FILMS
Jonge schilders verplaatsen U in
een totaal ontraditionele wereld
Eigen facetten en eigen groei
komen hier tot openbaring
WITTE KRUIS
BALLADE VAN 'N SOLDAAT:
OPRECHT PESSIMISME IN
RUSSISCH MEESTERWERK
Tony Curtis als
een sympathieke
grote bedrieger
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 25 februari 1961
Tweede blad no. 30290
Groep „Atol" exposeert in de Lakenhal
Hebben deze composities V iets te zeggen
Ge waant U in een totaal andere wereld dan de ..traditionele",
wanneer U de gisteravond door wethouder Van Schaik in de Lakenhal
geopende tentoonstelling „Atol", bestaande uit werken van een groep
jeugdige abstracte kunstenaars, bij wie af en toe nog een vleugje
„naturalisme" te ontdekken valt, bezoekt.
Die kunstenaars zijn Roger Chailloux, Hans van der Lek. Gerard
Verdijk. Aart Verhoog en Henk de Vries, aan elkaar verbonden door
een progressieve verwantschap. Die totaal andere wereld dan de
gewone waarin wij leven, openbaart zich in expressie, vorm, kleur en
toon: zij wordt alweer achterhaald door de allerjongste generatie, bij
wie een terugkeer tot het figuratieve merkbaar is.
Het is altijd moeilijk te bepalen, in hoeverre het uit een eerlijk, zuiver,
innerlijk aanvoelen der dingen geborene een rol speelt in het „moderne",
dan wel het streven naar het „meespelen" met de hedendaagse kunst-
openbaringen, op het gevaar af voor „conservatief" of „niet-origineel"
te worden aangezien. Naar het ons voor komt, is van het eerste bij deze
exposanten wel sprake.
De directeur van de Lakenhal, de heer
Van Wessem, heeft het in zijn inleiden
de beschouwing, juist uitgedrukt; deze
tijd zoekt naar nieuwe vormen en naar
het „experiment".
Een tentoonstelling als deze wil de
kloof tussen de hedendaagse kunst en
het publiek iets minder wijd maken.
Wat zyn de oorzaken van die
kloof? Vóór alles; gebrek aan
belangstelling en daardoor „onbegrip".
Het klassiek-renaissantistische schoon
heidsideaal verviel. Daarvoor in de
plaats kwam de ontdekking van exoti
sche samenlevingen met een eigen cul
tuurpatroon, de bijzondere belangstelling
voor de zieke, gedeformeerde en onaan
gepaste mens, het overal groeiende pro
test tegen de conventies, de ontwikkeling
der fotografie. Er ontstonden nieuwe
vormen, men zocht het ontluisterende,
het disharmonische, de angst ook speel
de een rol, als gevolg van de wereld
oorlogen. Een vereenvoudiging van de
vormentaal tot aan een pueriel stadium
toe, moest de oplossing, de terugkeer tot
weer zuivere lucht bieden.
Voor de toekomst is een revalidatie tot
de herkenbare vorm te verwachten,
maar dan verrijkt met de ervaringen
van de non-figuratieven, ook een reva
lidatie van de techniek, waarbij weer zo
weinig mogelijk aan het „toeval" wordt
overgelaten.
De groep „Atol" toont een aantal be
langwekkende en naar wij hopen
hoopgevende facetten, waarbij naar
ons persoonlijk gevoel het felgekleur
de „decoratieve" als het allerbelangrijk
ste gesignaleerd mag worden, waarbij
het zaak zal blijven, het „échte" van het
„onechte" te onderscheiden.
In dit alles is ook de voortschrijdende
techniek een belangrijke factor: de tech
nische uitvindingen scheppen een nieu
we vormenwereld, waarbij de fantasie en
de dynamiek integrerende en indringen
de elementen zijn. Daarnaast is de
maatschappelijke vrijheid van de kunste
naar veel groter geworden, waarbij zich
door de druk der omstandigheden een
algemeen gevoel van onbehagen, ook in
de literatuur, mede in verband met de
oorlogsdreigingen, paart.
In die zin moet men het hier tentoon
gestelde bezien. Men komt dan onder de
indruk van Chailloux' uiterst knappe
techniek in zijn etsen, bij Verdijk boeit
de uiterlijke vorm minder dan de rela
tie van de kleurvlekken, bij Van der Lek
wordt het melodisch spel van kleur en
vorm tot een esthetisch spel, bij Verhoog
zijn er de picturale conflicten en pro
blemen, bij De Vries spreekt het ver
antwoord spelen met de huid van de
verf.
Zo heeft ieder der exposanten zijn
eigen facet, zyn eigen wereld, zijn eigen
groei.
En het wordt voor de beschouwer een
interessante opgaaf in deze nieuwe we
reld, ontegenzeggelijk vol verbeeldings
kracht, stoelend ook op primitieve drif
ten of uitdrukking gevend aan subjec
tieve innerlijke (angst)gevoelens, ver
vuld van merkwaardige spanningen of
surrealistische effecten, wegwijs te
worden.
Voor de èèn biedt dit zoeken naar be
grip mogelijkheden, voor de ander on
mogelijkheden.
Wij kunnen ons indenken, dat de èèn
zich vol afschuw afwendt.
Er zullen daarentegen anderen zijn,
die zich magisch aangetrokken voelen
tot het geëxposeerde, al is het maar om
de Obsederende suggestie van al het
De groep „Atol": v.l.n.r.: Hans
van der Lek, Gerard Verdijk, Henk
de Vries, Aat Verhoog en Roger
Chailloux.
„nieuwe" zowel in structuur, vorm en
kleur dat hier geopenbaard wordt,
doch waarvan de „eeuwigheidswaarde"
thans op lange na nog niet te beoor
delen valt.
Wie kennis neemt van de steeds wis
selende stromingen, van de vooruitgang
en de terugkeer in cirkelgang, wordt
huiverig een definitief oordeel uit te
spreken.
Zo ook in dit geval!
De groep „Atol" lykt in zijn streven
aan de tijd van heden een expressie te
verlenen, waaraan de ernst ten grond
slag ligt. De leden geven aan hun crea
tief vermogen een uitlaat, die in over
eenstemming is met de hen beheersende
gevoelens, wat niet zeggen wil, dat men
hen daarin volgen of waarderen kan.
Het „subjectivisme" heeft hierin zulk
een dominerende rol, dat iedereen voor
zichzelf zal moeten uitmaken, of deze
composities hem iets te zeggen hebben.
In ieder geval is het interessant van
deze uitingen kennis te nemen.
De tentoonstelling, welke tot en met
27 maart te bezichtigen is, werd gister
avond door wethouder Van Schaik ge
opend.
Zowel in zijn woord als in dat van
directeur Van Wessem kwam tot uit
drukking, dat het verantwoord is, de
Leidenaars in contact te brengen met j
uitingen als deze, waarin een strijd ge
leverd wordt tegen het „traditionalisme".
Waarbij wy ons van harte gaarne aan
sluiten!
H.
Veertig jaar Ned.
Clir. Vronwenbond
Afdeling Leiden
viert dinsdag feest
Het Is dit jaar veertig jaar geleden,
dat ook in Leiden een afdeling van de
Ned. Chr. Vrouwenbond werd opge
richt. Het waren indertijd de dames
Schokking, Goslinga, Punselie en Van
Nes. die hiertoe het initiatief namen.
Na contact met het hoofdbestuur te
hebben opgenomen, was mevr. Breed-
veld-v. d. Brink bereid om naar Lei
den over te komen om hier te spreken
over de betekenis en het doel van de
NCVB.
Haar uiteenzetting bleef niet zonder
succes, want direct gaven zich zestig
vrouwen op om tot de nieuwe afdeling
toe te treden. Dat was op 29 april 1921.
Enkele weken later op 19 mei 1921
was de oprichting van de afdeling een
feit. Met mevr. Schokking als presidente
namen ook de dames Van Nes, Kouwen-
hoven, Groot Enzerink, Koekoek en Van
Loo zitting in het eerste bestuur. Het is
mej. Van Loo, die al deze veertig jaar,
waarvan ruim 20 jaar als bestuurslid,
heeft medegemaakt. Nog steeds is zij een
actief lid van de Leidse afdeling, welke
zij ook geruime tijd als presidente heeft
geleid. Hoewel het behandelen van
maatschappelijke en sociale vraagstuk
ken bij het licht van Gods Woord steeds
op de voorgrond heeft gestaan, werden
ook tal van andere activiteiten door de
Leidse afdeling ontplooid. Zo gaf een
moederclub jarenlang voorlichting op
het terrein van moeder en kind, interes
seerde een zwachtelbond zich voor een
zwachtelactie voor de 'bevolking van Su
riname en circuleerde lange tijd een
leesportefeuille onder de dames. Ook
werd een propagandacommissie in het
leven geroepen, welke heden ten dage
nog nuttige arbeid verricht en werd een
zangkoortje gevormd. Reeds vijf jaar na
de oprichting stond de afdeling voor een
belangrijke representatieve taak; zij
trad op als gastvrouwe van de landelijke
bondsvergadering. Een organisatie, wel
ke perfect verliep en waarvoor de jonge
afdeling veel lof werd toegezwaaid.
Thans telt de afdeling .waarvan mevr.
A. A. v. d. Kwaak-v. d. Berg presidente
is. ruim tweehonderd leden. Een aantal
dat groter had kunnen zijn, ware het
niet, dat op initiatief van de „moeder-
vereniginng" twee jaaar geleden een af
deling Leiden-ZW. werd opgericht,
waardoor vele overschrijvingen plaats
vonden.
Met veertig jaar in een nabij ver
schiet zal aan de dinsdagavond in de
foyer van de Stadsgehoorzaal te hou
den bijeenkomst een feestelijk tintje
worden gegeven. De heer D. van der
Kwaak zal de feestrede uitspreken,
terwijl de avond verder wordt gevuld
met zang, toneel, hersengymnastiek en
een overzicht „Veertig jaar NCVB".
Lezers schrijven
De moord op Marcel Nivard
Zeer veel mensen zijn opgeschrikt,
over de opheldering, van de moord, op de
kleine Marcel Nivard. Weer is er een
onnozel ventje het slachtoffer geworden
van een gruwelijke misdaad. Het moest
ons eigen kind maar eens zijn! Eerst de
angstige dagen, van vermissing en dan
die gruwelijk harde werkelijkheid: Mar
cel is vermoord. En dan de straf van de
moordenaar. Natuurlijk zal hij wel weer
omringd worden door psychiaters, die er
natuurlijk weer een afwijking in zien,
zodat hij een aanzienlijke tijd van straf
minder krijgt. Wordt het geen tijd, dat
ook in ons land de doodstraf weer komt.
Zou het niet een beetje afschrikken voor
allen, die ook van plan zijn een jongetje
te vermoorden?
Met dank voor uw plaatsing.
W. A. M. B. (verpleger B)
Javastraat 36, Oegstgeest
Bandrecorders
voor blinden
Overeenkomstig de richtlijnen van de
Stichting Voorziening Technische Hulp
middelen aan Blinden in Zuid-Holland,
is op Initiatief van de burgemeester, jhr
mr. F. H. van Kinschot voor Leiden en
Omstreken een actie-comité samenge
steld om de nodige gelden bijeen te
brengen voor bandrecorders voor blin
den.
Dit comité is als volgt samengesteld:
D. W. Joekes, directeur-secretaris van
de N.V. Ned. Rotogravure Maatschappij,
voorzitter; H. Bassie, directeur van de
Gemeentelijke Werkplaats; J. H. van der
Kloot, secretaris Leidse Middenstands
Centrale; G. P. Bergers, voorzitter van
de Vereniging Blindenzorg; J. J. Ab-
spoel, secretaris van de afdeling Leiden
van de Ned. Blindenbond; A. J. Monta-
nus, voorzitter van de R.-K. Blindenbond
afdeling Leiden en Omstreken; J. H. F.
Vermond, ambtenaar bij de Dienst voor
Sociale Zaken, secretaris-penningmees-
ter; A. Korving, voorzitter van de Chr.
Blindenbond.
In het Provinciaal Comité van aanbe
veling hebben o.m. zitting: mr. J. Klaas-
sesz, Commissaris der Koningin in Zuid-
Holland; mr. W. Drees, Minister van
Staat; mgr M. A. Jansen, Bisschop van
Rotterdam en ds. H. Schroten, voor
zitter Provinciaal Kerkvergadering Z.-H.
Het Leidse Actie Comité stelt zich voor
om via een circulaire aan de ingezetenen
van Leiden en Omstreken bijdragen voor
dit doel bijeen te brengen. Verder heeft
het comité reeds toezeggingen van en
kele gezelligheidsverenigingen om de op
brengsten van verschillende evenemen
ten aan het fonds ten goede te doen
DE eChte, PIJNSTILLER
Bij reumatiek, jicht of spierpijn
brengt Witte Kruis snel verlichting.
In te nemen naar persoonlijke
voorkeur: tabletten,
poeders
of cachets.
komen. Voorts zal een beroep worden
gedaan op scholen en personeelsvereni
gingen voor medewerking, terwijl ge
tracht zal worden een uitvoering in de
Stadsgehoorzaal te organiseren.
Uit de opbrengst van deze activiteiten
hoopt het comité vele blinden gelukkig
te kunnen maken.
De bandrecorders zijn niet alleen voor
ontspanning bedoeld, doch ook voor
studiedoeleinden. Via gesproken boeken
en tijdschriften en op de band opge
nomen cursussen kunnen de blinden zich
op elk terrein ontwikkelen en ontspan
nen.
Gelden voor dit doel kunnen worden
overgemaakt op postrekening no. 7475
t.n.v. de S(tichting) Vfoorziening
T(echnische) Hulpmiddelen aan Blin
den in Zuid Holland te 's-Gravenhage,
of op no. 529595 t.n.v. de secretaris-pen
ningmeester J. H. F. Vermond, Melchior
Treublaan 16 te Leiden.
Studio Een enkele maal het verschijnsel doet zich de laatste jaren
trouwens steeds veelvuldiger voor exporteert Rusland een film die.
in afwijking van de normale produkties daar, nu eens niet de commu
nistische idealen van de Sovjet-Unie propageert: en niet zelden blijkt
juist zo'n film een waar meesterwerk te zijn dat niet onderdoet voor het
beste dat aan deze zijde van het ijzeren gordijn op filmgebied wordt
gepresteerd. Onder deze noemer valt „Als de kraanvogels overvliegen",
die ons lang is bijgebleven als de voortreffelijkste film die we in jaren
hadden gezien. En met „De ballade van een soldaat", die deze week in
Leiden wordt vertoond, zal het ons, vermoeden wij, niet anders
vergaan.
Het werkstuk van regisseur Grigori
Tsjoechrai - in Cannes vorig jaar
tweemaal bekroond - heeft diepe in
druk op ons gemaakt, maar op een
ander manier dan een film van een
Ingmar Bergman dit zou doen. Wil
men, evenals wij daartoe geneigd
waren, „De ballade van een soldaat"
analyseren - en dat komt in dit ge
val toch uitsluitend neer op het op
sommen van kwaliteiten - dan blijft
men tenslotte met een element zitten
dat niet zo gauw is thuis te brengen
en dat men hoogstens kan aandui
den met: typisch Russisch.
Dat typisch Russische dat de toe
schouwer ook treft in „Als de kraanvo
gels overvliegen"; dat element dat men
ook terugvindt in de verhalen van b.v.
Tsjechow en Gorki en in de muziek van
Moessorgski en Prokofjew. Gorki, kenner
van zijn land en volk bij uitstek, noem
de dit element het volslagen pessimisme
van de Rus, die als geen ander in het
noodlot gelooft enerin berust.
Bepaald opbeurend is „De ballade van
een soldaat" dan ook niet. De soldaat
Aljosja krijgt bij wijze van beloning voor
het onschadelijk maken van twee tanks
zes dagen verlof: twee dagen om naar
zjjn dorp te reizen, twee dagen om het
dak van zijn moeders huisje te repare
ren en twee dagen voor de terugreis.
t
TRIANON Wanneer we Univer
sal International kunnen geloven, is
het heel goed mogelijk, dat ergens -
niemand weet waar - iemand - ni-
mand weet wie - naar deze film zit
te kijken, zoals een gewoon mens in
zijn foto-album zit te bladeren.
Want volgens deze maatschappij
zou Ferdinand Waldo Demara nog in
leven zijn, al weet niemand waar en
onder welke naam. Deze Fred De
mara was eens de hoofdpersoon van
talrijke romantische en spectaculai
re artikelen in kranten en tijd
schriften. Zijn fantastische geschie
denis vormde dankbare stof voor
vele scribenten.
Volgens de film was hij eens een
uitermate begaafde, bijna briljante jon
geling met een ongebreidelde fantasie,
die zich niet kon passen in het keurs
lijf van talloze reglementen en voor
schriften. Deze verordeningen maakte
het de jonge soldaat Demara ondanks
zijn intelligentie en geschiktheid onmo
gelijk officier te worden: hij was immers
niet verder gekomen dan de tweede
klas van de middelbare school. Daar
om mat hij zichzelf door middel van
vervalsingen meer dan benodigde di
ploma's aan. Maar dit bedrog werd ont
dekt en om aan de consequenties daar
van te ontkomen stal hij de naam en
hoedanigheden van een ander. Van het
een kwam het ander. Door zijn bruta
liteit, zijn bekwaamheden en zijn per
soonlijke charme geloofden velen in
hem, maar steeds moest hij door min of
meer toevallige omstandigheden zyn
zichzelf verschafte identiteit opgeven.
En dan kroop hij maar weer in de
huid van een ander.
Achtereenvolgens was hij zo marinier,
doctor in de psychologisch, kloosterling
by de Trappisten, deskundige op het
gebied van het gevangeniswezen en ten
slotte officier van gezondheid aan boord
van een der schepen van de Koninklij
ke Canadese Marine. In deze vele func
ties deed hy talloze goede dingen, het
meest nog als marine-arts, in welke
hoedanigheid hij tal van soms ingewik
kelde operaties verrichtte en een groot
aantal levens redde. Maar de kruik
VAN DEZE WEEK
!llll!lllllllllllllllllllllllllllllllll!illlllllllllllllllllllllllllllliniinilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUIIIIIIIII!!I
moest eens barsten. Aan zijn wonder
lijke praktijken moet in 1956 een ein
de gekomen zijn, maar nog is de le-
I gende rond zijn persoon levendig en
zouden velen hem in dankbaarheid ge
denken.
Zijn geschiedenis is niet alleen via
artikelen bewaard gebleven, maar ook
in boekvorm en nu door middel van
de film, waarin Tony Curtis zijn
plaats inneemt. Deze glamourboy van
Hollywood heeft er een zeer gave creatie
van gemaakt. Zijn Fred Demara is men
selijk, doorleefd, genuanceerd en sym
pathiek. zonder goedkope overdrijving of
gemakkelijk effectbejag en waardig in
zijn tegenslag. Zo zijn mysterieus voor
beeld de film ooit te zien krygt, zal
hij vermoedelijk weinig bezwaar maken
tegen de wyze, waarop Tony Curtis
hem nieuw leven heeft ingeblazen. Wel
licht zal hij zich alleen ergeren aan de
romantiek rond zyn persoon, die ken
nelijk uit de Hollywoodse koker is ge
komen.
Uit het leven van een
zondige vrouw
Call girl slaagt erin zich
uit „het leven" los te maken
LIDO Kan een psychiater een
vrouw van lichte zeden ertoe brengen
een nieuw bestaan te beginnen, ook al
kost het haar onnoemelijk veel moeite
zich uit „het leven" los te maken? In
deze Amerikaanse film gebaseerd op
een wetenschappelijk boek over dit on
derwerp geeft dr. Mitchell toe. dat
het niet altijd lukt. Want dat hangt
af van de kracht van de oude binding
en van de wil van het meisje om aan
de ellende te ontsnappen. Maar het
loont de moeite, want driekwart van de
„call girls" (meisjes die per telefoon be
reikbaar zijn en veelal in dure flats
wonen) maakt een einde aan haar le
venDat is ook het geval met een
vriendin van Bobbie Williams, de vrou
welijke hoofdpersoon in deze waarschu
wende film. Die vriendin, Lisa, een ge
notzuchtige dochter van een rechter in
Tennessee, is dodelijk bevreesd voor ont
maskering en springt in haar wanhoop
het raam uit. Dit is een van de ge
beurtenissen, die Bobbie ertoe brengt
haar bezoeken aan dr. Mitchell, met wie
zij toevallig in aanraking is gekomen,
voort te zetten. Uitvoerig vertelt zy
hem over haar vroegere leven en einde-
lyk schiet haar te binnen wat haar
ertoe gebracht heeft op verzoek van
haar vriend en „beschermer", de luie
profiteur Larry, haar jonge leven te ver
gooien. Die Larry paait haar met trouw
beloften, maar zit eeuwig in geldnood.
Nog heel lang nadat zij begonnen is
zich aan dr. Mitchell toe te vertrouwen,
ontbreekt haar de kracht zich aan de
fatale invloed van de parasiet op haar
jeugd en schoonheid te onttrekken. En
als zy de eerste stap heeft gedaan en
er zich moeilijkheden voordoen, dreigt
zij terug te vallen. Maar dr. Mitchells
behandeling heeft haar wilskracht ge
staald en tenslotte slaagt zy erin zich
van het individu Larry te bevrijden.
Deze film, „Girl of the night" zoals de
oorspronkelijke titel luidt, onderscheidt
zich gunstig van vele andere in dit gen
re. Niet alleen omdat het een fotogra
fisch knap werk is, waarvan de beelden
meermalen muzikaal voortreffelijk ge
ïllustreerd zijn, maar vooral omdat elke
poging tot misplaatste romantiek ont
breekt. In feite is het een zakelijk ver
slag van de pogingen van dr. Mitchell
het meisje ertoe te brengen zichzelf te
ontdekken, waaruit zy dan langzamer
hand de kracht put met haar omgeving
te breken. Wie het in de eerste plaats
te doen is om goedkope sensatie al
komen er in deze film, die een uitsteken
de tekening van het milieu geeft, tal van
sensationele taferelen voor komt juist
niet aan zijn trek. Daarvoor staat dit
werk, hoe realistisch de uitbeelding ook
is, door de uitvoerige verfilming van dr.
Mitchells genezingspogingen op een te
hoog niveau. Anne Francis en Lloyd
Nolan, alsmede John Kerr in de rol van
Larry, waren alleszins tegen hun moei
lijke taak opgewassen.
De herberg van
zesde geluk
Warm pleidooi voor
missiewerk
Casino „De herberg van het zesde
geluk" verhaalt van een kleine missie
post in een van de armste en meest ge-
isoleerde delen van China en bovenal
van een kleine dappere vrouw, die, hoe
wel niet door de missie geaccepteerd,
zich voor die missie inzet. Niet door
zalvende gebeden, maar door liefde, zelf
opoffering en onverzettelijkheid. Zij
kwam er als een vreemdeling. Men
schuwde haar en begreep haar niet.
Maar allengs werd zij een vrouw, die
niet meer te missen was. Zij werd meer.
De gewaardeerde voetinspectrice van de
mandarijn, de beminde van een aanvan
kelijk gefrusteerde regeringsinspecteur,
die zij leerde tot wat ware liefde kan
leiden. En ook in barre tijden als China
in oorlog is met Japan en steeds meer
terrein verliest blijft zij en redt honder
den wezens na een barre tocht door
vijandelijk gebied. Een tocht, die sterk
doet denken aan de lijdensweg, die
vrouwen en kinderen in Birma moesten
afleggen tijdens de tweede wereldoorlog,
waarvan "A town like Alice" verhaalt.
Dan blykt, dat zelfopoffering de mens
de grootste bevrediging kan geven en
dat liefde tot alles in staat is. Want de
weg, die de liefde bewandelt kent geen
gevaren. En zelfopoffering is een ge
schenk van de allesomvattende liefde.
Een ontroerende film, die een niet op
zettelijke pleidooi voor het missiewerk
inhoudt. En ook al weer wat oudere film,
waarvoor men gerust twee uur kan uit
trekken. Ook al zijn sommige scènes wat
breed uitgesponnen en is de aanloop tot
het werkelijke verhaal wat lang.
Ingrid Bergman en Curt Jürgens zor
gen voor een doorleefde vertolking van
de hoofdrollen.
„Weit ist der Weg"
Freddy zorgt voor
een schattig kind
Luxor „Weit 1st der Weg" is een
in felle kleuren opgenomen film, die ve
len een genoeglijk uurtje zal bezorgen.
Er komt weliswaar wat valse romantiek
in voor, maar een Nurks is hij die daar
teveel op let! De grammofoonplaten-
miljonair Freddy Quinn speelt er samen
met de blonde Ingeborg Schoner en de
kleine Nayatara de hoofdrol in. Hy zingt
in deze (spannende) amusementsfilm,
die zich in het zonnige Brazilië afspeelt,
weer een groot aantal gemakkelijk in
het gehoor liggende liedjes. Zingen doet
hij overigens beter dan acteren voor de
camera's. De titels van de liedjes? Be
halve het allernieuwste succesnummer
„Weit 1st der Weg" hoort u "La Guitara
Brasiliana" "Samba-Fieber" en „La Bo-
tella". Wanneer de film begint bevindt
Freddy zich in Salvador, de ongekroon
de koningin van Brazilie's steden. Hij
trekt zich daar het lot aan van een arm
weeskind, maar kan het in verband met
zijn geringe verdiensten onmogelijk
adopteren. Op aandringen van een char
mante hoe zou het anders kunnen?
Maar de heenreis duurt langer dan
twee dagen. Hij helpt een invalide mede
strijder die aanvankelijk niet naar zyn
vrouw durft terug te keren en mist daar
door een trein. Hy heeft op zich geno
men om onderweg voor een andere sol
daat een pakje voor diens vrouw af te
geven. Hij ontmoet een meisje, evenals
hijzelf een verstekelinge in een goede
rentrein, en tussen hen beiden ontstaat
een idylle, maar zij gaan uit elkaar
voordat een van hen zich duidelijk heeft
durven of kunnen uitspreken. Tenslotte
wordt de trein die hem naar zijn dorp
zal brengen gebombardeerd.
Aljosja overleeft het bombardement.
Hij steekt op een vlot een rivier over,
lift met een vrachtauto naar zyn dorp
en heeft dan nog maar net een paar mi
nuten tijd om zijn moeder te omhelzen.
Want de heenreis heeft zo lang geduurd,
dat hij onmiddellijk terug moet, wil hij
zich bijtyds by zijn legeronderdeel voe
gen.
Het scenario, deels van de hand
van regisseur Tsjoechrai, is weerga
loos knap in beeld gebracht. Het spel
van Wladimir Iwasjow als Aljosja,
Zjanna Prochorenko als het meisje
Sjoera en Antonina Maximowa als
Aljosja's moeder is voortdurend
waarachtig, vaak ontroerend. Som
mige scènes, zoals het weerzien tus
sen de invalide soldaat en zijn
vrouw, het bruuske afscheid tussen
Aljosja en Sjoera en het weerzien
van de soldaat met zijn moeder, zijn
aangrijpend. Ook als men verder
gaat analyseren, blijft men vol be
wondering: voor de fotografie, voor
de cameratechniek (in deze film
echter niet zo overrompelend en be
wust belangrijk" als het geval is in
,Als de kraanvogels overvliegen"
en niet in de laatste plaats voor de
bij dit onderwerp uitstekend aan
sluitende muziek van Michel Siw.
Een pessimistische film, zeker,
maar toch één die dit verblijdende
perspectief opent: dat in Rusland
nog zulke films gemaakt kunnen
worden.
verpleegster besluit de zingende le
vensgenieter voor enige tyd naar de
nieuwe hoofdstad Brasilia te trekken om
daar de handen uit de mouwen te ste
ken. Hy moét geld hebben om voor de
hulpeloze Janny te kunnen zorgen Maar
ja. de goedgelovige Freddy wordt niet
een twee drie een ryk man. Hy raakt
zelfs betrokken by een smerig zaakje.
Toch komt het langverwachte ogen
blik, waarop het recht zegeviert en onze
Freddy zowel het verpleegstertje als zyn
kleine beschermelinge in de armen kan
sluiten. Gaat U de film gerust eens zien
al was het alleen maar om het schattige
kindje!
Dinosaurus
Griezelig, spannend,
sensationeel
Rex De schoolboekjes vertellen
ervan. .Dinosaurus", land- of zoetwa
ter-bewoners van dikwyls reusachtige
afmetingen met een verbazend grote
romp en vier poten met vyf tenen.
Deze kruipende dieren geleken zowel op
vogels als zoogdieren. In het Connec-
ticutdal in de Verenigde Staten heeft
men voetsporen gevonden. Ook in het
kryt van Noord-Amerika heeft men
dinosauriërs aangetroffen. De grootsten
onder deze „monsters" bereiken een
lengte van 16 tot 22 meter en een
hoogte van 9)4 meter. Deze fantastische
dieren dienen als onderwerp voor een
spannende, griezelige en aan sensatie
ryke rolprent.
De dinosauriërs binden de stryd aan
met de mens en diens machtige mo
derne machines. Het verhaal berust na-
tuurlyk op louter fantasie, maar de ver
filming ervan is het volle aanzien waard.
Het is interessant te zien hoe de film
makers de oermonsters tot leven trach
ten te brengen. De heldenrollen in dit
produkt zyn toebedeeld aan Ward
Ramsey, Kristina Hanson en Greg'j
Martell.
