor een
programma, dat toch al niet populair is.
Helaas is het programma tot hulp aan
het buitenland moeilijk populair te ma
ken. Helaas vereist de wereldpolitiek, die
voor het Westen in deze periode nood
zakelijk lijkt, een inzicht, een toewijding
en een ruimheid van opvatting, die men
niet zonder meer bij enig volk mag ver
onderstellen en zeker ook niet by het
Amerikaanse. Kennedy zal zich een su
per-leider moeten tonen en zich nog vele
malen rechtstreeks tot zijn volk moeten
richten, wil de hij handicaps te boven
komen, die juist in Amerika bijzonder
zwaar zyn!
Vooruitzichten zijn
niet bepaald gunstig
voor de president
Een uiterst conservatieve organisatie
van zakenlieden het Citizens Foreign
Aid Committee oefent zware druk
uit op het Congres en helpt andere
tegenstanders van hulp aan het buiten
land aan materiaal om te betogen, dat
de Amerikaanse actie tot dusverre wei
nig of geen succes heeft gehad: de com
munisten zijn niet verslagen en corrup
tie en neutraliteit zouden bevorderd zyn
in de wereld.
Vele Congresleden schijnen het gevoel
te hebben, dat zij bij hun kiezers en
by de geldschieters voor verkiezingscam
pagnes een goede beurt maken, wan
neer zy zich kritisch tonen ten aanzien
van hulp aan het buitenland. Al deze
factoren tezamen maken de vooruitzich
ten voor Kennedy's actie op dit gebied
niet rooskleurig. Natuurlyk komt er wel
een toewyzing van het Congres, maar
het bedrag zou wel eens stevig besnoeid
kunnen worden en het is de vraag of
Kennedy die lening-toestemming voor
vyf jaar er door zal krygen.
Rechtstreeks tot het volk
Terstond nadat Kennedy was terug
gekeerd van zyn reis naar Parys, We
nen en Londen, heeft hy zyn volk, via
televisie en radio toegesproken. Het mo
ment was goed gekozen: de belangstel
ling, vooral voor de ontmoeting met
Chroesjtsjow, was zó groot, dat de presi
dent kon rekenen op een maximaal ge
hoor. Reeds geruime tyd moet Kennedy
hebben uitgezien naar een gelegenheid
om zich rechtstreeks tot het volk te
kunnen wenden en nu hy zijn kans
kreeg, trachtte hy het grote publiek in
Amerika meteen te winnen voor zijn
actie tot hulp aan het buitenland. De
oproep daartoe kon trouwens heel na
tuurlijk aansluiten aan het niet bepaald
bemoedigende verslag over de gesprek
ken met Chroesjtsjow.
Kennedy's betoog was voortreffelyk.
Het was helder en het opende perspec
tief. Maar het Congres heeft zich van
Kennedy's woorden weinig of niets aan
getrokken. De oppositie in het Huis
bleek, in de dagen die volgden, scherper
dan ooit.
Kan Kennedy, vla het volk, het Con
gres van stemming doen veranderen?
Het Is te vroeg om daarover te oordelen.
Maar het zal hem niet meevallen.
Zucht naar comfort
De inspanning, die Amerika zich zou
moeten getroosten voor de hulp aan het
buitenland, is natuurlyk slechts een
klein deel van de totale energie, die dit
volk moet opbrengen, wil Amerika, en
het Westen in het algemeen, niet afzak
ken en opzij worden geschoven als
macht van betekenis en waarde in de
wereld. Wil het Westen de koude oorlog
zó doorstaan, dat het in staat blijft een
belangrijke functie ten goede te vervul
len, dan zal het en Amerika in de
eerste plaats technisch (men denke
slechts aan de ruimte-exploratie), eco
nomisch en militair zich grote inspan
ning moeten getroosten.
Over het winnen van de koude oorlog
wordt dus niet gesproken. Nog slechts
enige jaren geleden verklaarde John
Foster Dulles voor een Congres-commis
sie, dat hij symptomen zag van een na
derende ineenstorting van de Sowjet-
Unie. Op dat moment klonk dat al on
realistisch. Thans zou Rusk niet meer
in die trant spreken. De strijd, die thans
wordt gevoerd, beoogt weliswaar een zo
groot mogelijke mate van vrijheid in de
wereld te behouden en te ontwikkelen,
maar op een totale ineenstorting van de
tegenstander is die niet gericht, zeker
niet op korte termyn. Juist omdat deze
koude oorlog niet als zichtbaar doel kan
hebben de „onvoorwaardelijke overgave"
van de tegenpartij, is hy voor het een
voudige publiek nog moeilyker gewor
den om te begrypen dan voorheen. Zie
hier reeds één der handicaps voor Ken
nedy en de zynen.
Waar het wèl om gaat
Maar voordat nader op deze handi
caps wordt ingegaan, een opmerking
voorafin zekere opzichten zyn de Ame
rikanen een materieel-verwend volk.
Toch, na een verbhjf van tien jaar in
dit land, ben ik ervan overtuigd, dat de
Amerikanen, in omstandigheden zoals
West-Europa die in de tweede wereld
oorlog heeft gekend, in staat zouden zyn
tot taaie tegenstand, tot grote saamho
righeid en knap-improviserende ge
meenschapszin. Maar daar gaat het niet
om. Het is niet van belang om te weten
of dit volk een derde wereldoorlog zou
kunnen doorstaan.
De grote vraag Is, of Amerika zowel
een derde wereldoorlog als een cultuur
historische ondergang van het Westen
kan helpen voorkomen. Om niet af te
zakken en niet opzy te worden gescho
ven in deze nieuwe fase van de koude
oorlog is een eigenschap nodig, die in
Amerika niet zeer verbreid ls, maar
waar men wel de mond vol van heeft:
„sophistication".
Misschien kan men dit begrip nog het
beste met „wereldwijze subtiliteit" ver
talen. Het is betrekkeiyk eenvoudig om
te denken aan een koude oorlog, waarby
men zoveel landen wint voor de Wester
se democratie, dat na verloop van tyd
zonder dat het tot schieten komt
het communisme ineenstort. Maar het
is „sophisticated" om een koude oorlog te
voeren, waarbij men steun verleent aan
diverse landen zonder de garantie te
hebben, dat zy het Westerse politieke
systeem zullen overnemen en zonder de
eis te stellen, dat zy zich in de stryd
tegen het communisme zullen gedragen
als bondgenoten.
Succes op lange termijn
En toch gaat het met de hulp aan
het buitenland om daar weer op terug
te komen enigszins die kant uit. Elk
land, waarvan men vermoedt dat het op
zijn vryheid gesteld is, heeft, in de hui
dige periode een reële kans door Ameri
ka te worden gesteund. Landen als Po
len. Indonesië, de VAR, kunnen hoe
weinig Westers-democratisch ze ook
zyn steun van Amerika verwachten,
mits men in Washington de overtuiging
heeft, dat zy voor zichzelf vryheid be
geren.
Een volk echter en een Congres
dat niet bepaald „sophisticated" is. zal
moeilijk te winnen zyn voor zulk een
buitenlands beleid, dat. berekend is
op succes op zeer lange termyn.
„Wat kopen we ervoor?" is de scepti
sche vraag van hen, die veronderstel
len, dat het maar het eenvoudigste en
het beste zou zijn als de hele wereld
een kopie werd van Omaha in Nebras-
ka en van South Bend in Indiana.
wy moeten wel generaliseren, maar
vergeleken byvoorbeeld met Enge
land moet men Amerika beslist „un
sophisticated" noemen en dat is een
zware handicap voor Kennedy en de
zynen.
Graag gegund, maar.
Hulp aan het buitenland, hoe belang-
ryk ook, is echter slechts een onderdeel
van Kennedy's actie om Amerika weer
in beweging te doen komen en vooraan
te doen biyven in de snelle ontwikkeling,
die de mensheid thans meemaakt. Her
haaldelijk heeft Kennedy reeds betoogd,
dat Amerika zich opofferingen moest
getroosten teneinde een factor van be
tekenis te blijven in de wereld. Dat een
volk zo nodig offers brengt, wanneer
het in een „werkelijke" oorlog verwikkeld
is, spreekt vanzelf. Maar de vraag is:
kan er van enige Amerikaanse regering
zulk een krachtige leiding uitgaan, dat
de Amerikanen terwyi het formeel
vrede ls zich zelfs maar gaan mati
gen ln hun ongebreideld streven naar
luxe en comfort? Wat in dit opzicht voor
Amerika geldt, is eveneens van toepas
sing voor West-Europa, waar de mate
rialistische welvaart meer en meer Ame
rikaanse aspecten krijgt!
Die welvaart is ieder graag gegund
maar de vraag is slechts: kan de Wester
se civilisatie, die in deze periode alle
krachten moet inspannen om in en voor
de wereld haar waarden hoog te houden,
zich de krachtsverspilling veroorloven,
die onmiskenbaar plaats heeft ten bate
van een civilisatie van comfort?
De Nederlandse burgerwijsheid mag
dan betogen „het gemak dient de mens",
maar een maatschappij waarin de mens
het gemak gaat dienen, laat minder en
minder tyd en energie over voor het die
nen van een hoger iedeaal dan het com
fort. Men moet al een heel sterk leider
zijn om een „dienstplicht" in te stellen,
die in zou gaan tegen het dienen van
„de mammon", aan het geld en wat
daarvoor ln de „showrooms" te koop is!
Had Potgieter ln deze tijd geleefd, dan
had hy John Kennedy misschien Jan
Courage genoemd. Mits hij het door
slaan naar bravoure onder controle
houdt, kan men Kennedy, by zijn lei
ding van de Westerse wereld, geen cou
rage genoeg toewensen!
KUf y'.
Ons dagelijks vervolgverhaal
De levensroman van een Chinees meisje
53)
Vlug verkleedde ik my en riep onze
bediende om myn ontbyt klaar te ma
ken. Ik was juist bezig myn schoen
veters vast te maken, toen de eerste
bom viel. Ik dook de schuilkelder in
en onze bediende viel bovenop me Er
kwamen verscheidene vliegtuigen over
en wolken stof en cement, vielen op ons
neer. Plotseling hoorde ik iemand roe
pen: „Nona Janet". Het was de doch
ter van myn buurman. Haar moeder
en jongste zusje waren naar de markt
en haar vader was weg. Ik raapte het
kleine beetje moed, dat me nog restte
by elkaar en rende de weg over naar het
huis. Het oudste meisje van twaalf was
bezig met het eten, het tweede kind
zat in het bad en het derde, een jongen
van vyf, lag nog in bed. Ik sleepte
het hele stel mee naar de schuilplaats.
Het bombardement duurde ongeveer tien
minuten. Daarna was er even een pauze
en vervolgens begon het opnieuw. Toen
ik dacht dat alles veilig was en weer
naar buiten wilde gaan, kreeg ik een
stroom modder over me heen. Half ver
doofd strompelde ik naar de kliniek
en trof voorbereidingen om de gewon
den te ontvangen, die nu direct konden
gaan komen. Tegelijkertyd hoorde ik
Doris roepen: „Janet, leef je nog? Waar
ben Je?"
„O, Doris, dank God dat je behouden
bent.
Er was geen tyd meer om verder te
praten, want de eerste gewonden kwa
men al binnen. De hele staf van het kan
toor bood ons zyn hulp aan. Iedere
centimeter van de vloer moest worden
gebruikt en we moesten zelfs de ge
wonden tot ver buiten de kliniek neer
leggen. We hadden niet genoeg ver
dovende middelen, maar deden ons best.
De doden werd bij elkaar gelegd. La
ter kwamen twee militaire dokters met
verdovende middelen en een ambulance
uit Padang. De patiënten voor wie hoop
op herstel aanwezig was, werden naar
de stad overgebracht. Ongeveer zestig
personen waren zwaar gewond, boven
dien was een groot aantel gewond en
waren er enige levend begraven onder
puin en brokstukken. Afgezien van twee
Japanse burgers en twee Japanse sol
daten, waren alle gewonden Maleise of
Chinese koelies. Toen de laatste slacht
offers waren verzorgd, viel ik byna flauw
van moeheid. Tot myn verbazing be
merkte ik dat het al vier uur in de
middag was. Ik besefte dat ik nog niet
had ontbeten. Uitgeput verliet ik de kli
niek. maar kwam tot myn schrik tot
de ontdekking dat er van myn kamer
niet veel meer over was. Zonder een
bed om op te rusten en zonder kleren
om aan te trekken, voelde ik my ge
neigd om in tranen uit te barsten.
Na een ogenblik hoorde ik iemand
kloppen. De chef-kassier stond met een
verdrietig gezicht bij de deur. „Juffrouw
Lim, onze koei is door de Amerikanen
gedood". Doris schoot in een lach.
„Vertel me nu niet dat de Ameri
kanen helemaal hierheen gekomen zyn
om Uw koe te doden."
Kort tevoren had de chef-kassier my
gevraagd of ik samen met hem een
koe wilde kopen, omdat we zo moei
lijk aan melk konden komen. De koe,
die hy op het oog had, kostte achthon
derd gulden en we legden met ons
vieren het geld by elkaar. Toen onze
koe kwam, genoot ze de eer door een
grote groep mensen op het terrein van
de fabriek te worden verwelkomd. Het
dier zag er nogal wild en venynig uit
en ik had me afgevraagd of ik het
wel baas zou kunnen blyven. Het dier
werd ondergebracht in een atap-hut
achter de kliniek en om de drie dagen
was het myn peurt haar te laten grazen.
Langzaam trokken de koe en ik dan
door het dorp en kwamen soms ook
voorby het kantoor van de fabriek. De
Japanners staken dan meestal hun hoof
den buiten de ramen, terwyi de koelies
riepen „cowgirl". Maar daar gaf ik niet
om. want ik verkeerde in de mening
dat ik gauw melk zou krygen van het
dier. Helaas, de lang verwachte melk
scheen nooit te komen, ondanks de ver
zekeringen van de verkoper. Ik kon
myn tranen niet bedwingen nu de kas
sier me vertelde dat de koe by het
bombardement was omgekomen. We
hebben daarna het dier in vier porties
verdeeld en nog weken later hadden
we voldoende vlees.
2667. Tevreden neuriënd wandelde Joris over het dek.
..Het wachten is thans op de knal", mompelde hij, ..dan is het beeld-
je Pompo vernietigd en betaalt de verzekering mij een miljoentje uit.
Tjem-tjom. Weliswaar zal de explosie ook het knusse kantoortje
van de purser opblazen, doch wie een miljoen wil verdienen, moet niet
op kleinigheden letten. Panda zal het zich wel aantrekken, dat hij in
zijn taak als beeldbewaker heeft gefaald, maar het zal hem leren in
tegenslagen berusten. Hm waar IS Panda?? Hij is toch
niet
Plots bekroop Joris een bang gevoel, dat hem haastig naar het kan
toor van de purser deed snellen. En ja hoordaarbinnen was Panda
bezig met een breekijzer, waarmee hij vergeefs de brandkast probeerde
te openen.
..Wèg Panda!" riep Joris, „weg van die kast! Als de bom barst, zijt
ge verloren!"
Maar Panda antwoordde niet en zette hardnekkig zijn pogingen
voort. Joris trok zich haastig terug en wierp een radeloze blik op de
klok.
..Over één minuut vliegt de boel in de lucht." mompelde hij. „en dat
is dan het einde van dat eigenzinnige manneke. Tenzij O. laat ik
nu niet zwak zijn. Laat ik nu niet zelf mijn kans op een miljoentje ver
gooien!"
En Joris voerde een zware inwendige strijd
Over heel Indareong lagen talloze
onontplofte bommen. Merkwaardiger-
Wys had de fabriek niet zo veel schade
opgelopen, hoewel toch wel genoeg om
enige weken stil te liggen. De haven
had meer te lyden gehad, want een
schip, geladen met cement, had een
voltreffer gekregen en daardoor waren
er verscheidene slachtoffers gevallen.
Het bombardement had ook de water
leiding in het dorp vernietigd en ten
gevolge daarvan moesten we een hele
tyd water halen uit de stroompjes in
de bergen. De Japanners waren vast
besloten de fabriek weer zo vlug moge-
lyk aan het werk te brengen. In alle
dorpjes in de buurt zochten ze arbeiders
op, zelfs helemaal in Sawah-Loento. Na
verloop van korte tijd werden er vier
duizend koelies naar Idaroeng overge
bracht. Hun gezondheid liet veel te wen
sen over; velen van hen hadden over
hun lichaam vieze wonden en zweren.
Het was al moeilyk genoeg om deze
schoon te houden, laat staan om ze te
genezen. Geleidelijk werden de verwoes
te leidingen en huizen hersteld. De vrees
voor een tweede aanval scheen lang
zaam te verdwynen, maar Doris en ik
hielden wel degelijk rekening met deze
mogelykheid, want naar onze mening
zouden de geallieerden vast en zeker
terugkomen zodra ze wisten dat de fa
briek weer werkte. De Japanners begre
pen dat de geallieerden hen nauwlettend
in het oog hielden. .In de oorlog is
cement erg belangrük". zei een van
de Japanners tegen mij. iets waarvan
ik me tot dan toe nooit bewust was
geweest. Doris stelde voor dat we ons
ontslag zouden indienen zodra we zou
den horen dat de fabriek was hersteld,
maar ik bracht haar onder het oog. dat
we een goede reden zouden moeten heb
ben om ontslag te vragen. Er liepen
in Padang hardnekkige geruchten dat
de militaire politie een zwarte lyst
byhield van mensen, die ervan verdacht
werden spionnen van de geallieerden te
zyn en we voelden er niet veel voor
om daar op te komen. Doris was het
met me eens. Zy was voortdurend bang
dat ze voor een spion zou worden aange
zien, want ze had gezien wat er in
China met spionnen gebeurde. Door
bemiddeling van vrienden probeerde ik
te weten te komen of onze namen soms
al op de lyst stonden. Blykbaar was
dit niet het geval. Toch was Doris er
niet gerust op. zy zei dat ze zou trach
ten een plannetje op te stellen waar
door ze Indareong zou kunnen verla
ten.
Ik voelde me er overigens wel geluk
kig. Ik had interessant werk, waarmee
ik me bezig kon houden en stelde me op
het standpunt dat als ik dan toch om
het leven zou moeten komen, dat over
al anders dan in Indareong zou kun
nen gebeuren. Ondanks het lawaai en
de stofwolken van de fabriek lag In
dareong in een prachtige omgeving. Bo
vendien mocht ik de dorpelingen wel,
ofschoon hun zorgeloze levenshouding
me ook wel bezorgd maakte. Ze werk
ten nooit als ze voor de volgende dag
genoeg te eten hadden. Om een voor
beeld te geven: op een dag ontmoette
ik de vader van een gezin, die doelloos
door het dorp wandelde. Ik vroeg hem
waarom hy niet aan het werk was. Hy
vertelde me heel trots dat hy by het
hanenvechten vyf gulden gewonnen had.
Met dit geld zou zijn gezin enkele da
gen rond kunnen komen, zo dacht hy,
en daarom nam hy er maar zyn ge
mak van. Ik vond dat ik hem een stand-
Je moest geven.
„Maar spaart U da nnooit? Veronder
stel nu eens dat U ziek wordt en niets
meer kunt verdienen. Wat moet er dan
van Uw kinderen worden"?
Hy glimlachte Hy had genoeg geld
voor een paar dagen en dat was alles
waar hy zich mee bezig hield.
Naarmate de weken verstreken, wer-
Roden verliezen slag
in Zuid-Vietnam
Van gezaghebbende militaire zUde te
Saigon is zaterdag vernomen, dat in
drie dagen tyds by een grootscheepse
operatie tegen communistische giftrrilla-
stryders ten zuiden van Saigon ruim
150 opstandelingen zyn gedood of ge
vangengenomen. De verliezen van de
regeringsstrijdkrachten zyn nog niet be
kend. De operatie begon dinsdag en
duurde zaterdag nog voort.
CONTRIBUTIEVERHOGING
A.N.W.B.
EN WEGENWACHT
(Van onze Haagse correspondent)
Een voorstel om de contributie voor
het lidmaatschap van de A.N.W.B. te
verhogen van f. 7,50 tot f. 10,- en de
contributie voor de Wegenwacht van
f 12.50 op f 15 te brenrcu is, tydens
de zaterdagmiddag in Scheveningen ge
houden jaarvergadering aanvaard.
In een korte toelichting op het voor
stel zei de A.N.W.B.-voorzitler, nr. W.
A. Offerhaus, dat deze contributiever
hoging vooral noodzakeiyk is geworden
door ae sterk gestegen personeelskosten.
De vereniging heeft thans 10(10 man
personeel in dienst. De personeelskosten
maken 60 van de totale kosten uit.
Mr. A. J. d'Ailly, mr. J, Bierens de
Haan. mr. F. J. Brevet, de heer F A.
Dudok van Heel, jhr. D. G. de Graeff
en mr. J. Wilkens werden herkozen als
lid van het algemeen bestuur.
Van bestuurszijde werd medegedeeld,
dat aan het eind van dit jaar de sane
ring van de binnenlandse bondsliotels
gereed zal zyn. Ongeveer 20 V© van het
u>tale aantal Bond shotels in ork> land
heeft men reeds moeten afvoeren. Met
de sanering van de buitenlandse bonds
liotels zal het volgend jaar worden
begonnen.
De ANWB biyft attent ten aanzien
van het probleem van de «bromnozems".
Voorts zal de ANWB aandacht blyven'
geven aan de totstandkoming van pick
nickplaatsen lanes de grote wegen
Tijdens de vergadering reikte de
ANWB-voorzitter het wegenwacht-ere
kruis uit aan Wegenwacht Breunis Post
uit Stoutenburg. die op de drukke weg
Utrecht-Zeist met gevaar voor eigen le
ven een op hol geslagen paard met wa
gen tot staan bracht.
Scheepsberichten
Tengevolge van een technische storing
is het ons heden niet mogelijk de lyst
van de Scheepsberichten te publiceren.
den de levensomstandigheden moeily
ker. Eten was vaak niet te krygen en
bovendien duur. Doris en ik besloten
daarom pluimvee te gaan houden We
kochten leder een paar ganzen en tien
kippen en ik bovendien nog veertien
eenden. Ik had er geen idee van hoe
ik die dieren moest kiezen. Toen de ver
koper met zyn eenden kwam zag ik er
een vette by, waarvan de eigenaar me
vertelde dat deze binnenkort eieren zou
leggen. In feite had het een gezwel
en was het ten dode opgeschreven Toen
ik de eenden wat te eten gaf, ontdekte
ik dat er twee opzy bleven staan wach
ten tot de anderen genoeg hadden De
verkoper zei dat dit mannetjeseenden
waren, die geleerd hadden zich als he
ren te gedragen! Ik werd vreselyk kwaad
toen ik ontdekte dat de ene kreupel en
de andere blind was. De blinde eend
werd altyd door de anderen voorbijge
streefd en als het dier dat ontdekte be
gon het steeds luid te kwaken Doris
plaagde me er altyd mee en zei dat
ik met myn eenden naar het circus
moest. Week na week wachtte ik ge
duldig of zy eieren zouden gaan leggen,
maar in plaats daarvan verdwenen de
kippen en eenden de een na de ander,
zonder dat ik ontdekte waar ze bleven
Ze gingen er vermoedeiyk vandoor of
werden door slangen opgegeten. De
meeste van deze slangen waren niet ge-
vaariyk, maar op een dag zag ik een
grote slang een geit verslinden Daarna
ging hy slapen en ik waarschuwde de
politie die de slang doodde en het kada
ver tot myn ergernis dicht by de kli
niek liet liggen.
(Wordt vervolgd)
Vervolgverhaal voor de kleintjes
1. Alweer een nieuwe geschiedenis, ja! Wie wil weten, wie Tumbo
is en wat die beleefde, kan morgen beginnen.
