ALS DE
EERSTE ROZEN BLOEIEN
Van KLEURENKIT naar KLAD-KLEUREN
Michel Simon en Ginette Leclerc
zijn weer terug op de planken
Een Zoeklicht
ZATERDAG 17 JUNI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
VOLOP BLOEMEN
0nó ófnaljiluikoekje
j
In het stuk „AlcooF', dat voor
lien „op maat" geschreven werd
OP DE BOEKENMARKT
J
- Bloemen-mestkegeltjes
MeststpHcnmengfl 6-13-16. Onth«fling nr. 513
Dat woord kleuren herinnert ons er
aan, dat u filmkit kunt krijgen voor
zwart-wit en een aparte soort voor
kleurenfilms. Meen niet, dat die kleu-
renfilmkit alle tinten van de regen
boog vertoont om de las onzichtbaar
te maken, 't Is alleen een wat andere
samenstelling, omdat de ondergrond
van de 8 mm film in zwart-wit ver
schilt van de „drager" de kleuren-
emulsie.
dus maar o-pnieuw ie -plukken. Nog
altijd ontembaar zijn immers haar
instincten. Na een nieuwe crisis
van drankzucht, stort de barkee
per zich ten tweeden male in het
avontuur met Maryse, die hem tus
sen neus en lippen dan ook nog
fluks even al zijn spaarduitjes
oorspronkelijk bedoeld voor de stu
die van zijn enige zoon weet af
te zetten en hem achter zijn rug
bovendien aan alle kanten be
driegt. Een bedrog dat evenwel uit
komt en dat de gezamenlijke
slachtoffers van Maryse's tomeloze
temperament en gewetenloos ka
rakter, besluiten te vereffenen door
haar resoluut ter dood te veroor
delen.
Doch juist op het moment dat het
vonnis bij gesloten deuren en gordij
nen in de bar met een revolverschot
zal worden geveld, stapt een laatste
pretendent binnen, een jonge, schat
rijke Amerikaan aan wiens arm de
„garce" of vamp dan toch nog, zege
vierend, het etablissement kan verla
ten!
Geen meesterwerk
Een onsterfelijk meesterwerk is „Al-
cool", gelyk de lezer uit deze beknopte
samenvatting reeds bevroeden kan,
niet geworden. Maar als basis vooreen
„comeback" heeft het stuk Ginette Le-
clerc overdadige kansen geboden te be
wijzen dat ze de fijne kneepjes der
verleidingskunsten nog altijd meester
is. En wat Michel Simon aangaat: die
zou, zelfs door het voordragen van het
telefoonboek, met zijn formidabel na
tuurtalent het publiek nog tot in het
diepst van de ziel weten te treffen. En
voor hèm had Jacques Roberts be
denksel desnoods nog wel wat méér
onwaarschijnlijkheid kunnen verdra
gen.
Advertent tie
en gezonde planten met
(Van onze Parijse correspondent, Frank Onnen)
Michel Simon en Ginette Leclerc. twee namen van filmsterren die
de laatste jaren wat in het vergeetboek waren geraakthebben nu
samen weer hun rentree op de Parijse planken gemaakt in een stuk.
„Alcoolgeheten, dat door Jacques Robert hun op het lijf was ge
schreven. Zowel Michel Simon, die zijn loopbaan in Genève als
(Zwitsers) fotograaf begon om via een figurantenrolletje bij de
grote Russische acteur-regisseur Sasja Pitoef in snel tempo het Pa
rijse toneel te veroveren, als Ginette Leclerc hadden hun tijdelijke
eclips aan dramatische omstandigheden te wijten. Simon heeft enkele
'jaren in ziekenhuizen en sanatoria doorgebracht, nadat een haarverf-
zalfje, dat een grimeur op zijn baard had gesmeerd om ter wille van
een filmrol de kleur wat lichter te maken, een mysterieuze huid- of
bloedziekte veroorzaakte, die hem op de drempel van het graf bracht.
Michel Simon beweert zelf nog altijd dat de medici hem helemaal ver
keerd behandeld hebben en dat hij zijn redding tenslotte aan een
wonderdokter te danken heeft gehad. In ieder geval moet de grote
acteur van de erkende geneeskunst sedertdien even weinig meer heb
ben als van de fabrikanten van erkende kosmetische produkten
rslag kon komen, besloot ze het lot èn
Lreen mees ter WerK de publieke belangstelling te tarten
door een stunt, die ook haar bijna fa-
lTlflflV* vveI pen k asfitiik taal zou worden. Als debuterend wilde-
IIIaai wet eeil Ka^SlUK beestentemster liet ze zich in een cir-
En Ginette Leclerc? Zo'n twintig cus opsluiten in de leeuwenkooi om by
Jaar geleden werd ze alom gevierd als de eerste voorstelling nog net niet
Frankrijks filmvamp no 1, 'n emplooi helemaal verslonden te worden. Ook
dat voor alle actrices die geen Mariene zü heeft daarna lange tijd in klinieken
Dietrich heten, nu eenmaal wèl aan en rusthuizen doorgebracht. Doch zo
een bepaalde leeftijdsgrens gebonden goed als Simons wonderdokter, mag
is Toen Ginette, na ruim honderd men nu ook Ginette's esthetische en
films, steeds moeilijker meer aan de andere chirurgen met de resultaten
maar de glazen van zijn klanten vol
te schenken. Op een avond treedt de
muzikant zijn bar binnen, die een paar
jaar tevoren zijn mededinger èn de oor
zaak van zijn liefdesdrama was. Wat
er van Maryse, het object hunner vroe
gere en tegenstrijdige begeerten, is ge
worden? Ze is dood, verklaart de kla
rinettist nogal onbewogen. De barkee
per wankelt bij die mededeling eerst
We geloven werkelijk niet al te optimistisch te zijn, wanneer we veronderstel
len, dat nu zo langzamerhand het mooie weer nog wel eens zal terugkeren. Om
dan technische besprekingen te voeren in een periode, waarin smalfilmers liever
naar een camera grijpen dan naar de plakpers, zullen we alleen terwille van een
belofte nog even op filmkit en plakpers terug te komen, om daarna het filmen
in kleuren eens onder de loep te nemen.
Er is ook een z.g. „universele" soort,
die voor alle soorten film geschikt heet
te zijn.
Laat het filmkit-flesje nooit lang
openstaan, omdat filmlijm vluchtig is.
Een bestanddeel is o.a. amylacetaat
tmet de bekende „zuurtjes-lucht").
Omdat een las sterk moet zijn en
bovendien onhoorbaar door de projec
tor moet lopen, volstaan veel amateurs
er niet mee maar één einde van de
film te schrapen, doch behandelen
beide aan elkaar te plakken stukjes
film. Door dit extra afschrapen is n.l.
de film ook dunner geworden, zodat
de twee opelkaar gezette delen precies
even dik zijn als de film zelf. Een
hinderlijk tikken van de aandrukplaat
zoals door nonchalant lassen ont
staat - wordt daarmee voorkomen. Een
moderne methode van filmplakken is
door middel van „tape", klevend, ge
perforeerd band, dat de film-einden
nauwkeurig hecht. Filmkit is hierbij
dan niet nodig. Speciale plakpersen
daarvoor zijn tegenwoordig in enkele
typen aan de markt.
Over het lassen van films zullen
amateurs nog menigmaal van gedach
ten wisselen. De een doet het zus, de
ander zo. Maar over één ding zijn ze
het altijd eens: de beeldjes moeten
hiet beschadigd worden. Vandaar dat
de oudere types van plakpersen, waar
bij de afsnijding midden over het
beeldje liep, niet meer worden ge
vraagd. De deelstreep tussen de beide
beelden is de juiste plaats om de film
te lassen.
Nu over naar de kleurenfilm!
Eerst even een „kosten"-verklaring
vooraf. Want velen slaat de schrik om
het hart als ze denken aan de „zo du
re" kleurenfilm, die even snel door de
camera vliegt als de goedkopere zwart
wit film. Maar misschien is kleuren
film in de praktijk niets duurder dan
zwart-wit film. mits er met verstand
en overleg gefilmd wordt. De gedachte
alleen, dat er een „kostbare" film in
de camera zit en dat dus elke opgeno
men scène verantwoord moet zijn,
doet meer dan menig smalfilmverhaal
uit boek of krant. Want al wordt daar
steeds geredikt: Denk na, vóór u gaat
filmen, schiet er niet zo maar op los
Desondanks zou misschien wel een
derde deel van de film voor betere op
namen gebruikt kunnen worden. De
verleiding bij een gewone zwart-wit
film is zo vaak: Neem <Sat nog maar
eens een keer! De beeldherhaling in
tal van amateurfilms is vaak zo sterk,
dat wanneer een boek in dat tempo
geschreven werd, de lezer al gauw
zou gaan geeuwen en het als ongeniet
baar zou wegleggen.
Het wonderlijke geval doet zich nu
voor, dat hij die een kleurenfilm in
z'n camera zet, zich kennelijk onder
bewust op beperking van saaie scènes
instelt. Want zelfs van prille beginners
tonen de kleurenfilms meer beheersing
dan de eerste zwart-wit films. Van
daar dat er een zekere compensatie
van kosten optreedt.
Kleurenfilms zijn door hun kleuren-
werking le'vendiger. Vandaar dat de
gewone dingen van het dagelijkse le
ven natuurlijker schijnen. In Ameri
ka het land waar de kleurensmal-
film volkomen de plaats van de zwart
wit film heeft ingenomen is het zelfs
moeilijk om een rolletje zwart-wit ma
teriaal in een fotozaak te vinden.
In ons land vindt de zwart-wit film
nog grote aftrek hoewel de vraag naar
kleurenfilm veel, zeer veel groter is ge
worden.
Een klein bezwaar van kleurenma-
teriaal is voor velen echter, dat ze er
niet met zoveel succes mee kunnen
„gokken" wat de lensopening betreft.
Een zwart-wit film kan iets onder- of
overbelicht worden en desondanks een
prima becldlint geven. Want bU de
ontwikkeling op de smalfilm-afwerkin-
richtingen kan nog het een en ander
gecorrigeerd worden. Maar bjj de kleu
renfilm is dat niet mogelijk en de be
lichting moet dus juist zjjn. Wie bU
zyn opnamen geen belichtingsmeter
gebruikt, maar er een gokspelletje van
maakt, loopt daardoor eerder kans
dan by zwart-wit om er eens naast
te zitten. En dan worden het echte
kladkleuren. De technische ontwikke
ling brengt echter camera's met gekop
pelde belichtingscellen, die de lensope
ning automatisch instellen, zonder dat
hier zoals enkele jaren geleden een
klein kapitaal voor moest worden uit
getrokken.
Marnix Gjjsen. „De Diaspora".
Stols/Barth. 's-Gravenhage 1961
Dat Mamix Gjjsen aan den dag is
getreden als een even vruchtbaar als
beroemd romanschrijver na de tweede
wereldoorlog en dus op middelbare
leeftijd <hy is geboren In 1899), is
een fenomeen. Niet omdat hU toen
pas romans is gaan schrijven, maar
omdat hy met wat hij geschreven
heeft zo populair is geworden. Nie
mand toch zal deze wijsgerige pro
bleemromans verslijten voor populaire
lectuur. Mogelijk zijn 't Juist de gees
telijke en zedelijke vraagstukken, die
hij opgeworpen en uitgewerkt heeft,
die maken dat zovelen naar zijn werk
gegrepen hebben. Doch alweer: hy
heeft dat zeker niet gedaan op een
wyze, die gemakkeiyk toegankeiyk is
voor hen, die boeken lezen om het
verhaal en die zich desnoods wel
vluchtig even willen bezighouden met
des schrijvers dieplood.
Dit, Gijsens nieuwste boek. bevat
zes korte verhalen. In deze verhalen is
telkens een verteller aan het woord,
die spreekt in de eerste persoon enkel
voud. Deze vertellers manifesteren
zich achtereenvolgens als: de oudere
vriend van twee kleine meisjes; als
een man, die vertelt van zyn eerste
liefde op zyn vyftiende Jaar; als een
Joodse dokter in een milieu van emi
granten in de V.8.; als een proffessor
in een nachttrein; als een moordenaar
in een bar en nog eens als een emi
grant, die bezoek ontvangt van een
joodse familie.
In de flaptekst vindt men een ci
taat van Walt Whitman: „Wie dit
boek aanraakt, raakt een mens aan".
Ik zou by dit citaat de nadruk wil
len leggen op één. Deze tekst ver
volgt dan: „Of de lezer ook een schrij-
ver zal aanraken". Inderdaad, de le
zer treft de schryver en alleen de
schrijver aan, want deze zes vertellers
vormen niet alleen het centrale punt
van ieder verhaal, zy bekyken de men
sen over wie zy iets mededelen op
precies dezelfde manier en van het
zelfde superieure standpunt uit. De
vertellende „ik" staat zedehjk, gees-
telyk en qua Intelligentie nadrukkeiyk
boven de sujetten, die hy toch de
moeite waard heeft gevonden om er
van te vertellen. Daardoor maken de
verhalen de indruk alsof zy alleen
daarom verteld worden. Zelfs daar
waar de behandelde figuur zelf aan
het woord is, zoals in Verwarde Biecht
in de Holland Bar, komt men niet
vrij van het gevoel, dat deze tragi
sche, ongelukkige, eenzame, vertwy-
felde gestalte in wezen een betweter
is. In dit verhaal is dat het frappantst,
want waar het de andere betreft, kan
men nog aannemen dat de professor
in „De Nachttrein naar Savannah",
of dokter Klobotski in „De School van
Fontainebleau" inderdaad wel Instaat
zal zyn geweest die simpele Amerika
nen in het eerste en die vervallen en
ontheemde aristocraten uit het tweede
te bekyken „du haut de sa grandeur
intellectuelle". Nu is dit laatste geen
goed standpunt om mensen uit te be
zien als men tenminste de nadruk wil
leggen op de tragische erbarmeiyk-
heid in des mensen bestaan. En dat
laatste doet Gysen zonder enige twU-
fel. Helaas doet hy dat te veel op een
manier waarop men byr.a het gevoel
krygt van „is het niet om te huilen,
dat ik met zulk volk om moet gaan".
Want de verteller geneert zich niet
naast zyn sarcasme het jammerregis-
ter uit te trekken. BU het lezen van
deze verhalen zou men by na gaan
geloven, dat er zoiets als „cerebraal
gevoel" bestaat. By welhaast iedere
aanvang wordt ons gewezen op de
eenzame status van de verteller. Een
verteller, die dan vervolgens zUn me
demensen gaat zitten bekyken als een
stel curieuse wangedrochten. Niet ten
onrechte overigens, gezien de feiten
die hy noteert, maar als men die
plaats, dat standpunt van superiori
teit, in zyn verhalen wil innemen,
dan ook geen klachten over eenzaam
heden. Geen mens begeeft zich vrijwil
lig onder het lancet van de morele
chirurg.
Een eigenaardige, want bU de ten
tbnele gevoerde professor in „De
Nachttrein" niet goed passende sneer
„dat alleen Somerset Maugham en
dergelyke uitverkorenen van het lot,
het voorrecht genieten, tydens hun
verplaatsingen, fascinerende en fata
le dames en uiterst verontrustende he
ren te ontmoeten" past niet in deze
mentalitlet van half zelfbeklag, half
superioriteitsgevoel. In de eerste plaats
is het niet waar. Juist in zyn korte
verhalen bereikt Maugham een men
selijkheid zonder een spooor van hoog
moedigheid, waaraan deze „professor"
nooit toe zal komen. B.v. in „The
Traitor" of in „The Alien Corn";
beide verhalen over mensen buiten
hun vaderland, zoals die in „De Dias
pora". Maugham bezit bovendien een
sublieme gave om de vertellende „ik"
totaal weg te werken en zyn verhaal
aan de handeling over te laten zonder
als een vinnige criticus alom tegen
woordig te zyn. Deze uitspraak over
Maugham had de auteur in zyn bun
del korte verhalen werkeiyk beter weg
kunnen laten, want dan zou het waar-
schyniyk in geen mens opgekomen
zyn hem te gaan vergeiyken met die
meester van het korte verhaal.
Rest nog het epigram op blz. 80.
De dichter daarvan heet W. N. Ewer
en de tekst luidt niet zoals daar staat,
maar:How odd/ Of God/To choose/
The Jews.
CLARA EGGINK
Michel Simon, een formidabel natuurtalent.
feliciteren, want. voor het oog, zijn
beide artiesten hun avonturen zonder
blyvende sporen te boven gekomen.!
Twee verrassingen
Het is de journalist-scenarioschry-
ver-romancier Jacques Robert die, als
gezegd, voor hen de twee hoofdrollen
op maat geschreven heeft, in het stuk
„Alcool", waarmee hij bovendien zelf
als dramaturg debuteerde. Michel Si
mon is de lobbes met het ruime en
warme hart en zyn schrynende lief
dessmarten die hy vóór 't stuk be
gint in de pure alcohol heeft pogen
te verdrinken. Hy heeft zich echter
nog net van de eigen ondergang we
ten te redden om vervolgens het be
sluit te nemen als barkeeper geduren
de de rest van zyn leven alleen nog
even op zyn massieve benen en, ver
pletterd door de slag, begeleidt hy dan
zyn voormalige rivaal haar de deur.
Wanneer hy 't verdriet in de daarop
volgende maanden net zo'n beetje
verwerkt heeft, wordt hem een nieuwe
verrassing bereid. Plotseling verschijnt
nu Maryse zélf, in levende en zelfs op
windende ïyve, in de bar waar ze door
de echtvriend wordt opgewacht.
Simon ontsteekt nu in een ver
schrikkelijke woede, vol felle ver
ontwaardiging over de misplaatste
poets die hem gebakken werd. Ma
ryse kan de aardigheid daarentegen
wèl waarderen. Haar voormalige
minnaar heeft zijn intieme gevoe
lens voor haar onverbloemd ont
huld, en ze behoeft die rijpe vrucht
Over de vraag wat nu wel de beste
kleurenfilms voor vakantie-opnamen
zijn de volgende keer.
Het komt er op aan uw rozen
in de komende maanden behoor-
ïyk te verzorgen. De eerste
bloemknoppen zullen nu snel
open komen en het is nuttig,
vóórdat ze in volle bloei staan,
ze nog eens te besproeien of te
bestuiven met een of ander wit-
werend middel. Het wit is een
nare meeldauwzwam, die het
leven van uw rozen erg onge
lukkig kan maken. Men moet
er dus iets tegen doen. Voor
heen bestoof men de struiken
op een zonnige dag met fijne
bloem van zwavel; tegenwoordig
zyn er handiger middeltjes t.w.
Pollflor-zomer. Men kan dit bU
de zaadhandel bestellen en dan
maakt men een oplossing van
twee procent. Men moet dit in
de zomermaanden nog enkele
malen herhalen.
Rozen kunnen ook veel last
van luis hebben en ook hier
tegen kan men vele middelen
aanwenden; de zaadhandel kan
u er aan helpen. Ik moet u wel
op het hart drukken, dat het
van veel belang is u beslist te
houden aan de voorschriften,
welke op de verpakking staan
aangegeven. Er zou anders wel
eens schade kunnen ontstaan.
Rozen hebben enorm veel voed
sel nodig. Oude stalmest kun
nen ze eigeniyk nooit te veel
hebben, doch dat heeft men niet
altyd by de hand en dat kan
men ook niet steeds opnieuw
onderspitten. Er zyn tegenwoor
dig speciale rozenmestmengsels
in de handel en die voldoen
prima: de zaadhandel kan u er
aan helpen en ook de bekende
korrelmestsoorten kunnen goede
diensten diensten bewyzen: men
heeft er maar geringe hoeveel
heden van nodig.
Rozen kan men straks volop
uit eigen tuin snyden, doch u
moet dat vooral met overleg
doen. Kyk niet naar de lange
bloemstengels in de winkel; dat
zyn rozen, die in speciale kassen
zyn gekweekt. In de tuin zullen
ze niet zulke lange bloemsten
gels vormen. Men moet steeds
op een vyfdelig blad terug
snoeien; dus vlak boven een vijf
delig blad wordt uw roos afge
knipt. Daar zit een sterk oog
en daar zal zich weer spoedig
een nieuwe en sterke scheut
vormen. Vlak boven een drie
delig blad duurt het veel te
lang voordat er weer een nieuwe
scheut komt. Los vooral sny-
bloemenvoedsel in het water in
de vaas voor uw rozen op; ze
zullen dan helemaal openbloeien.
G. Kromdyk.
Roos, de Koningin der bloemen.
