PORT-DARWINIANEN
Roemruchte avonturen van
Port Darwin in Noord-Austra-
lië is een brand- en mikpunt
van journalistieke fantasie. Het
is een stad, waarover meer
sterke verhalen in omloop zijn
dan over welke andere stad op
aarde ook. Bovendien is Port
Darwin een interessante stad
met een bonte bevolking, die
zeer gastvrij is, maar tevens een
sterk ontwikkeld gevoel voor
humor heeft. Dit büjkt uit dit
artikel, dat de waarheid en niets
dan de waarheid geeft.
Toeristen en journalisten
bron van vermaak en afkeer
Jack de spoorzoeker kroop snuivend
door stad en ommeland
aardig om te missen! Daarna ging hij
door naar de rennen te Camooweal in
Queensland. Op de renbaan trof hij
een paar goudzoekers, met wie hij de
wildernis introk. Toen lifte hij terug
naar Port Darwin. Hij had er meer
dan 6000 km. opzitten, maar schoen
smeer, neen, die was er niet bij. Ge
woonweg vergeten. Zijn vrouw onge
rust? Weineen, waarom zou ze? Zo zijn
wij in Port Darwin. De toerist, verbijs
terd, vergeet zijn glas leeg te drinken
en kijkt met angstig ontzag naar de
rauwe (maar goedhartige) kerels om
hem heen.
„Ja weet UDe toerist luistert
met open mond. En de Darwiniaan
zegt: „U had hier in 1948 moeten zijn.
Er was een bal. We dansten en plot
seling verdween het gehele orkest.
Niets meer te zien. Weet U, alle hout
was weggeknaagd en opgevreten door
de witte mieren. Maar zoiets doet ons
niets in Darwin! We telden drie ge
broken benen, vier gekneusde armen
en timmerden toen in een kwartier
tijds een nieuw podium. Daarna dans
ten we nog een weeklang dag en nacht
door
Na dit of dergelijk „sterk verhaal"
voegen de „vrienden" van de verteller
zich bij het groepje. Ze worden alle
maal voorgesteld als „krokodillenja-
gers", „buffelvangers", „spoorzoekers",
vinders van „grote klompen goud" en
was dies meer zij. Iedere toerist moet
immers huiswaarts gaan met een grote
vracht Darwiniaanse nonsens!
Fannie Bay
PORT DARWIN heeft een gevan
genis, Fannie Bay geheten. Het
is een zeer gezellige gevangenis
(volgens ongecensureerde berichten).
Niet zo lang geleden ontdekte een der
bewakers een groot gat. in een zij
muur. Hij liet onmiddellijk appél hou
den en stelde tot zijn verbazing vast,
dat niemand ontsnapt was. Een week
later bleek, dat een paar gevangenen
wat dorstig waren geworden. Daarom
hadden zij een gat in de muur ge
maakt en waren zij naar het dichtst-
bij zijnde café gegaan. Daar lieten zij
zich door hun vrienden onthalen op
een paar pittige glazen. Vervolgens
waren zij naar de gevangenis terug
gekeerd.
Een paar jaar nadien vertikte de
vrouw van de hoofdbewaker die als
kokkin was aangesteld het om voor
de gevangenen te koken. Hun aantal
was te groot, zei ze. Een der veroor
deelden had thuis een vrachtauto. De
directeur belde toen op en liet die
vrachtwagen komen. Veertien dagen
zagen de inwoners van Darwin de ge
vangenen tweemaal per dag naar de
stad rijden. Daar gebruikten zij dan
hun maaltijden in een bekend restau
rant. Zonder eten kan immers een ge
vangene niet leven!
Een schelm!
LANGE tijd woonde nabij Darwin
een aardige schelm, Snowy ge
heten. Hij was een bezienswaar
digheid. Als jongen van zeventien jaar
werd hij soldaat. Na de oorlog trok hij
naar Darwin. Hij leefde van de zon
en c!e lucht. Hij at wat de zee en de
wildernis hem verschaften. Geld ver
diende hij ook .In de vreemdelingen
industrie. Port Darwin heeft geen
„weer", alleen maar „seizoenen". Als
er in het droge seizoen een zwerm
toeristen neerstreek in Darwin, gingen
zij Snowy bezoeken. De snaak had te
voren een seintje gekregen. Hij ver
sierde zijn hut met jonge (levende)
krokodillen, inheemse wapenen, buffel
hoorns en wat dies meer zy. Hij trok
een „schilderachtig" hemd aan en
speelde op zijn ukulele, als de gasten
kwamen. Mooie sentimentele liedjes!
Prachtig, vonden de toeristen. Een
Jackie's demonstratie van zijn
kunnen ten overstaan van jour
nalisten van elders.
halve wilde. Snowy schonk een glaasje
bier en roosterde een speenvarkentje.
De stemming kwam erin. De gids gaf
Snowy op een gegeven ogenblik een
teken. Snowy ontfermde zich dan over
een gezette toeriste. Wandelde de twin
tig meter samen met haar naar het
strand. Vroeg: Zou U hier niet liever
wonen dan in de grote stad? Wat hebt
U aan al dat geld? Kyk die mane
stralen eens. Wat mooi! We konden
er samen langswandelen naar China of
Japan. De toeriste dacht aan haarhuis
in de stad. Zei: Toch niet, Snowy. En
Snowy? Hij haalde opgelucht eens diep
adem. Een kwartier later kwam er een
herhaling van die scène op het strand,
maar met een andere toeriste. Het volk
wil immers spel, zei Snowy tegen ons.
Hoeveel betaalt dat volk voor het
spel, Snowy?, vroegen wij.
Een rijksdaalder per hoofd voor het
gehele gezelschap en bovendien een
algemene risico-dekking van f 25.
Risico-dekking, Snowy?
Ja, natuurlijk, wat dacht je? Stel je
eens voor. dat zo'n vrouw „ja" zei en
hier bij mij wilde blijven. Dan was het
uit met mijn rust en tevredenheid
Niemand (in Darwin) verbaasde zich
over Snowy's vreemdelingenexpolitatie.
En dat is geen wonder, want in en
nabij Port Darwin gebeurt er eigenlijk
nooit iets, dat naar het oordeel der
echte Darwinianen vreemd of de moeite
waard is. Maar de journalisten uit an
dere steden maken over al die dood
gewone dingen erg veel woorden vuil
en vinden eigenlijk alles gek en bijzon
der in Darwin. Daarom is het begrij
pelijk. dat men in die gastvrije stad
eigenlijk niet erg gesteld is op jour
nalisten en persfotografen.
(NIVANO - NADRUK VERBODEN)
En, Broeder Bleekgezicht, weet
U kent Uja, twaalf kro
kodillen in een kwartier tijd. Met
lasso en revolver. Ja, zoiets ge
beurt hier vaak!
café. De journalisten zagen dit alles
met bijna magische vrees aan. Jackie
ging verder. Hij kwam weer buiten de
stad. Hij klom in bomen en waadde
door beekjes. Eindelijk leidde hij zyn
„gevolg" naar een open plek, waar een
eenpersoons hut stond, het huis van de
moordenaar, de schavuit was juist be
zig zijn buit te begraven. Hij werd door
de politiemannen gearresteerd. De
journalisten penden en telefoneerden
zich blauw om dit politionele wonder
van Port Darwin aan hun lezers be
kend te maken. Ja, dit is heus ge
beurd. Jackie had, als alle inboorlin
gen en alle Darwinianen, een sterk
ontwikkeld gevoel voor humor.
Toeristen
ER wonen in Port Darwin blanken,
halfbloeden, inboorlingen, Chi
nezen, Indonesiërs en leden van
andere rassen en volken. Al die men
sen hebben de overtuiging, dat zij een
normaal leven leiden. De Australische
en andere toeristen denken er echter
anders over. Men hoort de Australiërs
wel eens verwijten, dat zij afwijzend
staan jegens de gekleurde rassen. Voor
Port Darwin geldt dit beslist niet. Eén
bezoek aan een café daar leert U dat.
Op ieder uur van de dag kunt U daar
genoeglijk samen zien halfbloed vee
hoeders, vissers van Griekse herkomst,
Chinese winkeliers, Maleise pareldui
kers, goudzoekers van Ierse afstam
ming en koks van Italiaanse huize, om
dan slechts enige soorten te noemen.
Al die mannen praten over alles en
nog wat: over de gebeurtenissen in
Alice Springs (1600 km. van Darwin
gelegen», over een dansfeest op 500
km. afstand, over rennen op 800 km.
afstand. U weet, dat in het noorden
van Australië twee gezinnen „naaste
buren" zfjn, als zy 1000 km. van elkaar
wonen
Mocht U het niet weten, vraagt U
het dan maar eens aan een toerist uit
Sydney of Melbourne, zo'n bleekgezicht
met een prachtige hoed, een kleurige
das en hagelwitte shorts. HU zal het
beamen, maarkomt zo'n man een
café in Darwin binnen, dan prikkelt
hU het gevoel voor humor der aan
wezige Darwinianen. ZU aanvaarden
„gastvrU" de aangeboden glazen bier
en beginnen uit pure dankbaarheid de
wildste verhalen over Port Darwin te
vertellen. Soms bieden zy zelfs de
vreemdeling een glaasje bier aan om
te tonen, hoe gastvrU Darwin is.
„Weet U, mUnheer, kent U
Als de toerist dan nieuwsgierig „nee"
knikt, komt het verhaal van de Dar
winiaan, die even de deur uitging om
een doosje schoensmeer te kopen en
vyf weken later terugkwam zonder
schoensmeer. De man was een voor
aanstaand burger (zegt de verteller),
maar toen hen in de stad een paar
vrienden tegenkwam, die hem vroegen
om mee te gaan naar een feestje op
200 km .afstand, had hU niet neen ge
zegd. Wat zUn nu 200 km.! Toen het
feest afgelopen was, ging hij met enige
feestgenoten een beetje op krokodillen
(U weet wel, die mensenetende mon
sters!) Jagen. Op jacht ontmoette hU
een paar kennissen, die wat wilde buf
fels wilden afschieten. Dat vond hU te
A -
(Bijzondere medewerking)
Enige tijd geleden ging de administrateur van een ziekenhuis hier
(Port Darwin) naar het strand om te zwemmen. U moet weten,
dat de zee daar (althans volgens veel Australische kranten) krioelt
van zeekrokodillen, haaien, giftige stekelvissen, zeeslangen, inktvis
sen en andere onaantrekkelijke schepselen. Die administrateur even
wel was een rasechte Darwiniaan. Dus stoorde hij zich niet aan het
geschrijf over, noch aan de zeemonsters zelf. Hij ontkleedde zich, deed
zijn badpak aan en ging in zee.
Na een kwartiertje ontdekte hij, dat hij zijn bril had verloren. Hij
besloot toen, rustig te blijven drijven. Zonder bril kon hij immers niet
zien, in welke richting de kust lag en hij had weinig lust om door de
stroom zeewaarts meegesleept te worden. Hij bevond zich op een
meter of veertig afstand van het strand, maar dat zag hij niet. Als
een echte Darwiniaan nam hij het zekere voor het onzekere en hield
zich rustig. De volgende ochtend om zeven uur pikte een politieman
die langs het strand wandelde, hem op. De administrateur was een
beetje vermoeid en erg kwaad, omdat zijn bril weg was.
omdat men in de pers hun stad voor
stelt als een stad met krokodillen in
de straten, slangen in de badkuipen
en zwarte spoorzoekers op handen en
voeten overal.
Jackie op pad
'T A, die zwarte spoorzoekers! Nu wy
dit schryven, schiet ons een der
■J sterkste Darwiniaanse verhalen
te binnen, dat echt is gebeurd. Er is
in Port- Darwin een aantal zwarte
spoorzoekers, die een ongelooflijke
vaardigheid hebben in het opsporen
van misdadigers en daarom als helpers
der politie hogelijk worden gewaar
deerd. Vrijwel geen dief, rover of
moordenaar ontsnapt, als de politie
zo'n in de wildernis getrainde recher
cheur op zijn spoor zet. En nu het
verhaal.
Er was een blanke man dood aange
troffen in zijn woning. Neergeknup-
peld en beroofd. De politie stond voor
een raadsel en riep de hulp in de
„black-tracker" Jack. Jackie ging naar
het huis, waar de misdaad was ge
pleegd .Hij bekeek de asbak onderzoe
kend en nam er een der vele peukjes
uit. Toen draaiden de meeste Darwi
nianen hun sigaretten zelf. Ieder man
doet dat op de hem eigen manier. De
verschillen zyn soms heel, heel klein,
maar de inboorlingen met hun geheu
gen als een filmcamera en hun fan
tastische opmerkingsgave wisten van
vrijwel elke blanke, hoe hij draaide.
Jackie bekeek het peukje aandachtig
en wist toen, wie er kort vóór de moord
met het slachtoffer in het vertrek was
geweest. Er waren toevallig een paar
journalisten uit Melbourne en Sydney
in Darwin. Zij waren met de politie en
Jackie naar het huis van de vermoorde
man gegaan. Dit was Jackies grote
kans! Hij keek in het rond, glimlachte
en besloot, niet dadelijk aan de politie
mede te delen, wat hij ontdekt had,
maar eerst een „sensationele demon
stratie" te geven.
En dus begon hy snuivend als een
airedale terrier door de kamer te krui
pen. Vervolgens klom hy (met enige
vol ontzag toeziende Journalisten en
twee meespelende politiemannen op
zijn hielen) door een achterraam naar
buiten. Kruipend en snuivend bewoog
hij zich door de tuin en over het erf.
Toen over een open terrein. Vervolgens
kroop hij, alsmaar snuivend, terug in
de richting van de stad. De groep, met
Jackie voorop, kwam in de hoofdstraat
terecht. Jackie „speelde", dat hij het
spoor zo nu en dan by ster was, maar
dan weer terugvond. Hij stak de straat
over en kroop een café binnen. HU
kroop ruikend en snuivend langs de
mannen aan de bar. HU verliet het
Geen der talrijke zeegedrochten had
hem ook maar een haar gekrenkt en
van verslinden was helemaal geen
sprake geweest. Waarom niet? Wie
Port Darwin kent, kent het antwoord
op deze vraag. Omdat de zeemonsters
wisten, met een Darwiniaan te doen
te hebben. ZU zwommen de gehele
nacht om hem heen, maar als Dar
winiaan lieten zy hem ongemoeid. Was
het avontuur overkomen aan iemand
uit Melbourne, Sydney of enige andere
stad, dan hadden de zeegedrochten be
slist een feestmaal georganiseerd. Dan
waren de journalisten in de gelegen
heid geweest, een maand lang hun
Australische lezers (buiten Port Dar
win) alsmaar sterkere Darwin-verha-
len op te dissen. Nu het slachtoffer
een Darwiniaan was, duurde de jour
nalistieke activiteit maar een week.
In Port Darwin sprak niemand over
het geval.
Het is immers zo, dat de Darwinia
nen rustige, kalme lieden zyn, maar
desniettemin gaat alles, wat de Austra
lische pers over Port Darwin publi
ceert, er (buiten Port Darwin) in als
gesneden koek. De Darwinianen wor
den daar soms een beetje boos om.
HOE WU HANDEL DREVEN
DEKKINGSPERCENTAGE VAN ONZE
IN-EN UITVOER! incl pakketpost en
diamanttiarxjel
