„De Tien Geboden": opeenstapeling
van fabelachtige massa-scènes
Financiële manipulaties bezorgden
Berger Co. buitensporige winsten
IflLlS VAIN ÜE2E WEEK.l
ILEIDSCHEj
TAUTOBOXEN
IGAPAGEI
Verdu isteringen h ielden gelijke
tred met dividend en tantièmes
Het leven van Mozes uitgebeeld
met minutieuze zorgvuldigheid
Naleving visconventie moet op
onderling vertrouwen rusten
Geen „film", maar een historisch tijdperk
ZATERDAG 31 JANUARI 1959
Vragen over uniformen
voor noodwachters
Het Tweede Kamerlid, de heer Van
Heivoort heeft de minds tér van Binnen
landse Zaken, Bezitsvorming en Pu
bliekrechtelijke Bedrijfsorganisatie ge
vraagd of het juist is, dat de eerste ver
strekking van unlformkleding voor
noodwachters zal geschieden aan de
pliohtnoodwachters van enkele a-ge
meenten, alsmede aan noodwachters
van de overheidsdiensten in a- en b-
gebieden?
Daardoor zal het overgrote deel der
vrijwilligers (zelfbeschermings-nood-
waohten), zowel in de a- als in de b-
geibeden, geen uniformen krijgen voor
1961 of later.
De heer Van Hel voort vraagt mede te
delen, hoeveel uniformen in 1959 over
het B.B.-personeel zullen worden ver
deeld. gesplitst in aantallen voor over
heidsdiensten, plichtnoodwachtere en
zelfbeschermingsnoodwachten. En is de
minister dan met van mening, dat het
uitblijven van de reeds lang in het uit
zicht gestelde uniformering een ernstige
terugslag zal hebben op de werving en
op het behoud van vrijwilligersperso-
neel?
v.OLDEHBARNEVELTSTR. 37
LEIDEN, tel KI7I0-2ISS3
Universitaire benoemingen
Aan de Leidse Universiteit zyn be
noemd: gerekend van 1 januari jj., tot
wetenschappelijk ambtenaar 1ste klasse
in vaste dienst bij de faculteit der rechts
geleerdheid mr. F. B. J. Wubbe, thans
hoofdassistent; voor het tijdvak van 16
december jj. tot en met 30 november
a.s. tot wetenschappelijk ambtenaar 1ste
klasse bij de faculteit der letteren en
wijsbegeerte A. B. Breebaart, thans
leraar aan het Rijnlands Lyceum te
Wassenaar; voor het Jaar 1959 tot we
tenschappelijk ambtenaar voor de psy
chologie mejuffrouw H. H. de Groot,
thans assistente; gerekend van 1 januari
jj., tot wetenschappelijk ambtenaar in
vaste dienst voor de farmalogie dr. E.
L. Noach, thans In tijdelijke dienst; ge
rekend van 1 januari jj., tot wetenschap
pelijk ambtenaar 1ste klasse in vaste
dienst voor de theoretische biologie P.
Smit. thans in tijdelijke dienst; gerekend
van 1 januari JJ.. tot wetenschappelijk
hoofdambtenaar a in vaste dienst voor
de inwendige geneeskunde. 2de leerstoel,
dr. D. Smeenk, arts, thans ln tijdelijke
dienst.
Raadsman van goede heertjein miljoenendans
Regisseur De Mille
in zijn element
LUXOR Drie en dertig jaar na
[m eerste „Tien Geboden" kwam de
mlangs overleden Amerikaanse re-
rfsseur Cecil B. DeMille in 1956 ge-
eed met de tweede versie van een
mderwerp, dat hem blijkbaar nooit
\eeft losgelaten: het leven van Mo
es, de grote joodse leider, die zijn
olk bevrijdde van de Egyptische
er drukking in het landschap Gosen.
eze kolossale biografie-op-celluloid
terd, geheel in DeMïlliaanse trant,
en opeenstapeling van indrukwek-
ende massa-scènes, zoals er voor
ten nog nimmer in zo groten getale
één film bijeengebracht waren
in de toekomst ook wel
ooit meer aaneengeregen zullen
iorden. Want in dit opzicht toas
lcMille onovertroffen. En het zegt
él iets, dat er zevenduizend figu-
anten in dit werk meespelen en
teer dan 25.000 personen deelnemen
on de reusachtige scènes van de
ittocht uit Egypte. DeMille heeft
[<n werk met uitzonderlijke accura
te gedaan. Hij liet tweeduizend
oeken raadplegen, drieduizend fo-
's maken en dertig grote bibliothe-
tn en musea over de gehele wereld
isnuffélen om toch vooral maar
trantivoord te zijn bij wat hij toilde
Itbeelden. Zijn camera's bracht hij
mr het land der verdrukking, Go-
en naar de Rode Zee, naar de
oestijn Sur en naar de majes-
\euze hellingen van de Sinaï. Ruim
rtien miljoen dollar gaf hij uit
lor de duurste film, die er ooit ge-
aakt is en die in technicolor en
ttavision-procedé het leven van
ozes op de voet volgt.
t EN KENT HET LEVEN van Mozes:
geboren als kind van Hebreeuwse
J- slaven in Egypte, wordt hij door
n ouders in een biezen mandje in de
|1 geplaatst, waar een Egyptische ko-
Qgsdochter hem ontdekt en als prins
at opvoeden. Als hij evenwel de on-
rdrukking ziet, waaraan de kinderen
raëls zyn blootgesteld, ontsteekt hij
woede en doodt een vooraanstaand
yptenaar. Hij, die dacht zijn volk te
innen helpen, moet wegens doodslag
lichten naar het land Midian, waar hij
iwt met Zippora, een van de dochters
de priester Jethro. Tenslotte keert
dan als geroepene Gods naar Egypte
lig om er, nadat de weerspannige
rao en diens land door vele plagen
Q getroffen, in te slagen zijn volk te
ien wegtrekken.
Wie deze verhalen als kind gehoord
rft, zal er zich een zekere voorstel-
van gemaakt hebben. Maar de
uts'te verbeelding wordt verre over
men door wat DeMille hier aan de
Taste toeschouwer voor ogen tovert,
boeid leeft men mee van de ene im-
sante scène naar de andere: als
omferend generaal komt Mozes aan de
ao melden, dat hij erin geslaagd is
liopië aan diens rijk toe te voegen;
prinselijk leider van de Hebreeuwse
ven slaagt hy erin een nieuwe stad
de grond te stampen; als de terug
eerde profeet leidt hij de uittocht in
uur der bevrijding en de doortocht
>r de Rode Zee, waarin de Egyptische
ters met hun strijdwagens jammer-
omkomen; als wetgever van zijn
fc ontvangt hij op de Sinaï van zijn
drachtgever de tien geboden, terwijl
bevrijde massa in woeste orgieën aan
voet van de berg de dans om het
iden kalf uitvoert. Al deze bekende
'gen ziet men hier, veel grootser en
Dosanter dan men zich ooit heeft
men indenken, in een machtige wer
ing aan zich voorbijtrekken. Maar
Mille zou geen geroutineerd regisseur
i geweest, als hij niet óók gezorgd
1 voor rustiger gedeelten, die echter
rdrenkt zyn van de spanning, welke
het verhaal ten grondslag ligt. Zo
men tenslotte verbluft vaststelt, dat
e Amerikaanse grootmeester van de
Qische show met een kijkspel van
drie en een half uur doorlopend weet
te boeien.
Het spreekt wel vanzelf, dat er op
deze prestatie van DeMille heel wat is
af te dingen. Van een herschepping van
het verhaal is geen sprake, wel van
een uiterst getrouwe nabootsing van
datgene wat in de oude joodse boeken
en in geschiedkundige werken is vast
gelegd. Er zijn in Amerika critici ge
weest, die hebben gesproken van gran
dioze Kitsch, omdat DeMille toch eigen
lijk niet anders dan een spektakelstuk
heeft gemaakt, waarin het ritselt van
de filmtrucs. Deze kritiek is zeker niet
ongerechtvaardigd. Tonelen als het
brandende braambos en het hakken van
de tien geboden in de rots vanuit een
vuurkolom bepalen de aandacht wel heel
sterk bij de vraag, hoe de vakmensen
in Hollywood technisch zo iets hebben
kunnen verwerkelijken. Hier is DeMille
zijn doel ver voorbijgeschoten. Want hij
Een van de kleurrijke scènes aan
het hof van de Egyptische farao.
Naast de troon de troonopvolger
(Yul Brynner). die zijn hart ver
hardde en de joden pas na vele
plagen liet trekken.
Men ziet: het is niet moeilijk deze
film te „kraken". Sterker nog: is het
eigenlijk wel een „film", in de zin, die
men tegenwoordig aan dit woord hecht?
Deze beslissende vraag moet ontkennend
beantwoord worden, want van „sugge
reren" heeft DeMille nimmer iets be
grepen, hij beeldde uit en deed dat met
verbazingwekkende zorgvuldigheid, in
die mate zelfs, dat hij aan de verbeel
ding van de toeschouwers letterlijk niets
overliet.
Toch, hoe waar deze aanmerkin
gen mogen zijn, de regisseur is erin
geslaagd een moeilijk te benaderen
tijdperk van duizenden jaren gele
den in één grote greep tot een
boeiend platenboek te maken, een
platenboekdat men met teleurstel-
(Van onze correspondent)
Opnieuw dansten gistermiddag de miljoenen door de zaal van de
Amsterdamse Rechtbank, waar het „goede heertje" woordloos de
laatste akte van zijn driedaagse proces bijwoonde.
Ditmaal waren het miljoenen waarmee de raadsman, mr. Jelger de
Jong, strooide, daarmee aantonend, waaruit de nonchalance geboren
is van alle betrokkenen, zoals bijvoorbeeld het moeder-concern Van
Mierlo. Het duizelde het niet in de geldhandel thuis zijnde deel van
het gehoor van de miljoenen-\Vinsten, van dividenden van honderden
procenten, van tantièmes van tonnen.
heeft, volgens zijn zeggen, met deze i ling dicht ziet slaan als het einde
film „één ideëel oogmerk" gehad. Hij j van dit pronkstuk van fabelachtige
zal bedoeld hebben: mijn kasstuk, dat vijjt gekomen is. Bij de keuze van
miljoenen bezoekers naar de bioscopen
zal doen stromen, heeft toch ook een
diepere achtergrond: de stryd tussen de
gehoorzaamheid aan God en die aan de
staatsalmacht, de bevrijding van een
de hoofdspelers heeft hij trouwens
geen enkel risico genomen: Charl
ton Heston, Yul Brynner (resp. als
Mozes en de farao), Anne Baxter,
volk, maar dan in onderwerping aan Edward G. Robinson, Yvonne de
de goddelijke wetten. Zeker, dit zal Carlo, Debra Paget en John Derek
mede bij de overwegingen van DeMille I waren tenvolle voor de hun toege-
een rol gespeeld hebben, mogelijk zelfs j wezen taak berekend. Het zou ons
een belangrijke rol. Maar in de verwe- .,prhn7PV jnriien deze
zenlij king ervan is hij wel heel erg g®n ooK ntet verocizen maten aeze
aan de buitenkant gebleven: zelfs het film ongewoon giote belangstelling
mysterie werd een technisch kunststuk! zal genieten.
Soms dividend van
meer dan 1000 pet.
In 1947 keerde de N.V. Berger en Co.
met slechts een eigen aandelenkapitaal
van 100.000 gulden een winst uit van
57.000 gulden, zijnde 57 procent. In '48
werd het dividend al 77.000 gulden en
had de enige aandeelhoudster, Van
Mierlo cn Zoon, al een winst van 134.000
gulden, dus al meer dan het aandelen
kapitaal. In deze twee jaar kregen
directie, commissarissen en procuratie
houders tezamen al een tantième van
46.000 gulden. Verdachte eigende zich
wederrechtelijk tantième toe "van 31.000
gulden.
In 1949 werd de winst al ruim 300.000
gulden. In 1950 3'L> ton, ln 1951 bijna
twee ton. De tantième waren navenant
hoger en ook de verduisterde bedragen
klommen ietwat omhoog. In 1952 was
het pas recht gezellig geld verdienen,
aldus de raadsman, hoofdzakelijk door
het goedkoop lenen van gelden op de
vrije markt en veel duurder uitlenen
aan de staat door middel van schatkist
papier en aan instellingen, provincies,
gemeenten en dergelijke, alsmede door
handel en manipulaties met dit papier.
Er werd een winst behaald van 845.000
gulden (nog steeds met hetzelfde aan-
delenkapitaaltje van 100.000 gulden) en
er werd een dividend uitbetaald van 321
procent, ofwel 321.000 gulden. De tan
tièmes waren inmiddels opgelopen voor
directie en commissarissen tot 143.000
gulden.
„De held der Seminoles"
Bloed en tranen
Rex Ontelbaar is het aantal films,
dat de strijd tussen blanken en In
dianen tot onderwerp heeft Hoe meer
doden, hoe mooier. Wie op dit genre ci
nematografische produkten nog niet is
uitgekeken, kan het hart ophalen in het
theater aan de Haarlemmerstraat, waar
het Indianenopperhoofd Oscela het mid
delpunt is van een verhaal vol actie,
spanning, wreedheden en natuurlijk de
nodige romantiek. De morele zwart-wit
tekening is echter een beetje anders
dan anders. De roodhuid is wit en de
blanke (slavenhandelaar) zwart. Deze
bruut ontziet zich zelfs niet eens om het
pas getrouwde opperhoofd en zijn bruid
te overvallen. Het laat zich echter ge
makkelijk begrijpen, dat de felle jacht,
die Oscela ontketent om zijn ontvoerde
vrouwtje uit de niets ontziende handen
van de schurk te verlossen, met succes
wordt bekroond. Maar eer het zover is
moet er heel wat kruit verspild worden
en bloed gevloeid hebben.
Rivalen zien niet om
Romance in oorlogstijd
Trianon De tweede wtreldoorlog
vormt een wezenlijk onderdeel van dit
filmverhaal. Maar toch kan men niet
spreken van de zoveelste oorlogsfilm.
Het is een romance, die opbloeit tegen
de wrede, meedogenloze oorlog als ach
tergrond. Het verhaal, genomen uit de
roman van Joe David Brown "Kings go
forth", speelt zich af aan de Rivièra.
waar de uit Italië doorgestoten Ameri
kanen moeten wachten op de resultaten
van de invasie in Normandie. Voor hen
is het geen echte oorlog. Maar steeds
weer schermutselingen. die telkens
slachtoffers eisen. En in die sfeer van
onzekerheid, in die dreiging van het
noodlot, dat elk ogenblik kan toeslaan,
kan men beter de plotselinge en toch
overweldigende gevoelens begrijpen, die
een jong. bescheiden, zelfs verlegen of
ficier overweldigen, wanneer hij een
mooi meisje ontmoet, ook Amerikaanse
van geboorte, maar in Frankrijk groot
gebracht. Hij vraagt haar ten huwelijk,
doch ze weigert. In de eerste plaa's om
dat haar gevoelens meer vriendschap
pelijk zijn. Maar vooral omdat haar va
der een neger was. De iongc luitenant
overwint zijn vooroordelen, maar zijn
moeilijkheden beginnen eerst goed. als
hij een van zijn onderofficieren, een
vrolijke, maar verraderlijke vrijbuiter in
kennis brengt met het meisje. Hij legt
spoorslags beslag op het hurt van het
meisje en dan is men gewikkeld in een
boeiende botsing van gevoelens, welke
uiteraard tot brokken moet leiden.
Het gegeven op zichzelf gaat niet ge
bukt zonder een overvloed van originali
teit. Maar juist geplaatst in die oor
logssfeer vol angstige dreiging en overal
loerend gevaar krijgt het een bijzondere
gestalte. Temeer door de knappe beel
den. die regisseur Delmer Davis in zwart
en wit op het doek heeft gebracht. Een
strakke, bijna sobere regie met gevoel
voor detail en uitbuiting van de kansen
van close-up. Enkele scènes zijn wat ge
rekt en soms kan hij de typering niet
helemaal overtuigend maken, speciaal
wanneer hij tracht het Franse leven te
karakteiiseren maar juist door de
eenvoudige opzet heeft Davis een boei
ende film gemaakt.
Er is voorts een knappe creatie van
Frank Sinatra, die als de bescheiden
militair in het elkaar hatende, maar
toch op elkaar aangewezen duo eens te
meer bewijst tot een capabel karakter
speler gegroeid te zijn. Natalie Wood is
de aantrekkelijke negerdochter. Tony
Curtis de onverbeterlijke charmeur.
ifDas Madchen Rosemarie"
Wrang
Lido. De affaire van de 24-
jarige cocotte Rosemarie Nitribitt.
in 1957 in Frankfort op geheim
zinnige wijze vermoord men
weet nog steeds niet, wie de dader
was baarde indertijd groot
opzien.
Zij was het meisje, dat 't de
heren van het zogenaamde Duitse
..Wirtschaftswunder" op den duur
te lastig ging maken en daarom
uit de weg gerujmd moest worden.
Er is zeker moed nodig geweest voor
de actrice Nadja Tiller, van wie men het
zich wel indenken kan, dat zij velen het
hoofd op hol bracht, om deze verleide
lijke vrouw uit te beelden. Een dergelyke
rol had haar gemakkelijk kunnen com-
promïteren, maar ze deed 't. om een
tijdsverschijnsel aan de kaak te stellen.
Rosemarie kwam voort uit een sociaal
bijzonder laag milieu. Dank zij haar
schoonheid en raffinement wist zy
echter tot de hoogste kringen van het
fabrikantendom op te stijgen. Daar
kwam zij achter de geheimen dezer
„Nachten van
Montmartre"
Show en detective
Casino De Franse film „Nachten
van Montmartre" is een typische men
geling van show en detective, waarin
een Parijse politie-inspecteur voor het
probleem wordt gesteld een moordziank
tot oplossing te brengen. De verdenking
gaat in de eerste plaats uit naar een ge
regeld bezoeker van de nachtgelegen
heden in dit bekende vermaakcentrum,
die weliswaar allesbehalve een onschul
dig bloedje is. maar toch ten onrechte
van dit misdrijf wordt beschuldigd. Hij
bezit zelf verscheidene karaktereigen
schappen, welke de inspecteur hoe langer
hoe meer tot de overtuiging brengen, dat
deze man onmogelijk tot een moord in
staat kan zijn geweest. Zijn groeiende
sympathie voor de verdachte doet hem
met verdubbelde energie naar de echte
moordenaar zoeken en tenslotte slaagt
hij er inderdaad in deze te ontmaskeren.
De onschuldig verdachte wordt daarna
door hem in de gelegenheid gesteld ver
van het vaderland een nieuw leven te
beginnen, welke kans dankbaar wordt
geaccepteerd. Zij die ooit Parijs bezoch
ten, zullen in deze film tal van bekende
stadsbeelden herkennen, al zullen we
dan maar aannemen, dat deze nu juist
niet betrekking hebben op Montmartre,
waar zich het grootste deel van de han
deling afspeelt!
groot-industriëlen en ze bracht deze
aan de Fransen over. De geluidsband
was haar daartoe een welkom hulpmid
del.
De heren vlogen rechtstreeks in haar
netten als vliegen om de kaars. Toen
echter bleek, dat de ir,:~htingen niet
anders dan door haar konden overge
bracht zijn, was het met haar heer
schappij gedaan. Een moord, waarvan de
dader tot nu toe onbekend bleef, beze
gelde definitief het einde van deze
jonge, attractieve vrouw, die zakelyk-
berekenend en hard als ijs was, wanneer
het om geldelijke winst en luxe ging.
Deze film werd onder de knap-mo-
derne regie van Rolf Thiele vervaar
digd naar historische gegevens en toont
met welk grenzeloos raffinement Rose
marie Nitribitt haar slachtoffers in een
valstrik wist te vangen.
Hier was sprake van een vrouw, die
wraak nam op een liefdeloze jeugd: die
wraak op de maatschappij moest zij
echter met de dood bekopen. Haar zwij
gen was voor de „Wirtschafts-Elite"
noodzakelijk. Deze heeft haar inderdaad
dat zwijgen opgelegd.
Onder de naam „Rebekka", zoals zy
zich door haar vele ..vrienden" liet noe
men. zal deze „courtisane van de 20ste
eeuw", aan wier voeten zij lagen, mis
schien nu nog voortleven
Een wrange bysmaak blijft na dit
reëel uitgebeelde gegeven toch wel ach
ter
Werkelijk xakendoen
Het werkelijke zakendoen kwam ech
ter pas in 1953, toen een winst gemaakt
werd van ruim 2\-> miljoen gulden. Er
werd een dividend van 1054 procent uit
gekeerd, ofwel ruim tien maal het aan
delenkapitaal. De twee directeuren kre
gen als extra voor hun (energieke) lei
ding een douceur van 384.000 gulden.
De president-commissaris met twee col
lega's kregen tezamen 92.000 gulden,
daarvoor kwam men dan enkele malen
per jaar bijeen en er werd een commis
sarissen- en aandeelhoudersvergadering
gehouden, waarin men balans- en ver-
lies- en winstrekening besprak en die
wel ruim een half uur duurde. De ver
duisteringen van mijn cliënt hielden in
verminderde mate gelijke tred, zei mr.
De Jong. Zij bedroegen ruim 35 procent
van de gezamenlijke uitgekeerde tan
tièmes. Ook in '54 en '55 werden nog
winsten gemaakt, die ruim boven het
miljoen lagen en kon aan dividend meer
dan duizend procent uitgekeerd worden
en totaal aan tantièmes meer dan
550.000 gulden. In deze negen jaar werd
aldus een winst gehaald van bijna zeven
miljoen. Er kon daarvan bfjna een mil
joen gulden uitgekeerd worden aan de
tweehoofdige directie, een kwart miljoen
aan de commissarissen en 212 miljoen
aan de fiscus, alsmede een kwart mil
joen aan de nauwgezette procuratie
houders. De aandeelhouders kregen drie
miljoen.
Alleen voor zichzelf
Namens zijn cliënt verklaarde de ver
dediger met nadruk, dat gebleken is dat
alleen en uitsluitend verdachte de baten
getrokken heeft uit de falsificaties en
dat beslist geen enkel ander persoon in
de omgeving van verdachte hieraan
deel heeft gehad. Mr. De Jong, die de
verduistering en de vervalsingen van de
boeken als een onlosmakelyk geheel zag,
ging uitvoerig in op de omstandigheden,
die ertoe hebben geleid dat dit een zaak
kon worden met zoveel nullen en zich
uitstrekkend over zo'n lange tijd.
Bij de N.V. Berger waren twee
directeuren taalkundig betekent dit,
dat er twee mensen geacht werden
leiding te geven waarvan de ene
de heer Berger, vrywel nooit op kan
toor was en alleen daardoor al geen
leiding kon geven. De andere direc
teur beet zich dagelijks vast in zijn
miljoenenspel met schatkistpapier,
leefde en werkte alleen daarvoor
onthield zich ook van het geven van
welke leiding dan ook.
Geen leiding
Was dus leiding en controle door
directie en procuratiehouders nihil, de
opvatting van de accountants van hun
taak en de uitvoering daarvan door de
assistent spannen de kroon boven alles
wat op dit gebied tot op heden ver
toond is. Zelfs met opzet had voor een
falsaris geen gunstiger klimaat ge
creëerd kunnen worden, zei mr. De
Jong, die in zyn bespreking van de per
soon van de verdachte stelling nam
tegen de door de president geciteerde
uitspraak: „habituele oplichter", afkom
stig uit het rapport van de psychiater.
Verdachte heeft een onberispelijke staat
van twaalf jaar dienst als employé van
een gerenommeerd accountantskantoor
en heeft ook bij een ander accountants
kantoor tot volle tevredenheid gewerkt.
Een man met een blanco strafregister,
die tot zijn veertigste jaar zo'n carrière
heeft, een gewoonte-oplichter te noe
men acht ik naast zeer onjuist, opper
vlakkig en onnodig grievend, aldus mr.
De Jong. Er is vier vijfmaal een on
derhoud geweest tussen de psychiater en
verdachte, van een kwartier twintig
minuten, waarby praktisch altijd de
psychiater zelf aan het woord is ge
weest. Verdachte's goedgeefsheid zag de
raadsman als een karaktertrek, niet als
pose om opzettelijk iets te bereiken en
andere dingen te verbloemen, zyn struc
turele eigenschappen versterken de nei
ging tot luxe, tot het willen zyn van het
middelpunt, tot het meer willen ïyken
dan hij is.
De bewering, dat hij geen berouw zal
hebben, zelfs nog plezier zou scheppen
in het gebeurde, miskent de enorme
spanning en zorgen van verdachte. Zijn
leven was tien jaar lang een aaneen
schakeling van de pressies en opluch
tingen. By ieder telefoontje van de
Twentsche Bank of Van Mierlo schrok
hy. Afwezigheid tydens vakanties was
een kwelling voor hem, hy rookte meer
dan tachtig zware Engelse sigaretten
per dag en had tweemaal een nicotine-
vergiftiging. Slapen kon hy alleen on
der invloed van alcohol of met behulp
van slaaptabletten, tweemaal had hy
een vergiftiging door teveel tabletten.
Scherpe uitwerking
Straf uit het oogpunt van generale
preventie vond mr. De Jong volkomen
overbodig, omdat de ontdekking van
deze keten van verduisteringen zyn uit
werking al heeft gehad in de vorm van
scherpere controle by talloze bedryven,
waardoor tientallen fraudes aan het
licht zijn gekomen.
Tenslotte vroeg mr. De Jong uit te
gaan van een maximum op te leggen
straf van vijf jaar en als verzachtende
omstandigheden onder meer te laten
gelden de onmogeiyk geachte situaties
in bedrijfsadeling-Salm, de onbegrijpe-
ïyke uitvoering van de accountantstaak
en de structurele eigenschappen van
verdachte, die hem niet kunnen worden
aangerekend en die tot de grote propor
ties van zyn daden hebben geleid.
„Kaal en naakt staat hy voor u",
aldus eindigde mr. De Jong zyn plei
dooi. „De enorme spanningen hebben
hem oud gemaakt. Welke levenskan
sen heeft hjj nog met zijn vijftig jaar
en zijn nimmer terug te betalen
financiële en morele schuld? Ik vrees,
dat het enige, dat hij in de toekomst
nog het zijne kan noemen zyn vrij
heid zal zijn".
Verdachte had niets toe te voegen
aan het pleidooi van zijn raadsman,
die zich verre hield van juridische
spitsvondigheden, maar wiens woor
den getuigden van menselyke bewo
genheid.
Met zachte stem zei hy: „Ik sluit
me geheel aan bij de woorden van
myn raadsman".
De president bepaalde daarna de
uitspraak op vrydag 13 februari half
tien. Dat was het einde van een zaak,
die een unicum is in de Nederlandse
rechtspleging.
Visserijbijeenkomst in Zandhoeve te Bergen
Tijdens de vrydagmiddag gehouden
dertiende visserijbijeenkomst in de
volkshogeschool „De Zandhoeve" te
Bergen (N.-H.) heeft de directeur van
het Rijks-Instituut voor de Visserij, dr.
P. Korringa, de maatregelen bespro
ken tegen overbevissing van de Noord
zee en de resultaten van de in Lon
den tot stand gekomen visserijcon
ventie.
Dr. Korringa betoogde, dat by over
bevissing de gevangen vis kleiner van
afmeting wordt en dat de opbrengst in
kilo's by een minder intensieve bevissing
groter wordt. Ook by de vangst van
tong op de Noordzee, waarin Nederland
het grootste aandeel heeft gevolgd door
België, is er sprake van overbevissing.
Er wordt steeds minder' grote tong ge
vangen. Het percentage ondermaatse vis
is nog te groot. Zou de maaswydte van
7li op 8 cm. gebracht worden, dan zou
de opbrengst in kilo's met 11% stygen,
terwyl de geldelyke opbrengst met 15%
zou toenemen.
Bij schelvis zou een maaswydte van
3 cm. een grotere vangst van 10% be
tekenen. Bij het vissen op schol, ka
beljauw en wijting zou een maas-
wydtevergroting van minder invloed
zyn.
Een kwetsbaar punt noemde spreker
de gemengde visserij, waarby zowel op
haring en makreel als op schelvis, wij
ting en kabeljauw wordt gevist. Op de
bijeenkomst te Londen werd door de
Nederlandse delegatie het treffen van
strafbepalingen bij aanvoer van onder
maatse vis onaanvaardbaar geacht. Wel
werd de toezegging gedaan, dat de ge
mengde visserij op legale basis zal
worden beoefend en dat zoveel moge-
ïyk ondermaatse vis overboord zal wor
den gegooid. Omdat Frankryk bezwaar
maakte tegen het overgaan tot de maat
van 8 cm., werd hiertoe niet besloten.
Een probleem noemde spreker de in
ternationale controle. Eerst, zo be
toogde hy, moet het onderling vertrou
wen groeien en alle aan de conventie
deelnemende landen :.ioeten tot een
sportieve naleving van de nieuwe bepa
lingen komen. Wellicht zal men dan ge
leidelijk geraken tot een internationale
controle met schepen voor gezamenlijke
rekening.
