Blouse en rok voor
ONS MENU
VARIA
Muzikale nieuwlichter zorgde voor
veel vrolijkheid, maar zei niets
Mi
zittendebaan
een
ZATERDAG 3 JANUARI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 3
DE MAN, DIE zo oud wilde u-orden ols Methusalem
VAN DE WEEK
Michel Magne in Parijs
Muzikant smijt met borden en
een pistool wordt afgeschoten
3. Toen Parr 142 jaar oud geworden
was, vroeg Koning Karei I hem hoe hij
het had klaargespeeld om zo oud te wor
den. Parr antwoordde dat hij zulks toe
schreef aan zijn ascetische leefwijze.
Toen hij in 1625 Londen bezocht, werd
hij aan zovele feestbanketten genodigd,
dat hij een ernstige maagziekte opliep,
welke in 1635 oorzaak werd van zijn
dood. Zijn stoffelijk overschot werd bij
gezet in Westminster Abbey. Hij werd
zowel door Rubens als door Van Dijck
geschilderd.
4. Nog ouder dan Parr werd de Schotse
visser Henry Jenkins, die leefde van 1501
tot 1670. Op zijn grafsteen in de kerk
van Bolton on Swales staat gebeiteld
„Wees trots, marmer, dat gij de herinne
ring aan Henry Jenkins levendig moogt
houden, die de ongehoorde ouderdom
van 169 jaar bereikte".
De Noor Drakenberg leefde van 1626
tot 1772, maar het record berust bij de
Hongaar Petrarz Czartan, die 172 jaar
oud werd. Hij was gedurende liefst 147
jaar met Sara Dessen in de echt verbon
den, die zelf „slechts" 164 jaar werd
1. Velen hébben in de loop der tijden
ernaar gestreefd zo oud te worden als
Methusalem. Een van hen, de Engels
man Thomas Parr bereikte de ouderdom
van 152 jaar. Parr had gehoord van het
bestaan van de Venetiaan Luigi Cornaro
die in zijn boek „Een leven van matig
heid" schetst hoe hij als 40-jarige man
door zijn losbandig leven aan de rand
van het graf zweefde. Daarna had hij
volkomen Spartaans geleefd. Doordat
hij per dag slechts 2 glazen wijn en 350
gram vaste voeding tot zich nam, be
reikte hij nog de leeftijd van 104 jaar.
2. Thomas Parr, een boer, die aan het
einde van de 15de eeuw leefde, besloot
eenzelfde leefwijze te volgen en zo mo
gelijk zijn leermeester Cornaro te over
treffen. Hij leefde heel voorzichtig,
werkte hard en dronk slechts zelden een
slok bier. Op 80-jarige leeftijd trouwde
hij een jonge vrouw, bij wie hij twee kin
deren kreeg, die beiden ouder werden
dan 100 jaar.' Toen zijn vrouw na een
bijna 40-jarig huwelijk stierf, trouwde
hij opnieuw en kreeg in zijn tweede hu
welijk een zoon Michael, die 123 jaar oud
werd.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
de make-up, die zo gemakkelijk sporen
dellen, waarop de belangrijkste garne-
op de blouse achterlaat, te behoeven
worden aan- en uitgetrokken. Claartje
negeert blouses zonder sluiting daarom
toch niet, en ze trekt ze aan en uit,
nadat ze om gezicht en kapsel een
dun, voile sjaaltje heeft gebonden.
De beste kantoorblouses, zegt
Claartje zijn simpel, flatteus, modieus
en „representatief" en, ondanks de
mode, die in de blouses vaak het ac-
De eerste week van januari is een echt moeilijke week! We zijn allemaal
danig uitgetroefd na al die feestmaaltijden, die we moesten samenstellen en
klaarmaken, zodat er beslist niet veel animo is te bespeuren om alweer de pot
ten en pannen ter hand te nemen! En daarbij hebben we dan ook nog met het
feit te maken, dat we ons de feestdagen toch allemaal een beetje vergaloppeerd
hebben en onze portemonnaie nu leger is dan hij eigenlijk hoorde te zijn! Toch
moet er worden gegeten en waarom zouden we die eerste saaie weken van janu
ari, waarin we de terugslag van de kerst- en nieuwjaarsviering nog voelen,
niet wat opvrolijken met goedkope en toch lekker smakende gerechten! Zoals
b.v. de volgende:
MAANDAG stoofschotel, kool, aardappelen, kaas, yoghurt (tutti frutti in
de week zetten).
DINSDAG spaghetti, tomatenragoüt, gefruite uien, tutti frutti.
WOENSDAG spaghettirolletjes, spruitjes, aardappelen, stoofpeertjes.
DONDERDAG casseler rib, zuurkool, aardappelpuree, vanillevla met rest
stoofpeertjes.
VRIJDAG kapucijners met spek, aardappelen, appelmoes, havermout
pap.
ZATERDAG kapucijnersoep, griesmeelsoufflé met gember.
ZONDAG kop bouillon van blokje met stukjes toost, verscholen eieren
koud in plakken gesneden en versierd met takje peterselie.,
Brusselslofsla, aardappelen, koffieschuim.
Recept: Koffieschuim.
1 1. melk, 2 lepels koffie-extract,
1 pakje vanillesuiker, 2 lepels
suiker, 2 eieren, 2 lepels maizena.
De maizena en eidooiers met koude
melk aanmengen. De rest van de melk
koken en al kloppende bij de aange-
gemengde maizena gieten. Het geheel
op het vuur onder voortdurend klop
pen even na laten binden en er van
het vuur af voorzichtig het stijfgesla-
gen eiwit door scheppen. Garneren
met waaierbiscuits of lange vingers.
Recept: Spaghetti-rolletjes
plakken ham dik met geraspte
kaas bestrooien; de gaar gekookte
spaghetti (over van de vorige dag)
opleggen tot ongeveer de dikte van
een croquette verkregen is, de ham
eromheen rollen, het rolletje door ei
en paneermeel halen en in roomboter
in de koekepan goudbruin bakken.
De mijnwerker Kenneth Cherryholme
en zijn vrouw houden meer van hun
honden dan van hun huis. Zij wil
len er met hun vijf Yorkshire ter
riers uittrekken indien de plaatse
lijke autoriteiten vasthouden aan
een verordening, dat er slechts één
hond per woning kan worden toe
gestaan.
len heiligt. We zouden het alleen over
de omschrijving van dat doel ééns
moeten zien te worden. Doch mis
schien had Magne zijn doel toch al
wel bereikt, want zijn naam was in
een zekere sector van het Parijse pu
bliek. die geografisch ongeveer door
de wijk van Saint,-Germain gedekt
wordt, op slag gemaakt en gevestigd
als nieuwlichter, avant-gardist en
misschien zelfs wel als een soort Ber
lioz versie 1956. die zijn overstelpende
vizioenen in de superlatief overtref
fende trap poogde zo niet wist
te realiseren.
Michel Magne is nu opnieuw voor
voor het voetlicht getreden. Hij
had het wat bescheidener opge
zet en aangepakt door dit keer
.slechts' de Salie Gaveau af te huren,
terwjjl ook de instrumentalisten en
koristen op het podium iets minder
talrijk aanwezig waren. Niettemin
moet de avond hem nog dik miljoen
franken hebben gekost, waarmee de
winst, die zijn samenwerking met
Fran«;oise Sagan had opgeleverd, zegt
men, nu weer is uitgegeven, maar in
elk geval heeft h}j zijn publiek wél
een vrolijke avond bezorgd, en scheen
hijzelf zich ook allerminst te vervelen.
Magne presenteerde zijn nieuwe
produktie zelf en verzekerde zijn ge
hoor dat hij het afgelopen jaar zijn
uiterste best had gedaan om een se
rieus componist te worden. Hij somde
ook de namen op van zijn voornaam
ste medewerkers, die. zo onderstreepte
hij, de beste solisten waren, waarop
Parijs vandaag kan bogen. Inderdaad
stonden de instrumentale soli, speci
aal van enkele jazz-musici, op een
aanzienlijk hoger plan dan zijn eigen
prestaties als dirigent, om van de
componist Magne dan nog maar niet
eens te spreken.
Bij gebrek aan mechanische solis
ten. had hij dit keer een aantal jazz-
In één opzicht heeft Magne in
de concertzaal misschien nog iets
nieuws vertoond. Hij heeft hier
met name een soort humor geïn
troduceerd die men tot dusver
slechts in de variété-theaters ont
moette.
Een geslaagd voorbeeld in deze
richting was zijn opus „Self Ser
vice", en ook zijn „Symphonie en
noir et blanc" bevatte een aantal
goede gags.
Het eerste stuk begint met een
imitatie door het slagwerk van
vaatwerk, lepels en vorken die
worden afgewassen en in dit ge
luidsdecor voltrekt zich dan de
verder muzikale handeling van
gierende blazers en jankende
violen. Het nummer wordt besloten
door een muzikant die, staande op
een stoel, een stapel borden op de
grond smijt, terwijl gelijktijdig een
pistool wordt afgeschoten.
Attracties van verwant allooi,
doch nu met een licht blasfemi
sche inslag, gaf hij in zijn nieuwe
symfonie ten beste, waar pseudo-
gregoriaanse passages van het koor
met de wildste jazz-fragmenten
worden afgewisseld, welke bestand
delen de dirigent-componist dan
verbindt met een eigen exclusieve
solo waarbij men hem dus gedu
rende enige minuten, zonder hoor
baar effect in de ruimte ziet acte
ren.
Men heeft dus wél plezier gehad
En wanneer óók Magne geen spijt
heeft van zijn (kostbare) avond,
dan kunnen we elkander dus al
leen maar dankbaar zijn.
FRANK ONNEN
Parijs, januari '59
Claartje heeft een „zittende" baan en tijdens haar dagelijkse bezig
heden draagt ze haar jasschort of stofjas. Ze zweert bij rok en
blouse, omdat die een betrekkelijk voordelig werktenue vormen en,
voor hetzelfde geld, meer variatie toestaan dan een beperkte serie
japonnen, terwijl zo'n tweedelig tenue bovendien gemakkelijker fris
en net gehouden kan worden en met minder kosten, mits de blouse
wasbaar is. Claartje zweert bij blouse en rok en omdat ze een zit
tende baan heeft, kiest ze niet zomaar een blouse en zomaar een rok,
want ze wil van haar werktenue, dat presentabel, aantrekkelijk,
modieus en praktisch is, het volle rendement hebben. En de ervaring
heeft haar geleerd hoe ze die verkrijgt.
Voor de blouse kiest ze blouse
katoen, popeline, zefier, flanel, viyella
in het halfwollen genre, en wollen
mousseline uit de zuiver wollen weef
sels, daar al die stoffen gemakkelijk
gewassen en gestreken kunnen worden.
Ze waardeert die moderne blouse
katoentjes, die na het wassen zoge
naamd niet gestreken hoeven te wor
den (maar toch wel baat vinden bij
een boutje), aangezien die haar week
einde- en avondwerk besparen. Voor
een wollen-blouse-ter-afwisseling kiese
ze uitsluitend stof die niet kreukt.
Uit materiaal dat kreukt, zelfs al
kreukt het maar een beetje, neemt ze
nooit een blouse-over-de-rok, omdat die
na één ochtend zittend over de maag
de lelijkste plooien vertonen zou.
En voor zo'n blouse-over-de-rok
neemt ze nooit een model, dat streng
getailleerd is en nauw om maag en
taille valt (tenzij wollen jersey de
grondstof is). Want niet alleen kreukt
zo'n blouse aan de voorkant teveel,
maar bovendien hebben de figuur
naadjes zoveel te lijden, dat kerfbare
stof er niet tegen bestand is.
0 Ook kiest ze voor haar zittend werk
niet zo'n overigens flatteuze en hoogst
moderne rechte blouse, die op een
heupband ineengerimpeld of geplooid
is, aangezien zo'n model heel on
elegant bloest als de draagster achter
haar bureau zit.
0 Aan een heel lange jak-blouse
stelt ze de eis, dat hij niet te lang is
(en op zijn hoogst tot op enkele centi
meters van de stoelzitting reikt), ter
wijl ze bovendien de voorkeur geeft
aan een model, dat splitjes in de zij
naden heeft om te voorkomen, dat de
voorkant van de blouse in de (ver
keerde) vouw gaat zitten.
Haar blouses-in-de-rok zijn in de
taille, met behulp van figuurnaadjes of
elastiek precies passend gemaakt, op
dat ze bij het zitten niet steeds maar
uit de rok kruipen.
Ze beweert, dat doorknoopblouses,
vooral als ze niet na een dag dragen
gewassen worden, het gemakkelijkst
zijn, daar ze niet over hét kapsel en
cent ter hoogte van de maag legt,
kiest ze heel geraffineerd altijd mo
ring hoog zit „zodat die boven de
schrijfmachine uitkomt".
Ze is verguld van de zo moderne,
even van de hals afstaande kragen,
die weinig of geen last hebben van
„een vette rand in de nek" en die bij
gevolg waswerk besparen en minder
aan slijtage onderhevig zijn.
0 Dezelfde voorkeur heeft ze voor
halsopeningen, die aan de voorkant
niet hoog zijn, niet 'tegen kin of hals
vallen, aangezien deze bewaard blijven
voor ontsierende make-up vlekken.
En last but not least: een kan
toorblouse is alleen praktisch als hij
driekwart of korte mouwen heeft, want
zo'n blouse vrijwaart voor vroegtijdig
vuile manchetten (envuil worden
we gauw genoeg).
0 Ook aan het onderwerp rok stelt
Claartje hoge eisen. Allereerst staat
ze op solide, stevig geweven stof, die
niet kreukt en elke rechte rok, beweert
ze, dient met dunne zijde gevoerd te
zijn. Door zo'n voering leeft hij langer
en beter: hij zit niet uit, krijgt minder
snel „knieën" en plooien op de schoot.
O Een rechte, nauwe rok, die keurig
staat wanneer hij staat, doch minder
keurig zit, mag nooit te nauw en niet
te kort zijn, wanneer hij voor zittend
werk is bestemd.
De beste rok voor achter bureau
of werktafel is de rok van middel
matige wijdte, die glad om de heupen
valt en aan de zoom iets ruimer is.
De heel wijde klokrok verdient geen
aanbeveling, want tenslotte is er
goedkopere textiel in de handel voor
het dweilen van de vloer rondom de
kantoorstoel.
(Van onze Parijse correspondent)
l ichel Magne is de jonge componist van het veelbesproken
en -omstreden ballet „Le rendez-vous manqué" van Fran£oise
Sagan dat intussen al in (welverdiende) vergetelheid schijnt te zijn
geraakt. Enkele jaren geleden stelde Magne zich het eerst voor aan
het Parijse publiek met een programma dat uitsluitend aan het eigen
oeuvre was gewijd en waarvoor hij de grootste zaal van de Franse
hoofdstad, het Palais Chaillot, had afgehuurd. Aan ambities heeft het
Magne nooit ontbroken, en het instrument der publiciteit en der
sensatie hanteert hij met treffende bedrevenheid.
Magne die zich uitgeeft als een
leerling van Messiaen, met wie hij
muzikaal en vooral geestelijk toch
helemaal niets gemeen heeft, had
toen voor zijn eerste concert een ko
lossaal orkest en masale koren in stel
ling gebracht ter uitvoering van een
.symphonie humaine" waarvoor óók
nog een machtige batterij elektro
nische apparaten nodig was, want de
componist scheen een soort synthese
O De moderne, hoog opgewerkte rok
ken met stijf maagstuk, mogen flat
teus zijn en nog zo modieus, praktisch
zijn ze niet voor haar, die er chro
nisch, èn voorovergebogen, mee zit:
het stijve maagstuk is niet alleen op-
prettig, maar raakt onherstelbaar uit
zijn model.
En, zegt Claartje, de laatste voor
waarde: een rok die simpel is, een
voudig van lijn, klassiek van model,
neutraal van kleur en stof, opdat hij
bij zoveel mogelijk blouses past.
J. V.
tussen „normale" (of directe) èn
„concrete" (of althans ingeblikte) mu
ziek voor ogen en oren te staan. Ik
herinner me zo dat hij ook een frag
ment uit een rede van Hitler in zijn
oeuvre had verwerkt had, en waarom
ook eigenlijk niet? Een toondichter
behoeft zich in onze dagen immers
geen enkele „geluidsbron" of enig
„objet sonore" meer te ontzeggen, na-
demaal ook hier het doel alle midde-
musici tegenover het „symfonische"
orkest opgesteld, waarbij derhalve
het klassieke principe van het concer
tino in het concerto grosso werd toe
gepast. Het was intussen zeker niet
de eerste maal dat men een combina
tie, of synthese, tussen muziek van
symfonische en van- jazz-orgine be
proefde, maar zelden heeft mij per
soonlijk het resultaat zo weinig vol
doening gegeven. In beide domeinen
onderscheidde, zo ik dat woord ge
bruiken kan, Magne zich namelijk als
epigoon die muzikaal helemaal niets
te vertellen had of zelfs mee te delen.
In de klassieke fragmenten kwamen
we vooral Rachmaninof, Tschaikofsky
en Strawinsky uit de neo-classistische
periode tegen, zodat men van Bach
een kopie van een kopie kreeg te
horen. Als „jazzist" kwam Magne ook
technisch wel beter toegerust ten to
nele. en in zijn „rhytm-section" ging
het met animo toe, al had in het bij
zonder voor de vele gestopte trompet-
interventies de grote Duke Ellington
dan ook wel overduidelijk model ge
staan. Maar naast een Gerhswin
en zelfs een Robert Bergmann die
vroeger deze weg in Parijs ook wel
bewandelde, bleek Michel Magne toch
een figuur die in het niet verzinken
moest.
