camera s
De vakantie van de cowboy
in KAMER
en TUIN
Yoko Tani trouwde
bijna tegen haar wil
ZATERDAG 6 FEBRUARI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
ROND
EN
VOETLICHT
De Haagse accordeontweeling
„Les deux Jeateux" op de plaat
Het theatertje
Jeugdig talent
Verhaal voor de kleintjes
Nieuwe films
De mensen, die in de buurt van de Londense Pinewood Studio's
wonen, kijken nauwelijks meer op, wanneer ze een of andere
wonderlijke snoeshaan door de straten zien lopen. Die filmmensen
kan men immers in de vreemdste vermommingen tegenkomen. Zo
stond het Japanse sterretje Yoko Tani in een bus in de Britse
hoofdstad, geheel gekleed voor haar rol van Eskimomeisje in
"The Savage innocents".
Het Japanse filmsterretje Yoko
Tani zat uit te blazen in de kleed
kamer van de Pinewood Studio's
te Londen.
Ze was gekleed ln een flod
derige broek van wolfspels, een
vormeloos jasje van zeehonde
huid en in haar weelderige don
kere haardos staken lange pen
nen van walrustand. Eerlijk, ze
zag er uit als een Japanse cowboy
met sex appeal. Maar ze moest
lijken op een Eskimo voor haar
rol in „The savage innocents".
„Vertel eens wat van deze nieuwe
rol!"
Ditmaal ben ik een Eskimomeisje,
dat trouwt met een grote, dappere Es
kimojager. gespeeld door Anthony
Quin", vertelde Yoko. „Maar het
woord huwelijk heeft hierbij bepaald
een andere betekenis dan zoals het
meestal gebruikt wordt, in Europa ten
minste".
„In de film heeft iedereen er iets
over te vertellen behalve ikzelf. Mij
wordt niets gevraagd en het schijnt
niets te betekenen of ik er gelukkig
mee ben of niet. Overigens ik ben er
wel gelukkig meeAlthans in de
film!"
„Want ik geloof, dat als een Eskimo
een vrouw wil, hij alleen maar een
oud mes of zoiets aan de ouders van
het meisje behoeft te geven en niets
staat een „huwelijk" in de weg", zegt
ze verbitterd. „Het kind wordt dan zijn
eigendom. Als een meubel.
„Ach. er zijn niet zoveel Eskimo'
meer. En het is niet waarschijnlijk, dat
zulke dingen ergens anders zullen ge
beuren" werd er opgemerkt.
Een nogal oppervlakkige opmerking.
Yoko Tani sprong fel op. „Oh nee",
beet ze de spreker toe. „Gebeurt zo
iets elders niet? Het gebeurde mü
haast zelf. Mijn ouders probeerden mii
eens uit te huwelijken, waarbij ik niets
meer te vertellen had dan dat arme
Eskimomeisje! Het ging om een Jon
gen van veertien Jaar.... Ik was al
dertienWe waren nog op school!
„In Japan worden de huwelijken nog
vaak geregeld door de ouders lang
voor de kinderen zelfs maar kunnen
beseffen, waar het allemaal om gaat.
En gewoonlijk moeten zij dan ook trou
wen of ze het leuk vinden of niet."
„Gelukkig ging by my het feest niet
door" zuchtte Yoko Tani. „He wist de
dans te ontspringen".
Ze liet zich verder over deze kwestie
niet uit en men kon haar aanzien, dat
ze er niet over wenste te praten ook.
NIET TERUG
„Toen ik van school afkwam, heb
ik myn vader zo hardnekkig bewerkt,
dat hy er in toestemde my naar
Frankryk te laten gaan om verder te
studeren. Ik liep college aan de Sor-
benne. Maar de studie was nog niet.
voorby of myn vader stuurde mij reeds
het geld voor de terugtocht. Ik heb de
centjes maar gebruikt om danslessen
te nemen en ik kon een baantje krij-
gen by een balletgroep".
Yoko Tani lachte by de herinnering.
„Uiteraard was myn vader niet en
thousiast. Ik moest onmiddeliyk thuis
komen om te trouwen. Ja. Ik ben ge
gaan. vyf jaar later, toen ik actrice
was geworden en ik een contract had
getekend om drie films in Japan te
maken.
Er volgde toen een grote verzoening.
Mijn ouders stemden er in toe. dat ik
mijn eigen leven zou leiden in Frank
ryk".
Tot nu toe ging dat best. Twee be
langrijke films naast Dirk Bogarde en
Anthony Quin heeft zy op haar
naam. Uitstekende kritieken oogstte zy
met toneeluitvoeringen in Parys en
Berlijn. Trouwens, het Franse publiek
heeft haar geaccepteerd als een soort
„aangenomen dochter".
„Maar solala, we vergaten byna het
belangrykste". merkte Yoko op met
een lach in haar diepdonkere ogen:
„Ik ben inmiddels getrouwd. Met een
Frans acteur, Roland Lesaffre. En ge
loof my maar, hierin heb ik heus wel
iets te zeggen gehad
De kleine bioscopen schieten bijna
als paddestoelen uit de grond. Overal
in ons land. Ook in Leiden hebben we
er een. Maar nu biykt ons uit een pu-
blikatie, welke wy dezer dagen ontwin-
gen, dat het verschijnsel internatio
naal is. Ook in Engeland verryzen ze
in vele steden.
Toch is er een kenmerkend verschil.
In ons land zyn het steeds particuliere
ondernemers, die zo'n theatertje gaan
exploiteren. In Engeland komen ze al
lemaal in handen van één maatschap-
py, n.l. Gala Films. Deze distributie-
en vertoningsorganisatie heeft het
plan opgezet om in totaal zestig van
dergelijke theaters te vestigen in alle
grote Britse steden. Ze is de mening
toegedaan, dat er een enorm publiek in
Groot Brittannië is voor goede bui
tenlandse films, hoewel die tot op
heden daar weinig kans hebben gekre
gen. Dat zal nu wel beter gaan. Het
eerste theatertje in Londen is zyn ver
toning al begonnen met de Franse
film ..Hiroshima men amour". Vol
gens velen de beste rolprent van de
laatste jaren.
Een woordvoerder van de Gala Film
liet een inmiddels al zeer bekend ge
luid horen. „Kleine bioscopen zyn
ideaal voor dit soort films, die weinig
of geen kans hebben in de grotere
bioscopen. Er is een groot publiek
voor goede buitenlandse films. Het is
alleen de kwestie om ze op de juiste
manier voor de juiste mensen te ver
tonen". Dus ook hier: Selecte films
voor een select publiek! Handige re
clame
Zo'n jaar of tien terug waren wy in
Den Haag op een van die talloze „feest-
avondjes", welke overal en steeds ge
organiseerd worden. In het programma
was ook een plaatsje ingeruimd voor
twee kinderen. Een jongen en een
meisje. Ze torsten accordeons, die nau-
welyks kleiner waren dan zijzelf. Maar
het moet gezegd, ze konden er aardig
mee overweg.
Het waren beslist geen „wonderkin
deren". Desondanks veroverden ze
stormenderhand de harten van het
by die gelegenheid merendeels oudere
publiek. Juist door hun enthousias
me, hun onbevangenheid en hun kin
derlijke feilen. Het charmante blonde
duo werd aangekondigd als „Les deux
Jeateux".
Aan die avond en speciaal het inne
mende optreden van dit tweetal moes
ten wy terugdenken, toen wy dezer
dagen een publikatie ontvingen van
een Nederlandse grammoplatenmaat-
schappü. „Les deux Jeateux" heeft de
eerste plaat gemaakt, zo stond er te
lezen. Een vrolijke medley met de suc
cesnummers van deze tyd.
OVER GRENZEN
De Haagse tweeling Jeanne en Teun
Eikelboom heeft het dus niet opgege
ven. Want onder die Frans klinkende
„artiestennamen" gingen deze oer-
hollandse kinderen schuil. Ze zyn in
middels de kinderschoenen wel ont
groeid.
Dit jaar vieren ze hun twintigste
verjaardag. Reeds twaalf jaar bespe
len ze hun instrumenten en in dat
dozijn jaren hebben ze talloze malen
voor het voetlicht gestaan. Overal in
ons land maar ook ver over de grenzen.
In Italië bijvoorbeeld. En niet te ver
geten België, waar de Haagse tweeling
te zien en te horen zyn geweest op tal
van exclusieve partijen. Trouwens aan
België hebben „Les deux Jeateux" wel
zeer prettige herinneringen. Twee jaar
geleden behoorden zy tot de gasten in
de show van de Britse aarts rock 'n
roller Bill Haley.
Driemaal ook wonnen zy een eerste
prijs in de rubriek duo's op de natio
nale accordeonkampioenschappen. In
de loop van hun carrière traden ze op
voor alle Nederlandse, omroepvereni
gingen en klonken hun frisse klanken
ook voor enkele buitenlandse radio
stations, onder meer Radio Luxemburg.
En daarnaast componeren „Les deux
Jeateux" ook en tal van radio-orkesten
hebben hun composities in het reper
toire opgenomen. 'We noemen hier
slechts Ger van Leeuwen en het en
semble „Casse Musette".
OP DE PLAAT
Maar ondanks deze successen waren
Jeanne en Teun (overdag yverig stu
dent aan het Koninkiyk Conservato
rium in Den Haag) steeds buiten de
belangstelling van de grammofoonpla-
tenwereld gebleven.
Waarom? Ze weten het zelf niet. En
eeriyk gezegd, het heeft het Haagse
tweetal nooit zoveel kunnen scheien.
„Als ze platen van ons willen maken
horen we het wel. We gaan niet lopen
bedelen.was het nuchtere stand
punt van Teun en zyn zuster.
Maar nu is het er toch van gekomen.
Een schlagermedley met ritmische be
geleiding. Het buitenland toonde reeds
belangstelling. Derhalve wordt de plaat
binnenkort ook internationaal gelan
ceerd.
Zeker niet iedereen kan accordeon-
muziek waarderen. Er zyn vurige voor
standers. Maar ook tallozen, die er de
neus voor ophalen. Maar ergens schenkt
het toch bevrediging, dat ook in de
lichte muziek het jonge talent zich niet
altyd op rock 'n roll en dergeiyke werpt.
Jeanne en Teun Eikelboom, zoals zij zo vaak als "Les deux Jeateux
optreden.
Een cowboy dat is dus een man
netje dat op koeien moet passen
besloot op een goede dag om met va
kantie te gaan.
Hij keek eens naar de honderd vijf
entwintig koeien die aan zyn zorg wa
ren toevertrouwd en die loom op het
grote groene veld stonden of zaten te
kauwen.
„Die koeien lopen heus niet weg",
dacht de cowboy. „Daar zijn ze met
deze hitte veel te lui voor". En zo hard
hy kon riep hij:
„Zullen jullie je goed gedragen als
ik weg ben, koeien?"
De koeien zeiden niets, natuurlijk
niet, de koeien graasden gras en staar
den met grote bruine ogen voor zich
uit zonder veel te zien.
„Nou", dacht de cowboy, „dan ga ik
maar". En dat deed hy. Hy stapte op
zyn kleine paard en reed weg. Waar
heen? Dat wist hy zelf niet. Maar de
paardehoeven kletterden in de rich
ting van het dorp en de cowboy zei:
„Naar het dorp dus". Hy vond het best.
By de herberg gekomen, bleef het
paardje staan: dat was hy zo gewend,
want als de cowboy dorst had en
dat gebeurde nogal eens wilde hy
daar een glaasje bier of limonade drin
ken. Daarom stapte de cowboy ook nu
van zyn paard en hy ging de herberg
in. Er zaten enkele mannen die „goe
de middag" zeiden en één van hen
vroeg
„Wat is er met jou aan de hand,
cowboy? Je kijkt zo blij".
De cowboy zei, dat hij vakantie had
en toen één van de mannen hem vroeg,
waar hy heen ging, antwoordde hy:
„Naar het oosten", omdat het zo dom
is om te zeggen dat je dat nog niet
weet.
„Naar het oosten, wel, wel", zei de
man. „Dan kom je langs het dorp
waar myn vader woont; zou je hem
een pakje willen brengen?"
Dat wilde de cowboy best; nu wist
hij meteen waar hy heen moest. Hy
reed welgemoed naar het dorp en de
vader, dié hy het pakje bracht, was zo
bly, dat hy de cowboy uitnodigde om
te blijven eten. Het paard kreeg een
grote schaal haver en was al even te
vreden als zijn baas. Na het maal wilde
de gastheer weten waar de cowboy
nu heen trok. „Naar het oosten", zei
de cowboy, en zyn gastheer vroeg, of
hy dan in stad, veertig kilometer ver
der, wat kippen en eieren naar zyn
zuster wilde brengen.
vinger in de produktiepap. Met Ross
Hunter houdt hy namely k de leiding in
handen.
ROCK EN GINA
Rock Hudson, die tot nu toe altyd
voor Universal International had ge
filmd, heeft zich ook eerj grotere vrij
heid aangemeten. Hij wordt in Holly
wood algemeen als de grootste manne
lijke kasmagneet bescl" ouwd en nu heb
ben ook andere maatschappyen de
gelegenheid gekregen van zyn aantrek
kingskracht te profiteren. In de eerste
plaats The Seven Pictures Corporation
en Raoul Walsh Enterprises Inc., die
Rock Hudson goed geld zullen geven
voor zyn medewerking aan „Come
September". De lange Amerikaan is
niet de enige ster van formaat, die aan
deze rolprent zyn krachten zal geven,
want voor de vrouwelijke hoofdrol heeft
men niemand minder dan de mooie
Gina Lollobrigida gecontracteerd. In
deze vlotte komedie is Rock een jonge,
rijke Amerikaanse vrygezel en Gina
een Italiaanse schoonheid, die in Rome
heimelijk de villa van de Amerikaan
als hotel exploiteert, wanneer de eige
naar, die meestal maar één maand per
jaar in de eeuwige stad woont, er niet is.
„Goed", zei de cowboy, en hij ging
naar de zuster, die precies wilde weten
hoe het met haar broer ging en die da
delijk een kip ging braden: voor haar
zelf en de cowboy. O, wat smaakte dat
lekker! Daarna kreeg de cowboy slaap
en de zuster vroeg of hy misschien wil
de biyven overnachten.
„Graag", zei de cowboy - en hij sliep
in een groot bed met heerlijk-koele la
kens. En het paard sliep in het tuintje
achter het huis, tussen de bloemen en
de planten.
De volgende morgen kreeg de cow
boy een lekker ontbijt en daarna zei
hy: „Nu ga ik naar het noorden".
„O", zei de zuster, „dan kom je
vast langs de boerderij van mijn doch
ter. Ik heb hier een mooie mantel die
mij te klein is m rij*» ir stellig
past. Zou je misschien
De cowboy wou de man
tel meenemen. Hij nam afscheid van
de zuster en reed op zijn paard naar
het noorden, langs een mooie weg met
grillige bomen. De zon scheen en de
cowboy neuriede hU genoot van zijn
vakantie. Het kostte hem weinig moei
te de boerderij van de dochter te vin
den. Op het erf schrobde een jonge
vrouw een melkbus, ze keek wat ang
stig toen ze de cowboy zag. Maar toen
hy haar de mantel van haar moeder
gaf, die haar precies paste, verdween
die angst.
„Je zult wel moe zijn", zei ze tegen
de cowboy. „Kom maar binnen".
De cowboy was niet moe, maar hij
wilde graag binnenkomen. Terwijl de
dochter koffie voor hem maakte, vroeg
ze hem wat hij in deze buurt deed.
„Ik ben met vakantie", zei de cow
boy. „Op weg naar het noorden".
Toen de dochter dat hoorde, vroeg
ze de cowboy of hy misschien zo vrien
delijk wilde zijn, haar vriendin een
stuk spek te brengen van een varken,
dat zij pas hadden geslacht.
„O, jawel", zei de cowboy, en toen hij
de koffie met een lekkere kaasbo
terham er bij op had, beklom hij
weer zijn paard, dat een teil water voor
de dorst had gekregen, en reed met het
spek door een prachtig bos naar de
vriendin. En ook hier zag hij weer een
blij gezicht. „Ik ben dol op spek", zei
de vriendin, en ze ging direct spekpan-
nekoeken bakken. O, wat smaakten
die de cowboy heerlijk!
„Waar ga je nu naar toe?" vroeg de
vriendin, en de cowboy, die niet al te
ver wilde reizen, zei, dat hij naar het
noordwesten ging.
En hij was helemaal niet verbaasd,
toen de vriendin hem vroeg, wat appe
len van haar appelboom aan haar
broer te willen geven, die een bakkerij
in die richting had.
Nu, je kunt wel nagaan wat er bij
die broer gebeurde: de cowboy kreeg
appelgebak en krentenbrood en een
warm bed voor de nacht en bovendien
een heerlijk vers brood om mee te ne
men. En een taart voor de tante
van de bakker, die in het westen
woonde. Bij die tante at de cowboy
taart en toen besloot hij naar het zui
den te trekken, terug naar zyn koeien.
Onderweg bracht hij een pot inge
maakte pruimen van de tante bij een
andere tante, die hem ook weer gast
vrij onthaalde.
Zo kwam de cowboy tenslotte blij en
tevreden in zyn eigen dorp terug. Hij
had veel mensen een plezier gedaan en
de mensen hadden, op hun beurt, de
cowboy en zyn paard verwend.
De koeien stonden nog net zo te gra
zen op hun veld, dat een beetje kaler
leek en ze waren er nog allemaal: hon
derd vijfentwintig stuks.
„Ik heb een prachtige vakantie ge
had", zei de cowboy tegen de koeien.
Maar de koeien zeiden niets, natuurlijk
niet!
M. F. B.
DORIS DAY.
zoals men haar in „Slaapkamer
geheimpjes" kon zien.
De twee sterren, die via het witte
doek slaapkamer geheimpjes" aan de
grote klok hebben gehangen (met veel
succes overigens) staan thans op het
punt aan nieuwe films te beginnen.
We bedoelen hier natuurlijk de
levendige blonde Doris Day en de
lange Rock Hudson (tussen zijn
zwarte top en blanke tenen gaan zo'n
twee meter acteur schuil).
Doris gaat nu met de Engelse acteur
Rex Harrison voor de camera's staan.
Als zij weer uit elkaar gaan, zal de
nieuwe film .Midnight Lace" op de
montage na gereed zijn.
De geschiedenis in de film is geba
seerd op een roman van Janet Green.
Doris speelt de rol van een (uiteraard
charmante) vrouw, die door niemand
„au serieux" genomen wordt, omdat ze
zo verschrikkelijk wispelturig is.
Maar de oorzaak van haar wissel
valligheid kent nagenoeg niemand.
Eerst langzaam dringt het besef door,
dat zij geschokt is door een heimelijke
bedreiging. En die bedreiging kan zy
zo moeilyk van zich afschudden, om
dat men haar niet gelooftZo
draait ze in een vicieuze cirkel.
Doris is een van de vele acteurs en
actrices in Hollywood, die zichzelf tot
een maatschappij hebben laten promo
veren.
Deze „Midnight Lace" is dan ook een
gezamenlijke produktie van Universal
International en Doris' eigen maat
schappij „Arwin". En haar derde echt
genoot, Martin Melcher, heeft ook een
Mensen, die regelmatig in de
duinen wandelen, hebben de
gaspeldoorn wel eens in volle
bloei gezien. Op sommige plaat
sen wordt ze namelijk in het
duinlandschap aangeplant en
ook in andere landschappen
maakt men wel gebruik van dit
stekelige geval. De gaspeldoorn
is namelijk geen prettige struik
om in te werken; dat kan men
alleen maar met industriehand
schoenen doen. De takken zitten
vol scherpe stekels. Een gewaar
schuwd mens telt voor twee. Als
men echter een doelmatige af
scheiding tegen konijnen of
hazen nodig heeft, kan men
deze wel als ideaal beschouwen.
Ze zullen er niet gemakkelijk
doorheen komen, als men ze als
haag aanplant, doch dan dienen
ze natuurlijk wel eerst dicht te
groeien.
Aan de gele vlinderbloemige
ziet U al direct, dat U met de
familie van de brem te doen
hebt. Trouwens ze zyn net zo
lastig om te verplanten als de
eigenlyke brem zelf en daarom
worden ze door de boomkweker
dikwijls in pot gekweekt en ook
in pot afgeleverd. Voor het
poten zal men dan echter de pot
moeten verwijderen.
De gaspeldoorn is aantrekke
lijk om te potten. Als men geen
al te strenge winter krijgt, kan
men hem wel als groenblijvend
beschouwen; in een strenge win
ter zal er veel dood hout ge
vormd worden en dat dient men
voor de bloei, dus direct na de
vorst te verwijderen.
De gaspeldoorn kan al heel
vroeg in de lente bloeien en dan
kan het een weelde van gele
bloemen zijn. Echt iets wat zal
opvallen. Er kunnen ook takjes
van gesneden worden, die men
op water ook gemakkelijk in
bloei kan kweken. Dan zal men
er echter wat chrysal in moeten,
oplossen.
De gaspeldoorn moet men ook
wel eens snoeien. Als de takken
te ver uitgroeien, is er geen
enkel bezwaar tegen ze wat
terug te snoeien, doch dat doet
men in geen geval vlak vóór de
bloei, doch steeds na die tijd. Ze
groeien in vrijwel elke grond
soort, doch hebben het in een
humusrijke zandgrond wel heel
erg naar hun zin.
G. KROMDIJK.
De gaspeldoorn in bloei.
