Zuivere, nobele en sfeervolle film:
„Het dagboek van Anne Frank"
FILMS
Ceta-Bever VLEKKENPASTA l.35
Geloof in het goede der mensen
VAN DEZE WEEK:
Een sympathiek harprecital van
Mildred Dilling ie „Lakeehal"
CETA-BEVER
BUITENBIJTS
Vebo-iiitslagen Jongerendag
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 19 september 1959
Tweede blad no. 29852
Acht mensen hebben zich in een be
perkte ruimte twee jaar verborgen.
Zij leven daar, met hun menselijke
aandoeningen en zwakheden. Een haast
bovenmenselijke opgave.
Er zijn conflicten, problemen, geluk
kige momenten ook.
Er is de onheilspellende vrees voor de
ontdekking. Het scheelt enkele malen
een haar.
Er is de dankbaarheid, wanneer het
gevaar geweken is.
Er is de beklemming, maar ook de
moed om verder te gaan, wanneer het
afschuwelijke noodlot toeslaat.
En er is, bij de toeschouwer, de be
wustwording, dat wij de beangstigende
geestelijke folteringen, waaraan deze
mensen bloot stonden, nimmer mógen
vergeten. Opdat dit nooit terugkere!
Er is bovendien het weten, dat deze
Anne Frank, ondanks haar jeugd, voor
het nageslacht iets nobels bewaard
heeft, dat in zijn sobere weergave, vol
komen aanvaardbaar gepresenteerd
wordt.
Het is niet, als in het toneelspel, dat
het relief in hoofdzaak op Anne Frank
ligt: alle personages krijgen het accent,
dat zij verdienen, in het bijzonder Anne
Pranks vader, van wiens figuur Joseph
Schildkraut een indrukwekkende creatie
geeft.
En wat het meest verheugend is: deze
Amerikaanse versie maakte het is
merkwaardig van Amsterdam geen
imaginair beeld. De 6feer der oude
grachtenhuizen is zó treffend verbeeld,
dat men er zich middenin verplaatst
voelt.
De regisseur Stevens heeft ook in dit
opzicht een prestatie geleverd, waar
voor hem erkentelijkheid toekomt.
Eindelijk het „Dagboek van Anne Frank" in onze stad.
Reeds veelbesproken.
Wij hebben ernaar verlangd de netelige verfilming ervan, waarmee
de regisseur George Stevens belast was, te zien.
Wij waren bovendien uiterst benieuwd. Zou dit Amerikaanse hum
bug zijn of zou deze film enigszins beantwoorden aan hetgeen zij, die
de laatste oorlog meemaakten, er zich van gedacht hadden? Welaan:
zonder reserve is hier van het laatste sprake.
Er ontrolt zich een menselijk document. Een sedert 15 jaar neerge
laten gordijn wordt opgetrokken en het veroorzaakt opnieuw een
schok.
De sfeer, de dreiging, de beklemming, de spanning van de oorlogs
jaren keren terug. Zij kerven weer het gemoed van hen, die dit alles
ondergingen. Zij worden er sterk in alle diepgang mee geconfronteerd.
Duizendmaal erger ondervonden het
de Joden. Met z'n achten zijn zij hier
opgesloten in dat Amsterdamse „Ach
terhuis", waarover U reeds zoveel heeft
kunnen lezen.
Voor hen waren het jaren van ang
stig onderduiken. Die worden hier met
ontroerende zeggingskracht voor ogen
gesteld. Dat maakt een onuitwisbare
indruk. Het is goed eraan herinnerd te
worden. Men vergeet zo snel
Wij leven mee met de ontstellende
ervaringen en de gevoelige ontboeze
mingen van het 13-jarige Joodse meisje
Anne Frank voor haar jaren wonder
lijk snel gerijpt! dat, ondanks alles,
haar geloof in het essentieel goede van
de mensen zuiver wist te behouden. Wij
leven, in dit meer dan drie uren duren
de filmwerk, mee met de belevenissen
die haarzelf en degenen, die haar in een
besloten ruimte omringden, hard en
onontkoombaar werden opgelegd.
Dit gevat in de zuivere sfeer van het
oorlogse Amsterdam, in een zenuwslo
pend, afmattend en bijwijlen explosief
milieu, dat af en toe in een humoris
tisch moment een stoomaflatende ver
ademing vindt.
Zij, die „Het dagboek van Anne
Frank" lazen, weten zich in deze film
verenigd met de gevoelens van dit
Joodse meisje, dat tóch een wrede dood
in het concentratiekamp moest vinden.
Van iemand, die zulk een dagboek
héél jong, zó eei-lijk en. onopgesmukt
wist te schrijven, ware oneindig veel te
verwachten geweest. Helaas is van deze
verwachtingen door haar ontijdige, bit
tere dood geen enkele vervuld.
Maar zij heeft, desondanks, de wereld
iets van onschatbare waarde nagelaten:
het „geloof in het goede". Dit is in deze
film als een levende realiteit vastgelegd
en wij kunnen er dankbaar voor zijn.
En Millie Perkens is een jeugdige
actrice, die in een prille, verstilde en
nergens sentimentele uitbeelding, dit
„waar" wist te maken.
Vanzelfsprekend geen actrice van we
reldformaat. Doch in haar eenvoud en
natuurlijkheid misschien te sterker spre
kend.
Anne Frank (Millie Perkins) met
haar vader (Joseph Schildkraut)
Vergeten wij liever alle „commer
cialiteit" rond het dramatische Anne
Frank-gebeuren. Zij moge er dan zijn,
zü doet by het zien van deze film niet
terzake.
Leggen wij de nadruk op de ontroe
ringskracht van deze film, die reeds
in de aankondiging een trouvaille
vindt: de vrij rondvliegende meeuwen
tegen een typisch Hollandse wolken
hemel als scherp contrast tot hen, die
in het „Achterhuis" de uiteindelijke,
schokkend-lugubere gevangenneming
afwachten.
Die gevangenneming kómt onher
roepelijk, met al het bruut geweld en
lawaai van toentertijd.
Juist tegen het ogenblik, dat de zo
hevig begeerde bevrijding nadert.
Vader Frank keert terug. Zijn doch
tertje verdween. Hij zag haar nimmer
weer.
Maar haar geest bleef leven!
„Battle Cry"
Boek beter dan film
Toen de Amerikaanse schrijver Leon.
M. Uris zijn boek „Battle Cry" schreef,
heeft hij beslist niet gedacht- aan een
mogelijke verfilming; daar leent het
verhaal zich in het geheel niet voor.
Doch toen in de grote hongerperiode
naar oorlogspektakelstukken zoals
„From here tot eternety", „Bastogne"
en „To hell and back" (de autobiogra
fie van Audie Murphy) de Hollywoodse
filmproducenten het succes van „Battle
Cry" bij het lezerspubliek bemerkten,
duurde het niet lang of ook dit verhaal
verdween in de scenariomolen (ditmaal
bediend do<or Uris zelf) en werd zo
aan de bekende regisseur Raoul Walsh
ter hand gesteld. Van het boek „Battle
Cry" met zijn scherp getekende solda-
tentypes was overgebleven een onopval
lend oorlogsverhaal met een maximum
aan concessies, dat deze week onder de
titel „Gezworen kameraden" in kleuren
en cinemascope in Lido te zien is.
Zoals in de aanhef opgemerkt, het
verhaal, zoals door Uris geschreven
leent zich niet voor verfilming. Waar
het de filmproducenten te doen is om
een boeiend verhaal vol actie, was het
Uris te doen om een rake typering van
de soldaat voor, tijdens en na het front-
gevecht. Hij maakt daartoe in zijn boek
herhaaldelijk gebruik van „flash-backs"
en geeft zo het karakter van zijn types
de achtergrond, die ze aanvaardbaar
doet maken. Hij schetst de soldaten
thuis, in hun jeugd, bij hun zakelijke en
liefdesmoeilijkheden, wat regisseur
Walsh door het armoedige scenario
heeft moeten nalaten. In de film legt
hij het accent op de harde frontoplei
ding, het kazerneleven en de oorlogs
handeling, hetgeen hij overigens boei
end weet te presenteren. De simpele ty
pes als de Texas-jongen, de boeken
wurm, de schooier en de mooie jongen
komen goed uit de verf, doch juist de
figuren als overste Huxley en de com
mandant „Mac", die Uris een diepe
achtergrond gaf in zijn boek, zijn in de
film te zwak. hoewel de vertolkers (Van
Heflin en Aldo Ray) uitstekend spel le
veren.
Zo verdient de film „Battle Cry" niet
het succes van het boek „Battle Cry",
hetgeen de liefhebber van een spannen
de oorlogsfilm overigens niet mag doen
verzuimen deze film te zien
Glimlach van een
zomernacht
Merkwaardige contrasten
Het Casino-theater aan de Hoge-
woerd heeft het avondprogramma op
weekdagen met ingang van gisteren in
grijpend gewijzigd. Er worden geen twee
voorstellingen meer gegeven. Het motto
is thans „weer een echt avondje uit".
De aanvangstijd is wat later gesteld,
het voorprogramma wat uitgebreid en
dan wordt er ruimschoots gelegenheid
geboden om zich te verpozen. Eerst
daarna begint de hoofdfilm.
Deze week is <-'~f „De glimlach van
l!ll!llill|llllllllllllllllllill!llll!lll!lllllill!ilIIIIII!lli!lllll|i|HUII
llliilllllll'
een zomernacht". Een Zweedse produk-
tie. De man, die er zijn naam onder
zette, is een van de weinige regisseurs,
die ér zich op kunnen beroemen bijna
even bekend te zijn als de sterren. Ing-
mar Bergman was namelijk verant
woordelijk voor deze zomerse glimlach
die echter hier en daar wel een beetje
wrang aandoet. Het is een soms luchtig,
maar soms toch ook zwaarmoedig spel
met de liefde, dat Bergman laat spelen
tussen vier paren op verrassende wijze
met elkaar verbonden.
Sterk zijn de typeringen, die Berg
man zijn hoofdrolvertolkers op het wit
te doek laat zetten. De arrogante, kei
harde, maar ook lafhartige advocaat
Egerman, die voor de tweede maal ge
trouwd is met een veel jonger kind
vrouwtje, dat van dezelfde leeftijd is
als de nogal droefgeestige zoon uit zijn
eerste huwelijk. Een drama ligt voor
het grijpen. Dat komt ook. maar in de
handen van Bergman blijkt het toch
geen drama te zijn. Papa vindt troost
bij een bekende luchthartige actrice,
die voor hem een bijzonder eigengereide
officier opzij zet. Diens vrouwtje is een
geraffineerd wezentje, dat alles op het
spel wil zetten om haar man te behou
den.
En tussen deze op amoureuze avon
tuurtjes beluste personen fladdert dan
nog een frivool dienstmeisje, dat zich
tenslotte toch ook van een passende
partner weet te verzekeren.
Merkwaardige contrasten in één film.
De meesten verloochenen zich niet.
Sommige scènes als die waarin alle
rivalen zich aan tafel hebben verzameld
en die waarin het vreemde duel tussen
de mannelijke hoofdpersonen wordt uit
gevochten zijn uitermate suggestief,
knap van compositie, vol tekenende
sfeer en geladen met goed opgevoerde
spanning, op ander momenten echter
kan men echter niet terugvinden van
de meester Bergman, die zich dan op
kaalgetrapte filmpaden heeft begeven.
Maar niet alleen filmtechnische te
genstellingen. Ook in dit wonderlijke
verhaal deze vreemdsoortige mengel
moes van gevoelens, gedachten en ge
dragingen. Drama naast klucht, holle
pathos naast diepzinnige uitingen,
haat naast liefde, raffinement naast
onschuld, vreugde naast verdriet, hu
mor naast somberheid. Deze tegenstrij
dige elementen tezamen geven een
merkwaardig totaal, dat dan moet wor
den verklaard als „de glimlach van een
zomernacht".
Cowboy
Harde realiteit
Rex De filmwereld heeft uit de
aard der zaak om commerciële redenen
de cowboy en zijn werk geromanti
seerd. Week in, week uit verschijnt de
galopperende, stoere, onverschrokken
kerel op het witte doek, die spreekt tot
de verbeelding. De man heeft een onge
reglementeerd, maar zeer avontuurlijk
en vaak uitermate spannend leven. Al
thans op de film. De realiteit is anders
geweest. Door hete prairies en over woest
gebergten moesten harde, spijkerharde
kerel# horden yee over lange afstanden.
Advertentie
Lezers schrijven
De Groentijd
In de Telegraaf was enige tijd geleden
opgenomen het zo lezenswaardige arti
kel „Groentijd past bepaald niet meer
in onze tijd" van prof. mr. J. M. van
Bemmelen en stelt deze de volgende
vraag: „Zou het zo vraagt men zich
af nu niet werkelijk eens tijd worden
de groentijd definitief af te schaffen en
te verbieden?"
De groentijd is de kanker van de stu
dentenmaatschappij. Vele geleerden
doen reeds ontelbare jaren moeite en
voortdurend met groter succes de kanker
in het menselijk lichaam te genezen. Na
de groentijd verschijnen ieder jaar vele
artikelen om uit de studentenmaatschap
pij de groentijdskanker te verbannen,
maar het blijft bij artikelen en rigoreuze
maatregelen blijven achterwege. Het is
algemeen bekend dat vrijwel alle pro
fessoren tegen de groentijd zijn
Red. L.D.) Zij zien hiervan het nut niet
in en zijn afkerig van aan het einde van
de groentijd ieder jaar vermoeide stu
denten op hun colleges te ontvangen,
die er dan totaal niet op ingesteld zijn
de lessen met opgewektheid te volgen.
Velen vergeten daarenboven dat voor
hen de studie hoofdzaak behoort te zijn,
al zal niemand ontkennen, dat het lid
maatschap van alle mogelijke studenten
verenigingen ook voor de toekomst grote
waarden bevat. Er wordt wel beweerd,
dat de groentijd noodzakelijk is, omdat
de overgang van scholier naar student
zo enorm groot is, maar is deze voor de
afgestudeerde, die in de maatschappij
komt, door hem zelf met „de kille maat
schappij" betiteld, niet minstens even
groot? En daar wordt met allerlei groen
tijdspraktijken toch geen rekening ge
houden en de afgestudeerde voorkomend
ontvangen.
Maar de vraag van prof. van Bem
melen is gemakkelijker gesteld dan be
antwoord. Naar zijn mening dient het
inititatief tot afschaffing van de groen
tijd uit te gaan van de professoren van
iedere Universiteit en Hogeschool. Hun
advies kunnen zij ter kennis brengen
van iedere rector-mag^r-Sus.
Het verdient aanbeveling dat deze
met een commissie uit de professoren
zich in verbinding stelt met de verte
genwoordigers van iedere plaatselijke
studentenvereniging ten einde op vriend
schappelijke wijze een einde aan de
groentijd te maken.
Komt geen doeltreffende overeenkomst
hierover tot stand dan bestaat de mo
gelijkheid voor de rector-magnificus de
Toch maakte zich luistermoeheid kenbaar
Voor K. en O. en de Vrienden van de Lakenhal heeft Mildred Dilling een met
onmiskenbare sympathie gevolgd recital gegeven. Zij heet in Amerika „the first
Lady of the Harp". Alvast zeker was, dat haar kostbare harp en zij zelf als
podiumverschyning een poëtische eenheid vormden. De „vrouw en de harp" is
trouwens een romantisch gegeven en de plaatsbezetting in de geheel gevulde
„Grote Pers" scheen dit te bevestigen: drie of vier vrouwen op één man.
De gracieus zingende moderne harp
bezit ontegenzeggelijk de haar legenda
risch toekomende charme. Evenwel
raakt deze charme sneller haar begren
zing dan wij dachten. We geloven stellig
dat aan niemand, zo binnen de drie eer
ste kwarturen, ook maar het allerge
ringste nootje heeft kunnen ontsnappen.
De soliste was daarvoor een te virtuoze
en te fascinerende musicienne.
Ma.ar het zijn vooral de korte, droge,
luit-achtige hoge discanttoontjes, waar
van vele componisten en arrangeurs
misbruik maken om effectredenen, die
uiteindelijk luistermoeheid doen inslui
pen. Werkelijke expressiviteit is daar ge
ring en veel van die etherisch in chro
matische glissando's ruisende figuurtjes
en fluisterende patroontjes zijn van te
eendere snit. De harp is verder geen ge
roepen solo-instrument.
Ondertussen spraken we van beper
kingen van de harp, waartoe de even-
Advertentie)
Schuren, bungalows, schutting!
groentijd te verbieden en straffen bij
overtreding op te leggen.
Mochten deze maatregelen ook niet
baten, dan staat nog altijd boven de
autoriteit van de rector-magnificus de
Minister van Onderwijs, Kunsten en
Wetenschappen en kan deze bij het
Parlement een wetsontwerp tot afschaf
fing indienen. Zonder dat doeltreffende
maatregelen worden genomen zal de
groentijd al is het dan ook misschien in
verzachtende vorm overal in Nederland
blijven voortduren. Moge zulks verijdeld
worden.
Mr. D. G. Kortenbout van der Sluijs-
Nunspeet.
In tal van wedstrijden hebben de
leden van de drie jongerenlandbouw-
organisaties hun krachten tijdens de
gisteren gehouden VEBO-jongerendag
kunnen meten. Met een aanmerkelijk
puntenverschil hebben de jongeren
van de Hollandse Maatschappij van
Landbouw de eertijds uitgeloofde wis
selbeker weer in hun bezit gekregen.
De jongeren van de C.B.T.B. legden
beslag op de tweede prijs, terwijl de
jongerenorganisatie van de L.T.B. de
derde prijs in de wacht sleepten.
De uitslagen van deze veelal interes
sante wedstrijden luiden als volgt:
Wedstrijden voor jongens. Melkwed-
stryden: 1. Corrie Baelde, Bodegraven;
2. Joh. Harting, Alphen aan den Rijn;
3. Mej. G. de Jong, Alphen aan den
Rijn; 6. Mej. C. M. Heemskerk, Rijp-
wetering. Uitslag organisaties: 1. C.J.-
B.T.B. (G. de Jong, Joh. Harting; 2. H.
M. v. L. (L. Kwakernaak, C. Baelde)
3. L.T.J. (L. v. d. Meer, C. M. Heems
kerk)
Eindexamen Chr. Kweekschool
Voor het eindexamen derde leerkring
hoofdakte (tweede groep) zijn aan de
Chr. Kweekschool geslaagd de heren M.
van Tol te Boskoop, K. Tolk te Alphen
aan den Rijn, L. G. van Veen te Oegst-
geest; A. L. Verhoog te Leiderdorp; F.
de Vries te Leiden; A. van Weelden te
Leidschendam en G. Wessel te Leiden.
Afgewezen 1.
naar de markten drijven. Zij hadden een
ruig, monotoon beroep vol ontberingen
en ellende. Het uiterste aan lichamelijke
kracht werd van hen gevergd. Ach, een
zekere romantiek en schilderachtigheid
was niet te ontkennen, maar de bikkel
harde strijd om het dagelijks brood over
heerste toch alles. Het waren geen fijn
gevoelige, geen kunstzinnige mensen. Het
was een grof, platvloers volkje, vaak met
weinig eergevoel of kameraadschap. Dat
heeft de jonge Amerikaanse poëet Frank
Harris ook ontdekt, toen hij in 1871 zich
bij de veedrijvers aansloot om in Mexico
te komen, waarheen zijn geliefde ge
voerd was door haar aristocratische va
der. Deze had de liefde tussen dit twee
tal ontdekt en was er glad tegen. Maar
de schrij ver-met-Iers-bloed-in-de-aderen
wilde zich er niet bij neerleggen en
maakte de barre tocht met de cowboys.
Zijn ervaringen onder deze lieden heeft
hij in een roman neergelegd. Het boek is
thans door regisseur Delmer Daves in
filmtaal omgezet en in kleuren op het
doek gebracht. De hoofdfiguur in het
verhaal heet weer Frank Harris en
wordt gespeeld door de bekende acteur
Jack Lemmon. Naast hem speelt Glenn
Ford een boeiende rol als veekoning
Reece. En Anna Kashfi (de voormalige
echtgenote van Mai-Ion Brando) geeft de
Mexicaanse geliefde gestalte. In ieder
geval is deze film een te waarderen po
ging om de wanstaltige cowboyfiguur,
zoals Hollywood die gecreëerd heeft, tot
reële verhoudingen terug te brengen.
„De Lord, de Lady en
de Butler
V er diende prolongatie
Trianon Het is niet verwonderlijk,
dat de gezefllige film „De Lord, de Lady
en de Butler" nog een week blijft
draaien! Engelse humor is hier volop
aanwezig. Als men dan bedenkt, dat
deze film U er eens volkomen „uit"
haalt, omdat zij U naar een onbewoond
eiland brengt, waar zich héél wat avon
tuurlijks afspeelt, dan is het zeker, dat
U zich geen moment vervelen zult. De
Engelse geliefde acteur Kenneth More
is er bovendien om U prettig bezig te
houden.
En rond hem een groep acteurs en
actrices, die het in dit opzicht gerust
tegen hem kunnen opnemen!
Veebeoordeling Zwartbont: Klerk 90
punten; Schipper 86 pnt; Noordam 85
pnt; Roest 80 pnt; Kompier 75 pnt. H.
M. v. L. 261 pnt; C.J.B.T.B. pnt; en
L.T.J. 196 pnt; Wartenhorst 91 pnt,
Alkmaar; Wiering 90 pnt, Hoorn; Dek
ker, 83 pnt, Hoorn; Looyen 80 pnt,
Gouda; Velzeboer 78 pnt, Voorhout;
Hoorn 224 pnt; Voorhout 201 pnt; Zoe-
terwoude 195 pnt; Schagen 179 pnt.
Zwartblaar: Roest 92 pnt (C.J.B.T.B.)
v. d. Lip, 91 pnt (H.M.v.L.)Stoel 90
pnt, (C.J.B.T.B.); Belt 88 pnt (L.T.J.)
Rijlaarsdam 85 pnt (C.J.B.T.B.)Moo-
ren 83 pnt (L.T.J.). C.J.B.T.B. totaal
267 pnt; L.T.J. 221 pnt; H.M.v.L. 191
pnt; Heemskerk 74'4 pnt, Voorhout; N.
v.d. Hulst 71 pnt, Zoeterwoude; de Jong
7014 pnt, Zoeterwoude; Vogel 6714 pnt,
Zoeterwoude; P. v. d. Hulst 6414 pnt,
Voorhout; G. Rotteveel 63 pnt, Voor
hout; J. v. d. Geest 6214 pnt; Zoeter
woude; Duivenvoorde 59 pnt, Zoeter
woude; S. J. v. d. Geest, 56 pnt, Zoeter
woude; Voorhout totaal 202 pnt; Zoe
terwoude 1 20014 pnt; Zoeterwoude 2
186 pnt.
Wedstrijden voor jongens. Werktuig-
herkennen: 1. B. v. d. Poel; 2. A. Ja
cobs: 3. C. Kroes: 4. W. v. d. Vis; 5. S.
C. Rijlaarsdam; 6. A. Kroes; 7. C. van
Santen;8. T. Reyneveld; 9. A. Hoogen-
boom; 10. A. C. Mooren; 11. J. G. Bos;
12. J. Rotteveel; 13. J. J. van Santen;
14. C. Noordam; 15. P. Duivenvoorden;
L.T.J. 66 pnt; H.M.v.L. 59 pnt; C.J.B.
T.B. 58 pnt.
Kostenberekening merkartikelen uit
Huishoudboekje: le pr. Pr. Looman,
Linschoten; 2e pr. Jo. de Regt, Alphen
aan den Rijn; 3e pr. J. Kwakernaak,
Alphen aan den Rijn; 4e pr. A. Koot,
Voorschoten; 5e pr. T. A. Haksteeg-
Bakker, Leiderdorp.
Wedstrijd in beoordeling van scha
pen: le pr. Arie Roest, Zoeterwoude; 2e
pr. H. J. Oostdam, Voorhout; 3e pr. A.
J. A. de Groot, Zoetermeer; 4e pr. J.
Roest, Nieuwveen; 5e pr. Meindert
Nieuweboer, Hoogwoud.
Wedstrijd in het kennen van voeder-
middelen en kustmeststoffen:
1. Cees Kroes, Woubrugge; 2. Gijs
Boele, Woubrugge: 3. A. Kroes, Wou
brugge; 4. Maus Kroes, Woubrugge; 5.
J. A. v. d. Marei, Wassenaar; 6. P. v. d.
Voort, Voorschoten.
Openwedstrijd gewichtschatten van
levend vee en/of voedermiddelen:
1. W. Duyndam, Hazerswoude; 2. A.
Bos, Wassenaar; 3. J. Verhagen, Ha
zerswoude; 4. A. v. d. Eyk, Leidschen
dam; 5. A. C. Rijnsburger, Zoeterwou
de.
Meisjeswedstrijden. Slaatjes opmaken:
C.P.B. J. de Regt, Alphen aan den Rijn
le pr.; E. Burggraaf, Aarlanderveen, 2e
prijs; A. Koetsier, Alphen aan den Rijn
2e prijs. L.T.M.: A. M. v. d. Geest, Oud
Ade; T. Koot, Voorschoten; T. van
Rooyen, Woerden. H.M.v.L.: A. Bos,
Hoofddorp; I. Verboon, Voorburg; G.
Noordam, Hazerswoude.
Bloemen schikken: M. van Schie,
Wassenaar, le prijs; L.T.M.: W. Kemp,
Woerden 2e prijs; J. Onderwater, Zoe
terwoude 3e prijs; L. Straathof, Rijp-
wetering; C.P.B.; J. Visser, Alphen aan
den Rijn; M. de Bruin, Zwammerdam;
G. v. d. Stoel, Bodegraven.
Fruitmand opmaken: L.T.M. G. Ver-
steegen, Zoeterwoude (le prijs); K. de
Groot, Hazerswoude; J. Visser, Alphen
aan den Rijn (2e prijs); H.M.v.L.: C.
Baelde, Bodegraven, 3e prijs; Ina Ver-
Boon, Voorburg; A. Bos, Hoofddorp.
De prijzen werden voor een deel uit
gereikt door wethouder mr. J. Drijber,
die elke prijs van een geestig speech je
vergezeld liet gaan. Ook de waar
nemend voorzitter van de VEBO, ir. P.
Buch reikte enkele prijzen uit. Verder
spréken nog de heren C. Oostveen en
K. A. Stapel in hun kwaliteit als jury
leden bij de veebeoordeling en gaven
een toelichting op de beoordeling.
De voorzitter van de regionale Jon-
gerencommissie de heer Chr. v. d. Poel
richtte tot slot een dankwoord aan al
len, die aandeel hebben gehad in het
slagen van deze Jongerenwedstrijddag.
eens beperkte harpliteratuur bijdraagt,
en niet van beperkingen in de soliste.
Zii is tot wonderlijk fraaie dingen in
staat, terwijl zij het raffinement met
distinctie hanteert. En in tempo, rit
miek. nuancering, dynamische toon-
schildering kan men het hartelijk met
haar eens zijn. Mildred Dilling maakt
haar stukken tot vertellingen.
Maar zij is Amerikaanse en in haar
land geldt minder kritische kieskeurig
heid in de programma-opbouw. Wij ver
langen daarin een geestelijke of spiri
tuele lijn en deze opzet was niet hele
maal gelukkig. Zullen we een aantal
goed gekozen programma-nummers
noemen, dan de kerst-variaties van
Rousseau, de Impromptu's van Roussel
en Pierné, Sibelius' Pastorale en de
„Pollets" van Hasselmans. Vervolgens
het geniaalste van alles, het zgn. Harp-
concert in Bes van Handel, waarin we
echter een van zijn orgelconcerten her
kenden.
Mildred Dilling is steeds met spon
tane genegenheid toegejuicht en kon
aan een toegift niet ontkomen. Tussen
door heeft zij, in het Engels, heel ge
zellig nog wat harpgeschiedenis gedo
ceerd, een kinderwijsje op een kleine
Ierse harp getokkeld en een aantal oude
exotische harptypes besproken en ver
toond. De naam „Harpe Davids" is daar
bij ook gevallen. Maar onderzoekers heb
ben waarschijnlijk gemaakt, dat het een
Egyptische lier is, zoals op ons Rapen
burg in het Museum van Oudheden
wordt aangetroffen, die Davids speeltuig
het meest benadert.
V.
De bijbel als boek van
blijdschap
CHRISTENVROUWEN KWAMEN
BIJEEN
Gisteravond hield de afdeling Leiden-
Centrum van de Ned. Chr. Vrouwenbond
haar eerste vergadering in dit seizoen en
was de zaal van het gebouw Rehoboth
tot de laatste plaats bezet. De presidente
richtte zich in het bijzonder tot ds. C.
A. Harten, die bereid was gevonden te
spreken over: „Wat zegt de Bijbel over
blijdschap", alsmede tot een aantal gas
ten en nieuwe leden. Na een korte medi
tatie gaf zij het woord aan de secreta
resse, mevr. A. A. v. d. Kwaakv. d.
Berg, die de notulen van de vorige ver
gadering voorlas. De penningmeesteresse
mej. J. W. Boehmer, wekte de leden op
om nu reeds te gaan sparen voor het
zomerreisje in 1960. Mej. G. Verduin van
de Huishoudelijke Voorlichting gaf een
korte toelichting op het a.s. cursus-werk.
Ds. Harten dankte voor de hem gebo
den gelegenheid deze avond te mogen
spreken over de bijbel als boek van
blijdschap.
e bijbel bevat wel sombere klaagliederen
De bijbel bavat wel doffe klaagliederen en
sombere klanken, aldus spr., doch ook
veel blijdschap, waarmede wij ons kun
nen verheugen. Met enkele treffende
voorbeelden lichtte spreker een en ander
toe en wees op de psalmen 68, 95 en 100,
die met een onovertroffen blijdschap
Gods lof bezingen. Brachten de eerste
Christenen, die uit Jeruzalem vluchtten,
niet overal blijdschap van het Evangelie
tot hen met wie zij in aanraking kwa
men? Er wordt weieens verondersteld,
dat Christelijke mensen zwartkijkers
zijn, doch niets is minder waar, aldus
spreker. Ook zij zitten wel eens in
de put, als zij God kwijt zijn, doch
in de kerk vinden zij dan steeds
weer de blijde boodschap van het Evan
gelie. Helaas zijn er zo velen, die dit ver
geten en denken, dat men in deze tijd
met zijn raketten, zijn huisvestingspro
blemen e.d. niet blij kan zijn. Hebben
zo'n 2000 jaar geleden Petrus en Paulus
het gemakkelijk gehad. Schreef Paulus
niet in zijn brieven, terwijl hij zelf onder
de meest moeilijke omstandigheden ver
keerde, dat men zich moest verblijden
in de hoop. De blijdschap in de Bijbel
is, aldus spreker, geen karaktereigen
schap, doch is de vrucht van de Heilige
Geest. Die blijdschap is onafhankelijk
van de omstandigheden, beurt ons op en
er gaat een wervende kracht van uit. Met
enige voorbeelden lichtte spreker deze
eigenschappen nader toe. Wij moeten
meer tijd nemen voor de bijbellezing
en om te bidden, daar hiermede ons
leven wordt verrijkt. Spreker eindigde
zijn boeiend betoog met de wens, dat
allen zullen worden verblijd door Gods
woord en dat zij in het leven en bij het
werk steeds indachtig zullen zijn, dat
diens Zoon arm is gestorven om ons al
len rijk te maken.
Van de gelegenheid tot discussie en
het stellen van vragen werd een druk
gebruik gemaakt.
Sprookjesachtige optocht
door straten Zijlkwartier
Voor de twaalfde maal in successie
heeft de Speeltuinvereniging „Ons Ei
land" gisteravond haar lampionoptocht,
die ieder jaar voorafgaat aan het kin
dertuinfeest, gehouden door de straten
van de wijk. Voorafgegaan door het
Muziekkorps „Werkmans Wilskracht"
trokken honderden, al dan niet verkle
de jongens en meisjes met gekleurde
lampionnetjes door de straten en oogst
ten overal veel bewondering. Achter het
muziekkorps kwam het verenigings
vaandel met een vaandelwacht. Het
muziekgezelschap Concordia sloot de
stoet.
Cowboys waren het sterkst vertegen
woordigd in de groep. Al schietend en
knallend hingen tientallen Texas-kin-
deren de dappere uit in de stoet. De
meeste hilariteit ontlokte echter een als
aap verkleed jongetje, dat door zijn
vreemde capriolen de toeschouwers
soms deed twijfelen bij de vraag of dit
nu werkelijk een aap was. Ook een oud-
Hollands kwartet kreeg veel lof van de
toeschouwers langs de route.
In de Heemskerkstraat en de Tas
manstraat had het bestuur van „Ons
Eiland" voor een verrassing gezorgd.
Bij het passeren van deze straten zet
te plotseling Bengaals vuur de stoet in
een sprookjesachtige verlichting.
De lampionoptocht mag ook dit jaar
weer zeer geslaagd heten l
