worstelt met
materiële en
artistieke problemen
Weer een nieuwe Hitchcock: „Psycho'"
René Clair heeft in Amerika
orgineel denkbeeld gevonden
Hoe werkt het
ZATERDAG 5 MAART WEKELIJKS BIJVOEGSEL PAGINA 4
■Wi Wilt u die andere twaalf nog eens in
mÈMM de herinnering roepen. Het waren
Mfflj Downhill"„Blackmail"„Murder",
BgBjg Champagne„Rebecca"Suspi-
cion", „Saboteur"Lifeboat", „Spéll-
mm bound", „Notorious", „Rope" en de
UJ rij wordt besloten met wellicht de
knapste film, welke Hitchcock ooit
^18 maakte „Vertigo".
De trouwe liefhebbers van de Hitch-
cock-films zitten altijd vol spanning
te machten tot de meester zélf op het
■égT* I doek geweest is. In al zijn films komt
flpPl hij even, om de rolprent als het ware
persoonlijk te signeren. Heel kort, in
HHBH een flits, nauwelijks zichtbaar. Maar
hij is er steeds, deze beroemde figu-
pnggHI rant. In Psychowe vertellen het
nu maar reeds zal men goed moe-
19 ten opletten, wanneer Janet Leigh uit
haar kantoor komt rennen, nadat zij
daar 1,0.000 dollar heeft gestolen.
k VB Hitchcock komt daar juist aanwan-
l|k M delen en kijkt met een afkeurende
ÉfökJS bZifc (hij kent tenslotte het verhaal!)
mÈÈMm naar mejuffrouio Leigh, die snel de
benen neemt.
.jMm Toen men de regisseur vroeg of de
censuur wel zou toestaan, dat hij in
Hgg|j||| een scène van Psychoeen opname
van Janet Leigh onder de douche liet
JHHfl zien, merkte Hitchcock op, dat hij
deze opname wilde maken door het
jflfrgr* stromende water heen en zo ver wilde
gaan als de druk het zou veroorloven.
Bedoelt u daarmede de druk van
het water", vroeg iemand verbaasd.
„Neen", zei Hitchcock droog: „de
I bloeddruk!".
Master of suspense" Alfred Hitch
cock is alweer druk bezig het nieuwe
portie spanning gereed te maken, dat
hij de bioscoopbezoekers wil voor
zetten.
Deze film zal Psychoheten en
in de hoofdrollen spelen Anthony Per
kins, Vera Miles, John Gavin en Janet
Leigh.
Het scenario werd geschreven door
Joseph Stefano, met wie Hitchcock
een contract van vier jaar heeft afge
sloten. Indertijd schreef deze Stefano
ook het scenario van de film „De
zwarte orchidee", waarmede vooral
Sophia Ioren destijds in Venetië triom
fen vierde.
hi „Psycho" zal een kleine rol ver
tolkt worden door Hitchcocks dochter
Patricia. Dit is voor het eerst sinds
tien jaar (in „Strangers on a train")
dat Pat weer onder de regie van haar
vader zal spélen. Ze is in de film
secretaresse en vriendin van Janet
Leigh. Voorts heeft Hitchcock ook Don
Ross gecontracteerd voor een rol.
Overigens bewijst Hitchcock met
deze film wel, dat hij niet bijgelovig
is, want het wordt zijn dertiende rol
prent met een titel van één woord.
Boven: een karakteristiek plaatje
van de meester van de spanning,
Alfred Hitchcock.
Midden: een scène, die nauwelyks
aan Hitchcock doet denken, maar
juist door zyn romantische inslag een
waarlyke taak kan hebben by de con
trasten, waarmee Hitchcock zo graag
en goed werkt. Het zyn John Gavin
en Vera Miles.
Onder: twee andere hoofdrolvertol
kers. Rechts de jonge, veelbelovende
Anthony Perkins, hier in gesprek met
de charmante Janet Leigh.
Hoe een levensgevaarlijk effect levensecht wordt opgenomen.
(Van onze Parijse correspondent)
Ook in Frankrijk worstelt men nog altijd met de televisie. Een
dubbele worsteling. Er is ten eerste de vraag hoe het vele en nood
zakelijke geld te vinden om in de ontwikkeling van dit nieuwe medium
de fase te bereiken, waarin de kinderziekten eindelijk helemaal ge
nezen zullen zijn. En het andere probleem, van artistieke aard, luidt:
waar liggen de grenzen van overeenkomst en verschil met toneel,
film en ook pers en in welk raam kan de televisie ongestraft voor het
eig enkarakter toch bij die andere uitingsvormen leentjebuur blijven
spelen?
Men mag het aantal Franse t.v.-kijkers vandaag schatten op bijna
twee miljoen. Dat is veel in vergelijking met een jong verleden toen
men opvallend sociaal verschijnsel overigens de televisiemasten
voornamelijk ontwaren kon in de woonwijken van de beter-gestelde
arbeidersklasse, en speciaal ook in de mijnstreken.
Programma's staan
op redelijk niveau
De Franse burger, die een zekere
culturele ambitie of pretentie!
nastreeft, heeft zich nog maar sinds
enkele jaren tot de televisie bekeerd.
Maar naast de Verenigde Staten, waar
nu zestig miljoen t.v.-apparaten zijn
geïnstalleerd, staat Frankrijk natuur
lijk toch nog maar in zijn kinder
schoenen. Niettemin wordt die tele
visie ook hier na geleidelijk aan, ook
cultureel gesproken, au serieux geno
men. Een figuur als Frangois Mauriac
acht het niet meer beneden zijn gees
telijke waardigheid in een der Franse
weekbladen een regelmatige t.v.-ru-
briek onder zijn hoede te nemen.
In vergelijking met andere landen
visie ook hier nu geleidelijk aan, ook
zeker op een zeer behoorlijk plan. Ik
mag persoonlijk niet zeggen de pro
gramma's dagelijks te volgen, maar
een voorstelling als van „De drie
musketiers" die ik onlangs mocht aan
schouwen, of zo'n maandelijkse uit
zending als „Cinq colonnes a la lune"
een journalistieke vakterm voor:
kop over hele breedte op de eerste pa
gina die door de hoofdredacteur
van France-Soir, Pierre Lazareff, als
een dagblad met hoofdartikelen, inter
views en reportages wordt opgezet en
voorbereid, getuigen ontegenzeglijk
van het veelal geslaagde streven de
televisie in een originele en toch wel
doordachte richting te stuwen.
Ingespannen arbeid
Ook het oppertoezicht over de tele
visie werd, toen De Gaulle de leiding
van de Franse staat op zich had ge
nomen, al vrij spoedig aan een nieuwe
functionaris toevertrouwd waardoor,
evenals bij de radio, de onafhankelijk
heid, vooral in de sector van het
nieuws en de politiek, nóg wat verder
zou worden ingedamd. Maar de nieuwe
directeur, Albert Ollivier, met wie we
kortgeleden een uitvoerig gesprek over
zijn werk en plannen mochten voeren,
is zonder twijfel een man, die over een
degelijke culturele bagage en dus
ook een redelijk brede kijk beschikt,
zodat verwacht kan worden dat de
Franse televisie zal voortgaan op de
ingeslagen weg.
Een weg die op den duur zal moeten
leiden naar een eigen gezicht. Een ge
zicht, dat dan al trekken met de film,
het toneel en zelfs de pers gemeen
mag hebben, maar niettemin een per
soonlijk karakter zal vertonen. Zo
De knoop is echter nog altijd niet
doorgehakt, doch de kansen lijken be
scheiden, dat juist die cultui'ele ambi
ties waardoor in Frankrijk televisie en
radio zich in vrij gunstige zin onder
scheiden, zullen worden opgeofferd
of althans in de weegschaal geworpen
ten behoeve van een wat ruimere
financiële bewegingsvrijheid.
Juist op dit stuk of knelpunt heeft
nu de beroemde filmregisseur en oud
journalist René Clair een paar inte
ressante suggesties gedaan. René Clair
heeft in Amerika de televisieverhou
dingen grondig bestudeerd en een aan
tal conclusies getrokken, waarop hij
zijn .voorstellen baseert. De winst in
publieke belangstelling van de televisie
ten koste van bioscoop én pers is in
Amerika zomin als in Frankrijk
meer te ontkennen. Dat het grootste
Franse dagblad, France-Soir, nog
steeds niet de oplage (van twee mil
joen) van zijn vooroorlogse voorzaat
Paris-Soir heeft bereikt, valt zonder
twijfel op rekening van de televisie te
schrijven. Een overeenkomstig feit
valt ook ten opzichte van het bioscoop
wezen te constateren. Die ontwikke
ling valt niet tegen te houden en het
is, volgens René Clair, daarom bijzon
der gewenst dat de televisie zo spoe
dig mogelijk in staat wordt gesteld
zowel financieel als cultureel haar taak
als eigen medium te vervullen.
geeft men zich nu al veel moeite klas
sieke en moderne toneelstukken met
een televisie-oog en -geest te benade
ren, en aan zo'n speciale prestige-uit-
zending gaan dan ook maanden van
ingespannen arbeid en intieme samen
werking tussen technici en t.v.-regis-
seurs, acteurs en actrice vooraf.
Op zoek naar evenwicht
In dat licht nu ziet René Clair een
mogelijkheid in de Amerikaanse „toll-
televisie". Net als by de radiodistribu
tie, abonneert men zich op een tele
visienet waarvan de uitzendingen uw
t.v.-toestel via kabels bereiken. In het
toestel is echter een automaat ver
werkt, waarin men een muntstuk moet
werpen om in staat te worden gesteld
één bepaalde uitzending te aanschou
wen. Men betaalt dus, net als in een
theater, een bioscoop of een concert
zaal, zijn entree voor een voorstelling,
film of uitvoering, waardoor het finan
ciële evenwicht tussen prestatie en
kosten of opbrengst veel zuiver
der kan worden afgestemd. Op die
basis zou René Clair ook persoonlijk
bereid zijn televisieprogramma's voor
te bereiden, waarvoor hij de verzoeken
tot dusver in Frankrijk altijd stelsel
matig heeft afgewezen, omdat hy met
de huidige financiële, en vooral artis
tieke condities niet akkoord kan gaan.
René Clair is een groot kunstenaar,
die met zijn benen echter altijd stevig
op de grond heeft gestaan, en om die
redenen leek het ons dat zijn denk
beelden met betrekking tot de toe
komst en de ontwikkelingsmogelijk
heden van de televisie óók buiten
Frankryk de aandacht ruimschoots
verdienen.
Albert Ollivier, directeur der Franse televisie.
HET PLAATSEN VAN EEN
DERGELIJKE TOREN IS NIET
EENVOUDIG. HET GEVAARTE
WORDT IN TWEE DELEN, DE
TOREN EN HET PLATFORM,
NAAR DE PLAATS VAN BE-
STEMMING GESLEEPT....
TUSSEN DE POTEN VAN
DE TOREN IS EEN CA
BINE SCHARNIEREND
OPGEHANGEN, WAARIN
ZICH DE BEMANNING
MET INSTRUMENTEN EN
REGELKRANEN VOOR HET
ZINKEN BEVINDEN.
|toren|
cabine blijft
recht hangen
|platform"|
|radarbereik|
|radareiland|
\U\llvvv1 yi
•fc- 1 U\' V.y..~r ..'.'/IJlil'
VER BUITEN DE AMERIKAANSE KUST
ZIJN RADARTORENS IN ZEE GEPLAATST
VANWAAR VIJANDELIJKE VLIEGTUIGEN
OF PROJECTIELEN TIJDIG WAARGE-
NOMEN KUNNEN WORDEN.
OP DE PLAATS VAN BESTEMMING
LAAT MEN DE TOREN OVEREIND
KANTELEN DOOR EERST DE VOE
TEN VAN DE ONDERSTE POTEN
TE LATEN ZINKEN, DAN DEZE
POTEN ZELF EN TENSLOTTE DE
DERDE POOT.
DE TOREN BESTAAT UIT EEN
GERAAMTE VAN DRIE HOLLE
POTEN, VERBONDEN DOOR
EEN BUIZEN-CONSTRUCTIE EN
VOOR HET TRANSPORT VER
STEVIGD MET VERBINDINGS
STUKKEN^.
NU WORDEN HIJSKABELS BE
VESTIGD EN HET PLATFORM
OPGEHESEN TOT 23 METER
BOVEN WATER EN DE LOSSE
VERBINDINGSSTUKKEN VERWIJ
DERD. VANUIT DE BETONFABRIEK
OP HET PLATFORM WORDEN DE
POTEN VOLGESTORT MET BETON.
los verbindingsstuk!
RENÉ CLAIR
Bij deze verovering van een eigen
t.v.-karakter zouden de vorderingen
zeker nog veel groter kunnen zijn in
dien, zoals directeur Ollivier óók op
merkte, de staat wat scheutiger over
de brug wilde komen. De hoop is al
sinds lang op een tweede net geves
tigd, maar voorlopig zal het daar nog
wel niet van kunnen komen. De tele
visie vormt samen met de radio een
staatsbedrijf, dat gefinancierd wordt
door een deel van de opbreng
sten van kijk- en luistergelden. Ook
in Frankrijk wordt al jaren getwist
over de voors en tegens van een com
merciële opzet, waardoor het budget
door de baten van reclame-uitzendin
gen sterk verhoogd zou kunnen wor
den.
NU WORDT HET PLATFORM
VOORZICHTIG ZO TUSSEN DE
POTEN VAN DE TOREN GE
SLEEPT, DAT DEZE IN UITSPA
RINGEN VAN HET PLATFORM
PASSEN.
Ibetonfabnekl
WANNEER DE TOREN RECHTSTANDIG IN
HET WATER DRIJFT MET EEN DIEPGANG
VAN 50 METER, WORDT HIJ NAUWKEURIG
OP ZIJN PLAATS GETROKKEN EN LAAT
MEN HEM ZAKKEN TOT OP DE £60 ME
TER DIEPE ROTSBODEM.
NA HET VERWIJDEREN VAN HET
HULPMATERIAAL EN HET INSTAL
LEREN VAN DE RADAR APPARATEN
KAN HET EILAND ZIJN BESCHER-
MENDE TAAK GAAN VERRICHTEN.
|tech-vdijk|.
Eeen speciale t.v.-voorstelling van Dumas' „De Drie Musketiers
