Kennedy
IN KAMER EN TUIN
Lekasin
Liever kersvers!
ZATERDAG 3 DECEMBER WEKELIJKS BIJVOEGSEL PAGINA 2
GAAT REGEREN
IN EEN STAD VAN
MARMEREN KOLOSSEN
EENTONIG
I PARADIJS 1
VOOR
1 AMBTENAREN 1
NOG EVEN EEN
FLITS - REPETITIE
Het Kapitool in Washington, op de trappen waar van Amerika's nieuwe president op 20 januari
de ambtseed zal afleggen zoals de traditie dat vereist. Maar met een andere traditie is helaas
gebroken. De zandstenen zuilen die u op deze foto nog ziet, werden namelijk enige tijd geleden
„onsolide" verklaard en vervangen door natuurlijk marmeren zuilen.
(Van onze Amerikaanse correspondent)
Nooit is er zó snel, zó veel en zó duur gebouwd in Washington als
in de laatste jaren en het einde van deze activiteit is nog niet in zicht.
Veel ambtenaren, die al jarenlang werkten in miezerige noodgebou
wen, kunnen nu moderne kantoorlokalen betrekken in gloednieuwe,
goed verwarmde of goed gekoelde kolossen van glanzend marmer.
Senatoren en leden van het Huis van Afgevaardigden krijgen meer
ruimte voor hun staf en hun archieven, plus beter parkeergelegenheid,
ook alweer in enorme marmeren paleizen.
De grote moeilijkheid is Washington niet te laten verworden tot
een stad vol reuzengrote, witte koektrommels. De meeste van die
nieuwe kantoorgebouwen zijn erg uniform: hun oppervlak is zo groot,
dat zij, ondanks hun hoogte, niet veel accent aan de stad geven en
onderling verschillen zij maar heel weinig van elkaar. Ook het gewel
dig uitgebreide State Department toont bovengenoemde trekken, maar
daar is men er, door het bouwen van waarlijk monumentale ingangen,
toch in geslaagd de eentonige gevels flink te breken.
een (Ztóury) produkt
10 tabl. 0.74
Stellig zullen velen zich herinneren hoe jaren geleden, in veel sterkere mate
dan nu, maanden van het jaar behalve hun gewone naam, een aparte meest
kenschetsende aanduiding droegen, die dan ook op vele kalenders werd aange
geven.
Nog wat verder in de tijd terug kon een historie (in verhaal of boek) zich
afspelen op de twaalfde van de Oogstmaand of in de laatste week van de
Slachtmaand, en dan vroeg niemand zich af, wanneer dat dan wel precies was.
Zonder nu echter een nieuwe fotografische naam-aanduiding voor de maanden
van het jaar te willen voorstellen, durven we toch wel aannemen, dat wanneer
er in deze moderne tyd gesproken wordt van de „Flitsmaand", men zonder veel
nadenken kan zeggen: „daar wordt beslist de maand december mee bedoeld".
Want het licht van de enorme hoeveelheden flitslampjes, die op de feestelijke
dagen in deze laatste maand van het jaar worden verbruikt, zouden de son
doen verbleken. Elke moderne camera heeft een flitscontact en de meest prille
amateur, weet al wel, dat hij door middel van dat „spruitje" op **n toestel flit
sen kan. De eenvoud van dit fotograferen met gecomprimeerd zonlicht heeft
tienduizenden verlokt het ook eens te proberen. Helaas slagen de foto's van
veel leuke momenten niet doordat het licht van het flitslampje soms te fel,
soms te gering, dan weer te hard of ook wel veel te vroeg of te laat is. Wan
neer u nog even een heel korte remedie tegen niet geslaagde Sinterklaas opna
men wil weten, lees dan even het flits-repetltie-lesje door aan het eind van ons
praatje.
In januari kan het behoorlijk koud
zijn in de hoofdstad van Amerika,
maar wanneer Kennedy op de twin
tigste van die maand het president
schap zal aanvaarden, dan zal hij
de traditie getrouw de ambtseed af
leggen op de trappen van het Kapitool.
Toch zal er dan een einde zijn geko
men aan een traditie, die meer dan
140 jaar was: de zuilen-ingang, die
men op de achtergrond zal zien van
alle foto's van de bevestigingsplech
tigheid, zal nieuw zijn. Niet meer het
stel oude zandstenen zuilen, dat se
dert John Quincy Adams getuige is
geweest van allo regerings-overdrach-
ten.
De machtigen, die de laatste Jaren
bouwopdrachten te vergeven hadden
in Washington, zijn kennelijk van de
opvatting uitgegaan, dat alleen mar
mer maar passend is voor de Ameri
kaanse regeringsgebouwen. Sam Ray-
burn, de invloedrijke leider van de De
mocraten in het Huis, heeft dan ook
weten door te zetten, dat de oostgevel
van het Kapitool vernieuwd zou wor
den en een eindje naar voren ge
bracht. De zandstenen zuilen werden
„onsolide" verklaard. Daar moesten
marmeren voor in de plaats komen.
Die staan er nu: een glanzend replica
in de stralende herfstzon. Op het plein
voor de oostgevel is men reeds grote
houten stellages aan het oprichten
voor de pers, de televisie-camera's en
voor vrienden en verwanten van de
nieuwe machthebbers, die op 20 ja
nuari hun functie zullen aanvaarden.
Ondanks protesten
Amerika's grootste architcten-orga-
nisatie, bekende kranten en vele histo.
rische verenigingen hebben geprotes
teerd tegen de verbouwing van het
Kapitool, maar het heeft niet gebaat.
De voorpui moest en zou naar voren
worden gebracht om wat meer kan
toorruimte te maken: ruimte, die
tweehonderd dollar per vierkante voet
kostte, tien maal zoveel als normaal.
En dat in een periode, waarin de kan
toorruimte van de Congres-gemeen,
schap meer wordt uitgebreid dan ooit
in de Amerikaanse geschiedenis. De
senatoren hebben er juist een gebouw
bij gekregen van ruim dertig miljoen
dollar en voor de leden van het Huis
is men bezig een kolos te bouwen, die
tegen de tachtig miljoen gaat kosten.
De „Hill" zoals de heuvel van het
Kapitool in Washington meestal wordt
genoemd, begint zic.i uit te b ie c
een heel stadsdeel. Het eigenlijke Ka
pitool. het bekende gebouw met de
koepel, is al lang niet groot genoeg
meer om kantoorruimte te verschaffen
aan de Congresleden. Reeds lang be
zaten de leden van het Huis twee af
zonderlijk staande kantoorgebouwen
en de Senatoren beschikten over een
groot gebouw. Een ondergronds trein
tje kon de wetgevers droog en snel
vervoeren naar de vergaderzalen in
het Kapitool, wanneer daar gestemd
moest worden...
Een senator heeft het zo druk
Een Senator heeft echter zoveel te
doen. dat men hem en zijn personeel
thans een suite heeft toegewezen van
zes kamers en zelfs het grote Senate
Office Building was daarvoor niet
ruim genoeg.
Vandaar dat nieuwe gebouw, een
blok verder en vandaar thans ook
dat geweldig grote kantoorgebouw
voor de leden van het Huis, een ge
bouw met een ondergrondse garage
voor ruim 1600 auto's.
Men moet hopen, dat dit laatstge
noemde gebouw, dat tussen de 73 en
82 miljoen dollar gaat kosten, niet
zoveel gebreken zal vertonen als het
marmeren paleis waar de senatoren
thans zjjn ingetrokken. Daar bleken
de vloeren zo glad, dat de secretares
sen (met hun hoge hakken) uitgle
den. En dus: 50.000 dollar extra voor
tapijten. Bovendien toonden de liften
in dat gebouw in het begin heel wilde
kuren; en de wijzers van de klok
ideaal voor de laatkomers waren
zo zwaar dat ze het niet verder brach
ten dan kwart voor negen!
Toch mocht, wie hier werk vond,
niet klagen: twee grootse cafetaria's
binnen het gebouw zorgden voor goed
en goedkoop eten en de dorstigen kon
den zich lessen aan het ijskoude wa
ter, dat men uit 46 natuurlijk
marmeren fonteintjes omhoog kon
laten spuiten.
Op de „heuvel" vindt men ook het
marmeren gebouw van Amerika's op
perste gerechtshof: een Griekse tem
pel met mal contrasterende moderne
zijvleugels. Bovendien staat daar nog
de pompeuze Congresbibliotheek, een
I i
^Jiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiüiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.fi
renaissancistische kolos waar ik geen
kwaad van wil zeggen, omdat de boe
kenschat daarbinnen zo groot en
waardevol is, Zelfs die kolos is te
klein geworden: er staat al jaren een
grote, marmeren annex achter en
men heeft zo juist alweer een heel
blok huizen opgekocht, zodat de kan
sen gestegen zijn voor meer marmer
op de „hill".
t
Eentonig verhaal
Mijn verhaal begint eentonig te
worden, maar dat komt omdat Wash
ington architectonisch zo uni
form dreigt te worden. Voor het Wit
te Huis ligt het bekoorlijke Lafayette-
plein, een plantsoen met prachtige,
oude bomen, omgeven door meest ne
gentiende eeuwse, bakstenen huizen
van enige distinctie. Maar de wanden
van dit plein zullen niet lang zo ge
distingeerd blijven. Het Witte Huis
heeft hard behoefte aan nieuwe kan
toren voor allerlei commissies en or
ganisaties die tegenwoordig werken
voor de uitvoerende macht. Men heeft
er wel over gesproken om het oude
State Department, naast het Witte
Huis, te slopen (daar zou niets aan
verloren zijn). Op de plaats van dat
lelijke gebouw zouden dan nieuwe
kantoren kunnen komen. Helaas ziet
het er naar uit, dat men niet die le
lijke kast gaat slopen, maar de veel
charmantere gebouwen rond het Lafa-
yette-plein.
Wat men nog wel het oude State
Department noemt, naast het Witte
Huis, is reeds lang niet meer in ge
bruik als ministerie van Buitenlandse
Zaken. In de tweede wereldoorlog is
het departement van Defensie over
gebracht naar het Pentagon, een vijf
hoekig gebouw, waar dertigduizend
mensen werken. Wat eerst Defensie
was werd toen „State", maar dat zo
genaamde nieuwe State Department
was al heel gauw te klein.
Na de oorlog werd Amerika's activi
teit in de wereld zo veel groter, dat
tal van afdelingen van dit ministerie
ondergebracht moesten worden in al
lerlei gebouwen, vaak krottige nood-
kantoren, die men overal in de stad
moest huren. Het was dan ook hoog
tijd om het State Department uit te
breiden en al die verspreide afdelin
gen onder te brengen binnen één stel
muren van de bekende steensoort. Het
gebouw is wel drie maal'zo groot ge
worden. Lange gevels met reeksen van
eendere vensters waren moeilijk te
vermijden, maar die gevels heeft men
op een gelukkige manier onderbroken
door sierlijke, zwaar geaccentueerde
ingangen.
Machtige eenling
Honderdduizenden ambtenaren doen
dag in dag uit hun werk in Washing-
tons kolossale gebouwen. De grote
persbureau's hebben soms drie of vier
journalisten in dienst, alleen om de
activiteit van één departement in het
oog te houden. Maar president Ken
nedy zal de eenling zyn, die een oog
moet houden op dit gehele apparaat.
Allereerst moet hij de ministers be
noemen, die weldra hun intrek zullen
nemen in de met hout beklede privé-
kantoren in deze paleizen en met hun
hulp moet hij dan leiding geven aan
dit leger van ambtenaren, dat iedere
ochtend in drommen auto's naar het
marmeren hart van de hoofdstad
komt toegereden om 's avonds weer
weg te zoemen, de bruggen over naar
Virginia of in noordelijke richting
naar Maryland.
Maar minstens even belangrijk voor
het slagen van feestopnamen is wel het
kiezen van het goede moment.
Misschien denkt u: „Nou dat zie ik
heus wel. Als er zo'n enorme doos uit
gepakt wordt en er komt dan een
dwerg van een cadeautje uit, of Keesje
heeft bijvoorbeeld een mondorgel ge
kregen en gaat temidden van de rom
mel met bolle wangen zitten blazen,
dan pak ik m'n fototoestel en ga dat
opnemen."
Maar met alle waardering voor uw
plannen, schuilt daar toch een gevaar
Want zodra de feestvreugde van het
uitpakken, het laten zien het „uitpro
beren'' van een cadeau bewust wordt
gefotografeerd, is het spontane en ver
rassende er af.
Hoe dan wel te handelen?
Leg het toestel wat verdekt klaar,
kant en klaar mét lampje, ingesteld
voor opnamen op 2 of 2'A meter af
stand. En neemt u nu voor aanstonds
binnenkamers onhoorbaar en bijna on
gemerkt op jacht naar opnamen te
gaan. Helemaal onmerkbaar kan niet.
omdat de filts telkens verraadt, dat er
een opname genomen is. Maar begin
vooral niet met; „Rie, pak jij nog eens
even die schaar en doe net of je het
touwtje door knipt" of: .Keesje, blaae
nu eens."
Maar als een peuter ingespannen be
zig is met zijn laatste pogingen om een
kartonnen pakdoos te slopen, laat dan
stilletjes uw hand naar het toestel glij
den. De camera moet aan het oog zijn,
Juist als hij vol verrassing kijkt naar
de voor hem zo onverwachte inhoud.
Din, en juist dan alleen tegen uzelf
zeggen: „Vuur!" Geen enscènering,
geen opgeruimde boel. Laat rommelige
achtergronden zo druk zijn als willen:
Grijp de stemming zoals zij is. Het in
de wacht slepen van de pakjes, de
spanning op het gezicht van de uit-
pakker, maar ook het toekijken van de
anderen de glundering of verbazing
en de eerste speelpogingen met het paa
verworven bezit proberen te vangen.
Maarvérs opnemen, kèrsvèrs,
geen oudbakken en gekunstelde opna
men door emoties kunstmatig te laten
herhalen. Zó fotograferen is niet zo
gemakkelijk als om na afloop de sprui
ten netjes aan tafel te zetten en dan
te zeggen: „Lach eens lief, Pappa gat
een Sinterklaasfoto maken van jullie
met de cadeautjes." Maar de opge
prikte foto, die dan ontstaat, is niet te
vergelijken met de spontane vreugde,
die het schot op het Juiste moment
vastlegt. En laat er dan maar eens een
paar mislukken. Bedenk bU vreugde-
reportages vooral: „Niet het vele is
goed, maar het goede la veel!"
Let op het richtgetal. Dat staat
op het doosje van de lampjes. Maar
kijk goed: bij een snelle film is het
richtgetal hoger dan bij een lang
zame.
Flitsen met een 21 Din-film is aan
ite bevelen. Het richtgetal is dan
prettig groot en zowel op drie. vier
en vijf meter kunnen ook met een
eenvoudig apparaat opnamen ge
maakt worden. Deel de meteraf
stand van lamp tot onderwerp op
dat richtgetal. Op drie. meter af
stand met richtgetal 34 is de uit
komst van dat deelsommet je 11. Dat
is dan de lensopening, die gebruikt
moet worden. Nog een voorbeeld:
op 5 meter afstand bij richtgetal 40
gebruikt u lensopening 8, want
40 5 is 8. Zet altijd de sluitertijd
op 1/25 (of 1/30) seconde.
Alleen wie een flltsschakeling
heeft (met meestal groen hendeltje)
kan het flitscontact op M zetten en
dan met 1/100 of korter flitsen.
Lensopening dan verder open zet
ten, omdat richtgetal bij M-contact
kleiner is dan by X.
Bedenk wel: Flitsen in een roke
rige omgeving geeft flauwe over
straalde foto's. En opnamen ge
maakt voor een spiegel of ander
glimmend vlak (glazen suitedeuren)
vertonen witte lichtvlakken door
•terugkaatsing van het licht.
December is de maand van de
de ver-
eenf goed van passou komen.
doch men heeft helemaal niet
gedacht aan de amateur-tuinier. - - 4|gl gj| - Égi I
Die kan best een goed stuk ge- v "i
reedschap gebruiken, een schof- fff p* fp| p 5. r - n
fel of een goed ehark; misschien |p j I
Een snoeischaar of een snoeimes v - A
kunnen ook van pas komenEn
sa's goede tuinboeken, doch voor
de amateur-tuinier zijn ze lang -A, 1 1&*-.
niet allemaal even geschikt. Er cjM. ■-<> - I - /aT* I
dient met zorg een keus gemaakt l v» S
te worden. Eigenlijk moet een 1. It^. v
boek hebben, dat van week tor 1 jfe» uHf
week de te verrichten werk- Ëjk». 4
zaamheden in de tuin behan- Vv
dus het gehele jaar
Vraag er de boekhandel maar J, yv
eens naar; die kan het voor u
bestellen en daar zal de ama- M W m
teurtuinier veel plezier van
hebben. Ook de huisvrouw W-'W*
kunt u een genoegen doen
met een bamboe grasharkje. s .y,
een mooi plastic kamergie- f**
of een rozeschaartje. - I* t""'
Kijk eens uit naar een handige
bloemenprikker; dames
ken daarmee tegenwoordig zo |MKBBBB|ir
gemakkelijk. Bovendien zal ook
een geschenk in boekvorm voor ML £pÊÊËaËMÊÈÉ&
hen een welkom geschenk zijn fi/splfl
Vele planten staan er in afee-
beeld en ze lezen precies hoe be- £-
paalde, ook moeilijk te kweken
planten behandeld moeten wor- KHB
den. Ze zullen er veel betere re
sultaten door bereiken. -
Ook met een bloeiende plant
zult u menigeen een genoegen I ,.j*
doen. De bloemist en de bloe- ij. iMp.
mist-winkelier hebben ze nu vol- m H. yjffiliMBSBBBB
doende in voorraad. De Kalan- fjL aHf;
choë is een soort vetplantje, dat
V
p-: iii i
j .j
"O
plezier hebben. Het behoeft niet
veel water. Het is wel nuttig een
plant te geven, die in volle bloei
5Xi, De Kalanchoi als geschenkplant.
in huls niet zo gemakkelijk open.
G. KROMDIJK
