K2r verwijdert vlekken L
DOMINEESGEZIN VERHUIST VAN
MELBOURNE NAAR THORNBURY
zonder kringen
Zelfs de laatste wol-
restjes zijn bruikbaar
ZATERLAG 10 JANUARI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 3
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
het gesprek van de dag
inwrijven laten drogen afborstelen
MEVROUW GEURSEN VERTELT VERDER
„Koor lie het wistenhadden we het beroep
DE MAN, DIE Amerika de naam Verenigde Staten gaf
Parijs, januari '59
Heeft u ook zo'n doos vol restjes breiwol staan restjes, knotjes,
bolletjes, strengetjes, die u al sinds jaren verzameld heeft, maar
waarmee u eigenlijk nooit iets doet? U vond het „zonde" om al die
kleurige eindjes weg te gooien je weet nooit. En elke keer als er
een nieuwe trui, een nieuw vestje van de naalden komt, belandt er
in de doos met restjes weer een knotje bij. Intussen groeit de voor
raad van winter tot winter en de inhoud van de restendoos weegt
inmiddels misschien wel ponden! Alleen, die ponden zijn zo heterogeen
van kleur en soort, dat u niet weet wat u er mee kunt doen.
En toch kimt U er heel wat meer
mee doen dan er al en toe eens een
draadje voor een borduurwerkje uit
plukken. Wat denkt U bijvoorbeeld
van een mat, een „lappendeken," een
wandkleed voor achter de kinderkap
stok (1) indien uw wolrestjes-voor
raad imposant is? Zo'n mat, zo'n de
ken of zo'n wandkleed haakt U met
een dikke haaknaald. Het is een vlug
en gemakkelijk werkje, niettegen
staande de afmeting van het geheel. U
haakt namelijk een hele serie vier-
I kante stukjes van 10 centimeter, zo
lang uw restenvoorraad maar strekt en
I zonder U te bekommeren om de kleur.
Voor een mat gebruikt U twee draden
heel dikke wol tegelijkertijd, en van
dunnere wol haakt U tegelijk drie of
vier draden op. opdat alle stukjes van
gelijke dikte worden. Voor een deken
of een wandkleed kunt U met een en
kele dikke draad werken. Als alle wol
is opgebreid. rangschikt U uw vier
kantjes zó, dat U een aardige kleurver-
deling krijgt en naait ze aan elkaar. De
rand wordt eventueel met effen stof
geboord. Hetzelfde soort „lapwerk"
kunt vanzelfsprekend ook voor een
kussen of een poef gebruiken.
Een andere suggestie voor het op
maken van uw breiwolrestjes: kleuri
ge bolletjesfranje waarmee U een
sohoudersjaal, een kussen, een loper,
een das. een strandtas. een rok en wat
al niet meer van een 'grappige garne
ring kunt voorzien (2). U maakt met
behulp van twee ronde kartonnetjes
een eindeloze serie even grote bolletjes
van verschillende kleur. En al die bol
letjes, die U aan een klein stukje wol
koord laat 'bengelen, zet U naast elkaar
aan de te garneren sjaal, rok, das of
wat U er ook maar mee opfleuren wilt.
Wanneer U zorgt, dat alle bolletjes
even dik en vast worden, kunt U zon
der onderscheid dikke en dunne wol
verwerken.
Bezit U een goede voorraad wol
restjes van precies dezelfde dikte, dan
kunt U daaruit al naar gelang de'hoe
veelheid waarover U beschikt, een aar
dige das voor by het schaatstenue, een
tafelloper of een aller grappigste rok
breien (3). U heeft er twee lange naal
den zonder knop voor nodig en breit in
tricotsteek of gerstekorrel. U breit de
eerste naald met de een of andere
kleur wol, schuift daarna alle steken
naar de andere kant van de naald en,
zonder het werk om te keren, breit U
de tweede naald op dezelfde kant met
een andere kleur wol. Zo gaat U steeds
door zonder het werk om te keren. Aan
het eind van iedere naald knipt U de
draad op 10 centimeter afstand, af. en
wanneer het breiwerk voltooidis,
knoopt U al die draadjes twee aan
twee aan elkaar, waardoor de franje
garnering ontstaat. Beschikt U over
breiwol in veel verschillende kleuren,
dan breit- U maar zonder fantasie, net
naardat de wol U onder handen komt.
Is uw kleuren voorraad beperkt, dan is
een meer overdachte en gelijke klem-
verdeling aan te bevelen. Afhankelijk
van de kleuren, die U combineert, kunt
U met dit werk alleraardigste effecten
verkrijgen. Ofschoon de wol voor dit
breiwerk van één dikte moet zijn, kunt
U wel op gelijke afstanden, een draad
angora of mohairwol inbreien, hetgeen
een goed resultaat geeft.
Wie schrikt er nog van een vlek! Etensvlekken,
vet, teer, smeer, olie, vruchten, wijn, gras, lip
stick, parfum, stempelinkt
elke vlek In een wip verdwenen met
Royale tube f. 1.95
LAHNEMANN Laren (N.H.) Postbus 18 Imp. van Polycolor - K2r - Placentubex-Margret Astor - Mouson Blendax
De vierde mogelijkheid om uw wol
restjes rendabel te maken is een hand
werkje, dat U zowel in dienst van uw
interieur als van uw garderobe kunt
stellen en waarmee U grappige resul
taten kunt bereiken. Het is tiameiyk
smyrnawerk, van breiwol op fyn gaas
geknoopt. U kunt er modieuze garni-
tuurtjes (kraag, manchetten, een smal,
langwerpig dasje) uit maken, of het
voor een muts gebruiken maar ook is
het voor een kussen, een kleedje of
een lopertje geschikt (4).
By al de voorgestelde werkjes hangt
het resultaat natuuriyk vooral af van
de kleuren, die U combineert en, tenzy
U nieuw koopt, heeft de doos met
restantjes hier natuuriyk het laatste
woord.
Doch of U nu de bontste en meest
gevarieerde kiemen byeenvoegt, ofwel
een mooie, gedekte klemencombinatie
van twee tot vier tinten weet te ver-
krygen, uw braakliggende wolrykdom
is de moeite van het werk zeker waard.
J. V.
„Deze dominee heeft wat te zeggen
Melbourne, 30-12-'58.
Op een zaterdagavond, toen er een stuk of 25 Hollanders om de
tafel in onze pastorie het wel en wee van de Nederlandse gemeente
zaten te bespreken, ging de telefoon en een Australische collega vroeg
me „Zeg, preekt jouw man morgen ergens in het Engels?"
„Ja", zei ik, „z'n maandelijkse beurt in de Erskine Church. Voor
zes stokoude dames en één meneer".
„Zeg dan tegen hem dat de vacante gemeente, waarvan ik con
sulent ben, hem morgen komt beluisteren".
Hmmm.met een hoofd vol gedachten ga ik weer verder met
koffie zetten. Die vacante gemeente, dat is Thornbury, een reusachtig
aardige arbeidersgemeente ongeveer 20 minuten rijden van Carlton
af. Zoveel weet ik wel van de Australische kerk, dat een heleboel
collega's, die in de country zitten en graag in Melbourne komen
wonen vanwege hun studerende kinderen, Thornbury graag willen
hebben. Zou zo'n gemeente een vreemdeling willen beroepen? Die ze
bovendien moeten beluisteren in een schemerige, naargeestige holle
kerk met zeven mensen en een piepend harmonium?
bleem. Toen we er tweede kerstdag
even gingen kyken, waren er een man
of twaalf uit de gemeente bezig om
drastische veranderingen aan te bren
gen.
„Wat leuk dat U komt kyken. zeiden
ze. Dit is meneer Miller, die is lood
gieter van beroep, onder zijn leiding
wordt de badkamer verbouwden
hier is meneer Jones, die is aanne
meronder zyn leiding worden die
gaten in de muren gebroken, want
daar moeten vensters komen, en we
zijn allemaal gemeenteleden van U".
Zo gaat het hier. ze geven allemaal
gratis een paar vrije dagen op om dit
werk voor him kerk te doen En ze
kyken er allemaal enthousiast by.
Ik moet U zeggen, we werden er wel
een beetje stil van.
„Wilt U met die meneer de kleuren
uitzoeken, waarin U het huis geverfd
wil hebben, en wilt U dan ook even
zeggen hoe hoog U de boekenkast wilt
hebben?"
Ik denk aan de ruïne, die we hier
vonden .toen we hier acht jaar gele
den kwamen en ik zeg maar zo: „het
kan verkeren".
ALS alle mannen weg zyn, vertel
ik het aan myn man. En na
tuuriyk vraagt hy waar ik al
bang voor was: „Kom jy die avond in
de kerk?"
U zult me wel een rare dominees
vrouw vinden, maar ik ga, behalve in
de Hollandse dienst, nooit by myn
eigen man naar de kerk. U moet we
ten, dat ik na een jaar of vyf zó ziek
1. Op 30 november 1774 voer Thomas
Paine van Engeland naar Philadelphia,
waarheen hij was uitgenodigd door Ben
jamin Franklin, die hem met open ar
men ontving. Paine was in 1737 in het
Engelse dorpje Thetford geboren en had
in zijn gehele jeugd hard voor het dage
lijks brood moeten werken. Hij ivas ra
dicaal en voelde zich derhalve in het
toenmalige Engeland niet erg thuis. En
toen 13 Amerikaanse koloniën de Engel
se overheersing moe werden, schaarde
Paine zich van ganser harte achter hun
vrijheidsstrijd.
2. In 1776 publiceerde Paine zijn ge
schrift „Gezond mensenverstand", dat in
300.000 exemplaren verspreid werd en
een sterk propagandamiddel voor de
vrijheidsstrijders betekende. Deze publi-
katie droeg er veel toe bij, dat de revo
lutionaire krachten zich in één gemeen
schappelijke actie verenigden, welke op
4 juli 1776 resulteerde in een onafhanke
lijkheidsverklaring. Gedurende de beslis
sende strijd publiceerde Paine een twee
de artikel „De crisis", waarin hij de on
sterfelijke woorden schreef: „De naam
Verenigde Staten van Amerika zal spoe
dig in de gehele wereld zo trots klinken
als Groot-Brittannië". Paine had daar
mede zijn nieuw vaderland gedoopt en
zichzelf tot peet van Amerika geprocla
meerd.
3. Paine reisde vervolgens door Europa
om de Amerikaanse vrijheidsgedachte te
verspreiden. Maar toen hij in 1792 in
Engeland zijn boek over de mensenrech
ten uitgaf, veroorzaakte dit zulk een op
winding, dat hij genoodzaakt was om te
vluchten. Hij toog naar Parijs, waar men
hem een geweldige ontvangst bereidde
maar toen hij zich tegen de terechtstel
ling van Lodewijk XVI verzette, liet Ro
bespierre hem gevangen nemen. Terwijl
hij zijn terechtstelling afwachtte, schreef
hij zijn derde hoofdwerk, ,flet tijdperk
van de Rede". Daarin riep hij Amerika
te hulp, maar de president keurde hem
geen antwoord ivaardig en alleen door
het ingrijpen van de Amerikaanse ge
zant Monroe werd hij op vrije voeten ge
steld.
4. „Geen boek heeft zoveel indruk op
mij gemaakt als „De mensenrechten"
zei Bonaparte in 1802 tegen Paine. „Uw
standbeeld verdient in alle grote steden
ter wereld in goud te worden opgericht".
Maar toen hij in Amerika terugkeerde
bleek men hem te hebben vergeten. Bij
zijn dood op 10 juni 1809 schreef een
courant: „Mr. Paine heeft lang genoeg
geleefd, veel oproer gesticht en leed
veroorzaakt".
Op 30 mei 1925 werd in Nieuw Ro
ebelle een standbeeld voor hem ont
huld. Onder de redenaars bevond zich
de beroemde uitvinder Thomas Edison,
die o.a. zei: „Thomas Paine was Ameri
ka's edelste burger en grootste intellec
tueel. Zijn boek over de mensenrechten
behoort in alle scholen ter wereld het
belangrijkste leerboek te zijn".
was van de koppige houding van die
paar ouwe juffrouwen, die een Pres-
bytrian Church by hun eigen huis
opzetteiyk voorby strompelen, omdat
ze nu eenmaal dol zyn op de „gehei
ligde muren" (het is geen gekheid, ze
noemen het echt zo) van de Carlton
kerk, dat ik me, met de jongens, die
op deze manier ook een niet bepaald
florisante indruk kregen van de Pres
byterian Church, heb laten inschry-
ven by een collega, die een kwartier
verderop preekt.
„Je bedoelt als bankvulling", zeg ik.
„Ach nee, schat, dat moet je echt niet
van mij en de jongens vragen. We
gaan nooit meer naar deze kerk en ik
zou me verschrikkelyk opgelaten voe
len, als ik er nu wel was".
Dus toog hy er die avond in z'n
zwarte toga helemaal alleen heen, en
hy keek zo somber en verwytend
en het regende zo naargeestigik
voelde me helemaal niet zo lekker.
En toen hy na een uur terug kwam
en zei: „Nou, er waren er zeven, maar
maak je niet bezorgd, ze zijn stillekens
langs me heen de duisternis ingescho
ten", voelde ik me wel een erg hard
vochtig vrouwmens.
Nu moet U niet denken, dat we om
een beroep zaten te springen. We heb
ben dit werk met grote vreugde ge
daan al die jaren. Vooral na het moei-
ïyke begin. Maar we dachten de laat
ste tyd wel eens: „als we ooit Austra
lisch dominee willen worden moeten
we dit werk toch niet al te lang meer
doen, anders raken we er nooit meer
helemaal in thuis". Bovendien, laten
we maar eeriyk constateren, dat het
een gemeente ook wel eens goed doet,
als ze na acht jaar weer eens een nieuw
geluid hoort.
Op die avond schreven de Thorn
bury af in onze gedachten.
MAAR de volgende dag was onze
collega weer aan de telefoon en
zei: „Waarom hebben jullie die
lui niet mee naar huis genomen?"
„Wat" zeiden wy, „maar ze vroe
gen niks".
„Nee, dat doen ze ook niet. Maar
jullie hadden hen moeten vragen. Ze
waren onder de indruk van je preek
en zouden graag kennis met Je ma
ken".
Nou, en toen ging alles in sneltrein
vaart. Voor we het wisten, hadden we
het beroep.
Het is hier de gewoonte dat je, vóór
je beroepen wordt, duidelyk te kennen
geeft of je het van plan bent aan te
nemen. Wat de zaak heel wat vereen
voudigt.
Onze collega had de gemeente ge
vraagd: „Vinden jullie het geen be
zwaar, dat je aan deze man toch al
tijd nog zijn accent zal horen?"
Nee", zeiden ze eenstemmig, „he has
got a message"(hy heeft wat te
zeggen)).
En dat antwoord heeft ons toch wel
enorm biy gemaakt. En ook be
schaamd, omdat we vroeger zo dik-
wyis gezegd hebben: „Wat wordt hier
toch moralistisch gepreekt en wat
weinig echte prediking". Deze arbei
dersgemeente had die boodschap dan
toch maar gehoord, ondanks al de
factoren die tegenzaten.
EN zo gaan we dan 12 februari
naar onze nieuwe gemeente. Het
is een mooie, eenvoudige kerk.
keurig onderhouden en gelukkig zon
der vlaggewimpel, zoals je hier zo dik-
wyis ziet.
Het huis is enig. Vriendeiyk en ruim.
met een verrukkeiyke tuin. Er was één
kamer te weinig, maar dat vindt een
Australiër nooit een onoplosbaar pro-
Ds. M. W. J. GEURSEN
HIER in Melbourne moet weer een
nieuwe Hollandse dominee komen.
Men zit 'n beetje in moeilijkhe
den hoe dat financieel voor elkaar te
brengen. U weet, myn man heeft nog
al wat van de handelsgeest in zich.
we hadden hier enorm veel relaties
gekregen en zo kwam er altijd weer
genoeg geld op tafel om het Neder
landse werk gaande te houden. Maar
is men van oordeel, dat dit Neder
landse werk doorgang moet vinden,
dan komt het geld er natuuriyk ook
Niemand neemt het ons kwalyk, dat
we weggaan. „U heeft het acht jaar
volgehouden, zeggen ze. we kunnen be
grijpen dat U nu wel eens een gere
gelder leven wilt hebben. Anderen
zeggen tegen me: „Wat ben ik toch
biy, dat U nou eens weduwe è,f bent".
Nou. zo erg was het helemaal niet,
maar veel van mekaar zagen we niet.
De jongens (ze werken allebei in
hun vakantie op een boterfabriek, hier
200 km. vandaan en verdienen geld als
water, de schurken), zeggen: ,.Als jul
lie nou maar geen ruzie krygen als je
mekaar zoveel ziet".
Dat wagen we er dan maar op. We
zullen het werk, dat we achterlaten,
dikwyls missen, het èiste veel. maar
het g&f onszelf ook veel. We zijn elk
jaar meer doordrongen geraakt van
de noodzaak van dit werk.
We hebben nog helemaal geen idee
hoe het nieuwe werk ons zal liggen.
Maar de kennismaking is plezierig ge
weest en we gaan vol moed en ver
wachting beginnen aan de nieuwe
taak.
We wensen onze Leidse vrienden van
harte dat het nieuwe jaar ook U weer
nieuw perspectief brengt!
J. A. GEURSEN—BORST.
VARIA
Voor hen. die doorlopend een natte
neus hebben, is er maar één oplos
sing: op naar de Noordpool. De
ontdekkingsreiziger en Poolvo: r
Ralph Lenton kan het weten Hij
staat op het ogenblik te trappelen
van ongeduld om uit Engeland p.: ar
de koudere streken terug te keren
En dat alleen omdat hy steeds ver
kouden is. „Sinds lk in Engeland
terug ben. loop ik constant met een
zakdoek voor myn neus", klaagt
hy. ..Daar had ik aan de Pool to
taal geen last van".
