President" Jean Gabin
NEDERLANDSE JONGEN EIGENAAR
VAN TWEETALIGE PAPEGAAI
BILLIE WHITELAW
ZA TERD4G 14 JANUARI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 4
„Jarenlang zat publiek op
gescheept met tweederangs
films ineen verguld omhulsel
Een schandaal! En we sneden
daarmee onze eigen keel af"
tvilcl „radiojongetje" iverd
veel gevraagde filmactrice
De Galah „Kokkie" geeft gala(h)-voorstellingen
Wim Bakker wil dierenarts worden
In de streek, waar hy nu woont, is
hij een bekende en alom geziene
figuur geworden. Zijn bekendheid
dankt hij voor een groot deel aan
een merkwaardige vogel, waarvan hij
de trotse en gelukkige eigenaar is. Die
vogel is een papegaai, van de soort,
die men in Australië „galah" noemt.
De vogel heeft roze borstveren, grijze
vleugels en een witte kop. Hij luistert
naar de naam Kokkie. De vogel staat
in het middelpunt der belangstelling,
want hy is de enige Australische vo
gel, die beter Nederlands spreekt dan
Engels! Hij weet dit ook en schept
er kennelijk behagen ln om geze
ten op het stuur van Wim's fiets of
op het tuinhek voorbijgangers on
verhoeds iets toe te schreeuwen in het
Nederlands. Als de mensen dan ver
baasd, soms zelfs verschrikt, blijven
staan, geniet Kokkie zichtbaar en is
hij zo trots als een pauw. De mensen
uit de buurt, die de vogel kennen,
plegen te zeggen, dat hij echte „gala(h)
voorstellingen" geeft zonder entrée te
heffen.
Kokkie is een der weinige galahs,
die dicht bij de zee leven. Miljoenen
neefjes en nichtjes van hem vindt men
in het Australische binnenland. Trou
wens, Kokkie zelf aanschouwde ook het
levenslicht op een afstand van circa
zeshonderd kilometer van de zee. Dat
was in de buurt van de plaats St.
George, waar men hem kort nadat
hij uit het ei was gekropen uit het
nest haalde. Nu woont Kokkie in het
huis van de familie Bakker in Mer
maid Beach, een centrum van strand-
bezoekers, gelegen aan de dertig kilo
meter lange Australische „Goudkust"
(in de Staat Queensland).
Kokkie legde dus zeshonderd kilo
meter af van zijn geboortenest
naar zijn huidige woonplaats.
Zijn baasje Wim overtrof Kokkie in
dit opzicht, want duizenden kilometers
scheiden hem van zijn geboorteplaats.
Hij aanschouwde namelijk het levens
licht in Nederland's residentie Den
Haag. Een jaar of drie geleden vestig
den Wim's ouders zich in Australië.
Natuurlijk verlieten toen ook Wim en
zijn zusje Ineke ons land. Wim's va
der was schilder in Den Haag. Hij heeft
nu een schildersbedrijf te Mermaid
Beach en twee man in dienst.
ff De begaafde Franse filmactpur
li Jean Gabin in een nieuwe glans-
g rol, als „de president" in de gelyk-
namige rolprent, welke tot stand
H komt onder regie van Henri Ver-
neuil. Voor deze verfilming van de
s 160ste roman van Georges Sime-
non hebben decorbouwers in de stu-
ee dio te Parijs de originele halfcirkel-
ff vormige zaal van de Kamer van
ff Afgevaardigden precies nagebouwd,
g De „Chambre des Députés", waarin
g „Le President" peinzend over
g zijn verleden zich vele rumoerige
g debatten herinnert. Zo ook de ver-
gadering, waarin hij vroeg om een
g motie van vertrouwen. De foto geeft
g een beeld van dat dramatische mo-
g ment in het leven van „de pre-
g sident", een van die typische poli-
tici, als men die door alle Franse
g republieken heen kon tegenkomen,
g Een man, die alle trappen van het
s parlementaire leven doorloopt. Die
omhoog klimt tot de bovenste sport
van de politieke ladder. Die dan
H ?en respectabele figuur wordt om
tenslotte geheel in het vergeetboek
te geraken.
Een zeer achtenswaardige minis
ter-president, die eenmaal met pen
sioen documenten bewaart, welke
de gehele Franse politiek plotseling
op nogal onplezierige wyze in op
spraak zouden kunnen brengen.
IVIaar hij houdt deze papieren toch
maar liever verstopt in het hoek
je van zijn biliotheek. waardoor
hij zijn politieke nakomelingen
spiiart en voor zichzelf een klein
beetje belangrijkheid behoudt.
Jean Gabin speelt ook deze rol
weer zoals het moet. Met auto
ritiet en diepe menselijkheid, zo
als hij dat met tientallen andere
typen heeft gedaan. Wij noemen
alleen maar „Les grandes families",
„Le clochard" en „Le baron". „Le
president", die hooggeplaatste fi
guur, die onmiddellijk doet den
ken aan enkele van de bekend
ste personen uit de derde en vier
de republiek, heeft vanzelfsprekend
politieke vrienden en verwoede te
genstanders, in deze film gespeeld
door Bernard Blier, Maurice Es-
cande en Alfred Adam.
Nog niet zo lang geleden draaide
in een Leidse bioscoop de Britse
komedie „Make Mine Mink"
(Maak 't niet te bont). Daarin
kwamen we een ons nog volkomen
onbekend sterretje tegen: Billie
Whitelaw.
Een welgeschapen wezentje, ech
ter zonder de overvloed van een
Jayne Mansfield of een Diana
Dors.
Geen schoonheid ook, maar een
prettig frisse en vrolijke verschij
ning met een geestig, soms zelf
ondeugend gezicht.
Dat wij haar nooit eerder had
den gezien behoeft overigens nie
mand te verbazen. Nauwelijks twee
jaar geleden kende haast niemand
Billie Whitelaw. Maar daarna is
het wel heel hard gegaan.
Een glanzende trofee in hun
woonkamer herinneren er de nu
28-jarige actrice en haar echtge
noot, de acteur Peter Vaughan, er
elke dag aan, dat Billie vorig jaar
is uitgeroepen tot de „beste Britse
televisiester".
En ze kan op geen stukken na
voldoen aan alle aanbiedingen, die
zij van vele kanten krijgt!
Deze plotselinge stijging van haar
ster heeft niemand kunnen vermoe
den van degenen, die zeventien jaar
geleden aan haar artistieke wieg heb
ben gestaan. Want zij, die thans een
specimen is van vrouwelijkheid, be
gon haar „carrière" toen in een kin
derhoorspel van de BJB.C. als jongen.
„Ik was nogal een robbedoes in die
dagen", zegt ze nu lachend. Maar dat
„jongetje" van toen is inmiddels uit
gegroeid tot een zeer aantrekkelijke
jongedame, zoals men dus onlangs ook
in Leiden reeds heeft kunnen zien in
„Make Mine Mink" en zoals men bin
nen afzienbare tijd nog eens zal kun
nen constateren met „No love for
Johnnie", waarin Billie speelt naast
Peter Finch. Inmiddels heeft ze met
Michael Craig en de FranQaise Fran
chise Prevost en ook „Payroll" gemaakt
maar het is nog een open vraag of
deze Britse rolprent wel ooit tot de
Nederlandse bioscopen zal doordringen.
Voorlopig staat ons land niet op de
lijst van landen waar naartoe dit
Britse filmprodukt zal geëxporteerd
worden.
„Een hel"
Behalve al dit filmwerk, speelt Billie
nog een rol in een toneelstuk en staat
De charmante Billie Whitelaw, zoals zij in >,Make Mine Mink" op
het witte doek verschijnt.
zij geregeld voor de televisiecamera's.
„Een druk leven dus?"
„Dat is verschrikkelijk slapjes uit
gedrukt". antwoordt zij „Het is een
ware hel geweest in de laatste weken.
Ik heb geen moment voor mijzelf ge
had".
Een hel? Ach, talloze acteurs en
actrices zouden graag in zo'n „hel"
terecht komen. Ze heeft het punt be
reikt, waarop sa meer werk kan krij
gen dan ze aan kan. Niet iedere ac
teur en actrice kan zich veroorloven
in drie weken tijds evenveel filmrol
len te weigeren. „Ik heb er geen tijd
voor. Maar toch is het prettig te weten,
dat het werk er is".
„Overigens, ik ben niet bepaald een
ster geworden van de ene dag op de
andere. Ik heb er nog altijd zo'n vijf
tien jaar voor nodig gehad eer ik mijn
doel bereikt heb",
„Kometen'
Hoe denkt Billie zelf over die „ko-
meten" in de showwereld, die zomaar
uit het niet in de klasse van tiendui
zend-gulden-per-week schieten?
„Veel geluk met ze", zegt ze, zonder
bitterheid.
Ze is blij, dat ze er zelf niet tot
behoort. „Ik zou het vreselijk vinden
om te zijn, waar ik nu ben, zonder
ervaring. Ik voel me zo al onzeker ge
noeg. Hoe zou ik me voelen zonder die
ervaring Ik denk, dat mijn zenu
wen het zouden begeven".
„Onzeker?.. En toch teveel werk..?
Het klinkt erg tegenstrijdig.
Billie verklaart: „Soms als ik aan
het werk ben, denk ik „Het is ont
zettend. Dit is de laatste rol, die ik
speel". Ik voel er dan veel voor om
mijn koffers te pakken en terug te
gaan naar moeder.
Maar vanzelfsprekend is het nooit
de laatste rol. Gelukkig niet. Achter
die wolken schijnt toch weer de zon
En ik zou er niet graag meteen maar
mee uitscheiden".
„De grote moeilijkheid is, dat ik
eigenlijk nooit voldaan ben. Ik zoek
altijd naar het onmogelijke, het vol
maakte. Ik weet het, het is een uto
pie. Eens verwacht ik een absoluut vol
maakte vertolking te geven. Maar die
verwachting gaat nooit in vervulling
Daarom zal ik maar doorgaan met het
te proberen. Gek eigenlijk, niet?".
Niet tevreden
Billie pauzeert even om haar derde
sigaret binnen een half uur op te ste
ken.
„Weet je, ik ben niet tot acterer
gekomen, omdat ik aan roem en gek
dacht. Ik was niet tevreden met mij
zelf, dat heeft my ertoe gedreven".
En zoals iedereen, die naar het vol
maakte in zichzelf zoekt, verlangt zé.
dat ook van de anderen, die werkzaan
zyn in de industrie om haar heen
En ze is ervan overtuigd, dat er thani
heel wat mis is in de filmindustrie
„Ik weet, dat het bioscooppubliek be
langstelling heeft voor werkelijke goe
de films. Maar jarenlang zit het nu
al opgescheept met tweedehands pro-
dukten in een nette vergulden om
lijsting gepakt. Het is schandalig om
het publiek zo by de neus te willen
nemen. Bovendien, we snyden op den
wyze onze eigen keel af".
Verbetering
„Overigens geloof ik wel, dat de film
makers daar langzamerhand ook vac
overtuigd raken en streven naar een
betere kwaliteit film. Dan zullen de cij
fers van het filmbezoek ook wel weer
gaan stygen". Billies tweede grote be
zwaar is bepaald geen nieuwe. Het i!s'
wereldvermaard onder alle filmacteurs
en -actrices. Het oude probleem van
het vroeg beginnen. Billie heeft er
haar eigen opinie over, al weet ze, dal
het toch wel nooit zover zal komen:!
„Waarom kunnen we niet werken van
twaalf uur tot middernacht. Vanzelf-!
sprekend zouden velen daardoor nietj
meer kunnen werken op toneel of voor
de televisie, maar het zou de film ten
goede komen".
„Men kan toch niet van acteur en:
actrices verlangen, dat zy zo uit hun
bed op hun best zyn. Als alle emo
tionele scenes 's avonds laat gespeeld!
zouden worden, zou dat de realiteit on-
getwyfeld ten goede komen".
Maar een mannelyke collega zei:
„Om met Billie Whitelaw 's morgen*
heel vroeg te werken is al opwindend
genoeg..?"
Wim Bakker geeft
spraakles
huize, Nederlands verstaat, ja, zelfs be
ter dan Engels. Het komt herhaalde
lijk voor, dat de Bakkers, als zy gas
ten hebben en Engels praten. Skipper
in het Nederlands moeten toe
spreken om hem in het gareel te hou
den. Op Engels reageert Skipper na
melijk minder goed.
En Kokkie? Kokkie is een vogel,
die twee talen verstaat en spreekt. Zyn
Nederlands is ongetwyfeld beter dan
zyn Engels, maar niettemin kan hy
zich aardig behelpen in zyn „moeder
taal". Misschien doet hij meer zyn
best op Nederlands dan op Engels, om
dat hy weet, dat hy met Nederlandse
kreten meer sensatie verwekt by het
Australische publiek.
Wim houdt er een hele ménagerie
op na. Behalve Kokkie en Skipper
heeft hy een tamme kalkoen, die
niet kan praten, maar waarmede Win
toch byna even vertrouwelijk en gezel-
lig omgaat als met Kokkie en Skipper.
Bovendien heeft hij enige volières me;
vogels (papegaaien, vinken, parkietjes
en zo) en houdt hy een toom kippen.
Wim heeft erg veel hart voor zyn
dieren. De mensen in Mermaid Beach!
weten dit. Hebben of vinden zy een
zieke of gekwetste vogel, dan brengen'
zy hem aan Wim, die er in de regel
in slaagt om het dier weer op de'
been en op de wieken te helpen. Trou-I
wens, buiten schooltijd gaat Wim vaak
naar het strand om uit te zien naaij
„gestrande" vogels, die hij kan hel-
pen.
Na wat we over Wim en zyn dieren
hebben verteld, wekt het wel geen
verwondering, dat hy later dierenarts
wil worden. Hy hoopt die studie te
kunnen volbrengen aan de Universi
teit van Queensland.
(Bijzondere medewerking)
Hij heet Wim Bakker en hij is dertien jaar oud. Hij woont sedert
enige jaren in Australië. Daar pleegt men hem Jim te noemen. Maar
in zijn geval klinkt Wim toch aardiger en „natuurgetrouwer". De
Nederlandse naam past beslist beter bij hem dan de Engelse, want
Wim Bakker is een echte Hollandse jongen!
Kokkie is van de partij als het
gezin Bakker 's middags een
kopje thee drinkt!
Dierenvriend
WIM BAKKER is altijd een
dierenvriend geweest en ge
bleven. Toen een inwoon
ster van Mermaid Beach zij is eige
nares van een grote veeboerdery
dit bemerkte, schonk zy de jonge Ne
derlander de galah, die thans als „Kok
kie" zo vermaard is op de Australische
Goudkust. Steeds weer kijken de men
sen verbaasd en verschrikt op en bly-
ven staan, als Kokkie in onvervalst
Nederlands schreeuwt: „Een goede pa
pegaai!" of „Koppie krauw!" of „Kom
dan maar even!". Is Wim's moeder
in de buurt (haar voornaam is Corriei,
dan is het tien tegen een, dat Kokkie
roept „Dag Corü"
Kokkie zit graag op Wim's schouder
of op het stuur van Wim's fiets. En
hy is niet alleen gezellig, omdat hy
zo aardig praten kan, maar ook, om
dat hij graag van de party is, als
zijn baas met zijn ouders en zusje
een kopje thee of koffie drinken. Dan
moet Kokkie ook zijn deel hebben en
rust hy niet vóór hij thee, koffie of
melk mag drinken uiteen echt kop
je. Graag speelt Kokkie met Wim's
hond, een aardige Collie, Skipper ge
heten. Het is merkwaardig, dat Skip
per, hoewel de Kokkie van Australische
