DINA
MERRILL,
Een nacht vol verschrikkingen
ZATERDAG 5 SEPTEMBER
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
Ons kort verhaal
door Maurice Renard
NA ACHT MINUTEN TELEVISIE
VAN NEW YORK NAAR HOLLYWOOD
Rond een „verloren" schip
Toch lijkt Dina Merrill op Grace.
Eens komedie, altijd komedie voor Diana Spencer.
laten is deze voorkeur blijven be
staan. Haar debuut als beroeps op de
planken was een komedie. Haar de
buut voor de televisie was in een ko
medie. „Ik moest een beetje dronken
zijn. Het was niet gemakkelijk, want
ik drink nooit. Maar ik geloof toch
wel, dat het aardig ging", merkt ze
lachend op.
En nu haar filmdebuutweer in
een komedie. ,,Ik geloof, dat ik er
maar bij blijf. Het heeft mij nu al
een flink eind op weg geholpen.
Waarom zou ik dan veranderen.../'.
Het slot lag slechts vyf kilometer
buiten de stad. In de vroege morgen
uren belde vandaar mevrouw de
Grièche de politie op. Men verzekerde
haar, dat er direct iemand zou komen.
Een kwartier later verscheen inder
daad feen auto voor het bordes. Vlug
stapte iemand uit en snelde de brede
trap op. Mevrouw de Grièche was
aangenaam getroffen door het intel
ligente uiterlijk van de inspecteur.
„Mijnheer", zei ze, meteen ter zake
komend, „vannacht heeft zich hier
een merkwaardig, ik mag wel zeggen
mysterieus, voorval afgespeeld. Ik heb
echter een hekel aan dat woord mys
terieus. Alles, wat zich op onze aarde
afspeelt, valt namelijk te verklaren.
Niets is onverklaarbaar en hoe fantas
tisch onze waarnemingen vaak ook
mogen zijn, ze zijn alle te verklaren
en hebben een natuurlijke oorzaak.
Zo denkt u er toch ook over, hè?"
Met een beleefde neiging van het
hoofd stemde de inspecteur hier
mee in.
Mevrouw de Grièche vertelde ver
der „Ik heb dit kasteel in het voor
jaar gekocht en er met mijn dochters
de zomer doorgebracht. We zouden
reeds naar Parijs zijn teruggekeerd, als
niet een vriendin van mijn oudste
dochter, juffrouw Arnal, was komen
logeren.
Juffrouw Arnal is hier gistermiddag
gekomen en vannacht om één uur is
er iets eigenaardigs gebeurd, dat ons
allemaal, óók het personeel, in de
grootste opwinding heeft gebracht.
Het diner verliep zeer opgewekt. Ik
moet u in dit verband wel even ver
tellen, dat ik alles wilde doen om juf
frouw Arnal op haar gemak te stel
len. Ik weet namelijk, dat ze kort ge
leden een ellendige ervaring heeft ge
had. Ze heeft zich dat erg aangetrok
ken en ze rekent op onze vriendschap
om alles zo gauw mogelijk weer te ver
geten. Ze toonde zich opgetogen over
het park en de schoonheid van dit
oude kasteel. Kortom, ik hield haar
zo goed mogelijk bezig en de avond
vloog om. Mijn dochter Simone kreeg
echter op een gegeven ogenblik de
onzalige gedachte om over het onbe
woonde gedeelte van het kasteel te
gaan praten. Het slot is bijzonder
groot, moet u weten, en de noorde
lijke vleugel werd door de vorige eige
naresse, de Hertogin van Uzès, niet
bewoond. Ik ben wel van plan die ver
trekken in gebruik te nemeen, maar
momenteel is de spook-vleugel, zoals
dat deel van het kasteel genoemd
wordt, nog niet op orde."
De inspecteur begon te lachen.
„Het is dus een spookgeschiedenis!"
„Juffrouw Arnal is daar in ieder ge
val wél van overtuigd. Ik had ge
meend, dat ze verstandiger zou zijn.
Ze moet wel erg van haar stuk zyn
gebracht!"
„Wat heeft zich nu eigenlijk afge
speeld, mevrouw?"
„Nadat we tot ongeveer twaalf uur
hebben zitten praten en veel te uit
voerig op allerlei legenden en spook
verhalen, die verband houden met de
noordelijke vleugel, zijn ingegaan,
gingen we naar bed. De kamer, waar
juffrouw Arnal logeert, ligt naast die
van mijn dochters. Ze vroeg mij, waai
de andere deur op uitkomt. Ik ver
telde haar, dat daar een tweede lo
geerkamer is.
En daarnaast?, vroeg ze.
Dan komen de lege kamers, ant
woordde ik, en lachend zei ik: „Maar
maak je geen zorgen, Thérèse, de
deur naar de noordelijke vleugel is af
gesloten."
„O, ik ben heus niet bang!, zei ze.
„Dat wil ik graag van je aannemen",
antwoordde ik.
Ik trok me daarna op mijn kamer
terug. De meisjes hoorde ik nog lang
pratenMidden in de nacht werd
ik plotseling door een yselijke gil ge
wekt. Ik sprong uit bed en liep de
gang op. De kamer van mijn dochters
was leeg en ik liep dus naar die van
juffrouw Arnal. Daar zag ik de drie
meisjes zich bij de deur verdringen,
die naar de andere logeerkamer leidt.
Ze sjorden uit alle inacht aan de deur
en riepen luidkeels om hulp. Nauwe
lijks was ik binnen, of juffrouw Ar
nal viel flauw.
„Mama! Mama!", riep mijn dochter
Gilberte, „er wil hier iemand naar
binnen dringen!"
Gelukkig ben ik nogal dapper, mijn
heer, en ik hoorde, dat men ons te
hulp kwam. Het lawaai had het per
soneel gewekt. Ik deed dus die deur
open, waarachter zich echter niets en
niemand bevond. Niets dan een on
doordringbare duisternis.
Mijn butjer, die iets over zijn pyja
ma had aangeschoten, ging me met
een zaklantaarn achterna. De logeer
kamer was geheel verlaten en de deur i
naar de noordelijke vleugel stevig op
slot. Ik had echter zélf gezien, dat de
deur tussen de twee logeerkamers be
wogen had, dat ze geopend en weer
gesloten was, ondanks de inspanning I
van de drie meisjes! Ik was ervan j
overtuigd, dat iemand geprobeerd had i
bij juffrouw Arnal binnen te dringen.
We keken elkaar ontsteld aan. Juf
frouw Arnal was inmiddels op bed ge
legd. Ze kwam gelukkig weer vlug bij
en vertelde ons toen, dat ze een ver
dacht geritsel had gehoord toen ze al
half en half in slaap was gevallen. Ze
bezwoor ons, dat ze die deur in het
flakkerende licht van het open haard
vuur had zien bewegen. Ze was uit j
bed gesprongen en had mijn dochters
geroepen. Enkele seconden lang heb
ben ze vertwijfeld tegen de onbekende
geworsteld, die probeerde binnen te
dringen.
Het personeel, dat met geweren en
revolvers gewapend was, heeft ten
slotte het hele kasteel en het park
doorzocht, maar geen enkel spoor
kunnen vinden. Maar er moet toch
iets geweest zijn, mijnheer. Ik verze
ker u, dat ik die deur heb zien bewe
gen! Dat heb ik met mijn eigen ogen
gezien! Maar daar ik nu eenmaal niet
aan spoken geloof, moet het wel een
inbreker zijn geweest. Wat denkt u
hier nu van?"
„Ik zou graag die logeerkamer eens
willen zien en de jongedame onder
vragen", was het antwoord.
„Daar zult u weinig aan hebben,
maar gaat u maar mee".
Thérèse Arnal en Simone en Gil
berte Grièche wachtten reeds onge
duldig op het ogenblik, dat zij haar
wederwaardigheden zouden kunnen
vertellen. Juffrouw Arnal was een
lang, mooi meisje met melancholieke,
donkere ogen. De twee zusters waren
kleiner van gestalte en hadden het
besliste optreden van haar moeder.
Alle drie herhaalden ze wat mevrouw
de Grièche de inspecteur al verteld
had. Haar verklaringen klonken bij-
zonder oprecht. Ze verzekerden de
inspecteur, dat iemand aan de andere
kant van de deur hardnekkig gepro
beerd had haar tegenstand te over
winnen. Ze hadden echter geen hand
gezien, noch ook maar het geringste
geluid opgevangen.
De ondervraging werd op de kamer
van juffrouw Arnal voortgezet. De tus
sendeur was dicht. Mevrouw de Griè
che liep erop af om haar te openen,i
maar ae inspecteur hield haar tegen.
„Juffrouw Arnal", vroeg hij, „heeft
u die deur geopend, voordat u naar
bed ging?"
„Nee, mijnheer. Ik had daar hele-
maal geen reden voor".
„Zoudt u die deur dan nu misschien
even willen openen?"
Thérèse Arnal liep naar de deur,
greep de knop vast en begon te druk
ken. Er kwam geen beweging in.
„Is ze op slot gedaan?", vroeg het
jonge meisje verbaasd.
Toen trok ze toevallig even aan de
deur, waarop deze openging.
„Wat? Naar déze kant?"
„Kijk, daar heeft u meteen de ver
klaring", zei de inspecteur lachend. „U
heeft aan de deur geirokken, terwijl
uw vriendinnen er tegen geduwd heb-
ben. Er is helemaali geen spook ge
weest of een inbreker, alleen het on- I
rustige schijnsel van het haard
vuur
Inplaats van te gaan lachen, zoals
de anderen deden, verloor Thérèse Ar-
nal haar zelfbeheersing en begon te
huilen. Er viel niet aan te twijfelen,!
dat ze iets had meegemaakt, wat haar
zenuwen behoorlijk in de war had ge
bracht
In ieder geval geen spook en ook 1
geen inbreker, dacht de inspecteur,
wat echter nog niet wilde zeggen, dat i
er in het verleden geen schuldige
was
Maar dat was iets, dat hem niet
aanging.
Hij nam afscheid en vertrok.
„NET ALS GRACE KELLYJjerry Lewis met Dina
Jerry Lewis „verliest" oorlogsbodem
Wat acht minuutjes voor de
televisie al niet kunnen doen
Tenminste, als men in Amerika
woont.
En als men daar de kans krijgt
om via dit jonge medium alle
woningen binnen te dringen. Tot
2elfs in de huiskamers vein de
filmproducers toe.
Ja danVraag het maar
aan Dina Merrill. Ze kan er van
meepraten. Acht minuutjes op het
scherm hebben voor haar de
poorten naar Hollywood wijd
open gegooid.
Dina's naam wordt thans dikwijls
genoemd in deze filmstad. Men praat
er nu eenmaal graag en veel. En bij
voorkeur over anderen. Men is blij nu
weer een nieuw en dankbaar object te
hebben gevonden in deze knappe,
slanke, blauwogige blondine.
In de eerste plaats zijn er de experts,
die altijd alle nieuwelingen meteen op
de weegschaal leggen. Het resultaat
luidt ditmaal gunstig voor de actrice.
Haar wordt een grote toekomst voor
speld. Zeker door producer Hal Wallis.
Hij gaat erg ver in zijn voorspelling.
Hij zegt ronduit: „Ik zou niet weten,
hoe ze het succes zou kunnen missen.
Ze heeft alles. Charme, houding, per
soonlijkheid en talent." Jerry Lewis
knikt instemmend. Hij is producer en
hoofdrolvertolker van de film, waarin
Dina haar debuut maakt.
Ontdekkers
Met Hal Wallis eist hij de eer voor
zich op haar „ontdekt" .te hebben.
Maar zij waren beslist niet de enigen.
Dina's acht-minuten-rolletje in het
televisiestuk „The time of your life"
maakte op meer mensen diepe indruk.
Het was maar goed, dat Hal Wallis
de volgende morgen al aan de tele
foon hing, anders had hij wel eens
achter het net kunnen vissen. Nu ac
cepteerde zij de rol in Lewis' film en
verklaarde zij zich bereid een hand
tekening te plaatsen onder een con
tract voor vijf jaar met Paramount.
Metro Goldwyn Mayer zwaaide nog
diezelfde dag ook met een contract en
Broadway lokte zelfs met twee aan
biedingen. Om maar niet te spreken
van de televisie. Talloze malen rin
kelde in de eerste dagen na die uit
zending de telefoon in Dina's huis.
Als ze het had gewild had ze nog wel
twintig keer op het televisiescherm
kunnen verschijnen.
„Ben ik even blij, dat ik dat ro1-
letje in „The time of your life" heb
aangenomen", overpeinst ze nu. „ntc
ging maar om acht minuutjes. Wel
licht de kleinste uit mijn gehele car
rière, maar zoals het zich nu laat aan
zien misschien ook wel de belang
rijkste."
„Als Grace"
Maar de experts zijn niet de enigen,
die het over Dina Merrill hebben. Ook
anderen bekijken enbekritiseren
haar. Haar kansen worden gewogen.
En dan dringt bij velen onwillekeu
rig de naam Grace Kelly naar de lip
pen. Tot grote ergernis van Dina.
„Minstens een dozijn nieuwe Grace
Kelly's" zijn ontdekt sinds zij zich van
het witte doek terugtrok. Maar zover
ik weet, heeft er niet een het kunnen
bolwerken. Trouwens, ik ben helemaal
niet als Grace Kelly of als iemand an
ders, ik ben slechts mezelf".
Toch kan men zich voorstellen, dat
iemand tot deze vergelijking komt.
Niet alleen door de uiterlijke gelijke
nis, die zeker aanwezig is al wil Dina*
deze niet erkennen. „Ik ontken ten
stelligste, dat ik zou trachten er als
Grace uit te zien", voegt zij er aan
toe. Maar daarmede houdt de gelijke
nis niet op. Want Dina komt even
als Grace uit een zeer welgestelde
familie en behoeft het acteren echt
niet te doen voor het geld. Dina's
echtgenoot, Stanley Rumbough jr..
staat aan het hoofd van twee grote
corporaties. Dina doet hardnekkige
pogingen om haar familierelaties ge
scheiden te houden van haar artis
tieke liefhebberijen, maar evenals
Grace Kelly voor haar ze heeft
moeten ondervinden, dat dit zeer moei
lijk gaat.
Niet leuk
„Ik wou, dat de mensen nu eens op
hielden met dat gepraat over mijn af
komst. Het heeft toch niets te maken
met mijn acteercapaciteiten? Waar
schijnlijk ben ik wat dat betreft het
zelfde als Grace Kelly. Ik ben er zeker
van, dat zij het helemaal niet leuk
vond steeds aan haar geld herinnerd
te worden. Ik heb Grace altijd bewon
derd als een actrice, maar ik wil haar
niet naapen. Mijn eigen stijl is goed
genoeg. Bovendien, niemand heeft be
hoefte aan een nieuwe Grace, ze ge
ven de voorkeur aan de herinnering
van de oude. Ik ben er ziek van steeds
maar weer te lezen over mijn geld.
Het heeft mij nog nooit geholpen. In
tegendeel, vele producers durven niet
naar mij toe te komen uit angst, dat
het geld mij toch niet zou intères-
seren."
Geboren en opgegroeid in New York,
bezocht Dina de beroemde American
Academy of Dramatic Art. Ze begon
haar artistieke loopbaan in kleine
theaters. Bovendien was ze een zeer
gewaardeerd fotomodel. Haar gezicht
heeft dikwijls op de voorpagina van
bekende weekbladen gestaan.
Dina leeft trouwens nog in New
York, al werkt zij dan in Hollywood.
Ze blijft daar niet langer dan strikt
noodzakelijk en haast zich dan terug
naar haar echtgenoot en drie kinde
ren in New York.
Maar net als Grace men kan het
toch niet laten de vergelijking door te
trekken is Dina zeer ambitieus.
Geld of niet, ze zal haar carrière als
actrice zeker nooit opgeven. Er zijn
er zelfs, die beweren, dat ze niet ge
lukkig zal zijn zolang ze geen Oscar
gewonnen heeft. „Ik heb het recht op
een carrière als ieder ander" zegt Dina
zelf.
debutantje, Diana Spencer. De arme
Diana blijft in tranen achter als haar
nieuwbakken echtgenoot op de avond
na de huwelijksplechtigheid er op uit
moet om zijn „verloren" oorlogsbodem
op te sporen. In het vliegtuig naar
Miami waar hij zijn oude scheeps-
maat Mickey Shaughnessy zal gaan
ondervragen ontmoet Jerry de char
mante Dina Merrill. Een plotselinge
storm dwingt hen per trein terug te
keren. Op zijn bekende stuntelige wijze
lost Jerry dan de moeilijkheden op, die
ontstaan doordat er voor hem en zijn
aantrekkelijke medepassagier slechts
één slaapcoupé beschikbaar is. Het
vormen kostelijke momenten in dit
dwaze geheel.
Kolderverhaaltje
En voor de film is zij begonnen met
Jerry Lewis. In zo'n echt dwaas kol
derverhaaltje. Jerry speelt een marine
officier, die zijn torpedobootjager „ver
liest" en wordt gedwongen in zijn
wittebroodsweken er naar te zoeken.
Op een dolle manier zijn Jerry's hul
peloze pogingen om het schip te
vinden en een schipbreuk van zijn
juist begonnen huwelijk te voorkomen
door elkaar gegooid.
Dina is niet Jerry's echtgenote. Die
wordt gespeeld door een ander film-
Het laat zich echter gemakkelijk be
grijpen, dat Jerry tenslotte zijn bruin
harig bruidje terugvindt. Diana Spen
cer werd tijdens de opnamen net
meerderjarig. Ook zij is een van de
vele nieuwe krachten, die van Jerry
Lewis een kans hebben gekregen. Hij
is best tevreden over haar. „Ze heeft
gevoel voor een komedie en dat komt
men bij vrouwen niet zoveel tegen",
zegt deze vakman. Diana heeft nog
niet zoveel ervaring op de planken,
maar wat ze heeft was altijd komedie.
In welk stuk ze ook optrad, het was
steeds komedie. „Ze zetten me altijd
in dergelijke stukken. Ik kwam zelden
in een drama. Sommige van mijn
klasgenootjes op de American Acade
my of Dramatic Arts in New York ad
viseerden mij om naar grotere ver
scheidenheid te streven, maar ik vond
het leuk en het kon mij niet schelen
om een speciaal typetje te worden".
Ook toen Diana de Academy had ver-
üllllllliillüllllllllllllliiiil:;iüïi ii.:
Iris reticulata in volle bloei.
De amateur-tuinier dient steeds
enkele seizoenen vooruit te den
ken; wil men volgend voorjaar
een tuin vol bloemen hebben,
dan zal men daartoe nu reeds
het een en ander moeten poten.
Dat geldt in het bijzonder voor
de kleine bolgewasjes; het zoge
naamde bijgoed van de bloem
bollenstreek. Bestel dat kleine
goedje nu maar zo spoedig mo
gelijk. Over het algemeen is het
zo: hoe eerder het in de grond
komt, des te beter en bestel ze
vooral bij een solide firma!
Direct na ontvangst kunnen ze
dan op de voor hen bestemde
plaats gepoot worden. Kleinbloe-
mige irissen zijn er genoeg.
Vooral Iris reticulata zal uw
belangstelling hebben; die groeit
vrij gemakkelijk en bloeit met
blauwe of purperkleurige blóe-
men. Dat doen ze al vroeg in
het voorjaar; meestal begin
maart en als men het weer erg
mee heeft, kan dat ook al eind
februari zijn. De kleine bolletjes
moeten ongeveer op een diepte
van zeven centimeter gepoot
worden; ze verlangen een voed
zame, humusrijke, zanderige
grondsoort. Het is dus nuttig
wat oude mest onder te spitten,
doch indien de grond voldoende
humus bevat, bereikt men ook
heel goede resultaten met de be
kende roze tuin- en gazonkor-
relmest.
De mooie blauwe bloempjes
geuren bijzonder sterk en zijn
van gele honingmerken voor
zien; echt iets voor de liefheb-
berstuin. Poot ze maar in een
groepje bij elkaar en dan op
een onderlinge afstand van on
geveer tien centimeter. Ze zul
len het best voldoen op de voor
grond in de border of anders op
een hoekje in de rotstuin. Het
deine goedje is niet helemaal
winterhard. Na het poten zal
nen' de kleine bolletjes met een
beetje turfmolm moeten afdek
ken; eventueel kan men er ook
groene sparretakken voor ge
bruiken. Het is van belang te
onthouden waar men ze poot;
ze behoeven, nadat ze zijn afge-
torven, namelijk niet gerooid te
vorden. U kunt ze rustig laten
taan en elke lente zullen ze
pnieuw bloeien. U behoeft het
rouwens niet alleen bij deze iris
te laten; er zijn allerlei soorten
bolirissen, die in uw tuin uitste
kend voldoen. Vooral van de
Hollandse en Engelse soorten
zult U veel plezier hebben. Dat
zijn niet alleen heel aardige bor-
derplanten, doch ze voldoen als
snijplanten uitstekend. Als ze in
knop gesneden worden, kunt U
'V zeker tien dagen plezier van
hebben en in ieder geval indien
chrysal in het water wordt op
gelost.
G. KROMDIJK.
