HET BOEK:
EEN GOEDE VRIEND!
VOOR OUDE DAME van 81 JAAR!"
„WIJ ZOEKEN PLEEGOUDERS
Koudgashoetmachine
ZATERDAG 7 JANUARI WEKELIJKS BIJVOEGSEL PAGINA 4
Twee Engelse steden gaven
een goed voorbeeld
HOE WERKT HET?
isolotie
buitencylinder
regenerator
verbindingsruimte
koeler
aandrijving
zuiger
De machine bestaat uit een
buitencylinder waarin een
binnencyünder, een zuiger en
een verdringer bewegen. In
'hm*
expansieruimte
de buitencylinder bevinden
zich de regenerator, de spiraal
vormige vriezer en ae koeler.
De koude wordt langs,, physische"
weg verkregen door een bepaalde
hoeveelheid gas (b.v. waterstof en
helium) binnen de machine een
kringloop te laten doorlopen tussen
de beide compressieruimtën.
FASE I
FASE E
FASE n
FASE EE
Gedurende fase II passeert het gas de regene
rator. Dit is een fijne massa metaaldraad waarvan
de temperatuur geleidelijk verloopt van kamertem
peratuur bij de onderste ruimte, tot koud bij de
bovenste. Het gas wordt dus op zijn weg in de re-
generator reeds afgekoeld en de vrijkomende
warmte in de regenerator„opgeslagen". Op de
terugweg in fase 12 neemt het dan koude gas de
ze warmte weer op en heeft dus weer kamer-
I! temperatuur bij het bereiken van de onderste
Ij compressieruimte.
In deze kringloop onderscheiden we vier fasencompressie, afkoeling,
expansie en verwarming. In fase I wordt het gas in de onderste com
pressieruimte (kamertemperatuur) samengeperst door de zuiger.
In fase n beweegt de verdringer zich naar beneden zodat het samen
geperste gas via de verbindingsruimte naar de bovenste (koude) ex
pansieruimte ontsnapt. In fase EI bewegen zuiger en verdringer beide
'naar beneden waardoor het aas in de koude expansieruimte expan
deert (uitzet) en hierbij koude produceert die afgegeven wordt aan de
vriezer. In fase EI beweegt de verdringer weer naar boven, zodat het
gas weer in de onderste (warme) compressieruimte komt en de krinq-
loop weer aanvangt.
Goede pleegouders te vinden
voor een hulpeloze baby is in tal
van gevallen niet erg moeilijk
gebleken. Maar ouden van dagen
te doen adopteren, dat valt in
de regel niet mee. Daarom is het
belangwekkend om te weten,
hoe men in Plymouth en Exeter
dat probleem heeft aangepakt.
Drie weken voorbereiding
per „bejaard pleegkind"
(Bijzondere medewerking)
MAATSCHAPPELIJKE werkers in twee Engelse steden hebben
pionierswerk verricht op het terrein van de verzorging van
ouden van dagen. Zij hebben namelijk een „Operatie Adoptie" op
touw gezet en, wat meer zegt, tot een goed einde gebracht. Die steden
zijn Exeter en Plymouth. Onafhankelijk van elkaar hebben de sociale
werkers in die op 70 km. afstand van elkaar gelegen plaatsen, die
operatie ondernomen.
NAAR ik me heb laten ver
tellen, is de leeshonger nog
nooit zo groot geweest als
tegenwoordig.
Ondanks radio en televisie.
Of is het juist andersom?
Zou het zó zijn, dat de mensen
mèèr willen weten over datgene,
wat in korte babbelpraatjes door
de ether tot hen komt en deze
wens door middel van het boek
in vervulling doen gaan?
Feit is, dat byv. het pocket
boek in nog nimmer vertoonde
veelzijdigheid zijn intrede heeft
gedaan en de oplagen nooit zo
groot waren als thans.
De constatering hiervan is ver
heugend. Want een volk, dat aan
zijn „geest" werkt en deze door
middel van boeken verrijkt, is
geen verloren volk: integendeel.
HET is zaak te weten, w&t
ge lezen gaat.
Willekeur mag er liever
niet aan te pas komen.
Een zorgvuldige keuze uit de
massale produktie is niet gemak
kelijk.
Ziften en zeven is eerste ver
eiste, wat, n&èst de kunst van
het lezen, een kunst op zich
zelf is.
Zij vraagt ervaring óók!
Ik wil er een dubbeltje om
verwedden, Gat deze liefhebber,
die daar zo vergenoegd bij zijn
vertrouwd boekenstalletje staat
te genieten, geen overbodige cent
aan lectuur uitgeeft. Alleen als
het hem bevalt, neemt hij, na
veel wikken en wegen, het exem
plaar mee en gunt het een plaats
in zijn kast enzijn hart.
Een boek kan immers als een
geliefde zijn!
WIE éénmaal door lees
honger bevangen is, komt
er moeilijk van los.
Ik ken mensen, die een waar
devol boek lezen en vele malen
herlezen, tot ze de inhoud ervan
kunnen dromen.
En wanneer zij niet kunnen
dromen, maar wakker liggen,
nemen zij het boek, dat erop
wacht gelezen te worden ter
hand en lezen erin, tot ze van
zelf in slaap vallen.
Een probaat middel voor de
slapelozen, wier geboeide opwin
ding na korte tijd in de nachte
lijke stilte in het tegendeel om
slaat en hun de zegeningen van
de verkwikkende rust eindelijk
deelachtig doet worden.
HET boek ontheft U uit de
rauwe werkelijkheid. Het
wordt U telkens tot een
nieuwe en vertrouwde vriend, met
wie U avonturen beleeft, waar
van in het gewone leven nauwe
lijks of niet sprake kan zijn.
Of het is de verhelderende
wegwijzer in Uw leven, die Uw
horizon verwijdt, van het ogen
blik, waarop U met „Ot en Sien"
begon tot op de dag van heden,
waarop ge het nieuwste ter hand
neemt, dat U zo juist met
Kerstmis geschonken werd of dat
U in boekwinkel of op de boe
kenmarkt op de kop tikte en als
een kostbare schat behoedzaam
mee naar huis genomen hebt.
Ge moet è.lle boeken, die U in
de loop der jaren verzamelde, be
schouwen als Uw beste vrienden.
Zy vormen een beschermende
kring om U heen.
Ge kunt U met hen in het leven
nog wel eenzaam voelen, maar
ge zij t toch nimmer meer alleen.
En dat is het schoonste ge
schenk wat U ten deel kan val
len.
Daarom begrijp ik zo goed wat
deze boekenliefhebber bezielt, nu
hij bij het stalletje een nieuwe
en goede vriend komt zoeken, die
zijn levensavond vermooien zal!
FANTASIO.
Per advertentie
Zowel in Plymouth als in Exeter
men op grond van de ervaring tot
de conclusie gekomen, dat ieder „adop
tie-geval" drie weken voorbereiding
(bezoeken, besprekingen) vergt, wil
men voldoende zekerheid hebben, dat
de „pleegouders" en het „pleegoudje"
voldoende bij elkaar passen. Hoet gron
diger voorbereiding, des te beter slaagt
de operatie. Er zijn „pleegmoeders", die
met prijzenswaardige toewijding haar
oudje verzorgd hebben tijdens him
laatste ziekte. Er zijn er ook, die ver
standig en liefdevol zorgen voor blinde,
gebrekkige en neurotische oudjes. Zij
verlangen geen hoge betaling. De ver
goeding, die zij ontvangen, bedraagt
f 30.tot f 45. per week. Als zulks
'beslist nodig is, geeft de overheid een
bijdrage.
In Plymouth zijn thans ruim 120
oudjes door gezinnen „geadopteerd" in
Exeter4 (veel kleiner dan Plymouth)
zijn het er ongeveer 60. Hierdoor heb
ben de maatschappelijke werk(st)ers
in beide steden een prachtig voorbeeld
gegeven en een belangrijke bijdrage
geleverd tot het geluk der oudjes. De
„operatie" kost in Exeter jaarlijks cir
ca f 6500.in Plymouth ongeveer
f 5200.Een deel van deze gelden
komt uit de stadskassen.
Foto Will Eiselin, Rijswijk
Een kleine tien jaar geleden ont
ving het Gilde voor Maatschap
pelijke Diensten (een vrijwilliger-
organisatie) te Plymouth zeer veel
aanvragen van ouden van dagen, die
goede huisvesting zochten. De tehui
zen hadden lange wachtlijsten. Toen
plaatste het Gilde een advertentie in
een plaatselijk blad in de hoop, de
situatie minder moeilijk te maken.
„Kan iemand", aldus luidde ae adver
tentie ongeveer, „aanbieden om te zor
gen (volledig pension) voor een oude
dame van 81 jaar, die niet voor zich
zelf kan zorgen? Zy kan f25.per
week betalen". Tot grote en aange
name verbazing van het Gilde kwa
men er 21 antwoorden binnen uit alle
wijken van de stad- Er waren enige
reflectanten, die kort tevoren hun
moeder hadden verloren. Een vrijwel
gelijkluidende advertentie, geplaatst
door de Raad van Sociale Diensten
te Exeter, werd door 33 mensen jon
ge en oude. echtparen en alleenstan
den beantwoord.
Na deze eerste successen hebben
beide organisaties heel wat ouden van
dagen ondergebracht by gezinnen. Zo
wel in Exeter als in Plymouth zyn
de sociale werk(st)ers zeer onder de
indruk van de toewijding en liefde der
pleeggezinnenvoor „hun oudjes". De
ervaring heeft geleerd, dat er heel veel
moet gebeuren al eer jonge mensen
verzoeken om hun „pleegoudje" elders
onder te brengen.
Enige cijfers
Miss Ellen Langmore (70) met haar „pleegmoeder", een eenvou
dige dokwerkersvrouw.
Er zyn tal van ouden van dagen,
die niet zelfstandig kunnen wonen en
voor wie er in een tehuis geen plaats
is. Er zyn ook oudjes, die het leven
in een tehuis niet prettig vinden. De
bedoeling van de „Operatie Adoptie" is,
voor deze groepen ouden van dagen
een huiselijke omgeving met volledige
verzorging te vinden. Dit streven
brengt voor de sociale werk(st)ers
soortgelijke problemen en moeilijkhe
den met zich als het vinden van ge
schikte pleegouders voor ouderloze of
verlaten kinderen. Ja, het is niet over
dreven, als wy zo'n door een gezin
aanvaard oudje bestempelen als een
„pleegkind".
Prettig gezelschap
Het behoeft wel geen betoog, dat
men alom in Engeland de „Ope
ratie Adoptie" in Plymouth en
Exeter met belangstelling volgt. De
„National Old People's Welfare Coun
cil" heeft vastgesteld, dat „adoptie" of
„uitbesteding" de ideale oplossing kan
zijn voor een aantal oude mannen en
vrouwen, die verzorging en medeleven
behoeven en voor wie „eenzaamheid,
isolement en een gevoel van nutteloos
heid waarschijnlijk zullen leiden tot
ellende en ongelukkigheid, die uitein
delijk een geestelijke en lichamelijke
instorting kunnen veroorzaken en op
name in een ziekenhuis noodzakelijk
kunnen maken. Worden de ouden van
dagen aanvaard als gezinslid, dan krij
gen zy het gevoel, nog gezien te zijn
en een plaats te hebben in de gemeen
schap, hetgeen zeer belangrijk is voor
hun geluk en welzijn".
Mevrouw Rita Maughan, die in Ply
mouth veel adopties van ouden van
dagen heeft geregeld, nam ons mee
naar twee „pleeggezinnen". Het eerste
huis, waar wij kwamen, was ruim. Er
woonden twee oude mannen, die geheel
waren opgenomen in het gezin. De
heer des huizes was zeevarend en dus
veel weg. Zijn vrouw en beide opgroei
ende dochters zeiden, dat de beide oud
jes bijzonder prettig gezelschap wa
ren. Een hunner, Charles Warne, 69
jaar, verloor zyn huis, toen dit werd
afgebroken in het kader van stads
vernieuwing. Die tweede, William
Goodman, 67 jaar oud, bracht geruime
tijd door in een ziekenhuis en had,
toen hij werd ontslagen, geen plekje
om heen te gaan, hoewel hij niet al
leen kon wonen. In het tweede huis,
waar wij kwamen, woonde een dok
werker met vrouw en twee dochters
Charles Warne (rechts) en Wil
liam Goodman met hun „pleeg
moeder" bestuderen de voetbal
pool'l
tussen de 10 en de 20 jaar. Deze vier
mensen hadden Miss Ellen Langmore,
zeventig jaar oud en enigszins gebrek
kig, gul en liefdevol geadopteerd. Hier
door werd Miss Langmore bespaard,
dat zij haar laatste levensjaren moest
slijten in een ziekenhuis. De vrouw
van de dokwerker zei, dat zy haar
„pleegoudje" niet gaarne zou missen,
omdat zij zo prettig gezelschap aan
haar had.
