Sublieme kleurenfilm weerspiegelt
liet fascinerende leven der Lappen
FILMS
Het mannenkoor „Kunst 11a Arbeid"
herdacht waardig 65-jarig bestaan
ISO
F. BONNET
Mr. J. H. Valentgoed trad na
22 jaar af als voorzitter
Voorbeeldige combinatie van
spannend spel en documentaire
Jaap Stotijn een eminent solist
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 18 april 1959
Tweede blad no. 29723
Leidse huisvrouwen
maakteu (fihu)reis
De Leidse huisvrouwen, gistermiddag
in de grote bovenzaal van „Het Gulden
Vlies" gezellig bijeen, zijn al in vakan
tiestemming. Geen wonder! Tom Hoog
land van de filmdienst van Lissone-Lin-
deman liet nl. een serie beelden zowel
van de Italiaanse als van de Franse Ri
viera zien, terwijl de heer J. H. Koch
van het Leidse kantoor het een en an
der vertelde over voordelige vakantie
reizen. Laatstgenoemde drukte de da
mes vooral op het hart om de verschil
lende reisplannen tijdig te bespreken en
niet op het allerlaatste nippertje naar
een reisbureau te rennen. Dat de Neder
landse vakantiegangers op meer sprei
ding uit zijn zou o.m. kunnen blijken
uit het feit, dat er op de reisbureaus nu
reeds een zomerse drukte heerst. Vol
gens spreker is er op het ogenblik een
streven om zo min mogelijk in groeps
verband op reis te gaan. Om het vlieg
toerisme te bevorderen is onlangs Air
tour-Holland opgericht, waarvan behal
ve enkele grote vliegtuigmaatschappijen
ook een aantal reisbureaus deel uitma
ken. Goedkope vakantiereizen per vlieg
tuig naar zes Europese landen behoren
nu tot de vele mogelijkheden. Aange
zien velen er prys op stellen om op het
water tot rust te komen wees de heer
Koch op de zeereizen, die tegenwoordig
op voordelige wijze gemaakt kunnen
worden.
Na deze inleidende woorden volgde de
vertoning van enkele fraaie kleuren
dia's. Dat de Italiaanse Riviera afwis
seling genoeg biedt, bleek niet alleen
uit de projectie van deze dia's, maar
ook uit die van de kleurenfilm ..Come
Prima", een produkt van Tom Hoog
land. ..Zon en zee", een film. die tot
stand is gekomen in samenwerking met
Nederlandse scheepvaartmaatschap
pijen. vormde het bewijs, dat het leven
aan boord van een schip, althans voor
een toerist, heerlijk is. Ook van deze
knap opgenomen film hebben de leden
van de afdeling Leiden van de Ned.
Ver. van Huisvrouwen volop kunnen ge
nieten. Mevrouw C. Hageman-Verhagen,
de presidente, had de leiding van deze
geslaagde bijeenkomst.
Advertentie
Kennis is Macht
Benoemd tot erevoorzitter en commissaris
„Das Madchen Laila"
verrassend filmwerk
LUXOR In één monumentale
greep is UFA erin geslaagd het wei
nig bekende leven van de Lappen in
de witte stilte bij de Poolcirkel
springlevend te maken in de verras
send mooie film „Das Madchen Lai
la". Een waarlijk voorbeeldige com
binatie van uiterst spannende speel
film en boeiende documentaire in de
pakkende kleuren van Eastmanco-
lor. Over de uitgestrekte vlakten
worden de rendieren voortgedreven
naar nieuioe weiden, goed bewaakt
door de mannen in hun kleurige kle
dij, maar bedreigd ook door de wol
ven, die op prooi loeren. Steeds meer
breiden de kudden zich uit en de
Lap Aslak, bijgestaan door zijn trou
we knecht, wordt steeds vermogen
der. Maar hem en zijn vrouw drukt
een groot verdriet: zij hebben geen
kinderen. Totdat tijdens een
sneeuwstorm het geschrei van een
hulpeloze baby Aslaks oren treft.
Verwonderd buigt hij zich over het
pakketje heen: is het arme schaap
te vondeling gelegd of heeft er zich
een drama tussen mensen en rond
sluipende ondieren voltrokken? As-
lak neemt de baby mee en hij en
zijn vrouw besluiten het meisje bij
zich te houden. Uit de inleidende
scène weet de toeschouiver, dat het
kind is van een langs een rotswand
neergestort kolonisten-echtpaar,
Zo groeit Laila, zoals de baby is ge
doopt, op als Lappenmeisje, bedreven in
alle behendigheden van de bevolking,
waaronder zij leeft. Maar in haar hart
draagt zij iets mee van de koppige zelf
standigheid van de kolonisten, bij wie de
positie van de vrouw een heel andere is
dan onder het Lappenvolk. Steeds meer
begint het verhaal zich toe te spitsen
als Laila door haar (stief) vader „be
loofd" is aan een jonge, gefortuneerde
Lap, die zich echter bij het naderen van
de huwelijksdag geplaatst ziet tegenover
een mededinger uit het handelscentrum,
waar Laila haar inkopen is gaan doen
voor haar uitzet. Fel staan die twee te
genover elkaar: de vertegenwoordiger
van de moderne maatschappij, aan wie
Laila de voorkeur is gaan geven, en de
jonge Lap, die meent haar als zijn vrouw
te kunnen krijgen door niet met haar,
maar met haar vader tot overeenstem
ming te komen. Om de spanning niet te
breken, verzwijgen wij, hoe dit verhaal
zich verder ontwikkelt, maar één ding is
zeker: aan verrassende wendingen geen
gebrek! Er zit vaart in deze film, de
zelfde vaart, waarin de Lappen achter
de rendieren over de witte vlakten ra
zen. Onbeschrijflijk mooi zijn de na
tuuropnamen, als het jonge groen be
gint te ontluiken na de lange, barre win
ter en indrukwekkend is het beeld van
het leven van deze mensen, die meer en
meer in kennis komen met wat wij als
beschaving waarderen: de helikopter,
waarin de verpleegster Laila's zieke moe
der komt verplegen, de motor, waarop
Aslaks knecht over het terrein van de
jaarmarkt vliegt, tal van kraampjes
omverwerpend, totdat een Lap hem, on
der grote hilariteit van de omstanders,
met zijn lasso weet te vangen. Enerve
rend is de wedstrijd op door rendieren
getrokken sleden, een wedstrijd, waarin
Laila haar verloofde een heel stuk ach
ter zich laat. Zeden en gewoonten van
een klein zwervend volk worden hier op
geraffineerde wijze in het spannende
verhaal ingelast, zonder dat het tempo
van de film daaronder ook maar iets te
lijden heeft. „Das Madchen Laila", met
uitstekende rollen van Erika Remberg en
Twee werelden vinden elkaar: links
het meisje Laila, opgegroeid als
Lappenkind, tegenover de man, die
zij liefheeft, maar die uit een geheel j
andere omgeving afkomstig is.
Joachim Hansen, is een film, waarvan
men betreurt, dat zij ten einde is en die
men, zowel door de weergave van de im
posante natuur als door de charme van
de kleurige folklore, gaarne nóg eens
zou willen zien.
Het Genootschap „Kennis is Macht"
hield gisteravond in Restaurant „De
Doelen" de algemene jaarvergadering.
In zyn openingswoord sprak de voorzit
ter, mr. J. H. Valentgoed, de wens uit,
dat het bestuurslid, de heer J. W. v. d.
Berg, weer spoedig geheel hersteld zal
zijn van een langdurige ziekte. In het
bijzonder heette hij welkom de heer W.
Verhegge. die, hoewel in Amsterdam
woonachtig toch een trouw lid is geble
ven. De notulen van de vorige vergade
ring werden, onder dankzegging aan de
notulist, onveranderd goedgekeurd. Met
algemene stemmen werden de heren mr.
J. Drijber, H. Foks, G. Hartman, M. J.
Hoogersteger, T. D. Nolet en W. Ouds
hoorn tot lid van het Genootschap toe
gelaten.
Uit het jaarverslag van de secretaris,
de heer M. C. Overduin, kwam o.m. naar
voren, dat de huisvesting van de Mid
delbare Handelsavondschool een nijpend
probleem is, dat binnen afzienbare tijd
een oplossing behoeft. Een nieuwe school
zal zéker het aantal leerlingen, dat
thans ruim 300 bedraagt, belangrijk
doen toenemen. De vermindering van de
Rijkssubsidie, alsmede de extra kosten-
bijdrage aan de gemeente voor het ge
bruik van het schoolgebouw, vermeer
derden de financiële problemen.
Uit het jaarverslag van de penning
meester de heer A. Linschoten, bleek,
dat de financiële positie van het
Genootschap hecht is. Het minimum
bedrag van de contributie zal niet wor
den verhocgd, al zullen de leden facul
tatief dit bedrag mogen verhogen. Be
sloten werd om uit de kring der oud
leerlingen nieuwe leden aan te trekken.
Nadat de kascommissie verslag had
uitgebracht, werd de penningmeester
décharge verleend en dankte de voorzit
ter beide functionarissen voor hun ver-
g en het vele wertc, dat zij ook in
1958 voor het genootschap hebben ver
richt. Ook het verslag van de directeur
van de school werd onder dank aan
vaard.
Na een woord van welkom tot mr.
Drtfber, die inmiddels ter vergadering
vas gekomen, deelde de voorzitter mede,
iat hij genoodzaakt was zijn functie
neer te leggen. Zijn verhuizing naar
elders dwong hem tot dit besluit.
Od voorstel van het bestuur werd de
ïeer J. W. Schneider met algemene
emmen tot voorzitter gekozen, waarna
le scheidende voorzitter hem met enige
oepassehjke woorden symbolisch de
.-oorzittershamer overhandigde. De heer
Schneider dankte voor het vertrouwen,
dat in hem werd gesteld en hoopte in
de toekomst met de steun van zijn
mede-bestuurders zijn taak zo goed mo
gelijk te vervullen.
Het Genootschap, aldus de nieuwe
voorzitter, neemt node afscheid van mr.
Valentgoed, die. nadat hij in 1944 zijn
intrede had gedaan, sinds 1947 als voor
zitter van grote betekenis voor het mid
delbare handelsonderwijs is geweest,
hetgeen mede blijkt uit zijn benoeming
in 1957 tot voorzitter van de Bond van
Schoolbesturen voor Handelsonderwijs.
ERE-VOORZITTER
De heer Schneider stelde namens het
bestuur voor om mr. Valentgoed te
benoemen tot ere-voorzitter van het
Genootschap, welk voorstel bü accla
matie werd aangenomen.
Nadat de secretaris de overwegingen
had voorgelezen, welke hadden geleid
tot deze benoeming, reikte de heer
Schneider aan mr. Valentgoed de bij
deze benoeming behorende oorkonde
uit.
Bij de voortgezette bestuursverkiezing
werden de periodiek aftredende heren
A. Linschoten (penningmeester). C. H.
Zaayer en J. W. Berg i commissarissen)
herkozen. In de sedert 1956 ontstane
vacature werd voorzien door de verkie
zing van de heer G. Hartman. Aange
zien de heer Schneider reeds deel uit
maakte van het bestuur moest ook in
diens vacature worden voorzien. De heer
Schneider verzocht mr. Valentgoed om
deze plaats te willen bezetten als com
missaris. zodat het Genootschap nog
lang van zijn adviserende stem zal kun
nen profiteren. Onder grote instemming
der vergadering aanvaardde mr. Valent
goed deze functie.
Nadat de heren Wierdeman, Louw,
Drijber en Zunderman de scheidende
voorzitter nog hadden toegesproken,
dankte deze voor de hulde, die hem was
gebracht. Na een korte rondvraag sloot
de nieuwe voorzitter deze voor het
Genootschap zo belangrijke vergadering.
Huzaar te Amersfoort
bekneld en gedood
Gisteravond is de 19-jarige huzaar
van het depot cavalerie, J. H. ter Beek,
op het terrein van de Bernhardkazerne
te Amersfoort bekneld geraakt tussen
twee centurion tanks en op slag gedood.
De soldaat woonde in Delden (O.). De
Kon. Marechaussee stelt een onderzoek
in. Over de toedracht van het ongeval
kon de legervoorlichtingsdienst geen na
dere mededelingen geven.
Holle bakstenen
Een nieuwe soort holle baksteen, die
thans voor de eerste keer in Groot-
Brittannië wordt gebruikt bij de bouw
van vier bungalows voor ouden van da
gen in Aylesbury, Buckinghamshire, zal
de bouwkosten met een derde vermin
deren. Op een huis, dat twaalfduizend
gulden kost zal het gebruik van deze
unieke bakstenen een besparing op het
metselwerk van duizend gulden kunnen
betekenen. D« nieuwe baksteen is eigen-
UA Awm hmo laten'.
The wind cannot read
(Verboden liefde)
Een bloem werd geplukt
CASINO Richard Mason schreef
zijn roman „De wind kan niet lezen" En
op het „Het is verboden deze bloemen
in de oorlog te plukken", dat in 1942 op
een bord in Birma te lezen stond, is het
gegeven van deze roman gebouwd: een
vreemde bloem was het Japanse meisje,
belast met het onderwijs in de Japanse
taal aan de Amerikaanse officieren op
het instituut in New Delhi. Een Japans
meisje, dat in die tijd aan de „goede"
kant voor de Amerikanen stond.
Tussen haar (Yoko Tani) en een
dier officieren (Dirk Bogarde) ontstaat
de „verboden liefde", onder welke titel
deze film in ons land is uitgebracht.
Een verboden liefde, die echter héél echt,
héél zuiver, héél diep gaat, van beide
kanten.
Maar het lijkt, alsof op een „geplukte,
verboden bloem" geen geluk mag rusten.
Na een heerlijke bloeitijd, komt de rauwe
werkelijkheid: de officier, haar officier
wordt naar het front geroepen, onver-
biddellijk moet het afscheid zijn.
Het verhaal, dat tot dan toe in de
poëtische sfeer ener „grote liefde" is
gehouden, krijgt plotseling een gans
andere kant: de oorlog met de gehate
Jappen ondergaat in de film een realis
tische schildering. In menig opzicht ko
men gelijkenissen voor met de gebeurte
nissen in „De brug over de rivier Kwai":
ook hier een meedogenloze, niets ont
ziende Jappenofficier, die twee gevangen
genomen Amerikanen mishandelt en
treitert.
Tot het hem, die het Japanse meisje
lief heeft, met sluw overleg gelukt het
kamp te ontvluchten, bezield met slechts
het éne intense verlangen, haar terug te
zien. Zij is ziek en hij móet haar red
den. Het slot is dramatisch: na het
weerzien sterft zij. En hij? Hij zal niet,
zoals ze gevraagd heeft, nog korte tijd
aan haar terugdenken en dan een ander
trouwen. Nee. hij zal zijn hele leven aan
haar denken.
Een film met prachtige beelden uit
India, vol schilderachtige schoonheid,
waarin een grote liefde alle gelegenheid
vindt, tot bloei te komen. Een film ook
van harde, wrede werkelijkheid, waarin
een „droom", een „illusie" geen stand
kon houden.
Immers: het was verboden in de oor
log een bloem te plukkenEen lief
de tussen „Oost" en „West" waaraan
een abrupt einde kwam. met overgave
weergegeven door deze Japansen actrice
Yoko Tani en als haar toegewijde en
eerlijke tegenspeler Dirk Bogarde.
De boom der gehangenen
Bezeten door goudkoorts
LIDO Dezer dagen werd Charlie
Chaplin zeventig jaar. Het bereiken van
de sterke leeftijd door deze veel om
streden filmacteur werd aanleiding om
zijn werk weer eens in herinnering te
roepen. Wanneer dat gebeurt, dan kan
het niet anders of „Goldrush" moet ge
noemd worden. Een film, die ondanks de
bibberbeelden vandaag de dag nog wel
getoond wordt. Een klassiek werk, waar
in het fenomeen Chaplin de bezetenheid
aanklaagde van de zoekers naar het
goud. Die gigantische trektocht onder
lokkende invloed van het glinsterende,
kostbare metaal heeft daarna nog me-
nigmaal een scenario opgeleverd voor
een film. Zelfs nu nog putten filmma
kers zich uit op dit onderwerp. Zo dien
de het ook als grondslag voor de „Boom
der gehangenen". Nu komt deze boom er
eerst aan het einde van het verhaal aan
te pas. Tevoren heeft men een blik kun-
VAN DEZE WEEK:
de goudstem, die in de omtrek gehoord
is. Een aantal woningen, welke nauwe
lijks die naam verdienen, een kroeg en
een warenhuis vormen een dorp. Daarin
vestigt zich een dokter. Een zonderlinge
figuur, soms spijkerhard, dan weer week
als een kind. Maar wanneer een vrouw
de enige overlevende is van een post-
koetsoverval en zij zwaar gewond wordt
binnengebracht, neemt hij niet alleen
de verzorging van haar in eigen hand,
maar hij beschermt haar bovendien te
gen de gevaren, die in deze rauwe om
geving - waar men het vernisje bescha
ving spoedig laat varen overal dreigen.
Een warme genegenheid welt bij haar
op, maar zijn verleden noopt hem haar
al te stoten. Achter de schermen blijft
hij echter haar beschermen en steunen.
Tot hijzelf eemnaal in moeilijkheden
komt en door een volksgericht tot de
„boom der gehangenen'' veroordeeld
dreigt te worden, dan is zij er om zijn
leven te redden. Een steeds ouder wor
dende Gary Cooper - diepe groeven te
kenen reeds zijn sympatniek gezicht -
speelt met grote routine de rol van de
dokter, maar het is moeilijk te begrij
pen, dat de jonge vrouw - Maria Schell
- de voorkeur geeft aan hem boven de
prettige jongeman, die ook steeds in de
buurt is. We zullen dat maar als een
ongerijmdheid accepteren in deze overi
gens boeiende film, waarin de kleuren
pracht van de wilde natuur tot een es
sentieel bestanddeel is gemaakt. Bijzon
der suggestief is de waanzin verfilmd,
die deze mensheid overvalt, wanneer een
rijke goudader wordt aangeboord. In een
wilde orgie zijn zij tot alles in staat en
niets is meer veilig onder hun vernie
lende handen.
Met de dood op de hielen
Revolver jeugd op
eigen benen
REX Wes is een nogal avontuurlijk
aangelegd jongetje. Tot groot ongenoe
gen van zijn strenge vader, een dominee,
koestert hij veel meer genegenheid voor
een revolver of een spelletje kaart dan
voor de studieboeken. Papa gaat er hard
tegenin, maar het enige, dat hij bereikt
is. dat het eigenwijze jongetje er tussen-
uittrekt. En nauwelijks staat hij op
eigen benen of hij zit al volop in de pe
rikelen. Ruzie bij een partijtje poker. Nu
komen Wes zijn jeugdoefeningen goed te
pas. Zijn revolver is het beste gericht.
Nu is de dood van die ander niet zo'n
verschrikkelijk gemis voor de maat
schappij, maar de beide broers van het
slachtoffer denken er anders over en zij
zweren dure eden, dat hun wraak en
Wes' verscheiden zoet za. zijn. Met een
hardnekkigheid - een betere zaak waar
dig - bijten zij zich vast in het spoor van
de jonge revolverhela (Rock Hudson),
die daarna met recht „met de dood op
de hielen" rondholt. Maar gelukkig is hij
niet voor zo'n kleintje vervaard en al
laat hij zijn schietapparaat nooit als eer
ste knallen, hij doet het wel effectief. En
men moet vergeten, dat er aan het einde
van die lijdensweg vol emotionele mo
menten de armen van een lieftallige
jongedame (Julia Adams) wachten en
dan is het wel waard een enkel risico te
nemen.
Enfin, men snapt het inmiddels wel,
weer zo'n genoeglijke Western, vol actie
en spanning, waaraan de liefhebbers
het hart kunnen ophalen.
Reis om de wereld
in 80 dagen
Tweede week ingegaan
Trianon Het is is niet verwonder
lijk, dat Jules Verne nog altijd aandacht
trekt. Met hem op reis te gaan is avon-
Met vertrouwen (le toekomst tegemoet!
Aan de mannenkoorzang is gisteravond een waardige hulde gebracht door het
jubilerende „Kunst na Arbeid", dat, in samenwerking met de koren van de
„Koksschool" en „Onderling Kunstgenot", alsmede het Dubbelmannenkwartet
„Inter Nos", bewezen heeft, hoe jeugdig, fris envooral krachtig men op
65-jarige leeftijd nog voor de dag komen kan!
Het zit in de tijd, dat men zich op deze levensgrenspaal nog niet „oud en der
dagen zat" voelt: ook bij „Kunst na Arbeid" is daarvan vooralsnog geen sprake!
Onder de vaardige en terzake kundige directie van de muzikale Louis van
Wijngaarden heeft men op deze jubileumavond zijn beste beentje voorgezet, in
een programma, dat mede het verblijdende gehalte van deze mannenzang
duidelijk heeft aangetoond. Dat niemand minder dan onze grote hoboïst Jaap
Stotijn, thans weer gelukkig geheel hersteld en met kunde en jeugdige moed
blazend als in de goede dagen van weleer, zijn medewerking verleende, was een
extra-stimulans voor het welslagen!
Louis van Wijngaarden verstaat de
moeilijke kunst uiteeenlopende zangers-
groepen tot één geheel samen te smeden.
Hij hanteert een op deze wijze tot een
vrij omvangrijk geheel uitgegroeid en
semble met vaste hand en weet het uit
eenlopende stemmenmateriaal een ho
mogene klankkleur te verlenen. Voegen
wij waarbij de alleszins voorname pro
grammakeuze al wordt daarin een
enkele maal een concessie gedaan aan
de „algemene" smaak dan resulteert
uit deze constatering, dat een avond ge
boden werd, die muzikale bevrediging
paarde aan een alleszins tevredenstel
lende uitvoeringspraktijk. Want de di
rigent laat nimmer forceren, hij richt
de aandacht op de welluidendheid en al
evenzeer op een karakteristieke uitbeel
ding.
De opening was aan „Vexilia Regis"
van de Keulenaar Matthieu Neumann
(18671928), die indertijd speciaal in
Düsseldorf een grote naam op het ge
bied van de mannenzang bezat. Hij
schreef o.a. een Requiem, Grosse Messe
en vele motetten.
Deze hymne op de Goede Vrijdag, in
zettend met haar brede, donkere en
mysterieuse weergave van het kruis en
uitlopend op 'n fugatisch slot. waarin de
Drie-eenheid stralend bezongen wordt,
tekent de gedegen kenner van de man
nenzang. Zy werd naar de eis indruk
wekkend gezongen. Hoger muzikale
waarde kennen wij evenwel toe aan het
bekende „Te Deum Laudamus" van Hu-
bert Cuypers, dat zo imponerend wijst
naar het „Heer. op U heb ik gehoopt:
in eeuwigheid zal ik niet beschaamd
worden". Ook hier was het telkens weer
„Inter Nos", dat enkele strofen apart
zong en dit, evenals het koor, met veel
expressie deed.
„Inter Nos" beschikt over fraaie
stemmen (eerste tenor!) en al domine
ren deze soms enigszins in het geheel
schade doet dit toch niet. De dirigent
wist allen te bezielen met opmerkelijke
uitdrukkingskracht.
De naar wij menen reeds eer
der gezongen Altrhapsodie van Brahms
bracht de soliste mevrouw Belia Brus-
sen-Keijzer weer in het centrum der
aandacht. Zij is de gelukkige bezitster
nen werpen in een van die ruwe, ban- ituurlijk en romantisch, hij prikkelt de
deloza gemeensohappen, ontstaan door ftinmO» en als ea «en Michel «odd ts,
die de belevenissen van Phileas Fogg en
zyn bediende Passepartout in een kleu.
rig gewaad steekt, is er ook voor de 20ste
eeuwer geen houden meer aan: dat
moet hij zien! Vooral ook, omdat naast
de hoofdrolspeler David Niven als Phi
leas Fogg, nog zowat 40 andere ver
maarde acteurs en actrices even op het
scherm komen
Wij denken zo, dat het ook deze week
wel storm zal lopen. De reislust zit
iedereen in de benen en deze film voert
U naar verre, vreemde landen. Met
Verne-Todd als voortreffelijke reisgid
sen.
van een uitgesproken glanzende en ver
dragende altstem (een weinig voorko
mend geval), welke, dankzij uitnemende
scholing, alweer in mime mate in
waarde gewonnen heeft.
Het koor, dat zulk een vertroostende
rol in deze compositie heeft, sloot zich
zuiver aan. Als wens onzerzijds blijft
voor deze zangers een nog losser staan
van de partituur en een streven
naar groter nuancering, hetgeen de
indruk van een innerlijke bewogen
heid zou kunnen versterken. Niet
temin een kranige prestatie, die over
duidelijk bewees, hoe groot de vorde
ringen dezer zangers zijn. Later, in
Schouwmans stemmingsvol „Het olde
hoes" was haar zang superieur, in sfeer
volle samenwerking met het koor. De
dirigent wist hen allen in een fijnzin
nige opvatting tot, ondanks de afwisse
ling, harmonische weergave te bezielen.
De voorgeschreven orkestpartij misten
wij uit de aard der zaak in hoge mate!
Altinfcs „Donderpsalm" was een con
cessie aan de ..oude", zogenaamde „Lie-
dertafelstijl". Maar deze compositie is
heerlijk zingbaar en de componist wist
zich goed aan te passen aan de wat pa
thetische tekst van Muller-Massis. Ge
makkelijk te zingen is deze compositie
zeker niet; aan het illustratieve karak
ter, zowel als aan de declamatie worden
hoge eisen gesteld. Deze laatste kan
nog aan indringende duidelijkheid win
nen.
Enige knappe bewerkingen van Viot-
ta's „De zilvervloot" (van Nico Hooger-
werf), ,,'kHeb mijn wagen volgeladen"
(raak en geestig door Jan Koetsier
neergezet) en het uitbundige „Skotse
Trije" van Badings meesterhand, com
pleteerden het gevarieerde programma.
Die „Skotse Trije" werd zo meeslepend
gezongen, dan een herhaling niet kon
uitblijven. Doch toen liet de vermoeid
heid zich bij de zangers gelden: de eer
ste auditie slaagde beter! De snelle ar
ticulatie in „De zilvervloot" bleek voor
hen echter geen moeilijkheden op te le
veren.
Het solistische optreden van Jaap
Stotijn was boeiend.
Niet alleen om de zeer eigen intense
muzikaliteit, doch vooral om de prach
tige, in hoge mate gedifferentieerde
toon, die hij telkens weer uit zijn kost
baar instmmen wist te puren.
Techniek en adembeheersing zijn nog
onbezwaard, althans in de ditmaal door
hem gekozen werken van voornaam ni
veau; vier Siciliaanse Miniaturen van
de in 1899 geboren Alfonso Gibilaro, die
hierin verrukkelijk melodieuse impres
sies van zijn geboorteland heeft vast
gelegd. Bruisend, juichend en blij, dan
weer vervuld van grote weemoed. Spe
lende kinderen, een morgenzang, voer
lieden fluitspelers trekken aan het oor
voorbij. Stotijn schilderde dit alles op
da van hem bekende eminent# wijze.
Voornaam waren ook de melancholiek
getinte Ballade van Hendrik Andries-
sen en de speciaal voor hem geschreven
driedelige Sonatine van Hans Schouw
man. Stotijn liet er zijn groot kunnen in
bewonderen en handhaafde hiermee zijn
grote naam. ondanks het klimmen der
jaren. Met bijzondere ingenomenheid
heeft men hem voor zijn prestaties dank
gebracht.
De pianist John Mostaert betoonde
zich. evenals in diverse koorwerken, een
nauwgezet en begripvol accompagnateur.
die welverdiend in het hartelijk applaus
betrokken werd.
Zo heeft „Kunst na Arbeid" consciën
tieus het 65-jarig jubileum herdacht,
daarmee aantonend, dat het zich nog
steeds in opgaande lijn beweegt, onder
leiding van een dirigent, die zijn taak
ernstig opvat.
Dank zij die ernst, dank zij ook zijn
inzicht in de mogelijkheden van 't koor
en de samenwerking met al evenzeer
ernstig werkende comparanten, mag het
met vertrouwen de toekomst tegemoet
gaan!
Voor „Kunst na Arbeid" bestaat geen
„pensioen-gerechtigde leeftijd".
Het zou er en wie zal het dit koor
na een avond als deze kwalijk nemen?
beslist niet van willen weten!
Gelukkig maar! H.
Advertentie.
'n droomscooter
MOTORHANDEL
LEVENDAAL 132 - TELEF. 20624
Kerkelijk Leven
OEREF. KEUKEN.
Aangenomen naar Onderdendam M. J.
van Reenen, kand. te Woubrugge. die
bedankte voor Gees (Dr.). Harmeien,
Reltsum (Fr.) en voor Zwaagwesteinde.
Naar Heinenoord E. Dijkstra, predikant te
Wellington (Nleuw-Zeeland) thans met
verlof ln Nederland, woonachtig te Hil
versum.
CHR. GEREF. KERKEN.
Bedankt voor Edmonton -Red Deer (Al
berta. Canada) J. P. Geels te Haarlem-
Centrum.
NED. PROT. BOND.
Benoemd tot geestelijk verzorgster van
de afdeling Hollandse Rading mevr da.
T. C. C. Scholtenvan Itterson te Bilt-
hoven, die deze benoeming ook aannam.
GEREF. GEMEENTEN.
Beroepen te Moercapelle Chr. van Dam
te Rotterdam-Zuid.
