De „oudere vriend''
DE HOGE TAILLE:
Een brief voor Flofje
ZATERDAG 6 SEPTEMBER WEKELIJKS BIJVOEGSEL PAGINA 3
DE MAN, DIE de Marseillaise schreef
door Freda Blackwood
ONS MENU VAN DE WEEK
hoog,
laag
breecl of smal
Tenslotte ging hij met de brief
Kwup haalde alle brieven en kaarten
uit de rode brievenbus - soms waren
het er twee, en soms wel tien - en hij
bekeek ze alle aandachtig en bracht ze
dan naar Haas die ze, in een zakje op
zijn rug, met grote sprongen naar het
andere dorp bracht. Haas bracht na
een uurtje de zak terug met de brieven
uit het andere dorp, en als Kwup die
óók zorgvuldig bekeken had, bracht hij
ae rond. Dat deed hiij meestal 's avonds
heel laat of 's ochtends heel vroeg. De
kabouters vonden dat heel prettig,
want zo konden ze gezellig hun post
lezen bij het ontbijt.
Sommige kabouters kregen meer
brieven dan andere: zo kreeg de oude
mevrouw Stefan - die iedereen gewoon
Omaatje noemde - bijna elke dag een
briefje, omdat in het andere dorp ze
ven van haar kinderen en kleinkinde
ren woonden. Omaatje was niet meer
zo best ter been, zij kwam zelden in
het andere dorp, en haar kinderen
konden ook niet by Omaatje komen,
want zij moesten op de kleinkinderen
passen, die - op hun beurt - te klein
waren om helemaal naar Omaatje te
lopen.
Dan woonden er in het dorp enkele
belangrijke kabouters en belangrijke
kabouters - evenals belangrijke men
sen - krijgen altijd veel brieven, om de
heel gewone reden dat ze belangrijk
zijn. Wat in die brieven stond, begreep
Kwup niet altijd, hij vond die brieven
niet gezellig.
Er woonden ook kabouters in het
dorp die niet lezen konden en zy kre
gen nooit een brief. En dat was hele
maal niet erg, want wat moet je met
een brief doen als je toch niet lezen
kunt?
Flofje, die in het laatste kleine huis
je in het Paddestoelenlaantje woonde,
kreeg ook nooit een brief. En hij kon
wel lezen, heel goed zelfs. Elke morgen
liep Flofje, nog in zijn pyjama, naar
de deurmat om te zien of daar een
brief voor hem lag. Er lag nooit een
brief.
Dan ging Flofje teleurgesteld naar
zijn slaapkamer terug. Was het vreemd
dat Flofje nooit een brief kreeg? Wel
nee. Helemaal niet.
En je hoeft ook heus geen medelij
den met Flofje te hebben, want Flofje
had veel vriendjes en Flofje verveelde
in de hand naar de brievenbus.
zich nooit. MaarFlofje's vriendjes
woonden allen in hetzelfde dorp als
hjj, Flofje sprak ze welhaast elke dag
- en als je elkaar elke dag ziet, ga je
elkaar geen briefjes sturen. Dat hoeft
dan niet.
En in dat andere dorp, aan de over
zij van het bos, woonde niet één ka
bouter die Flofje kende. Dus kreeg
Flofje geen brieven, het spreekt eigen
lijk wel vanzelf.
En tóch vond Flofje dat vervelend,
en tóch keek Flofje iedere morgen
weer op de bruine deurmat om te zien
of daar een brief lag, of een prent
briefkaart. Er lag - je weet het al -
nooit iets. Er lag NIETS.
En op een dag begon dat Flofje zó
verschrikkelijk te vervelen, dat hij be
sloot er iets aan te doen. Hij ging in
de grote stoel in zijn kamertje zitten
en dacht na, hij dacht heel lang, en
toen hij lang genoeg gedacht had, nam
hij een pen en een groot stuk papier,
en toen schreef hij een brief.
Het duurde wel een half uur voor die
brief geschreven was - Flofje schreef
niet vaak, hy tekende soms wel - en
daarna nam Flofje een grote witte en
velop en hij schreef er, met het puntje
van zijn tong tussen lippen, een keurig
adres op. Tenslotte ging hij met de
brief in de hand naar de brievenbus,
hij leek heel tevreden.
En de volgende morgen lag op Flof
je's bruine deurmat een brief, een ech
te brief!
Hij scheurde de brief voorzichtig met
het broodmes open en hij las alles wat
er in stond, het was ook een grote
brief.
Weet jij, wie die brief geschreven
had? Flofje. Ja. Flofje had een brief
aan zichzelf gestuurd. Dat deed hij
voortaan elke dag, en dat was reus
achtig gezellig. Hij schreef iedere dag
aan zichzelf wat hij de dag daarvóór
gedaan had. En als er eens een dag
niets gebeurde - zulke dagen zijn er
soms - dan sloot hij een zelfgemaakte
tekening in een envelop, of hij stuurde
zichzelf wat raadseltjes, die hij op
loste aan het ontbijt. Het was werke
lijk bijzonder gezellig. Kwup, de post
bode. vond het eerst wat vreemd, maar
IK vind Flofje een verstandig kabou
tertje. En jij?
M. F. B.
Het was mijn veertigste verjaardag
een dag, die alleen mijn meest in
tieme vrienden bekend was en
tevens de tiende verjaardag van de
ontmoeting met de man, waarmee ik
binnenkort zou gaan trouwen. Ik dacht
altijd op deze wijze aan Thomas, al
hoewel hij steeds in een soort geluk
zalige onbekendheid met mijn eerbare
bedoelingen leefde. Mannen kunnen
zulke heerlijke dwazen zijn en Thomas
is ongetwijfeld de grootste schat en
misschien ook wel de grootste dwaas
van hen. Was hij echter niet dwaas,
dan was hy toch zeker helemaal blind,
omdat hij maar niet merkte wat ik
voor hem voelde. Hoe was het moge
lijk! Iedereen kon op een kilometer af
stand zien, dat ik verliefd op hem was
en dat ik vastbesloten was hem te
krijgen. Tom's belangstelling richtte
zich echter op iemand anders. Vast
beradenheid en geduld zijn echter de
twee beste kameraden van de vrouwen
en daar ik geloofde, dat zij ook hen
dienen, die slechts afwachten, had ik
de laatste jaren mijn tijd gebeid. Ik
wist, dat ééns iets moest gebeuren
Ik begroette mijn veertigste verjaar
dag zonder enig enthousiasme. Mis
schien mag ik het zelf wel niet zeggen
alhoewel het te danken is aan mijn
zorg en onthouding maar ik had
mijn figuur vrij goed behouden, en al
ben ik geen schoonheid, ik ben een
vrouw, naar wie de mannen nog steeds
kijken. Het geluk had het zo gewild,
dat mijn haar ineens grijs was gewor
den. En wie kon vermoeden dat het
écht was en niet geverfd? En als ik
de reputatie had onderhoudend te zijn,
is dat te danken aan mijn schutsengel,
die mij goedgehumeurd houdt; het
duiveltje, dat in mij schuilt kan ik ge
lukkig meestal goed onder controle
houden. Ik zei meestal
Tom had mij uitgenodigd om bij hem
te komen eten in zijn studio. Monique
zou er natuurlijk óók zijn. Monique was
21, slank als een jongen en veroverend
als een lentedag. Moniqtle was Tom's
beschermelinge. Ik kan haar niet uit
staan. Monique was degene, die de
zaak namelijk bedierf. Haar ouders
waren Tom's beste vrienden geweest
en toen zij bij een vliegtuigramp waren
omgekomen, had hij haar onder zijn
hoede genomen en bij zich laten
wonen. Toen zij nog een slungelig
meisje met vooruitstekende tanden was
geweest, was hij opgetreden als haar
toegewijde beschermer, toen zij uitge
groeid was tot een mooie jonge vrouw,
was hij haar vurige bewonderaar ge
worden. En daar ik van Tom hield,
wist ik, dat hij over 1, 2 jaar haar
bewonderende echtgenoot wilde wor
den.
Het was voor mij een pijnlijke
situatie, maar ik ben gezegend met een
optimistisch gevoel en ik meende, dat
als Je van de regenboog genoot, Je beter
ook de regen zélf kon appreciëren!
Tom verwelkomde mij op zijn ge
bruikelijke hartelijke wijze, alhoewel
mijn nieuwe zwarte jurk, die ik spe
ciaal voor deze gelegenheid had ge
kocht, hem niet opviel. De verkoopster
had beweerd, dat de jurk „mij iets
deed", maar ik had gewild, dat de jurk
Tom „iets zou doen". Hij liet mij zijn
nieuwste portret zien, dat ik terecht
bewonderde. Geen wonder, dat hij ge
liefd is bij de vrouwen, die voor hem
poseren: hy maakt hen méér jaren
jonger dan een schoonheidsbehande
ling van twintig guinea's en zes bezoe
ken aan het Turkse bad kunnen doen.
De studio werd door kaarsen verlicht
en toen ik by het houtvuur ging zitten
en van mijn Martini nipte, voelde ik
mij tevreden als een spinnende poes.
En ik ben er zeker van, dat het geen
wensdroom was maar er was wérkelijk
een waarderenae glans in Tom's ogen.
Tegen acht uur hoorde ik een sleutel
in het slot van de voordeur steken.
Tom mompelde „dat zal Monique zyn"
en stond op om haar te begroeten.
Even later kwam ze binnen. Ze was
vergezeld door één van die lange, slan
ke mannen, die een rage schynen te
zyn bij de tegenwoordige jongemeis-
jes. Zyn naam was Burke of Brand
Het is altijd prettig om iets klaar te maken dat er fleurig uitziet, wat de
meesten nog niet kennen en wat bovendien nog heerlijk smaakt ook! Dat is
b.v. het geval met tomatenmandjes met kaassla. waarvoor de tomaten zo ge
sneden en uitgehold worden, dat ze op mandjes lijken, welke dan gevuld worden
met een mengsel van stukjes kaas, appel, augurk, ham, bieslook en mayonaise
en bestrooid worden met wat paprika.
ZONDAG
MAANDAG
DINSDAG
WOENSDAG
DONDERDAG
VRIJDAG
ZATERDAG
Tomatenmandjes met kaassla; ribstuk met bloemkool en
aardappelen; gevulde meloen,
ijst met kerryschotel (met rest vlees), sla; yoghurt,
itoofpot-appelen, witte bonen en spek; koffievla.
Nierragoüt, komkommersla, aardappelen; vanillevla met
bitterkoekjes.
lebakken bloedworst, zomer rode kool, aardappelpuree;
appelschoteltje.
Viskoekjes, worteltjes, aardappelen; bessesappudding.
Vissoep; perenpannekoek.
Recept: Gevulde meloen.
1 meloen, 300—500 g. verse vruch
ten, 34 dl. suikerstroop, desge
wenst iets slagroom.
Van de meloen het dekseltje afsny-
den, de pitten eruit halen en het
vruchtvlees voorzichtig losmaken zon
der de schil te beschadigen. Het
vruchtvlees in dobbelsteentjes snyden
en vermengen met het andere fruit,
eventueel ook in plakjes gesneden
banaan. De meloen met de vruchten
sla vullen, de suikerstroop erover gie
ten en desgewenst garneren met wat
slagroom.
Recept: Stoofpot-appelen, witte
bonen, spek.
200 g. witte bonen, 1 kg. aard
appelen, 1 kg. zoete appelen, 60
g. roomboter, iets zout, 2 lepels
donkere stroop.
De aardappelen en appelen gaar
koken en stampen. De apart gaar-
gekookte witte bonen en de boter
erdoor roeren. De stroop en het spek
er apart by presenteren.
of iets dergelyks en ik had myn
vrouweiyke intuïtie niet nodig om te
weten, dat ze verliefd op elkaar waren.
Monique zei: een vriend van me.
Ik was er zeker van, dat U het niet erg
zou vinden als ik hem onverwachts zou
meenemen.
Tom, die de ogen van een verward
kind opzette, antwoordde hartelyk:
Gezellig, erg gezellig! Terwyl ik
plotseling niet alleen door een gevoel
van gelukzaligheid werd overvallen,
maar ook door medelyden, dat nog
vermengd was met 'n bepaald voorge
voel. Ik wist, dat dit een verjaardag
zou worden, waard om te onthouden.
De avond was bepaald moeilyk.
Monique was zó verdiept in hoe-heet-
hy-ook-weer, dat ze niet de spanning
voelde, die in de kamer hing, een
spanning van strakke vioolsnaren.
Tom's rust verdween en hy was óf
druk in de weer, óf verzonken in een
verbaasde bedwelming. De conversatie
sleepte zich voort, en hoewel ik myn
best deed. besefte ik heel goed. dat
myn pogingen nu niet bepaald briljant
waren.
Het was ik zweer het met geen
kwade voorbedachte rade, dat ik het
onderwerp van Monique's vriendin ter
sprake bracht en vertelde, dat ik haar
een paar dagen geleden met haar
vader had gezien by het ballet. Moni-
oue lachte enigszins smadelijk en zei:
U bedoelt natuuriyk haar vriend en
beschermer.
Er heerste even een pyniyke stilte
en ik wist, dat het kritieke moment
was aangebroken.
Het engeltje in my zei: verander
van onderwerp, maar het duiveltje
voegde eraan toe: laat het nü gebeu
ren! En terwyi zy in mijn binnenste
nog aan het stryden waren, gooide
Tom zélf de knuppel in het hoender
hok. Bedoel je, dat hy
Ik begryp haar niet, ging Moni
que verder. Hy is tenminste twintig
jaar ouder. Ik vind het nogal afsto
tend!
Zich tot de lange Jonge man wen
dend, zei ze: Je hebt hem laatst in
die nachtclub nog gezien. Hy probeer
de een rumba met haar te dansen. Hy
had nauwelijks adem genoeg!
Ze sprong van de tafel en gaf wat
in andere omstandigheden een buiten
gewoon dwaze imitatie geweest zou zyn
van een oudere heer, die delen van
zyn lichaam heen en weer liet bewe
gen, die stellig beter niet op deze wijze
heen en weer bewogen konden worden!
En toen kwam de genadeslag. Ze keek
lachend naar Tom en zei: Het zou
zyn alsof jy en ik, Tom
Ik kon het niet langer verdragen. Ik
kon de geslagen uitdrukking in Tom's
ogen niet langer zien en kreeg zelf ook
bijna tranen in de ogen. Ik veront
schuldigde my en probeerde in Tom's
zwarte en verchroomde badkamer weer
tot myzelf te komen.
Toen ik in de studio terugkwam,
wilden Monique en haar Jonge vriend
juist opstappen om in een bar met een
onuitsprekeiyke naam nog wat te drin
ken. Opgewekt zei Monique: Ik kom
vanavond laat thuiswacht maar
niet op my, Tom!
Ik observeerde hem, toen hy gespan
nen naar buiten keek.
Er is geen groter dwaas dan een
oude dwaas, nietwaar Janet?
Liefde heeft niets met dwaasheid
te maken en dwaasheid heeft niets met
leeftijd uit te staan, antwoordde ik
nuchter.
Hij draalde zich langzaam naar my
om.
En ook niet zo veel met „oud"
jy bent maar een paar jaar ouder
dan ik, voegde ik er aan toe en hoopte
dat hij het zou begrypen.
Hy keek mij aan, hy keek my écht
aan alsof hy my nu voor het eerst
zag. Ik moest my rustig houden en
speelde achteloos met myn lege glas.
Zullen we nog wat drinken, Tom?
vroeg ik.
Maar hy was het, die de toost voor
stelde: Op de toekomst!
1. In 1792, toen de vijand aan de gren
zen stond, had Frankrijk behoefte aan
een volkslied. Merkwaardigerwijze was de
mail, die de tekst en de melodie voor het
beroemdste volkslied ter wereld schreef,
het volkslied voor de Republiek, konings
gezind! Hij heette Rouget, was de zoon
van een advocaat en werd op 10 mei 1760
geboren. Hij wilde soldaat worden en
nam de familienaam De Lisle aan ten
einde officier te kunnen worden. Terwijl
hij in Straatsburg in garnizoen lag, nam
hij op 25 april 1792 bij de burgemeester
van die stad, Dietrich, deel aan een
avondpartij, waar men het vertrek van
het Rijnleger vierde. „Het ontbreekt onze
soldaten aan een patriottisch lied", zei
Dietrich tegen Rouget, „probeer U er
een te schrijven".
2. Rouget keerde vervuld van vader
landse geestdrift terug naar zijn zolder
kamertje in de Rue de la Mésange. De
woorden van de proclamatie, welke Die
trich aan het Stadhuis had doen aan
slaan, klonken hem in de oren: „Te wa
pen, burgers! Overwinnen of sterven!
Laten wij marcheren"
Hij ijsbeerde in zijn kamer op en neer,
zong voor zich heen, maakte gebaren.
Telkens greep hij zijn viool om nieuwe
tonen voor het lied te vinden. De woor
den kwamen als vanzelf. ,Alions, enfants
de la patrie" en dan de rest, terwijl
de melodie door een wonderlijke inspira
tie op de tekst aansloot.
3. De volgende avond zong hij het lied
met pianobegeleiding voor aan de echt
genote van de burgemeester. Het werd
direct getoonzet voor militair orkest en
gespeeld toen de troepen over de Rijn
trokken om de vijand terug te slaan. Een
Duits officier schreef daarover in 1792
in zijn dagboek: „De Franse soldaten
wierpen zich op de tonen van een nieuwe
krijgszang in de strijd. Het is onmogelijk
de indruk te beschrijven, welke het ge
zang van dit machtige volkslied uit dui
zend kelen op ons maakte. Het werkt
eenvoudig overiveldigend". Het vrijheids
lied kreeg intussen toch een andere
naam dan Rouget het had toegedacht.
Toen Mercier het lied namelijk in Mar
seille gezongen had en daarna een ba
taljon op deze tonen van daar naar Pa
rijs marcheerde, doopten de Parijzenaars
het „de Marseillaise"
4. Bonaparte was niet op Rouget ge
steld, omdat deze gestemd had tegen zijn
benoeming tot consul. Rouget moest al:,
muziekschrijvertje zijn brood verdienen
en kwam wegens schulden zelfs in de ge
vangenis terecht. Zindelijk in het jaar
1830 ontving hij een koninklijk pensioen
van 1500 francs. Daarna was de Marseil
laise gedurende vele jaren verboden en
kwam eerst in 1870 bij het uitbreken van
de Frans-Duitse oorlog weer in gebruik
In 1878 wenste de regering een nieuio
volkslied en droeg aan Gounod en Derou-
lede op er een te schrijven. Zij deden het,
maar de Marseillaise liet zich niet ver
dringen en werd in het daaropvolgende
jaar weer als Frankrijks nationale hymne
erkend.
Rouget leefde teruggetrokken tot zijn
dood op 27 juni 1836. In juli 1915 werd
zijn stoffelijk overschot overgebracht
naar de Dóme des Invalides, waar het
dicht bij Napoleons praalgraf rust. En
het vaderland heeft voor de schrijver van
zijn volkslied meer standbeelden opge
richt dan voor enige andere van zijn
zonen.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Parijs, september '58.
Over de hoge taille, die het jongste modenieuwtje is, heeft U,
voordat U de eerste voorbeelden zag, al heel wat gehoord en gezien.
En denkend aan Uw figuur of het jurkje van dit seizoen, dat ook
volgend jaar nog zal moeten dienen, heeft U er misschien met een
zeker afgrijzen op gereageerd. U heeft besloten er nooit aan mee te
doen. En misschien heeft U gelijk: de hoge taille past en flatteert niet
elk figuur. Maar.als U niet aan de hoge taille meedoet, wat
blijft er dan over dat toch modieus is? Er is maar één antwoord:
de hoge taille. De mode althans Het Grote Voorbeeld, zoals
dat onlangs in Parijs werd gelanceerd brengt niet anders en maakt
er zoveel variaties op, dat er voor de meesten wel een geschikte hoge
taille is, temeer waar deze laatste heus niet aan één plaats gebonden
is en zelfs bijna of helemaal op de normale plaats kan zitten, in welk
geval een bolero-effect, een hoge draperie of een ceintuurdetail de
indruk vestigt dat de taille hoger zit dan het normale middel. Naast
de hoge tailles, die gedecideerd onder de buste zitten, zijn er een
heleboel hoge tailles, die schijn zijn en het natuurlijke middel niet ver
zaken. Hoe de Franse mode die hoge tailles interpreteert en hoe het
middel nu eens echt hoog, dan weer schijnbaar hoog zit, ziet U uit
de acht modellen hierbij in schets gebracht. Ook ziet U daaruit hoe
de hoge taille niet alleen in japonnen, maar ook in pakjes en zelfs in
mantels dernier cri is.
IANVIN CASntXO
Manguin verkrijgt een hoge-taille-
effect in een bouclé mantel, die op de
rug gewoon recht is, maar die midden
voor gegarneerd Is met een brede stof-
ceintuur, welke de mantel onder de
buste ineenrimpeat en waarvan de on
derkant luttele centimeters boven de
taille zit. De ceintuur is aan het rug
pand van de mantel geknipt.
Nina Ricci suggereert een hoge taille,
in een enorm wijde en uitstaande beige
mantel, door het model ter hoogte van
de oksel ineen te rimpelen met behulp
van een smal stoffen ceintuurtje, dat
middenvoor gestrikt is. De jas is kort.
heeft grote opgenaaide zakken en
wordt gecompleteerd met een brons
groene hoed en dito handschoenen.
Dior brengt op een zandkleurige wol
len japon een brede stoffen ceintuur
aan, die van onder de buste tot boven
de taille reikt. Het korte effect van het
lijfje verhoogt hy door het onder de
buste ineen te rimpélen en het te voor
zien van zeer laag ingezette, brede
mouwen. De gladde, uitstaande rok van
middelmatige wydte is onder de cein
tuur even ineengerimpeld. By deze
japon een hoedje in dezelfde kleur.
Maggy Rouff toont een schynbaar
hoge taille in een soepel, comfortabel
jersey japonnetje, dat gegarneerd is
met een zeer brede suède ceintuur. Deze
ceintuur raakt het natuurlijke middel
net en scheidt een gerimpelde, wijde rok
van een kort, zeer wijd blousend japon-
ïyfje. Bij dit zacht-bruine jurkje met
ceintuur in dezelfde tint hoort een
nertzhoed.
Lanvin Castillo verhoogt de taille
zichtbaar boven een rok die altyd ge
rimpeld cm het natuurlijke middel,
maar glad om de heupen valt. In een
wit mohair jurkje geeft hij die hoge
taille aan door een doorgeregen, dun
IÏOU1F
Ricci
koordje, dat ïyfje en rok even ineen-
rimpelt. In een beige mohair tailleurtje
plaats hij een smalle stof ceintuur en-
^ele centimeters boven de zoom van een
kort Jasje, dat niet verder dan het
17~.~U~.~1 JË I I natuurlijke middel reikt.
Vernaai voor de kleintjes Nina Ric°l stelt een zeer hoge taine
J voor in een tweed-japonnetje (met de
colleté en schouderbanden), dat aange
vuld wordt met een korte bolero. Deze
bolero is onder de buste op een band
ineengerimpeld en heeft negentiende
mouwen en een ruim decolleté.
Maggy Rouff toont de hoge taille in
een fraaie en karakteristieke bedge
bouclé mantel, waarvan de klokkende
rok aan een kort lyfje gerimpeld is. De
grote kraag en de niet lange mouwen
van deze mantel zijn details, die in het
algemeen veel aanhang vinden onder de
toonaangevende Paryse ontwerpers.
J. V.
Midden in het kabouterdorp was een brievenbus, een heuse rode brie
venbus. Daar stopten de kabouters die iets wilden schrijven aan kabou
ters in het andere kabouterdorp - dat aan de andere kant van het bos
lag - hun brieven in, en dan kwam eens per dag Kwup, de postbode.
