Leden van de „Haagse Kunstkring"
presenteren veelheid van stijlen
FILMS VAN DEZE WEEK:
DE 1000e
Traditioneel tot ultra-abstract
Studenten speelden eenacter
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 14 november 1959
Tweede blad no. 29899
Expositie in Lakenhal
Verzameling van een gedegen niveau
Het is verwonderlijk en tegelijk boeiend op de tentoonstelling in
„De Lakenhal" van werken der leden van de „Haagse Kunstkring"
te constateren, dat de meest uiteenlopende stijlen door hen beoefend
worden.
Van traditioneel tot ultra-abstract, van figuratief tot non-figuratief.
Ouderen en jongeren zijn lid van deze Kring. Vanzelf weerspiegelt
zich dit in de plus minus zeventig inzendinaen.
schildering zyner olieverven een speciale
techniek en weet met schrijnende ironie
zijn onderwerpen „Sonja" en „Dansers"
te kiezen en te behandelen.
Kinderlijk van sfeer zijn de tekenin
gen van T. Hoogendoorn. Treffend is
daarin de vroegrijpheid van het won
derkind aangegeven. Van veel begaafd
heid getuigen ook de zwart-witte lino's
van de G. de Bakker en de uiterst ver
fijnde etsen van A. van Dijk.
Van de abstracten vielen ons de „com
posities" op van J. Olyslagers. K. de
Kruyff vervaardigde enige met groot
raffinement gestyleerde, knap gegoten
bronzen beeldjes, gracieus van lijn en
realistisch van uitdrukking. Een daar
van, het „Vrouw met hondje" beelden
wij hierbij af. Ook het gespannen „Hoe-
lahoepers" is een uitermate karakteris
tiek voorbeeld.
Ambachtelijk opmerkelijk kundig zijn
de metaalplastieken van de jonge, talent
volle Jan Snoeck. Deze geeft verrassend
oorspronkelijk uiting aan zijn schep
pingsdrang en komt daarbij tot ritmisch
evenwichtige en afgeronde complexen.
Wü zyn er ons van bewust, slechts
enkele namen op de voorgrond geplaatst
te hebben. Een volledig overzicht zou te
veel ruimte eisen.
Genoeg wellicht om Uw nieuwsgierig
heid te prikkelen en over te halen tot
een bezoek aan deze verzameling, met
prijzenswaardige zorg geselecteerd door
de directeur van de Lakenhal, de heer
N. J. van Wessem, waardoor zij een ge
degen niveau gekregen heeft.
H.
Advertentie
Gisteren was het voor de bekende
radio- en televisie speciaalzaak VAN
ZIJP, Haarlemmerstr. 279, te Leiden,
een bijzondere dag.
Aan de heer H. A. Bonte, Maredijk 55
te Leiden, werd nJ. het duizendste
toestel verkocht. Het was een groot
beeld PHILIPS t.v.-toestel.
Bovenstaande foto toont het moment
waarop de heer P. J. van Zijp de heer
Bonte gelukwenst met zijn aankoop
en hem als herinnering aan deze dag
een televisietafel aanbiedt.
Jour de fête
Tati's eersteling is een
kostelijke persiflage
Luxor Wie de latere werken van
Jacques Tati: „Meneer Hulot met
vakantie" en „Mon oncle" heeft gezien,
zal vanzelfsprekend niet verzuimen om
ook zijn eersteling ..Jour de fête" ('t Is
feest vandaag) te bewonderen. Ook dit
werk verraadt de meesterhand, want het
ritselt van knap waargenomen mense
lijke trekjes en op de achtergrond geeft
hij een rake schildering van het leven
in een klein Frans dorp. waar een
draaimolen-exploitant voor één dag
neerstrijkt. Dat is voor dit ingeslapen
dorp. in het bijzonder voor een deel van
de mannelijke bevolking, een gegronde
reden om de bloemetjes buiten te zetten.
Hoofdfiguur is evenwel de postbode
Frangois, een wonderlijke figirur, die
men gemakkelijk in de maling kan
nemen, hetgeen dan ook prompt ge
beurt. Hij komt, na het zien van de
snelle postverbindingen in Amerika (op
een filmpje in een tent bij de draai
molen), tot de conclusie, dat ook hij zijn
werk veel sneller kan doen dan totnutoe
geschiedde. Dat hieruit bijzonder komi
sche situaties ontstaan, ligt voor de
hand. De razende postbode was voor
Tati een dankbaar object, dat tenslotte
tot rust komt in een vuile sloot en. na
daaruit gekrabbeld te zijn. een handje
gaat meehelpen bij de oogst
Ook van deze vreemde figuur kan ge
zegd worden, dat Tati voorheen Charlie
Chaplin heeft aanschouwd, maar zijn
„verwerking" is zó zelfstandig, dat hier
een kostelijk kunstwerk van geheel
eigen karakter ontstond, dat niet onder
doet voor de kwaliteiten van Tati's
latere films.
Walter Mitty"
Onovertroffen vroege
Trianon Reeds in vele films heeft
Danny Kaye ons zijn verbluffende
mime-, parodische, dans- en zangkwali
teiten laten zien. doch nog nooit is hij
in staat geweest om een van zijn
films, „Het verborgen leven van Walter
Mitty". te overtreffen. Beter gezegd, er
is een zekere teruggang te bemerken
geweest in de films van Danny Kaye;
hij ging het meer in groots opgezette
shows zoeken, getuige b.v. „De Hofnar",
..De Circusclown", „White Christmas".
Een teruggang, die gestuit werd door een
van zijn jongste produkten, het tragi
komische oorlogsverhaal „M'n beste
vijand" (Me and the colonel», waarin
Kaye de ontwapende figuur van de jood
Jacobowski speelt.
„Walter Mitty" echter is de film,
waarin we Kaye op zijn best kunnen
zien. Het is het verhaal van de dag
dromer. die in allerlei situaties aanlei
ding ziet om te gaan dromen en zodoen
de het gemis aan heroïek in zijn leven
te compenseren. Ziet hij bijvoorbeeld een
plaatje van een beroemde vliegenier, dan
waant hij zich plotseling deze gevreesde
RAF-piloot, die aan de lopende band
Messerschmidts naar beneden knalt. Zit
hij te kaarten, plotseling voelt hij zich
een „Missisipi-gambler", die alom roem
oogst aan de speeltafels en ongure
individuen bij het pokeren van hun
laatste cent berooft.. Voorts kan men
hem achtereenvolgens zien als kapitein
(drie dagen niet van het roer vandaag
geweest met een gebroken arm), een
chirurg, een cowboy enz.
In het dagelijks leven is Mitty echter
corrector bij een uitgeverij van sensatie-
strips. Hij wordt betrokken in een ge
vaarlijk komplot, waarin .jücksischtlose"
individuen hem naar het leven staan en
in weïk komplot hij dus écht de gelegen
heid heeft om zijn heldencapaciteiten te
demonstreren. Dat doet hij echter pas
tegen het einde. Daarvóór is de toe
schouwer echter getuige van allerhande
dolkomische situaties, die een reprise
van de film alleszins de moeite waard
maakten.
Naast Danny Kaye ziet men Virginia
Mayo, als het meisje, dat steeds in zijn
dromen terugkeert en die later ook in
werkelijkheid de aanleiding tot Mitty's
heldhaftig optreden vormt en Boris
Karloff als een van de sinistere schur
ken.
Valkenburg leeft mee met
bouw Leids Diaconessenhuis
Ook in Valkenburg leeft men sterk
mee met de bouw van het Leids Diaco
nessenhuis. Uitgaande van de plaatse
lijke afdeling van de Nederlandse Chris
ten Vrouwenbond en het plaatselijke
actiecomité: bouw nieuwe diaconessen-
huis, zal op woensdag 18 november in
de Gereformeerde Kerk een propaganda-
avond worden gehouden. De geneesheer
directeur Dr. Nolle zal spreken over de
bouw van het diaconessenhuis, terwijl
ook een maquette van het nieuwe huis
zal worden getoond.
Advertentie
RESERVEER HOTEL
HET OUDE KONINGSHUYS
SASSENHEIM - TEL. 8240
voor recepties en diners.
Studentenbediening.
Timboektoe
Intrige en liefde
REX De breedgeschouderde, stoere
Victor Mature en de wat exotische
schoonheid Yvonne de Carlo vertolken
de hoofdrollen in deze film. Het verhaal
speelt zich af tijdens de tweede wereld
oorlog, toen er in de Franse Soedan heel
wat te verdienen was voor handige lie
den. De Amerikaanse wapenhandelaar
(Victor Mature) was een van hen.
Op geraffineerde wijze wist hij alle ge
vaarlijke klippen van de verschillende
stromingen in dat land te omzeilen.
Uiterst behendig laveerde hij tussen de
vele internationale intriges door Hij
werd door iedereen geaccepteerd, maar
door niemand vertrouwd. De Franse
commandant, de plaatselijke Emir en de
leider van de Arabieren in deze streken,
zij probeerden hem allemaal voor hun
zaken te winnen, maar waren er meteen
voor beducht, dat hij met andere par
tijen heulde. Om de beide nationalisti
sche stromingen te overtuigen van zijn
anti-Franse gevoelens, doet hij - met
instemming - voorkomen alsof hij zich
bijzonder aangetrokken voelt tot Yvon
ne de Carlo als de vrouw van de Franse
commandant. De list gelukt. Alle snode
Advertentie
LUm en plak alle9 me
van Ceta-Bever
Lezers schrijven
Uit het hart gegrepen!
Het prachtige idee om voor kinderen
van een vluchtelingenkamp aan het
werk te gaan is door de jongens en
meisjes van „De Sperwers" het Club
huis aan de Langestraat zelf uitge
vonden.
Verbaat u dat? Er wordt immers te
genwoordig maar al te vaak beweerd,
dat onze jongeren geen initiatieven
hebben dat zij door eigenbelangen geen
oog hebben voor anderen. Dat geldt dan
toch zeker niet voor alle jongens en
meisjes van onze tijd, zonder meer. Die
van „De Sperwers" tenminste kwamen
onmiddellijk bij hun clubleider, toen ze
via de televisie de ellende van vluchte
lingenkinderen hadden gezien. Eerste
vraag was: Kunnen wij ook niet wat
meehelpen?
Die spontane wil om aan het werk
te gaan ten bate van anderen, maakt
velen van ons beschaamd. Misschien ge
raken wij, ouderen, teveel onder de in
druk van de onoplosbare vragen en de
onoverkomelijke bezwaren. die de
vluchtelingenhulp voor ons oproept. Wij
willen afdoende hulp. En dat kan nu
eenmaal blijkbaar niet. Wat helpt een
handreiking waardoor slechts enkelen
van een miljoenen-aantal gebaat zijn?
Er is geen beginnen aan.
Een kind denkt niet zo diep na. Ge
lukkig ook maar. De spontane gedachte
wint het van de onmogelijkheden die
wij zien. De wil om te helpen overheerst
verstandelijke bezwaren.
De leider van de „Sperwers", de heer
Stutterheim, heeft met zijn medewer
kers ook op dit punt volledig begrip ge
toond voor zijn jongens en meisjes. Hij
is onmiddellijk met en voor hen aan
het werk gegaan. De grote avond in de
Stadsgehoorzaal op 30 november, zal
„knalgoed" worden. De kaartverkoop en
de loten-actie zijn reeds in volle gang.
Honderden zijn aangestoken door de
ijver van een aantal jongens en meisjes.
Een school, die geld bijeengebracht om
samen een prettige middag te hebben,
stond. dat. ook op voorstel van de kin
deren zelf. onmiddellijk af voor de
vluchtelingenactie. En zo zullen er meer
zijn.
Laat U zich ook in beweging brengen
Deze actie werkt door. Geen wonder, dit
is ons echt uit het hart' gegrepen
P. L. Schoonheim
Aan Cora werden fraaie bloemen
overhandigd.
B. H.
Ten aanzien van het hierop volgende
muzikale gedeelte verwijs ik naar de
uitvoerige beschouwing, welke onze mu-
ziek-recensen 14 dagen geleden aan
het optreden van het Slavisch Ensemble
rKa^bek" onder leiding yan Eugeni Tra-
win''wijdde.
plannen, die gesmeed werden om de rust
in dit gebied te verstoren, worden in
de kiem gesmoord, al gaat dat niet zon
der het nodige kabaal. Maar dan blijkt,
dat het spelletje, dat met de liefde ge
speeld werd, volkomen ernst is gewor
den. De Franse commandant sneuvelt
echter op het veld van eer en niets staat
meer in de weg voor een gelukkige toe
komst van de beide gelieven.
Een film, vol spanning, vol actie en
vol wilde avonturen. Wie van dit soort
levendige rolprenten houdt, zal zich aan
de Haarlemmerstraat wel kunnen ver
maken. Maar men moet wel flinke ze
nuwen hebben, want het gaat er be
paald niet zachtzinnig aan toe.
Vrouwen verdwijnen
Knappe en boeiende
avonturenfilm
Lido Origineel kan het onderwerp,
dat in deze film aan de orde gesteld
wordt, niet genoemd worden. De duis
tere praktijken, welke men met „blanke-
slavinnenhandel" pleegt aan te duiden,
hebben stof geleverd voor legio film
scenario's. Het totale aantal valt moeilijk
te schatten, maar het zal een hoogst
respectabel cijfer zijn.
En het merkwaardige toevalt?) wil,
dat op het filmdoek slechts hoogst zel
den Hermandad optornt tegen de on
gure elementen, die zich met dergelijke
verderfelijke „zaken" ophouden. Ver
moedelijk is dat niet spectaculair ge
noeg. Er valt meer eer te behalen, wan
neer 'n individu zijn krachten meet met
zulke doorgewinterde schurken. Wat dat
betreft kan „Vrouwen verdwijnen" even
min op oorspronkelijkheid bogen.
De makers van deze Franse film heb
ben zich ook niet verdiept in de proble
matiek van deze misdaad. Zij hebben
het kwaad slechts aangegrepen om er
een avonturenfilm van te maken.
Maar dan een bijzonder knappe.
Uiterst spannend, ja zelfs beklemmend!
Van de eerste tot de laatste meters cel
luloid beleeft de bioscoopbezoeker ge
boeid de avonturen van een heel ge
wone jongeman. Een eenvoudige jongen,
die doodnormaal reageert, wanneer zijn
verloofde een avondje uitgaat zonder
haar bestemming te willen bekennen.
„Met vriendinnetjes uit" geeft ze als
reden op.
Zijn achterdocht is opgewekt. Hij
houdt kennelijk niet van* veel woorden
en gaat meteen over tot daden. Hij
volgt zijn verloofde. En evenals bij het
zien van zovele andere films, verbazen
wij ons ook nu weer over het gelukkige
gesternte, waaronder onze held (Robert
Hossein) geboren blijkt te zijn. Anders
was het hem nooit mogelijk geweest met
zo weinig averij langs de vele klippen
te zeilen, die zijn tegenstanders op zijn
koers hebben neergelegd. Hij slaagt erin
het hol van de leeuw te bereiken, waar
heen zijn verloofde en andere naïeve
meisjes door met goud behangen belof
ten gelokt zijn. Argeloos zijn zij in de
hinderlaag gelopen, die de meedogenloze
vrouwenhandelaars voor haar hadden
opengezet.
Dank zij een schier onbegrijpelijke
immuniteit voor de rappe, harde vuisten,
vlijmscherpe messen en met scherp ge
laden revolvers van zijn tegenstanders,
gelukt het onze jongeman zij het op
het uiterste nippertje „zijn" Beatrice
en haar lotgenoten te hulp te komen.
Hoe het daarna gaat. zullen we hier
maar niet vertellen. Maar aan actie,
spanning en spectakelstukjes geen ge
brek. Een enerverend avontuurlijk ver
haal, vakkundig verteld in klare film
taal.
Paspoort der schande
Geraffineerde melange van
bekende ingrediënten
Casino Men moet soms wel bewon
dering hebben voor de wijze waarop de
filmproducenten bekende ingrediënten
weten te mengen tot een nieuwe schotel,
die het bepaald wel „doen" zal. Hier is
het enerzijds de walgelijke wijze, waarop
bepaalde figuren uit de onderwereld
jonge meisjes weten te dwingen tot het
oudste vrouwelijke beroep ter wereld;
aan de andere kant is het de saam
horigheid van chauffeurs, in dit geval
taxichauffeurs, die voor elkaar in de
bres springen als een van hen in moei
lijkheden is geraakt. Deze twee gegevens,
reeds eerder afzonderlijk in andere films
verwerkt, zijn hier bijeengebracht. En
als dan ook nog de dynamische figuur
van Eddie Constantine als hoofdfiguur
optreedt, het onrecht gestraft wordt en
de liefde overwint, welnu, dan is succes
bij voorbaat verzekerd. Aan spanning
ontbreekt het in deze film bepaald niet,
zoals men zal begrijpen: de stnyd gaat
immers tussen de taxichauffeurs en een
berucht souteneur, waarbij de eersten
na vele tegenslagen als overwinnaars uit
de strijd komen.
Chr. Jeugdvereniging U.K.S.
Het is tevens een weldadige verkwik
king te zien dat ieder met eerbiediging
voor de stijl, waaraan hij zich toegewijd
verwant voelt, te werk gaat. Merkwaar
dig, hoevelen door de modern-nuchtere
„tijdgeest" gevangen zijn, cynisch en
analyserend observeren, anderen daar
entegen gans niet losgekomen zijn van
de romantische tendensen, die, hoè dan
ook en welke weerstand zij mogen on
dervinden, daaraan onherroepelijk vast
houden, verbonden als zij zich voelen
met een voorgaande periode, die van de
beklemming van dit atoombomtijdperk
misschien gelukkig! totaal geen
weet had!
Een staalkaart van allerlei mogelijk
heden tot expressie is op deze tentoon
stelling uitgespreid.
Van de hierboven genoemde huive
ringwekkende, beklemming spreekt bijv.
het werk van de jeugdige A. Verhoog
in zijn symbolische, angstaanjagende
olieverven „Slagveld" en „Charlie Brown
as a young hero" stelt hij het heden
rechtstreeks en onverbiddelijk in al zijn
harde waarheid voor U open en nagelt
het in Uw herinnering.
Het eerste is een lugubere en realisti
sche projectie, vervuld van een drama
tische suggestie, waarin het prikkeldraad
in een symmetrische cirkelgang de dode
soldaat knellend omspant, het tweede
verbeeldt enige paarsgekleurde, ver
steende, vervormde figuren, waarin men
profetisch en visionair de dreigende
ondergang meent te onderkennen.
Het is wel een schokkende ontdekking
dit werk van zulk een jong kunstenaar.
Daar zyn ook anderen, die een mani
festatie geven van deze tyd: zo het ab
stracte „Dode stad" of „Verloren wereld"
Een Engelse auteur over
„De Engelse auteur vandaag"
Voor een klein aantal leden van net
genootschap NederlandEngeland heeft
gisteravond in een bovenzaal van restau
rant „De Doelen" de Engelse auteur
John Lehman gesproken over het on
derwerp ..De Engelse auteur vandaag"
De heer Lehman, die alleszins deskun
dig moet worden geacht, zei onder
meer dat de schrijvers in Engeland in
het algemeen sterk geremd worden door
handelsmot.ieven. De meeste schrijvers
moeten „broodschrijvers" worden of op
een andere mander in htm levensbe
hoefte voorzien, hetgeen in hoge mate
funest is voor de creativiteit, Het is
in Engeland bijzonder moeilijk voor
een schrijver om erkenning te vinden
en die te behouden. Een groot verschil
b.v. met Frankrijk. Een jonge schrijver
heeft een hard leven, hij moet eerst al
zijn krachten inspannen om een soort
van succesbarrière te doorbreken. Het
is moeilijk voor de meeste talenten om
in deze wereld te leven en de creatieve
bezigheden niet door de consideraties
aan de wereld verbonden te laten be
roeren.
„Vrouw met hondje"
van M. C. D. Rutjes. Daarin roepen de
suggestieve kleurenwerking zowel als de
mathematisch ontworpen vlakverdeling
bewondering op.
Hiertegenover staan de „traditionelen",
of, zo men wil, de „romantici". Een be
jaarde, als J. C. W. Cossaar, handhaaft
in zijn olieverf „Maurina", de roem van
de gerenommeerde portrettist, met lief
de het wezen van de betreffende weer
gevend.
Voorts B. Dolhain, die, met zijn litho,
het geestig-satirische „Séance", maar
vooral met zijn „Le grand Mealnes", in
een vloeiend lijnen- en vormenspel in
een harmonische opzet de oude tijd her
leven doet.
Een zeer aparte figuur is H. Gordijn.
Hij ontwikkelt in de dunne, geglaceerde
Gisteravond heeft de Ohr. Jeugdver
eniging UKS in het St-Antoniusclub-
huis voor donateurs een zeer geslaagde
feestavond gegeven. In zijn begroetings
woord sprak de voorzitter, de heer Th.
Elderhorst, er zijn vreugde over uit, dat
zo velen aan de uitnodiging van UKS
gehoor hebben gegeven, inzonderheid de
heren J. Bogaards en C. Kramer, resp.
voorzitter en secretaris van de CJMV-
sectie-jeugdwerk. Helaas was ds. D. H.
Gijsbers, hervormd jeugdpredikant, ver
hinderd de avond bij te wonen en zijn
aangekondigde toespraak te houden. De
UKS-toneelgroep presenteerde „Mijn
vrouw verlangt salaris", een vrolijk spel
in drie bedrijven onder regie van Henk
Nyenhuis. De toeschouwer leeft mee
met het verschil van mening, die Dolly
en Hans, een jong echtpaar, hebben
over Dolly's zakgeld. Zij heeft in een da
mesblad gelezen, dat een vrouw ook
recht heeft op eigen zakgeld. Als Hans
het daarmee niet eens is. besluit zij in
staking te gaan. Als blijkt, dat Margriet
de vrouw van Hans' vriend Pierre, de
zelfde mening is toegedaan, begint het
er somber voor de heren uit te zien. De
vrienden besluiten een huishoudster te
nemen en moeten met de enige reflec
tant, een gepensioneerd zeeman, genoe
gen nemen. De verwikkelingen beginnen
pas goed als de echtelieden elkaar van
vermeende echtelijke ontrouw beschul
digen. Uiteindelijk brengt de Neus. „de
zeeman-huishoudster", klaarheid in de
problemen en keert de vrede in huize
„Hans" en „Pierre" terug. Het geheel
werd muzikaal omlijst door de UKS-
band o.l.v. F. Elderhorst en de „dan
sende vingers" van Elly Rijsdam en
haar accordeon.
Alleszins loffelijke uitvoering
In het kader van het Cultureel Internationaal treffen van de Federatie van
Unitates en Bonden werd gisteravond in de Leidse Schouwburg door het „Zolder
theater", een studentengezelschap te dezer stede, opgevoerd: „Het noodlot onder
vraag" (Die Frage an das Schicksal) een éénacter van Arthur Schnitzler.
Arthur Schnitzler, in 1862 te Wenen
geboren (overleden in 1931) studeerde
medicynen en begon zijn loopbaan als
geneesheer, een beroep waarin zijn va
der en broeder uitblonken. Hij redigeerde
van 18871894 „Die Internationale kli
nische Rundschau", en publiceerde ver
scheidene wetenschappelijke beschou
wingen over hypnotisme, telepathie en
psychotherapie. Zijn eerste, niet weten
schappelijke artikelen verschenen in
188990 in Weense periodieken onder
het pseudoniem Anatol. In zijn le serie
éénacter: „Die Frage an das Schicksal"
„Weihnachtseinkaufe" „Episode"
„Denksteine" „Abschiedssouper"
„Agonie.. en „Anatols Hochzeits-
morgen" gebruikte hij deze schuilnaam
voor de hoofdfiguur. De medische ach
tergrond in zijn denken is in al zyn
werken duidelijk merkbaar.
In „Het noodlot ondervraagd" laat
Schnitzler doorschemeren dat (althans
op het gebied der liefde) de waarheid
evenzeer aan de wetten der relativiteit
is onderworpen als de fysica.
Anatol is zich daarvan vaag bewust.
Hij is hartstochtelijk verliefd op Cora
en maakt zijn vriend Max deelgenoot
van zijn twijfel, neen, overtuiging, dat
zij hem ontrouw is, gebaseerd op zijn
ervaring met zijn eigen liefdegevoelens.
Maar die gedachte kan hij niet verdra
gen; het maakt hem razend. Max vindt
een oplossing: „Je hebt hypnotische ga
ven, waarom breng je die niet op haar
van toepassing? Je stelt haar de vraag
of zij Je trouw ls, en zij zal, onde* hyp
nose, naar waarheid ontwoorden!" Als
Cora binnenkomt en vraagt waarover zij
spraken antwoordt Max „over hypnose".
Zij vraagt Anatol haar ook eens te
hypnotiseren, die dit verzoek maar al
te gaarne inwilligt.
Als zij inderdaad slaapt en Max erop
aandringt de fatale vraag te stellen
maakt hij allerlei tegenwerpingen. Ten
slotte verzoekt hij zijn vriend hem met
Cora alleen te laten. Als hij het vrese
lijke moet horen, dan alléén. Max
trekt zich terug. Anatol staat voor Cora,
ziet haar dan aan. Dan knielt hij bij
haar: „Cora, mijn lieve Corawordt
wakker en kus mij
Dat er nogal wat talent en technische
toneelvaardigheid nodig is om deze fijn
zinnige éénacter volkomen recht te doen
wedervaren, behoeft geen betoog, In dat
opzicht schoten de excutanten. hoe kon
het ook anders, te kort. Maar de Weense
sfeer was met een paar kleinigheden
aardig aangegeven, al zouden een paar
typisch Weense stoelen uit dit tijdvak
deze hebben ondersteund. De kostuums
waren in volkomen overeenstemming,
zéér fraai en werden goed gedragen.
De rolkennis men speelde zonder
souffleur was voortreffelijk, het tem
po zeer snel, op sommige momenten
zelfs te snel.
De opvoering maakte de indruk, dat
er serieus gewerkt is en had de volle
dige aandacht en instemming van het
merendeels uit studenten bestaande pu
bliek, dat daarvan ondubbelzinnig blijfe
iraf.
