camera s
IN KAMER
EN TUIN
ANTHONY PERKINS,
JAPANNERS LATEN ZICH GRAAG VAN
GEEL-TOT ROODHUIDEN OMTOVEREN
UIT DE OUDE DOOS NAAR DE NIEUWE
ROND
EN
VOETLICHT
ZATERDAG 12 NOVEMBER WEKELIJKS BIJVOEGSEL PAGINA 2
HIJ KAN NAUWELIJKS MEER WENSEN
Westers in land van de rijzende zon
Tips voor „zelfwerkers"
dat hem voor de naaste toekomst ze
ker stelt van een flink aantal uitste
kende rollen. En tussen de films door
staat Broadway altijd om hem te roe
pen. Financiëel heeft deze zoon van
de overleden acteur Osgood Perkins
bepaald geen zorgen.
Vanzelfsprekend zijn er altijd
mensen, die het anders willen
zienMen kan overal de
natuurlijke zwartkijkers tegen
komen, die geen goed kunnen
ontdekken daar waar hun mede
mensen hard jubelen. Dus zal men
ook in Amerika wel verhaaltjes
en artikeltjes kunnen ontdekken, 1
waarin de auteur geen goed
woord over heeft voor de jonge
acteur Anthony Perkins.
Maar ze zijn verre in de min
derheid. Er staan n.l. zoveel
lovende beschrijvingen tegenover
over zijn optreden op het witte
doek, op het televisiescherm, in
technicolor of in gewoon zwart
wit, dat men werkelijk wel kan
aannemen, dat over het algemeen
Amerika veel ziet in deze jeug
dige acteur en dat men hem een
grootse toekomst voorspelt.
Een veelbelovend acteur wordt altijd
met veel publiciteit omgeven. Maar
wat dat betreft heeft Anthony kortge
leden een maandenlange vakantie ge
noten. Want tijdens de opnamen van
Alfred Hitchcocks laatste film „Psycho"
waren er over Anthony Perkins geen
verhalen en artikelen te schrijven. Tij
dens de gehele produktie stond hy geen
enkel interview toe. Dat allemaal, om
dat Hitchcock de opnamen met de
grootst mogelijke geheimzinnigheid
had omhangen. Buiten de studio geen
woord over de belevenissen binnen,
waar bovendien geen enkele bezoeker
werd toegelaten. Hitchcock wilde de
Intrige van de film en de daarin uit
gebeelde karakters volkomen onbekend
houden tot de première van zijn film.
Dus: geen bezoekers, geen pers, geen
verhaaltjes, geen fotografen, geen
voorbeschouwingen, niets, niets
Rustige tijd
En dus kon Perkins voor het eerst
sinds lange tijd rustig zijn lunch in de
kantine van de studio gebruiken zon
der de bijbehorende vragensteller. Hij
kon als hij niet op de set behoefde
te zijn rustig de benen uitstrekken
in zijn kleedkamer, waar hij in alle
rust een boek kon lezen, terwijl hij
met een half oor luisterde naar de
radio. Of hij een heerlijk keuvelpar-
tijtje opzetten met zijn medespelenden
Vera Miles, John Gavin en Janet
Leigh. Trouwens over Anthony Per
kins is niet zo veel nieuws meer te
vertellen. De meeste scribenten, die zich
met Hollywoon bezighouden, hebben
hun pennen reeds over hem gebroken.
Luister maar eens naar de vele eigen
schappen, die hem toegedicht hebben:
verlegen, gevoelig, intelligent, intellec
tueel, nauwgezet, eerzuchtig, punc
tueel, aanhankelijk, pienter, geestig en
ga maar door.
Toch was het een heel gewone wer
ker in de studio, die een korte kern
achtige samenvatting wist te geven
van al die lofuitingen: „Perkins is een
verdraaid aardige kerel, blijkbaar erg
tevreden met het werk, dat hij doet".
Tevreden
Inderdaad, Perkins heeft alle reden
om tevreden te zijn. Hij heeft een
langlopend filmcontract in zijn zak,
Azalea mollis is een echte tuin-
azalea. waarvan men heel veel
plezier kan hebben. Zij bloeit al
vroeg in de voorzomer met een
weelde van grote bloemen. De
fraaie kleuren bewegen zich
voornamelijk tussen zalm en
geel, doch er zijn ook rood-
achtige-oranje kleuren en die
zullen u stellig ook prima vol
doen. Azalea mollis moet wel
een bepaalde grondsoort hebben;
ze kan niet „zo maar" in de klei
of in het zand gezet worden. In
dat geval zal er echt niet veel
van terecht komen; men moet
wel degelijk voor een veenach
tige grond zorgen. Als men geen
veengrond kan bemachtigen,
kan men ook heel goede resul
taten bereiken door er een laag
molm en oude mest doorheen te
spitten. Zorg er in ieder geval
voor, dat het plantgat niet al
leen voldoende breed, doch ook
voldoende diep is; de wortels
moeten direct naar alle kanten
kunnen uitgroeien.
Azalea's voldoen in elke tuin;
ze nemen de eerste jaren niet
veel ruimte in beslag en kunnen
dus ook in de kleine tuin aan
geplant worden. Ze vinden het
over het algemeen niet zo pret
tig in de volle zon; ze hebben
liever een beetje schaduw op de
voet. Strooi dus na het poten
maar wat ruigte over de grond;
dat zal ze wel goed doen. Ze
kunnen echter ook zo gepoot
worden dat ze op het heetst van
de dag een weinig in de scha
duw komen. Ze voldoen het best,
indien ze tegen een donker
groene achtergrond gepoot wor
den. Zij bloeien al voordat het
lichtgroene blad wordt gevormd
en daarom doen ze het zo best
voor of tussen hoogop groeiende
coniferen. Het is van groot be
lang dat men het eerste jaar
voor voldoende water zorgt; als
ze nu gepoot worden, zal men
ze dus met het gieten vooral
volgend voorjaar goed in het
oog moeten houden; ze hebben
veel water nodig. Het is ook
noodzakelijk om steeds en re
gelmatig de uitgebloeide bloe
men te verwijderen; ze ontsie
ren niet alleen de struiken, doch
het is ook niet bevorderlijk voor
een goede groei als ze blijven
zitten. Snoeien behoeft men
praktisch niet te doen. Dat is
wel prettig, vooral voor de ama
teur-tuinier.
G. KROMDIJK.
Azalea mollis
in bloei
In Hollywood woont óemm ntjgwel ln
een fraai hola met eon eigen zwembad.
Maar het prettigst schijnt htf zich
toch te voelen in New York, waar hy
enkele kamera permanent ter beschik
king heeft. Daar kan hy zich wijden
aan zijn hobbies, waarbij vooral het
schilderen een ruime plaats inneemt.
Het ia daar niet groot, hij kan er
zloh nauwelijks in rond draaien. Als
hjj tenminste niet al te diep ademt
Maar hij voelt er zich erg op zyn ge
mak. En daarom kunnen we rustig
een adjectief toevoegen aan de lange
lijst, die velen voor ons al aan hem
gewyd hebben gelukkig.
Wat critici ervan dach
ten interesseerde het Ja
panse bioscooppubliek
niet. Al hadden de film
kenners er geen goed
woord voor over, ze gin
gen toch kijken naar die
Japanse cowboyfilm. En
ze gaan nog steeds kijken.
Er is een rage ontstaan,
sinds de Nikkatsoe Film
maatschappij de eerste
„echte Japanse cowboy
film" uitbracht, getiteld
„De gokker met de gi
taar". De rage van de
Japanse Western. De cow
boyfilm met Japanse
landschappen als achter
grond en Japanse acteurs
en de hoofdrollen. Hopa-
long Watanabe, de schrik
van alle bandieten, houdt
de Japanse bewonderaars
in zijn ban gevangen, ter
wijl hij galoppeert over
de Japanse vlakten. Weer
een andere sluikharige
held loopt langzaam de
stoffige straat in, trekt
zijn pistool en doet zijn
tegenstander in het stof
bijten. En natuurlijk doen
ook de bevallige Japanse
jonkvrouwen een duit in
het zakje.
De verhalen zyn van
precies dezelfde makelij
als die van Amerikaanse
Westerns. Hoe vreemd de
Japanse gezichten onder
de cowboyhoeden een
westerling ook aandoen.
Maar de Japanse bio-
scoopganger ziet niets
vreemds aan die held met
zijn enorme sombrero, rij
broek met cowboylaarzen
en een paar met parels
bezette zes-schieters op
de heupen.
De Westerns in het land
van de rijzende zon wor
den opgenomen op het
eiland Hokkaido, dat veel
weg heeft van het zuid
westen van de Verenigde
Staten. Zelfs aan India
nen heeft men geen ge
brek. De bewoners van
Hokkaido laten zich graag
van geel- tot roodhuiden
omtoveren, zy overvallen
postkoetsen, nemen de
held gevangen en ontvoe
ren de heldin, precies
zoals hun Amerikaanse
leermeesters dat altyd
hebben gedaan.
Iets geheel eigens is
echter de naam, die men
in Japan voor het begrip
„cowboy" heeft. Zo'n
koeienjongen wordt „wa-
taridori" genoemd, het
geen de naam van een
vogel is, maar figuurlijk
de betekenis van „gokker"
of „valsspeler" heeft ge
kregen.
Het grote succes in
eigen land heeft de Nik
katsoe Maatschappij ertoe
gebracht ook in andere
Aziatische landen en
Afrika, films te gaan op
nemen. Het doel is „inter
nationale Japanse cow
boyfilms".
Het aantal diergenen, die het als de meest normale gang van zaken
beschouwen, dat ze hun volgeschoten filmrolletje wegbrengen om dit
te laten ontwikkelen en afdrukken (of „printen") is vele tientallen
malen groter dan van hen, die niet slechts opnamen maken, maar
bovendien zelf de gehele verdere afwerking van eigen films verzorgen.
Toch is het nog maar een goede kwart eeuw geleden, dat het
percentage der „zelfwerkers" en der „wegbrengers" niet veel meer
verschilde dan dat der stemmen op de beide kandidaten der laatste
Amerikaanse presidentsverkiezing.
voor landschapsopnamen, werd vijf
tig kubieke centimeters van spulletjes
A gemengd met tachtig eenheden va*
sopje B. Maar wanneer een nog op
de gevoelige plaat sluimerend stille
ven tot fotografisch leven ontwikkeld
moest worden, nam men een totaal
andere verhouding. Tien druppeltjes
van een in een apart staand flesje
met ontwikkelaar-elixer hadden vol
gens de experts een totaal andere
werking dan twintig en afhankelijk
van het „karakter", dat men aan de
opname wilde geven, goochelde de
zelfwerker met zijn voorraad oplos
singen als een kwakzalver met tink-
turen en smeersels. Zo vergroeide me
nig amateur van incidentele liefheb
ber tot constante donkere-kamer-be-
wonerMaarmen boekte resultaten,
want de tekortkomingen van het toen
malige materiaal werden door dit
naarstig zoeken voor een groot deel
opgevangen. De fraaie opnamen uit
die tyd, waarin noch opname-mate
riaal. noch papier de soepelheid en
het aanpassingsvermogen van het hui
dige lichtgevoelige produkt hebben,
dwingen bewondering af. Niet alleen
voor de fotografische visie, maar ook
voor de volhardende speurzin naar
nieuwe combinaties van ontwikkei-
stoffen en chemische hulpmiddelen die
de amateur van toen bezat. Maar in
enkele tientallen jaren verandert er
veel. Chemische fabrieken namen de
moeite om op hun laboratoria de uit
werking van diverse stoffen op licht
gevoelig materiaal na te gaan. Ze be
dachten geraffineerd samengestelde
ontwikkelaars met kunstig ingebouw
de „goedhouders", die de levensduur
van de fabrieksontwikkelaars ver
bracht boven die van eigengemaak
te brouwsels. En voor vrijwel elk ge
wenst resultaat werd een aangepas
te oplossing gebracht. Bovendien kit-
gen films en papieren een soepel#/
huidje: gradatie, kleurgevoeligheid en
lichtgevoeligheid werden sterk verbe
terd. De huidige amateur, die nu weer
zijn films zelf wil ontwikkelen hoeft
niet langdurig in de kelder te krui
pen, noch slaapkamertjes gedeeltelijk
te slopen of om te bouwen. Want de
vinding van de ontwikkeltank uit één
of andere kunststof, maakt het ver
blijf in een donkere ruimte tot een
periode van een enkele minuut, waar
na rustig in de huiskamer zelfs on
der het licht van de lamp, de film
ontwikkeld kan worden.
Een rijke keus aan ontwikkelaars
in afgepaste hoeveelheden en met een
variatie in ontwikkel tij den naar ge
lang hij de „kraclit" van zyn film
wil hebben, staat hem ter beschik
king. En zo hy zijn film per ver
gissing of opzettelijk teneinde
een speciaal effect te sorteren
veel te kort heeft belicht, een spe
ciale ontwikkelaar, die alles uit de film
haalt, wat er aan lichtgevoeligheid in
zit, tovert beelden tevoorschijn van
normale dekking, waar met andere
ontwikkelaars slechts een grijze schim
zou zijn ontstaan. Deze speciale ont
wikkelaars zyn z.g. éénmalige, waar
van slechts eenmaal gebruik wordt ge
maakt en vandaar dat ze ook in zeer
kleine hoeveelheden, geschikt voor het
ontwikkelen van één film (eventueel
hoogstens twee) aan de markt wor
den gebracht. Wie in het circus, tij
dens een toneelvoorstelling, bij straat-
en etalageverlichting momentopnamen
wil maken, kan dit met een snelle
film gemakkelijk doen, wanneer hy
een 21 tot 23 Din film belicht als
of deze véél gevoeliger is en wel 26
of 28 Din (d.i. uiterst lichtgevoelig)
en daarna de film niet in een nor
male ontwikkelaar, maar in zo'n „op
fokkende" vloeistof behandelt.
Over de verdere geheimen van de
zo praktische ontwikkeldozen een vol
gende maal.
J. WOLFSLAG.
Bent u in de gelegenheid een
eigen hoekje tot donkere kamer te
annexeren, bedenk dan, dat deze
ruimte geen donker „hok" moet
zyn, maar altijd nog een „kameF*.
Houd dus deze ruimte netjes en
schoon en laat geen verschraalde
en zure luchtjes de atmosfeer con
stant bederven.
Beplak uit angst voor licht geen
wanden met zwart papier en schaf
ook geen speciale rouwgordynen
aan.
Sluit u wel voor een regelmatige
,lichtcontrole' van tyd tot tyd eens
even op in de donkere kamer zon
der enig licht aan te steken. Na
enkele minuten kunt u controleren
of direct licht van buiten af naar
binnen op de werktafel kan drin
gen. Probeer dit te weren.
'n Knip aan de binnenkant helpt
beter om ongewenste doka-bezoe
kers te weren dan heel leiyke
woorden achter af als de deur toch
plotseling open is gegaan.
En in de periode daarvoor behoor
de het juist tot de meest normale
gang van zaken, dat een zichzelf res
pecterend amateur de eigen opnamen
met minutieuze zorg ontwikkelde en
hetzij met behulp van een drukraam
op „daglichtpapier", hetzy door middel
van een vergrotingskoker op „gaslicht
papier" afdrukken of vergrotingen
maakte.
Die minutieuze zorg bij het ont
wikkelen bepaalde zich echter hoofd
zakelijk tot de angstvallig-nauwkeu-
rige samenstelling van diverse ontwik-
maakte.
Want de ras-echte „zelfwerker"
zocht naar de ideale ontwikkelaar als
een alchemist naar de steen der wij
zen. Grammetjes van geheimzinnige
substanties werden opgelost in maat
glazen, die geleegd werden in bruine
stopflessen, waarin reeds andere vloei
stoffen gebrouwen waren. En als ken
ners spraken twee verknochten over
een nieuw en bijzonder „lekker" ont-
wikkelaartje, waarby de hoge lichten
niet „aanliepen", wanneer in de diepe
schaduwen toch beweging kwam. U
ziet, met hield er zelfs een heel vak
jargon op na en lijsten. Lange lys-
ten met ontwikkelaars van meer
malen geheime samenstellin
gen. Voor het ene materiaal, geschikt
